Η αποψή μου κινείται στην λογική να υπάρχει ένα αυτοκίνητο που να ευχαριστιέσαι να το οδηγείς καθημερινά, ακόμα και προς/από την δουλεία σου. Αν σκεφτόμουνα για ένα δέυτερο αυτοκίνητο για να το οδηγώ όποτε έχω όρεξη οι επιλογές θα ήταν αλλιώς....
(= δυστυχώς αποφάσισα να απαντήσω ρεαλιστικά και προσγειωμένα.. )
Ιδού λοιπόν:
Α) Πρόσφυση:
2) Η απόλυτη πρόσφυση μπορεί να θυσιαστεί για χάρη της ρυθμισιμότητας
Β) Υπερστροφή/Υποστροφή:
2) Το αυτοκίνητο πρέπει να γλυστράει με τα τέσσερα παρουσιάζοντας ελάχιστη υπερστροφή/υποστροφή ό,τι και να κάνεις
Γ) Ρυθμισιμότητα σε χειρισμούς:
- Το αυτοκίνητο πρέπει να είναι στημένο ώστε να μην έχει καθόλου απότομες αντιδράσεις, ακόμα και εις βάρος της ρυθμισιμότητας.
Δ) Επιδόσεις:
2) Μπορώ να θυσιάσω την απόλυτη απόδοση για μια πιο ομοιογενή συμπεριφορά
Ε) Προβλεψιμότητα:
3) Το βίαιο φρενάρισμα στη στροφή κλείνει ελαφρά την τροχιά
Ζ) Σχεδιαστική σχολή:
- Το τέλειο προσθιοκίνητο έχει κινητήρα (με turbo ή supercharger) που να έχει άφθονη ροπή και αρκετή ιπποδύναμη
Η) Αίσθηση:
2) Το τιμόνι πρέπει να είναι σαν από καρτ, ακόμα και αν κάποιες φορές γίνεται υπερβολικό
Θ) Άνεση:
3) Μπορώ να δεχτώ κάποιες θυσίες τόσο στην άνεση όσο και στην απόλυτη αίσθηση, προκειμένου να το χαίρομαι ποικιλοτρόπως.
Ι) Ιδανικές Διαδρομές
3) Το ίδιο καλό τόσο σε κλειστά όσο και ανοιχτά κομμάτια, με κάποιες παραχωρήσεις σε σχέση με το απόλυτο