-
-
-
-
-
-
Σήμερα το ακουσα σε μπιτσόμπαρο! Πολύ καλό!
... και εκπληκτική παρουσία στο warm-up act των Duran Duran
(ντουέτο με την τραγουδίστρια των Nouvelle Vague)Κόλλησα ...
-
-
-
-
-
Με λυπεί το γεγονός, αλλά οκ, κόψτε κάτι... Ξεχωριστός, με πολύ σημαντικό ηχόχρωμα και ιδιαίτερο τόνο στα τραγούδια των purple, αλλά όχι και ο κορυφαίος.
-
Ο χρήστης JimClark έγραψε:
Με λυπεί το γεγονός, αλλά οκ, κόψτε κάτι... Ξεχωριστός, με πολύ σημαντικό ηχόχρωμα και ιδιαίτερο τόνο στα τραγούδια των purple, αλλά όχι και ο κορυφαίος.Πρωτα απο ολα σε ευχαριστω για τον πληθυντικο ευγενειας
Οκ, πες μεσα στους 3(; ) καλυτερους. Πιο κατω δε βγαινω ματια μου. Αν και οι περπλ δεν ειναι στους (πολυ) αγαπημενους μου (οπως ειναι οι floyd και οι queen), θεωρω οτι ο Λορντ ήταν one of a kind . Ολα αυτα που ειπες για αυτον, εκει με οδηγουν, βαλε και τον υποκειμενικο παραγοντα μεσα.εδω μετα το 2:45 ειναι καθηλωτικός
-
OK.
Και φέτες.... παρμεζάνα. Ασύγκριτοι οι Ιταλοί πληκτράδες, κακά τα ψέματα. Θεός φυλάξοι τους βρήκα στα νιάτα μου και αγάπησα έκτοτε...
(Και η ολλανδική σχολή δεν πάει πίσω.)
-
Ο χρήστης JimClark έγραψε:
Με λυπεί το γεγονός, αλλά οκ, κόψτε κάτι... Ξεχωριστός, με πολύ σημαντικό ηχόχρωμα και ιδιαίτερο τόνο στα τραγούδια των purple, αλλά όχι και ο κορυφαίος. -
Μιας κι εγώ φέρω και το όνομα του γκρουπ σαν nickname, ας γράψω δυο λόγια για έναν μεγάλο -κατά την ταπεινή μου γνώμη- κημπορντίστα. Οι Purple ήταν το αγαπημένο συγκρότημα των νιάτων μου άρα αντικειμενικός δεν μπορώ να είμαι και το δηλώνω εξ΄αρχής.
Ο Λόρντ ήταν μεγάλος όχι γιατί ήταν ο πιο γρήγορος ή ο πιο μελωδικός, αλλά γιατί έβαλε τα πλήκτρα ισότιμα δίπλα στην κιθάρα στο τραγούδι, τα έβγαλε από την απλή συνοδεία και τους έδωσε ρόλο. Σε όλα τα γνωστά κομμάτια των Purple θα παίξει το δικό του σόλο πλάι σε αυτό του Μπλάκμορ και πολλές φορές θα είναι ακόμα καλύτερος. Αν δεν κάνω λάθος ήταν μέλος της Φιλαρμονικής του Λονδίνου και ο κύριος υπαίτιος για το Concerto for Group and Orchestra, το οποίο ελάχιστοι φαντάζομαι έχουν ακούσει ολόκληρο. Σήμερα, από τα λίγα που καταλαβαίνω από μουσική, τα πλήκτρα είναι σχεδόν περιττά, όλα προγραμματίζονται από Η/Υ. Τότε όμως στο τέλος των 60 και αρχές των 70 ήταν διαφορετικά.
Παρά λοιπόν το κύρος του ως μουσικός, την παιδεία του και το γεγονός ότι ήταν ο ιδρυτής του συγκροτήματος, έβαλε τον εαυτό του κάτω από τον αρχομανή αλλά ιδιοφυή Μπλάκμορ, αναγνωρίζοντας την αξία της κιθάρας του. Δέχτηκε επίσης την στροφή της μουσικής του γκρουπ από τις κλασσικές φόρμες (στις οποίες αναμφίβολα θα είχε τον ηγετικό ρόλο) σε καθαρά πιο ροκ ήχο,όπου δεν μπορούσε να έχει την πρωτοκαθεδρία. Αυτό νομίζω δείχνει πολλά και για το ποιόν του ανθρώπου.
Σίγουρα ο ήχος στα πλήκτρα των Έμερσον Λέικ & Πάλμερ είναι εξαιρετικός και με συντρόφευσε επίσης στα νιάτα μου, τους Ιταλούς δεν τους είχα ξανακούσει, αλλά ακούω Purple από τότε που ακόμα δεν ξυριζόμουνα επομένως για μένα είναι στην κορυφή, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Υ.Γ. Ακόμα κι όταν χαλούσε ο κόσμος από τις κορώνες του Γκίλαν ή τα σόλο του Μπλάκμορ ο μπαρμπα-Λόρντ έβρισκε τον τρόπο να δηλώνει παρών: θα βάλω να ξανακούσω τιμής ένεκεν τον βραχνιασμένο κόκκορα στο τέλος του Smoke on the water από το Made in Japan. -
+1 για το Concerto for Group and Orchestra του οποίου ήταν συνθέτης:
http://en.wikipedia.org/wiki/Concerto_for_Group_and_OrchestraR.I.P.
-
Θυμήθηκα αυτό
Επίσης, μιλώντας για πληκτράδες, οι καταπληκτικοί Egg στο γνωστό fugue in D minor (που μου αρέσει να το παίζω κ σε μπάσο και στα πλήκτρα)
Και κάτι από τη σλοβάκικη σχολή. Ζήτω οι Κωλόγεροι στα πλήκτρα ρε
και στα νιάτα τους, το καταπληκτικό concerto σε ρε
Ερνάνι αφιερωμένα, θα αρέσεις
-
-
-
Αγαπημένο είδος μουσικής [#2]
