Ο χρήστης anna1976gr έγραψε:

...

Τι;
Πρέπει να γράψω κάτι και να στο χαλάσω;

Ο χρήστης D-Jet έγραψε:

...

Τι;
Πρέπει να γράψω κάτι και να στο χαλάσω;

Δεν μου το χαλας...Σκεφτομαι δυνατα κ γραφω αυτα που βλεπεις παραπανω...Καθε αποψη ειναι μια συνεχεια για σκεψεις άλλες!

Ο χρήστης anna1976gr έγραψε:
Δεν μου το χαλας...Σκεφτομαι δυνατα κ γραφω αυτα που βλεπεις παραπανω...Καθε αποψη ειναι μια συνεχεια για σκεψεις άλλες!

Καλά κάνεις...
Σε ευχαριστώ για την πρόσκληση αλλά δεν είμαι ιδιαίτερα καλός (και σίγουρα όχι τόσο ποιητικός όσο εσύ) στα λόγια...
Στο άλλο θέμα το μόνο που μπορούσα να προσθέσω (σαν αφιέρωση δες το-το συνηθίζουμε στο θέμα με τα παλιά αυτοκίνητα που γράφω συνήθως) ήταν λίγη μουσική από τον 'έρωτα για τρία πορτοκάλια' του S. Prokofiev, με την ευχή (αυτό το λέω τώρα) να απολαύσεις όσο περισσότερο μπορείς τη φάση που περνάς (και που όλοι ζηλεύουμε!).
Συνέχιζε να γράφεις...μονόλογους και μη...

Αυτά!

Το πιο γλυκό μεθύσι - Stavento

Ευχαριστώ το Θεό που σε γνώρισα...
Ευχαριστώ το Θεό που σε γνώρισα...
Ευχαριστώ το Θεό που υπάρχεις...

Ό,τι κι αν τύχει
κι ο κόσμος όλος την πλάτη αν μου γυρίσει
κι η τύχη μου αν κι αυτή λακίσει και αλλού το γλέντι να 'χει αρχίσει
πάντα θα είσαι εσύ το πιο γλυκό μεθύσι

Σ' έψαχνα στον ουρανό
μα στη Γη ήσουν τελικά
ήσουν πλάι μου τόσο καιρό
μέσα σ' όνειρα στυφά
τζάμπα πήγα μπλέχτηκα
σκάρτες καταστάσεις, ανέχτηκα
είσαι στάλα από βροχή
μου δροσίζεις το κορμί
είσαι άγγιγμα αγγέλου
τώρα μάταια προσπαθώ
να σ' αγγίξω και εγώ
μήπως νιώσεις ό,τι νιώθω

Μια που σε είδα , και μια που σε είχα σταμπάρει
δεν με νοιάζει ότι κι αν λένε εγώ δεν παίρνω χαμπάρι
σε κουβαλάω πάντα μαζί στη βροχή και στη μπόρα
ακόμα και στίχους όταν γράφω όπως τώρα
σαν ανεξίτηλο στυλό μου έχεις αφήσει σημάδι
που δεν λέει με τίποτα, να φύγει το ρημάδι
δεν μπορώ και δεν θέλω να ξεφύγω από κοντά σου
είναι αυτό το μαγικό της μυρωδιάς σου
είσαι τ' αστέρι που φωτίζει το δικό μου σκοτάδι
και στο κεφάλι είσαι το πιο όμορφο χάδι
είσαι θεόσταλτο δώρο για μένα
κι αν είσαι λάθος δεν με νοιάζει,
ας πάνε όλα χαμένα
έτσι κι αλλιώς όσα κι αν πέρασα δεν βρήκα τίποτα να με εθίσει
είσαι το πιο γλυκό μεθύσι, (το πιο γλυκό μεθύσι)

Δεν αισθάνομαι ντροπή
μόνο κάποια ηδονή
όταν γέρνεις και μ' αγγίζεις
η ανάσα σου καυτή
μου χει λιώσει το κορμί
δεν περίμενα να γίνει..
το όνομα σου σκέφτηκα
και αμέσως ξέφυγα
που θα πάει αυτό φοβάμαι
θα επέλεγα ζωές
που 'χα αναρίθμητες
και σε όλες θα ζητούσα εσένα
φάνηκες στα ξαφνικά
μέσα απ' το πουθενά
και ανέστησες τα κύτταρα μου
τα νεκρά

Σε βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας σε πίνω
μα μην τελειώσεις γρήγορα γιατί μόνος θα μείνω
και τι θα γίνω, ίσως και να με φτύνω πάλι
μα αλήθεια όσα κι αν πέρασα θα λέω χαλάλι
εσένα όταν έχω δίπλα μου δεν φοβάμαι κανένα
γιατί έχω τότε τα όνειρα μου όλα λυμένα
για σκέψου στη ψυχή μου να τα είχα όλα κρυμμένα
και αληθινό να μην γινόταν ποτέ ούτ' ένα
ένα ποτήρι βάζω ακόμα και δεν ξέρω τι αισθάνομαι
απλά όταν ακούω εσένα χάνομαι
και πιάνομαι
πάνω σου για να στηριχτώ
ή για να ακούσω το πιο όμορφο σου ουρλιαχτό
και αφού λοιπόν πίνε πίνε έχω λαλήσει
και η σκέψη μου δεν λέει άλλο κουπλέ να μου χαρίσει
γουστάρει κι αυτή κάπου εδώ να μ' αφήσει
μα αλήθεια είσαι εσύ το πιο γλυκό μεθύσι...

Youtube Video

Το ποστ της Αννας μου θυμησε αυτο...:

Στιγμές ερωτικού λόγου

Ο έρωτας! Αυτή η κατάσταση που λίγο πολύ μας έχει νανουρίσει και μας έχει ταλανίσει όλους… είναι μια κατάσταση που συγκεντρώνει μέσα στα χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας όχι μόνο τους πιο πολλούς χαρακτηρισμούς αλλά και τους πιο αντιφατικούς όπως: για κάποιους είναι ζωή, για άλλους ταυτίζετε με το θάνατο, για άλλους είναι δώρο θεού… κάποιοι μιλάνε για αυτόν σαν να είναι η κόλαση.

Σε κάποιους δίνει ελευθερία, άλλους τους κλείνει σε μια χρυσή φυλακή, για κάποιους είναι στόχος ζωής και για άλλους τρόπος ζωής. Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν αιώνιο και άλλοι ξεπερασμένο. Κάποιοι οδηγούνται στην υπέρβαση μέσα από τον έρωτα και άλλοι σε σαρκική χημεία.

Αφού οι δύο ερωτευμένοι κοιταχτούν, ονειρευτούν, συνουσιαστούν, ζήσουν το ανυπόφορο και συνλυτρωθούν μέσα στο καμίνι του ερωτικού παροξυσμού τους αρχίζει η σχέση.
Είναι το σημείο που στα παραμύθια λέμε το γνωστό «και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».

Ο βιωμένος έρωτας, η ζωή μαζί με τον άλλο, η ακαταμάχητη πάλη του εγώ με το εμείς, κρύβει τι δική του αλήθεια αλλά και το δικό του παραμύθι.

Όσο και αν σας φαίνεται επικίνδυνη η λέξη σχέση και το νόημα της, μην παραπονιέστε διότι υπάρχουν και οι περιπτώσεις της σχέσης που ο ένας από τους δυο απουσιάζει ολότελα. Μιλάω για τους έρωτες εκείνους που τους τρέφει η έλλειψη και που πολλές φορές κρατούν μια ολόκληρη ζωή.
Πώς να ξεπεράσει κανείς την εξιδανικευμένη εικόνα του άλλου που δεν είναι εκεί;

Μελίνα Κανά
Απόσπασμα από το ρεσιτάλ ανάμεσα σε δυο πιάνα

Ο χρήστης saxon_747 έγραψε:
Το ποστ της Αννας μου θυμησε αυτο...:

Στιγμές ερωτικού λόγου

Ο έρωτας! Αυτή η κατάσταση που λίγο πολύ μας έχει νανουρίσει και μας έχει ταλανίσει όλους… είναι μια κατάσταση που συγκεντρώνει μέσα στα χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας όχι μόνο τους πιο πολλούς χαρακτηρισμούς αλλά και τους πιο αντιφατικούς όπως: για κάποιους είναι ζωή, για άλλους ταυτίζετε με το θάνατο, για άλλους είναι δώρο θεού… κάποιοι μιλάνε για αυτόν σαν να είναι η κόλαση.

Σε κάποιους δίνει ελευθερία, άλλους τους κλείνει σε μια χρυσή φυλακή, για κάποιους είναι στόχος ζωής και για άλλους τρόπος ζωής. Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν αιώνιο και άλλοι ξεπερασμένο. Κάποιοι οδηγούνται στην υπέρβαση μέσα από τον έρωτα και άλλοι σε σαρκική χημεία.

Αφού οι δύο ερωτευμένοι κοιταχτούν, ονειρευτούν, συνουσιαστούν, ζήσουν το ανυπόφορο και συνλυτρωθούν μέσα στο καμίνι του ερωτικού παροξυσμού τους αρχίζει η σχέση.
Είναι το σημείο που στα παραμύθια λέμε το γνωστό «και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».

Ο βιωμένος έρωτας, η ζωή μαζί με τον άλλο, η ακαταμάχητη πάλη του εγώ με το εμείς, κρύβει τι δική του αλήθεια αλλά και το δικό του παραμύθι.

Όσο και αν σας φαίνεται επικίνδυνη η λέξη σχέση και το νόημα της, μην παραπονιέστε διότι υπάρχουν και οι περιπτώσεις της σχέσης που ο ένας από τους δυο απουσιάζει ολότελα. Μιλάω για τους έρωτες εκείνους που τους τρέφει η έλλειψη και που πολλές φορές κρατούν μια ολόκληρη ζωή.
Πώς να ξεπεράσει κανείς την εξιδανικευμένη εικόνα του άλλου που δεν είναι εκεί;

Μελίνα Κανά
Απόσπασμα από το ρεσιτάλ ανάμεσα σε δυο πιάνα

Μεγάλες Κουβέντες !

Φιλοσοφημενο ειναι σιγουρα...

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Κολλήσαμε.
Πολύ το μέλι.

Γι' αυτά είναι το 'άλλο', όμως. Εδώ είπαμε να το φιλοσοφούμε λίγο παραπάνω.

εγώ το προσπάθησα 2 σελίδες πριν, αλλά η... φιλοσοφία μου πνίγηκε στα μέλια

I heard I lost it
On the grapevine
I must admit
I had a great time
There are words for people like me
But I don't think there's very many

I've gained the world then lost my soul
Maybe it's cause I'm getting old
All the people that I know
Have gained the world then lost their souls

There's no persuasion that I'm into
I've made some sense of what we've been through
We should form a new foundation
If we could find the right location

Is it prey
On display
I'm feeling well

I've gained the world then lost my soul
Maybe it's cause I'm getting old
All the people that I know
Have gained the world then lost their souls
I've gained the world then lost my soul
Maybe it's cause I'm getting old
All the people that I know
Have gained the world then lost their souls
[Gained The World Lyrics on

Έρχεται η ώρα που βρίσκεις ένα σταυροδρόμι στη ζωή σου και στέκεσαι και αναρωτιέσαι...
Ο ένας δρόμος είναι ο σίγουρος, ο υποτονικός και μέτριος σε ενδιαφέρον, κάτι σαν την Αττική οδό, στο πιο στενάχωρο όμως, καθώς δε σου δίνει πολλές δυνατότητες ελιγμών...
Ο άλλος είναι αβέβαιος, γεμάτος παγίδες και εκκλησάκια, αλλά έχει και πάμπολες προκλητικότατες στροφές, στις οποίες μπορείς να κάνεις και μπούκες αν θες, πάντα με προσοχή όμως, κάτι σαν ένα καλό ελληνικό βουνίσιο στροφιλίκι.
Ο ένας δρόμος, παρότι πιο σίγουρος, σε οδηγεί στη μιζέρια και στη βόλεψη, ο άλλος σε πάει είτε στην οδηγική νιρβάνα, είτε στο γκρεμό.
Κάπου εκεί είμαι και εγώ τώρα, σε αυτό το σταυροδρόμι και προσπαθώ να μαντέψω που θα καταλήξω σε καθεμιά από τις 2 περιπτώσεις... Φευ! Ξέχασα να σας πω... και οι 2 δρόμοι είναι τίγκα στην ομίχλη...

Και τώρα..?

Δε γαμιέται, πάμε από το στροφιλίκι...

Ο χρήστης taurus έγραψε:
Έρχεται η ώρα που βρίσκεις ένα σταυροδρόμι στη ζωή σου και στέκεσαι και αναρωτιέσαι...
Ο ένας δρόμος είναι ο σίγουρος, ο υποτονικός και μέτριος σε ενδιαφέρον, κάτι σαν την Αττική οδό, στο πιο στενάχωρο όμως, καθώς δε σου δίνει πολλές δυνατότητες ελιγμών...
Ο άλλος είναι αβέβαιος, γεμάτος παγίδες και εκκλησάκια, αλλά έχει και πάμπολες προκλητικότατες στροφές, στις οποίες μπορείς να κάνεις και μπούκες αν θες, πάντα με προσοχή όμως, κάτι σαν ένα καλό ελληνικό βουνίσιο στροφιλίκι.
Ο ένας δρόμος, παρότι πιο σίγουρος, σε οδηγεί στη μιζέρια και στη βόλεψη, ο άλλος σε πάει είτε στην οδηγική νιρβάνα, είτε στο γκρεμό.
Κάπου εκεί είμαι και εγώ τώρα, σε αυτό το σταυροδρόμι και προσπαθώ να μαντέψω που θα καταλήξω σε καθεμιά από τις 2 περιπτώσεις... Φευ! Ξέχασα να σας πω... και οι 2 δρόμοι είναι τίγκα στην ομίχλη...

Και τώρα..?

Δε γαμιέται, πάμε από το στροφιλίκι...

Οπως εχω πει πολλες φορες.... 'Γιατι να παμε απο δω, αφου απο κει εχει στροφες;;'

ξέχασες και Κτηματολόγιο, πάλι γιατί έχεις

Αυτό το θέμα (είχε όλες τις προϋποθέσεις και) εξελίσσεται σε ένα από τα καλύτερα που ειχαμε ποτέ εδώ μέσα.

ΣΑΙΞΠΗΡ.....
Το απόσπασμα από το μονόλογο που ακολουθεί, είναι από την Ε’ Σκηνή της Δ’ Πράξης. Είναι η σκηνή όπου βλέπουμε πια τον Ριχάρδο στη φυλακή, ταπεινωμένο να συνειδητοποιεί τι έχει κάνει.

Έλεγα πως μπορώ να παρομοιάσω
τούτη τη φυλακή μου με τον κόσμο.
Μα επειδή μέσα στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι,
και εδώ δεν υπάρχει άλλη ψυχή από εμένα,
δεν το πετυχαίνω.
Κι όμως θα το βρω.
Το μυαλό μου,
θα γίνει για το πνεύμα μου η γυναίκα.
Το πνεύμα μου ο πατέρας.
Κι’ από το γάμο αυτό,
θα ‘ρθει ένα γένος στοχασμών,
που ολοένα θα γεννούνε.
Κι όλοι αυτοί οι στοχασμοί
θα πλημμυρήσουν το μικρό τούτον κόσμο,
ταραγμένοι καθώς του κόσμου οι άνθρωποι.
Γιατί ευχαριστημένοι στοχασμοί δεν υπάρχουν.
Ακόμη κι οι καλύτεροι,
όπως οι στοχασμοί μας για τα Θεία,
είναι γεμάτοι δισταγμούς
και βάζουν ως και το Θείο το Λόγο
αντίθετα στον ίδιο το Θείο Λόγο, όπως:
«Αφήστε τα παιδιά να ‘ρθούνε» από τη μια,
κι από την άλλη: «Είν’ έτσι δύσκολο να ‘ρθει κανένας,
όπως να περάσει μια καμήλα από το μάτι της βελόνας»!
Στοχασμοί με φιλόδοξους σκοπούς
σχεδιάζουν θαύματα ακατόρθωτα:
πώς θα μπορούσαν τ’ αδύνατα αυτά νύχια
ν’ ανοίξουν ένα πέρασμα
μες από τα πετρένια του σκληρού τούτου κόσμου πλευρά,
τους άγριους τοίχους αυτής της φυλακής,
και μην μπορώντας,
πεθαίνουν από την ίδια τους την περηφάνια.
Στοχασμοί που γυρεύουν ησυχία
κολακεύονται, τάχα,
πως δεν είναι ούτε οι πρώτοι που ‘ναι σκλάβοι της τύχης,
ούτε θα ‘ναι κι οι τελευταίοι.
Σαν τους άθλιους αλήτες που δεμένοι στο στύλο,
αποξεχνούνε τη ντροπή τους
με τη σκέψη πώς κι άλλοι έχουν σταθεί
στον ίδιο στύλο όπως αυτοί
και βρίσκουν σ’ αυτόν το στοχασμό κάποια ανακούφιση,
βαστώντας τη δική τους δυστυχία
με τις πλάτες εκείνων
που υποφέρανε το ίδιο πριν απ’ αυτούς.
Κι έτσι εγώ, μόνος, παίζω πολλά πρόσωπα
και ούτ’ ένα απ’ τα πολλά ευχαριστημένο.
Καμιά φορά είμαι βασιλιάς, και τότε
ή προδοσία με κάνει να ποθώ
τη ζωή του ζητιάνου.
Γίνομαι ζητιάνος,
Κι η ανυπόφορη στέρηση με πείθει
πως πιο καλά ήμουν βασιλιάς.
Και να: ξαναφορώ το στέμμα.
Μα σε λίγο,
θυμάμαι πώς μου το ‘χει πάρει ο Μπόλιμπροκ,
κι ευθύς δεν είμαι τίποτα.
Όμως ό,τι κι αν είμαι,
μήτε εγώ, μήτε κανένας άνθρωπος ποτέ,
θα ‘ναι ευχαριστημένος από τίποτα,
ώσπου να βρει την ησυχία του,
βλέποντας πως τίποτα δεν είναι.

So I won't give up
No I won't break down
Sooner than it seems life turns around
And I will be strong
Even if it all goes wrong
When I'm standing in the dark I'll still believe
Someone's watching over me

Στίχοι από τραγούδι της Hillary Duff απο την ταινία 'Raise your voise' ή 'Το καλοκαίρι της Τέρι'. Υποτίθεται ότι το γράφει για το χαμένο αδελφό της που πέθανε σε τροχαίο και του είχε τρελή αδυναμία ενώ της ήταν πολύ δύσκολο να το ξεπεράσει...
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές είμαι υπερβολική και το ξέρω ότι πρόκειται απλά για (χαζο)αμερικάνικο, αλλά κάθε φορά που είτε βλέπω την ταινία είτε ακούω το τραγούδι, κλαίω... Την ταινία την έχω δει 5 φορές ενώ το τραγούδι το έχω ακούσει 500000 φορές... Πάντα η ίδια ανατριχίλα...............................

Βιαστικός ο ρυθμός της καθημερινότητας,
το ρολόι κατευθύνει τη ζωή μας, υπερένταση,
βραδινή ζάλη ανακατεμένη με τον απόηχο της ημέρας….

Κόσμος κινείται αδιάκοπα σχεδόν μηχανικά,
σαν τις μαριονέτες, καθοδηγούμενος
από τα σκοινιά της τηλεόρασης και όχι μόνο.

Οι ειδήσεις παπαγαλίζουν, αναμασάνε καθημερινά
τα ίδια στεγνά ακαταλαβίστικα λόγια.
Ανακατασκευάζουν - δημιουργούν γεγονότα
σε μεγάλο μέγεθος για εντυπωσιασμό.

Φως! που είναι το φως;
Δεν μπορεί, κάπου υπάρχει έστω λίγο φως,
μια μελωδία, ένα αληθινό χαμόγελο,
ένα αυθόρμητο χάδι, για να μας γλυκάνει λίγο τη Ζωή!