-
Ο χρήστης kubiak έγραψε:
°Δεν πρέπει να έχει ξαναμπεί...
[b]«The party is over» γράφουν οι Κύπριοι
05/04/2013
«Εμείς επληρώναμεν την Κοκούλλαν τηλεφωνήτριαν στο δημόσιον 2,000 ευρώ τον μήνα [...] -
Δεν ήξερα που να βάλω - το βάζω εδώ..
Ας το διαγράψουν οι μοδς αν το θεωρούν άχρηστο ..Τελευταία (υστερία με τον Snowden, ακύρωσε ο Obama την επίσκεψή του στην Ρωσία, Συριά) φωνάζουν πολύ οι ΗΠΑ
καλό άρθρο από το 'The American Conservative':
Do We Really Want a Cold War II?“There have been times when they slip back into Cold War thinking,” said President Obama in his tutorial with Jay Leno.
And to show the Russians that such Cold War thinking is antiquated, Obama canceled his September summit with Vladimir Putin.
The reason: Putin’s grant of asylum to Edward Snowden, who showed up at the Moscow airport, his computers full of secrets that our National Security Agency has been thieving from every country on earth, including Russia.
Yet there are many KGB defectors in the United States, and Russia has never used this as an excuse to cancel a summit.
The Washington Post and Wall Street Journal are delighted, hopeful that cancellation presages a more confrontational policy toward Putin.
But is a second Cold War really a good idea? And if it is coming, who is more responsible for it?
From 1989 to 1991, Mikhail Gorbachev agreed to let Eastern Europe go free and withdraw his troops and tank armies back to the Urals. The Soviet Union was allowed to dissolve into 15 nations. In three years, the USSR gave up an empire, a third of its territory, and half its people. And it extended to us a hand of friendship.
How did we respond? We pushed NATO right up to Russia’s borders, bringing in Poland, Czechoslovakia, Hungary, Rumania, Bulgaria, even former Soviet republics Lithuania, Latvia and Estonia.
European objections alone prevented us from handing out NATO war guarantees to Ukraine and Georgia. Was this a friendly act?
Would we have regarded post-Cold War Russian alliances with Cuba, Nicaragua, Venezuela, and Mexico as friendly acts?
To cut Moscow out of the Caspian Sea oil, we helped build a pipeline through two former Soviet republics, Azerbaijan and Georgia, and, thence, under the Black Sea to our NATO ally Turkey.
In the Boris Yeltsin decade, the 1990s, U.S. hustlers colluded with local oligarchs in looting Russia of her natural resources.
In the past decade, the National Endowment for Democracy and its Republican and Democratic subsidiaries helped dump over governments in Serbia, Ukraine and Georgia, and replace them with regimes friendlier to us and more distant from Moscow.
George W. Bush sought to put an anti-missile system in Poland and the Czech Republic. Neither country had requested it. We said it was aimed at Iran. When my late friend, columnist Tony Blankley, visited Russia in the Bush II era, he was astounded at the hostility he encountered from Russians who felt we had responded to their offer of friendship at the end of the Cold War by taking advantage of them.
Putin is a former intelligence officer, a patriot, a nationalist.
How did we think he would react to U.S. encirclement of his country by NATO and U.S. meddling in his internal affairs? How did American patriots in the Truman-McCarthy era react to the discovery that Hollywood, the U.S. government and our atom bomb project were riddled with communists loyal to Josef Stalin?
Why cannot we Americans see ourselves as others see us?
Why is Russia still supporting the brutal regime of Bashar Assad in Syria, the Post and Journal demand to know.
Well, Russia has a long relationship with the Assad family, selling it arms and maintaining a naval base on Syria’s coast. Did we expect Russia to behave as we did when our autocratic ally of 30 years, Hosni Mubarak, was challenged by crowds in Tahrir Square?
We ditched Mubarak and washed our hands of him in weeks.
Russia stood by its man. And does not Putin have a point when he asks why we are backing Syrian rebels among whom are elements of that same al-Qaeda that killed thousands of us in the twin towers?
Is the Syrian war so clear-cut a case of good and evil that the Russians should dump their friends and support ours?
If the Assad family is irredeemably wicked, why did George H.W. Bush enlist Hafez Assad in his war to liberate Kuwait in 1991, a war to which Damascus contributed 4,000 troops?
There is another reason Russia is recoiling from America.
With the death of its Marxist-Leninist ideology, Russia is moving back toward its religious and Orthodox roots. Secretly baptized at birth by his mother, Putin has embraced this.
Increasingly, religious Russians look on America, with our Hollywood values and celebrations of homosexuality, as a sick society, a focus of cultural and moral evil in the world.
Much of the Islamic world that once admired America has reached the same conclusion. Yet the Post is demanding that our government stand with “the persecuted rock band” of young women who desecrated with obscene acts the high altar of Moscow’s most sacred cathedral.
Upon what ground do we Americans, 53 million abortions behind us since Roe v. Wade, stand to lecture other nations on morality?
Afghanistan, Iran, Syria, trade, arms reduction—we have fish to fry with Putin. As for our lectures on democracy and morality, how ’bout we put a sock in it?
-
-
τοσα χρονια το κρατουσαν σκεπασμενο αλλα το αγγουρακι μεγαλωσε...
προσπαθουν να το καραμελωσουν 'αδερφια μουσουλμανοι' αλλα ο πεινασμενος και κατατρεγμενος μολις βρει την ευκαιρια θα δαγκωσει...και θα δαγκωσει γερα...επι δεκαετιες πατανε σε δυο βαρκες....οποια και να διαλεξουν θα γινουν μουσκεμα....
-
Ο χρήστης vice246 έγραψε:
τοσα χρονια το κρατουσαν σκεπασμενο αλλα το αγγουρακι μεγαλωσε...
προσπαθουν να το καραμελωσουν 'αδερφια μουσουλμανοι' αλλα ο πεινασμενος και κατατρεγμενος μολις βρει την ευκαιρια θα δαγκωσει...και θα δαγκωσει γερα...επι δεκαετιες πατανε σε δυο βαρκες....οποια και να διαλεξουν θα γινουν μουσκεμα....
Από εποχή Νάσσερ που βλακωδώς εδίωξε το κεφάλαιο από την χώρα, πάνε συνεχώς κατά διαβόλου. Τότε δεν πεινούσαν!.
Α. -
Ο χρήστης antonis-team έγραψε:
τοσα χρονια το κρατουσαν σκεπασμενο αλλα το αγγουρακι μεγαλωσε...
προσπαθουν να το καραμελωσουν 'αδερφια μουσουλμανοι' αλλα ο πεινασμενος και κατατρεγμενος μολις βρει την ευκαιρια θα δαγκωσει...και θα δαγκωσει γερα...επι δεκαετιες πατανε σε δυο βαρκες....οποια και να διαλεξουν θα γινουν μουσκεμα....
Από εποχή Νάσσερ που βλακωδώς εδίωξε το κεφάλαιο από την χώρα, πάνε συνεχώς κατά διαβόλου. Τότε δεν πεινούσαν!.
Α.κυρ Αντώνη αναφέρομαι στο παραπάνω ποστ του @iant σχετικά με Τουρκία και Κουρδιστάν...
τώρα που αντιλαμβανονται οι ισλαμιστες Τούρκοι ότι δεν έχουν άλλο δρόμο προσπαθουν τους κουρδους να τους 'αγκαλιασουν'
τώρα όμως έχουν να αντιμετωπισουν το μεγαλύτερο τους πρόβλημα.... Ευρώπη ή Ισλάμ...? -
Ο χρήστης vice246 έγραψε:
τοσα χρονια το κρατουσαν σκεπασμενο αλλα το αγγουρακι μεγαλωσε...
προσπαθουν να το καραμελωσουν 'αδερφια μουσουλμανοι' αλλα ο πεινασμενος και κατατρεγμενος μολις βρει την ευκαιρια θα δαγκωσει...και θα δαγκωσει γερα...επι δεκαετιες πατανε σε δυο βαρκες....οποια και να διαλεξουν θα γινουν μουσκεμα....
Από εποχή Νάσσερ που βλακωδώς εδίωξε το κεφάλαιο από την χώρα, πάνε συνεχώς κατά διαβόλου. Τότε δεν πεινούσαν!.
Α.κυρ Αντώνη αναφέρομαι στο παραπάνω ποστ του @iant σχετικά με Τουρκία και Κουρδιστάν...
τώρα που αντιλαμβανονται οι ισλαμιστες Τούρκοι ότι δεν έχουν άλλο δρόμο προσπαθουν τους κουρδους να τους 'αγκαλιασουν'
τώρα όμως έχουν να αντιμετωπισουν το μεγαλύτερο τους πρόβλημα.... Ευρώπη ή Ισλάμ...?
Ευρώπη καθαρή, και Ισλάμ οργανωμένο στον τόπο του.
Α. -
Ρωσία: 20 ιστορίες ομοφοβίας
http://www.avmag.gr/archives/34886Τις τελευταίες εβδομάδες, όλο το σκηνικό βίας ενάντια στη LGBT κοινότητα που σημειώνεται στη Ρωσία έχει γίνει ευρέως γνωστό στη κοινή γνώμη, χάρη στη μεγάλη αναπαραγωγή του από τα ΜΜΕ. Δυστυχώς όμως, αυτές οι επιθέσεις και πολλά άλλα περιστατικά πάνε αρκετά πίσω.
[...]
-
Σχετικό με το παραπάνω
-
Ο χρήστης vice246 έγραψε:
τοσα χρονια το κρατουσαν σκεπασμενο αλλα το αγγουρακι μεγαλωσε...
προσπαθουν να το καραμελωσουν 'αδερφια μουσουλμανοι' αλλα ο πεινασμενος και κατατρεγμενος μολις βρει την ευκαιρια θα δαγκωσει...και θα δαγκωσει γερα...επι δεκαετιες πατανε σε δυο βαρκες....οποια και να διαλεξουν θα γινουν μουσκεμα....
Από εποχή Νάσσερ που βλακωδώς εδίωξε το κεφάλαιο από την χώρα, πάνε συνεχώς κατά διαβόλου. Τότε δεν πεινούσαν!.
Α.κυρ Αντώνη αναφέρομαι στο παραπάνω ποστ του @iant σχετικά με Τουρκία και Κουρδιστάν...
τώρα που αντιλαμβανονται οι ισλαμιστες Τούρκοι ότι δεν έχουν άλλο δρόμο προσπαθουν τους κουρδους να τους 'αγκαλιασουν'
τώρα όμως έχουν να αντιμετωπισουν το μεγαλύτερο τους πρόβλημα.... Ευρώπη ή Ισλάμ...?
Την εποχή που το χρήμα μόνον μιλάει, το Ευρώπη τελικά θα κερδίσει μέσα στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη τους ζωσμένους με εκρηκτικά, τους κυνηγάμε περισσότερο από τα ποντίκια και παντού………
Α. -
μακροσκελες αλλα ενδιαφερον και για τα ελληνικα και κυπριακα συμφεροντα στην περιοχη....
Δευτέρα, 9 Σεπτεμβρίου 2013
Το γεωπολιτικό σκάκι και η φλόγα του αερίου στη Μεσόγειο
Απειλή για την ενεργειακή ασφάλεια και τα νέα σχέδια αξιοποίησης των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου αποτελούν η κλιμάκωση του εμφυλίου πολέμου στη Συρία και η προοπτική μιας στρατιωτικής επέμβασης εναντίον του καθεστώτος Ασαντ.
Οι ...Τόμαχωκ και τα μυστικά των αγωγώνΤο ενδεχόμενο κλιμάκωσης της στρατιωτικής σύγκρουσης αλλά και... διάχυσης της κρίσης σε γειτονικές χώρες όχι μόνο καταστρέφει τις ενεργειακές υποδομές της Συρίας, που πριν από τον πόλεμο εξήγε πετρέλαιο, αλλά δυσχεραίνει τον σχεδιασμό των υποδομών που απαιτούνται για την εξαγωγή του φυσικού αερίου από την Ανατολική Μεσόγειο.
Οι κίνδυνοι αυτοί περιγράφονται στη μεγάλη έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα στις 15 Αυγούστου η Αμερικανική Υπηρεσία Ενέργειας (US Energy Information Administration-EIA), πριν ακόμη υπάρξει η κλιμάκωση της κρίσης στη Συρία, στην οποία έκθεση μάλιστα γίνεται αναβάθμιση των προβλέψεων των Αμερικανών για το μέγεθος των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Η έκθεση της ΕΙΑ κάνει ειδική μνεία στις ανακαλύψεις νέων μεγάλων κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά από τον πρόλογό της προειδοποιεί ότι «διάφορα εκκρεμή ζητήματα που περιλαμβάνουν ένοπλες συγκρούσεις, εδαφικές αμφισβητήσεις και η μακροοικονομική αβεβαιότητα ενδέχεται να περιορίσουν τη βιωσιμότητα αυτών των πηγών βραχυπρόθεσμα».
Οπως αναφέρεται μάλιστα η «υπέρβαση των προβλημάτων (αναταραχή σε Συρία και Αίγυπτο, εδαφικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και οι αρνητικές οικονομικές εξελίξεις λόγω της κρίσης στην Κύπρο και του πολέμου στη Συρία) είναι κρίσιμη για το επιτυχές ενεργειακό μέλλον της περιοχής».
Η κλιμάκωση της κρίσης στη Συρία συμπίπτει με μια περίοδο πραγματικής ενεργειακής κοσμογονίας στην Ανατολική Μεσόγειο, με πρωταγωνιστές το Ισραήλ και την Κύπρο. Και μάλιστα τη στιγμή που η Κύπρος έχει μπει στην τελική ευθεία για τις γεωτρήσεις άντλησης του φυσικού αερίου από το κοίτασμα Αφροδίτη και στο Ισραήλ αναμένονται οι τελικές αποφάσεις για τον τρόπο και την οδό εξαγωγής του φυσικού αερίου από το κοίτασμα Λεβιάθαν.
Οι προβλέψεις των Αμερικανών αλλά και οι δραματικές εξελίξεις στη Συρία αφορούν άμεσα και την Ελλάδα, καθώς τα ενεργειακά σχέδια της χώρας μας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στις έρευνες νοτίως της Κρήτης, συνδέονται άμεσα με τις αποφάσεις που θα ληφθούν σε Λευκωσία και Τελ Αβίβ για την εξαγωγή του φυσικού αερίου των δύο χωρών προς τις ξένες αγορές.
Η ΕΙΑ καταγράφει στο τέλος της πολυσέλιδης έκθεσής της τα ζητήματα που «απειλούν την έρευνα, την εξόρυξη και τη μεταφορά ενέργειας από την Ανατολική Μεσόγειο», που είναι το «περιβάλλον ασφάλειας, οι εδαφικές διαφορές και το μακροοικονομικό κλίμα».
Σε ό,τι αφορά στο «περιβάλλον ασφαλείας» οι Αμερικανοί επισημαίνουν ότι ο πόλεμος στη Συρία που έχει προκαλέσει τεράστιες ζημιές στις ενεργειακές υποδομές (υπολογίζονταν στα 8 δισ. δολάρια μέχρι την άνοιξη), οι οποίες θα διευρυνθούν όσο διαρκούν οι συγκρούσεις, ενώ έχει περιοριστεί απολύτως η δυνατότητα παράγωγης πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Εκτιμάται μάλιστα ότι διάχυση των συγκρούσεων στη Συρία θα έχει επιπτώσεις στον ενεργειακό τομέα του Ισραήλ, της Ιορδανίας, του Λιβάνου και της Τουρκίας, και θα οδηγήσει στη ματαίωση όλων των σχεδίων που προέβλεπαν τη χρήση της Συρίας ως χώρου διέλευσης αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου. Στο κεφάλαιο των «εδαφικών διαφορών» επισημαίνεται ότι οι διαμάχες για τα θαλάσσια σύνορα υπονομεύουν τα σχέδια συνεκμετάλλευσης πιθανών κοιτασμάτων και περιορίζουν τις δυνατότητες συνεργασίας για την εξαγωγή ενέργειας.
Γίνεται ειδική αναφορά στη διαμάχη Ισραήλ-Λιβάνου για μια περιοχή σχεδόν 300 τετραγωνικών μιλίων, μια διαμάχη που επηρεάζει και τη συμφωνία για οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών μεταξύ της Κύπρου και του Λιβάνου.
Στις διαμάχες αυτές πρέπει να προστεθεί και εκείνη μεταξύ της Αιγύπτου και του Ισραήλ, καθώς επισήμως το Κάιρο αναγνωρίζει θαλάσσια σύνορα όχι με το Ισραήλ αλλά με τη Γάζα. Και φυσικά υπάρχει ειδική αναφορά στην Κύπρο, με την εκτίμηση ότι η «επιπλοκή που ενδεχομένως θα αποτρέψει επενδυτές είναι η σχέση Κύπρου-Τουρκίας, περιγράφοντας τις διεκδικήσεις της Τουρκίας έναντι της Κύπρου, αλλά και τις απειλές εναντίον των εταίρων, ώστε να μη συμμετάσχουν σε έρευνες στην Κύπρο.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το κεφάλαιο της έκθεσης της ΕΙΑ που αναφέρεται στη Συρία, η οποία διαθέτει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου στην Ανατολική Μεσόγειο, που υπολογίζονται στα 2,5 δισ. βαρέλια και την κατατάσσουν στην 32η θέση παγκοσμίως, ενώ διαθέτει και κοιτάσματα φυσικού αερίου που υπολογίζονται στα 8,5 τρισ. κυβικά πόδια.
Το 2010 η συριακή κυβέρνηση είχε υπολογίσει ότι διαθέτει στο έδαφός της και κοιτάσματα σχιστολιθικού πετρελαίου σχεδόν 50 δισ. τόνων, που όμως θα είναι δύσκολο τα επόμενα χρόνια να καταστεί βιώσιμη η εξόρυξή του.
Οπως επισημαίνει στην έκθεσή της η αμερικανική Υπηρεσία, τα κοιτάσματα βρίσκονται στην κεντρική και ανατολική Συρία στα σύνορα με το Ιράκ και τα περισσότερα από αυτά δεν βρίσκονται πλέον υπό τον έλεγχο των κυβερνητικών δυνάμεων. Ετσι από την ημερήσια παράγωγη των 410 χιλιάδων βαρελιών την ημέρα το 2007, στις ελεγχόμενες από τον Ασαντ περιοχές είχε πέσει τον Ιούνιο του 2013 στα 20 χιλιάδες βαρέλια.
Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι ένας από τους λόγους της χαλαρής στάσης των ΗΠΑ σε ό,τι αφορά στη Συρία είναι το μειωμένο ενδιαφέρον για τους ενεργειακούς πόρους της Μ. Ανατολής και την όλο και μεγαλύτερη ενίσχυση της ενεργειακής αυτάρκειας των ΗΠΑ.
Στις ΗΠΑ έχει πράγματι υπάρξει ενεργειακή έκρηξη, με την ανακάλυψη μεγάλων αντισυμβατικών κοιτασμάτων στη Βόρεια Ντακότα και στο Τέξας (και την παράλληλη μείωση της ζήτησης), και έτσι πλέον οι ΗΠΑ εισάγουν μόλις το 36% των αναγκών τους σε πετρέλαιο, σημαντικά μειωμένο από το 60% που εισήγαγαν το 2006, ενώ ο μεγαλύτερος προμηθευτής των ΗΠΑ σε πετρέλαιο είναι όχι η Μ. Ανατολή αλλά ο Καναδάς.
Πάντως, η μείωση της εξάρτησης δεν σημαίνει και ενεργειακή αυτάρκεια για τις ΗΠΑ και κάθε αναταραχή στη Μ. Ανατολή επηρεάζει και την ενεργειακή τροφοδοσία (και τις τιμές) στις ΗΠΑ. Ωφελημένη όμως από την αναταραχή στη Μ. Ανατολή και τη διατήρηση της εκκρεμότητας στη Συρία δεν είναι άλλη από τη Ρωσία, η οποία επωφελείται από την άνοδο της τιμής του πετρελαίου στις διεθνείς αγορές, σε μια περίοδο που η Gazprom κλείνει μεγάλα συμβόλαια με τις αγορές της Ανατολής.
«Η Αμερική αποκτά ένα νέο πρόβλημα, η Ρωσία αποκτά νέα κέρδη», ήταν το σχόλιο Ρώσου ειδικού όπως το κατέγραψε η έγκυρη επιθεώρηση Foreign Affairs, αποτυπώνοντας την εικόνα ενός παράπλευρου πολέμου με αυτόν που διεξάγεται στο έδαφος της Συρίας...
Μπαράκ Ομπάμα και Βλαντιμίρ Πούτιν διασταύρωσαν τα ξίφη τους στην Αγία Πετρούπολη στη Σύνοδο των G20, υποσχόμενοι θερμή συνέχεια. «Κρυφοί» παίκτες στην αντιπαράθεση με τον Ασαντ, Ερντογάν και Νετανιάχου.Πηγή Έθνος.
ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
-
Πιο δυστυχισμένοι από τους Αλβανούς, πιο ευτυχισμένοι από τους Τούρκους
Στην 70η θέση στην παγκόσμια κατάταξη ευτυχίας βρίσκεται η ΕλλάδαΣύμφωνα με την 'Έκθεση Παγκόσμιας Ευτυχίας 2013', την οποία συνέταξε ο οργανισμός βιώσιμης ανάπτυξης SDSN (Sustainable Development Solutions Network) για λογαριασμό των Ηνωμένων Εθνών, η Ελλάδα με δείκτη 5,4 βρίσκεται ελαφρώς υψηλότερα από τον μέσο όρο, ενώ η πιο ευτυχισμένη χώρα στον κόσμο είναι η Δανία,με 'σκορ' 7,7.
Συγκριτικά με την Ελλάδα (70η θέση), από τις γειτονικές χώρες της πιο ευτυχισμένες είναι η Κύπρος (34η) και η Αλβανία (62η), ενώ πιο δυστυχισμένη η Τουρκία (77η).
Η Ελλάδα εμφανίζει -μετά την Αίγυπτο- τη δεύτερη μεγαλύτερη παγκοσμίως υποχώρηση του δείκτη ευτυχίας μεταξύ των περιόδων 2005 - 2007 (προ κρίσης) και 2010 - 2012 (κρίση), ενώ η Ισπανία την έκτη μεγαλύτερη μείωση, η Ιταλία την όγδοη και η Πορτογαλία την 12η.
Μετά την πρώτη στην παγκόσμια κατάταξη Δανία, ακολουθούν η Νορβηγία, η Ελβετία , η Ολλανδία και η Σουηδία, αναδεικνύοντας την -πρωτοκαθεδρία των βορειοευρωπαϊκών χωρών-και ειδικότερα των σκανδιναβικών- στην ευτυχία.
Στην Ευρώπη, η μεγαλύτερη μείωση ευτυχίας καταγράφηκε στις τέσσερις χώρες που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση, δηλαδή την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία. Από τις χώρες της Ευρωζώνης, η Πορτογαλία βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο ευτυχίας από την Ελλάδα (85η).
-
δε φαινεται...? αφου ολο γελαει...
-
Obama's rogue state tramples over every law it demands others uphold
Υποκρισίας το ανάγνωσμα...
-
αναδρομη
1973 Chilean Coup
http://www.democracynow.org/special/1973_chilean_coup -
The Bay of Pigs’ unfinished battle
At 4 a.m. on Jan. 1, 1959, an hour when there were never commercial flights from Havana, David Atlee Phillips was lounging in a lawn chair there, sipping champagne after a New Year’s Eve party, when a commercial aircraft flew low over his house. He surmised that dictator Fulgencio Batista was fleeing because Fidel Castro was arriving. He was right. Soon he, and many others, would be spectacularly wrong about Cuba.
*According to Jim Rasenberger’s history of the Bay of Pigs invasion, “The Brilliant Disaster,” Phillips was “a handsome 37-year-old former stage actor” who “had been something of a dilettante before joining the CIA.” There, however, he was an expert. And in April 1960, he assured Richard Bissell, the CIA’s invasion mastermind, that within six months radio propaganda would produce “the proper psychological climate” for the invasion to trigger a mass Cuban uprising against Castro. *
The invasion brigade had only about 1,400 members but began its members’ serial numbers at 2,500 to trick Castro into thinking it was larger. Castro’s 32,000-man army was supplemented by 200,000 to 300,000 militia members. U.S. intelligence was ignorant of everything from Castro’s capabilities to Cuba’s geography to Cubans’ psychology.
Fifty-two years and many misadventures later, the invasion still fascinates as, in historian Theodore Draper’s description, “one of those rare events in history — a perfect failure.” It had a perverse fecundity.
It led to President John Kennedy’s decision to demonstrate toughness by deepening U.S. involvement in Vietnam. Rasenberger writes that, three weeks after the April 1961 invasion, Kennedy sent Vice President Lyndon Johnson to Saigon: “Johnson’s assignment was to deliver a message to [South Vietnam’s President Ngo Dinh] Diem that the United States intended to fully support the South Vietnamese effort to beat the Communists.” (Thirty months later, the United States was complicit in the military coup — regime change — in which Diem was murdered.) The Bay of Pigs led to Nikita Khrushchev’s disdainful treatment of Kennedy at the June summit in Vienna, and to Khrushchev being emboldened to put missiles in Cuba.
In 1972, the Bay of Pigs made a cameo appearance in the Watergate shambles, which involved some Cubans and Americans active in the invasion. On the June 23 “smoking gun” Oval Office tape, Richard Nixon directs his aide H.R. Haldeman to urge the CIA to tell the FBI to back off from investigating the burglary by saying, “Look, the problem is that this will open the whole Bay of Pigs thing.”
Surely this “thing” should be studied as deeply as possible. Unfortunately, the CIA, which you might think had made every mistake possible regarding the invasion, is now making another. It is resisting attempts to force the release of the fifth and final volume of its official history of it.
This autumn, a federal appeals court is expected to hear arguments about disclosing the document written in 1981 by CIA historian Jack Pfeiffer, who retired in 1984 and died in 1997. The National Security Archive, a private research institution and library, is arguing that no important government interest is served by the continuing suppression of a 32-year-old report about a 52-year-old event.
The CIA admits that the volume contains only a small amount of still-classified information. It argues, however, that it should be covered by the “deliberative process privilege” that makes it exempt from release under the Freedom of Information Act. The argument is that, for some unclear reason, release of this volume, unlike the release of the first four volumes, would threaten the process by which the CIA’s histories are written. Supposedly candid histories will not be written if the writers know that, decades later, their work will become public.
This unpersuasive worry — an excuse for the selective censorship of perhaps embarrassing scholarship — is surely more flimsy than the public’s solid interest in information. And the government’s interest.
In his 1998 book “Secrecy: The American Experience,” Sen. Daniel Patrick Moynihan argued that secrecy makes government stupid by keeping secrets from itself. Information is property, and government agencies hoard it. For example, in the 1940s, U.S. military code breakers read 2,900 communications between Moscow and its agents in America. So, while the nation was torn by bitter disagreements about whether Alger Hiss and the Rosenbergs committed espionage, the military knew they had. But it kept the proof from other parts of the government, including President Harry Truman.
America needs all the caution its history of misadventures — a record recently enriched by Syria — should encourage. Since the Bay of Pigs, caution has been scarcer than information justifying it.
-
Μόσχα, Ρωσία
Στη δημοσιότητα έχει επανέλθει το θέμα της αργοπορίας του Βλαντιμίρ Πούτιν στα ραντεβού του με ηγέτες κρατών και σημαντικές προσωπικότητες. Ο ρώσος πρόεδρος «έστησε» ακόμα και τον Πάπα Φραγκίσκο για 50 ολόκληρα λεπτά.Οι συνοδοί του Πάπα περίμεναν μέσα στο κρύο να υποδεχθούν τον Βλ.Πούτιν, ο οποίος είχε αποκλειστεί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του από οργισμένες διαδηλώτριες που πραγματοποιούσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τις Pussy Riot, γράφει η εφημερίδα Moskovskiy Komsomolets.
Αν και είχε καλή δικαιολογία, η αργοπορία ήταν μάλλον αναμενόμενη. Νωρίτερα, τον Νοέμβριο ο Πούτιν άφησε την πρόεδρο της Νοτίου Κορέας, Παρκ Γκουέν Χιουέ, να περιμένει 30 λεπτά, στη διάρκεια επίσκεψής του στη Σεούλ. Και ενώ ήταν ήδη καθυστερημένος σταμάτησε να μιλήσει με λάτρεις των πολεμικών τεχνών.
«Κύριε Πούτιν ελάτε στην ώρα σας την επόμενη φορά» έγραψε στο πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα Korea Times. Όπως αναφέρει το BBC, η φιλελεύθερη ρωσική ιστοσελίδα Slon.ru τόνισε ότι οι Κορεάτες δεν πρέπει να είναι αναστατωμένοι. Το να καθυστερήσει μόλις μισή ώρα «αποτελεί δείγμα βαθύτατου σεβασμού» από την πλευρά του Πούτιν» τονίζει η ιστοσελίδα.
Στο ενεργητικό του έχει πολλές αργοπορίες σε ραντεβού με υψηλόβαθμους αξιωματούχους και ηγέτες κρατών:
Το 2003 είχε καθυστερήσει 14 λεπτά στο ραντεβού του με τη βασίλισσα Ελισάβετ.
Σαράντα λεπτά «έστησε» τη γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ, το 2012.
Καθυστέρησε τρεις ώρες σε συνάντηση που είχε με τον αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Τζον Κέρι, για τη Συρία.
Περισσότερες από δύο ώρες περίμεναν σε νεκροταφείο του Μπασκορτοστάν οι γονείς παιδιών που είχαν σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα το 2002.
Ποια είναι η αιτία αυτών των αργοποριών; Πρόκειται για κίνηση περιφρόνησης ή για πολιτική σκοπιμότητα;Ανώνυμη πηγή κοντά στον Πούτιν δήλωσε στον πολιτικό αναλυτή της Moskovskiy Komsomolets ότι η αιτία είναι η σχολαστικότητά του, καθώς πριν από κάθε σημαντικό ραντεβού «διπλοτσεκάρει τις πηγές των πληροφοριών».
Ωστόσo, κάποιες καθυστερήσεις φέρουν τα σημάδια υπολογισμένων κινήσεων. Το 2012 ο Πούτιν είχε αργήσει για συνομιλίες με τον ουκρανό πρόεδρο, Βίκτορ Γιανούκοβιτς στην Κριμαία για το θέμα του φυσικού αερίου. Στο δρόμο συναντήθηκε με μοτοσικλετιστή και η καθυστέρηση έφτασε τις τέσσερις ώρες.
Ο πολιτικός αναλυτής Ντμίτρι Αμπράμοφ δηλώνει ότι η καθυστέρηση του Πούτιν «γεννιέται από μία επιθυμία να δείξει ότι κατέχει 'θέση τσάρου' στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, όπως στην ακμή της ρωσικής αυτοκρατορίας».
Η πρώην σύζυγός του Λουντμίλα δηλώνει ότι συχνά την άφηνε να περιμένει στα ραντεβού. Η αργοπορία είναι πλέον χαρακτηριστικό του ρώσου προέδρου και όπως τονίζει ο μπλόγκερ της αντιπολίτευσης, Αντρέι Μάλγκιν, «κατά πάσα πιθανότητα θα αργήσει ακόμα και στην κηδεία του».
http://news.in.gr/world/article/?aid=1231277290
Τι παλικάρι είναι τούτο ρε σεις;
-
Μα είναι Τσάρος και ο μεγαλύτερος ηγέτης των τελευταίων 100-150 χρόνων . Οπότε λογικά τον περιμένουν .
-
Αυτομολησε ο Αρχηγος Στολου της Ουκρανιας ανακοινωσε ο Αλφα στις ειδησεις.Τον εδειχνε μαζι με τον κυβερνητη της Κριμαιας.
-
Αυτόν τον έχει ξεγράψει η κυβέρνηση από το πρωί
Λέει έδωσε εντολή για παράδοση στην Ρωσία και τον έκλασαν
Είναι λίγο τσίρκο η κατάσταση
Σχολιασμός άλλων χωρών (πολιτική κυρίως) [Διάσπαση]
