Είναι θέμα ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Κακά τα ψέμματα, και στη δική μου εποχή είχαμε βίαια παιδικά θεάματα. Οι Tom & Jerry είχαν τρομερές ποσότητες βίας, το ίδιο και τα Looney Tunes, όπως και οι Mortadelo y Filemon (Αντιρίξ & Συμφωνίξ). Βεβαίως, η βία αυτή ήταν δοσμένη με εντελώς σουρρεαλιστικό τρόπο, που δεν μπορούσες να την πάρεις στα σοβαρά ως 'εφικτή'. Ομοίως, βία είχε και ο Αστερίξ. Και ο Batman και οι ταινίες και τα κόμικς με υπερήρωες. Και στα anime υπήρχε - και υπάρχει αρκετή βία. Το Macross - για παράδειγμα - ή το Mazinger ή ο Captain Harlock.

Αν το παιδί μάθει να διαχωρίζει το θέαμα από την πραγματικότητα, έχουμε κάνει το πρώτο βήμα. Από την άλλη, παίζει μεγάλο ρόλο ο τρόπος παρουσίασης της βίας. Όταν δηλαδή ο ένοπλος αγώνας παρουσιάζεται ως το τελευταίο καταφύγιο ενάντια στην απρόκλητη βία, όταν η απρόκλητη βία στηλιτεύεται, τότε νομίζω ότι το θέαμα την καθιστά λιγότερο θελκτική για τα παιδιά. Επίσης, είναι και το τι παρέες κάνει το παιδί. Αν το αφήσουμε να μπλέξει με άτομα χαιρέκακα και κουτσαβάκηδες, τότε έχουμε πρόβλημα και, ακόμη και αν στο σπίτι βλέπει μόνο ντοκυμανταίρ για το πώς κυνηγάει ψάρια στο ποτάμι η αρκούδα, δύσκολα θα μπορέσουμε να το τραβήξουμε από αυτόν το δρόμο - εκτός αν γίνουμε σκληροί και αυστηροί. Και μερικές φορές χρειάζεται και η αυστηρότητα.

ετσι ειναι..

αν ψαχνετε να βρειτε ποιος φταιει, μην κοιτατε τα παιδικα..

παντως, πολλα καρτουν πρεπει να καταλαβουμε οτι δεν ειναι παιδικα.
καρτουν δε σημαινει απαραιτητα παιδικο.
καρτουν ειναι κ το happy tree friends, αλλα δε θα το βαλεις σ'ενα παιδι.

παντως, ομολογω πως τα συγχρονα παιδικα δε μου φαινονται τοσο ενδιαφεροντα οσο αυτα που εβλεπα εγω, κατα κανονα..
δηλαδη, οσες φορες εχω κατσει να δω πρωινα προγραμματα, τις περισσοτερες ειμαι ή μεθυσμενος ή σε τελειως παρακμιακη φαση, αλλιως δεν παλευονται

ειδικα κατι bob μαστορες και κατι τετοια... γτπ

μονο μπομπ σφουγγαρακης το κραταει ζωντανο

Δούκα, συγχαρητήρια για το θέμα!
Βέβαια, ενώ ο τίτλος του θέματος είναι γενικός, η ανάλυση σου επικεντρώνεται μόνο στον ρόλο της τηλεόρασης ως το μέσο που επηρεάζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στη βία.

Κατ' αρχάς, θα έλεγα - όπως είπε και ο Τίγρης - ότι ο άνθρωπος ανέκαθεν ήταν βίαιος ! Η διαφορά με τώρα νομίζω έγκειται στο γεγονός ότι, εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουμε τη δυνατότητα να ζούμε μία ήσυχη (γενικά) ζωή και από την καρέκλα του υπολογιστή μας να κρίνουμε και να καταδικάζουμε (και σωστά βέβαια κάνουμε) την βία και αυτά που την προκαλούν. Δεν θα είχαμε τη δυνατότητα, ούτε βέβαια και την διάθεση να την καταδικάσουμε, αν ας πούμε οι Τούρκοι άρχισαν να μας βομβαρδίζουν από παντού και να ασκούν κυριαρχικά δικαιώματα στη χώρα μας (με πόλεμο βέβαια)!
Θέλω να πω με αυτό, ότι το ζώον άνθρωπος , εξακολουθεί να είναι ζώον - και μάλιστα άγριο και εξουσιαστικό με τάσεις καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές ! Απλώς, η τηλεόραση ώς μέσον ενημέρωσης , μας μεταφέρει τη βία από όλα τα μέρη της γης με αποτελεσμα εμείς να τη βλέπουμε να κυριαρχεί!
Αντίθετα όμως, με αυτό που ΘΕΛΕΙ να περάσει η τηλεόραση (για άλλους λόγους, που μπορούμε να αναλύσουμε αργότερα) εγώ πιστεύω ότι ο κόσμος *είναι *καλύτερος. Με την βοήθεια της τεχνολογίας, η επιστήμη έχει κάνει τέτοια τεράστια βήματα - η αποκρυπτογράφηση του DNA (ίσως η μεγαλύτερη ανακάλυψη του ανθρώπου), τα διαστημικά ταξίδια και η ανακάλυψη νέων κόσμων, η ανάλυση των συστατικών της ζωής με τεράστια ακρίβεια μέσω της κβαντικής φυσικής, η δημιουργία νέων πηγών ενέργειας και τόσα άλλα - που θεωρώ ότι τα μισα προβλήματα της ανθρωπότητας θα μπορούσαν να λυθουν μεσα σε 50 χρόνια ! Κανένας λόγος όμως δεν γίνεται γι αυτές τις ανακαλύψεις, κανένας δεν ασχολείται με την δουλειά που γίνεται στα μεγάλα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα του κόσμου, με την καταπολέμηση ασθενειών, το έργο που παράγουν εκατοντάδες (άξιοι) άνθρωποι στον πλανήτη για την καλυτέρευση της ζωής του ανθρώπου...Αντιθέτως, προβάλεται (ως πρότυπο) ο ΥΠΕΡφυσικός Ηρακλής, με ΜΑΓΙΚΕΣ , ΥΠΕΡφυσικες ικανότητες, ο ΜΕΣΣΙΑΣ (Αμερικάνος κατά προτίμηση) που θα σώσει τον κόσμο από σεισμούς, λοιμούς , καταποντισμούς και 'όλες τις πληγές του Φαραώ' ! Και αυτό για να παγιδευθεί ο ανθρώπινος νους σε μία κατάσταση ON/OFF , σε μία διττή δηλ. κατάσταση όπου θα κρίνει τον έναν ως καλό και τον άλλο κακό! Ποιός όμως άραγε είναι ο καλός και ποιος ο κακός;;; Κατά ένα περίεργο - αλλά ταυτόχρονα καταπληκτικά απλό και σύνθετο τρόπο, φαίνεται μια προσπάθεια *επιβεβαίωσης * ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ, όπου ΜΕΣΣΙΕΣ θα ΣΩΣΟΥΝ τους ΚΑΛΟΥΣ και θα τιμωρήσουν τους ΚΑΚΟΥΣ! Σκεψου το λίγο... Φέρε στο μυαλό σου ταινίες, καρτουν, παιδικές εκπομπες και θα παρατηρήσεις ότι το 90% απο αυτές περιλαμβάνουν στην πλοκή τους κάποιον κακό (όχι απαραίτητα άνθρωπο), που θέλει να κυριέυσει τον κόσμο, να τρομοκρατησει, να φοβίσει , να καταστρέψει, έναν καλό που εμφανίζεται ως ΛΥΤΡΩΤΗΣ και θέλει να αποκαταστήσει την ΤΑΞΗ!

Τέλος πάντων, επειδή είπα πολλά και πιθανότατα θα βαριέσαι να τα διαβασεις, θα κλείσω μόνο με αυτό - για να δουμε και την άλλη άποψη του θέματος:
Η τηλεόραση είναι ένα ΜΕΣΟ και με τίποτα δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε το μέσο. Αντιθέτως, θα έπρεπε να κατηγορησουμε αυτούς που το χειρίζονται κατ΄' αυτόν τον τρόπο αλλά και αυτούς που κάθονται στην καρεκλα τους ως παθητικοί δέκτες κατηγορώντας ΤΡΙΤΑ πρόσωπα, καταστάσεις και πράγματα που φυσικά δεν προκειται να αλλαξουν, ΑΝ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ εμείς ΟΙ ΙΔΙΟΙ!

Ο χρήστης hrdoukas έγραψε:
Εβλεπα τις προάλλες τα ανήψια μου να παρακολουθούν στην τηλεόραση 'παιδικά προγράμματα' και ξανατέθηκε μέσα μου το θέμα της ποιότητας της 'παιδικής ζώνης' αλλά και γενικότερα των ερεθισμάτων που δέχονται τα σημερινά παιδιά από το περιβάλλον τους και πώς επηρεάζεται η τωρινή αλλά και η μελοντική τους κοινωνική συμπεριφορά.
Από το Τομ και Τζέρυ περάσαμε στον Πατατουφ, στα Στρουμφάκια, στους Θαντερκατς και τώρα πλέον σε κάτι σκοτεινές animated μπούρδες τίγκα στη βία. Γιατί; Η 'αγορά' οδηγείται εκεί από μόνη της; Αυτό ζητάνε τα παιδιά και 'αναγκάζουν' τους παραγωγούς να φτιαχνουν ολοένα και πιο βίαιες παραγωγές; Ειναι άραγε τόσο κυρίαρχα τα σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου ωστε από την παιδική ηλικία το θέαμα που αναζητά έναντι οποιουδήποτε άλλου να είναι αγχωτικές ιστορίες με virtual πολεμους και σκοτωμούς;
Βέβαια και παλιότερα τα 'παιδικά' δεν ήταν εντελώς αθώα. Υπήρχε ο Μίκυ Μάους ο οποίος έχει κατηγορηθεί για ρατσιστικά μηνύματα, το ίδιο κι ο Τεν-Τεν ενώ η βία έστω και σε λανθάνουσα μορφή, έστω και ως πλάκα και καρικατούρα έκανε συχνά πυκνά την εμφάνισή της σε παιδικά προγράμματα. Σήμερα όμως βλέπουμε την απόλυτη κυριαρχία της βίας στην ωμή και ρεαλιστική μορφή της. Παλιότερα έβλεπες το μπουλντόγκ να καταχεριάζει τον Τομ που προσπαθούσε να πιάσει τον Τζέρι αλλά αυτό που περνούσε σαν εικόνα ήταν οτι μια ζωγραφιά έκανε κάτι αστείο σε μια άλλη ζωγραφιά. Καμία αντιστοιχία με την πραγματική ζωή. Τώρα βλέπουμε ολόκληρους στρατούς με οπλισμό υψηλής τεχνολογίας και ήρωες με ανθρώπινη μορφή να σκοτώνουν και να σκοτώνονται.

Αντίστοιχα, από το pacman και το tetris περάσαμε στο streetfighter και στη συνέχεια στα Diablo, CounterStrike και δε συμμαζεύεται. Τώρα πλέον δεν πατάς πάνω στο μανιτάρι για να το 'σκοτώσεις' και να πάρεις 50 βαθμούς ως Super Mario αλλά σημαδεύεις στο κεφάλι τον αντίπαλό σου, πυροβολείς και βλέπεις το κρανίο του να γίνεται κομμάτια.Αν δεν είναι αυτό εξοικείωση με την (πραγματική) βία τότε τι είναι;

Συμφωνώ μ'αυτούς που λένε οτι ακόμα και με τέτοια ρεαλιστική απεικόνιση δεν παύουν να είναι παιχνίδια και κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν γίνεται δολοφόνος εξαιτίας του Carmagedon. Μήπως όμως γινόμαστε λιιιγο χειρότεροι, λίγο πιο επιρρεπείς στη βία; Και καλά ένας 30ρης που ήρθε σε επαφή με αυτά τα παιχνίδια στα 20 του οταν είχε ήδη διαμορφωθεί σε σημαντικό βαθμό η προσωπικότητά του. Τι γίνεται όμως με τα 7χρονα που δεν ξέρουν πόσο κάνει 6x8 αλλά μπορούν να καθαρίσουν μια μεραρχία Αμερικανών Πεζοναυτών;

Κάπου κάποτε είχα ακούσει από κάποιον δάσκαλο να λέει οτι στις μέρες μας οταν τα παιδιά του Δημοτικού τσακώνονται, μερικές φορές δείχνουν μια σοκαριστική αγριότητα και βλέπεις παιδιά να συνεχίζουν να χτυπάνε άλλα παιδιά ενώ αυτά είναι στο έδαφος και αιμορραγούν. Δεν θυμάμαι πού το άκουσα αυτό (μπορεί να ήταν και εδώ μέσα από τον dimsabas) αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί όταν ήμουν εγώ σ'αυτή την ηλικία ακόμα και ο πιο ζωηρός και ο πιο καβγατζής θα σταματούσε έναν καυγά στη θέα του αίματος του 'αντιπάλου' του. Αυτή η αλλαγή στη συμπεριφορά των παιδιών προς το πιο βίαιο συνδέεται με τα ερεθίσματα που παίρνουν από την τηλεόραση και τα Videogames? Ειναι φυσική συνέπεια της εξέλιξης της Καπιταλιστικής dog-eat-dog κοινωνίας στην οποία εξελισσόμαστε σε αδίστακτες μονάδες και μεγαλώνουμε και τα παιδιά μας μ'αυτόν τον μπούσουλα;

Ο manosk στο θέμα του πολέμου στο Λίβανο είπε σε κάποια στιγμή οτι οι επιθέσεις των Ισραηλινών εν έτει 2006 φαντάζουν ακόμα πιο φρικαλέες δεδομένου οτι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα κατάφερε να ενοχοποιήσει στη συλλογική της συνείδηση τον πόλεμο. Τι μέλλον όμως έχει η ανθρωπότητα όταν οι πολίτες του μέλλοντος μαθαίνουν να κοιτάνε την παρτη τους και να ξεδιψάνε με αίμα; Στις ΗΠΑ, που είναι καμια 30ριά χρόνια πιο μπροστά από εμάς, η κοινωνία παραγει κατα συρροή 16χρονους σφαγεις γυμνασίων, μισθοφόρους στρατιώτες,γαβριήληδες1, σκλάβους του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οιονεί ψηφοφόρους, μοναχικους καταναλωτές σκουπιδιών. Δεν είμαστε μακρια, κάποια τα έχουμε ήδη...

Ποιές θα είναι οι αξίες της κοινωνίας σε 30 χρόνια από τώρα;

hrdoukas .. ωραίο θέμα !

Θα σταθώ λίγο δε αυτό ... Γιατί; Η 'αγορά' οδηγείται εκεί από μόνη της; Αυτό ζητάνε τα παιδιά και 'αναγκάζουν' τους παραγωγούς να φτιαχνουν ολοένα και πιο βίαιες παραγωγές;

Το γιατί , νομίζω , πρέπει να έχει να κάνει με το χρήμα.
Οι εταιρείες παραγωγής ψάχνουν για φρέσκα θέματα πάνω στο πιο αγνό και καλοπροαίρετο πελάτη τους ,το παιδί και βασιζόμενες στο ότι ο πόλεμος και η βία είναι κάτι το άγνωστο και σαγηνευτικό παράγουν συνεχώς νέα πολεμικά παιχνίδια - σειρές.
Νομίζω ότι ανέκαθεν ,τουλάχιστον αυτό γινόταν και από τα δικά μου παιδικά χρόνια, τα πολεμικά παιχνίδια ήταν δημοφιλή. Σε διαφορετική μορφή βέβαια ήταν τα παιχνίδια και οι τηλεοπτικές σειρές ( οι ποιές ;; ... είπαμε πρόοδος της τηλεόρασης)
Μάλλον είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου να τον γοητεύει η βία και ο πόλεμος (δύναμη - εξουσία - εγώ δεν πεθαίνω ποτέ βέβαια !). Πάνω σε αυτό βασίζονται και οι εταιρείες παραγωγής και βγάζουν ότι βγάζουν.

Ο χρήστης skye έγραψε:
καρτουν δε σημαινει απαραιτητα παιδικο.

Πάρα πολύ σωστά! Δεν είναι, π.χ., το Escaflowne για μικρά παιδιά. Ειδικά στα anime, τα μισά είναι για άτομα άνω των 15 ετών. Όμως αδυνατούν καναλάρχες και γονείς να το καταλάβουν. 'Α, κινούμενα σχέδια έχει, άρα είναι παιδικό'. Μεγάλο λάθος.

Ευτυχώς σήμερα δε στερούμαστε εναλλακτικών, προκειμένου να χαράξουμε την πορεία που επιλέγουμε στη ζωή μας. Κανείς δε μας εμποδίζει να τροφοδοτούμε τα παιδιά μας με ερεθίσματα, να τους εξασκούμε τη σκέψη, να τους δείχνουμε το καλό παράδειγμα και να τους επισημαίνουμε τα άσχημα. Κάτι τέτοιο δεν είναι σίγουρα εύκολο και απλό, είναι όμως σίγουρα εφικτό.

Μπορεί η τηλεόραση να έχει παιδικές σειρές, που θεωρούμε ακατάλληλες για τα παιδιά μας. Επιλέγουμε ό,τι σειρά θέλουμε σε δισκάκι και στέλνουμε τα εκπεμπόμενα προγράμματα 'στο καλό'.

Διαλέγουμε κατάλληλα βιβλία μέσα από ένα σωρό, παιγνίδια το ίδιο. Έχουμε τα παιδιά δίπλα μας σε κατάλληλες δραστηριότητές μας, όπου θα έχουν να κερδίσουν από κάτι. Έχουμε όλα τα μέσα να χαράξουμε το δρόμο μας. Ας μην παραπονιόμαστε.

Το ποιες κοινωνικές αξίες θα επικρατούν σε 30 χρόνια από σήμερα δεν το γνωρίζω, αν και με έχει απασχολήσει πολλές φορές το ερώτημα 'σε τι κόσμο θα μεγαλώσει το παιδί μου'. Μήπως όμως είναι σημαντικότερος ο καθημερινός αγώνας να χαράξουμε πορεία και να την ακολουθήσουμε; Μήπως είναι σημαντικότερο το να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του καιρού μας και αυτό με τη σειρά του θα καθορίσει του πού θα βρεθούμε σε 30 χρόνια;

Ο χρήστης hrdoukas έγραψε:
... Και ξαναρωτώ: Ποιές κοινωνικές αξίες θα επικρατούν σε 30 χρόνια από σήμερα;

Σίγουρα καλύτερες από αυτές που επικρατούσαν μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν.

Παιδιά και TV:
Έχουν ενέργεια, οι μικροί άνθρωποι. Που να την διοχετεύσουν; Εκεί που παλιότερα τα παιδιά έπαιζαν πόλεμο και 'σκότωναν' το ένα το άλλο, τώρα σκοτώνουν τους 'κακούς' στην TV και τα video games. Το ποιοί είναι οι 'κακοί' κάθε φορά, το καθορίζει η κοινωνία στην οποία ζουν.
Δεν γίνονται σκληρότερα, αντίθετα μαλακεύουν μια και (ιδιαίτερα τα παιδιά των πόλεων) δεν έρχονται σε επαφή με πραγματικό θάνατο (παλιότερα σκότωναν πουλιά και κουνέλια με σφεντόνες, σαύρες για παιχνίδι, έβαζαν ξύλα στον κώλο του τζίτζικα, έβλεπαν να σφάζεται το αρνάκι ή το κουνέλι που τάιζαν, ...) αλλά ούτε και με ζωή (παλιότερα φύτευαν, καλλιεργούσαν, έβλεπαν μύγες να ζευγαρώνουν, έπαιζαν με βατράχια και μουρμούρες στις λακκούβες, έβλεπαν πρόβατα και αγελάδες να γεννάνε, ...).
Να προτείνω ένα πείραμα: Πετάξτε σ’ έναν πρωταθλητή των virtual σκοτωμών … μια σαύρα. Να δούμε τι θα κάνει, ο σκληρός. Ή, στο πιο μαλακό, δώστε του να κρατήσει μια ζωντανή κότα. Αν δείτε κι αντέχει, πείτε του να τη σφάξει.
Σε κάθε περίπτωση, προτείνω συζήτηση. Να μην 'ρουφάει' η οθόνη το παιδί, αλλά αυτό να καταλαβαίνει ότι παίζει. Ας τους μιλάμε όσο περισσότερο μπορούμε, ας ενδιαφερθούμε γι’ αυτό που βλέπουν ή παίζουν.
Περισσότερο από τα παιχνίδια και τα κινούμενα σχέδια (φοβάμαι ότι) επηρεάζουν τα παιδιά κάποια σίριαλ. Εκεί πχ που όλοι πηδιούνται με όλους, η «αγάπη» έρχεται … εναλλάξ, το ψέμα πάει σύννεφο και η μοναξιά έχει τον πρώτο λόγο. Από αυτά (νομίζω ότι) πρέπει να τα προφυλάξουμε – κι αυτό όχι εμποδίζοντάς τα να τα δουν, αλλά συζητώντας τα μαζί τους. Και μην ξεχνάμε ότι για τους μικρούς ανθρώπους είμαστε παραδείγματα και πρότυπα: Αν την ώρα του σίριαλ δεν θέλουμε να πετάει μύγα στην αίθουσα και συζητάμε για μέρες στο τηλ με τις φιλενάδες τι είπε η Κλάραμπελ και πόσο κακιά είναι η Μίρκα, το μήνυμα πέρασε……..

Κατ' αρχάς, όσον αφορά την 'Παιδεία', που αναφέρεις, εγώ θα έλεγα ότι ο τίτλος απέχει μακράν από την πραγματικότητα, η οποία στην ουσία είναι ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ (τελείως διαφορετικό πράγμα) και αφορά τον (οικονομικο-)τεχνικό (κυρίως) προσανατολισμο της γνώσης.

hrdoukas

Από τη στιγμή λοιπόν **που ως σύνολο **αποδεχόμαστε την ελευθέρων ηθών αγορά μπας και καταφέρουμε να οδηγάμε περισσότερα αλογα από τον γείτονα, ερχόμαστε και iδωτεύουμε (we idiotise that is) κι από δω πάει και η αλληλεγγύη, και το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και η ανθρωπιά...

Αυτό ακριβώς είναι το θέμα και δεν έχει σχέση ο 'κακός' καπιταλισμός, η 'κακιά' αγορά αλλά το ξερό μας το κεφάλι !

Η σωστότερη τοποθέτηση ήρθε από τον ΤΤ !

Ο χρήστης sergeant έγραψε:
Η σωστότερη τοποθέτηση ήρθε από τον ΤΤ !

Σωστό είναι αυτό που λέει ο tt αλλά δεν είναι πάντα εύκολο.Τίθονται συχνά ζητήματα οικονομικά,τοπογραφικά,κλπ.Δεν είναι πάντα εύκολο να αγοράσω σωστά εξωσχολικά βιβλία στην κόρη μου,όταν έχουν πάει 20 ευρώ το ένα και ο μισθός μου είναι 800 ευρώ το μήνα και μένω στο νοίκι (παράδειγμα).Ούτε έχω πρόσβαση σε βιλιοθήκες αν ζω στην επαρχία.Ούτε καν πολλές φορές σε γρήγορο ιντερνετ για να διαβάσω από οθόνης κάτι που δεν μπορώ να αγοράσω (άλλο παράδειγμα)
Το θέμα είναι τι κάνει η πολιτεία και το υποτιθέμενο κράτος πρόνοιας για εμένα που δεν έχω τη δυνατότητα την οικονομική να προσφέρω κάτι σωστό στο παιδί μου.Μου δίνει προγράμματα ουσίας στην tv;(δωρεάν και εκτός NOVA εννοώ)Όχι.Μου δίνει εκτός από γνώσεις και καλλιέργεια στο σχολείο;Όχι.Μου δίνει κοινωνική ευαισθησία;Ισονομία και δικαιοσύνη που θα κάνουν το παιδί μου να τα εκτιμήσει ως αξίες και να τα ασπαστεί και αυτό με τη σειρά του;Δημοκρατία (και ουχί ασυδοσία στο όνομα της 'ελευθερίας λόγου' και της 'δημοκρατίας');Όχι.Ασφαλές,ήσυχο και καθαρό περιβάλλον έστω που θα καταπραύνει τις όποιες βίαιες τάσεις μου;Ούτε.
Σαν γονιός λοιπόν που πιθανώς δεν μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά σε βασικές ανάγκες μου και δουλεύω 12 ώρες τη μέρα (και όχι για να πάρω το τρίτο τζιπ) και που και η γυναίκα μου τραβιέται όλη μέρα για τους ίδιους λόγους (και μη μου πείτε ότι λίγοι είναι αυτοί,γιατί πλανώμαστε πλάνη οικτρά),είναι λογικό το παιδί μου να μην έχει τις σωστές βάσεις να αναπτύξει μια σωστή και αξιόλογη προσωπικότητα,με σωστές αρχές και κοινωνικές και ηθικές αξίες που αναζητά ο δούκας...Και το κακό είναι πως σαν ΚΡΑΤΟΣ δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.Και βάζω πρώτο στη σειρά ευθύνης το κράτος γιατί έχει όπλα που εμείς σαν πολίτες δεν έχουμε,για να αλλάξει κάποια πράγματα...

Συγκινητικο thread και σαν σχετικα νεος πατερας (2 χρονων ο μικρος) με αγγιζει ιδιαιτερα.
Συγχαρητηρια σε ολους, πραγματικα ενα κι ενα τα ποστ σας.

Θα σταθω ιδιαιτερα στο ποστ της Katerina K., πραγματικα εξοχο. Οταν αποφασισαμε να κανουμε παιδι με την γυναικα μου, αποφασισαμε οτι θα αλλαξει και ο τροπος ζωης μας. Αποφασισαμε λοιπον για παραδειγμα οτι ο μικρος θα κοιμαται στις 9 το βραδυ νταν και εδω και δυο χρονια (λογω και του οτι ζουμε στο εξωτερικο και οι παπουδες ειναι ελλαδα, καλο και κακο ειναι αυτο μαζι) δεν εχουμε πια βγει το βραδυ εξω. Μονον πολυ σπανια βγαινει ενας απο τους δυο μονος του.

Ετυχε λοιπον να δω στην Μοντζα που πηγα μονος μου φετος, μωρακια μηνων να διαμαρτυρονται με λυγμους για τον θορυβο των αγωνιστικων που εσπαγαν τα τυμπανα σε εμενα που ειμαι και petrolhead...ενω οι γονεις τους πινουν ανετα τον καφε τους
Οπως ετυχε και στην γυναικα μου να βγει με τις φιλες της το βραδυ και να δει στην ντισκοτεκ στις μια η ωρα το βραδυ, βρεφοι να κοιμουνται εξαντλημενα διπλα στο ηχειο, και παιδακια 4,5,6 χρονων ξαπλωμενα σε καποιο καναπε να περιμενουν... ποτε θα φυγει ο μπαμπας και η μαμα...

Την επομενη κυριακη πας το πρωι στην παιδικη χαρα και απορεις γιατι δεν ειναι κανενας ενω ο καιρος ειναι υπεροχος... σου ερχεται να πιασεις εναν εναν τους γονιους και να τους φωναξεις ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΩΡΕ?!?!?!?

Κι αυτα συμβαινουν στα μωρακια... δεν τολμω να διανοηθω τι συμβαινει σε μεγαλυτερες ηλικιες... Δεν λεω οτι ειμαστε τελειοι γονεις, αλοιμονο κι αν κανουμε λαθοι... αλλα καποιους αυτονοητους κανονες που αν το θες εχουν να κανουν με την ευαισθησια μας, αισθημα που μας κανει ανθρωπους αλλωστε.
Δηλαδη δεν τα λυπουνται? Αλλα τελικα ισως και αυτο να ειναι το μεγαλο προβλημα της εποχης μας. Δεν ειναι οτι οι σημερινοι ανθρωποι δεν λυπουνται ή δεν συγκινουνται. Αντιθετως. Αλλα εχω καταληξει στο συμπερασμα οτι τελικα, βομβαρδισμενοι καθημερινα απο σκηνες πολυ εντονες, φτιαγμενες ειδικα απο τα ΜΜΕ που προσπαθουν να παρουν μισο ποσοστο παραπανω τηλεθεασης, εχουμε καταντησει αναισθητοι στα πιο απλα και καθημερινα συναισθηματα, που ομως ειναι και τα πιο σοβαρα και σημαντικα.

Η υπερβολη οδηγει στην υπερβολη σε καθε επιπεδο, και δεν εχω ιδεα που θα καταληξουμε...

Κακομαθημένα παιδιά γίνονται κακομαθημένοι γονείς. Με άλλα λόγια, όταν κάποιος έχει μάθει να τα έχει όλα στο πιάτο χωρίς προσωπικές θυσίες, σιγά μη θυσιάσει κάποιες απολαύσεις δικές του για χάρη των παιδιών του - περισσότερο ως ξεβόλεμα θα τα βλέπει παρά ως αίμα και συνέχειά του.

Μπαγλαμάδες γονείς.

Ο χρήστης manosk έγραψε:
Κακομαθημένα παιδιά γίνονται κακομαθημένοι γονείς. Με άλλα λόγια, όταν κάποιος έχει μάθει να τα έχει όλα στο πιάτο χωρίς προσωπικές θυσίες, σιγά μη θυσιάσει κάποιες απολαύσεις δικές του για χάρη των παιδιών του - περισσότερο ως ξεβόλεμα θα τα βλέπει παρά ως αίμα και συνέχειά του.

Μπαγλαμάδες γονείς.

Όχι απαραίτητα. Πολλές φορές, στερημένοι στα νιάτα τους γονείς, κακομαθαίνουν ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ τα παιδιά τους.

Εγώ λέω ΜΕΤΡΟΝ. Ούτε να τα κακομαθαίνουμε ούτε να τα στερούμε Θα σας θυμίσω εκείνο το ωραίο...

Κάποτε ρώτησαν μια καμήλα τι της αρέσει πιο πολύ, ο ανήφορος ή ο κατήφορος. Και το τετράποδο απάντησε...

'Χάθηκε βρε παιδιά το ίσιωμα;'

Ούτε λοιπόν το ένα άκρο ούτε το άλλο.

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:
Πολλές φορές, στερημένοι στα νιάτα τους γονείς, κακομαθαίνουν ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ τα παιδιά τους.

'Αυτά που στερήθηκα εγώ, το παιδί μου δεν θα τα στερηθεί'
'Εγώ δεν έπαιξα, το παιδί μου θα παίξει' (και της αγοράζει κούκλες μέχρι τα 20)
'Όταν ήμουν μικρός, ήθελα ένα τραινάκι' (και αγοράζει ένα για τον 3χρονο κανακάρη του)

Μπαγλαμάδες γονείς.

Αφού τα έχουμε πει: The manual sucks!

Για την TV και την επιρροή της, τι λέτε;

Ο χρήστης ililias έγραψε:

Για την TV και την επιρροή της, τι λέτε;

Αλήθεια, η τηλεόραση έχει μακροπρόθεσμη επιρροή στα παιδιά; Επηρρεάζει την εξέλιξη της προσωπικότητας ενός νεαρού ατόμου;

Νομίζω πως παίζει κάποιον ρόλο μόνο όταν αναλαμβάνει τον ρόλο της 'νταντάς', κάνοντας το παιδί να νιώθει ότι δεν λαμβάνει αρκετή προσοχή και φροντίδα από το περιβάλλον του.

Τώρα το αν βλέπει στρουμφάκια ή GI.Joe ή κάτι άλλο, μάλλον καμία επίπτωση δεν έχει, μακροπρόθεσμα. Χρειάζονται άλλοι παράγοντες, πολύ πιο σημαντικοί, για να κάνουν κάτι τέτοιο...

Ο χρήστης charmak66 έγραψε:
η τηλεόραση έχει μακροπρόθεσμη επιρροή στα παιδιά; Επηρρεάζει την εξέλιξη της προσωπικότητας ενός νεαρού ατόμου;...

Απ' τη στιγμή που επηρεάζει τη συμπεριφορά τους, αναμφισβήτητα ναι!
Αν παρακολουθήσεις πιτσιρίκια, θα δεις ότι πολλές φορές οι συζητήσεις τους είναι αντιγραφές από σίριαλ. Θυμάμαι παλαιότερα ατάκες και συμπεριφορές απ' ευθείας βγαλμένες από ένα που λεγόταν 'δεν - θυμάμαι - πόσα λεπτά κήρυγμα' και τελευταία από το 'καφέ της χαρμολύπης' κι ένα άλλο μ' ένα δάσκαλο ονόματι Ποντίκη.
Προσωπικά, ο τρόπος που διάλεξα για να μην φτάσω σε αδιέξοδο ήταν να παρακολουθώ τις σειρές αυτές (δυο - τρία λεπτά είναι αρκετά, το υπόλοιπο είναι ... επανάληψη) και όποτε ακούω ατάκα βγαλμένη από εκεί μέσα, πετάω με ειρωνικό χαμόγελο κάτι σαν ...'τον Ποντίκη αντιγράφουμε;'. Γελάμε και προχωράμε...

Ο χρήστης ililias έγραψε:

η τηλεόραση έχει μακροπρόθεσμη επιρροή στα παιδιά; Επηρρεάζει την εξέλιξη της προσωπικότητας ενός νεαρού ατόμου;...

Απ' τη στιγμή που επηρεάζει τη συμπεριφορά τους, αναμφισβήτητα ναι!
Αν παρακολουθήσεις πιτσιρίκια, θα δεις ότι πολλές φορές οι συζητήσεις τους είναι αντιγραφές από σίριαλ. Θυμάμαι παλαιότερα ατάκες και συμπεριφορές απ' ευθείας βγαλμένες από ένα που λεγόταν 'δεν - θυμάμαι - πόσα λεπτά κήρυγμα' και τελευταία από το 'καφέ της χαρμολύπης' κι ένα άλλο μ' ένα δάσκαλο ονόματι Ποντίκη.
Προσωπικά, ο τρόπος που διάλεξα για να μην φτάσω σε αδιέξοδο ήταν να παρακολουθώ τις σειρές αυτές (δυο - τρία λεπτά είναι αρκετά, το υπόλοιπο είναι ... επανάληψη) και όποτε ακούω ατάκα βγαλμένη από εκεί μέσα, πετάω με ειρωνικό χαμόγελο κάτι σαν ...'τον Ποντίκη αντιγράφουμε;'. Γελάμε και προχωράμε...

Σίγουρα η τηλεόραση θα επηρεάσει κάποιες άμεσες ενέργεις των παιδιών. Θα μιμηθεί τους τηλεοπτικούς ήρωες, θα αντιγράψει τις κουβέντες τους κλπ...

Αλλά μετά από 10 χρόνια ποιο παιδί θα θυμάται τον 'Ποντίκη'; Σε ποιό παιδί θα αφήσει κάποιο 'σημάδι' (όχι απαραίτητα κακό) η τηλεόραση;

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:

Κακομαθημένα παιδιά γίνονται κακομαθημένοι γονείς. Με άλλα λόγια, όταν κάποιος έχει μάθει να τα έχει όλα στο πιάτο χωρίς προσωπικές θυσίες, σιγά μη θυσιάσει κάποιες απολαύσεις δικές του για χάρη των παιδιών του - περισσότερο ως ξεβόλεμα θα τα βλέπει παρά ως αίμα και συνέχειά του.

Μπαγλαμάδες γονείς.

Όχι απαραίτητα. Πολλές φορές, στερημένοι στα νιάτα τους γονείς, κακομαθαίνουν ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ τα παιδιά τους.

Ο κακομαθημένος γονέας που περιγράφω είναι εκείνος που, στο βαθμό που δύναται, θα προσφέρει στο παιδί του διάφορα υλικά αγαθά, όχι όμως αυτά που θέλουν προσωπικό κόπο και θυσία.

Τί είναι δύσκολο; Να πεις 'πάρε ένα 50ρικο να φας, να πιεις μπας και κοιμηθούμε', να προσλάβεις μπέιμπι σίτερ πλήρους απασχόλησης (σοβαρό έξοδο') για ν' ασχοληθεί εκείνη με την ανατροφή του παιδιού αντί για εσένα, να αγοράζεις ετοιματζίδικα φαγητά που 'αρέσουν στα μικρά' αντί να κάτσεις να φτιάξεις σωστά μαγειρεμένα πιάτα θρεπτικά και νόστιμα;

Δύσκολο είναι να προσφέρεις το χρόνο σου, το νου σου, τον ύπνο σου, την καλοπέρασή σου στο παιδί. Να του δείξεις γιατί είναι σωστό να φερθεί με συγκεκριμένο τρόπο αντί ν' αδιαφορήσεις δήθεν για να μην το 'καταπιέσεις'. Να του διαβάσεις/διηγηθείς παραμύθια και ιστορίες αντί να του πάρεις τη Χιονάτη από το βίντεο-κλαμπ. Να το πας στην εξοχή να παίξει αντί να του αγοράσεις το PS3. Να του μιλάς αντί να το παίρνεις στο κινητό. Να του δείξεις τον κόσμο αντί να το τοποθετείς μπροστά στην τηλεόραση. Να το κάνεις φίλο και να μην το βλέπεις ως υποχρέωση προς διεκπεραίωση.
Αυτά είναι τα δύσκολα - που όμως αν έχει κάποιος συνηθίσει να προσφέρει του φαίνονται απλά και εύκολα.