Τι σχέση έχει το άρθρο της μακαρίτισσας με το ναζιστικό κόμμα;

Καμία. Έχει σχέση με την off topic συζήτηση που είχαμε τις προηγούμενες μέρες όμως.

Ο χρήστης Χρήστος Λάππας έγραψε:

Μαθαίνουμε ωραία πράγματα:
...

Αυτή η χρήση 1ου πληθυντικού είναι θανατηφόρα στην κυριολεξία...
Είστε πολλοί εκεί που είσαι και μαθαίνετε;

Ναι, αλλά έχει ενδιαφέρον ότι από όλα όσα έγραψα εσύ κόλλησες στο ότι δεν το διάβαζα μόνος μου.

Νταξ, δεν μαμιέται, μην σου χαλάω το πατριωτικό του πράγματος.

Κόλλησα σε αυτό, γιατί π.χ. εγώ έχω άλλες απόψεις για την ΧΑ, οπότε βλέπω εντελώς διαφορετικά το θέμα τούτο.
Ας μην επαναλαμβάνομαι όμως. Τα ίδια και τα ίδια κουράζουν τους ελάχιστους αναγνώστες του θέματος.

Όταν λες άλλες απόψεις για την χα; Διαφωνείς π.χ. στο ότι ο Παππάς είναι θαυμαστής του Χίτλερ και του Ναζισμού;

Ο χρήστης REALZEUS έγραψε:

Χαρακτηριστικό της αστικής τάξης, εκτός από τα χρήματα, ήταν ο τρόπος εργασίας και η εκμετάλλευση εργατικής δύναμης. Ένας Μπόμπολας είναι πραγματικός αστός.

Και ένα άρθρο της αξέχαστης Μαλβίνας:

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους.** Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.** Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”.** Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. **Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;” Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη. Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα. Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του. Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς». Απόσπασμα από το άρθρο Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος; (Περιοδικό 01, 1995) [Πηγή: http://www.doctv.gr]

Μια ερώτηση κρίσεως αν και θα μείνει αναπάντητη και θα με κράξουν οι περισσότεροι, αλλά δεν πειράζει, ρωτάω λοιπόν, πόσοι από εμάς θα τολμούσαμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό το κείμενο ?

Και αν συμφωνήσουμε ότι είναι έτσι όπως τα λέει η Μαλβίνα, ότι δηλαδή ο μικροαστός δεν θέλει να μπλέξει, τα άτομα αυτά είναι εκείνα που ζητάνε να ποδηγετηθούν, ζητάνε να έχουν κάποιον που να τον νιώσουν ανώτερο τους, εγώ λέω ότι ο μικροαστοός του κειμένου είναι έτοιμος να δεχθεί για αρχηγό όποιον νομίζει ότι του ταιριάζει, όποιον του βάλει στο μυαλό ότι είναι αναντικατάστατος και όποιον του τάξει μια μικρή εξουσία στη μίζερη ζωή του, τη δική του την εξάντλησε και την εξαντλεί καθημερινά στη γυναίκα του και στα παιδιά του ( γιατί η περιγραφή της Μαλβίνας ταιριάζει στην ουσία της σε μίζερη ζωή )

Ε! δεν είναι μακρυά οι σειρήνες της Χ.Α από τα άτομα που αναζητούν αρχηγό στη ζωή τους, που ψάχνουν ως πρόβατα μια στάνη να ενταχθούν και αυτοί για να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου, ότι θα προσφέρουν κάτι που θα αξίζει περισσότερο από τη μιζέρια τους.
Έτσι η ένταξη τους σε μια ομάδα που είναι λίγο εκτός, λίγο κυνηγημένη, λίγο ψιλοπαράνομη, τους γεμίζει αυτοπεποίθηση και εντάσσονται στο κοπάδι νιώθοντας ξεχωριστοί αφού ασχολήθηκε μαζί τους ο αρχηγός για τον οποίον είναι έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά χωρίς να κρίνουν ή να διακρίνουν αν είναι σωστά όσα τους λέει ο μεγάλος, ο ένας, ο τεράστιος, ο αλάνθαστος.

Έχει δίκιο σε όσα λες Παναγιώτη. Άλλωστε και στην Γερμανία, τον Χίτλερ οι 'νοικοκύρηδες' τον ψήφισαν.

Ο χρήστης 21 Quadra έγραψε:

Χαρακτηριστικό της αστικής τάξης, εκτός από τα χρήματα, ήταν ο τρόπος εργασίας και η εκμετάλλευση εργατικής δύναμης. Ένας Μπόμπολας είναι πραγματικός αστός.

Και ένα άρθρο της αξέχαστης Μαλβίνας:

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους.** Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.** Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”.** Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. **Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;” Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη. Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα. Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του. Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς». Απόσπασμα από το άρθρο Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος; (Περιοδικό 01, 1995) [Πηγή: http://www.doctv.gr]

Μια ερώτηση κρίσεως αν και θα μείνει αναπάντητη και θα με κράξουν οι περισσότεροι, αλλά δεν πειράζει, ρωτάω λοιπόν, πόσοι από εμάς θα τολμούσαμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό το κείμενο ?

Και αν συμφωνήσουμε ότι είναι έτσι όπως τα λέει η Μαλβίνα, ότι δηλαδή ο μικροαστός δεν θέλει να μπλέξει, τα άτομα αυτά είναι εκείνα που ζητάνε να ποδηγετηθούν, ζητάνε να έχουν κάποιον που να τον νιώσουν ανώτερο τους, εγώ λέω ότι ο μικροαστοός του κειμένου είναι έτοιμος να δεχθεί για αρχηγό όποιον νομίζει ότι του ταιριάζει, όποιον του βάλει στο μυαλό ότι είναι αναντικατάστατος και όποιον του τάξει μια μικρή εξουσία στη μίζερη ζωή του, τη δική του την εξάντλησε και την εξαντλεί καθημερινά στη γυναίκα του και στα παιδιά του ( γιατί η περιγραφή της Μαλβίνας ταιριάζει στην ουσία της σε μίζερη ζωή )

Ε! δεν είναι μακρυά οι σειρήνες της Χ.Α από τα άτομα που αναζητούν αρχηγό στη ζωή τους, που ψάχνουν ως πρόβατα μια στάνη να ενταχθούν και αυτοί για να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου, ότι θα προσφέρουν κάτι που θα αξίζει περισσότερο από τη μιζέρια τους.
Έτσι η ένταξη τους σε μια ομάδα που είναι λίγο εκτός, λίγο κυνηγημένη, λίγο ψιλοπαράνομη, τους γεμίζει αυτοπεποίθηση και εντάσσονται στο κοπάδι νιώθοντας ξεχωριστοί αφού ασχολήθηκε μαζί τους ο αρχηγός για τον οποίον είναι έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά χωρίς να κρίνουν ή να διακρίνουν αν είναι σωστά όσα τους λέει ο μεγάλος, ο ένας, ο τεράστιος, ο αλάνθαστος.

Τα παραπάνω αφορούν τη ΧΑ ή τα κομματόσκυλα και τα πράσινα/μπλε/κόκκινα πρόβατα της δεκαετίας του 1980, πριν 34 χρόνια;;;
Εμένα πάντως με παραπέμπουν σε άλλη εποχή και δεν μου θυμίζουν σε τίποτα την βρωμερή εποχή που ζούμε.

Στην εποχή που ζούμε το μόνο που μπορεί κάποιος να διακρίνει γύρω του είναι το μίσος, η άρνηση, ο μηδενισμός, η απογοήτευση, η απαισιοδοξία, ο θυμός, η απέχθεια και το 'σώζων εαυτόν σωθήτω'. Και από ότι φαίνεται ακολουθούν και χειρότερες καταστάσεις.

Αν τώρα όλο αυτό το αρνητικό κλίμα επιβίωσης τροφοδοτεί ακραίους σχηματισμούς, προσωπικά το θεωρώ λογικότατο, ειδικά από την στιγμή που από ότι φαίνεται η χώρα τούτη θέλει τους μπαμπούλες της. Οι ασπιρίνες ποτέ δεν γιάτρεψαν βαριές αρρώστιες. Τα χαϊδολογήματα, τα ευχολόγια και τα όμορφα λογάκια δοκιμάστηκαν και δεν κατάφεραν τίποτα, παρά μόνο διατήρησαν τους βολεμένους, τους ευνοούμενους και τα ανίψια του συστήματος.

Νομίζω πως ο Ναζισμός είναι η λύση Στορμ! Είδες τι καλά που δούλεψε και για τους Γερμανούς αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο άλλωστε!

Επειδή μάλλον δεν το είδες:

Ο χρήστης Storm έγραψε:

Κόλλησα σε αυτό, γιατί π.χ. εγώ έχω άλλες απόψεις για την ΧΑ, οπότε βλέπω εντελώς διαφορετικά το θέμα τούτο.

Όταν λες άλλες απόψεις για την χα; Διαφωνείς π.χ. στο ότι ο Παππάς και πολλοί άλλοι στον πυρήνα της χα είναι θαυμαστές του Χίτλερ και του Ναζισμού;

Ο χρήστης Storm έγραψε:

Χαρακτηριστικό της αστικής τάξης, εκτός από τα χρήματα, ήταν ο τρόπος εργασίας και η εκμετάλλευση εργατικής δύναμης. Ένας Μπόμπολας είναι πραγματικός αστός.

Και ένα άρθρο της αξέχαστης Μαλβίνας:

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους.** Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.** Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”.** Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. **Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;” Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη. Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα. Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του. Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς». Απόσπασμα από το άρθρο Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος; (Περιοδικό 01, 1995) [Πηγή: http://www.doctv.gr]

Μια ερώτηση κρίσεως αν και θα μείνει αναπάντητη και θα με κράξουν οι περισσότεροι, αλλά δεν πειράζει, ρωτάω λοιπόν, πόσοι από εμάς θα τολμούσαμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό το κείμενο ?

Και αν συμφωνήσουμε ότι είναι έτσι όπως τα λέει η Μαλβίνα, ότι δηλαδή ο μικροαστός δεν θέλει να μπλέξει, τα άτομα αυτά είναι εκείνα που ζητάνε να ποδηγετηθούν, ζητάνε να έχουν κάποιον που να τον νιώσουν ανώτερο τους, εγώ λέω ότι ο μικροαστοός του κειμένου είναι έτοιμος να δεχθεί για αρχηγό όποιον νομίζει ότι του ταιριάζει, όποιον του βάλει στο μυαλό ότι είναι αναντικατάστατος και όποιον του τάξει μια μικρή εξουσία στη μίζερη ζωή του, τη δική του την εξάντλησε και την εξαντλεί καθημερινά στη γυναίκα του και στα παιδιά του ( γιατί η περιγραφή της Μαλβίνας ταιριάζει στην ουσία της σε μίζερη ζωή )

Ε! δεν είναι μακρυά οι σειρήνες της Χ.Α από τα άτομα που αναζητούν αρχηγό στη ζωή τους, που ψάχνουν ως πρόβατα μια στάνη να ενταχθούν και αυτοί για να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου, ότι θα προσφέρουν κάτι που θα αξίζει περισσότερο από τη μιζέρια τους.
Έτσι η ένταξη τους σε μια ομάδα που είναι λίγο εκτός, λίγο κυνηγημένη, λίγο ψιλοπαράνομη, τους γεμίζει αυτοπεποίθηση και εντάσσονται στο κοπάδι νιώθοντας ξεχωριστοί αφού ασχολήθηκε μαζί τους ο αρχηγός για τον οποίον είναι έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά χωρίς να κρίνουν ή να διακρίνουν αν είναι σωστά όσα τους λέει ο μεγάλος, ο ένας, ο τεράστιος, ο αλάνθαστος.

Τα παραπάνω αφορούν τη ΧΑ ή τα κομματόσκυλα και τα πράσινα/μπλε/κόκκινα πρόβατα της δεκαετίας του 1980, πριν 34 χρόνια;;;
Εμένα πάντως με παραπέμπουν σε άλλη εποχή και δεν μου θυμίζουν σε τίποτα την βρωμερή εποχή που ζούμε.

**Στην εποχή που ζούμε το μόνο που μπορεί κάποιος να διακρίνει γύρω του είναι το μίσος, η άρνηση, ο μηδενισμός, η απογοήτευση, η απαισιοδοξία, ο θυμός, η απέχθεια και το 'σώζων εαυτόν σωθήτω'. Και από ότι φαίνεται ακολουθούν και χειρότερες καταστάσεις.
**
Αν τώρα όλο αυτό το αρνητικό κλίμα επιβίωσης τροφοδοτεί ακραίους σχηματισμούς, προσωπικά το θεωρώ λογικότατο, ειδικά από την στιγμή που από ότι φαίνεται η χώρα τούτη θέλει τους μπαμπούλες της. Οι ασπιρίνες ποτέ δεν γιάτρεψαν βαριές αρρώστιες. Τα χαϊδολογήματα, τα ευχολόγια και τα όμορφα λογάκια δοκιμάστηκαν και δεν κατάφεραν τίποτα, παρά μόνο διατήρησαν τους βολεμένους, τους ευνοούμενους και τα ανίψια του συστήματος.

1. Αφορούν όλων των χρωμάτων τα κομματόσκυλα, και μην αναφέρεσε μόνο στα χρώματα που κυβέρνησαν, αλλά και σε όλα τα χρώματα που τα εύρισκαν μεταξύ τους στα κλειστά γραφεία και εννίοτε μοιραζόντουσαν οfficia και λεία.

2. Όλα όσα αναφέρεις κυριαρχούσαν πάντα, μόνο που τότε υπήρχε το χρήμα της φούσκας και κουκούλωνε την παραμόρφωση και έκρυβε την καταιγίδα που ερχόταν.

1. Στα χρώματα θα το χαλάσουμε; Κανένα πρόβλημα. Βάλε μέσα και τις αποχρώσεις που προκύψαν από τα πράσινα/μπλε/κόκκινα στρατόπεδα.

2. Σόρυ αλλά εγώ από το 1980, τα 34 αυτά χρόνια βλέπω ότι έχουν υπάρξει σημαντικές εναλλαγές στο τρόπο ζωής των πολιτών καθώς και στην κουλτούρα τους. Όπως επίσης θυμάμαι και την ζωή από το 1970 ως το 1980 και εντός και εκτός αστικών περιοχών. Από τότε που ο άλλος πήγε στο Καστελόριζο νομίζω ότι απλά έβαλε την χώρα σε μία νέα εποχή με ότι αυτό συνεπάγεται. Οπότε το χρήμα της φούσκας νομίζω ότι φωτογραφίζει συγκεκριμένη χρονική περίοδο και συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων.

Ο χρήστης Storm έγραψε:

1. Στα χρώματα θα το χαλάσουμε; Κανένα πρόβλημα. Βάλε μέσα και τις αποχρώσεις που προκύψαν από τα πράσινα/μπλε/κόκκινα στρατόπεδα.

2. Σόρυ αλλά εγώ από το 1980, τα 34 αυτά χρόνια βλέπω ότι έχουν υπάρξει σημαντικές εναλλαγές στο τρόπο ζωής των πολιτών καθώς και στην κουλτούρα τους. Όπως επίσης θυμάμαι και την ζωή από το 1970 ως το 1980 και εντός και εκτός αστικών περιοχών. Από τότε που ο άλλος πήγε στο Καστελόριζο νομίζω ότι απλά έβαλε την χώρα σε μία νέα εποχή με ότι αυτό συνεπάγεται. Οπότε το χρήμα της φούσκας νομίζω ότι φωτογραφίζει συγκεκριμένη χρονική περίοδο και συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων.

Το πολύ, το πάρα πολύ χρήμα της φούσκας το πήρανε αυτοί που μπορούσαν και δεν το επέστρεψαν ποτέ, , οι άλλοι απλά ακολουθούσαν τη μυρωδιά του χρήματος και πήραν λίγα πάντα με επιστροφή και τώρα ζορίζονται να το επιστρέψουν, και επειδή το χρήμα μυρωδιά δεν έχει, μην ξεχνάμε τα ληστρικά επιτόκια κυρίως των καρτών με το πρόσχημα της επισφάλειας.

Ο Ανδρέας όταν άνοιξε το τραπεζικό σύστημα και το ξεχείλωσε ο Σημίτης, δεν μπορώ να δεχθώ ότι δεν ήξεραν τι έκαναν και γιατί το έκαναν, όσοι είχαν την εξουσία της διαχείρισης των οικονομικών της χώρας αποκλείεται να ήταν τόσο βλάκες και να μην ήξεραν, πιστεύω ότι με μεγάλες πιέσεις δέχονταν να ακολουθήσουν τις οικονομικές συμβουλές των συμβούλων των οίκων αξιολόγησης και των μεγάλων πιστωτικών ιδρυμάτων ελπίζοντας ότι όταν σκάσει η βόμβα να μη σκάσει στα δικά τους χέρια
( βλέπε Κωστάκης Καραμανλής )

Οι τραπεζίτες έκαναν επί πολλά χρόνια ότι ήθελαν πέρα και πάνω από τις διεθνείς τραπεζικές πρακτικές και συνεχίζουν το ίδιο τροπάρι, δηλαδή τα δικά μου - δικά μου, και τα δικά σου - δικά μου.

Τώρα λοιπόν που έχει σκάσει η βόμβα, βρίσκουν ευκαιρία τα ποντίκια που ζούσαν μαζί μας αλλά κρυμμένα να σκάσουν μύτη στην επιφάνεια εκμεταλλευόμενα την αγανάκτηση του κόσμου και να θεριέψουν, να αποκτήσουν δύναμη και κοινοβουλευτική ισχύ μέσω αυτής της αγανάκτησης με συνθήματα του τύπου είμαστε πατριώτες και οι άλλοι είναι προδότες, μόνο που δεν τα έβαλαν ποτέ με κανένα προδότη, απεναντίας έσπαγαν τα κεφάλια αθώων εν είδη προπόνησης και σκληραγώγησης των μελών τους χωρίς ποτέ να πειράξουν κανένα από αυτούς που αποκαλούν προδότες μέσα και έξω από τη βουλή, ούτε πολιτικό μα ούτε και επιχειρηματία, αφού οι περισσότεροι από τα ισχυρά μέλη τους φύλαγαν και τους φυλάνε μέρα - νύχτα με το αζημίωτο από την αληθινή, την πραγματική οργή των απλών πολιτών, των εξαπατημένων με το PSI των ιδιωτικών ομολόγων και άλλων που έχασαν σπίτια, μαγαζιά, τη ζωή τους την ίδια.

Όλοι που εντάσονται σε αυτό που αποκαλούμε πολιτικό προσωπικό και πολιτικό κατεστημένο, είναι ένα σύμπλεγμα οικονομικών δοσοληψιών, θέσεων εξουσίας, και απόκρυψης προηγούμενων διαχειριστικών ατασθαλιών.
Εμείς απλά εξακολουθούμε 40 χρόνια τώρα να κοιτάμε τη ζωή μέσα από την κλειδαρότρυπα, χαζεύοντας το πάρτι που γίνεται μέσα για εμάς χωρίς εμάς, με τα λεφτά μας όμως, και μετά λέει ο γαϊδαρος, το κωλόζωο που ήταν 20 χρόνια υπουργός ότι μαζί τα φάγαμε.

Η μακαρίτισσα περιγράφει τους γκρινιαρούληδες αριστερούς της εποχής και τους Μή Προνομιούχους πασόκους , σύμφωνα με τους νεολογισμούς των 70-80-90 .

Από την άλλη βέβαια το άρθρο έβγαζε τον ελιτισμό των κουλτουριάρηδων της εποχής που τα έτρωγαν από την εξουσία , παριστάνοντας τους κριτές της εξουσίας , ενώ ήταν πρώτες μούρες και ομοτράπεζοι της και έτσι σχολιάζει επιτιμητικά τον απλό κόσμο , που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα εχθρικό περιβάλλον , χωρίς να είναι κομματόσκυλο και ζιγκολό η μοντέλλα και βιζιτού στους ισχυρούς και στις συζύγους τους .

Σε αυτό τον μικρό τόπο , ξέρουμε πολύ καλά ότι οι σχέσεις εξουσίας έχουν συγκεκριμένες διαδρομές και έτσι ένας που απλά θέλει να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του και να μην γίνει ομοτράπεζος των διεφθαρμένων , μπορεί να κατηγορηθεί σαν μικροαστός . Σε ορισμένα σημεία του άρθρου , βλέπουμε και προσωπικά θέματα και βιώματα , όπως της άρνησης του τέστ πατρότητας και τις κόντρες στα διαζύγια που βέβαια τα έλεγε μονόπλευρα τα πράγματα , μιά και γύρω μας βλέπουμε αντίστροφες περιπτώσεις .

Τώρα το ότι αυτοί οι μικροαστοί είναι πελάτες της ΧΑ , είναι προφανές ότι είναι ΚΑΙ της ΧΑ . Οπως ήταν και της Αριστεράς , η οποία λυσσάει που τους χάνει από πελάτες και γιά αυτό δέχθηκε τις παραβιάσεις του Συντάγματος εναντίον της ΧΑ , αλλά και του ΠΑΣΟΚ που προσπαθεί να επιβιώσει και της ΝΔ που η σημερινή ηγεσία δίνει περίεργες εξετάσεις υποτέλειας σε ξένους .

Τα υπόλοιπα ότι τάχα τέτοιες λογικές οδηγούν στην ΧΑ είναι λογικά άλματα , που στερούνται οποιασδήποτε κριτικής σκέψης .

Οσο γιά το γεγονός ότι η ΧΑ εκμεταλλεύεται τα λάθη και τις παραλείψεις των άλλων , είναι λογικό και δεν μπορούμε να εγκαλούμε αυτόν που τα εκμεταλλεύεται , αλλά αυτούς που τα κάνουν .

Ο χρήστης criuser έγραψε:
Η μακαρίτισσα περιγράφει τους γκρινιαρούληδες αριστερούς της εποχής και τους Μή Προνομιούχους πασόκους , σύμφωνα με τους νεολογισμούς των 70-80-90 .

Ναι αμέ το βρήκες. Στους αριστερούς αναφέρεται. Και η ίδια αριστερή ήταν αλλά δεν μαμιέται;

Λες το 1996 να μίλαγε γιά την ΧΑ των Βορίδη , Μιχαλολιάκου , Παππά

Αλλωστε ο τίτλος του άρθρου , είναι προφανής γιά ποιόν μιλάει και όλοι θυμόμαστε τον λόγο των αριστερών . Δέν έχει αλλάξει άλλωστε , ιδιαίτερα του ΚΚΕ . Συνεπής και ξύλινος . Οπως τότε .

Είσαι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου όμως!

Εκτός κομμουνιστικού τόπου και χρόνου βεβαίως /

Ούτε η ΕΣΣΔ υπάρχει ούτε στο 1917 είμαστε . Ασε που έχουμε περάσει και το 1953 που χάσατε τον πατερούλη

Καταλαβαίνεις τι λες ή έχεις καπνίσει κάτι; Για τους μικροαστούς πρασινομπλε λέει η Μαλβίνα και για την απάθεια τους απέναντι στην κοινωνική κατάσταση, όσο και για τις νεοελληνικές τους συνήθειες.

Έχεις καταλάβει ότι αυτή η συζήτηση για τους αστούς και την Κάραλη βολεύει αφάνταστα τους φίλους του ναζιστικού κόμματος; Ότι τους δίνει κάτι άσχετο να συζητάνε ώστε να αποφεύγουν να μιλήσουν για το τι πραγματικά είναι η χα και τα πρωτοπαλίκαρα της;

Μπορούμε να έχουμε παράλληλες συζητήσεις. Τίποτα δεν ξεπλένει τους απολογητές του ναζισμού όμως, όσο και αν προσπαθούν.