-
Γυρνώντας από Αθήνα για Θεσσαλονίκη, μετά από ολιγοήμερες διακοπές στην Πελοπόννησο, είχα την στιγμή μου. Μία ή ώρα το μεσημέρι, έπαθα μπλάκ άουτ για περίπου 2 δευτερόλεπτα, πηγαίνοντας με περίπου 140 και τινάχτηκα όταν το αυτοκίνητο περνούσε ξυστά από την μπαριέρα πάνω σε ανοιχτή στροφή. Γλίτωσα παρά τρίχα.
Οδήγησα απο Αθήνα μέχρι Καμένα βούρλα σε κατάσταση 'ζόμπι', στα Καμένα βούρλα σταμάτησα για καφέ, συνέχισα για άλλες δύο ώρες περίπου μέχρι την ανατριχιαστική στιγμή, κοντά στην διασταύρωση του Βόλου. Ήταν αποτέλεσμα υπερβολικής κούρασης. Τόσες ώρες οδηγούσα και δεν συνειδητοποιούσα σε τι κίνδυνο βρισκόμουνα.
Στο επόμενο πάρκινγκ κοιμήθηκα καμιά ώρα και συνέχισα σε σαφώς καλύτερη κατάσταση.
Σίγουρα ξέρετε τον κίνδυνο αλλά μια υπενθύμιση δεν βλάπτει. -
Γυρνώντας από Αθήνα για Θεσσαλονίκη, μετά από ολιγοήμερες διακοπές στην Πελοπόννησο, είχα την στιγμή μου. Μία ή ώρα το μεσημέρι, έπαθα μπλάκ άουτ για περίπου 2 δευτερόλεπτα, πηγαίνοντας με περίπου 140 και τινάχτηκα όταν το αυτοκίνητο περνούσε ξυστά από την μπαριέρα πάνω σε ανοιχτή στροφή. Γλίτωσα παρά τρίχα.
Οδήγησα απο Αθήνα μέχρι Καμένα βούρλα σε κατάσταση 'ζόμπι', στα Καμένα βούρλα σταμάτησα για καφέ, συνέχισα για άλλες δύο ώρες περίπου μέχρι την ανατριχιαστική στιγμή, κοντά στην διασταύρωση του Βόλου. Ήταν αποτέλεσμα υπερβολικής κούρασης. Τόσες ώρες οδηγούσα και δεν συνειδητοποιούσα σε τι κίνδυνο βρισκόμουνα.
Στο επόμενο πάρκινγκ κοιμήθηκα καμιά ώρα και συνέχισα σε σαφώς καλύτερη κατάσταση.
Σίγουρα ξέρετε τον κίνδυνο αλλά μια υπενθύμιση δεν βλάπτει. -
Γυρνώντας από Αθήνα για Θεσσαλονίκη, μετά από ολιγοήμερες διακοπές στην Πελοπόννησο, είχα την στιγμή μου. Μία ή ώρα το μεσημέρι, έπαθα μπλάκ άουτ για περίπου 2 δευτερόλεπτα, πηγαίνοντας με περίπου 140 και τινάχτηκα όταν το αυτοκίνητο περνούσε ξυστά από την μπαριέρα πάνω σε ανοιχτή στροφή. Γλίτωσα παρά τρίχα.
Οδήγησα απο Αθήνα μέχρι Καμένα βούρλα σε κατάσταση 'ζόμπι', στα Καμένα βούρλα σταμάτησα για καφέ, συνέχισα για άλλες δύο ώρες περίπου μέχρι την ανατριχιαστική στιγμή, κοντά στην διασταύρωση του Βόλου. Ήταν αποτέλεσμα υπερβολικής κούρασης. Τόσες ώρες οδηγούσα και δεν συνειδητοποιούσα σε τι κίνδυνο βρισκόμουνα.
Στο επόμενο πάρκινγκ κοιμήθηκα καμιά ώρα και συνέχισα σε σαφώς καλύτερη κατάσταση.
Σίγουρα ξέρετε τον κίνδυνο αλλά μια υπενθύμιση δεν βλάπτει. -
Ακριβώς το ίδιο έπαθε καλός μου φίλος πριν κάνα μήνα κοντά στον Κορινό. Ξεκίνησε το ταξίδι (Αθήνα-Κομοτηνή) βράδυ ενώ ήταν ήδη κουρασμένος απο μετακόμιση (!), οδηγούσε αρκετές ώρες και κάποια στιγμή . Το αυτοκίνητο κινήθηκε από τέρμα δεξιά προς το διάζωμα και ΕΥΤΥΧΩΣ πρόλαβε ο αδερφός του και τράβηξε το τιμόνι...
Από ότι μου είπε έτρεμαν τα πόδια του για την επόμενη ώρα. -
Είναι κάποιες στιγμές που ούτε ο καφές, ούτε η μουσική, ούτε ο συνεπιβάτης μπορεί να σε συνεφέρει
στην κατάσταση που απαιτεί η σωστή οδήγηση.
Ο σχεδιασμός της οποίας προβλέπει το να ξεκινήσεις το ταξίδι σου όσο το δυνατόν
πιο ξεκούραστος.Οπότε, απλά βγαίνεις σε ένα πάρκιν στα δεξιά, κλειδώνεις το αμάξι σου και ξεκουράζεσαι
για ένα λογικό διάστημα, όπως είπε και ο kostakis.Στα 2.5 χρόνια που κάνω τακτικά διαδρομές στο εθνικό οδικό δίκτυο χρειάστηκε 3 φορές
να το κάνω. Υπερεκτιμούμε τις δυνατότητες μας κάποιες φορές, πιστεύω. -
Απίστευτο κι όμως αληθινό! Οδηγός φορτηγού κάποτε οδήγησε περί τα 15 Km κοιμισμένος. Ξύπνησε επειδή δεν έκοψε πριν τις ράγες τραίνου και τραντάχτηκε το όχημα. Η κατάστασή του εκείνα τα 15 χλμ δεν ήταν ακριβώς ύπνου αλλά κάπως σαν ζόμπι. Ο ίδιος έδωσε την εξής εξήγηση: Το μυαλό του φύλαξε ένα μικρό κομμάτι (κάτι σαν προσωπικό ασφαλείας στις απεργίες!) για να βλέπει και όλα τα υπόλοιπα τμήματα έκαναν shut down! Υπάρχουν πολλές άλλες μαρτυρίες ότι το μυαλό έρχεται σε τέτοια κατάσταση όταν είναι άϋπνο.
-
Στην οικογενεια μας μια φορα εχει συμβει αυτο.
Γυρναγαμε απο Αλβανια Σεπτεμβριο μηνα και τοτε καναν οι υπαλληλοι του τελωνειου απεργια.Ξεκινησαμε απο τα Τιρανα 8 η ωρα το πρωϊ φτασαμε στη Κακαβια κατα τις 12.Φαγαμε σχεδον ολη την ημερα στη Κακαβια καθως φυγαμε απο το Ελληνικο τελωνειο στις 7:45 το πρωι.Ειχαμε και το hyoundai τοτε ουτε aircondition ουτε τιποτα ειχαμε πεθανει απο τη ζεστη.Σε μια μεγαλη ευθεια προς Ελλαδα μερια μιλουσε η μανα μου στον πατερα μου κοκκαλο ο πατερας μου κοιμοταν με ανοιχτα ματια και πηγαινε στην αντιθετη κατευθυνση.Φωναζε η μανα μου κορνες ο απεναντι, τελικα συνηλθε και εκανε στην ακρη οπου κοιμηθηκε ενα δυωρακι.
-
εχω παει να κοιμηθω 3 φορες, οι 2 ηταν απο κουραση ευτυχως στιγμιαια
η λυση που δουλεψε σε μενα ηταν να τρεξω.. δε ξερω ισως λογω αδρεναλινης συνηλθα και συνεχισα κανονικα
ευτυχως πλεον (γιατι τα παραπανω τα ειχα παθει πιο νεος) οσο αυπνος και να ειμαι δε κουραζομαι καθολου ευκολα
-
Μετα το πασχα επιστροφή με τον Πατερα μου απο γερμανια (αυστρια-ουγγαρια-ρουμανια-βουλγαρια) +30 ωρες συνεχόμενα εναλλάξ λογο ενος προβλήματος στα σύνορα με σερβια! Κανενας δε κοιμήθηκε αλλα απίστευτη κούραση μιλάμε! Θυμαμαι στα τελευταία χιλιόμετρα με πονούσαν κυρίως τα ματια κ ζοριζόμουν να εστιάσω σταθερα στον δρόμο!
Δυσκολα θα ξανακάνω τέτοιο ταξίδι με τετοια κούραση απο τέτοιες χωρες! βιβα λα ιταλια απο δω κ περα αν ξανατυχει!
-
Ελάχιστες φορές έχω νυστάξει στο τιμόνι, γενικά οδηγώντας ξυπνάω και μπορώ να διανύσω μεγάλες αποστάσεις ακόμα και κουρασμένος. Φροντίζω όμως τότε να αποφεύγω τα δύσκολα.
Το παρατηρώ σαν μια δυσκολία συγκέντρωσης στο δρόμο, κοιτάω όλο και περισσότερο αλλού και συνήθως επανέρχομαι μετά από λίγη αυτοσυγκέντρωση. Μια δυο φορές σταμάτησα κι έβγαλα τους φακούς επαφής για να ξεκουραστούν τα μάτια μου.
Ο πατέρας μου αργός, αδιάφορος και μάλλον κακός οδηγός μόλις πιάσει τιμόνι νυστάζει. Από τότε που πήρα δίπλωμα ελάχιστες φορές έχει οδηγήσει αυτός αν είμαστε μαζί. Ευτυχώς πια δεν οδηγεί αλλά θυμάμαι σαν παιδάκια να μας βάζει να του μιλάμε και τραγουδάμε για να μην κοιμηθεί, να βγάζει το κεφάλι του έξω στον κρύο αέρα για να ξυπνήσει (εν κινήσει!) κλπ. Προς αποφυγή. -
Οδηγώντας πολλά χρόνια, έχω διαπιστώσει και εγώ όλα αυτά που αναφέρετε.
Δυστυχώς η οδήγηση σε εθνική με μεγαλες ευθείες τηρώντας το όριο ταχύτητας επιδεινώνει κατά πολύ το πρόβλημα.
Εμένα προσωπικά οι καφέδες ελάχιστα βελτιώνουν την κατάσταση.
Ακόμα και ένα τέταρτο με μισή ώρα σε ένα πάρκινγκ με κλειστα μάτια σε ανανεώνει.
Και επειδή όταν κάποιος οδηγεί πολύ κουρασμένος δεν καταλαβαίνει πότε θα κλείσουν (έστω και στιγμιαία ) τα μάτια του, καλό είναι μόλις αντιλειφθούμε αδυναμία συγκέντρωσης στον δρόμο, να σταματήσουμε γιά λίγη ώρα μέχρι να συνέλθουμε.
Τελευταία έχω βρεί ότι ένα Red Bull με συνεφέρνει τελείως και μάλλιστα άμεσα. γι αυτό έχω ένα, πάντα στο αυτοκίνητο, ώστε να μήν ψάχνω να βρώ εκέινη την δύκολη στιγμή. το οποίο φρόντίζω να το ανανεώνω κάθε τόσο. -
εγω ειχα κανει (λογο μεγαλης αναγκης συγγενικου προσωπου) αθηνα θεσσ-αθηνα 9 ωρες λιγο πριν την μαλακασα δεν αντεξα και σταματησα
μολις βγηκα εξω ενιωθα λες και με ειχε χτυπησει νταλικα ποναγα παντου τα χερια μου ηταν πρησμενα (βουνισια διαδρομη σε καποια φασηχ2)τα ποδια μου απο τις αλλαγες ηταν και αυτα πρησμενα ειμουν σαν πτωμα
δεν θα το ξανακανω ο θεος να μου το ζητησει -
Εμένα το γκάζι στην ΕΟ μου ανεβαζει την αδρεναλίνη και ξεχνάω την κούραση.
Επίσης είμαι alert μην με μαζέψει η Τροχαία.
Ανα 3ώρο θέλω τσίσα, διατάσεις και ένα τεπόζιτο βενζίνη.
Επίσης αν έχεις ωράιο ηχητικά αυτοκίνητο ρίχνεις και κανα ουρλιαχτό -
Mε πατήσατε στον κάλο με το θέμα!
Μια φορά εχω τρακάρει στα 30 χρόνια οδήγησης-500.000χλμ περίπου (ούτε γρατζουνιά εκτός απο αυτό το ατύχημα) και αυτό γιατί κοιμήθηκα οδηγώντας το SEAT, ευτυχώς χωρίς συνοδηγό !
ΕΟ Αθήνα-Λάρισα, 01:20 13/8/2004, (σημαίνει κάτι?). Με τσιμπάω πρώτη φορά 'νoθρό', μετά τη Λαμία. Δεν μπορεί σκέφτομαι, θα αντέξω (προορισμός Λεπτοκαρυά).
Αμ δε! Στην ευθεία, στις εισόδους για Λάρισα κινούμενος με 120 χλμ, (3 λωρίδες ανα κατεύθυνση και ευτυχώς τσιμεντένιο διάζωμα), 'ξυπνάω' και βρισκόμενος δεξιά λωρίδα-όπως πάντα-, βλέπω στα 10 μέτρα μπροστά μου να κινείται με 80 χλμ βυτιοφόρο της Elin, με συρόμενο ...
Χωρίς να κοιτάξω (ευτυχώς δεν ερχόταν άλλο οχημα), φρενάρω και πριν αρχίσω να σούρνομαι με τα λάστιχα, κόβω απότομα αριστερά γιατί σίγουρα, λόγω διαφοράς ταχύτητας, θα έπεφτα πάνω στο βυτίο. Χάνω τον έλεγχο, χτυπάω με καμμιά 70αριά στο προστατευτικό διάζωμα, και καταλήγω με το πορτμπαγκάζ στη μπαριέρα στο δεξί του δρόμου, ενω το βυτιοφόρο ίσα που πρόλαβε να περάσει ξανά μπροστά μου, αφου για 2-3 δεύτερα 'κινηθήκαμε' παράλληλα!
Εκτοτε, δεν οδηγώ μετά τις 22:00 σε μακρυνό ταξίδι, καταρχήν χωρίς συνοδηγό, ενώ μια φορά που 'νύσταξα', κοιμήθηκα στο επόμενο parking και συνέχισα.
Εdit: Προσωπικά, μόνο απο τη ζώνη ειχα γδαρσίματα στο στήθος, ενω το αυτοκίνητο έπαθε 3.000 € ζημιά (με ανταλλακτικά ιμιτασιόν). -
Τα σαίνια της τροχαίας και οι δημοσιογραφίσκοι - ρεπόρτερς που αναφέρονται σε κάθε τροχαίο για υπερβολική και μόνο ταχύτητα έχουν αναρωτηθεί ποτέ πόσοι απο τούς εμπλεκόμενους ηταν στην κατάσταση που περιγράφεται στα παραπάνω ποσταρίσματα???
-
Πολύ σωστά όσα αναφέρατε ολοι σας στα προηγούμενα post.
Υπάρχει πάντα και η περίπτωση μικρού (πολύ μικρού) εγκεφαλικού επισοδείου κατά τη φάση της οδήγησης....
Σχετικά με την κούραση , τον Δεκέμβριο του 2002 με θερμοκρασία πολύ κάτω από το μηδέν , έκανα τη διαδρομή Τρίκαλα-Ελευσίνα σε 10 ώρες , υπό συνθήκες πυκνής χιονόπτωσης έως τη Λαμία.Με στάση στο Δομοκό περιμένοντας επί ματαίω τον ερχομό εκχιονιστικών μηχανημάτων της Νομαρχίας.Με αποχιονισμό του αυτοκινήτου , με τοποθέτηση και βγάλσιμο των αλυσίδων 3 φορές.
Στο ύψος της Μαλακάσας ένιωσα τα μάτια μου να κλείνουν , δοκίμασα τέρμα το ραδιόφωνο , τελείως κατεβασμένο το παράθυρο , σφαλιάρες...τελικά κάποιο απ όλα αυτά έπιασε!
Στης 01:30 έληξε ένα ταξίδι που είχε ξεκινήσει στης 15:00 της προηγουμένης. -
Μου έχει συμβει κι εμένα, ευτυχώς χωρίς να επακολουθήσει ατύχημα. Η κούραση είναι ο σιωπηλός δολοφόνος. Στην Αγγλία λένε ότι τα επίπεδα συνκέντρωσης οδηγού άγρυπνου για 24 ώρες είναι ίδια με αυτά κάποιου που έχει καταναλώσει ένα μπουκάλι whisky!!!
-
Ο χρήστης QsisVTS έγραψε:
...η λυση που δουλεψε σε μενα ηταν να τρεξω.. δε ξερω ισως λογω αδρεναλινης συνηλθα και συνεχισα κανονικα...
όταν λές ''να τρέξω'' πιστεύω να εννοείς ότι σταμάτησες σε κάποιο parking και έτρεξες με τα πόδια,αυτό όντως βοηθάει,αν όμως εννοείς ότι ανέπτυξες ταχύτητα τότε συγγνώμη που στο λέω αλλά αυτό είναι άκρως δολοφονικό εγχείρημα
-
Δεκέμβριος 2009. Έχω γυρίσει από δουλειά κουρασμένος αφού είχα κοιμηθεί στις 4.00 το προηγούμενο βράδυ και είχα σηκωθεί 6.30 εκείνη την ημέρα (συνηθισμένος σε αυτά τα ωράρια ύπνου). Βλέπω TV και διαβάζω για την επόμενη ημέρα. Λέω να πέσω για ύπνο περίπου στις 2:00. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και μου λένε ότι χάσαμε τον ξάδελφό μου (33 ετών, 36 ημέρες μικρότερός μου) και πρέπει να πάμε Θεσσαλονίκη. Παίρνουμε τηλέφωνα στο ΟΣΕ για εισιτήριο κτλ, αλλά δεν απαντάει κανείς. Αποφασίζουμε να πάμε με ΙΧ. Το Astra δεν ήθελα να το κινήσω γιατί είχε κάψει φλάντζα και δεν το είχα πάει συνεργείο ακόμα, οπότε δεν ήξερα αν θα άντεχε τέτοιο ταξίδι. Αναγκάζομαι να πάρω το Kadett. Σηκώνομαι στις 3.00 και αρχίζω πλύσιμο μέσα-έξω (το χρησιμοποιούσαμε για μεταφορές και το είχαμε παρατήσει 15-20 ημέρες παρκαρισμένο έξω χωρίς να κινείται), έλεγχος λάδια, υγρά κτλ. Κατα τις 4.30 ξεκινάμε για Θεσσαλονίκη. Αν και είχε καινούργια λάστιχα, δεν ήθελα να πιέσω τον κινητήρα πολύ, οπότε πήγαινα σταθερά με 120 και σε καμιά κατηφόρα μέχρι 150. Στη Στυλίδα σταματάω σε ένα μαγαζί που ήταν κλειστό και κοιμάμαι για 15-20 min. Ο ύπνος αυτός ήταν σωτήριος για το υπόλοιπο της διαδρομής. Στο δρόμο μας πρόλαβε ένας ξάδελφος με το Golf TSi και μετά πήγαμε μαζί προς Θεσσαλονίκη προσπαθώντας να τον ακολουθήσω (οι ανηφόρες ήταν το σκότωμα γιατί ευθεία με 140 μπορούσα να πάω) μετά τα Τέμπη που κάναμε στάση (ακόμα θυμάμαι στις 9.15 να τρώω ένα Power στα Goodies). Στην κηδεία πήγαμε με πούλμαν και κατάφερα να κοιμηθώ 15 min στο πήγαινε και άλλα 15 min στην επιστροφή. Φάγαμε όλοι μαζί και ξεκίνησα 1ος να φύγω γιατί έπρεπε την επόμενη ημέρα να πάω στη δουλειά, άρα η επιστροφή αυθημερόν στην Αθήνα ήταν μονόδρομος. Επίσης, ήθελα να προλάβω την κακοκαιρία που ερχόταν, στην οποία ένα αυτοκίνητο 25 ετών δεν ξέρει κανείς πώς θα τα πάει. Ξεκίνησα, λοιπόν, και πήγαινα σκοτωμένος (τα καινούργια λάστιχα έκαναν δουλειά ευτυχώς) στην ελαφριά βροχή για να γλυτώσω την καταιγίδα που θα ερχόταν μετά. Μετά την Κατερίνη, η βροχή σταμάτησε και όλα στο ταξίδι πήγαιναν καλά. Μετά την Λαμία όμως, που η υπερένταση είχε φύγει και ο δρόμος ήταν τελείως άδειος, λόγω προχωρημένου της ώρας, βγήκε όλη η κούραση και η αϋπνία. Νύσταζα χαρακτηριστικά, ένιωθα τις δυνάμεις να με εγκαταλείπουν, για 1η φορά σε οδήγηση ένιωθα αδυναμία και σε αυτό συντελούσε και η υπερπροσπάθεια με το παλιό αυτοκίνητο (1200 Km με το Astra αυθημερόν και δουλειές στο ενδιάμεσο και δε με έφτασαν έτσι). Δε θα τα κατάφερνα να γυρίσω Αθήνα, αλλά το να κοιμηθώ στην Ε.Ο. δεν ήταν λύση αφού τελικά θα έχανα περισσότερο χρόνο. Σταμάτησα, λοιπόν, σε ένα βενζινάδικο πριν το Σχηματάρι, γέμισα βενζίνη, πλύθηκα λίγο, περπάτησα για 2-3 min και ξεκίνησα ξανά με τέρμα το καλοριφέρ (στα πόδια) για το κρύο και ανοιχτό παράθυρο για να μη με πάρει ο ύπνος. Έφτασα Κερατσίνι κανονικά, έδωσα ό,τι είχε απομείνει για ξεφόρτωμα και μετά έπεσα στο κρεβάτι σαν ξερό κούτσουρο. Δεν κατάλαβα τίποτε μέχρι το επόμενο πρωί που ξύπνησα, περισσότερο από αγωνία, παρά από το άκουσμα του ξυπνητηριού που το είχα ήδη κλείσει 3-4 φορές.
Ευχαριστώ.
-
κούραση και οδήγηση