Ο χρήστης taxidiwtis έγραψε:

Από άτομο εκ των έσω σε συζήτηση που είχα...

Η αναλογία διακοπής εργασιών επιχειρήσεων/επαγγελματιών προς έναρξη νέων έχει φτάσει στο 10 προς 1.

Για κάθε 10 επιχειρήσεις (ή επαγγελματίες) που διακόπτουν τη δραστηριότητά τους, κάνει έναρξη μόλις 1.

Τα σχόλια περιττεύουν.

Το παράξενο που είναι ;
Η αγορά ξεσκαρτάρει , επιβιώνει ο ισχυρότερος .

Και στο τελος ποιος θα μεινει;Ο Highlander;Γιατι ετσι οπως παει το πραγμα μονο αυτος θα επιβιωσει.

Σε συνθήκες ύφεσης συνήθως επιζεί αυτός που έκλεβε περισσότερο κι έχει λεφτά στην άκρη.
Τώρα αν αυτός χαρακτηρίζεται 'ισχυρότερος' δεν γνωρίζω...

190 επιχειρήσεις στο νομό Τρικάλων , διέκοψαν τη λειτουργία τους το πρώτο τρίμηνο του 2011.

Ο χρήστης BILL33 έγραψε:

Από άτομο εκ των έσω σε συζήτηση που είχα...

Η αναλογία διακοπής εργασιών επιχειρήσεων/επαγγελματιών προς έναρξη νέων έχει φτάσει στο 10 προς 1.

Για κάθε 10 επιχειρήσεις (ή επαγγελματίες) που διακόπτουν τη δραστηριότητά τους, κάνει έναρξη μόλις 1.

Τα σχόλια περιττεύουν.

Το παράξενο που είναι ;
Η αγορά ξεσκαρτάρει , επιβιώνει ο ισχυρότερος .

Και στο τελος ποιος θα μεινει;Ο Highlander;Γιατι ετσι οπως παει το πραγμα μονο αυτος θα επιβιωσει.

Ο Ντανκαν θα έχει αρκετή παρέα ...Αυτούς ,των οποίων οι υπηρεσίες θα συνεχίσουν να αποτελούν
'ανάγκη ' για την κοινωνία

Ο χρήστης y.v έγραψε:
Σε συνθήκες ύφεσης συνήθως επιζεί αυτός που έκλεβε περισσότερο κι έχει λεφτά στην άκρη.
Τώρα αν αυτός χαρακτηρίζεται 'ισχυρότερος' δεν γνωρίζω...

Σώστά εν μέρει , θα επιβιώσει και αυτός που είχε καλό μπίζνεσ πλαν , είχε ποιοτικές υπηρεσίες,
πιστή πελατεία , είχε κάνει καλύτερη έρευνα για προμήθειες , το είχε ανοίξει στην κατάλληλη τοποθεσία
είχε καλή συμπεριφορά ( π.χ σε
περιπτωση ελαττωματικού προϊόντος ) κλπ

Ο χρήστης taxidiwtis έγραψε:

Σε συνθήκες ύφεσης συνήθως επιζεί αυτός που έκλεβε περισσότερο κι έχει λεφτά στην άκρη.
Τώρα αν αυτός χαρακτηρίζεται 'ισχυρότερος' δεν γνωρίζω...

Σώστά εν μέρει , θα επιβιώσει και αυτός που είχε καλό μπίζνεσ πλαν , είχε ποιοτικές υπηρεσίες,
πιστή πελατεία , είχε κάνει καλύτερη έρευνα για προμήθειες , το είχε ανοίξει στην κατάλληλη τοποθεσία
είχε καλή συμπεριφορά ( π.χ σε
περιπτωση ελαττωματικού προϊόντος ) κλπ

Τι;

Τι΄ν΄ τούτα που λες τώρα ρε φιλαράκι; Θα πέσει να σε φάει ο Λαζόπουλος μ΄ αυτά που λες!

Ο χρήστης taxidiwtis έγραψε:

Σε συνθήκες ύφεσης συνήθως επιζεί αυτός που έκλεβε περισσότερο κι έχει λεφτά στην άκρη.
Τώρα αν αυτός χαρακτηρίζεται 'ισχυρότερος' δεν γνωρίζω...

Σώστά εν μέρει , θα επιβιώσει και αυτός που είχε καλό μπίζνεσ πλαν , είχε ποιοτικές υπηρεσίες,
πιστή πελατεία , είχε κάνει καλύτερη έρευνα για προμήθειες , το είχε ανοίξει στην κατάλληλη τοποθεσία
είχε καλή συμπεριφορά ( π.χ σε
περιπτωση ελαττωματικού προϊόντος ) κλπ

Μαλιστα. Εγω που τα εχω ολα αυτα, μπορεις να μου πεις γιατι κρατιεμαι με το ζορι ? Πενηντα χρονια μαγαζι, αν κατι καναμε λαθος θα ειχε φανει νωριτερα.

Οταν ο κοσμος διαθετει λιγοτερα χρηματα για καταναλωση, οτι και αν κανεις εισαι ερμαιο της τυχης, της αγορας, οπως θες πεστο.
Αυτα που γραφεις παραπανω ισχυουν σε φυσιολογικες διακυμανσεις της αγορας.
Αυτο που ζουμε τον τελευταιο καιρο ειναι γκρεμος και το τερμα δεν το εχουμε δει ακομα.

@nikospappas....

Oλα αυτά που λέγονται στις τελευταίες 2 σελίδες, αρχης γενομένης με το ποστ του saxοn747, είναι εντελώς ανακριβή, για να είμαι επιεικής...!! Είναι θεωρητικολογίες-γενικολογίες στα πλαίσια της ξερολίασης του μέσου Ελληνα.
Δεν θέλω να θίξω κανέναν και να με συγχωρείτε, αλλα είστε εκτος θέματος. Προφανώς δεν έχετε καμμιά επαφή με το αντικείμενο, γι΄αυτό έχετε λάθος συμπεράσματα. Βεβαια, δε σας αδικώ γιατί κι εγω πέφτω θύμα της δικής μου ξερολίασης σε διάφορα θέματα, αν και προσπαθώ συνειδητά να το αποφεύγω όσο πιο πολύ μπορώ και κατα το 'βουτάω τη γλώσσα μου στο μυαλό, πριν μιλήσω',τις συντριπτικά περισσότερες φορές 'βουτάω τα δάχτυλά μου στο μυαλό, πριν πληκτρολογήσω', γι΄αυτό άλλωστε και σε επίπεδο συζήτησης, τα πόστ μου είναι λίγα και συγκεκριμμένα.

Ο χρήστης saxon_747 έγραψε:

Οι εμποροι σιγα σιγα αρχιζουν και λενε δυνατα πλεον 'δεν βγαινουμε'

Kοιτα, μια λογικη πτωση υπαρχει παντου.

Απλα υπαρχουν εμποροι δραστηριοι που ολο και καποια λυση βρισκουν και εμποροι που περιμενουν να τους χτυπησει ο πελατης την πορτα, ενω στο μεταξυ το μονο που ξερουν να κανουν ειναι περικοπες...

Κοίτα, στο εμπόριο δεν υπάρχει απλά 'λογική πτωση' και γενικά καλά είναι να διαχωρίζεις τις πτωσεις. Αλλη πτωση εχει το εμποριο τροφίμων, αλλη πτώση το εμποριο αυτοκινήτων, αλλη πτωση το εμπόριο ανταλλακτικών, αλλη πτωση το εμποριο φαρμάκων, αλλη πτώση το εμποριο οικοδομικών υλικών, αλλη πτωση το εμπόριο ενδυμάτων-υποδημάτων, αλλη πτώση το εμποριο ανδρικών, αλλη των γυναικείων, αλλη πτωση το εμποριο λιανικής, αλλη το εμποριο χονδρικής και πάει λέγοντας.
Επίσης, όταν υπάρχει ύφεση και μαρασμός, το να κυνηγήσεις πελάτες που δεν έχουν όυτε την οικονομική δύναμη, ούτε την ψυχολογία να καταναλώσουν, εκτος απο μάταιο (ως ενα βαθμό), έχει και κόστος το οποίο είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα το αποσβέσεις. Τελος να σου πω πως στο δικό μου τουλάχιστον αντικείμενο, λύσεις πια ΔΕΝ υπάρχουν περα απο την περικοπή δαπανών. Δεν είναι θεμα δραστήριου εμπόρου πια....Αυτό ίσχυε πριν το ετος 2001. Απο τότε και μέχρι πέρυσι περίπου, δεν ηταν απαραίτητο κάτι τέτοιο. Το μόνο που χρειαζόσουν για να γίνεις 'εμπορος', ηταν δάνειο απο μια Τράπεζα για να ξεκινήσεις (ευκολάκι) και καταναλωτές με πιστωτικές κάρτες και δάνεια πάσης φύσεως (επίσης πανευκολάκι). Σημερα που όλα αυτά εχουν αλλάξει, ο διάλος πάιρνει άπαντες....

Ο χρήστης nikospappas έγραψε:

Μαλιστα. Εγω που τα εχω ολα αυτα, μπορεις να μου πεις γιατι κρατιεμαι με το ζορι ?

Η προηγούμενη συζήτηση είχε ώς κεντρικό θέμα την επιβίωση και όχι την ευρυθμη
λειτουργία μιας επιχείρησης .Το 'κρατίεμαι με το ζώρι' ανήκει στο πρώτο .

Οταν ο κοσμος διαθετει λιγοτερα χρηματα για καταναλωση, οτι και αν κανεις εισαι ερμαιο της τυχης, της αγορας, οπως θες πεστο.

λιγοτερα χρηματα για καταναλωση= μείώση του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων (και
πιθανότατα και του αριθμού αυτών) , εάν η κοινωνία συνεχίσει να έχει σχετικά ψηλά
στις προτεραιότητες της αυτό που προσφέρεις μεσω της επιχείρησής σου , και αυτό
που προσφέρεις έχει καλή σχέση τιμής-αξίας (θέλει πολύ συζήτηση) , τότε
συνεπικουρούμενος και απο την 'τύχη' ,εχεις ελπίδες η επιχείρηση σου να συνεχίσει
να λειτουργεί και σε καλύτερες οικονομικά ημέρες
όταν και εάν αυτές έρθουν.

Αυτα που γραφεις παραπανω ισχυουν σε φυσιολογικες διακυμανσεις της αγορας.
Αυτο που ζουμε τον τελευταιο καιρο ειναι γκρεμος και το τερμα δεν το εχουμε δει ακομα.

Όντως δεν το εχουμε δει ακόμα..

Ο χρήστης manosk έγραψε:
Το εμπόριο είναι επιστήμη. Στην Ελλάδα ο μέσος έμπορος δεν διαφέρει και πολύ από τον λαϊκατζή που πουλάει πατάτες με καπέλο.
Το 'moto' είναι η αρπαχτή.

Η αρπαχτή ως 'μότο' ισχύει σε πολλούς κλάδους και οχι μόνο του εμποριου. Οπότε οι παραπάνω 2 προτάσεις fixάρονται και ώς εξής....

Η νομική είναι επιστήμη. Στην Ελλάδα ο μέσος δικηγόρος δεν διαφέρει και πολύ από τον λαϊκατζή που πουλάει πατάτες με καπέλο.

Η ιατρική είναι επιστήμη. Στην Ελλάδα ο μέσος γιατρός δεν διαφέρει και πολύ από τον λαϊκατζή που πουλάει πατάτες με καπέλο.

Η αρχιτεκτονική είναι επιστήμη. Στην Ελλάδα ο μέσος μηχανικός δεν διαφέρει και πολύ από τον λαϊκατζή που πουλάει πατάτες με καπέλο.

....κλπ, κλπ....Μόνο θα σου πω το εξης.Το εμποριο, δεν είναι επιστήμη....Το εμποριο είναι... τέχνη, πεμπτουσία της οποίας είναι αυτό που περιγράφεις ως αρνητικό! Το 'καπέλο' δηλαδή που φέρνει κέρδη στον έμπορο, αλλα μικρό ή μη αντιληπτό βάρος στην τσέπη σου, ως καταναλωτή. Γι΄αυτό κι εδω και μερικές χιλιάδες χρόνια είναι ενα πολύ επικερδές επάγγελμα, άσχετα αν αυτό αλλαξε δραματικά τα τελευταία χρόνια, για πολλούς και διαφορους λόγους.

Αλλά όταν βλέπεις καταστήματα να έχουν την ίδια προθήκη επί 20 χρόνια, να πουλάνε ντεμοντέ πράγματα, να μη σου κόβουν απόδειξη κόβοντάς σου 10% (ενώ άμεσα το κέρδος τους είναι άνω του 20%), να μην επανεπενδύουν στην επιχείρηση (μαγαζί ............. ο καλος εμπορος παντα θα μπορει να πουλησει γιατι το προϊον του θα εχει ζητηση.

Πολύ γενικό κι αόριστο αυτό που λες....Δεν μπορώ να καταλαβω τί εννοείς....

Όλα αυτά που γράφεις για τις άλλες 'επιστήμες' είναι σωστά. Αλλά ποιος λέει ότι ο δικηγόρος, ο μηχανικός, ο αρχιτέκτονας της αρπαχτής δεν βαράει μύγες αυτό τον καιρό;
Αν προσλάβεις δικηγόρο και σε κάψει γιατί θα πάρει 3 αναβολές επειδή η μια του δίκη πέφτει στην άλλη ή γιατί βαριέται να ασχοληθεί με την υποθεσούλα σου, πλην όμως δεν στο λέει και σε τρέχει, είναι καμένο χαρτί για εσένα ως πελάτη (και για τους γνωστούς σου, στους οποίους δεν θα τον προτείνεις). Τα ίδια αναλόγως και για τους άλλους.

Το ότι είναι 'τέχνη' το εμπόριο ισχύει. Αλλά είναι και έρευνα αγοράς, πρόβλεψη, έξυπνη διαφήμιση, αφούγκρασμα των μελλοντικών αναγκών, γενικά marketing. Δεν περιμένουμε φυσικά να προσλάβει κάθε έμπορος μαρκετίστες, πρέπει να γίνει, εμπειρικά έστω, ο ίδιος. Και τούτο δεν το συναντάμε συχνά, Δεν είναι πολλοί οι έμποροι που ξέρουν τη δουλειά τους, κάμποσοι είναι περαστικοί που αγόρασαν 1 κοντέινερ με προϊόντα και θέλουν να βγάλουν 500% κέρδος σε λίγους μήνες.

Όποιος έχει το χρόνο ας διαβάσει το παρακάτω άρθρο.Λέει πολλά για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα
http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/09/4.html

Ο χρήστης taxidiwtis έγραψε:

Μαλιστα. Εγω που τα εχω ολα αυτα, μπορεις να μου πεις γιατι κρατιεμαι με το ζορι ?

Η προηγούμενη συζήτηση είχε ώς κεντρικό θέμα την επιβίωση και όχι την ευρυθμη
λειτουργία μιας επιχείρησης .Το 'κρατίεμαι με το ζώρι' ανήκει στο πρώτο .

Τα τελευταια χρονια το εμποριο δεν παραγει πλουτο, μονο ενα καλο μεροκαματο. Ας μην κρινουμε την αγορα βλεποντας τη Ερμου και την Τσιμισκη.
Απο την 'ευρυθμη λειτουργια' περασαμε στην 'επιβιωση' μεσα σε ενα χρονο και κατι.

Οταν ο κοσμος διαθετει λιγοτερα χρηματα για καταναλωση, οτι και αν κανεις εισαι ερμαιο της τυχης, της αγορας, οπως θες πεστο.

λιγοτερα χρηματα για καταναλωση= μείώση του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων (και
πιθανότατα και του αριθμού αυτών) , εάν η κοινωνία συνεχίσει να έχει σχετικά ψηλά
στις προτεραιότητες της αυτό που προσφέρεις μεσω της επιχείρησής σου , και αυτό
που προσφέρεις έχει καλή σχέση τιμής-αξίας (θέλει πολύ συζήτηση) , τότε
συνεπικουρούμενος και απο την 'τύχη' ,εχεις ελπίδες η επιχείρηση σου να συνεχίσει
να λειτουργεί και σε καλύτερες οικονομικά ημέρες
όταν και εάν αυτές έρθουν.

Μα σημερα οι προτεραιοτητες δεν ευνοουν καμια επιχειρηση που δεν εχει σχεση με φαι και παιδικα ρουχα.
Οταν δεν σου μενουν χρηματα, δεν εχεις και πολλες επιλογες, ακομα και οταν θελεις κατι. Ξερεις ποσοι ρωτουν, διαλεγουν και κανουν παζαρι για 1-2 ευρω η φευγουν ?

Αυτα που γραφεις παραπανω ισχυουν σε φυσιολογικες διακυμανσεις της αγορας.
Αυτο που ζουμε τον τελευταιο καιρο ειναι γκρεμος και το τερμα δεν το εχουμε δει ακομα.

Όντως δεν το εχουμε δει ακόμα..

Ο χρήστης Spartan έγραψε:

............. ο καλος εμπορος παντα θα μπορει να πουλησει γιατι το προϊον του θα εχει ζητηση.

Πολύ γενικό κι αόριστο αυτό που λες....Δεν μπορώ να καταλαβω τί εννοείς....

Ο εμπορος πρεπει να φερει το σωστο προιον,στην σωστη εποχη,και κυριως να το αγορασει στην σωστη τιμη.
Αμα το κανει αυτο θα πουλησει ακομα και αν βαλει για πωλητη τον kacey.

Οι περισσοτεροι μικρομαγαζατορες στην Ελλαδα εδιναν μηδενικη σημασια στην τιμη χονδρικης του προϊοντος και απλα εβαζαν πανω το περιθώριο κερδους τους,οταν ο κοσμος αρχισε να ψαχνεται ποσα λεφτα εχει στο πορτοφολι του,τοτε εσφιξαν γερα οι κωλοι.

Παλιούτσικα, αλλά καλούτσικα:

Ενα κράτος...
... χρεώνεται για δύο λόγους: είτε για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες του είτε για να µεταβιβάσει τον πλούτο που αυτοί παράγουν στους δανειστές του. Στη δεύτερη περίπτωση, η εθνική κυβέρνηση γίνεται όργανο των τραπεζιτών και των δανειστών της, εξάρτηµα που κατευθύνει στις τσέπες τους τον εθνικό πλούτο, κατά προτεραιότητα από όλες τις άλλες εσωτερικές ή εξωτερικές υποχρεώσεις του κράτους. Και τότε πια µπορούµε να µιλάµε για µεταβίβαση του εθνικού πλούτου σε µια απολυταρχική ολιγαρχία, όπως στον καιρό της φεουδαρχίας.

Οταν οι άνθρωποι...
... εξαναγκάζονται να δουλεύουν για να ξεπληρώνουν χρέη γίνονται υπόδουλοι. Τέτοιο ήταν το φεουδαλικό σύστηµα, στο οποίο οι οφειλέτες µετατρέπονταν σε δούλους των δανειστών ώσπου να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Αυτό συνέβαινε µέχρι σχετικά πρόσφατα στην Αφρική, τη Νότια Αµερική και την Κίνα. Και συµβαίνει ακόµη στην Ινδία, όπου ο ΟΗΕ έχει µετρήσει 40 εκατοµµύρια υπόδουλους του χρέους. Η υποδούλωση στο χρέος ήταν χαρακτηριστικό των φεουδαλικών οικονοµιών, όπου ολόκληρες οικογένειες βαρύνονταν συνολικά µε τα χρέη των µελών τους και ακόµη και τα παιδιά τους εξαναγκάζονταν από τον ηγεµόνα να δουλεύουν για λογαριασµό του µέχρι να ξεπληρώσουν τα χρέη των γονιών τους. Τι έχει αλλάξει από τότε; Ακόµη και σε πολλές από τις πιο προηγµένες χώρες, οι εργαζόµενοι είναι σήµερα υποθηκευµένοι από τις κυβερνήσεις τους σε τράπεζες και µεγάλες επιχειρήσεις. Οι µισθοί τους και οι συντάξεις τους υπεξαιρούνται διαρκώς για χρέη που δεν τελειώνουν ποτέ. Ο φιλόσοφος Ζαν Μποντριγιάρ είχε πει: «Με την πίστωση έχουµε επιστρέψει σε µια φεουδαλική κατάσταση: ένα µέρος της εργασίας οφείλεται προκαταβολικά στον αφέντη. Πρόκειται για εργασία σε συνθήκες δουλείας».

Το µεγάλο...
... σχέδιο των προοδευτικών µεταρρυθµίσεων των δύο τελευταίων αιώνων έχει ανατραπεί: η φορολόγηση της έγγειας ιδιοκτησίας και των µετοχών, η υπαγωγή του χρηµατιστικού κεφαλαίου στην ανάπτυξη της οικονοµίας. «Η προοδευτική φορολογία του 20ού αιώνα έφερε άνοδο του βιοτικού επιπέδου και της οικονοµικής ανάπτυξης» γράφει ο οικονοµολόγος Μάικλ Χάντσον στο περιοδικό «Κάουντερπαντς». «Από το 1980 αυτό το ρεύµα έχει γυρίσει ανάποδα». Τι φταίει λοιπόν σήµερα για τα χρέη των χωρών; Το ότι, εδώ και τρεις δεκαετίες, οι κυβερνήσεις έπαψαν να φορολογούν τους πλούσιους. Γι’ αυτό δανείζονται σήµερα και βάζουν το χέρι στην τσέπη των φτωχών: για να χρηµατοδοτήσουν τα ελλείµµατα που προέκυψαν από τις φοροαπαλλαγές που χάρισαν στους πλούσιους. [σ.σ. νταξ όχι μόνο, αλλά...]

Ο προορισµός...
... του δυτικού πολιτισµού είναι λοιπόν αυτός;

Αντιµέτωποι µε κοινοβούλια που ελέγχονταν από τους αριστοκράτες, οι µεταρρυθµιστές του 19ου αιώνα τα έθεσαν υπό τον έλεγχο της δηµοκρατίας. **Σήµερα, τα κοινοβούλια επιβεβαιώνουν τη παλινόρθωση της αριστοκρατίας του χρήµατος, νοµοθετώντας για λογαριασµό της. Και οι υπήκοοι παρατηρούν το ρολόι της Ιστορίας να επιστρέφει στον καιρό της δουλείας, περιµένοντας µε βουβή οργή έναν Σπάρτακο. **

[πηγή]

Τι θα μπορούσε να μας πει η ιστορία για την ελληνική κρίση;

Σε ένα πρόσφατο άρθρο του, ο Michael Pettis[*] έγραψε πολλές αλήθειες για την Ελλάδα, όσο και για την κρίση γενικότερα. Είναι γραμμένο βέβαια από την πλευρά των πιστωτών, και ασχολείται με το πως θα καταφέρουν οι τραπεζίτες να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερα από την Ελλάδα. Επαναλαμβάνω όμως ότι λέει πολλές αλήθειες.
Μετέφρασα το άρθρο και στα ελληνικά, και αξίζει να διαβαστεί από όλους - αν προτιμά πάντως κάποιος να διαβάσει το αυθεντικό άρθρο στα αγγλικά, μπορεί να το βρει εδώ, στο επίσημο site του Pettis:

Τι θα μπορούσε να μας πει η ιστορία για την ελληνική κρίση;

Η «ελληνική κρίση» μπορεί με πολλούς τρόπους να φαίνεται άνευ προηγουμένου, αλλά φυσικά δεν είναι. Νομίζω ότι πλέον όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει περάσει μεγάλο μέρος της ιστορίας της τα τελευταία 200 χρόνια - περισσότερο από 100 πάνω-κάτω - σε χρεωκοπίες ή σε κάποια μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές άλλες περίοδοι χρεωκοπιών και αναδιάρθρωσης χρεών που μπορούν να μας πουν κάτι σχετικά με το τι συμβαίνει και τι θα συμβεί. Θα έλεγα ότι υπάρχουν τουλάχιστον πέντε πράγματα που μπορούμε να «προβλέψουμε» με κάποιο βαθμό εμπιστοσύνης από την εξέταση των ιστορικών προηγούμενων:

1. Το ευρώ δεν θα επιβιώσει στη σημερινή του μορφή.

Θα πρέπει πάντα να αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό τη δυνατότητα επιβίωσης του ευρώ. Υπάρχει μια ιστορία νομισματικών ενώσεων μεταξύ κρατών, από την οποία μπορούμε να εξαγάγουμε δύο λογικά συμπεράσματα. Πρώτον, χωρίς φορολογική ενοποίηση, όπως συνέβη στις ΗΠΑ μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο ή στη «γερμανική Τελωνειακή Ένωση» υπό Πρωσική κατοχή, τα κοινά νομίσματα δεν είναι και τόσο μόνιμη σχέση, όπως άλλωστε και άλλες μορφές νομισματικής ολοκλήρωσης, όπως η συμμόρφωση με τον κανόνα του χρυσού ή του ασημιού.

Χωρίς ισχυρούς μηχανισμούς για την απορρόφηση των ανισορροπιών που εμφανίζονται σε διάφορα τμήματα της οικονομίας [και η Ευρώπη περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές οικονομίες] οι χώρες συνήθως αναγκάζονται να βασίζονται στη νομισματική αναπροσαρμογή [σημ.: Εννοεί ότι πχ θα μπορούσαν να τυπώσουν χρήμα, υποτιμώντας το νόμισμα τους]. Η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση εξαλείφει αυτό το είδος του μηχανισμού προσαρμογής, αφήνοντας τις χώρες με δύο μόνο, βάναυσα δύσκολες επιλογές για την προσαρμογή εκτός από την έξοδο από την ευρωζώνη – χρεωκοπία [ή στάση πληρωμών], ή μακρές περιόδους αποπληθωρισμού και ανεργίας.

Έτσι, μαζί με πολύ υψηλά επίπεδα κινητικότητας των κεφαλαίων (τα οποία διαθέτει η Ευρώπη σε κάποιο βαθμό) και κινητικότητας του εργατικού δυναμικού (τα οποία έχει σε πολύ μικρότερο βαθμό), η Ευρώπη χρειαζόταν μια φορολογική ενοποίηση σε μεγάλο βαθμό. Εξήγησα ήδη αλλού γιατί νομίζω ότι αυτό ήταν πάντα πολύ απίθανο. Όσο δύσκολο κι αν είναι, η επιλογή εξόδου από το ευρώ είναι πιθανό να είναι πολύ λιγότερο δυσάρεστη για πολλές χώρες από χρεωκοπίες ή μακρές περιόδους υψηλής ανεργίας [σημ.: Με πρώτο «φαβορί» για έξοδο τη Γερμανία, που έχει την επιλογή του μάρκου, και δε θέλει τον [υπερ]πληθωρισμό].

Δεύτερον, όταν πετυχαίνουν τα κοινά νομίσματα μεταξύ κρατών, τότε αυτό γίνεται σχεδόν πάντα κατά τις περιόδους της παγκόσμιας αύξησης της ρευστότητας και της διεύρυνσης των διεθνών ροών κεφαλαίου. Καμία νομισματική ένωση δεν ήταν ποτέ σε θέση να επιβιώσει της μεγάλης νομισματικής συστολής που έρχεται με το τέλος μιας περιόδου παγκοσμιοποίησης.[σημ.: 'παγκοσμιοποίηση' = διεθνοποίηση του κεφαλαίου. Εννοείται πως η σημερινή 'παγκοσμιοποίηση' δεν είναι η πρώτη στην ιστορία] Η Λατινική Νομισματική Ένωση του 19ου αιώνα και η Σκανδιναβική Νομισματική Ένωση, είναι τα πιο προφανή παραδείγματα, θεωρούνταν και οι δύο κάποτε μεγάλες επιτυχίες, αλλά αναγκάστηκαν σε υποχώρηση/διάλυση όταν οι παγκόσμιες νομισματικές συνθήκες έγιναν άσχημες.

Πότε λοιπόν θα έχουμε αποχωρήσεις από τις χώρες του ευρώ; Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ περιέγραψε κάποτε τη διαδικασία της χρεωκοπίας ως εξής: 'Αρχικά αργά. Μετά, κατευθείαν.' Αυτό δεν είναι πολύ ακριβής περιγραφή, το ξέρω, αλλά μαντεύω ότι η υποστήριξη για το ευρώ θα διαβρωθεί πολύ αργά έως ότου ξαφνικά γίνει αναπόφευκτο και τότε η διαδικασία θα γίνει τόσο γρήγορα που θα κόβει την ανάσα.

2. This is the big one (Αυτή η κρίση είναι «το μεγάλο κραχ»)

Ένας από τους μύθους που συχνά ακούμε είναι ότι οι επαναλαμβανόμενες οικονομικές κρίσεις σημειώνονται με αυξημένη συχνότητα κατά τις προηγούμενες μία ή δύο δεκαετίες. Νομίζω ότι το πιστεύουμε αυτό, γιατί θυμόμαστε μόνο τις μεγάλες κρίσεις του παρελθόντος, οι οποίες φαίνεται να γίνονται κάθε είκοσι με τριάντα χρόνια, και στη συνέχεια να βλέπουμε όλες τις κρίσεις των τελευταίων δύο δεκαετιών - Μεξικό το 1994, στην Ανατολική Ασία το 1997, LTCM και της Ρωσίας το 1998, στη Βραζιλία το 1999, το η φούσκα του .net το 2000, η subprime (στεγαστική) κρίση το 2007, και στην Ελλάδα το 2010 - και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν πάρα πολύ περισσότερες κρίσεις στις μέρες μας.

Αλλά στο βιβλίο μου, The Volatility Machine, φρόντισα να γίνει διάκριση μεταξύ των βραχυπρόθεσμων κρίσεων ρευστότητας που εμφανίζονται μέσα σε κύκλους της παγκοσμιοποίησης, που είναι πολλές και φαίνεται να γίνονται κάθε δύο ή τρία χρόνια, και των μακροπρόθεσμων συστολών ρευστότητας που σημάνουν το τέλος κάθε ενός από τους μείζονες κύκλους της παγκοσμιοποίησης. Το πρώτο είδος μπορεί να είναι σκληρό, αλλά είναι συνήθως μικρής διάρκειας και η συνολική αγορά ανακάμπτει πολύ γρήγορα.

Έτσι, για παράδειγμα, αν και οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι ο κόσμος γνώρισε μια βαθιά και μακροχρόνια κρίση το 1873, η οποία ξεκίνησε από μια μακρά περίοδο συστολής του διεθνούς εμπορίου, τη μείωση των ροών κεφαλαίων, και τις μαζικές πτωχεύσεις των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας της περιόδου , συμπεριλαμβανομένων κυρίως των σιδηροδρόμων, πολύ λίγοι άνθρωποι φαίνεται να γνωρίζουν για την κρίση Overend Gurney του 1866, η οποία φαινόταν αρκετά τρομακτικά τη στιγμή εκείνη, αλλά από την οποία οι αγορές ανέκαμψαν αρκετά γρήγορα. Ομοίως, της μεγάλης και γνωστής κρίσης χρέους των LDC που αρχίζει το 1982 προηγήθηκαν αρκετές μικρότερες κρίσεις, η πιο σημαντική νομίζω το 1976 με την κρίση του μεξικανικό πέσο, την οποία δύο χρόνια αργότερα είχαν όλοι όμως ξεχάσει.

Κατά τη γνώμη μου, **το τρέχον σύνολο των κρίσεων, αρχίζοντας με τη sub-prime κρίση στις ΗΠΑ και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν είναι μια βραχυπρόθεσμη κρίση ρευστότητας, όπως LTCM, ή η ασιατική κρίση, ή η μεξικανική κρίση του 1994. Νομίζω ότι αυτή είναι πιθανό να είναι ένα από αυτά τα μεγάλα γεγονότα, που σηματοδοτούν μια σημαντική αναπροσαρμογή στον κόσμο. Στη διάρκεια τέτοιων γεγονότων, οι μαζικές ανισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια του μεγάλου κύκλου της παγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 θα «λυθούν».

Με άλλα λόγια, όχι μόνο η Ελλάδα θα χειροτερεύσει, αλλά δεν θα είναι καθόλου το τέλος της κρίσης. Πολύ περισσότερες χώρες της Νότιας Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας πρόκειται να παγιδευτούν σε αυτή (την κρίση) πριν από τη λήξη της.

[spoiler=...:n75mvcso]3. Η ευρωπαϊκή κρίση θα συνοδεύεται από μια εμπορική λαίλαπα.**

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, άρχισαν ξαφνικά να αποκόβονται από το διαθνή δανεισμό, κατά τη διάρκεια αυτό που στη συνέχεια ονομάζεται Κρίση Χρέους των LDC, ή χαμένη δεκαετία. Οι χώρες αυτές είχαν μεγάλα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών, και φυσικά τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών απαιτούν πλεονάσματα του ισοζυγίου κεφαλαίων. Αυτά τα πλεονάσματα χρηματοδοτήθηκαν από την τεράστια ανακύκλωση πετροδολλαριών της δεκαετίας του 1970, όταν οι εμπορικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο δίνουν απίστευτα μεγάλα δάνεια σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες.

Φυσικά μετά το 1981-1982 κατέστη σαφές ότι τα δάνεια υπερβαίνουν την ικανότητα αποπληρωμής των χωρών που τα πήραν, και ξαφνικά η χρηματοδότηση στέρεψε - σχεδόν εν μία νυκτί. Το χειρότερο είναι ότι της κρίση του χρέους είχε ήδη προηγηθεί η μεγάλη φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, έτσι, ώστε όταν χρηματοδότηση στέρεψε, ένα πλεόνασμα του ισοζυγίου κεφαλαίου μετατράπηκε γρήγορα σε ένα έλλειμμα λογαριασμού κεφαλαίου. Φυσικά, από τη στιγμή που η Λατινική Αμερική άρχισε να αντιμετωπίζει εκροές κεφαλαίων, το εμπορικό έλλειμμα της κατ 'ανάγκην έπρεπε να γίνει ένα εμπορικό πλεόνασμα. Αυτό είναι ακριβώς που συνέβη.

Οι ελλειμματικές χώρες της Ευρώπης, των οποίων τα συνδυασμένα εμπορικά ελλείμματα είναι σχεδόν τα δύο τρίτα του μεγέθους του εμπορικού ελλείμματος των ΗΠΑ, θα οδηγηθούν σε ταχεία συρρίκνωση των εμπορικών ελλειμμάτων τους για τους ίδιους ακριβώς λόγους - ότι πρόκειται να δυσκολευτούν πολύ ακόμα και για την απλή αναχρηματοδότηση τους, πόσο μάλλον για να λαμβάνουν καθαρές εισροές κεφαλαίων. Χωρίς όμως ένα πλεόνασμα κεφαλαίων, απλά δεν μπορούν να συνεχίσουν να έχουν τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών. Αυτή η συρρίκνωση θα πρέπει, με το ένα ή τον άλλο τρόπο, να απορροφηθεί από τον απρόθυμο υπόλοιπο κόσμο.

**4. Η οικονομική ανάκαμψη στις χώρες που επλήγησαν από την κρίση δεν θα ξεκινήσει μέχρι να αναγνωριστούν ως χρεωκοπημένα και λάβουν άφεση του χρέους από τους πιστωτές τους.

Πριν από κάθε κήρυξη πτώχευσης υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι η πιστώτρια χώρα αντιμετωπίζει απλώς ένα βραχυπρόθεσμο πρόβλημα χρηματοδότησης, καθώς και ότι με πολλή πειθαρχία και λίγη καλή θέληση θα είναι σε θέση να συνεχίσει την πορεία της από την κρίση. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου πολλές «λύσεις» αναδιάρθρωσης του χρέους προτείνονται - οι οποίες συνεπάγονται την αύξηση του χρέους, και συχνά με τον πιο οικονομικά αποσταθεροποιητικό τρόπο - που καθιστούν αναπόφευκτα την τελική επίλυση της κρίσης πολύ πιο δύσκολη και οι οποίες αυξάνουν σημαντικά τα ασφάλιστρα για την περίπτωση χρεωκοπίας.** Το πιο διαβόητο πρόσφατο παράδειγμα των τρομερών αυτών «λύσεων» ήταν το χρέος της Αργεντινής το 2001, με την οποία ναδιάρθρωση του οποίου αυξήθηκε δραματικά το σύνολο των υποχρεώσεων της χώρας ενώ απεγνωσμένα προσπαθούσε να διατηρήσει την ψευδαίσθηση ότι κάπως θα μπορούσε να έχει ανάπτυξη και έτσι να αποπληρώσει το χρέος της.

**Η Ελλάδα, και ίσως δύο ή τρεις άλλες χώρες, απλά δεν μπορούν να επιστρέψουν ποσά που χρωστάνε. **Τελικά πρόκειται να χρεωκοπήσουν, και στη συνέχεια, στη διαδικασία αναδιάρθρωσης, θα λάβουν επαρκή μείωση του χρέους που θα τους επιτρέπει να επιστρέψουν σε μια υγιή βάση και με μια εύλογο προοπτική αποπληρωμής. Αλλά για όσο διάστημα διατηρούν το πρόσχημα ότι μπορούν και θα επιστρέψουν το πλήρες οφειλόμενο ποσό, οι προκύπτουσες στρεβλώσεις στην οικονομία θα σημαίνουν ότι οι επιχειρήσεις θα από-επενδύουν και η χώρα δεν θα έχει ανάπτυξη.

Το ιστορικό προηγούμενο καθιστά σαφές ότι, όσο το κράτο-δανειολήπτης είναι αναγκασμένο να αποπληρώνει ένα μη-αποπληρώσιμο χρέος, δεν θα έχει ανάπτυξη. Τελικά, όπως έχει συμβεί σχεδόν σε κάθε προηγούμενη παρόμοια περίπτωση, οι πιστωτές και οι οφειλέτες θα αναγνωρίσουν την πραγματικότητα και θα βρουν ένα ένα σχέδιο για haircut του χρέους που θα επιτρέψει στην οικονομία να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Μέχρι τότε, αναμένουμε χαμηλή ανάπτυξη, υψηλή ανεργία, και συνεχείς μάχες για το χρέος.

Πόσο καιρό θα χρειαστεί για τον κόσμο να το πάρει απόφαση ότι είναι αναπόφευκτο; Αυτό μας οδηγεί στο πέμπτο πράγμα που μπορούμε να μάθουμε από τα ιστορικά προηγούμενα.

5. Η χρεωκοπία της Ελλάδας δεν θα αναγνωριστεί επίσημα για πολλά χρόνια.

Όταν οι περισσότερες από τις υποχρεώσεις του χρεωκοπημένου κράτους ήταν κατανεμημένες σε μια ευρεία ποικιλία ομολογιούχων, οι δυνάμεις της αγοράς ενεργούσαν αρκετά γρήγορα για να αναγκάσουν άφεση (haircut) χρέους. Ανεξόφλητα ομόλογα λαμβάνουν μεγάλες εκπτώσεις, και είναι πολύ πιο εύκολο για κάποιον που αγόρασε το χρέος στο 1/3 της ονομαστική αξία του να συμφωνήσει με 50% άφεση του χρέους από ό, τι για κάποιον που έκανε το αρχικό δάνειο.

Αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά με την τρέχουσα κατανομή των χρεών των χρεωκοπημένων ευρωπαϊκών κρατών, όπως ήταν και με τα κρατικά δάνεια της δεκαετίας του 1970. Είναι συγκεντρωμένα στο εσωτερικό του τραπεζικού συστήματος, και οι τράπεζες δεν μπορούν να αντέξουν τις απώλειες χωρίς οι ίδιες να καταρρεύσουν σε χρεοκοπία.

Αυτό δεν μπορεί να επιτραπεί να συμβεί. Η κρίση του χρέους των ΛΑΧ της δεκαετίας του 1980 μαινόταν για σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία - μια δεκαετία παύσης πληρωμών, φυγής κεφαλαίων, και έντονα χαμηλής ανάπτυξης - πριν οι πιστωτές επισήμως αναγνώρισαν ότι οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι δανειολήπτες δεν θα μπορούσαν να εξοφλήσουν το χρέος τους και χρειάζονταν μερική άφεση χρέους. Η πρώτη επίσημη αναγνώριση της διαγραφής χρεών συνέβη με το σχέδιο αναδιάρθρωσης του Μεξικού Brady το 1990. Η ανάπτυξη επέστρεψε στις περισσότερες χώρες μόνο αφότου κατέστη σαφές ότι θα λάβουν άφεση χρέους.

Γιατί πήρε τόσο καιρό; Ήταν οι τράπεζες ηλίθιες; Όχι, οι τράπεζες γνώριζαν πολύ καλά ότι δεν επρόκειτο να πάρουν πίσω τα χρήματά τους ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, αλλά για να το αναγνωρίσουν επίσημα αυτό θα έπρεπε να χάσουν περισσότερα κεφάλαια για την απορρόφηση των ζημιών από όσα είχαν. Η αναγνώριση του προφανούς έπρεπε λοιπόν να καθυστερήσει σχεδόν μία ολόκληρη δεκαετία, ώστε οι τράπεζες να οικοδομήσουν ένα επαρκές κεφάλαιο ως «μαξιλάρι» για την απορρόφηση των ζημιών. [σημ.: χάστε τώρα εσείς μισθούς, συντάξεις, θέσεις εργασίας, ωράρια, κτλ, ώστε να αρπάξουν οι τράπεζες τα 'πακέτα σωτηρίας' τους, ώστε να βγουν αυτές αλώβητες, και εσείς να ζήσετε σα νέοι κολλίγοι του μεσαίωνα]

Το ίδιο και με την Ευρωπαϊκή κρίση. Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους κατέχεται από ευρωπαϊκές τράπεζες, και απλά δεν έχουν αρκετό κεφάλαιο για να απορροφήσουν τις ζημίες του ελληνικού χρέος, πόσο μάλλον αν η Ελλάδα συνοδεύεται από την Πορτογαλία, την Ισπανία και άλλες. Οι τράπεζες θα πρέπει πρώτα να ανοικοδομήσουν τις κεφαλαιακές βάσεις τους για να μπορέσουν να παραδεχτούν το αυτονόητο, και αυτό θα μπορούσε να διαρκέσει αρκετά χρόνια. [σημ.: Και μάλιστα, όχι μόνο οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες είναι οι κύριοι δανειστές, και θα χρεωκοπήσουν αν εμείς τους πούμε στάση πληρωμών, αλλά αυτό θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις - για παράδειγμα και η τράπεζα της Αγγλίας παραδέχτηκε πρόσφατα ότι θα έχει σοβαρό πρόβλημα, μιας και όλες οι τράπεζες του κόσμου είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους: 'The Bank of England said the sovereign debt crisis in Europe had increased the risk of instability in the U.K. financial system, and banks need to raise more capital to guard against shocks.. U.K. banks are “particularly exposed” to the French and German banking systems, which account for about a quarter of their claims on banks globally, the central bank said'. Την ίδια ώρα, ο Ζαν Κλοντ Τρισέ αναφέρει ότι 'Όλες [οι τράπεζες] θα είχαν εξαφανιστεί εάν δεν τις είχαμε σώσει, αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε', χωρίς βέβαια να βγάζει τσιμουδιά ποιος πληρώνει το μάρμαρο για αυτή τη σωτηρία των τραπεζών, που αποδεικνύει ότι το 'αόρατο χέρι της αγοράς' δεν υπάρχει, υπάρχουν όμως οι -εντελώς ορατές- χερούκλες των τραπεζιτών που επιδίδονται σε πλιάτσικο εναντίον μας]

Έτσι, είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε το μεγαλύτερο μέρος της επόμενης δεκαετίας, με αναβολή της επίλυσης της κρίσης, ενώ οι τράπεζες ανοικοδομήσουν την οικονομική τους βάση. Μέχρι να το κάνουν, όλοι θα προσποιηθούμε ότι η Ελλάδα δεν είναι χρεωκοπημένη και ότι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν θα έχουν κρίση. Εν τω μεταξύ, καμία από αυτές τις χώρες δε θα μπορέσει να έχει ανάπτυξη.

[*] Πανεπιστημιακός καθηγητής στο Κολούμπια, στο Guanghua School of Management του πανεπιστήμιου του Πεκίνου, πρώην στέλεχος της Bears Stearns αλλά και συχνός αρθρογράφος σε έντυπα όπως οι Financial Times, κτλ.[/spoiler:n75mvcso]

[σημειώσεις κλπ του μεταφραστή]

Από την ελεύθερη πλευρά του Ατλαντικού, μακριά από 'κολλήματα του παρελθόντος'

Έφτασαν σε συμφωνία λέει Δημοκρατικοί με τους Ρεπουμπλικάνους, κι έτσι αποφεύχθηκε το government shutdown το οποίο απειλούσαν οι δεύτεροι ότι θα άρχιζε από σήμερα.

Σε τι συνίστατο αυτή η απειλή;

'About 800,000 federal employees would have been suspended without pay from Monday, more than a million troops at home and abroad would not have received pay, tax offices would have been disrupted and, in Washington DC, rubbish collection, parking control and other services would have ceased.

Pollution checks by the Environmental Protection Agency would have stopped across the US, as would monitoring of Wall Street transactions.

The White House, Congress, the Pentagon and hundreds of other bodies would have had to reduce staff.

The immediate impact of a shutdown would have been felt by tourists hoping to visit some of America's most popular attractions, the 400 national parks, monuments and historic sites.

Queues grew at passport offices on Friday as tourists and people traveling for business or other reasons put in their applications afraid of a closedown.'

λέει ο guardian

Ρε το ΠΑΜΕ....

Μετά από τις μεγάλες επιτυχίες, και έχοντας σφίξει το ζωνάρι τόσο στενά, καιρός και για λίγη ανάκαμψη. Το αξίζουν.

JPMorgan Chase & Co. (JPM) gave Chief Executive Officer Jamie Dimon a 51 percent raise in 2010 as the bank resumed paying cash bonuses following two years of pressure from regulators and lawmakers to curb compensation.

Dimon’s $23 million compensation package makes him the highest-paid chief executive among the top six U.S. banks since 2007, according to the banks’ proxy statements. Goldman Sachs Group Inc. (GS) CEO Lloyd Blankfein, 56, received the next-highest payout for 2010 at $19 million, followed by Wells Fargo & Co. (WFC) head John Stumpf, 57, at $17.5 million.

Morgan Stanley, which hasn’t filed its statement yet, is not going to pay CEO James Gorman more than the $15.1 million he received for 2009, a person familiar with his pay package said in January.

Η κρίση τους πλήττει ακόμα φυσικά, και η απόσταση από τις καλές μέρες είναι μεγάλη Ζόρια...

Far From 2007

Dimon, 55, took a salary of $1 million for 2009 and gave up bonuses that year and in 2008 after receiving $49.9 million in total compensation for 2007, which included cash and restricted stock bonuses of $14.5 million each. The board raised Dimon’s base salary for 2011 to $1.5 million.

Blankfein’s pay package, which doubled from the prior year, is less than the $68.5 million record compensation he received for 2007. Blankfein’s 2010 pay included a cash bonus of $5.4 million and $12.6 million in restricted stock.

JPMorgan’s shares rose 1.8 percent last year, outperforming competitors including Goldman Sachs, Bank of America Corp. and Morgan Stanley. (MS)

JPMorgan awarded Dimon’s top 15 executives more than $73 million in restricted shares, plus stock options, for their performance in 2010, according to Jan. 21 SEC filings. That compares with $64.2 million in stock granted to his top 16 executives a year earlier, filings at the time show.

[Ολόκληρο το άρθρο εδώ]

Και να μην ξεχνάμε φυσικά το μεγάλο ανθρωπιστή Ellison της Oracle, που μπροστά στην κρίση μόνος του έκανε τη μεγαλειώδη κίνηση να περιορίσει το μισθό του σε 1$ το μήνα Μεγαλείο ψυχής.
Στο τέλος φυσικά έβαλε στον εαυτό του ένα bonus 70 εκατομμύρια, αλλά νταξ περικοπές έκανε κι αυτός, παλιότερα έπαιρνε καμιά 90άρα

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ

Ο Αμερικανός Dr. Marc Faber, γκουρού των επενδύσεων, ολοκλήρωσε τη μηνιαία αναφορά του με τα παρακάτω σχόλια:

*  Αν ξοδεύουμε τα χρήματά μας στο Wal-Mart, αυτά καταλήγουν στην Κίνα.
*  Αν τα ξοδέψουμε σε βενζίνη, πάνε στους Αραβες.
*  Αν αγοράσουμε PC, πάνε στην Ινδία.
*  Αν αγοράσουμε φρούτα και λαχανικά, πάνε στο Μεξικό, την Ονδούρα και τη Γουατεμάλα. 
*  Αν αγοράσουμε καλό αυτοκίνητο, πάνε στη Γερμανία. Τίποτε απ' αυτά δε βοηθάει την Αμερικανική Οικονομία.  Ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε τα λεφτά εντός συνόρων είναι να τα ξοδέψουμε σε πουτάνες και μπύρες, γιατί αυτά είναι τα μόνα προϊόντα πια, που παράγονται στις ΗΠΑ.  Εγώ κάνω ό,τι μπορώ

   ** Λοιπόν... στην Ελλάδα οι μπύρες είναι Γερμανικές, και οι πουτάνες είναι Ρωσίδες... άρα, χέστε μέσα!!!!

     ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!!**

(όπως ήρθε με email από φίλο)

Ο χρήστης Kωνσταντίνος έγραψε:
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ

Ο Αμερικανός Dr. Marc Faber, γκουρού των επενδύσεων, ολοκλήρωσε τη μηνιαία αναφορά του με τα παρακάτω σχόλια:

• Αν ξοδεύουμε τα χρήματά μας στο Wal-Mart, αυτά καταλήγουν στην Κίνα.

• Αν τα ξοδέψουμε σε βενζίνη, πάνε στους Αραβες.

• Αν αγοράσουμε PC, πάνε στην Ινδία.

• Αν αγοράσουμε φρούτα και λαχανικά, πάνε στο Μεξικό, την Ονδούρα και τη Γουατεμάλα.

• Αν αγοράσουμε καλό αυτοκίνητο, πάνε στη Γερμανία. Τίποτε απ' αυτά δε βοηθάει την Αμερικανική Οικονομία. Ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε τα λεφτά εντός συνόρων είναι να τα ξοδέψουμε σε πουτάνες και μπύρες, γιατί αυτά είναι τα μόνα προϊόντα πια, που παράγονται στις ΗΠΑ. Εγώ κάνω ό,τι μπορώ

  ** Λοιπόν... στην Ελλάδα οι μπύρες είναι Γερμανικές, και οι πουτάνες είναι Ρωσίδες... άρα, χέστε μέσα!!!!

  ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!!**

(όπως ήρθε με email από φίλο)

Εχει και λιγες ελληνιδες ο χωρος μην ανησυχεις

απ ολα εχει ο μπαχτσες