Ως παιδι ποτε δεν μιλουσαμε με τους φιλους μου βασισμενοι σε serial,ουτε γραφαμε εκθεσεις στο σχολειο οπου μπερδευαμε τον Καραϊσκακη με την Μαλάμω.
Βεβαια τωρα που το σκεφτομαι, εμεις στην εποχη μου ειχαμε ΕΡΤ,υποστολη σημαιας και εθνικο υμνο στην οθόνη , οι απεργιες των υπαλληλων της ΕΡΤ σημαιναν οτι δεν υπηρχε τηλεόραση,δεν υπηρχαν σηριαλ τοσο χαμηλου επιπεδου κ.ο.κ.

Τελικά οι σημερινοί 25-30ρηδες ζήσαμε χωρις σοβαρη πλυση εγκεφαλου απο την tv.Ειχαμε βεβαια τα καταλοιπα της χουντας σε ολες τις εκφανσεις της σχολικης ζωης αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα...

Νομιζω οτι οι γονεις πρεπει οπωσδηποτε να περιορισουν την τηλεοραση στα παιδια.Ειτε βαζοντας ενα οριο πχ 3 ωρες την ημερα, ειτε δινοντας τους αλλες διεξοδους (αθλητισμος,παιχνιδι εξω κτλ).

Η δικη μου εντυπωση παντως ειναι πολυ διαφορετικη απο του Ηλία:
'Αν παρακολουθήσεις πιτσιρίκια, θα δεις ότι πολλές φορές οι συζητήσεις τους είναι αντιγραφές από σίριαλ'.Τα πιτσιρικια μπορει να χρησιμοποιουν καποιες ατακες (οπως καναμε και εμεις) αλλα τιποτα παραπερα.Οτιδηποτε παραπερα, προσωπικα θα με ανησυχουσε.
Μπορει ο γονεας να λεει για την κορη του 'καλυτερα να κλαιει βλεποντας τον Ρουβα παρα να παιρνει ναρκωτικα',αλλα αν καποιος νομιζει οτι αυτη η συμπεριφορα θα διαγραφει χωρις κανενα καταλοιπο αμα την ενηλικίωση,πιθανως ξερει κατα βαθος οτι αυτο δεν ειναι ρεαλιστικο σεναριο...

Όταν οι γονείς είναι ΓΟΝΕΙΣ,τα παιδιά δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από την τηλεόραση.Θα δουν τα σήριαλ,θα ξεσηκώσουν ατάκες και χειρονομίες και τέλος.Όπως λέει και ο charmak66 ποιος θα τα θυμάται σε 10 χρόνια.Και ειδικά αν έχει αναπτυχθεί το μυαλό και η κρίση του παιδιού και έχει ωριμάσει και διανοητικά εκτός από σωματικά.
Εκεί είναι που πρέπει όσοι είμαστε γονείς να δώσουμε βάρος:στην σωστή ψυχική και διανοητική ανάπτυξη του παιδιού.Το παιδί είναι σαν το σφουγγάρι:ρουφάει τα πάντα,ό,τι βλέπει και ακούει.Αν δεν υπάρχει κάποιος (ο γονιός εν προκειμένω),να του υποδείξει τι είναι σωστό και τι όχι,το παιδί δεν έχει κριτήριο.Υιοθετεί λοιπόν μια συμπεριφορά,ένα λεξιλόγιο (και ένα τρόπο ζωής αργότερα),που ταιριάζουν περισσότερο σε αυτό που βλέπει γύρω του ή στην τηλεόραση.Γιατί;Γιατί πολύ απλά κανείς δε βρέθηκε να του δείξει (και με τον τρόπο ζωής του ακόμα-ο Αριστοτέλης είπε πριν ότι έχει να βγει δύο χρόνια βράδυ!!!) πώς πρέπει να ζει.Να το βοηθήσει να αναπτυχθεί ομαλά και αρμονικά:σώμα,μυαλό,ψυχή.Αν σπάσει ένας από αυτούς τους κρίκους,πάνε χαμένοι και οι κόποι που έχεις καταβάλει για να φτιάξεις τους υπόλοιπους...

Ο χρήστης b_x έγραψε:
Δεν είναι πάντα εύκολο να αγοράσω σωστά εξωσχολικά βιβλία στην κόρη μου,όταν έχουν πάει 20 ευρώ το ένα ...

Ο αγώνας που κάνεις για να εξοικονομήσεις τα 20 Ευρώ και για να της διαλέξεις το ένα καλύτερο βιβλίο τη φορά δείχνει στην κόρη σου με τον καλύτερο τρόπο αυτά για τα οποία αξίζει τον κόπο να ζει.

Το σημαντικότερο είναι να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο, από όποιο σημείο εκκίνησης έχουμε ο καθένας (οικονομικό, μορφωτικό ή άλλο). Τα παιδιά δίπλα σε τέτοια παραδείγματα πιστεύω πως παίρνουν πολύ καλά τα μαθήματά τους.

Ο χρήστης Tiger έγραψε:
...Τα πιτσιρικια μπορει να χρησιμοποιουν καποιες ατακες (οπως καναμε και εμεις) αλλα τιποτα παραπερα.Οτιδηποτε παραπερα, προσωπικα θα με ανησυχουσε........

Δυστυχώς δεν χρησιμοποιούν απλά ατάκες, αντιγράφουν συμπεριφορές. Παρακολούθησα παιδιά να φέρονται σαν να ήταν ο 'πιτσιρικάς' του 'τόσα λεπτά κήρυγμα' κι ο πατέρας τους ο Μπουλάς! Και, στα δικά μου ή σε άλλα, μόνον όταν εξηγούσα την κατάσταση (χωρισμένοι γονείς, η μάνα με άλλον, ο πατέρας με άλλη κλπ) φαίνονταν να την καταλαβαίνουν, όσο έβλεπαν τη σειρά όλα τους φαίνονταν απλά, ωραία και μακάρι - να - είμαστε - κι - εμείς - έτσι!

tt
+1.

Το παρακάτω δημοσιεύτηκε στο Forum του Capital.gr από τον χρήστη grobok. Μου θύμισε κάποιο powerpoint που είχε κυκλοφορήσει παλιά - πάντως λέει αρκετές αλήθειες μέσα που θα μπορούσαν ν' αποτελέσουν 'food for thought'...

Ίσως είναι λίγο αραχνιασμένο το παρών thread αλλά ήταν το πιο σχετικό που βρήκα όσο πρόλαβα να ψάξω.

'Πρόοδος! Πόσο έχουμε αλλάξει... προς το χειρότερο!'

'Σχεδόν κάθε φορά που αναπολώ τις γιορτές στα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι ότι στις ευχές των μεγαλυτέρων μου, υπήρχε πάντα η φράση πασπαρτού: «καλή πρόοδος!» Γενέθλια; Να τα εκατοστίσεις και καλή πρόοδος! Ονομαστική εορτή; Χρόνια πολλά και καλή πρόοδος! Χριστούγεννα; Καλά Χριστούγεννα και καλή πρόοδος! 25η Μαρτίου; Ζήτω το έθνος και καλή πρόοδος!

Για να είμαι ειλικρινής, ως νεαρό, αθώο και γνήσιο τέκνο της ελληνικής επαρχίας, εξελάμβανα την ευχή ως αυτή καθ’ αυτή κατά την έννοιά της, δηλαδή: «καλά τα πανηγύρια, αλλά άνοιξε κανένα βιβλίο να ξεστραβωθείς, μη μείνεις κούτσουρο σαν τον ξάδερφό σου το Μιχάλη, που ζήτημα είναι αν θα βγάλει το Γυμνάσιο και δε θα μπορεί ούτε υδραυλικός να γίνει...».

Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι η λέξη «πρόοδος» έχει σαφώς ευρύτερη έννοια. Καλή είναι η πρόοδος στο σχολείο, αλλά άμα πάρω «Άριστα 10» σε όλα τα μαθήματα, τελειώσω το Δημοτικό, το Γυμνάσιο, το Λύκειο, το Πανεπιστήμιο, το Μεταπτυχιακό και διδάξω στην Οξφόρδη, ολοκλήρωσα με την πρόοδο; Μπα, που τέτοια τύχη…Η πρόοδος σε ακολουθεί παντού. Στη δουλειά, στο σπίτι, στο εστιατόριο, στις διακοπές, στο supermarket... Είναι η μεγαλύτερη ευχή και κατάρα που μου (μας) έχουν δώσει!

Πριν καμιά 30αριά χρόνια, στην Ελλάδα ξεκίνησε ο θεσμός του Νηπιαγωγείου. Έτσι λοιπόν έγινε ένα νηπιαγωγείο και στο διπλανό χωριό από το δικό μου, κάπου στα δύο χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι. Εμένα και το γείτονά μου το Γιωργάκη μας έγραψαν από τους πρώτους. Όμως ο μπαμπάς το πρωί δούλευε, η μαμά δεν οδηγούσε και δύο 5χρονα έπρεπε κάθε μέρα στις 8π.μ. να είναι στο σχολείο. Η λύση ήταν απλή. Με το ΚΤΕΛ, μόνα τους! Η μαμά επιβιβάζει τα νήπια στο λεωφορείο, πληρώνει το αντίτιμο στον εισπράκτορα και του ζητά να τα αφήσει έξω από το νηπιαγωγείο! Επί καθημερινής βάσης! Χωρίς δισταγμό και χωρίς ανησυχία!

Ανεύθυνοι γονείς; Σκληροί και άκαρδοι; Τίποτα απ’ όλα αυτά… Απλώς άλλες εποχές, αγνές, ακίνδυνες και κυρίως οπισθοδρομικές!

Υπάρχουν φορές που αναλογίζομαι τι κόστος έχουμε όλοι μας αναλάβει για να πετύχουμε αυτή την πολυπόθητη «πρόοδο» και ανατριχιάζω... Θυμάμαι πως κάποτε υπήρχε επί καθημερινής βάσης το «μεσημεριανό τραπέζι» (σ.σ. για τους νεότερους: μεσημεριανό τραπέζι είναι ένα γεύμα στο οποίο συμμετείχαν καθημερινά όλα τα μέλη της οικογένειας και συνήθως σερβίροταν περί τις 13:30 έως και 14:30 και περιλάμβανε αποκλειστικά σπιτικό φαγητό). Επίσης θυμάμαι ότι μετά το φαγητό ακολουθούσε «μεσημεριανός ύπνος» (σ.σ. για εργαζόμενους για πρώτη φορά μετά το 1995, πρόκειται για ύπνο συνήθως δίωρης διάρκειας, που λάμβανε χώρα περίπου 30 λεπτά μετά το πέρας του μεσημεριανού τραπεζιού).

Θυμάμαι ακόμα ότι υπήρχαν γειτονιές και αλάνες, ομαδικά παιχνίδια, σήμερα υπό εξαφάνιση και άγνωστα πλέον στα σύγχρονα παιδιά, ξεκλείδωτες πόρτες και κλειδιά στη γλάστρα και κάτω από το χαλάκι. Τα έσοδα ήταν λίγα, αλλά τα έξοδα ήταν λιγότερα.

Οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί την τελευταία 20ετία είναι συγκλονιστικές. Ένα παιδί 10 ετών δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι πριν 30 χρόνια η tv ξεκινούσε πρόγραμμα στις 6 το απόγευμα και έκλεινε στις 12 το βράδυ με τον εθνικό ύμνο…Ότι δεν υπήρχαν ATMs και κινητά τηλέφωνα. Ότι ένα αυτοκίνητο ήταν full extra, όταν είχε από την αντιπροσωπεία αναλογικό ραδιόφωνο και αυτοκόλλητο «μπαμπά μην τρέχεις». Ότι το τηλέφωνο ήταν μόνο σταθερό και για να μιλήσεις στο διπλανό δωμάτιο έπρεπε να έχει 10 μέτρα καλώδιο. Ότι δεν υπήρχε μετρό και Αττική οδός. Ότι τα μισά γήπεδα της Α΄ Εθνικής ήταν ξερά (σ.σ. για τους νεότερους της παρέας: Ξερό γήπεδο είναι ένα γήπεδο ποδοσφαίρου χωρίς γκαζόν, χωμάτινο). Ότι κλείναμε το φως κάθε φορά που βγαίναμε από το δωμάτιο για να μην αυξηθεί ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Ότι ο ταχυδρόμος έφερνε μόνο τις κάρτες της θείας από τον Καναδά και όχι τους λογαριασμούς των πιστωτικών και των δανείων. Ότι η μαμά ήταν στο σπίτι και οι παππούδες κάπου εκεί κοντά.

Σήμερα όλα αυτά έχουν αλλάξει. Η πρόοδος είναι γεγονός.

Έχουμε αυτοκίνητο με 8 αερόσακους, abs και esp, αλλά δυστυχώς περισσότερους νεκρούς από τροχαία. Έχουμε σύγχρονες εθνικές οδούς, αλλά δυστυχώς όχι αρκετά μεγάλες για να χωρέσουν τα πάμπολλα αυτοκίνητα. Έχουμε και δεύτερο αυτοκίνητο, αλλά δεν έχουμε πάρκινγκ για να το σταθμεύσουμε...

Έχουμε Play Station 3 με hi-tech κονσόλα, αλλά δεν έχουμε φίλους. Η διπλανή αλάνα έγινε 8όροφη πολυκατοικία, αλλά δεν πειράζει, παίζουμε football manager και fifa2009 στο pc. Υπάρχουν βέβαια και οι παιδότοποι με κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης (τύφλα να ‘χει ο Κορυδαλλός) και ειδικό αφρώδες πλαστικό στα χερούλια της πόρτας στην τουαλέτα προς αποφυγήν ατυχημάτων. Βέβαια έξω από την πολυκατοικία μας υπάρχει τάφρος 1,5 μέτρο για τα έργα της ΕΥΔΑΠ, ακάλυπτη, αλλά δεν πειράζει…

Έχουμε καλωδιακή τηλεόραση με τέλεια εικόνα, σημαντικές ενημερωτικές εκπομπές με online ενημέρωση για τους χωρισμούς στο χώρο της Showbiz, εκ-πληκτικές σαπουνόπερες, στημένα τηλεπαιχνίδια και εκτεταμένα δελτία ειδήσεων, με ενδιαφέρουσες παρουσιάστριες του καιρού και πλήρη μεσάνυχτα για το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας.

Έχουμε προχωρημένα συστήματα συναγερμού, υπηρεσίες Security, πόρτες ασφαλείας αλλά και υψηλό αίσθημα ανασφάλειας, κλοπές, ληστείες και αδίστακτους κακοποιούς.

Έχουμε κινητά τελευταίας τεχνολογίας, με κάμερα και βιντεοκλήση, κάρτα μνήμης, mp3 player, αλλά δεν έχουμε την ησυχία μας.

Έχουμε σύμβουλους γάμου, ψυχολόγους, παιδοψυχολόγους και συναφείς επιστήμονες, αλλά δεν έχουμε οικογενειακή ευτυχία, ευτυχισμένα παιδιά, ευτυχισμένα ζευγάρια.

Έχουμε χειραφετημένες γυναίκες, οι οποίες μετά από αγώνες δεκαετιών και έντονων διεκδικήσεων κατάφεραν να εισχωρήσουν δυναμικά στην αγορά εργασίας και να ξεφύγουν από την αποπνικτική ρουτίνα του σπιτιού αλλά δεν κατάφεραν να σταματήσουν να είναι μητέρες και νοικοκυρές και όποτε αυτό συνέβη, ο μισθός τους σχεδόν εξανεμιζόταν για την πληρωμή κάποιας αλλοδαπής νταντάς και νοικοκυράς, με μέτριες έως και υποτυπώδεις υπηρεσίες.

Κυρίως όμως , έχουμε γεμίσει τη ζωή μας με υλικά «αγαθά», άχρηστα ως επί το πλείστον, που θεωρητικά κάνουν τη ζωή μας πιο άνετη, πιο βολική, πιο διασκεδαστική... Στην πραγματικότητα όμως για να αποκτήσουμε όλη αυτή τη σαβούρα, έχουμε θυσιάσει το χρόνο μας και τις ανθρώπινες σχέσεις μας. Κι αυτές οι αξίες δεν αναπληρώνονται, γιατί είναι απλώς ανεκτίμητες...'

Δεν είν' κακό αλλά επειδή θυμίζει έντονα ΚΚ μια ανακατωσούρα και τάση για εμετό μου την έφερε

Πάντως εγώ νοιώθω πολύ τυχερός που πρόλαβα να παίξω στο δρόμο

Ο χρήστης Hellenic tifosi έγραψε:
Πάντως εγώ νοιώθω πολύ τυχερός που πρόλαβα να παίξω στο δρόμο

+οο μια απ τα ίδια!
Πολύ μεγάλη κουβέντα...

Ο χρήστης thymios έγραψε:

Πάντως εγώ νοιώθω πολύ τυχερός που πρόλαβα να παίξω στο δρόμο

+οο μια απ τα ίδια!
Πολύ μεγάλη κουβέντα...

• και απο μένα. (απο πού ξεθάφτηκε αυτο?)

Δεν καταλαβαίνω πώς την παλεύουν οι σημερινοί νέοι. Ευτυχώς τις έζησα εκείνες τις όμορφες εποχές και δεν τις αλλάζω με τίποτα.
Αυτη τώρα τη λέξη 'πρόοδος' δεν είμαι σίγουρος ότι την καταλαβαίνω. Μάλλον 'κρίση' μας ταιριάζει καλύτερα. Κρίση των πάντων. Ανθρώπων, πραγμάτων, συστημάτων κλπ κλπ.

Αντε να χαθείτε ρε σείς μελαγχόλησα τώρα.

Ο χρήστης thymios έγραψε:

Πάντως εγώ νοιώθω πολύ τυχερός που πρόλαβα να παίξω στο δρόμο

+οο μια απ τα ίδια!
Πολύ μεγάλη κουβέντα...

εγω νιωθω τυχερος που προλαβα να παιξω σε χωραφια με καλαμια,ξυλα ,αγκαθια και βατα.

επισης που απο μικρος καρφωνα προκες και εκοβα συρματα για να φτιαξω διαφορα.
Για παιδι πολης ειμαι αρκετα χωριατης και αισθανομαι περηφανος για αυτο

τα σημερινα κινουμενα σχεδια παντως ειναι τελειως ηλιθια αλλα πολυ λογοτερο βιαια.
μην ξεχναμε οτι τα transformers,ji joe ,rambo, thundercats και dragonball και πολλα αλλα με τα οποια μεγαλωσε η δικη μου τουλαχιστον γενια ειχαν ως κυριο θεμα τον πολεμο :lol:
θυμηθειτε επισης το kabamaru(τη γλωσσα,τη μεταγλωτιση και τα σαλια που εσταζαν) το οποιο ακομα και σημερα ειναι απο τα πιο θεικα..

το batman της εποχης μου ηταν τοσο σκοτεινο που σου προκαλουσε παιδικα τραυματα!ειδα πριν λιγο καιρο μια πιο νεα version και μου φανηκε τελειως φλωρικη

Τέρμα υπερβολικό κείμενο..

Συμφωνώ . Αμάν με αυτήν την κλάψα πια!!!

To ότι το παρακάνει είναι αλήθεια, αλλά σε πολλά είναι εντελώς εύστοχο!

Ο χρήστης Hellenic tifosi έγραψε:
To ότι το παρακάνει είναι αλήθεια, αλλά σε πολλά είναι εντελώς εύστοχο!

Και σε πολλά εντελώς άστοχο.

ίσως το μονο κακό είναι που δεν αναφέρει ότι και τότε υπήρχαν δυσκολίες αλλά και τώρα υπάρχουν όμορφες και ευχάριστες δραστηριότητες. Κατά τα άλλα΄δεν βλέπω αστοχίες στο κείμενο του φίλου, ούτε καν στο αρχικό πριν 2 χρόνια!!!

Αν και λογικά ανήκω στους νέους (τα 25 κλείνω σε λίγες μέρες) θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια στο δρόμο, στις πλατείες και σε ένα γηπεδάκι basket της γειτονιάς. Θυμάμαι που περίμενα σαν τρελός να μεγαλώσει η μέρα για να μπορώ τα απογεύματα να γυρνάω με το ποδήλατο και να παίζω Basket, όχι σε ομάδα αλλά στο γηπεδάκι της γειτονιάς με τα άλλα παιδιά που καλά καλά δεν ήξερα. Άνυπομονούσα να πάει η ώρα μία πίσω και ξενέρωνα τόσο όταν πήγαινε μία μπροστά το φθινοπωρο.

Ποτέ δεν με τρέλαιναν τα ηλεκτρονικά όπως άλλα παιδιά της ηλικίας μου, αντίθετα ήθελα να γυρνάω έξω με τις ώρες με το ποδήλατο μου που ήταν και η τρέλα μου. Είχα καταστρέψει αμέτρητα ποδήλατα με το ρεκόρ να διαλύσω τα λάστιχα καινούριου bmx σε 3 μέρες!!! Οι 'σαβούρες', όπως τις λέγαμε τότε ήταν αναρίθμητες με την χειρότερη να μου έχει κοστίσει μία σπασμένη κλείδα. Από την επόμενη μέρα όμως σκεφτόμουν πως θα πα΄ρω καινούριο ποδήλατο, αφού και αυτό είχε διαλυθεί τελείως...
Ακόμα και τώρα δεν ξέρω να παίζω pro

Και είμαι και εγώ ένα παιδί της πόλης...

Δεν είναι μόνο θέμα εποχών αλλά είναι και θέμα ανθρώπου και οικογένειας...
Σίγουρα η κοινωνία αλλάζει, αλλά σκεφτείτε ότι και σε 50 χρόνια από σήμερα, τα σημερινά παιδιά που θα έχουν μεγαλώσει θα λένε για την τότε εποχή πόσο διαφορετική είναι από την σημερινή...

edit
Οι παλιότερες γενιές μεγάλωσαν με pink floyd, iron butterfly Κλπ και τα σημερινά παιδιά μεγαλών με 'ολες τις τσούλες της γης', τι να λέμε..
Και πάλι νιώθωτυχερός που ο πατέρας μου από μικρό μου έμαθε αυτή την αθάνατη μουσική και μου εξήγησε όλη τη φιλοσοφία της...
Ακόμα και η σημερινή rock, τόσο διαχρονική δεν είναι...

Κι εγώ παιδί της πόλης είμαι, απλώς (θεωρώ ότι) είχα την τύχη να μεγαλώσω με 'χωριάτικα' βιώματα και τρόπο ζωής.

8εωρω πώς είμαι πολύ τυχερή που μεγάλωσα στην επαρχεία, το σπίτι μας ήταν και είναι ε3ω από την πόλη και λogω του ότι ο πατέρας μου είχε απωθημένο καθότι Α8ηναιοs γέννημα 8ρεμμα, όταν έφτιαξε το σπίτι πριν 30 χρόνια έβαλε τα πάντα να έχουμε, και τον κορόιδευαν ακόμα και οι παππούδες μου, είχαμε κατσικάκια, κουνελάκια, κότες, ένα γουρουνάκι τον Johnny, σκυλιά, γατιά κλπ όπως επίσης το dικο μας περιβόλι και διαφόρων ειfων οπορωφόρα άδεντρα.
Άπειρες ώρες στο ποδήλατο, χωρίς κανένα απολύτως φόβο τι και ήμασταν στην ερημία τότε, και έπρεπε να πάρω το ποδήλατο και να κάνω 15 λεπτά να βρω κάνα dυο παιdια ακόμα να παίξουμε.
Τώρα πια η περιοχή εκεί γύρω έχει γεμίσει μεζονέτες, έχει γίνει από τις πιο ακριβές γειτονιές του Λουτρακίου, παρόλα αυτά όμως ακόμα τα σαββατοκύριακα ακούς φωνές από πιτσιρίκια να παίζουν μέχρι αργά το βράδυ. Και πάλι dεν είναι όπως τότε τώρα υπάρχει ο φόβος και χωρίς επιτήρηση dεν γίνεται.

Παιδιά δεν έχω για να γνωρίζω, όμως συναναστρέφομαι καθημερινά στο μαγαζί μου...

Είναι δύσκολος ο κόσμος που τα φέρνετε να ζήσουν, αλλά ειναι και αυτά...λίγο...κάπως!

Εγώ σαν παιδί, θυμάμαι, μια φορά η μάνα μου με εστειλε στο περίπτερο, κ ήρθε μετά απο ώρα να δεί τί κάνω γιατί στεκόμουν μπροστά (κάτω, λόγω ύψους) και περίμενα πρώτα να μου πεί ο περιπτεράς 'τί θέλεις;' για να του ζητήσω τα τσιγάρα του πατέρα μου!!!
Τώρα, τα πιτσιρίκια μπαίνουν μέσα στα μαγαζιά, φωνάζουν, βρίζουν μεταξύ τους, κάνουν 'μαγκιές' και διοργανώνουν ολόκληρη επιχείρηση για να σε απασχολήσουν ωστε να κλέψουν τα γλυφιτζούρια ή τις τσίχλες!
Οχι να πούν 'καλημέρα' οταν θα μπούν σε ενα μαγαζί, αλλά ούτε καν ενα ευχαριστώ!

Και είναι παιδιά γυμνασίου, όχι μωρά! Και τώρα, δε, που απαγορεύτηκε η πώληση τσιγάρων σε κάτω των 18 ετών, εκεί να δείς σκηνικά! Να μουρμουρίζουν, να λένε παραμύθια οτι ειναι για τον καθηγητή τους, και άλλα τέτοια κουφά, νομίζοντας οτι εμείς είμαστε ηλίθιοι...

Το σκηνικό δε, να κοροϊδεύουν κάποιο 'πιο soft situation' παιδί, ωστε να του φάνε το χαρτζιλίκι κτλ είναι το χειρότερό μου!!!

Τέλος πάντων, και εγώ παιδί της πόλης είμαι, που ευτυχώς η πόλη μου είχε πολλά σοκακια και αυλές που παίζαμε αμέρημνα όλη μέρα, μέχρι που νύκτωνε... Ακόμα υπάρχουν αυτά τα σοκάκια, αλλά εκτός το όντως είναι επικίνδυνα, τα παιδιά εχουν μάθει να 'παίζουν' και μέσα! Το κομπιούτερ, τα βιντεο-παιχνίδια κ άλλες 'ευκολίες' για μας (τους γονείς) μας έχουν κάνει να 'μένουμε' μέσα, και άντε το πολύ πολύ να τα πάμε σε ένα παιδότοπο που έχει καφετέρια να πιούμε κ εμείς τον καφέ μας!!!

Δεν θέλω να είμαι σκληρή, γιατί δεν είμαι μάνα, κ γιατί αν ποτέ γίνω ίσως κ εμενα το παιδί μου να ειναι ο 'μάγκας' του σχολείου που κλέβει το χαρτζιλίκι του αλλουνού, αλλά... αν γίνει έτσι, εγώ πρώτη θα το κρεμάσω απο το φωτιστικό μέχρι να πάει φαντάρος!

(Ειμαι ??? )

Ο χρήστης anna1976gr έγραψε:

Είναι δύσκολος ο κόσμος που τα φέρνετε να ζήσουν, αλλά ειναι και αυτά...λίγο...κάπως!

Δεν θέλω να είμαι σκληρή, γιατί δεν είμαι μάνα, κ γιατί αν ποτέ γίνω ίσως κ εμενα το παιδί μου να ειναι ο 'μάγκας' του σχολείου που κλέβει το χαρτζιλίκι του αλλουνού, αλλά... αν γίνει έτσι, εγώ πρώτη θα το κρεμάσω απο το φωτιστικό μέχρι να πάει φαντάρος!

Τα παιδιά, δεν είναι '...λίγο...κάπως', ούτε 'γίνονται έτσι', οπως αναφέρεις παραπάνω. Αν και γεννιούνται με κάποιο χαρακτήρα, οι αποκλειστικοί υπέυθυνοι για την εικόνα που παρουσιάζουν, είναι οι γονείς τους....!!! Αν λοιπόν γίνει ετσι το παιδί σου (μου, του, κλπ...), η πρώτη που θέλει κρέμασμα απο το φωτιστικό είσαι εσυ ...! (εγω, αυτός κλπ)