Αφορμή γι'αυτήν εδώ τη δημοσίευση είναι μια γειτόνισσά μου στην πολυκατοικία που μένω. Αν κρίνω απ'τις πινακίδες, είναι σαλονικιά, πράγμα που όμως καμία σημασία δεν έχει. Το ζουμί είναι αλλού. Οδηγεί ένα Citroen ZX 1400άρι. Καλά ως εδώ. Το θέμα έιναι πως τ'αυτοκίνητο είναι χτυπημένο απ'όλες του τις μεριές. Μπροστά πίσω, δεξιά, αριστερά, η χαρά του φαναρτζή. Χθες είδα ότι απέκτησε κι ένα ωραιότατο σπάσιμο στο παρμπρίζ.

Μια φορά, όταν μοιράζαμε τις θέσεις στάθμευσης, τη ρώτησα αν είναι δικό της (για να το επιβεβαιώσω, καθότι την έχω δει να το οδηγεί) και μου απάντησε θετικά, συμπληρώνοντας πόσο σαράβαλο είναι.

Και ερωτώ: Το αμάξι φταίει για το χάλι του ή ο οδηγός;

Λίγες φορές στη ζωή μου έχω δει αυτοκίνητα που κάθε λίγο και λιγάκι να αποκτούν κι από ένα καινούργιο χτύπημα. Αυτή είναι μια από αυτές τις φορές...

Αφορμή γι'αυτήν εδώ τη δημοσίευση είναι μια γειτόνισσά μου στην πολυκατοικία που μένω. Αν κρίνω απ'τις πινακίδες, είναι σαλονικιά, πράγμα που όμως καμία σημασία δεν έχει. Το ζουμί είναι αλλού. Οδηγεί ένα Citroen ZX 1400άρι. Καλά ως εδώ. Το θέμα έιναι πως τ'αυτοκίνητο είναι χτυπημένο απ'όλες του τις μεριές. Μπροστά πίσω, δεξιά, αριστερά, η χαρά του φαναρτζή. Χθες είδα ότι απέκτησε κι ένα ωραιότατο σπάσιμο στο παρμπρίζ.

Μια φορά, όταν μοιράζαμε τις θέσεις στάθμευσης, τη ρώτησα αν είναι δικό της (για να το επιβεβαιώσω, καθότι την έχω δει να το οδηγεί) και μου απάντησε θετικά, συμπληρώνοντας πόσο σαράβαλο είναι.

Και ερωτώ: Το αμάξι φταίει για το χάλι του ή ο οδηγός;

Λίγες φορές στη ζωή μου έχω δει αυτοκίνητα που κάθε λίγο και λιγάκι να αποκτούν κι από ένα καινούργιο χτύπημα. Αυτή είναι μια από αυτές τις φορές...

Αφορμή γι'αυτήν εδώ τη δημοσίευση είναι μια γειτόνισσά μου στην πολυκατοικία που μένω. Αν κρίνω απ'τις πινακίδες, είναι σαλονικιά, πράγμα που όμως καμία σημασία δεν έχει. Το ζουμί είναι αλλού. Οδηγεί ένα Citroen ZX 1400άρι. Καλά ως εδώ. Το θέμα έιναι πως τ'αυτοκίνητο είναι χτυπημένο απ'όλες του τις μεριές. Μπροστά πίσω, δεξιά, αριστερά, η χαρά του φαναρτζή. Χθες είδα ότι απέκτησε κι ένα ωραιότατο σπάσιμο στο παρμπρίζ.

Μια φορά, όταν μοιράζαμε τις θέσεις στάθμευσης, τη ρώτησα αν είναι δικό της (για να το επιβεβαιώσω, καθότι την έχω δει να το οδηγεί) και μου απάντησε θετικά, συμπληρώνοντας πόσο σαράβαλο είναι.

Και ερωτώ: Το αμάξι φταίει για το χάλι του ή ο οδηγός;

Λίγες φορές στη ζωή μου έχω δει αυτοκίνητα που κάθε λίγο και λιγάκι να αποκτούν κι από ένα καινούργιο χτύπημα. Αυτή είναι μια από αυτές τις φορές...

Άσε, μάλλον πρέπει ν'αρχίσουμε να μιλάμε για κακομοιριασμένα αυτοκινητάκια που πέσανε στα χέρια ανθρώπων που τα βασανίζουν! Ας πάρουμε το Fiat Panda 700 μιας γνωστής μου:

1. Ξεφλουδισμένο χρώμα.
2. Διαλυμένη ανοιγόμενη οροφή.
3. Ένα φτερό αλλαγμένο, αλλά δεν έχει βαφτεί ΠΟΤΕ κι έχει τρυπήσει απ'τη σκουριά.
4. Τρύπες από σκουριά.
5. Ένα φανάρι σπασμένο, αλλά λειτουργεί. Στο άλλο έχει καεί η λάμπα εδώ και κάτι μήνες.
6. Κάποιο μπουζί είναι καμμένο.
7. Εξάτμιση σχεδόν κομμένη πια απ'τη σκουριά, το καζανάκι ίσα που κρατιέται στη θέση του.
8. Διαφορετική μάρκα λάστιχο σε κάθε ζάντα, ανομοιόμορφη φθορά, κάποια λάστιχα είναι σλικ πια, τα άλλα ξεραμένα.
9. Μια ζάντα ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ, το λάστιχο με σαμπρέλα.
10. Σπασμένο παρμπρίζ

Και η απάντησή της στο ερώτημά μου γιατί δεν το φτιάχνει ή γιατί δεν το αλλάζει;

'Δεν είναι στ'όνομά μου, είναι στου πατέρα μου και δεν το φτιάχνει!'

Renault 21 Turbo, λευκό. Στα Χανιά. Μια φορά χωρίς τρακάρισμα δεν το'χω δει. Πρέπει να'χει αλλάξει καμιά δεκαριά προφυλακτήρες. Γρατζουνιές; Άφθονες. Κάποιες φορές το έχω δει με διαλυμένους τους εξωτερικούς καθρέπτες. Άλλες φορές το έχω δει χωρίς μπροστινά φώτα.

Toyota Corolla πισωκίνητη coupe, ακαθορίστου χρώματος, τελείως τετράγωνη (πριν την ΑΕ86). Πάλι στα Χανιά. Σκουριές παντού. Τα φώτα δουλεύουν όταν θέλουν. Αμορτισέρ; Ποια αμορτισέρ; Αστειευόμαστε; Στην ευθεία, σε ομαλό δρόμο και χοροπηδάει σα μαστουρωμένο αγριοκάτσικο.

Toyota Supra με το σουλούπι της μυτερής Celica, liftback, ασημί χρώματος, πινακίδες ΧΝΗ-κάτι (ανήκει σε αμερικάνο...). Είναι και στη γειτονιά μου. Ο ορισμός του χρεπιού. Βγάζει έναν ήχο λες και το μοτέρ είναι έτοιμο ν'αφήσει κόκκαλα, ζωή, ψυχή και σώμα. Τρύπια εξάτμιση. Η λαμαρίνα του έχει πιο πολλές τρύπες κι από εκείνα τα σέξυ καλσόν τα μαύρα με τις μεγάλες τρύπες. Όπου δεν έχει τρύπες, έχει βγάλει χλαπάτσα. Κι όπου δεν είναι χλαπατσωμένο ή τρύπιο, είναι τσαλακωμένο, γιατί ο ιδιοκτήτης του παρκάρει 'διά της ακοής'. Κάθε τροχός κοιτάει και σε διαφορετικό σημείο του ορίζοντα. Εν τω μεταξύ, είναι και λίγο στραβό και το αμάξωμα...

Fiat Uno Turbo i.e. δεύτερης γενιάς, λευκό. Πάλι στα Χανιά. Ανήκει σε εργολάβο. Δεν φαίνεται να είναι χρέπι, αλλά είναι κακοσυντηρημένο και είναι και στραβό στο αμάξωμά του... Όχι πολύ! Όσο πατάει γκαστρωμένος ελέφαντας!

Opel Kadett B, 1.2, λευκό. Μιλάμε τώρα για αυτοκίνητο τουλάχιστον σαράντα ετών. Το είχε ο πρώην σπιτονοικοκύρης μου, ένας ξερόλας, κουτσομπόλης και ωτακουστής ηλικιωμένος μούργος (όσοι έχουν μείνει στην πολυκατοικία του έχουν να λένε μόνον τα χειρότερα) που το'παιζε και γόης με το βαμμένο το μαλλί - όσο του είχε απομείνει - να προσπαθεί απεγνωσμένα να κρύψει την πραγματική του κουπ, που είναι τεχνοτροπίας Osram.

Εκεί να δείτε σκουριά! Οι μπροστινές κολώνες είχαν εξαϋλωθεί ολοκληρωτικά και τις είχε μπαλώσει βάζοντας, αν είναι ποτέ δυνατόν, ΤΖΑΜΟΣΤΟΚΟ τον οποίον είχε βάψει από πάνω! Τα μαρσπιέ ήταν 'δαντελωτά'. Τα αμορτισέρ δεν τα είχε αλλάξει ποτέ, κι ας είχε κάνει το χρέπι πάνω από 1.000.000 χιλιόμετρα. Για φρένα; Αφήστε... Πώς πήγαινε; Με 50 πήγαινε στην ευθεία στην εθνική και νόμιζες ότι πήγαινες Autobianchi A112 μαλλιοκούβαρα σε επικίνδυνο στροφιλίκι. Το μοτέρ δεν είχε δει συνεργείο ποτέ στη ζωή του. Φημολογείται ότι για λίπανση ο τύπος χρησιμοποιούσε τηγανόλαδο, αλλά οι πληροφορίες αυτές ελέγχονται ως ανακριβείς. Μια φορά μπήκα στο κατασκεύασμα αυτό κι έκτοτε είπα 'ποτέ πια'... Μιλάμε, η πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής μου. Επιπλέον, το κατασκεύασμα αυτό βρώμαγε και μούχλα. Α, για τα λάστιχά του δε σας είπα! Ήταν το ΔΕΥΤΕΡΟ σετ ελαστικών που είχε φορέσει ποτέ στη ζωή του αυτό τ'αμάξι. Σας μιλώ για εποχή 1994-1999.

Αχχχχ... Τα όμορφα αυτοκίνητα όμορφα γίνονται χρέπια στα χέρια άπονων ανθρώπων.

Γείτονάς μου στη Λάρισα με αδασμολόγητη ΑΣΠΡΗ (τι κακό είναι πια αυτό...) Lancia Thema 2.0 LX ή LS, δεν θυμάμαι τώρα πια, την είχε την καημένη του κλώτσου και του μπάτσου. Το αυτοκίνητο κάθε μέρα κι από'να καινούργιο τρακάρισμα - όσο για οδήγημα, κλάφτα. Το'βλεπα και το λυπόμουνα, μου'ρχόταν να του φωνάξω 'γιατί βρε άνθρωπε δεν το λυπάσαι το καημένο τ'αμάξι;'

Σκέτη πίκρα.

Κόκκινο Yugo, το οποίο έβλεπα συχνότατα να κινείται ΑΡΓΑ και αριστερά... ΟΚ, σάπια δε φαινόταν να είχε, αλλά ήταν εμφανώς ΣΤΡΑΒΟ. Σαν τον κάβουρα πήγαινε.

Επίσης, έχουν σκάσει μύτη τελευταία κάτι απίστευτα Datsun 140 στα Χανιά, τα οποία παλιότερα δεν τα έβλεπα. Ένα εξ αυτών φαίνεται 'περιποιημένο'. Καθαρό, με τη μεμβρανούλα τη φυμέ στο τζάμι κλπ. Αλλά το τι μηχανόλαδο βγάζει η ρημάδα η εξάτμισή του δε λέγεται!

Όταν το βλέπω μπροστά μου στην κίνηση της πόλης σπεύδω ν'αλλάξω δρόμο!

Όχι ότι και τα υπόλοιπα καίνε λιγότερα λάδια, αλλά εκείνα είναι καταφανώς χρέπια, με τις λαμαρίνες να είναι έτοιμες ανά πάσα ώρα και στιγμή να φύγουν απ'τη θέση τους.

Ο χρήστης Vasgti έγραψε:
Εγώ θα έλεγα πως μάλλον δεν είναι να γελάμε με αυτά, αλλά να προβληματιζόμαστε με όλους αυτούς τους 'χάρους' που μας περιτριγυρίζουν.

Γιατί (όπως έγραψε και ο lefos πιο πάνω) αν ένα από αυτά τα επικίνδυνα οχήματα εμπλακεί σε ατύχημα με ένα γρήγορο σύγχρονο αυτοκίνητο (χτυπάω ξύλο), όλοι θα πέσουν να κατηγορήσουν τον οδηγό του 'γρήγορου' αυτοκινήτου. Η μήπως κάνω λάθος?

Αυτό είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ δεδομένο. ΠΟΤΕ κανείς δεν κατηγορεί τον ιδιοκτήτη του σαράβαλου.

Ξέρετε τι σκέφτομαι;

Ότι η κατάσταση του αυτοκινήτου τελικά αντανακλά και το σεβασμό του ιδιοκτήτη του απέναντι στη ζωή τη δική του και των άλλων οδηγών.