Λιγοι μηνες δουλειας..
Ειμαι εξω, δουλευω, ειμαι απο τους τυχερους. Παιρνω ενα μισθο, βγαινω οριακα, θα με κρατησουν μετα απο ενα 6μηνο τεστ και θα παρω μια αυξηση, εχω την υγεια μου και τον ανθρωπο μου, ολα καλα.
Ειναι ευχαριστημενοι απο μενα, δουλευω σκληρα (νομιζω), ολα καλα.
Εγω γιατι δεν ειμαι?
Γιατι καθε πρωι ξυπναω απο αγχος για το τι θα ακολουθησει?
Γιατι εχω αγχος ολη τη μερα εκτος απο την ωρα που φευγω?
Γιατι οταν ερχεται Παρασκευη ανακουφιζομαι και οταν ερχεται Κυριακη δε μπορω να κοιμηθω?
Γιατι δε μπορω να περασω καλα με τους ανθρωπους στο γραφειο?
Γιατι δε μπορω να γελασω με τα αστεια τους?
Γιατι δεν δειχνουν να εχουν προβλημα αλλα μονο εγω?
Γιατι δε μπορω να κοινωνικοποιηθω αλλα να το βλεπω ανουσιο?
Γιατι να μην εχω βγει ποτε μαζι τους?
Οχι, δεν ειναι κακοι. Ειναι μια χαρα ανθρωποι.
Ευγενικοι, με βοηθουν οποτε το ζηταω.
Γιατι τρεχω συνεχεια στους δικους μου ανθρωπους στο τελος της ημερας και δε θελω ουτε λεπτο παραπανω στη δουλεια?
Γιατι οταν σκεφτομαι τη πολη μου νιωθω πιο ωραια?
Δε μπορω να φυγω. Δεν υπαρχει αλλου δουλεια, δε με περιμενει τιποτα, δεν εχω τιποτα ετοιμο.
Γιατι δυσκολευομαι?
Πρεπει να μεινω.
Πιεζομαι.
Δεν θελω να ειμαι μαμακιας, νομιζα πως δεν ημουν.
Αλλα πιστευα οτι μπορω να αντεξω πιο σκληρα πραγματα απο αυτο που στους απεξω φαινεται απλο. Και μαλλον ειναι.
Δε ξερω.