Σε αυτό το τόπικ, μπορείτε να πετάτε διάφορες ιστορίες, που έχετε ζήσει, και σας έχουν εντυπωθεί. Προσοχή, μόνο αληθινές ιστορίες! Κάνω εγώ την αρχή.

Ο Κατσαρίδας

Ο Φώτης είχε τη σπάνια τύχη [ή ατυχία], να γεννηθεί με μια ιδιαίτερη ευλογία. Μετά τη γέννησή του, κάπου στον Πύργο του νομού Ηλείας, οι αυτόκλητες Μοίρες, πραγματοποίησαν την καθιερωμένη τους επίσκεψη. Τον βρήκαν να κοιμάται στην κούνια του. Η Κλωθώ με τις τεράστιες βυζάρες, που ‘βγάζαν μάτι είχε αρχίσει ήδη να γνέθει το κουβάρι της ζωής του, η Άτροπος απλώς παρακολουθούσε –άλλωστε δεν ήταν ακόμη η ώρα να επέμβει-, ενώ η Λάχεση άρχισε να σκέπτεται πώς ακριβώς να χαράξει την πορεία της ζωής του μικρού Φώτη. Ένα πράγμα της ήρθε στο μυαλό: θα τον έκανε ατρόμητο. Δεν θα φοβόταν ποτέ και με τίποτα. Αυτός δε θα χεζόταν ποτέ, παρά μόνο όταν πήγαινε στο μπάνιο. Αυτή και η βυζαρού Κλωθώ προδιέγραψαν τη ζωή του, με τρόπο που δεν θα μπορούσε ποτέ ο μικρός να φανταστεί.

Κάτι τέτοιο πρέπει να ‘γινε πριν 25 περίπου χρόνια, όταν ο καλός μου φίλος τυλιγμένος στο βρεφικό του σάβανο απολάμβανε την ελαστική αίσθηση της πιπίλας. Δεν εξηγείται διαφορετικά πώς στο καλό, αρχίζει και νυστάζει ακριβώς στο σημείο μεταξύ 170 και 180 km/h. Στα 195, κοντά 200, το κορμί του είναι ήδη χυμένο στο δεξί κάθισμα, οι αισθήσεις του έχουν νεκρωθεί, στα 220 κοντερίσια έχει περάσει σε φάση REM. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω ότι το να οδηγεί άλλος σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο άβολα. Όταν ο άλλος μάλιστα οδηγεί σαν κυνηγημένος, φυσιολογικά αισθάνεσαι φόβο, ίσως και τρόμο. Αυτό απορρέει από την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δεν έχεις τον έλεγχο. Είσαι αφημένος στην πρωτοβουλία δράσης κάποιου άλλου, πράγμα που σε κάνει να αισθάνεσαι ευάλωτος, σου μεταδίδει έντονη ανασφάλεια.
Όμως ο Φώτης δε χαμπαριάζει. Η Μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη.

Γνωριστήκαμε στα Γιάννενα, φοιτητές κι οι δύο. Γίναμε γείτονες και μετά φίλοι. Μετά από λίγη συναναστροφή, άρχισα να καταλαβαίνω ότι ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Φορούσε πάντα μαύρα, χειμώνες, καλοκαίρια δε ‘μπα να έλιωνες στη ζέστη, αυτός, σαν να είχε ενσωματώσει κάποιο βιολογικό ερ-κοντίσιον, δεν φαινόταν να σκοτίζεται. Είχε μια σειρά μαύρα υποκάμισα, διαφόρων αποχρώσεων του μαύρου, μαύρα παντελόνια, μαύρα παπούτσια, μαύρα γυαλιά –φυσικά-, γενικώς τη νύχτα αν δεν γέλαγε ήταν αόρατος. Ήταν και λίγο μαυριδερός, πράγμα που ορισμένοι κακεντρεχείς απέδιδαν στις μακρινές αποβάσεις Σαρακηνών πειρατών στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου και τις ανάλογες επιμιξίες, αλλά όσο υποχθόνιος φαινόταν, άλλο τόσο καλόκαρδος και ευαίσθητος ήταν.

Το άλλο βασικό χαρακτηριστικό του ήταν το υπερφυσικό κυριολεκτικά υβρεολόγιό του, το οποίο είχε εξελιχθεί στο έπακρο. Είχε φτάσει στο σημείο να αποστηθίσει το εορτολόγιο, ώστε να είναι και επίκαιρος, δηλ. να βρίζει τον εκάστοτε άγιο στη γιορτή του. Οπωσδήποτε ήταν αξιοθαύμαστη αυτή η μερική θεολογική του κατάρτιση. Εκτός αυτού, η συχνότητα των ύβρεων είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Χτύπαγε λίγο το πόδι του στην καρέκλα και «τημπαναγίασου». Μόνο μία φορά με αιφνιδίασε: Ήμουν σπίτι, το δικό του είναι ακριβώς δίπλα, μια πόρτα, και ξαφνικά ακούω ένα υπόκωφο μπαμ. Πετάγομαι κατευθείαν δίπλα, η πόρτα είναι ανοιχτή, και τον βλέπω σωριασμένο στο πάτωμα. Δίπλα του η σφουγγαρίστρα, και ο κουβάς. Αυτός ξυπόλυτος. Είχε γλιστρήσει. Ξαφνιάστηκα γιατί οι φωνητικές του χορδές δεν σχημάτισαν το καθιερώμενο «τχρστοσου». Στην απορία μου, μου απάντησε ότι το είπε, αλλά χαμηλόφωνα, για αυτό δεν το άκουσα. Πόναγε τόσο, που δεν μπορούσε να το κραυγάσει με την συνηθισμένη του ευχέρεια.

Τον ατρόμητο του χαρακτήρα του, άρχισε να εκδηλώνει, εν καιρώ.
Παρότι δεν είχε δίπλωμα οδήγησης, έδειχνε στο δεξί κάθισμα τουλάχιστον μπλαζέ. Ότι γούσταρε πάντες, σφήνες κλπ ανωριμότητες, γούσταρε, αλλά στο πρώτο μας ατύχημα, δευτερόλεπτα πριν διαλύσουμε την μπροστινή ανάρτηση, σαν να τον άκουσα να λέει «δώσε, δώσε…τημπαναγίατου».
Μια άλλη φορά, πήγε να τον «μπατήσει» ένα λεωφορείο. Την ώρα που το λεωφορείο ξεκινούσε από τη στάση, ο Φώτης αποφάσισε να περάσει ακριβώς μπροστά του. Ο Λεωφορατζής έκοψε απότομα για μην τον στείλει αδιάβαστο, η απάντηση ήταν μια αγριοματιά και μια μπαναγία. Συνέχισε όμως ατάραχος το δρόμο του. «Φίλλλε, το είδες το μ(*νί το λεωφορατζή, που πήγε να με πατήσει; Μπουχαχαχα, είμαι κατσαρίδα φίλε, δεν παθαίνω τίποτα, χαχαχαχα»
Και όντως σπάνια αρρώσταινε. Το ανοσοποιητικό του σύστημα πρέπει να ‘ταν εξαιρετικό, και είναι πραγματικά μυστήριο, γιατί κατέβαζε τόνους ολόκληρους βόκτας, ενώ το μεσημεριανό του γεύμα περιλάμβανε πολλές φορές μόνο πακοτίνια, τσιπς και μια σοκολάτα.

Ήταν Γενάρης, τέτοια εποχή, πάνε τώρα 3-4 χρόνια. Κανονίζουμε να πάμε βόλτα σε ένα κωλάδικο, κάπου 40 χιλιόμετρα νότια των Ιωαννίνων.
Μετά, θα γυρίζαμε Γιάννενα. Ο Φώτης, πίσσα όπως πάντα, μετά βίας τον ξεχώριζες, στα μαύρα. Ο καιρός κλασικός γιαννιώτικος. Κρύο και βροχή. Ξεκινάμε.
Το ραλίδιο ακριβώς στο σημείο πριν σπάσουν τα όρια της πρόσφυσης, πεταγόταν ισορροπημένα από στροφή σε στροφή, με τον Φώτη δίπλα ήδη να χασμουριέται. Στις ευθείες με τον TU να στροφάρει μεταξύ 5 και 7Κ rpm, ο Φώτης άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του, συνεπής στο ραντεβού του με τον ύπνο. Ακριβώς, με το που φτάνουμε, ξυπνάει. Ίσως τα αρχέγονα σεξουαλικά ένστικτά του, του υπέδειξαν ότι είναι ώρα για πραγματικό θέαμα. Το κωλόμπαρο ήταν η Ιθάκη του. Αφού περάσαμε από τον έλεγχο και την πάντα καχύποπτη ματιά του βλοσυρού πορτιέρη, μπήκαμε στα ενδότερα. Δύο κορίτσια, αγαλματένια έτσι όπως μόνο το πρώην ανατολικό μπλοκ ξέρει να γεννά, ήρθαν στη συντροφιά μας. Όσο μιλάγαμε με τα κορίτσια, ένας περίεργος τύπος, μας κάρφωνε. Ώσπου ο Φώτης έκανε την κίνηση, που δεν έπρεπε.
Έχωσε το χέρι του μέσα στο μπούστο της μίας κοπέλας, παρασυρμένος και τυφλωμένος από ένα πάθος, του οποίου τον κίνδυνο περιφρονούσε. Η κοπέλα σαν κάτι να είπε «όκι, ντεν πρέπει» ή κάτι τέτοιο. Ο Φώτης δε μάσησε. Το χέρι του παρέμενε εξαφανισμένο μέσα στο μπούστο της. Ώσπου χτύπησε συναγερμός. Ο απέναντι τύπος μαζί με άλλους 5-6 τρέχει προς το μέρος μας. Τον πιάνει από το γιακά, πέφτουνε μερικές ψιλές, προσπαθώ να τον τραβήξω να φύγουμε. Με τα πολλά τον απαγκιστρώνω και τρέχουμε προς την έξοδο. Άρον άρον μπαίνουμε στο αμάξι. Φεύγουμε με χαλίκια να πετάγονται, καθώς οι τροχοί σπίναραν.

-Τι έγινε ρε Φώτη;

-Τι να σου πω ρε φίλε, είναι στη μοίρα μου το βυζί, τι να κάνω;

ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του φόρουμ!
Με περισσή αγάπη
Pai Mei

Σε αυτό το τόπικ, μπορείτε να πετάτε διάφορες ιστορίες, που έχετε ζήσει, και σας έχουν εντυπωθεί. Προσοχή, μόνο αληθινές ιστορίες! Κάνω εγώ την αρχή.

Ο Κατσαρίδας

Ο Φώτης είχε τη σπάνια τύχη [ή ατυχία], να γεννηθεί με μια ιδιαίτερη ευλογία. Μετά τη γέννησή του, κάπου στον Πύργο του νομού Ηλείας, οι αυτόκλητες Μοίρες, πραγματοποίησαν την καθιερωμένη τους επίσκεψη. Τον βρήκαν να κοιμάται στην κούνια του. Η Κλωθώ με τις τεράστιες βυζάρες, που ‘βγάζαν μάτι είχε αρχίσει ήδη να γνέθει το κουβάρι της ζωής του, η Άτροπος απλώς παρακολουθούσε –άλλωστε δεν ήταν ακόμη η ώρα να επέμβει-, ενώ η Λάχεση άρχισε να σκέπτεται πώς ακριβώς να χαράξει την πορεία της ζωής του μικρού Φώτη. Ένα πράγμα της ήρθε στο μυαλό: θα τον έκανε ατρόμητο. Δεν θα φοβόταν ποτέ και με τίποτα. Αυτός δε θα χεζόταν ποτέ, παρά μόνο όταν πήγαινε στο μπάνιο. Αυτή και η βυζαρού Κλωθώ προδιέγραψαν τη ζωή του, με τρόπο που δεν θα μπορούσε ποτέ ο μικρός να φανταστεί.

Κάτι τέτοιο πρέπει να ‘γινε πριν 25 περίπου χρόνια, όταν ο καλός μου φίλος τυλιγμένος στο βρεφικό του σάβανο απολάμβανε την ελαστική αίσθηση της πιπίλας. Δεν εξηγείται διαφορετικά πώς στο καλό, αρχίζει και νυστάζει ακριβώς στο σημείο μεταξύ 170 και 180 km/h. Στα 195, κοντά 200, το κορμί του είναι ήδη χυμένο στο δεξί κάθισμα, οι αισθήσεις του έχουν νεκρωθεί, στα 220 κοντερίσια έχει περάσει σε φάση REM. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω ότι το να οδηγεί άλλος σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο άβολα. Όταν ο άλλος μάλιστα οδηγεί σαν κυνηγημένος, φυσιολογικά αισθάνεσαι φόβο, ίσως και τρόμο. Αυτό απορρέει από την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δεν έχεις τον έλεγχο. Είσαι αφημένος στην πρωτοβουλία δράσης κάποιου άλλου, πράγμα που σε κάνει να αισθάνεσαι ευάλωτος, σου μεταδίδει έντονη ανασφάλεια.
Όμως ο Φώτης δε χαμπαριάζει. Η Μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη.

Γνωριστήκαμε στα Γιάννενα, φοιτητές κι οι δύο. Γίναμε γείτονες και μετά φίλοι. Μετά από λίγη συναναστροφή, άρχισα να καταλαβαίνω ότι ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Φορούσε πάντα μαύρα, χειμώνες, καλοκαίρια δε ‘μπα να έλιωνες στη ζέστη, αυτός, σαν να είχε ενσωματώσει κάποιο βιολογικό ερ-κοντίσιον, δεν φαινόταν να σκοτίζεται. Είχε μια σειρά μαύρα υποκάμισα, διαφόρων αποχρώσεων του μαύρου, μαύρα παντελόνια, μαύρα παπούτσια, μαύρα γυαλιά –φυσικά-, γενικώς τη νύχτα αν δεν γέλαγε ήταν αόρατος. Ήταν και λίγο μαυριδερός, πράγμα που ορισμένοι κακεντρεχείς απέδιδαν στις μακρινές αποβάσεις Σαρακηνών πειρατών στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου και τις ανάλογες επιμιξίες, αλλά όσο υποχθόνιος φαινόταν, άλλο τόσο καλόκαρδος και ευαίσθητος ήταν.

Το άλλο βασικό χαρακτηριστικό του ήταν το υπερφυσικό κυριολεκτικά υβρεολόγιό του, το οποίο είχε εξελιχθεί στο έπακρο. Είχε φτάσει στο σημείο να αποστηθίσει το εορτολόγιο, ώστε να είναι και επίκαιρος, δηλ. να βρίζει τον εκάστοτε άγιο στη γιορτή του. Οπωσδήποτε ήταν αξιοθαύμαστη αυτή η μερική θεολογική του κατάρτιση. Εκτός αυτού, η συχνότητα των ύβρεων είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Χτύπαγε λίγο το πόδι του στην καρέκλα και «τημπαναγίασου». Μόνο μία φορά με αιφνιδίασε: Ήμουν σπίτι, το δικό του είναι ακριβώς δίπλα, μια πόρτα, και ξαφνικά ακούω ένα υπόκωφο μπαμ. Πετάγομαι κατευθείαν δίπλα, η πόρτα είναι ανοιχτή, και τον βλέπω σωριασμένο στο πάτωμα. Δίπλα του η σφουγγαρίστρα, και ο κουβάς. Αυτός ξυπόλυτος. Είχε γλιστρήσει. Ξαφνιάστηκα γιατί οι φωνητικές του χορδές δεν σχημάτισαν το καθιερώμενο «τχρστοσου». Στην απορία μου, μου απάντησε ότι το είπε, αλλά χαμηλόφωνα, για αυτό δεν το άκουσα. Πόναγε τόσο, που δεν μπορούσε να το κραυγάσει με την συνηθισμένη του ευχέρεια.

Τον ατρόμητο του χαρακτήρα του, άρχισε να εκδηλώνει, εν καιρώ.
Παρότι δεν είχε δίπλωμα οδήγησης, έδειχνε στο δεξί κάθισμα τουλάχιστον μπλαζέ. Ότι γούσταρε πάντες, σφήνες κλπ ανωριμότητες, γούσταρε, αλλά στο πρώτο μας ατύχημα, δευτερόλεπτα πριν διαλύσουμε την μπροστινή ανάρτηση, σαν να τον άκουσα να λέει «δώσε, δώσε…τημπαναγίατου».
Μια άλλη φορά, πήγε να τον «μπατήσει» ένα λεωφορείο. Την ώρα που το λεωφορείο ξεκινούσε από τη στάση, ο Φώτης αποφάσισε να περάσει ακριβώς μπροστά του. Ο Λεωφορατζής έκοψε απότομα για μην τον στείλει αδιάβαστο, η απάντηση ήταν μια αγριοματιά και μια μπαναγία. Συνέχισε όμως ατάραχος το δρόμο του. «Φίλλλε, το είδες το μ(*νί το λεωφορατζή, που πήγε να με πατήσει; Μπουχαχαχα, είμαι κατσαρίδα φίλε, δεν παθαίνω τίποτα, χαχαχαχα»
Και όντως σπάνια αρρώσταινε. Το ανοσοποιητικό του σύστημα πρέπει να ‘ταν εξαιρετικό, και είναι πραγματικά μυστήριο, γιατί κατέβαζε τόνους ολόκληρους βόκτας, ενώ το μεσημεριανό του γεύμα περιλάμβανε πολλές φορές μόνο πακοτίνια, τσιπς και μια σοκολάτα.

Ήταν Γενάρης, τέτοια εποχή, πάνε τώρα 3-4 χρόνια. Κανονίζουμε να πάμε βόλτα σε ένα κωλάδικο, κάπου 40 χιλιόμετρα νότια των Ιωαννίνων.
Μετά, θα γυρίζαμε Γιάννενα. Ο Φώτης, πίσσα όπως πάντα, μετά βίας τον ξεχώριζες, στα μαύρα. Ο καιρός κλασικός γιαννιώτικος. Κρύο και βροχή. Ξεκινάμε.
Το ραλίδιο ακριβώς στο σημείο πριν σπάσουν τα όρια της πρόσφυσης, πεταγόταν ισορροπημένα από στροφή σε στροφή, με τον Φώτη δίπλα ήδη να χασμουριέται. Στις ευθείες με τον TU να στροφάρει μεταξύ 5 και 7Κ rpm, ο Φώτης άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του, συνεπής στο ραντεβού του με τον ύπνο. Ακριβώς, με το που φτάνουμε, ξυπνάει. Ίσως τα αρχέγονα σεξουαλικά ένστικτά του, του υπέδειξαν ότι είναι ώρα για πραγματικό θέαμα. Το κωλόμπαρο ήταν η Ιθάκη του. Αφού περάσαμε από τον έλεγχο και την πάντα καχύποπτη ματιά του βλοσυρού πορτιέρη, μπήκαμε στα ενδότερα. Δύο κορίτσια, αγαλματένια έτσι όπως μόνο το πρώην ανατολικό μπλοκ ξέρει να γεννά, ήρθαν στη συντροφιά μας. Όσο μιλάγαμε με τα κορίτσια, ένας περίεργος τύπος, μας κάρφωνε. Ώσπου ο Φώτης έκανε την κίνηση, που δεν έπρεπε.
Έχωσε το χέρι του μέσα στο μπούστο της μίας κοπέλας, παρασυρμένος και τυφλωμένος από ένα πάθος, του οποίου τον κίνδυνο περιφρονούσε. Η κοπέλα σαν κάτι να είπε «όκι, ντεν πρέπει» ή κάτι τέτοιο. Ο Φώτης δε μάσησε. Το χέρι του παρέμενε εξαφανισμένο μέσα στο μπούστο της. Ώσπου χτύπησε συναγερμός. Ο απέναντι τύπος μαζί με άλλους 5-6 τρέχει προς το μέρος μας. Τον πιάνει από το γιακά, πέφτουνε μερικές ψιλές, προσπαθώ να τον τραβήξω να φύγουμε. Με τα πολλά τον απαγκιστρώνω και τρέχουμε προς την έξοδο. Άρον άρον μπαίνουμε στο αμάξι. Φεύγουμε με χαλίκια να πετάγονται, καθώς οι τροχοί σπίναραν.

-Τι έγινε ρε Φώτη;

-Τι να σου πω ρε φίλε, είναι στη μοίρα μου το βυζί, τι να κάνω;

ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του φόρουμ!
Με περισσή αγάπη
Pai Mei

Σε αυτό το τόπικ, μπορείτε να πετάτε διάφορες ιστορίες, που έχετε ζήσει, και σας έχουν εντυπωθεί. Προσοχή, μόνο αληθινές ιστορίες! Κάνω εγώ την αρχή.

Ο Κατσαρίδας

Ο Φώτης είχε τη σπάνια τύχη [ή ατυχία], να γεννηθεί με μια ιδιαίτερη ευλογία. Μετά τη γέννησή του, κάπου στον Πύργο του νομού Ηλείας, οι αυτόκλητες Μοίρες, πραγματοποίησαν την καθιερωμένη τους επίσκεψη. Τον βρήκαν να κοιμάται στην κούνια του. Η Κλωθώ με τις τεράστιες βυζάρες, που ‘βγάζαν μάτι είχε αρχίσει ήδη να γνέθει το κουβάρι της ζωής του, η Άτροπος απλώς παρακολουθούσε –άλλωστε δεν ήταν ακόμη η ώρα να επέμβει-, ενώ η Λάχεση άρχισε να σκέπτεται πώς ακριβώς να χαράξει την πορεία της ζωής του μικρού Φώτη. Ένα πράγμα της ήρθε στο μυαλό: θα τον έκανε ατρόμητο. Δεν θα φοβόταν ποτέ και με τίποτα. Αυτός δε θα χεζόταν ποτέ, παρά μόνο όταν πήγαινε στο μπάνιο. Αυτή και η βυζαρού Κλωθώ προδιέγραψαν τη ζωή του, με τρόπο που δεν θα μπορούσε ποτέ ο μικρός να φανταστεί.

Κάτι τέτοιο πρέπει να ‘γινε πριν 25 περίπου χρόνια, όταν ο καλός μου φίλος τυλιγμένος στο βρεφικό του σάβανο απολάμβανε την ελαστική αίσθηση της πιπίλας. Δεν εξηγείται διαφορετικά πώς στο καλό, αρχίζει και νυστάζει ακριβώς στο σημείο μεταξύ 170 και 180 km/h. Στα 195, κοντά 200, το κορμί του είναι ήδη χυμένο στο δεξί κάθισμα, οι αισθήσεις του έχουν νεκρωθεί, στα 220 κοντερίσια έχει περάσει σε φάση REM. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω ότι το να οδηγεί άλλος σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο άβολα. Όταν ο άλλος μάλιστα οδηγεί σαν κυνηγημένος, φυσιολογικά αισθάνεσαι φόβο, ίσως και τρόμο. Αυτό απορρέει από την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δεν έχεις τον έλεγχο. Είσαι αφημένος στην πρωτοβουλία δράσης κάποιου άλλου, πράγμα που σε κάνει να αισθάνεσαι ευάλωτος, σου μεταδίδει έντονη ανασφάλεια.
Όμως ο Φώτης δε χαμπαριάζει. Η Μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη.

Γνωριστήκαμε στα Γιάννενα, φοιτητές κι οι δύο. Γίναμε γείτονες και μετά φίλοι. Μετά από λίγη συναναστροφή, άρχισα να καταλαβαίνω ότι ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Φορούσε πάντα μαύρα, χειμώνες, καλοκαίρια δε ‘μπα να έλιωνες στη ζέστη, αυτός, σαν να είχε ενσωματώσει κάποιο βιολογικό ερ-κοντίσιον, δεν φαινόταν να σκοτίζεται. Είχε μια σειρά μαύρα υποκάμισα, διαφόρων αποχρώσεων του μαύρου, μαύρα παντελόνια, μαύρα παπούτσια, μαύρα γυαλιά –φυσικά-, γενικώς τη νύχτα αν δεν γέλαγε ήταν αόρατος. Ήταν και λίγο μαυριδερός, πράγμα που ορισμένοι κακεντρεχείς απέδιδαν στις μακρινές αποβάσεις Σαρακηνών πειρατών στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου και τις ανάλογες επιμιξίες, αλλά όσο υποχθόνιος φαινόταν, άλλο τόσο καλόκαρδος και ευαίσθητος ήταν.

Το άλλο βασικό χαρακτηριστικό του ήταν το υπερφυσικό κυριολεκτικά υβρεολόγιό του, το οποίο είχε εξελιχθεί στο έπακρο. Είχε φτάσει στο σημείο να αποστηθίσει το εορτολόγιο, ώστε να είναι και επίκαιρος, δηλ. να βρίζει τον εκάστοτε άγιο στη γιορτή του. Οπωσδήποτε ήταν αξιοθαύμαστη αυτή η μερική θεολογική του κατάρτιση. Εκτός αυτού, η συχνότητα των ύβρεων είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Χτύπαγε λίγο το πόδι του στην καρέκλα και «τημπαναγίασου». Μόνο μία φορά με αιφνιδίασε: Ήμουν σπίτι, το δικό του είναι ακριβώς δίπλα, μια πόρτα, και ξαφνικά ακούω ένα υπόκωφο μπαμ. Πετάγομαι κατευθείαν δίπλα, η πόρτα είναι ανοιχτή, και τον βλέπω σωριασμένο στο πάτωμα. Δίπλα του η σφουγγαρίστρα, και ο κουβάς. Αυτός ξυπόλυτος. Είχε γλιστρήσει. Ξαφνιάστηκα γιατί οι φωνητικές του χορδές δεν σχημάτισαν το καθιερώμενο «τχρστοσου». Στην απορία μου, μου απάντησε ότι το είπε, αλλά χαμηλόφωνα, για αυτό δεν το άκουσα. Πόναγε τόσο, που δεν μπορούσε να το κραυγάσει με την συνηθισμένη του ευχέρεια.

Τον ατρόμητο του χαρακτήρα του, άρχισε να εκδηλώνει, εν καιρώ.
Παρότι δεν είχε δίπλωμα οδήγησης, έδειχνε στο δεξί κάθισμα τουλάχιστον μπλαζέ. Ότι γούσταρε πάντες, σφήνες κλπ ανωριμότητες, γούσταρε, αλλά στο πρώτο μας ατύχημα, δευτερόλεπτα πριν διαλύσουμε την μπροστινή ανάρτηση, σαν να τον άκουσα να λέει «δώσε, δώσε…τημπαναγίατου».
Μια άλλη φορά, πήγε να τον «μπατήσει» ένα λεωφορείο. Την ώρα που το λεωφορείο ξεκινούσε από τη στάση, ο Φώτης αποφάσισε να περάσει ακριβώς μπροστά του. Ο Λεωφορατζής έκοψε απότομα για μην τον στείλει αδιάβαστο, η απάντηση ήταν μια αγριοματιά και μια μπαναγία. Συνέχισε όμως ατάραχος το δρόμο του. «Φίλλλε, το είδες το μ(*νί το λεωφορατζή, που πήγε να με πατήσει; Μπουχαχαχα, είμαι κατσαρίδα φίλε, δεν παθαίνω τίποτα, χαχαχαχα»
Και όντως σπάνια αρρώσταινε. Το ανοσοποιητικό του σύστημα πρέπει να ‘ταν εξαιρετικό, και είναι πραγματικά μυστήριο, γιατί κατέβαζε τόνους ολόκληρους βόκτας, ενώ το μεσημεριανό του γεύμα περιλάμβανε πολλές φορές μόνο πακοτίνια, τσιπς και μια σοκολάτα.

Ήταν Γενάρης, τέτοια εποχή, πάνε τώρα 3-4 χρόνια. Κανονίζουμε να πάμε βόλτα σε ένα κωλάδικο, κάπου 40 χιλιόμετρα νότια των Ιωαννίνων.
Μετά, θα γυρίζαμε Γιάννενα. Ο Φώτης, πίσσα όπως πάντα, μετά βίας τον ξεχώριζες, στα μαύρα. Ο καιρός κλασικός γιαννιώτικος. Κρύο και βροχή. Ξεκινάμε.
Το ραλίδιο ακριβώς στο σημείο πριν σπάσουν τα όρια της πρόσφυσης, πεταγόταν ισορροπημένα από στροφή σε στροφή, με τον Φώτη δίπλα ήδη να χασμουριέται. Στις ευθείες με τον TU να στροφάρει μεταξύ 5 και 7Κ rpm, ο Φώτης άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του, συνεπής στο ραντεβού του με τον ύπνο. Ακριβώς, με το που φτάνουμε, ξυπνάει. Ίσως τα αρχέγονα σεξουαλικά ένστικτά του, του υπέδειξαν ότι είναι ώρα για πραγματικό θέαμα. Το κωλόμπαρο ήταν η Ιθάκη του. Αφού περάσαμε από τον έλεγχο και την πάντα καχύποπτη ματιά του βλοσυρού πορτιέρη, μπήκαμε στα ενδότερα. Δύο κορίτσια, αγαλματένια έτσι όπως μόνο το πρώην ανατολικό μπλοκ ξέρει να γεννά, ήρθαν στη συντροφιά μας. Όσο μιλάγαμε με τα κορίτσια, ένας περίεργος τύπος, μας κάρφωνε. Ώσπου ο Φώτης έκανε την κίνηση, που δεν έπρεπε.
Έχωσε το χέρι του μέσα στο μπούστο της μίας κοπέλας, παρασυρμένος και τυφλωμένος από ένα πάθος, του οποίου τον κίνδυνο περιφρονούσε. Η κοπέλα σαν κάτι να είπε «όκι, ντεν πρέπει» ή κάτι τέτοιο. Ο Φώτης δε μάσησε. Το χέρι του παρέμενε εξαφανισμένο μέσα στο μπούστο της. Ώσπου χτύπησε συναγερμός. Ο απέναντι τύπος μαζί με άλλους 5-6 τρέχει προς το μέρος μας. Τον πιάνει από το γιακά, πέφτουνε μερικές ψιλές, προσπαθώ να τον τραβήξω να φύγουμε. Με τα πολλά τον απαγκιστρώνω και τρέχουμε προς την έξοδο. Άρον άρον μπαίνουμε στο αμάξι. Φεύγουμε με χαλίκια να πετάγονται, καθώς οι τροχοί σπίναραν.

-Τι έγινε ρε Φώτη;

-Τι να σου πω ρε φίλε, είναι στη μοίρα μου το βυζί, τι να κάνω;

ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του φόρουμ!
Με περισσή αγάπη
Pai Mei

Ο χρήστης Rallyeman έγραψε:

:lol: ΤΡΟΜΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ..Φοβερο στορι..Ευγε..Αυτος ηταν ο φιλος που σκοτωθηκε με το R1?? Τρομερος ο κατσαριδας..............

Όχι ρε χαζοrandomά! Αυτος είναι άλλος.... Ο ΓΙΟΥΤΣΟΣ (Φωτης) ΖΕΙ και ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ και η ιστορια αυτη αληθευει....
Ποτε θα φτιαξεις το μάρμαρο να παμε να σε τρυπησω??

Δεν σου φτάνουνε τα τσάγια που σε έχω ποτίσει;

Ωραίος Dimsaba!

Μ' αρέσουν πολύ αυτές οι αληθινές ιστορίες!

Παιδιά, συνεχίστε!