Περι προβληματικων συνεχεια:
Δυο πρωτες διευκρινησεις:
- Υπαρχουν λογιών και λογιών προβληματικες
- Υπαρχει αποσταση θεωριας και εφαρμογης (ειδικα εν Ελλαδι)
Για το 1. Οταν λεμε προβληματικη, μπορει να εννοουμε ενα εργοστασιο λιπασματων λχ το οποιο δεν μπορει να βγαλει τα εξοδα του. Μπορει ομως και να λεμε ενα εργοστασιο κλωστουφαντουργιας το οποιο εχει θετικο προσημο στον ισολογισμο, αλλα σε αλλη χωρα με αλλες συνθηκες θα ειχε ακομα πιο θετικο προσημο. Μπορει τελος να λεμε και μια δημοσιων συμφεροντων επιχειρηση η οποια καλυπτει ενα κενο στην παραγωγη ή εναν εξ'ορισμου μη κερδοφορο τομεα. Στην πρωτη περιπτωση δεν υπαρχει διαφωνια, να κλεισει ζωη σε λογου μας κλπ. Στη δευτερη περιπτωση ομως γιατι το κρατος να μην εχει το δικαιωμα (ή και την υποχρεωση ενίοτε) και να συνεχισει να παρεχει δουλεια στους εργαζομενους και να καρπουται αυτη τη μικρη κερδοφορια ή εστω να μην μπαινει μεσα; Στην τριτη δε περιπτωση, πως μπορεις να χαρακτηρισεις 'προβληματικη' μια ακτοπλοϊα για Δονουσα ή μια αεροπορικη γραμμη για Κασο; Ή ποσο μπαινει μεσα η ΔΕΗ φερ'ειπειν ωστε να θετεις σε κινδυνο σχεδον ολη την κοινωνια στη χωρα; Και στο φιναλε οι ζημιες οφειλονται στους εργαζομενους και ποσο τελικα ζημιωνουν καποιον φορολογουμενο και ποιας κλιμακας; Εγω πχ που ειμαι εργαζομενος των 1000 ευρω, πληρωνω 55 ευρω φορο το μηνα (και αλλα 200 περιπου κρατησεις). Ποσα απο αυτα να ειναι για ζημιογονες επιχειρησεις; Τα δεκα; Τα δινω ευχαριστως για να μην βγουν στο δρομο οι αντιστοιχοι 100.000 εργαζομενοι. Και θα εδινα και αλλα τοσα επισης ευχαριστως αν ηξερα οτι ετσι θα εδινε το κρατος δουλεια σε αλλους τοσους. Το προβλημα ομως ειναι τι πορεια ακολουθει μια επιχειρηση απο τη στιγμη που θα μπει στην ψιλη προστασια του κρατους.
Οποτε ερχομαστε στο 2: Δε θα μπορουσα με τιποτα να καταδικασω ενα μετρο, επειδη εχει τυχει κακης εφαρμογης. Το οτι ο υπαλληλος της κλωστοϋφαντουργιας που προανεφερα μολις αναλαβει το κρατος τον ελεγχο της επιχειρησης θα τα φορτωσει ολα στον κοκκορα, δεν οφειλεται στο οτι το μετρο ειναι λανθασμενο. Οφειλεται στο οτι ο εν λογω εργατοϋπαλληλος εχει χαμηλο δεικτη κοινωνικης παιδειας αλλα και γενικοτερα μορφωσης. Αδυνατει να καταλαβει οτι η εταιρεια ειναι ηδη σε δυσκολη θεση και τυχον εφησυχασμος θα την φερει σε ακομα δυσκολοτερη. Και φυσικα αδυνατει να καταλαβει οτι αυξημενη αποδοση στην εργασια θα του βελτιωσει τις συνθηκες ζωης αργα αλλα σταθερα. Και το κανει επειδη επιτηδες του εχουν μπολιασει το μυαλο με το ιδανικο της ατομικης επιτυχιας η οποια ειναι ανεξαρτητη απο τη συλλογικη ή την κοινωνικη επιτυχια. Τον κανουν δηλαδη να σκεφτεται πιο βλακωδως και απο αρχεγονες μορφες ζωης για να μην αναφερω τα πιο εξελιγμενα ζωα, που παντα υπαρχουν ατομα τα οποια ειναι ετοιμα να θυσιαστουν αρκει το ειδος τους να συνεχισει να ευημερει. Δηλαδη εχουν κανει το μεσο σημερινο δυτικο ανθρωπο ενα σφαλμα της φυσης. Και τα σφαλματα της φυσης ειναι νομοτελειακα καταδικασμενα να καταστραφουν.
Αρα (παντα συμφωνα με το συλλογισμο μου και την ιδεολογια μου) το προβλημα δεν ειναι αυτες καθ'αυτες οι 'προβληματικες' επιχειρησεις, αλλα η κοινωνικη μορφωση των πολιτων. Και η λυση βρισκεται προς εκεινη την κατευθυνση και οχι σε λουκετα και στρατιες ανεργων.