Ο χρήστης ililias έγραψε:

Και γ@μήστε τα πρότυπα. Ας πάει με γυναίκα ή με άνδρα όποτε νοιώσει έτοιμο, όχι όταν του πουν οι φίλοι του ότι πρέπει.

. και - !

Ο χρήστης ililias έγραψε:

Και γ@μήστε τα πρότυπα. Ας πάει με γυναίκα ή με άνδρα όποτε νοιώσει έτοιμο, όχι όταν του πουν οι φίλοι του ότι πρέπει.

αυτο πιστευεις ειναι σε θεση να το καταλαβει καποιος/α σε ηλικιες 14-17 οπου συνηθως η συμπεριφορα καθοριζεται απο τους φιλους και την τηλεοραση??

H wrimotita polles fores den einai analogi tis ilikias.

Yparxoun 16ares pou einai eklpliktika wrimes kai sobares, kai aristes mathitries, enw exoun kanoniki sexoualiki zwi, tin opoia den gnwrizei kaneis plin tou filou tous, tis manas tous, ante kai kamias kollitis.

Einai bebaia elaxistes, ypothetw...

Ο χρήστης j.marr έγραψε:

Και γ@μήστε τα πρότυπα. Ας πάει με γυναίκα ή με άνδρα όποτε νοιώσει έτοιμο, όχι όταν του πουν οι φίλοι του ότι πρέπει.

αυτο πιστευεις ειναι σε θεση να το καταλαβει καποιος/α σε ηλικιες 14-17 οπου συνηθως η συμπεριφορα καθοριζεται απο τους φιλους και την τηλεοραση??

Κάποιοι είναι, χωρίς αμφιβολία!

Ο χρήστης charmak66 έγραψε:

Κάποιοι είναι, χωρίς αμφιβολία!

δεν διαφωνω

Ο χρήστης j.marr έγραψε:

Κάποιοι είναι, χωρίς αμφιβολία!

δεν διαφωνω

Γιατί ρωτάς τότε;

Ο χρήστης Pai Mei έγραψε:
H wrimotita polles fores den einai analogi tis ilikias.

Yparxoun 16ares pou einai eklpliktika wrimes kai sobares, kai aristes mathitries, enw exoun kanoniki sexoualiki zwi, tin opoia den gnwrizei kaneis plin tou filou tous, tis manas tous, ante kai kamias kollitis.

Einai bebaia elaxistes, ypothetw...

και ζωη καπου στον γαλαξια παρομοια με τη δικη μας...

καταλαβαινεις τι λεω...

Α ωραία είναι εδώ

Όπως έχει πει και ο Γεωργίου μια γυναίκα ποτέ δε θα αφήσει τον άντρα της όταν η τρύπα της τσέπης είναι γεμάτη και επίσης γεμάτη είναι και η κάτω τρύπα..

ΤΕΛΟΣ

Τολμώ να πω πως δεν ισχύει αυτό...

Ο χρήστης PG220 έγραψε:
Όπως έχει πει και ο Γεωργίου μια γυναίκα ποτέ δε θα αφήσει τον άντρα της όταν η τρύπα της τσέπης είναι γεμάτη και επίσης γεμάτη είναι και η κάτω τρύπα..

ΤΕΛΟΣ

Εκτός κι αν πιστεύει ότι κάποια από αυτές τις τρύπες έχει περιθώριο να γεμίσει κι άλλο.

τι μλκες ειστε ρε
εχει και γυναικες το φορουμ

βασικα νταξ γτπ
εδω φερνει χ ο θρυλος με ρομα κ εμεις ασχολουμαστε με γκομενες.. γτπ

Πλανήτης ΓΗ

«Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι!»

Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ

«Παιδί της μαμάς, ίσως του μπαμπά»

Αφρικάνικο ρητό

Τελικά όλα τα πράγματα έχουν ένα λόγο ύπαρξης. Ακόμα και τα εντελώς -εκ πρώτης απόψεως- παράλογα φαινόμενα και συναισθήματα. Πάρτε, π.χ. την ερωτική ζήλια, ένα από τα θεωρούμενα πιο καταστροφικά συναισθήματα. Απειρες είναι οι ιστορίες ζευγαριών των οποίων οι σχέσεις δηλητηριάστηκαν και καταστράφηκαν από εκρήξεις ζήλιας. Γι' αυτό άλλωστε η ζήλια καταλαμβάνει κεντρική θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία, με αποκορύφωμα την τραγική ιστορία του Οθέλου του Σέξπιρ.

Ομως το παράλογο αυτό συναίσθημα έχει κι αυτό τη λογική του, που συνδέεται άμεσα με την προσπάθεια επιβίωσης του ανθρώπου στη μακρά εξελικτική του πορεία.

Κατ' αρχάς τα δύο φύλα διαφέρουν στο είδος της ζήλιας που βιώνουν. Ερευνες που έγιναν σε διάφορες χώρες και πολιτισμούς -από τις ΗΠΑ μέχρι τη Ζιμπάπουε- έδειξαν ότι παντού οι γυναίκες φοβούνται συνήθως περισσότερο τη συναισθηματική και όχι τόσο τη σεξουαλική απιστία. Αντίθετα, οι άνδρες θεωρούν ότι απειλούνται περισσότερο από τη σεξουαλική απιστία.

Αυτό αποδείχθηκε και σε εργαστηριακά πειράματα. Οι άνδρες είχαν αυξημένη καρδιακή και ηλεκτροδερματική δραστηριότητα όταν αντιμετώπιζαν σεξουαλική απιστία, ενώ αντίθετα οι γυναίκες παρουσίαζαν ανάλογα σωματικά φαινόμενα σε περιπτώσεις συναισθηματικής απιστίας.

Οι αντιδράσεις αυτές σχετίζονται άμεσα με τη διαφορετική βιολογική συγκρότητηση των δύο φύλων.

Ο καθοριστικός παράγοντας είναι το γεγονός ότι η αναπαραγωγή στο ανθρώπινο είδος γίνεται μέσω εσωτερικήςς γονιμοποίησης της γυναίκας. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που μένει έγκυος η γυναίκα γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα ότι πέτυχε στην αναπαραγωγή του γενετικού της υλικού. Ομως ο άνδρας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την πατρότητα του παιδιού.

Αυτή λοιπόν η διαφορετική δομική κατάσταση των δύο φύλων -που υπαγορεύεται από τον παράγοντα της εσωτερικής γονιμοποίησης- εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τις διαφορετικές μορφές που παίρνει η ζήλια.

Για τους πρωτόγονους αρσενικούς προγόνους μας η χειρότερη απιστία την οποία θα μπορούσε να κάνει η σύντροφός τους από τη σκοπιά της αναπαραγωγής ήταν η σεξουαλική απιστία. Αυτή η πράξη στερεί από τον άνδρα τη βεβαιότητα ότι είναι ο πατέρας του παιδιού και μπορεί να τον οδηγήσει να επενδύσει πόρους και χρόνο στην αναπαραγωγή και ανάπτυξη του γενετικού υλικού κάποιου άλλου. Γι' αυτό, το κυριότερο μέλημά του είναι να ελέγξει τη σεξουαλική δραστηριότητα της συντρόφου του.

Αντίθετα, για τη γυναίκα το πρόβλημα είναι τελείως διαφορετικό. Οι γυναίκες ήταν πάντοτε 100% σίγουρες ότι είναι οι μητέρες των παιδιών τους (λόγω της εσωτερικής γονιμοποίησης). Καμιά γυναίκα δεν γέννησε παιδί για το οποίο να αμφιβάλλει αν είναι δικό της. Η φύση έδωσε στη γυναίκα τη βεβαιότητα στη γενετική αναπαραγωγή, την οποία κανείς άνδρας δεν έχει.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η γυναίκα δεν είναι λοιπόν η αβεβαιότητα για τη μητρότητα του παιδιού της όσο η ανασφάλεια σχετικά με το αν ο σύντροφός της θα αφιερώσει τον αναγκαίο χρόνο και πόρους σε αυτό το παιδί και δεν θα τους διασπαθίσει σε κάποιο άλλο. Γι' αυτό λοιπόν την ενδιαφέρει κυρίως το θέμα της συναισθηματικής αφοσίωσης του συντρόφου της, ενώ είναι έτοιμη να του συγχωρήσει μια στιγμιαία σεξουαλική περιπέτεια, το κοινώς λεγόμενο «ξώφαλτσο».

Απ' αυτή λοιπόν τη σκοπιά, η ζήλια όπως και πολλά άλλα συναισθήματα, όσο παράλογα και αν φαίνονται εκ πρώτης όψεως, έχουν ένα λόγο ύπαρξης που συνδέεται άμεσα με την επιβίωση του ανθρώπου.

Αφ' ενός βοηθάει τον άνδρα να μειώσει τις δυνατότητες ερωτικής απιστίας της γυναίκας -διασφαλίζοντας έτσι ότι το γενετικό υλικό το οποίο θα παραγάγει η σύντροφός του περιέχει και δικά του γονίδια. Αφ' ετέρου βοηθάει τη γυναίκα να μειώσει τις πιθανότητες συναισθηματικής εμπλοκής τού συντρόφου της με άλλη γυναίκα -διασφαλίζοντας έτσι ότι ο σύντροφός της θα επενδύσει πόρους και χρόνο στην αναπαραγωγή των δικών της γονιδίων.

Η ζήλια είναι ένας τρόπος προσαρμογής. Μια προσαρμογή στη γλώσσα της εξελικτικής βιολογίας σημαίνει μια λύση στο επαναλαμβανόμενο πρόβλημα της αναπαραγωγής και της επιβίωσης. Ο σύγχρονος άνθρωπος κουβαλάει μέσα του αυτό το επικίνδυνο πάθος επειδή αυτό τον οδήγησε στην αναπαραγωγική επιτυχία των προγόνων του.

«Η ζήλια» γράφει ο καθηγητής Ντέιβιντ Μπους, «δεν αποτελεί σημείο ανωριμότητας αλλά ένα πολύ σημαντικό πάθος που βοήθησε τους προγόνους μας και ίσως βοηθάει ακόμα και εμάς σήμερα να αντιμετωπίσουμε μια σειρά αναπαραγωγικών κινδύνων. Η ερωτική ζήλια είναι μια επιτυχημένη, αν και πολλές φορές εκρηκτική, λύση στις συνεχείς δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπιζαν οι πρόγονοί μας»

Φυσικά κανείς δεν εφαρμόζει συνειδητά αυτή την εξελικτική λογική. Κανείς δεν σκέπτεται: «Αν η γυναίκα μου κάνει έρωτα με κάποιον άλλο, τότε η βεβαιότητά μου ότι θα είμαι γενετικός πατέρας θα τεθεί σε κίνδυνο και, κατά συνέπεια, θα απειληθεί η αναπαραγωγή των γονιδίων μου». Αντίθετα η ζήλια είναι ένα τυφλό πάθος, όπως ακριβώς το πάθος μας για γλυκά ή ο φόβος μας για τα φίδια. Ολα αυτά τα συναισθήματα αποτελούν ασυνείδητες στρατηγικές επιβίωσης που μας κληροδότησαν οι επιτυχημένοι αναπαραγωγικά πρόγονοί μας στο πλαίσιο μιας διαδικασίας εκτοντάδων χιλιάδων ετών...

Sorry αλλά εμένα αυτό το άρθρο μου φαίνεται έως και τελείως άτοπο, στερούμενο κλαθε επιστημονικής σοβαρότητας.

Δεν υπάρχει κανένα απολύτως επιστημονικό στοιχείο για τις υποθέσεις που γίνονται, ή ότι οτιδήποτε τέτοιο ισχύει σε εποχές που ψάχνει ο συγγραφέας (δλδ προϊστορικές).

Απλώς βασίζεται σε ένα εν πολλοίς common practice των ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ χρόνων, κάτι το οποίο το κάνει να μοιάζει 'εσαεί', βασίζεται σε αυτά που νιώθουμε σήμερα ως 'έμφυτα' για να 'εξηγήσει' γιατί είναι 'έμφυτα'.

Φαυλοκυκλική τελείως επιχειρηματολογία, επιστημονικοφανής, αλλά παντελώς αβάσιμη.

Κατ' αρχάς και το βασικό του πρόβλημα. Προβάλλει μεταγενέστερα ιστορικά κατασκευάσματα (βλέπε πυρηνική ζευγαρωτή οικογένεια άνδρα γυναίκας) σε προγενέστερες εποχές για τις οποίες οποία η ένδειξη ότι κάτι τέτοιο ίσχυε, για να εξάγει συμπεράσματα για τη σημερινή εποχή και τελικά να μπορέσει να δικαιολογήσει γενετικά (πολύ σικ και της μόδας) συμπεριφορές.

Ποιος το λέει ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος σχημάτιζε ζευγαρωτή οικογένεια;
Ποιος το λέει ότι υπήρχαν τέτοια ζητήματα πατρότητας;
Ποιος το λέει ότι κάθε πατέρας φρόντιζε για το 'δικό του' παιδί;
Ποιος το λέει ότι η κάθε μητέρα ενδιαφερόταν να έχει το δικό της άντρα και πατέρα του παιδιού;

Ο χρήστης ΤΑΚΗΣ ΜΙΧΑΣ έγραψε:

[...]
Ομως το παράλογο αυτό συναίσθημα έχει κι αυτό τη λογική του, που συνδέεται άμεσα με την προσπάθεια επιβίωσης του ανθρώπου στη μακρά εξελικτική του πορεία.

Ο καθοριστικός παράγοντας είναι το γεγονός ότι η αναπαραγωγή στο ανθρώπινο είδος γίνεται μέσω εσωτερικήςς γονιμοποίησης της γυναίκας. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που μένει έγκυος η γυναίκα γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα ότι πέτυχε στην αναπαραγωγή του γενετικού της υλικού. Ομως ο άνδρας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την πατρότητα του παιδιού.

πάμπολα είδη έχουν εξασφαλίσει την επιβίωση μέσω εξελικτικών διαδικασιών που δεν εμπεριέχουν ζευγαρωτές οικογένειες και τα παράγωγά τους. Κάλλιστα και ο άνθρωπος είχε εξασφαλισμένη την επιβίωσή του χωρίς την απαίτηση της βεβαιότητας της πατρότητας. Συμβαίνει αυτό σε ομαδικές φυλές.

Για τους πρωτόγονους αρσενικούς προγόνους μας η χειρότερη απιστία την οποία θα μπορούσε να κάνει η σύντροφός τους από τη σκοπιά της αναπαραγωγής ήταν η σεξουαλική απιστία. Αυτή η πράξη στερεί από τον άνδρα τη βεβαιότητα ότι είναι ο πατέρας του παιδιού και μπορεί να τον οδηγήσει να επενδύσει πόρους και χρόνο στην αναπαραγωγή και ανάπτυξη του γενετικού υλικού κάποιου άλλου. Γι' αυτό, το κυριότερο μέλημά του είναι να ελέγξει τη σεξουαλική δραστηριότητα της συντρόφου του.

Κανένα στοιχείο δεν υπάρχει ότι η έννοια της απιστίες καν ετίθετο. Κανένα στοιχείο δεν υπάρχει ότι ο άνθρωπος στην πρωτόγονη κατάσταση ενδιαφερόταν για την μοναδική πατρότητα. Αντιθέτως μάλσιτα υπάρχουν πάμπολα στοιχεία για κοινωνική οργάνωση γύρω από την συλλογική πατρότητα, η οποία προφανώς και προσφέρει όλες τις παραπάνω διασφαλίσεις επιβίωσης των παιδιών.

Προφανώς και αν δεν τίθεται εξαρχής το ζήτημα ενός πατέρα να μεγλώνει το δικό του παιδί, δεν τίθεται και το ζήτημα να μεγαλώσει κάποιο άλλο και όχι το δικό του.

Αντίθετα, για τη γυναίκα το πρόβλημα είναι τελείως διαφορετικό. Οι γυναίκες ήταν πάντοτε 100% σίγουρες ότι είναι οι μητέρες των παιδιών τους (λόγω της εσωτερικής γονιμοποίησης). Καμιά γυναίκα δεν γέννησε παιδί για το οποίο να αμφιβάλλει αν είναι δικό της. Η φύση έδωσε στη γυναίκα τη βεβαιότητα στη γενετική αναπαραγωγή, την οποία κανείς άνδρας δεν έχει.

Απ' αυτή λοιπόν τη σκοπιά, η ζήλια όπως και πολλά άλλα συναισθήματα, όσο παράλογα και αν φαίνονται εκ πρώτης όψεως, έχουν ένα λόγο ύπαρξης που συνδέεται άμεσα με την επιβίωση του ανθρώπου.

Από αυτή λοιπόν την σκοπιά, θα έλεγα 'εγώ', από που και ως που να δημιουργηθεί στον άνδρα ένα συναίσθημα το οποίο δεν έχει κανένα βιολογικό έρεισμα; Από που και ως που δλδ να δημιουργηθεί ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ η ανάγκη της βεβαιότητας της πατρότητας, όταν αυτή ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ δεν υφίσταται;

Είναι βέβαιος ο συγγραφέας για τη γνώση των αρσενικών γύρω από το ζήτημα της αναπαραγωής και του τρόπου συμμετοχής τους σε αυτή;

Αφ' ενός βοηθάει τον άνδρα να μειώσει τις δυνατότητες ερωτικής απιστίας της γυναίκας -διασφαλίζοντας έτσι ότι το γενετικό υλικό το οποίο θα παραγάγει η σύντροφός του περιέχει και δικά του γονίδια. Αφ' ετέρου βοηθάει τη γυναίκα να μειώσει τις πιθανότητες συναισθηματικής εμπλοκής τού συντρόφου της με άλλη γυναίκα -διασφαλίζοντας έτσι ότι ο σύντροφός της θα επενδύσει πόρους και χρόνο στην αναπαραγωγή των δικών της γονιδίων.

Το αρσενικό διασφαλίζει ότι το δικό του γενετικό υλικό θα μεταδοθεί γαμώντας περισσότερο. Αυτό ισχύει γενικότερα στη φύση.
Αντιθέτως μάλιστα, οι αποκλειστικές σύντροφοι δρουν αντιθετικά στην εξελλικτική βιολογία, αφού ανά πάσα περίοδο γονιμότητας κάποιος θα γαμεί (αποκλειστικά κι όλας) ασχέτως της φυσικής του 'ρώμης', που συνήθως είναι η ένδειξη της ποιότητας των γονιδίων του.
Εξού και οι αποκλειστικές σχέσεις είναι το σπανιότερο φαινόμενο στη φύση.
Ακόμα και στις περιπτώσεις ζευγαρωτών οικογενιών, αυτές σχηματίζονται ανά περίοδο γονιμότητας και διαλύονται μετά τον απογαλακτισμό.

Βιολογικά δεν υπάρχει καμία 'αναγκαία' συνθήκη για την ύπαρξη ζευγαρωτής οικογένειας, αποκλειστικού πατέρα κλπ κλπ χωρίς παρ' όλ' αυτά να βλάπτεται ή να παρεμποδίζεται η εξελλικτική ανάγκη της 'επιβίωσης του ισχυρότερου'

Η ζήλια είναι ένας τρόπος προσαρμογής. Μια προσαρμογή στη γλώσσα της εξελικτικής βιολογίας σημαίνει μια λύση στο επαναλαμβανόμενο πρόβλημα της αναπαραγωγής και της επιβίωσης. Ο σύγχρονος άνθρωπος κουβαλάει μέσα του αυτό το επικίνδυνο πάθος επειδή αυτό τον οδήγησε στην αναπαραγωγική επιτυχία των προγόνων του.

«Η ζήλια» γράφει ο καθηγητής Ντέιβιντ Μπους, «δεν αποτελεί σημείο ανωριμότητας αλλά ένα πολύ σημαντικό πάθος που βοήθησε τους προγόνους μας και ίσως βοηθάει ακόμα και εμάς σήμερα να αντιμετωπίσουμε μια σειρά αναπαραγωγικών κινδύνων. Η ερωτική ζήλια είναι μια επιτυχημένη, αν και πολλές φορές εκρηκτική, λύση στις συνεχείς δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπιζαν οι πρόγονοί μας»

Ολα αυτά τα συναισθήματα αποτελούν ασυνείδητες στρατηγικές επιβίωσης που μας κληροδότησαν οι επιτυχημένοι αναπαραγωγικά πρόγονοί μας στο πλαίσιο μιας διαδικασίας εκτοντάδων χιλιάδων ετών...

Το πρόβλημα της αναπαραγωγής και της επιβίωσης δεν σχετίζεται με κανέναν απολύτως τρόπο με την αποκλειστική ζευγαρωτή οικογένεια. Συνεπως και η ζήλια δεν έχει κανένα βιολογικό έρεισμα στην ανάγκη επιβίωσης του ανθρώπου σε μια πρωτόγονη κατάσταση. Δεν αποτελεί στρατηγική έμφυτη στο είδος (τουλάχιστον στις απαρχές του) και δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο που να το υποστηρίζει.

Απλώς μια αποτυχημένη προσπάθεια να βρούμε βιολογικά ερείσματα σε συμπεριφορές που είναι όντως βαθειά ριζωμένες μέσα μας, μας φαίνονται 'παράλογες αλλά δεν είναι' και προσπαθούμε αν τις ανάγουμε 'στα προαιώνια γονίδια'.

Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Ή τουλάχιστον τα στοιχεία περισσότερο δείχνουν ότι δεν είναι, παρά ότι είναι.

Βαθειά ριζωμένες συμπεριφορές μπορούν αν προκύψουν και σε μεταγενέστερους χρόνους, και όχο αποκλειστικά στου προϊστορικούς. Αλλά το να 'υπάρχουν εκ γεννέσεως είδους' βολεύει γιατί αυτό μεταφράζεται 'έτσι είναι, έτσι ήταν, έτσι θα είναι' 'δεν φταίμε έτσι είναι η φύση μας' και άλλα τέτοια 'αποενοχοποιητικά'.

Αλλά δεν είναι, και το γεγονός ότι σήμερα όλοι μας (εγώ σίγουρα και όσοι ξέρω) διατρχόμαστε από ορισμένα αξεπέραστα συμπλέγματα (όπως της αποκλειστικότητας στην σύντροφο) δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι έτσι ήταν πάντα, και ότι ντε και καλά έτσι θα είναι πάντα. Το ότι δεν μπορούμε να τα ξεπεράσουμε ακόμα κι αν το κάνουμε 'θεωρητικά', απίσης δεν σημαίνει ότι είναι γονιδιακά.

Τέσπα, 0/10 στο απαράδεκτο κατ' εμέ άρθρο που αναχρονιστικά προσπαθεί να 'νομιμοποιήσει' καταστάσεις ανάγοντας (για άλλη μια φορά) στα 'γονίδια' χρησιμποιώντας μια απλώς επιστημονικοφανή γλώσσα βασιζόμενο στην έλλειψη γνώσεων και στοιχείων, ενώ το ίδιο επιμελώς και 'χάριν συντομίας' παραλείπει να εμφανίσει το οποιοδήποτε επικαλούμενο εμμένως την 'κοινή λογική' η οποία σαφέστατα δεν μπορεί να μας βοηθήσει στην ανάγνωση εποχών καθ' όλα διαφορετικών από τις σημερινές.

Αυτος ο Μιχας ανοιγει ωραιες συζητησεις στο φορουμ

Ουτ' εγω μπορω να πω οτι συμφωνω, εξ' ου και το:
Παντως, επειδη δεν ειμαι και πολυ σχετικος με το αντικειμενο (την ανθρωπολογια, οχι τις γυναικες ) καθε αποψη ειναι ευπροσδεκτη

Ο χρήστης kouk έγραψε:
Από το moto.gr ο χρήστης ziggy είναι απολαυστικός!
Δεν κρατήθηκα και το έβαλα και εδω!
Είναι απίστευτο....
http://www.moto.gr/forums/showthread.ph ... adid=22749
*Όλα ξεκινάνε όταν κολλάς στην αρχή της Τσιμισκή. Έχεις αργήσει 20 λεπτά στο meeting, έχεις ξεχάσει να γράψεις την αναφορά για την σημερινή συνάντηση με τον Διευθυντή, τα μαλλιά σου έχουν ακόμη γαρύφαλλα από τη χθεσινή καταστροφή, φοράς δύο διαφορετικές κάλτσες, η αναπνοή σου σκοτώνει την κοινωνική σου ζωή και ενώ είσαι έτοιμος να παραδεχτείς επιτέλους το «πόσο μαλάκας ανεύθυνος είμαι, εγώ φταίω για όλα», έρχεται από μηχανής θεός ο ταξιτζής-κοινωνιολόγος να δώσει άλλοθι φανερώνοντας την πραγματική αλήθεια, το root of all evil, αυτό που πραγματικά σε έκανε να ξεχάσεις να πλύνεις τα δόντια σου, σε καθυστέρησε στο δρόμο, δεν σε άφησε να τελειώσεις την αναφορά και εσκεμμένα μπέρδεψε τις κάλτσες σου για να φαίνεσαι σαν παγώνι και ποιο σημαντικό σου δημιούργησε ενοχές και σε έκανε να σκεφτείς άσχημα για τον εαυτό σου «πόσο μαλάκας είμαι», ενώ εσύ είσαι απλά ένα άδολο και αθώο θύμα.

Ταρίφας: Ααααααχχχχ (βγάζει ένα βαθύ αναστεναγμό), ΠΟυυυΤΑααΝεεεςςς ( η λέξη σκαλώνει ανάμεσα στα δόντια, διανύοντας τη διαδρομή λάρυγγα-φάρυγγα σχεδόν όσο χρειάζεται για να ξεκολλήσουμε από την κίνηση).
Σουφρώνω τα χείλια, σηκώνω τα φρύδια και κουνάω το κεφάλι συγκαταβατικά, έχοντας ακόμη στο μυαλό μου τύψεις και ενοχές που δεν έδειξα τον ίδιο ζήλο να τελειώσω την αναφορά όσο έδειξα για να τελειώσω τα αποθέματα λουλουδιών για χάριν της τραγουδιάρας.
Ταρίφας: Ψίτ, κύριος? Παντρεμένος?
Ziggy: Εγώ? Μπά, μικρός είμαι ακόμη.
Ταρίφας: Καλά κάνεις, εγώ που παντρεύτηκα μικρός τι κατάλαβα? ΠουυΤΑααΝεεεςςς (και κουνά το κεφάλι δεξιά αριστερά ακολουθώντας τον ταξί.
Ziggy: Με συγχωρείτε, δεν είχα πρόθεση να σας προσβάλλω, είμαι σίγουρος ότι η γυναίκα σας είναι μια αξιαγάπητη και πάνω απ’όλα αξιόλογη κυρία
Ταρίφας: Μπα, πουτάνα είναι. Γι’αυτό την παντρεύτηκα.
Ziggy: Μάλιστα. Μήπως θα θέλατε να μου εξηγήσετε πώς μία γυναίκα που εκδηλώνει ένα μακροχρόνιο ενδιαφέρων για έναν άντρα, είναι κατά εσάς, και το τονίζω κατά εσάς, γιατί κατε με αποτελεί μια αξιολάτρευτη κυρία, πουτάνα, και μάλιστα η μεγαλύτερη? Και επιπλέον αποφασίζεται να την παντρευτείτε?
Ταρίφας: Άκου λοιπόν καρντάση. Εγώ το γυναικάκι μου το είδα πρώτη φορά στην Ικτίνου. Ξανθό, ψηλό, με ένα μίνι ως τον ομφαλό, σταματάω να την πάρω κούρσα. «Που πάτε μαντάμ», της φωνάζω. «Νεάπολη», με λέει αυτή. «Μπέκα μέσα», την λέω εγώ. Κάθεται στο πίσω κάθισμα. Εγώ χαμηλώνω το καθρέφτη για να βλέπω τα μπούτια της. Και είχε κάτι μπούτια καρντάση, άλλο να σε λέω και άλλο να τα βλέπεις. «Παντρεμένη, μαντάμ?», τη ρωτάω. «Ελεύθερη» με λέει αυτή. Θα γαμήσουμε σκέφτομαι εγώ. Σήμερα όμως όχι μετά από 18μίση μήνες, σκέφτομαι τώρα. Με πιάνει κουβέντα. Και «τι ωραία μάτια που έχεις», με λέει, και «τι πυκνά μαλλιά», με λέει, και «100 ευρώ τσιμπουκάκι-πισοκωλλητό» με λέει και μένω κόκαλο. «Τι 100 ευρώ?¨» την λέω? «100» με λέει, και μου κλείνει το μάτι πονηρά. Γυρνάω και την κοιτάζω όπως κοιτάζω εσένα καλή ώρα. Και είναι καρντάση σαν Filmnet 3 μετά τις 12. Την κοιτάω στα μάτια και την λέω: «Άμα είχα 100 ευρώ μαντάμ, θα παντρευόμουνα». Με κοιτάει στα μάτια και με λέει: «Άμα σε δώσω 100 ευρώ, με παντρεύεσαι?». Σε μια προσπάθεια να το παίξω κούκλος την λέω: « Τι με λες ρε κοπέλα μου, εγώ και τζάμπα σε παντρεύομαι». «Έκλεισε», με λέει αυτή. «Αύριο κάνουμε τα χαρτιά, γιατί την Παρασκευή λήγει η άδεια παραμονής μου, και με στέλνουν πίσω στα Σόφια. Με παντρεύεσαι και σε 18 μήνες χωρίζουμε, παίρνω εγώ τα χαρτιά μου και μετά φιλαράκια». «Σοβαρά με μιλάς τώρα?» την λέω. «Σοβαρότατα» με λέει. Το σκέφτομαι ρε καρντάση και λέω στον εαυτό μου: «εγώ είμαι σαν ανάποδο γαμώτο, τέτοιο μ***ί και να το πλήρωνα δεν με καθόταν. Το παντρεύομαι, κάνω το κομμάτι μου, βγάζω τα γούστα μου και σε 18 μήνες χωρίζω. Έτσι κι’αλλιώς όλα τα καλά πράγματα έχουν ένα τέλος. «Μέσα» την λέω και την άλλη μέρα παντρευτήκαμε.
Ziggy: Οφείλω να ομολογήσω πως με καλύψατε εν μέρη. ΟΚ, νομίζω ότι είναι φανερό, ότι η γυναίκα σας είναι όντως πουτάνα, και μάλιστα γι’αυτό την παντρευτήκατε. Βέβαια αυτό δεν την κάνει και την μεγαλύτερη. Μάλιστα είμαι σίγουρος ότι πολλοί έχουν ακολουθήσει το παράδειγμα σας, και μάλιστα πέρασαν 18 μήνες λαγνείας, σαρκικής υπερβολής, σεξουαλικής κραιπάλης και μάλιστα τζάμπα.
Ταρίφας: Δεν με λες καρντάση, βιάζεσαι πολύ?
Ziggy: -Κοιτάω το ρολόι μου, έχω αργήσει ήδη 1 ώρα οπότε δεν γαμιέται- Μπα μωρέ.
Ταρίφας: Ε άκου τότε να τελειώσω και μετά με λες αν ήταν όντως η μεγαλύτερη.
Ziggy: Παρακαλώ.
Ταρίφας: Πάμε λοιπόν σπίτι μετά το γάμο. Τρέχω και γω στο κρεβάτι. Απλώνω την κορμάρα και μένω με τις κάλτσες. Σκάει μύτη και η μαντάμ, ζαρτιέρες, μαύρα εσώρουχα και από πάνω μακρύ αδιάβροχο. Πω ρε μάνα μου, αναλογίζομαι, τι γυναίκα βρήκα ο καργιόλης. Τρίβω τα χέρια μου με ευχαρίστηση. Με πλησιάζει, με δίνει ένα φιλί στο μέτωπο και με λέει «Άντε Παναγή μου, κοιμήσου εσύ τώρα γιατί έχει μεροκάματο αύριο και εγώ πρέπει να πάω για δουλεία». Τι έγινε ρε Παναγή, λέω στον εαυτό μου? Δες σας τα πάνε καλά μαντάμ. «Πού νομίζεις ότι πάς?» την λέω. «Στη δουλειά», με λέει. « Η γυναίκα του Παναγή δουλεία? Στο γόνα ρε θα σε σφάξω», την λέω. «Αχ, Παναγή μου είσαι πολύ γλυκός, αλλά δυστυχώς, αν δεν πάω για δουλεία θα ταράξουμε τον Θείο Νίκολαι, και δεν το θέλουμε αυτό, το θέλουμε?». « Και ποίος τον χέζει μωρή τον θείο σου τον Νίκολαι? – κανένας καημένος βούλγαρος τσομπάνης που νομίζει ότι η ανιψιά του δουλεύει νυχτερινή βάρδια ως νευροχειρούργος στο Διαβαλκανικό. «Ε καλά τώρα που θα περάσει να με πάρει, να του το πεις» με λέει, και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της χτυπάει η πόρτα. Τρέχει η μαντάμ να ανοίξει και τσιροκοπάει υστερικά «Τσίτσκο Νίκολαι, Τσίτσκο Νίκολαι». «Γαμώ το σόι σου» μουρμουρίζω καθώς βάζω τη ρόμπα μου και ετοιμάζομαι να πω σ’αυτόν το βουκόλο βούλγαρο να αφήσει εμένα και τη γυναίκα μου ήσυχο, μπας και γαμήσουμε απόψε. Την ώρα που πάω να διασχίσω την πόρτα του σαλονιού πέφτω πάνω σε μια τεράστια ντουλάπα, που κάποιος μετακίνησε χωρίς να μου το πει. «Καλά ακόμη δεν μπήκες στο σπίτι, άρχισες να μετακινείς και τα έπιπλα?», φωνάζω. Προς έκπληξή μου όμως αντί να με απαντήσει το γυναικάκι μου, με απαντάει η ντουλάπα με μια βραχνή, σκοτεινή φωνή: «Στράβο Ντρουγκάρι. Για σουμ Τσιτσκο Νίκολαι», και με δίνει μία στην πλάτη, με σκοπό μάλλον να με χαιρετήσει αν και εγώ το ένιωσα σαν προσπάθεια να με ισιώσει την σκολίωση που είχα από μικρός. «Σιγά ρε καρντάση, θα με ξεκάνεις» του λέω. «Ήρθα να πάρω Νάτασα για δουλεία. Προμπλέμα?» με λέει. «Κανένα προμπλέμα, τον λέω, μόνο φέρτηνα πίσω πριν τις έξι, να με κάνει τουλάχιστο κάνα φαγητό, όχι τίποτε άλλο, άλλα να μην λέει και η γειτονιά ότι πήρα καμιά ακαμάτα. «Νέμα προμπλέμα, με λέει, και με δίνει άλλη μία, με αποτέλεσμα να επαναφέρει την σκολίωση που είχα ξεπεράσει πέντε λεπτά πριν. Έτσι λοιπόν κυλούσε η ζωή μου τους επόμενους 18 μήνες. Κούρσα όλη μέρα, την καθιερωμένη σφαλιάρα στη πλάτη κάθε βράδυ από τον Τσίτσκο Νίκολαι και με την ελπίδα ότι την επόμενη μέρα θα βρω την ευκαιρία έστω να γλύψω ένα κοκαλάκι από την Νάτασσα, περνούσαν οι μέρες του έγγαμου βίου μου.
Ziggy: Ωραία όλα αυτό κυρ Παναγή μου, αλλά η κυρία Νάτασσα, όχι μόνο σκιά σου δεν είχε γίνει, άλλα ούτε καν την σκιά της δεν είχες δει όσο ήσασταν παντρεμένοι.
Ταρίφας: Πάλι βιάζεσαι καρντάση. Και επειδή φτάνουμε Αριστοτέλους σε λίγο, θα σε τα πω γρήγορα. Τον τρίτο μήνα λοιπόν, η κυρά, επειδή λέει ότι δεν ικανοποιούσα τις σεξουαλικές μου ανάγκες, εκδήλωσε μια παθολογική ζήλια, γιατί λέει ότι εμείς οι άντρες που αυτή τους ξέρει καλύτερα από τον καθένα, αν δεν γαμήσουμε για 1 μήνα, αρχίζουμε να ξενοπηδάμε, και επειδή δεν ήταν διατεθειμένη να λερώσει το στεφάνι της, άρχισε να έρχεται μαζί μου όλη μέρα όπου και να πήγαινα. Πήγαινα να πάρω τσιγάρα «πού πάς παναγής?» με φώναζε, «για τσιγάρα» την απαντούσα, «έρχομαι και γω» με απαντούσε. Όσο πιο πολύ προσπαθούσα να εξαφανιστώ, τόσο πιο πολύ ζήλευε, με αποτέλεσμα να παίζω πρέφα με τους συνάδελφους, και να έχω την κυρα-Νάτασσα στο διπλανό τραπέζι. Και το χειρότερο απ’όλα ήταν πώς άμα η παρτίδα κρατούσε πολύ, και έχανε κανένα ραντεβού, έριχνε και καμιά ξεπέτα σε κάνα συνάδελφο για να ρεφάρει τη χασούρα. Αποτέλεσμα, όλος ο συνεταιρισμός «Μακεδονία» να έχει πηδήξει τη γυναίκα μου, εκτός από μένα. Όταν βέβαια της πρότεινα, αντί να ζηλεύει ότι θα ξενοπηδήξω επειδή δεν με κάθεται, να με κάτσει να ησυχάσω και γω να ησυχάσει και αυτή ξέρεις τι με απάντησε? “I never mess business with pleasure darling”. Βέβαια επειδή εγώ δεν ξέρω Βουλγάρικα, δεν κατάλαβα τι μου είπε. Περάσανε λοιπόν 18 μήνες και γω, είχα βάλει το πουλί μου στη γυάλα μαζί με όλα τα άλλα πράγματα που βάζουμε σε γυάλες (Φυτά και λουλούδια, Αντικείμενα μικρά που δεν θέλουμε να χάσουμε, Τα όνειρα και τις προσδοκίες μας ;)). Το διαζύγιο βγήκε και η Νάτασσα, ήρθε στο σπίτι να πάρει τα πράγματα της. Την κοιτάω απορημένος. «Ρε συ Νατάσσα, είμαστε τόσους μήνες παντρεμένοι, τώρα πια είσαι ελεύθερη, έχεις τα χαρτιά σου, θέλω να μου κάνεις μια χάρη» την λέω. «Ότι θες Παναγή μου», με λέει. «Νατάσσα, θέλω να με κάτσεις, θέλω να σε πηδήξω, να σε πετάξω το μουνί στα τζάμια», λέω σαλταρισμένος και απηυδισμένος μετά από 18 βασανιστικούς μήνες αγαμίας. «Ντόμπρο» με λέει. «Ντόμπροοοοο?»,
*

ωραίο fairytale, πλακα πλακα, εχω δει τόσα στη μικρή μου ζωη που μπορεί να έχει και δόση αλήθειας. Ε ρε τι όργια κυκλοφορούν ανάμεσα μας.

Ο χρήστης drdino έγραψε:
Τολμώ να πω πως δεν ισχύει αυτό...

drdino αρ γιου αι φιμειλ?

Ο χρήστης giannispolo έγραψε:

Τολμώ να πω πως δεν ισχύει αυτό...

drdino αρ γιου αι φιμειλ?

Γιες

Όλοι στα βουλγάρικα μιλάνε τελευταία. Μόδα είναι;

Ο χρήστης giannispolo έγραψε:

Τολμώ να πω πως δεν ισχύει αυτό...

drdino αρ γιου αι φιμειλ?

Of course..it's a common secret...