“Ρε ποιος Brundle κλπ, εγώ θα το τουρμπισω…” (Σ.Χ. καπου στα τελη του 80 αν θυμαμαι καλα και δοκιμάζοντας την West Φόρμουλα 1 με μονό τουρμπο και 900 αλογα...)

Κάποιες φράσεις σε σημαδεύουν από μικρό παιδί, και ενώ για χρόνια νανουρίζεσαι με το «οδηγώντας» του «μπαμπά Καββαθά», με τις διάφορες εμπειρίες ζωής του «νονού Στρατή», τις τέλειες διαδρομές του «θειου» Νίκου Δήμου και ένα σωρό άλλα βιβλία και άρθρα που με τον καιρό συλλέγεις, και αφού έχεις ήδη γυρίσει διάφορες πίστες με διάφορα αυτοκίνητα που πάντα ονειρευόσουν και είχες την τύχη να τα αποκτήσεις, έχοντας πείσει μέχρι και την γυναίκα σου, γιατί «αγάπη μου, προτιμάς να τρέχω στους δρόμους?»…

Ξαφνικά…η τύχη το γυρνάει από δω και από κει, και σου χαμογελά, κι έτσι ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, γύρω στα 32 σου, συνειδητοποιείς ότι είσαι εκεί, στο Ρινγκ, με μια Μ3, δική σου, αυτή που πάντα επιθυμούσες και με παρέα άλλους 3 τρελούς και πολύ καλούς φίλους, να έχεις κάνει αυτό που έβρεχε τα νυχτερινά όνειρα σου… 5 γύροι μόλις έχουν τελειώσει στην δυσκολότερη πίστα του κόσμου, σε συνθήκες παρανοϊκές, αλλού στεγνά, κι αλλού βρεγμένα, με λάστιχα φθαρμένα από άλλες πίστες και στροφές…

Ικανοποίηση…

Κάθομαι εκεί στο χώρο στάθμευσης και την κοιτάζω , ανάμεσα σε αλλά τέρατα, αλλά για μένα υπάρχει μόνον αυτή. Τα μέταλλα κρυώνουν και βγάζουν ήχους, αλλά εγώ ξέρω πως εκεί μέσα κρύβεται μια καρδιά, μια ψυχή που έλεγε και ο «θειος Ν.Δημου», που είναι τώρα ευχαριστημένη, γιατί γύρισε και έτρεξε εκεί που είχε γεννηθεί, γιαυτο που είχε γεννηθεί. Στο Ρινγκ.

Κάθομαι και την κοιτάζω, και ενώ η μέρα σχεδόν έχει τελειώσει και ένα ψιλοβρόχι έχει ξαναρχίσει, το μικρό παιδί μέσα μου ξυπνάει, και μου φωνάζει, «ακόμη μια φορά, ακόμη μια και μετά τέρμα». Δεύτερη σκέψη δεν υπάρχει και…
«Ποιος Καββαθάς, ποιος Στρατής, ποιοι δάσκαλοι εγώ θα την τρέξω!»
και ο εξακύλινδρος καθαρίζει τα πνευμονία του για μια ακόμη φορά. Πρώτη και το στροφόμετρο στις έξι, Δευτέρα και εφταμιση, τρίτη… πέντε… έξι…
«κάτι γυαλίζει εκεί στην άκρη του κερμπ…»εξιμιση
«γυαλίζει πολύ, και τα λάστιχα είναι σλικ…»
πάτα…άσε…πάτα…περίπου
υδρολισθιση
ανάποδα
το guard rail
μπαμ!
σκέψεις πολλές…
σταματήσαμε.

Αγανάκτηση…

«είσαι καλά?» ρωτάει ο Θέμης…
«μια χαρά, εσύ?» τον ρωτάω
«μείνε στο αμάξι, μην βγαίνεις» ξανάλεει ο Θέμης.
«ναι σωστά» απαντώ αλλά βιάζομαι να δω πόσο την χτύπησα…
Είναι καλά. Δεν μπορεί να προχωρήσει, αλλά είναι καλά.
Την πρόδωσα, εγώ, όχι αυτή… αλλά το νιώθω ότι δεν την πείραξε. Σαν τα παιδιά όταν παίζεις χτυπάς, και σκίζεις και κάνα πόδι, ανοίγει και καμία μύτη… συμβαίνουν αυτά.

Με κοιτάει καθώς την ανεβάζουν στο γερανό και μου φάνηκε ότι άκουσα να μου λέει «δεν πειράζει, χαλάλι»
«Χαλάλι κούκλα μου, θα σε κάνω πάλι σαν καινούργια, και θα ξανάπαμε, κι αυτή την φορά, θα σε οδηγήσω όπως σου αξίζει. Θα γίνω αντάξιος σου»

Αφιερωμένο στους 4τροχους που με μεγάλωσαν.

Υ.Γ.1 «Μπαμπά» Κ.Κ. έκανα ζημιά αλλά ήμουν Στην Πίστα. Θα προσέχω πιο πολύ από τώρα,

Υ.Γ.2 «Νονέ» Σ.Χ. θα το «ξανατουρμπισω» γιατί έτσι πρέπει.

Υ.Γ.3 «Θειε» Νίκο (Δήμου), δεν ξέρω αν το διαβάζεις εδώ πια, αλλά σου γράφω να σου πω, ότι βρήκα την τέλεια διαδρομή.

“Ρε ποιος Brundle κλπ, εγώ θα το τουρμπισω…” (Σ.Χ. καπου στα τελη του 80 αν θυμαμαι καλα και δοκιμάζοντας την West Φόρμουλα 1 με μονό τουρμπο και 900 αλογα...)

Κάποιες φράσεις σε σημαδεύουν από μικρό παιδί, και ενώ για χρόνια νανουρίζεσαι με το «οδηγώντας» του «μπαμπά Καββαθά», με τις διάφορες εμπειρίες ζωής του «νονού Στρατή», τις τέλειες διαδρομές του «θειου» Νίκου Δήμου και ένα σωρό άλλα βιβλία και άρθρα που με τον καιρό συλλέγεις, και αφού έχεις ήδη γυρίσει διάφορες πίστες με διάφορα αυτοκίνητα που πάντα ονειρευόσουν και είχες την τύχη να τα αποκτήσεις, έχοντας πείσει μέχρι και την γυναίκα σου, γιατί «αγάπη μου, προτιμάς να τρέχω στους δρόμους?»…

Ξαφνικά…η τύχη το γυρνάει από δω και από κει, και σου χαμογελά, κι έτσι ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, γύρω στα 32 σου, συνειδητοποιείς ότι είσαι εκεί, στο Ρινγκ, με μια Μ3, δική σου, αυτή που πάντα επιθυμούσες και με παρέα άλλους 3 τρελούς και πολύ καλούς φίλους, να έχεις κάνει αυτό που έβρεχε τα νυχτερινά όνειρα σου… 5 γύροι μόλις έχουν τελειώσει στην δυσκολότερη πίστα του κόσμου, σε συνθήκες παρανοϊκές, αλλού στεγνά, κι αλλού βρεγμένα, με λάστιχα φθαρμένα από άλλες πίστες και στροφές…

Ικανοποίηση…

Κάθομαι εκεί στο χώρο στάθμευσης και την κοιτάζω , ανάμεσα σε αλλά τέρατα, αλλά για μένα υπάρχει μόνον αυτή. Τα μέταλλα κρυώνουν και βγάζουν ήχους, αλλά εγώ ξέρω πως εκεί μέσα κρύβεται μια καρδιά, μια ψυχή που έλεγε και ο «θειος Ν.Δημου», που είναι τώρα ευχαριστημένη, γιατί γύρισε και έτρεξε εκεί που είχε γεννηθεί, γιαυτο που είχε γεννηθεί. Στο Ρινγκ.

Κάθομαι και την κοιτάζω, και ενώ η μέρα σχεδόν έχει τελειώσει και ένα ψιλοβρόχι έχει ξαναρχίσει, το μικρό παιδί μέσα μου ξυπνάει, και μου φωνάζει, «ακόμη μια φορά, ακόμη μια και μετά τέρμα». Δεύτερη σκέψη δεν υπάρχει και…
«Ποιος Καββαθάς, ποιος Στρατής, ποιοι δάσκαλοι εγώ θα την τρέξω!»
και ο εξακύλινδρος καθαρίζει τα πνευμονία του για μια ακόμη φορά. Πρώτη και το στροφόμετρο στις έξι, Δευτέρα και εφταμιση, τρίτη… πέντε… έξι…
«κάτι γυαλίζει εκεί στην άκρη του κερμπ…»εξιμιση
«γυαλίζει πολύ, και τα λάστιχα είναι σλικ…»
πάτα…άσε…πάτα…περίπου
υδρολισθιση
ανάποδα
το guard rail
μπαμ!
σκέψεις πολλές…
σταματήσαμε.

Αγανάκτηση…

«είσαι καλά?» ρωτάει ο Θέμης…
«μια χαρά, εσύ?» τον ρωτάω
«μείνε στο αμάξι, μην βγαίνεις» ξανάλεει ο Θέμης.
«ναι σωστά» απαντώ αλλά βιάζομαι να δω πόσο την χτύπησα…
Είναι καλά. Δεν μπορεί να προχωρήσει, αλλά είναι καλά.
Την πρόδωσα, εγώ, όχι αυτή… αλλά το νιώθω ότι δεν την πείραξε. Σαν τα παιδιά όταν παίζεις χτυπάς, και σκίζεις και κάνα πόδι, ανοίγει και καμία μύτη… συμβαίνουν αυτά.

Με κοιτάει καθώς την ανεβάζουν στο γερανό και μου φάνηκε ότι άκουσα να μου λέει «δεν πειράζει, χαλάλι»
«Χαλάλι κούκλα μου, θα σε κάνω πάλι σαν καινούργια, και θα ξανάπαμε, κι αυτή την φορά, θα σε οδηγήσω όπως σου αξίζει. Θα γίνω αντάξιος σου»

Αφιερωμένο στους 4τροχους που με μεγάλωσαν.

Υ.Γ.1 «Μπαμπά» Κ.Κ. έκανα ζημιά αλλά ήμουν Στην Πίστα. Θα προσέχω πιο πολύ από τώρα,

Υ.Γ.2 «Νονέ» Σ.Χ. θα το «ξανατουρμπισω» γιατί έτσι πρέπει.

Υ.Γ.3 «Θειε» Νίκο (Δήμου), δεν ξέρω αν το διαβάζεις εδώ πια, αλλά σου γράφω να σου πω, ότι βρήκα την τέλεια διαδρομή.

“Ρε ποιος Brundle κλπ, εγώ θα το τουρμπισω…” (Σ.Χ. καπου στα τελη του 80 αν θυμαμαι καλα και δοκιμάζοντας την West Φόρμουλα 1 με μονό τουρμπο και 900 αλογα...)

Κάποιες φράσεις σε σημαδεύουν από μικρό παιδί, και ενώ για χρόνια νανουρίζεσαι με το «οδηγώντας» του «μπαμπά Καββαθά», με τις διάφορες εμπειρίες ζωής του «νονού Στρατή», τις τέλειες διαδρομές του «θειου» Νίκου Δήμου και ένα σωρό άλλα βιβλία και άρθρα που με τον καιρό συλλέγεις, και αφού έχεις ήδη γυρίσει διάφορες πίστες με διάφορα αυτοκίνητα που πάντα ονειρευόσουν και είχες την τύχη να τα αποκτήσεις, έχοντας πείσει μέχρι και την γυναίκα σου, γιατί «αγάπη μου, προτιμάς να τρέχω στους δρόμους?»…

Ξαφνικά…η τύχη το γυρνάει από δω και από κει, και σου χαμογελά, κι έτσι ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, γύρω στα 32 σου, συνειδητοποιείς ότι είσαι εκεί, στο Ρινγκ, με μια Μ3, δική σου, αυτή που πάντα επιθυμούσες και με παρέα άλλους 3 τρελούς και πολύ καλούς φίλους, να έχεις κάνει αυτό που έβρεχε τα νυχτερινά όνειρα σου… 5 γύροι μόλις έχουν τελειώσει στην δυσκολότερη πίστα του κόσμου, σε συνθήκες παρανοϊκές, αλλού στεγνά, κι αλλού βρεγμένα, με λάστιχα φθαρμένα από άλλες πίστες και στροφές…

Ικανοποίηση…

Κάθομαι εκεί στο χώρο στάθμευσης και την κοιτάζω , ανάμεσα σε αλλά τέρατα, αλλά για μένα υπάρχει μόνον αυτή. Τα μέταλλα κρυώνουν και βγάζουν ήχους, αλλά εγώ ξέρω πως εκεί μέσα κρύβεται μια καρδιά, μια ψυχή που έλεγε και ο «θειος Ν.Δημου», που είναι τώρα ευχαριστημένη, γιατί γύρισε και έτρεξε εκεί που είχε γεννηθεί, γιαυτο που είχε γεννηθεί. Στο Ρινγκ.

Κάθομαι και την κοιτάζω, και ενώ η μέρα σχεδόν έχει τελειώσει και ένα ψιλοβρόχι έχει ξαναρχίσει, το μικρό παιδί μέσα μου ξυπνάει, και μου φωνάζει, «ακόμη μια φορά, ακόμη μια και μετά τέρμα». Δεύτερη σκέψη δεν υπάρχει και…
«Ποιος Καββαθάς, ποιος Στρατής, ποιοι δάσκαλοι εγώ θα την τρέξω!»
και ο εξακύλινδρος καθαρίζει τα πνευμονία του για μια ακόμη φορά. Πρώτη και το στροφόμετρο στις έξι, Δευτέρα και εφταμιση, τρίτη… πέντε… έξι…
«κάτι γυαλίζει εκεί στην άκρη του κερμπ…»εξιμιση
«γυαλίζει πολύ, και τα λάστιχα είναι σλικ…»
πάτα…άσε…πάτα…περίπου
υδρολισθιση
ανάποδα
το guard rail
μπαμ!
σκέψεις πολλές…
σταματήσαμε.

Αγανάκτηση…

«είσαι καλά?» ρωτάει ο Θέμης…
«μια χαρά, εσύ?» τον ρωτάω
«μείνε στο αμάξι, μην βγαίνεις» ξανάλεει ο Θέμης.
«ναι σωστά» απαντώ αλλά βιάζομαι να δω πόσο την χτύπησα…
Είναι καλά. Δεν μπορεί να προχωρήσει, αλλά είναι καλά.
Την πρόδωσα, εγώ, όχι αυτή… αλλά το νιώθω ότι δεν την πείραξε. Σαν τα παιδιά όταν παίζεις χτυπάς, και σκίζεις και κάνα πόδι, ανοίγει και καμία μύτη… συμβαίνουν αυτά.

Με κοιτάει καθώς την ανεβάζουν στο γερανό και μου φάνηκε ότι άκουσα να μου λέει «δεν πειράζει, χαλάλι»
«Χαλάλι κούκλα μου, θα σε κάνω πάλι σαν καινούργια, και θα ξανάπαμε, κι αυτή την φορά, θα σε οδηγήσω όπως σου αξίζει. Θα γίνω αντάξιος σου»

Αφιερωμένο στους 4τροχους που με μεγάλωσαν.

Υ.Γ.1 «Μπαμπά» Κ.Κ. έκανα ζημιά αλλά ήμουν Στην Πίστα. Θα προσέχω πιο πολύ από τώρα,

Υ.Γ.2 «Νονέ» Σ.Χ. θα το «ξανατουρμπισω» γιατί έτσι πρέπει.

Υ.Γ.3 «Θειε» Νίκο (Δήμου), δεν ξέρω αν το διαβάζεις εδώ πια, αλλά σου γράφω να σου πω, ότι βρήκα την τέλεια διαδρομή.

1. Συγγνωμη για το νεο τοπικ αλλα γραφω με ενα 33 μοντεμ και δεν μπορω να βρω το κανονικο θρεντ.

2. Θεμης, Μανος, Στελιος... τι να σας πω ρε παιδια... ευχαριστω! Η τελεια παρεα! ποτε παλι ξανα??

3. Η Μ3 εχει μονο λαμαρινοδουλεια. τα μηχανικα ειναι οκ!

4. Σας ευχαριστω ολους για τα θερμα σας σχολια!

5. παραπανω σχολια σε μερικες μερες που γυρναω ιταλια.