Σε θέμα για αυτοκίνητα και φυσικά τελείως εκτός θέματος φτάσαμε εκεί...>Ο χρήστης κάποιος, δεν έχει σημασία ποιος, έγραψε:

Όταν τα 'πετάω' στο ενοίκιο είμαι μ@λάκας, όταν τα 'πετάω' στους τόκους, κάνω επένδυση;

Ό,τι δώσεις για νοίκι έφυγε, πάει και πίσω δεν γυρνάει. Ενώ ξεχρεώνοντας ένα σπίτι αυτά που δίνεις πάνε (και) στο σπίτι. Όποτε θέλεις μπορείς να το πουλήσεις και να πάρεις τα λεφτά σου πίσω ίσως και με κέρδος αν έχεις κάνει καλή επιλογή. Αν τα πράματα πάνε πιο στραβά από όσο είχες υπολογίσει τότε χάνεις το σπίτι που ήταν υποθηκευμένο.... και πας στο νοίκι. Τουλάχιστον δοκίμασες!
Αυτό είναι το σωστό να κάναμε.

1. Στο εξωτερικό ξεκινάει κανείς από νωρίς, μόλις ξεκινήσει δουλειά, με το δανειάκι του για ένα πρώτο μικρό σπίτι, δεν πάει να πάρει κατευθείαν το μεγάλο το οικογενειακό που θα είναι και πιο ακριβό οπότε και δυσβάστακτο και σε αποπλήρωση αλλά και σε πάγια έξοδα. Περνάνε τα χρόνια αυξάνουν οι ανάγκες και η οικονομική άνεση και τότε αναβαθμίζεται.
2. Πουλάει το υπάρχον παίρνει κάτι άλλο λίγο **πιο καλό, σε πιο καλό μέρος, πιο ακριβό **και συνεχίζει να πληρώνει το δάνειο.
3. Κάποτε ίσως παντρευτεί και τότε με το έτερο μισό τα βάζουν κάτω, ένα εγώ ένα εσύ και δυο μισθοί, τα πουλάμε ή πουλάμε το ένα (ενοίκιο από το άλλο) και μαζί παίρνουμε ένα άλλο, στο πιο κατάλληλο μέρος και αναλόγου μεγέθους, πιο οικογενειακό.
4. Κι αν έρθουν παιδιά τότε χρειαζόμαστε κι άλλα δωμάτια και ίσως και κήπο τότε τα αγοράζουμε.
   Αυτή η διαδικασία κλιμακωτής αναβάθμισης ονομάζεται house ladder. Κλίμακα που ανεβαίνεις με τα χρόνια ανάλογα με την οικονομική σου άνεση και τις ανάγκες σου. Επίσης σχετικά συχνά ο κόσμος αλλάζει πόλη οπότε και σπίτι... Μπορεί να λειτουργήσει και ανάποδα, από το ακριβό προς το φτηνό όταν πχ τα παιδιά μεγαλώσουν και φύγουν γιατί πάλι οι απαιτήσεις αλλάζουν.

Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό για τα ελληνικά δεδομένα (που έχουμε καλομάθει οι γονείς να δίνουν έτοιμα σπίτια στα παιδιά τους... ή να νοικιάζουμε για πάντα) αλλά το πιο πιθανό είναι να περάσεις από 3 σπίτια, 3 σκαλιά στην κλίμακα, το αρχικό σου, το επόμενο στο οποίο θα φτάσεις μέχρι και τη συμβίωση και το τελικό το οικογενειακό. Προσωπικά και μόνο που το διάβαζα όπως το έγραφα σκεφτόμουνα τόσες μετακομίσεις και τρελλαινόμουνα. Όμως είναι το σωστό από σωστής επένδυσης και χρήσης των χρημάτων. **Δίνεις πάντα ανάλογα με τις δυνατότητές σου και τις ανάγκες σου χωρίς σπατάλες **ώστε να μην αναγκάζεσαι να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι! Ούτε υπέρογκα δάνεια από νωρίς ούτε εγκλωβισμός με ό,τι ξεκίνησες, ευελιξία. Το είδα στο εξωτερικό (βοήθησα και συναδέλφους σε μετακομίσεις) και είναι πολύ λογικό.
Αν κάνεις προσεκτικές κινήσεις και είσαι και λίγο τυχερός και ικανός μπορείς σε κάθε αγοραπωλησία να έχεις και κέρδος. Ακόμα κι αν όχι τουλάχιστον δεν χάνεις όσο όλα τα ενοίκια που θα έχεις δώσει! Οι διαδικασίες, κάτι που φοβίζει πολλούς, είναι μετά την αρχική πολύ πιο απλές από όσο νομίζουμε αρκεί βέβαια να έχουμε κάποια δουλειά και να πληρώνουμε τις δόσεις! Εφόσον τα πράματα πάνε καλά μπορείς να ξεχρεώσεις πιο νωρίς πχ αντί σε 30 χρόνια σε 12 χωρίς τοκογλυφικούς όρους. Άσε που αν ξεκινήσεις νωρίς τα πρώτα 15 χρόνια περνάνε γρήγορα και τα άλλα 15 δεν είναι τόσα πολλά! Το λέω αυτό γιατί πολλοί νομίζουν ότι θα ξεχρεώνουν το ένα σπίτι μέχρι τη σύνταξή τους, οπότε σου λέει θα είμαι μια ζωή σκλάβος... δεν είναι έτσι.
Αν έχεις ήδη ακίνητο με εισόδημα σε βοηθάει να προχωρήσεις πιο γρήγορα και να εξοφλάς σε λιγότερα χρόνια. Είναι λάθος να εκμεταλλευτείς την οικονομική σου άνεση για να πας κατευθείαν στο μεγάλο και ακριβό σπίτι αν ακόμα δεν το χρειάζεσαι. Γιατί το σημαντικό είναι να βρεις το κατάλληλο σπίτι, με καλό λόγο απόδοσης προς τιμή. Αυτό του οποίου η δόση να είναι σχετικά λογική και το οποίο αν αργότερα νοικιάσεις να βγάζει τα έξοδά του. Τότε εύκολα μπορείς να γίνεις κάτοχος περισσοτέρων ακινήτων και να αποκτάς εισόδημα που δεν πήρες/κληρονόμησες από τους γονείς σου. Ξεκινώντας από σχετικά φτηνό είναι πιο πιθανό να έχει καλό λόγο, να μπορείς δηλαδή να το ξοφλάς δίνοντας όσο θα έδινες για να το νοικιάσεις. Όσο πιο μεγάλο και ακριβό τόσο χειροτερεύει το πράμα και για αυτό δεν πρέπει να βιαστείς να το πάρεις πριν την ώρα του.

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που τα έχουν καταφέρει λιγότερο ή περισσότερο καλά στην κλίμακα αυτή.

• Άλλος έχει ξεκινήσει με λίγα ή τίποτα και προχώρησε με τις σωστές κινήσεις και έφτασε να έχει το καλό σπίτι αλλά και επιπλέον εισόδημα και μάλιστα σε όχι πολλά χρόνια.
• Άλλοι μπορεί να έκαναν κάποιες καλές αγορές ή να ξεκίνησαν με αξιόλογη ακίνητη περιουσία αλλά δεν τα εκμεταλλεύτηκαν σωστά, δεν έκαναν τις σωστές αγοραπωλησίες ή και αντιπαροχές με αποτέλεσμα να μην έχουν ούτε επιπλέον έσοδα ούτε καλύτερο σπίτι. Και ό,τι έχεις και δεν έχει έσοδα έχει έξοδα!
• Άλλοι πάλι από το ενοίκιο μόλις ένιωσαν ότι μπορούν, αγόρασαν το άνετο οικογενειακό σπίτι ακριβά, οριακό για τις δυνατότητές τους και όταν χρειάστηκε πχ να αλλάξουν τόπο συνειδητοποίησαν ότι αν το νοίκιαζαν δεν θα έφτανε για να ξεχρεώνει το δάνειο και ότι αν το πούλαγαν θα έχαναν αρκετά χρήματα... Εγκλωβισμός γιατί παρασύρθηκαν από το ωραίο σπίτι σε γειτονιά που τους άρεσε, σε εποχή υπερτιμημένη και δεν υπολόγισαν καλά όλα τα ενδεχόμενα με αποτέλεσμα είτε να χάσουν πουλώντας είτε πληρώνοντας τη διαφορά μεταξύ ενοικίου και δόσης ελπίζοντας στην άνοδο της αξίας του ακινήτου.
• Μερικοί υπερτίμησαν τις οικονομικές τους δυνατότητες και πήραν δυσβάστακτο δάνειο που πολύ σύντομα, ίσως με κάποια άλλη ατυχία, δεν μπορούσαν να εξοφλούν. Είναι αυτοί που καταλήγουν σε κατάσχεση του σπιτιού τους με σημαντικές απώλειες. Οι ίδιοι ακόμα κι αν έκαναν το αρχικό λάθος θα πήγαιναν καλύτερα αν εγκαίρως το πουλάγανε προτού φτάσουν στο αμήν. Είναι οι ίδιοι που παρασύρονται με τις πιστωτικές και ξεχρεώνουν την μία με την επόμενη... οι ίδιοι που τους κατάσχουν το αυτοκίνητο κοκ...
• Βέβαια υπάρχουν και άλλοι που, δικαιολογημένα ή όχι φοβούνται μην φτάσουν σαν τους προηγούμενους ή απλά δεν μπορούν να κατανοήσουν την απλότητα και τη σειρά της όλης διαδικασίας και επιλέγουν την λύση και την ελευθερία όπως λένε του ενοικίου. Αρνούνται να δούνε ότι τα ενοίκια ήταν τελείως χαμένα λεφτά. Πληρώνω και όποτε μου αρέσει φεύγω και πάω αλλού χωρίς να δεσμεύομαι. Τα λεφτά μου τα τρώω ή τα φυλάω αλλά δεν τα ρίχνω σε ντουβάρια...

Όλοι έχουν δίκιο αν το βλέπουν μονόπλευρα ή με ορίζοντα λίγου χρόνου και λίγων κινήσεων. Στην Ελλάδα έχουμε μια περίεργη και αδικαιολόγητη σχέση δέσμευσης με το σπίτι μας, δεν μπορούμε εύκολα να ξεφύγουμε και να αναβαθμιστούμε. Κι όμως μακροπρόθεσμα με μερικές φρόνιμες και καλά επιλεγμένες κινήσεις (βλέποντας πιο μπροστά) μπορείς να φτάσεις σε ένα καλό αποτέλεσμα χωρίς σε καμία στιγμή να ξεφύγεις από τις δυνατότητές σου ή να επιβαρύνεις ιδιαίτερα τον τρόπο ζωής σου.

Εσείς τί λέτε για όλα αυτά; Εγκρίνετε ή έχετε αμφιβολίες; Ας τις συζητήσουμε.
Το δοκιμάσατε, θα το δοκιμάσετε; Ξέρετε ιστορίες επιτυχίας ή καταστροφής;

Λυπάμαι για το σεντόνι.... αλλά τόσο μου βγήκε...
[Ουδεμία σχέση έχω με το μεσιτικό επάγγελμα! Ουδεμία ευθύνη αναλαμβάνω για τις αποφάσεις σας!]

Σε θέμα για αυτοκίνητα και φυσικά τελείως εκτός θέματος φτάσαμε εκεί...>Ο χρήστης κάποιος, δεν έχει σημασία ποιος, έγραψε:

Όταν τα 'πετάω' στο ενοίκιο είμαι μ@λάκας, όταν τα 'πετάω' στους τόκους, κάνω επένδυση;Ό,τι δώσεις για νοίκι έφυγε, πάει και πίσω δεν γυρνάει. Ενώ ξεχρεώνοντας ένα σπίτι αυτά που δίνεις πάνε (και) στο σπίτι. Όποτε θέλεις μπορείς να το πουλήσεις και να πάρεις τα λεφτά σου πίσω ίσως και με κέρδος αν έχεις κάνει καλή επιλογή. Αν τα πράματα πάνε πιο στραβά από όσο είχες υπολογίσει τότε χάνεις το σπίτι που ήταν υποθηκευμένο.... και πας στο νοίκι. Τουλάχιστον δοκίμασες!
Αυτό είναι το σωστό να κάναμε.

1. Στο εξωτερικό ξεκινάει κανείς από νωρίς, μόλις ξεκινήσει δουλειά, με το δανειάκι του για ένα πρώτο μικρό σπίτι, δεν πάει να πάρει κατευθείαν το μεγάλο το οικογενειακό που θα είναι και πιο ακριβό οπότε και δυσβάστακτο και σε αποπλήρωση αλλά και σε πάγια έξοδα. Περνάνε τα χρόνια αυξάνουν οι ανάγκες και η οικονομική άνεση και τότε αναβαθμίζεται.
2. Πουλάει το υπάρχον παίρνει κάτι άλλο λίγο **πιο καλό, σε πιο καλό μέρος, πιο ακριβό **και συνεχίζει να πληρώνει το δάνειο.
3. Κάποτε ίσως παντρευτεί και τότε με το έτερο μισό τα βάζουν κάτω, ένα εγώ ένα εσύ και δυο μισθοί, τα πουλάμε ή πουλάμε το ένα (ενοίκιο από το άλλο) και μαζί παίρνουμε ένα άλλο, στο πιο κατάλληλο μέρος και αναλόγου μεγέθους, πιο οικογενειακό.
4. Κι αν έρθουν παιδιά τότε χρειαζόμαστε κι άλλα δωμάτια και ίσως και κήπο τότε τα αγοράζουμε.
   Αυτή η διαδικασία κλιμακωτής αναβάθμισης ονομάζεται house ladder. Κλίμακα που ανεβαίνεις με τα χρόνια ανάλογα με την οικονομική σου άνεση και τις ανάγκες σου. Επίσης σχετικά συχνά ο κόσμος αλλάζει πόλη οπότε και σπίτι... Μπορεί να λειτουργήσει και ανάποδα, από το ακριβό προς το φτηνό όταν πχ τα παιδιά μεγαλώσουν και φύγουν γιατί πάλι οι απαιτήσεις αλλάζουν.

Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό για τα ελληνικά δεδομένα (που έχουμε καλομάθει οι γονείς να δίνουν έτοιμα σπίτια στα παιδιά τους... ή να νοικιάζουμε για πάντα) αλλά το πιο πιθανό είναι να περάσεις από 3 σπίτια, 3 σκαλιά στην κλίμακα, το αρχικό σου, το επόμενο στο οποίο θα φτάσεις μέχρι και τη συμβίωση και το τελικό το οικογενειακό. Προσωπικά και μόνο που το διάβαζα όπως το έγραφα σκεφτόμουνα τόσες μετακομίσεις και τρελλαινόμουνα. Όμως είναι το σωστό από σωστής επένδυσης και χρήσης των χρημάτων. **Δίνεις πάντα ανάλογα με τις δυνατότητές σου και τις ανάγκες σου χωρίς σπατάλες **ώστε να μην αναγκάζεσαι να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι! Ούτε υπέρογκα δάνεια από νωρίς ούτε εγκλωβισμός με ό,τι ξεκίνησες, ευελιξία. Το είδα στο εξωτερικό (βοήθησα και συναδέλφους σε μετακομίσεις) και είναι πολύ λογικό.
Αν κάνεις προσεκτικές κινήσεις και είσαι και λίγο τυχερός και ικανός μπορείς σε κάθε αγοραπωλησία να έχεις και κέρδος. Ακόμα κι αν όχι τουλάχιστον δεν χάνεις όσο όλα τα ενοίκια που θα έχεις δώσει! Οι διαδικασίες, κάτι που φοβίζει πολλούς, είναι μετά την αρχική πολύ πιο απλές από όσο νομίζουμε αρκεί βέβαια να έχουμε κάποια δουλειά και να πληρώνουμε τις δόσεις! Εφόσον τα πράματα πάνε καλά μπορείς να ξεχρεώσεις πιο νωρίς πχ αντί σε 30 χρόνια σε 12 χωρίς τοκογλυφικούς όρους. Άσε που αν ξεκινήσεις νωρίς τα πρώτα 15 χρόνια περνάνε γρήγορα και τα άλλα 15 δεν είναι τόσα πολλά! Το λέω αυτό γιατί πολλοί νομίζουν ότι θα ξεχρεώνουν το ένα σπίτι μέχρι τη σύνταξή τους, οπότε σου λέει θα είμαι μια ζωή σκλάβος... δεν είναι έτσι.
Αν έχεις ήδη ακίνητο με εισόδημα σε βοηθάει να προχωρήσεις πιο γρήγορα και να εξοφλάς σε λιγότερα χρόνια. Είναι λάθος να εκμεταλλευτείς την οικονομική σου άνεση για να πας κατευθείαν στο μεγάλο και ακριβό σπίτι αν ακόμα δεν το χρειάζεσαι. Γιατί το σημαντικό είναι να βρεις το κατάλληλο σπίτι, με καλό λόγο απόδοσης προς τιμή. Αυτό του οποίου η δόση να είναι σχετικά λογική και το οποίο αν αργότερα νοικιάσεις να βγάζει τα έξοδά του. Τότε εύκολα μπορείς να γίνεις κάτοχος περισσοτέρων ακινήτων και να αποκτάς εισόδημα που δεν πήρες/κληρονόμησες από τους γονείς σου. Ξεκινώντας από σχετικά φτηνό είναι πιο πιθανό να έχει καλό λόγο, να μπορείς δηλαδή να το ξοφλάς δίνοντας όσο θα έδινες για να το νοικιάσεις. Όσο πιο μεγάλο και ακριβό τόσο χειροτερεύει το πράμα και για αυτό δεν πρέπει να βιαστείς να το πάρεις πριν την ώρα του.

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που τα έχουν καταφέρει λιγότερο ή περισσότερο καλά στην κλίμακα αυτή.

• Άλλος έχει ξεκινήσει με λίγα ή τίποτα και προχώρησε με τις σωστές κινήσεις και έφτασε να έχει το καλό σπίτι αλλά και επιπλέον εισόδημα και μάλιστα σε όχι πολλά χρόνια.
• Άλλοι μπορεί να έκαναν κάποιες καλές αγορές ή να ξεκίνησαν με αξιόλογη ακίνητη περιουσία αλλά δεν τα εκμεταλλεύτηκαν σωστά, δεν έκαναν τις σωστές αγοραπωλησίες ή και αντιπαροχές με αποτέλεσμα να μην έχουν ούτε επιπλέον έσοδα ούτε καλύτερο σπίτι. Και ό,τι έχεις και δεν έχει έσοδα έχει έξοδα!
• Άλλοι πάλι από το ενοίκιο μόλις ένιωσαν ότι μπορούν, αγόρασαν το άνετο οικογενειακό σπίτι ακριβά, οριακό για τις δυνατότητές τους και όταν χρειάστηκε πχ να αλλάξουν τόπο συνειδητοποίησαν ότι αν το νοίκιαζαν δεν θα έφτανε για να ξεχρεώνει το δάνειο και ότι αν το πούλαγαν θα έχαναν αρκετά χρήματα... Εγκλωβισμός γιατί παρασύρθηκαν από το ωραίο σπίτι σε γειτονιά που τους άρεσε, σε εποχή υπερτιμημένη και δεν υπολόγισαν καλά όλα τα ενδεχόμενα με αποτέλεσμα είτε να χάσουν πουλώντας είτε πληρώνοντας τη διαφορά μεταξύ ενοικίου και δόσης ελπίζοντας στην άνοδο της αξίας του ακινήτου.
• Μερικοί υπερτίμησαν τις οικονομικές τους δυνατότητες και πήραν δυσβάστακτο δάνειο που πολύ σύντομα, ίσως με κάποια άλλη ατυχία, δεν μπορούσαν να εξοφλούν. Είναι αυτοί που καταλήγουν σε κατάσχεση του σπιτιού τους με σημαντικές απώλειες. Οι ίδιοι ακόμα κι αν έκαναν το αρχικό λάθος θα πήγαιναν καλύτερα αν εγκαίρως το πουλάγανε προτού φτάσουν στο αμήν. Είναι οι ίδιοι που παρασύρονται με τις πιστωτικές και ξεχρεώνουν την μία με την επόμενη... οι ίδιοι που τους κατάσχουν το αυτοκίνητο κοκ...
• Βέβαια υπάρχουν και άλλοι που, δικαιολογημένα ή όχι φοβούνται μην φτάσουν σαν τους προηγούμενους ή απλά δεν μπορούν να κατανοήσουν την απλότητα και τη σειρά της όλης διαδικασίας και επιλέγουν την λύση και την ελευθερία όπως λένε του ενοικίου. Αρνούνται να δούνε ότι τα ενοίκια ήταν τελείως χαμένα λεφτά. Πληρώνω και όποτε μου αρέσει φεύγω και πάω αλλού χωρίς να δεσμεύομαι. Τα λεφτά μου τα τρώω ή τα φυλάω αλλά δεν τα ρίχνω σε ντουβάρια...

Όλοι έχουν δίκιο αν το βλέπουν μονόπλευρα ή με ορίζοντα λίγου χρόνου και λίγων κινήσεων. Στην Ελλάδα έχουμε μια περίεργη και αδικαιολόγητη σχέση δέσμευσης με το σπίτι μας, δεν μπορούμε εύκολα να ξεφύγουμε και να αναβαθμιστούμε. Κι όμως μακροπρόθεσμα με μερικές φρόνιμες και καλά επιλεγμένες κινήσεις (βλέποντας πιο μπροστά) μπορείς να φτάσεις σε ένα καλό αποτέλεσμα χωρίς σε καμία στιγμή να ξεφύγεις από τις δυνατότητές σου ή να επιβαρύνεις ιδιαίτερα τον τρόπο ζωής σου.

Εσείς τί λέτε για όλα αυτά; Εγκρίνετε ή έχετε αμφιβολίες; Ας τις συζητήσουμε.
Το δοκιμάσατε, θα το δοκιμάσετε; Ξέρετε ιστορίες επιτυχίας ή καταστροφής;

Λυπάμαι για το σεντόνι.... αλλά τόσο μου βγήκε...
[Ουδεμία σχέση έχω με το μεσιτικό επάγγελμα! Ουδεμία ευθύνη αναλαμβάνω για τις αποφάσεις σας!]

Σε θέμα για αυτοκίνητα και φυσικά τελείως εκτός θέματος φτάσαμε εκεί...>Ο χρήστης κάποιος, δεν έχει σημασία ποιος, έγραψε:

Όταν τα 'πετάω' στο ενοίκιο είμαι μ@λάκας, όταν τα 'πετάω' στους τόκους, κάνω επένδυση;

Ό,τι δώσεις για νοίκι έφυγε, πάει και πίσω δεν γυρνάει. Ενώ ξεχρεώνοντας ένα σπίτι αυτά που δίνεις πάνε (και) στο σπίτι. Όποτε θέλεις μπορείς να το πουλήσεις και να πάρεις τα λεφτά σου πίσω ίσως και με κέρδος αν έχεις κάνει καλή επιλογή. Αν τα πράματα πάνε πιο στραβά από όσο είχες υπολογίσει τότε χάνεις το σπίτι που ήταν υποθηκευμένο.... και πας στο νοίκι. Τουλάχιστον δοκίμασες!
Αυτό είναι το σωστό να κάναμε.

1. Στο εξωτερικό ξεκινάει κανείς από νωρίς, μόλις ξεκινήσει δουλειά, με το δανειάκι του για ένα πρώτο μικρό σπίτι, δεν πάει να πάρει κατευθείαν το μεγάλο το οικογενειακό που θα είναι και πιο ακριβό οπότε και δυσβάστακτο και σε αποπλήρωση αλλά και σε πάγια έξοδα. Περνάνε τα χρόνια αυξάνουν οι ανάγκες και η οικονομική άνεση και τότε αναβαθμίζεται.
2. Πουλάει το υπάρχον παίρνει κάτι άλλο λίγο **πιο καλό, σε πιο καλό μέρος, πιο ακριβό **και συνεχίζει να πληρώνει το δάνειο.
3. Κάποτε ίσως παντρευτεί και τότε με το έτερο μισό τα βάζουν κάτω, ένα εγώ ένα εσύ και δυο μισθοί, τα πουλάμε ή πουλάμε το ένα (ενοίκιο από το άλλο) και μαζί παίρνουμε ένα άλλο, στο πιο κατάλληλο μέρος και αναλόγου μεγέθους, πιο οικογενειακό.
4. Κι αν έρθουν παιδιά τότε χρειαζόμαστε κι άλλα δωμάτια και ίσως και κήπο τότε τα αγοράζουμε.
   Αυτή η διαδικασία κλιμακωτής αναβάθμισης ονομάζεται house ladder. Κλίμακα που ανεβαίνεις με τα χρόνια ανάλογα με την οικονομική σου άνεση και τις ανάγκες σου. Επίσης σχετικά συχνά ο κόσμος αλλάζει πόλη οπότε και σπίτι... Μπορεί να λειτουργήσει και ανάποδα, από το ακριβό προς το φτηνό όταν πχ τα παιδιά μεγαλώσουν και φύγουν γιατί πάλι οι απαιτήσεις αλλάζουν.

Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό για τα ελληνικά δεδομένα (που έχουμε καλομάθει οι γονείς να δίνουν έτοιμα σπίτια στα παιδιά τους... ή να νοικιάζουμε για πάντα) αλλά το πιο πιθανό είναι να περάσεις από 3 σπίτια, 3 σκαλιά στην κλίμακα, το αρχικό σου, το επόμενο στο οποίο θα φτάσεις μέχρι και τη συμβίωση και το τελικό το οικογενειακό. Προσωπικά και μόνο που το διάβαζα όπως το έγραφα σκεφτόμουνα τόσες μετακομίσεις και τρελλαινόμουνα. Όμως είναι το σωστό από σωστής επένδυσης και χρήσης των χρημάτων. **Δίνεις πάντα ανάλογα με τις δυνατότητές σου και τις ανάγκες σου χωρίς σπατάλες **ώστε να μην αναγκάζεσαι να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι! Ούτε υπέρογκα δάνεια από νωρίς ούτε εγκλωβισμός με ό,τι ξεκίνησες, ευελιξία. Το είδα στο εξωτερικό (βοήθησα και συναδέλφους σε μετακομίσεις) και είναι πολύ λογικό.
Αν κάνεις προσεκτικές κινήσεις και είσαι και λίγο τυχερός και ικανός μπορείς σε κάθε αγοραπωλησία να έχεις και κέρδος. Ακόμα κι αν όχι τουλάχιστον δεν χάνεις όσο όλα τα ενοίκια που θα έχεις δώσει! Οι διαδικασίες, κάτι που φοβίζει πολλούς, είναι μετά την αρχική πολύ πιο απλές από όσο νομίζουμε αρκεί βέβαια να έχουμε κάποια δουλειά και να πληρώνουμε τις δόσεις! Εφόσον τα πράματα πάνε καλά μπορείς να ξεχρεώσεις πιο νωρίς πχ αντί σε 30 χρόνια σε 12 χωρίς τοκογλυφικούς όρους. Άσε που αν ξεκινήσεις νωρίς τα πρώτα 15 χρόνια περνάνε γρήγορα και τα άλλα 15 δεν είναι τόσα πολλά! Το λέω αυτό γιατί πολλοί νομίζουν ότι θα ξεχρεώνουν το ένα σπίτι μέχρι τη σύνταξή τους, οπότε σου λέει θα είμαι μια ζωή σκλάβος... δεν είναι έτσι.
Αν έχεις ήδη ακίνητο με εισόδημα σε βοηθάει να προχωρήσεις πιο γρήγορα και να εξοφλάς σε λιγότερα χρόνια. Είναι λάθος να εκμεταλλευτείς την οικονομική σου άνεση για να πας κατευθείαν στο μεγάλο και ακριβό σπίτι αν ακόμα δεν το χρειάζεσαι. Γιατί το σημαντικό είναι να βρεις το κατάλληλο σπίτι, με καλό λόγο απόδοσης προς τιμή. Αυτό του οποίου η δόση να είναι σχετικά λογική και το οποίο αν αργότερα νοικιάσεις να βγάζει τα έξοδά του. Τότε εύκολα μπορείς να γίνεις κάτοχος περισσοτέρων ακινήτων και να αποκτάς εισόδημα που δεν πήρες/κληρονόμησες από τους γονείς σου. Ξεκινώντας από σχετικά φτηνό είναι πιο πιθανό να έχει καλό λόγο, να μπορείς δηλαδή να το ξοφλάς δίνοντας όσο θα έδινες για να το νοικιάσεις. Όσο πιο μεγάλο και ακριβό τόσο χειροτερεύει το πράμα και για αυτό δεν πρέπει να βιαστείς να το πάρεις πριν την ώρα του.

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που τα έχουν καταφέρει λιγότερο ή περισσότερο καλά στην κλίμακα αυτή.

• Άλλος έχει ξεκινήσει με λίγα ή τίποτα και προχώρησε με τις σωστές κινήσεις και έφτασε να έχει το καλό σπίτι αλλά και επιπλέον εισόδημα και μάλιστα σε όχι πολλά χρόνια.
• Άλλοι μπορεί να έκαναν κάποιες καλές αγορές ή να ξεκίνησαν με αξιόλογη ακίνητη περιουσία αλλά δεν τα εκμεταλλεύτηκαν σωστά, δεν έκαναν τις σωστές αγοραπωλησίες ή και αντιπαροχές με αποτέλεσμα να μην έχουν ούτε επιπλέον έσοδα ούτε καλύτερο σπίτι. Και ό,τι έχεις και δεν έχει έσοδα έχει έξοδα!
• Άλλοι πάλι από το ενοίκιο μόλις ένιωσαν ότι μπορούν, αγόρασαν το άνετο οικογενειακό σπίτι ακριβά, οριακό για τις δυνατότητές τους και όταν χρειάστηκε πχ να αλλάξουν τόπο συνειδητοποίησαν ότι αν το νοίκιαζαν δεν θα έφτανε για να ξεχρεώνει το δάνειο και ότι αν το πούλαγαν θα έχαναν αρκετά χρήματα... Εγκλωβισμός γιατί παρασύρθηκαν από το ωραίο σπίτι σε γειτονιά που τους άρεσε, σε εποχή υπερτιμημένη και δεν υπολόγισαν καλά όλα τα ενδεχόμενα με αποτέλεσμα είτε να χάσουν πουλώντας είτε πληρώνοντας τη διαφορά μεταξύ ενοικίου και δόσης ελπίζοντας στην άνοδο της αξίας του ακινήτου.
• Μερικοί υπερτίμησαν τις οικονομικές τους δυνατότητες και πήραν δυσβάστακτο δάνειο που πολύ σύντομα, ίσως με κάποια άλλη ατυχία, δεν μπορούσαν να εξοφλούν. Είναι αυτοί που καταλήγουν σε κατάσχεση του σπιτιού τους με σημαντικές απώλειες. Οι ίδιοι ακόμα κι αν έκαναν το αρχικό λάθος θα πήγαιναν καλύτερα αν εγκαίρως το πουλάγανε προτού φτάσουν στο αμήν. Είναι οι ίδιοι που παρασύρονται με τις πιστωτικές και ξεχρεώνουν την μία με την επόμενη... οι ίδιοι που τους κατάσχουν το αυτοκίνητο κοκ...
• Βέβαια υπάρχουν και άλλοι που, δικαιολογημένα ή όχι φοβούνται μην φτάσουν σαν τους προηγούμενους ή απλά δεν μπορούν να κατανοήσουν την απλότητα και τη σειρά της όλης διαδικασίας και επιλέγουν την λύση και την ελευθερία όπως λένε του ενοικίου. Αρνούνται να δούνε ότι τα ενοίκια ήταν τελείως χαμένα λεφτά. Πληρώνω και όποτε μου αρέσει φεύγω και πάω αλλού χωρίς να δεσμεύομαι. Τα λεφτά μου τα τρώω ή τα φυλάω αλλά δεν τα ρίχνω σε ντουβάρια...

Όλοι έχουν δίκιο αν το βλέπουν μονόπλευρα ή με ορίζοντα λίγου χρόνου και λίγων κινήσεων. Στην Ελλάδα έχουμε μια περίεργη και αδικαιολόγητη σχέση δέσμευσης με το σπίτι μας, δεν μπορούμε εύκολα να ξεφύγουμε και να αναβαθμιστούμε. Κι όμως μακροπρόθεσμα με μερικές φρόνιμες και καλά επιλεγμένες κινήσεις (βλέποντας πιο μπροστά) μπορείς να φτάσεις σε ένα καλό αποτέλεσμα χωρίς σε καμία στιγμή να ξεφύγεις από τις δυνατότητές σου ή να επιβαρύνεις ιδιαίτερα τον τρόπο ζωής σου.

Εσείς τί λέτε για όλα αυτά; Εγκρίνετε ή έχετε αμφιβολίες; Ας τις συζητήσουμε.
Το δοκιμάσατε, θα το δοκιμάσετε; Ξέρετε ιστορίες επιτυχίας ή καταστροφής;

Λυπάμαι για το σεντόνι.... αλλά τόσο μου βγήκε...
[Ουδεμία σχέση έχω με το μεσιτικό επάγγελμα! Ουδεμία ευθύνη αναλαμβάνω για τις αποφάσεις σας!]

Ο χρήστης coupeas έγραψε:
Σίγουρα είναι μια άλλη αντίληψη επένδυσης χρημάτων πιο πολύ παρά κάλυψης στεγασης μιάς οικογένειας.
Και μην ξεχνάμε την ψυχοφθόρα διαδικασία της μετακόμισης , +γραφειοκρατία ,φορολογία,εδώ στο Ελλάντα!

Γραφειοκρατία: κι όμως η διαδικασία μετά το αρχικό δάνειο είναι απλούστατη. Μπορείς είτε να ξεπληρώσεις το προηγούμενο δάνειο με τα λεφτά της πώλησης και να αρχίσεις νέο δάνειο με όποιον θές είτε να επαναδιαπραγματευτείς το δάνειό σου ξεπληρώνοντας μεγάλο μέρος του από την πώληση του παλιού.
Μετακόμιση ναι είναι ένας μπελάς αλλά θα τον υποστείς έτσι κι αλλιώς. Μετά το πατρικό σπίτι σίγουρα θα αλλάξεις 2-3 σπίτια. Οπότε είναι το ίδιο είτε μετακομίζεις από δικό σου σπίτι στο επόμενο είτε από το ενοίκιο στο επόμενο....
Φορολογία: ο φόρος που πληρώνεις σε κάθε αγορά είναι ένα θεματάκι στην Ελλάδα αλλά με σωστές κινήσεις το εξουδετερώνεις.

Μα επένδυση χρημάτων νομίζουμε ότι κάνουμε εμείς, αγοράζοντας το σπίτι μας το καλό... το οποίο όμως δεν θα πουλήσουμε ποτέ για να έχουμε το κέρδος της επένδυσης. Αντίθετα στο house ladder ο στόχος είναι πρωταρχικά η κάλυψη των εκάστοτε στεγαστικών αναγκών με την ελάχιστη σπατάλη. Αν η αποφυγή της σπατάλης είναι επένδυση τότε ναι, είναι ταυτόχρονα και πιο σωστή επένδυση.

Ο λόγος που αυτό ανθεί στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη πρέπει να είναι οι διαφορές στις κοινωνικές δομές. Εκεί δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς, στα 18 φεύγεις από το πατρικό σπίτι και η βοήθεια είναι σπάνια και περιορισμένη. Τα προς ενοίκιο σπίτια είναι ακριβά και λίγα γιατί οι περισσότεροι μένουν στο σπίτι τους, δεν έχουν κι άλλα για να νοικιάζουν. Στην Ελλάδα όμως που ακόμα γενικά έχουμε μεγάλη βοήθεια από γονείς είτε σε χρήμα (ενοίκια, γενικό χαρτζιλίκωμα/οικονομική βοήθεια ακόμα και σε μεγάλη ηλικία) είτε σε ακίνητο (αγρόκτημα, οικόπεδο, σπίτι) τα πράγματα είναι πιο εύκολα αλλά βασικά είμαστε καλομαθημένοι. Σύντομα όλο και περισσότεροι που δεν θα πάρουν από τους γονείς τους, που δεν θα έχουν, τα έτοιμα, θα αναγκαστούν είτε να νοικιάζουν για πάντα είτε να πάρουν με δάνειο κάποτε.

Το αν πληρώνεις τα διπλά από το ενοίκιο είναι ακριβώς αυτό που θέλει προσοχή. Αυτό είναι που λέω για προσεκτική αγορά. Υπάρχουν οικονομικά ακίνητα (και κατοικήσιμα) στα οποία η δόση και το ενοίκιο είναι πολύ κοντά. Είναι βασικό να ζυγίζεις τα έσοδα με τα έξοδά σου χωρίς να έχεις υπερβολικές απαιτήσεις. Δεν μπορείς να θέλεις στα 25 σου να ζεις σε ένα σπίτι σαν των γονιών σου. Δυστυχώς η γενιά των χλιδάνεργων που είναι καλομαθημένοι φτωχοί και εξαρτημένοι είναι πολλοί και είναι αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα προσαρμογής (αν δεν τους δώσει έτοιμο ο γονιός σπίτι του επιπέδου που έχουν μάθει). Στο τελικό, πιο ακριβό σπίτι, το πιθανό είναι η δόση να είναι το διπλό για αυτό λέω προσοχή στην επιλογή, μην βιαστείτε να φτάσετε εκεί αν δεν σας παίρνει. Γιατί αν το πάτε σταδιακά με τα λεφτά από το προηγούμενο σπίτι το δάνειο που παίρνεις για το επόμενο θα είναι μικρότερο οπότε και η δόση μικρότερη από αυτήν που θα έδινε κάποιος σε πρώτο δάνειο από το μηδέν, κατευθείαν για το ίδιο σπίτι.
Γενικά το να είναι κάπως παραπάνω η δόση από το ενοίκιο δεν πειράζει γιατί αν πουλώντας το σπίτι έχεις κάποιο κέρδος βγάζεις μέρος των σπασμένων οπότε είναι πολύ λίγο το παραπάνω από το ενοίκιο που έδωσες αλλά έχεις και το σπίτι. Και πάντα το δάνειο που θα παίρνεις θα είναι λιγότερο αν το έκανες μια κι έξω γιατί ξεπληρώνεις μέρος από την πώληση του παλιού.

Και έτσι κι αλλιώς αυτό θα κάνεις αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, δεν μπορείς και να πληρώνεις ενοίκιο και να βάζεις στην άκρη αρκετά για να αγοράσεις κάποτε το καλό σου σπίτι. Ακόμα όμως κι αν σε παίρνει να το κάνεις αυτό, αν κάνεις σύγκριση θα δεις ότι με το house ladder κατοικείς σε αντίστοιχο ή καλύτερο σπίτι από ότι αν σε ενοίκιο και προσπαθώντας να βάλεις και στην άκρη και αυτό είναι το άλλο βασικό πλεονέκτημα.

Πωπω....αυτός ο πίνακας μου κατέστρεψε το θέμα!!
...ή μήπως όχι!;!;
Γιατί όντως εντυπωσιακό αυτό το 83%! Δηλαδή μοιάζει ότι ακόμα και οι περισσότεροι ανήλικοι έχουν ιδιόκτητο σπίτι... οπότε τότε κανένας δεν θα χρειαζόταν να αγοράσει τίποτα... Μετά όμως από την αρχική απογοήτευσή μου σκέφτηκα ότι αυτό δεν επηρεάζει το γεγονός ότι ακόμα και οι ιδιοκτήτες μπορεί να θέλουν να πάρουν καλύτερο ή και άλλο σπίτι. Γιατί αν όλοι ήταν ικανοποιημένοι με αυτά που είχανε τότε οι καημένοι οι μεσίτες τι θα κάνανε;; Οπότε τελικά δεν απογοητεύομαι! Και όντως στα συμπεράσματα προβλέπει σταθερότητα ή και αύξηση του ποσοστού κατοίκησης σε ιδιόκτητη κατοικία.
Πάντως αυτό το ποσοστό, το 83% χρειάζεται εξήγηση. Δεν ξέρω πώς προκύπτει αλλά υποπτεύομαι ότι μάλλον περιλαμβάνονται και όλοι οι 25άρηδες μέχρι και 35άρηδες που μένουν ακόμα με τους γονείς τους οπότε δηλώνουν ότι μένουν σε ιδιόκτητο σπίτι και δεν νοικιάζουν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το σπίτι είναι και δικό τους.... Οπότε κάποτε θα χρειαστούν κι αυτοί σπίτι...

Δεν διάβασα όλο το πιο πάνω κείμενο αλλά είδα ενδιαφέροντα θέματα να θίγονται. Πως πχ επηρεάζεται ολόκληρη η αγορά και η οικονομία μιας χώρας από τις οικιστικές ανάγκες και συνήθειες του πληθυσμού. Πολύ ενδιαφέρον βρίσκω (από το πιο πάνω κείμενο) ότι οι Έλληνες είμαστε πρώτοι και μάλιστα κατά πολύ μακράν πρώτοι στην δυσκολία και καθυστέρηση πληρωμής των δόσεων των στεγαστικών δανείων. Που μας επαναφέρει σε αυτά που έλεγα ότι πρέπει να γίνεται προσεκτική επιλογή του σπιτιού και χρήση της κλιμακωτής αναβάθμισης κατοικίας (house ladder) και να μην παρασυρόμαστε από την μανία της ιδιοκτησίας σε ένα βήμα και παίρνουμε πιο ακριβό από όσο μπορούμε να ξεπληρώνουμε.