Στο παρελθόν είχα ξανασχολιάσει την εικόνα των τεστ των 4Τ και τα σχόλιά μου παρεξηγήθηκαν. Έχοντας διαβάσει εν πολλοίς το τελευταίο τεύχος επανέρχομαι στο θέμα «αξιολόγηση αυτοκινήτων» στο αγαπημένο μας περιοδικό, εντελώς ψύχραιμα, με φιλική διάθεση αλλά –και πάλι- καυστικός.

Ανακάλυψα ότι εδώ και αρκετούς μήνες (αν όχι μερικά χρόνια) διαβάζω τις παρουσιάσεις και τελικά συγκρατώ ελάχιστα πράγματα, τη στιγμή που θυμάμαι χαρακτηριστικές παρατηρήσεις για μοντέλα της προηγούμενης και προπροηγούμενης δεκαετίας(!). Αρκετούς μήνες τώρα διαβάζω (και ξαναδιαβάζω) συγκεκριμένα τεστ και συγκριτικά προσπαθώντας να βρω το λόγο που γίνεται αυτό. Παρατήρησα λοιπόν ότι όσο ομογενοποιημένα κατάντησαν τα οικογενειακά αυτοκίνητα της αυγής του 21ου αιώνα, άλλο τόσο «ομογενοποιημένες» έγιναν και οι παρουσιάσεις τους. Ο λόγος που δε μπορούσα να συγκρατήσω λεπτομέρειες, είναι ότι αυτές είναι κοινές στα περισσότερα τεστ. Διαβάσαμε και ξαναδιαβάσαμε, αλλά και βλέπουμε κι εμείς καθημερινά ότι όλα τα αυτοκίνητα είναι ποιοτικά, ασφαλή και με παρόμοια (χαλαρή) συμπεριφορά στο δρόμο. Τώρα όμως καταλαβαίνω πόσο λάθος είναι αυτή η παραδοχή από ένα αυτοκινητιστικό περιοδικό, το οποίο ωφείλει να ανακαλύπτει και να αναδεικνύει ποιες είναι οι διαφορές δεκάδων μοντέλων της αγοράς, κι όσο πιο λίγες είναι αυτές, τόσο πιο σκληρά θα πρέπει να φτάνει στα άκρα το κάθε αυτοκίνητο ώστε να τις ανακαλύψει και να τις αναδείξει, ειδάλλως χάνει το νόημα ύπαρξής του. Το να αναφερθεί φερειπείν ότι τελικά όλα τα οικογενειακά της αγοράς ικανοποιούν τον αγοραστή τους –χωρίς να αμφιβάλλω ότι αυτό ισχύει- αυτομάτως μειώνει την αναγκαιότητα των 4Τ στην πληροφόρησή μας για την αυτοκίνηση, αφού ελαχιστοποιεί την απόσταση μου ως αναγνώστη που έχει ελάχιστη γνώση για τα δεκάδες αυτά μοντέλα αλλά γνωρίζει ότι όλα είναι καλά, από τον ειδικευμένο συντάκτη που όχι μόνο γνωρίζει (ή ωφείλει να γνωρίζει) τις ελαχιστότατες ίσως διαφοροποιήσεις, αλλά και ωφείλει να τις μεταφέρει με τρόπο αναλυτικό στις λιγοστές σελίδες των παρουσιάσεων, ώστε να μπορώ να λάβω πληρέστατη ενημέρωση, άρα και να έχω λόγους κάθε μήνα να παραμένω πιστός αγοραστής των 4Τ (για την αυτοκίνηση πάνω από όλα και όχι για τις ομολογουμένως σπουδαίες και άκρως ενδιαφέρουσες συνεργασίες με τους Καργάκο, Σωμερίτη, Βασιλικό, Τριάντη και Αναστασιάδη). Η λύση κατ’ εμέ λοιπόν είναι η ακόμη πιο σκληρή πίεση των προς παρουσίαση μοντέλων και η λεπτομερέστερη αναφορά στα πλεονεκτήματα ή και μειονεκτήματά τους, χωρίς να καταναλώνονται -για παράδειγμα- καν παράγραφοι για την «ασφαλή υποστροφική συμπεριφορά» όλων πλέον των μικρών και μικρομεσαίων αυτοκινήτων με τον ημιάκαμπτο πίσω και τα ΜακΦέρσον μπροστά.
Φέρνω ένα απλό παράδειγμα από την μειωμένη εμπειρία μου (συγκριτικά με ένα αυτοκινητιστικό περιοδικό) και μόνο στα δικά μου μοντέλα. Το τιμόνι του τελευταίου Astra, αν και σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με εκείνο του προκατόχου του, παραμένει εκνευριστικά ασαφές και απελπιστικά μαλακό, με αποτέλεσμα να πληροφορούμαι για τις γραμμές του αυτοκινήτου από την κίνηση του πλαισίου, κάτι το οποίο τελικά αποδεικνύεται ενοχλητικό για εμένα έως και επικίνδυνο για το πολύ νέο οδηγό (μία χαρακτηριστικά κακώς νοούμενη ευκολία, η οποία μπερδεύει τον μη έμπειρο και τον κάνει να καβαλάει πεζοδρόμια στην καλύτερη, έως αναχώματα και χαντάκια στη χειρότερη). Αρκετά ασαφές και το τιμόνι του 206 (σε σύγκριση με του Rallye), αλλά η απόσταση που το χωρίζει από εκείνο του Astra μετριέται σε... έτη φωτός (καλά... ίσως υπερβάλω εδώ ). Κι όμως και τα δύο είναι γενικά ΑΣΦΑΛΗ, αλλά αυτό δε φτάνει να αναγράφεται στις σελίδες ενός αυτοκινητιστικού περιοδικού αναγνωρισμένης αξίας και αξιοπιστίας (πάνω από όλα).
Επιπλέον, παρατηρώ και ανακολουθίες στα ίδια τα κείμενα κι ενώ στους πίνακες που συνοδεύουν το κείμενο παρατηρεί κανέις ενδιαφέροντα αποτελέσματα που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν παραγράφους ολόκληρες στην παρουσίαση, ανακαλύπτει ότι αναφέρεται μετά βίας μία αράδα σε αυτά με τρόπο αρκετά «επίπεδο». Ενώ λείπουν εκτενείς αναφορές σε καίρια χαρακτηριστικά όπως το κόστος ανταλλακτικών (τι να το κάνω που το Matiz κόστιζε ελάχιστα στην αγορά του, όταν σε πολλά ανταλλακτικά ξεπερνά το κόστος μεσαίων ευρωπαϊκών).
Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα από το τελευταίο τεύχος:

1. Daewoo Kalos 1.2. Μέση κατανάλωση 11,6 λίτρα. Τιμή αρκετά (έως πολύ) υψηλή για ένα αυτοκίνητο με κινητήρα 1.2 λίτρων, ειδικά αν αυτό απευθύνεται σε αγοραστές με περιορισμένο βαλάντιο και μόνο για χρήση στην πόλη (όπου η μειωμένη κατανάλωση είναι ζητούμενο). Μοναδική αναφορά σε μία λεζάντα: «Ο μικρός είναι ελαστικός, αλλά και ολίγον... λαίμαργος». Για να είναι -παραπάνω από ολίγον- λαίμαργος δηλαδή ένας ατμοσφαιρικός 1200άρης πόσο πρέπει να καίει, τη στιγμή που για να φτάσει τέτοιες τιμές το 1.3 Rallye έπρεπε να... λιώσω το γκάζι;;;
   Ένα άλλο σημείο το ασαφές τιμόνι του Kalos (έχοντας μεγάλη εμπειρία με Matiz και ελάχιστη με Lanos μπορώ να πω ότι το τιμόνι των κορεάτικων είναι επιεικώς «νεκρό»), το οποίο αναφέρεται μεν στο κείμενο, αλλά στα ΥΠΕΡ/ΚΑΤΑ απουσιάζει χαρακτηριστικά, μαζί με την ποιότητα των υλικών, τη στιγμή μάλιστα που ως πρωταρχικό «κατά» αναφέρεται το μπουτόν της κόρνας!!!
2. Toyota Yaris. Στον αντίποδα της κατανάλωσης του Kalos 1.2, βλέπουμε το μικρό «αυτόματο» Yaris να καίει μόλις 6,4 λίτρα κάτω από το βαρύ πόδι των δοκιμαστών του, δηλαδή κάτω από 6 για τον καθένα από εμάς σε καθημερινή χρήση, τη στιγμή μάλιστα που η μέγιστη τιμή δεν ξεπερνά τα 6,9 λίτρα!!! Αυτό το νούμερο αποτελεί άθλο για αυτοκίνητο με ημιαυτόματο κιβώτιο, τοποθετώντας το -πανάκριβο είναι η αλήθεια- Yaris ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες (αν όχι την πλέον ενδιαφέρουσα) προτάσεις για την πόλη, κι όμως στο κείμενο χάνεται ανάμεσα στα υπόλοιπα «υπέρ» του Yaris σε μία προτασούλα!
   Σημείωση: επίτηδες επέλεξα να κατακρίνω ένα μοντέλο που συμπαθώ (Kalos) και να «παινέψω» ένα που δε χωνεύω (Yaris).
3. Fiat Albea. Δεν το έχω οδηγήσει, αλλά διατηρώ έντονο σκεπτικισμό για τα συμπεράσματα του δοκιμαστή του θεωρώντας ότι το κείμενο «λειαίνει» τις ακμές μίας ουσιαστικής κριτικής ενός μοντέλου που καταφανέστατα ανήκει σε άλλη δεκαετία (μόνο να δει κανείς τις φωτογραφίες του ταμπλώ και να διαβάσει την αντίστοιχη «ευγενική» αναφορά στο κείμενο και πιστεύω θα συμφωνήσει μαζί μου).

Συμπερασματικά, αυτό που πιστεύω ότι λείπει από τους 4ΤΡΟΧΟΥΣ (ΜΑΣ) είναι το νεύρο των προηγούμενων δεκαετιών. Το ότι τα μοντέρνα αυτοκίνητα είναι όλα καλά, όχι μόνο δε δικαιολογεί αυτήν την κατάσταση, αλλά αντιθέτως επιφορτίζει το επιτελείο του περιοδικού με πολύ περισσότερη δουλειά, αφού πρέπει να μοχθήσουν για να βρουν τις διαφορές (όχι πάντα, αφού οι περισσότερες βρίσκονται εκεί και γίνονται αντιληπτές και από εμάς τους «θνητούς»).
Πάντα πιστός αναγνώστης (για σχεδόν δύο δεκαετίες) και με ιδιαίτερα φιλική διάθεση...

Στο παρελθόν είχα ξανασχολιάσει την εικόνα των τεστ των 4Τ και τα σχόλιά μου παρεξηγήθηκαν. Έχοντας διαβάσει εν πολλοίς το τελευταίο τεύχος επανέρχομαι στο θέμα «αξιολόγηση αυτοκινήτων» στο αγαπημένο μας περιοδικό, εντελώς ψύχραιμα, με φιλική διάθεση αλλά –και πάλι- καυστικός.

Ανακάλυψα ότι εδώ και αρκετούς μήνες (αν όχι μερικά χρόνια) διαβάζω τις παρουσιάσεις και τελικά συγκρατώ ελάχιστα πράγματα, τη στιγμή που θυμάμαι χαρακτηριστικές παρατηρήσεις για μοντέλα της προηγούμενης και προπροηγούμενης δεκαετίας(!). Αρκετούς μήνες τώρα διαβάζω (και ξαναδιαβάζω) συγκεκριμένα τεστ και συγκριτικά προσπαθώντας να βρω το λόγο που γίνεται αυτό. Παρατήρησα λοιπόν ότι όσο ομογενοποιημένα κατάντησαν τα οικογενειακά αυτοκίνητα της αυγής του 21ου αιώνα, άλλο τόσο «ομογενοποιημένες» έγιναν και οι παρουσιάσεις τους. Ο λόγος που δε μπορούσα να συγκρατήσω λεπτομέρειες, είναι ότι αυτές είναι κοινές στα περισσότερα τεστ. Διαβάσαμε και ξαναδιαβάσαμε, αλλά και βλέπουμε κι εμείς καθημερινά ότι όλα τα αυτοκίνητα είναι ποιοτικά, ασφαλή και με παρόμοια (χαλαρή) συμπεριφορά στο δρόμο. Τώρα όμως καταλαβαίνω πόσο λάθος είναι αυτή η παραδοχή από ένα αυτοκινητιστικό περιοδικό, το οποίο ωφείλει να ανακαλύπτει και να αναδεικνύει ποιες είναι οι διαφορές δεκάδων μοντέλων της αγοράς, κι όσο πιο λίγες είναι αυτές, τόσο πιο σκληρά θα πρέπει να φτάνει στα άκρα το κάθε αυτοκίνητο ώστε να τις ανακαλύψει και να τις αναδείξει, ειδάλλως χάνει το νόημα ύπαρξής του. Το να αναφερθεί φερειπείν ότι τελικά όλα τα οικογενειακά της αγοράς ικανοποιούν τον αγοραστή τους –χωρίς να αμφιβάλλω ότι αυτό ισχύει- αυτομάτως μειώνει την αναγκαιότητα των 4Τ στην πληροφόρησή μας για την αυτοκίνηση, αφού ελαχιστοποιεί την απόσταση μου ως αναγνώστη που έχει ελάχιστη γνώση για τα δεκάδες αυτά μοντέλα αλλά γνωρίζει ότι όλα είναι καλά, από τον ειδικευμένο συντάκτη που όχι μόνο γνωρίζει (ή ωφείλει να γνωρίζει) τις ελαχιστότατες ίσως διαφοροποιήσεις, αλλά και ωφείλει να τις μεταφέρει με τρόπο αναλυτικό στις λιγοστές σελίδες των παρουσιάσεων, ώστε να μπορώ να λάβω πληρέστατη ενημέρωση, άρα και να έχω λόγους κάθε μήνα να παραμένω πιστός αγοραστής των 4Τ (για την αυτοκίνηση πάνω από όλα και όχι για τις ομολογουμένως σπουδαίες και άκρως ενδιαφέρουσες συνεργασίες με τους Καργάκο, Σωμερίτη, Βασιλικό, Τριάντη και Αναστασιάδη). Η λύση κατ’ εμέ λοιπόν είναι η ακόμη πιο σκληρή πίεση των προς παρουσίαση μοντέλων και η λεπτομερέστερη αναφορά στα πλεονεκτήματα ή και μειονεκτήματά τους, χωρίς να καταναλώνονται -για παράδειγμα- καν παράγραφοι για την «ασφαλή υποστροφική συμπεριφορά» όλων πλέον των μικρών και μικρομεσαίων αυτοκινήτων με τον ημιάκαμπτο πίσω και τα ΜακΦέρσον μπροστά.
Φέρνω ένα απλό παράδειγμα από την μειωμένη εμπειρία μου (συγκριτικά με ένα αυτοκινητιστικό περιοδικό) και μόνο στα δικά μου μοντέλα. Το τιμόνι του τελευταίου Astra, αν και σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με εκείνο του προκατόχου του, παραμένει εκνευριστικά ασαφές και απελπιστικά μαλακό, με αποτέλεσμα να πληροφορούμαι για τις γραμμές του αυτοκινήτου από την κίνηση του πλαισίου, κάτι το οποίο τελικά αποδεικνύεται ενοχλητικό για εμένα έως και επικίνδυνο για το πολύ νέο οδηγό (μία χαρακτηριστικά κακώς νοούμενη ευκολία, η οποία μπερδεύει τον μη έμπειρο και τον κάνει να καβαλάει πεζοδρόμια στην καλύτερη, έως αναχώματα και χαντάκια στη χειρότερη). Αρκετά ασαφές και το τιμόνι του 206 (σε σύγκριση με του Rallye), αλλά η απόσταση που το χωρίζει από εκείνο του Astra μετριέται σε... έτη φωτός (καλά... ίσως υπερβάλω εδώ ). Κι όμως και τα δύο είναι γενικά ΑΣΦΑΛΗ, αλλά αυτό δε φτάνει να αναγράφεται στις σελίδες ενός αυτοκινητιστικού περιοδικού αναγνωρισμένης αξίας και αξιοπιστίας (πάνω από όλα).
Επιπλέον, παρατηρώ και ανακολουθίες στα ίδια τα κείμενα κι ενώ στους πίνακες που συνοδεύουν το κείμενο παρατηρεί κανέις ενδιαφέροντα αποτελέσματα που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν παραγράφους ολόκληρες στην παρουσίαση, ανακαλύπτει ότι αναφέρεται μετά βίας μία αράδα σε αυτά με τρόπο αρκετά «επίπεδο». Ενώ λείπουν εκτενείς αναφορές σε καίρια χαρακτηριστικά όπως το κόστος ανταλλακτικών (τι να το κάνω που το Matiz κόστιζε ελάχιστα στην αγορά του, όταν σε πολλά ανταλλακτικά ξεπερνά το κόστος μεσαίων ευρωπαϊκών).
Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα από το τελευταίο τεύχος:

1. Daewoo Kalos 1.2. Μέση κατανάλωση 11,6 λίτρα. Τιμή αρκετά (έως πολύ) υψηλή για ένα αυτοκίνητο με κινητήρα 1.2 λίτρων, ειδικά αν αυτό απευθύνεται σε αγοραστές με περιορισμένο βαλάντιο και μόνο για χρήση στην πόλη (όπου η μειωμένη κατανάλωση είναι ζητούμενο). Μοναδική αναφορά σε μία λεζάντα: «Ο μικρός είναι ελαστικός, αλλά και ολίγον... λαίμαργος». Για να είναι -παραπάνω από ολίγον- λαίμαργος δηλαδή ένας ατμοσφαιρικός 1200άρης πόσο πρέπει να καίει, τη στιγμή που για να φτάσει τέτοιες τιμές το 1.3 Rallye έπρεπε να... λιώσω το γκάζι;;;
   Ένα άλλο σημείο το ασαφές τιμόνι του Kalos (έχοντας μεγάλη εμπειρία με Matiz και ελάχιστη με Lanos μπορώ να πω ότι το τιμόνι των κορεάτικων είναι επιεικώς «νεκρό»), το οποίο αναφέρεται μεν στο κείμενο, αλλά στα ΥΠΕΡ/ΚΑΤΑ απουσιάζει χαρακτηριστικά, μαζί με την ποιότητα των υλικών, τη στιγμή μάλιστα που ως πρωταρχικό «κατά» αναφέρεται το μπουτόν της κόρνας!!!
2. Toyota Yaris. Στον αντίποδα της κατανάλωσης του Kalos 1.2, βλέπουμε το μικρό «αυτόματο» Yaris να καίει μόλις 6,4 λίτρα κάτω από το βαρύ πόδι των δοκιμαστών του, δηλαδή κάτω από 6 για τον καθένα από εμάς σε καθημερινή χρήση, τη στιγμή μάλιστα που η μέγιστη τιμή δεν ξεπερνά τα 6,9 λίτρα!!! Αυτό το νούμερο αποτελεί άθλο για αυτοκίνητο με ημιαυτόματο κιβώτιο, τοποθετώντας το -πανάκριβο είναι η αλήθεια- Yaris ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες (αν όχι την πλέον ενδιαφέρουσα) προτάσεις για την πόλη, κι όμως στο κείμενο χάνεται ανάμεσα στα υπόλοιπα «υπέρ» του Yaris σε μία προτασούλα!
   Σημείωση: επίτηδες επέλεξα να κατακρίνω ένα μοντέλο που συμπαθώ (Kalos) και να «παινέψω» ένα που δε χωνεύω (Yaris).
3. Fiat Albea. Δεν το έχω οδηγήσει, αλλά διατηρώ έντονο σκεπτικισμό για τα συμπεράσματα του δοκιμαστή του θεωρώντας ότι το κείμενο «λειαίνει» τις ακμές μίας ουσιαστικής κριτικής ενός μοντέλου που καταφανέστατα ανήκει σε άλλη δεκαετία (μόνο να δει κανείς τις φωτογραφίες του ταμπλώ και να διαβάσει την αντίστοιχη «ευγενική» αναφορά στο κείμενο και πιστεύω θα συμφωνήσει μαζί μου).

Συμπερασματικά, αυτό που πιστεύω ότι λείπει από τους 4ΤΡΟΧΟΥΣ (ΜΑΣ) είναι το νεύρο των προηγούμενων δεκαετιών. Το ότι τα μοντέρνα αυτοκίνητα είναι όλα καλά, όχι μόνο δε δικαιολογεί αυτήν την κατάσταση, αλλά αντιθέτως επιφορτίζει το επιτελείο του περιοδικού με πολύ περισσότερη δουλειά, αφού πρέπει να μοχθήσουν για να βρουν τις διαφορές (όχι πάντα, αφού οι περισσότερες βρίσκονται εκεί και γίνονται αντιληπτές και από εμάς τους «θνητούς»).
Πάντα πιστός αναγνώστης (για σχεδόν δύο δεκαετίες) και με ιδιαίτερα φιλική διάθεση...

Στο παρελθόν είχα ξανασχολιάσει την εικόνα των τεστ των 4Τ και τα σχόλιά μου παρεξηγήθηκαν. Έχοντας διαβάσει εν πολλοίς το τελευταίο τεύχος επανέρχομαι στο θέμα «αξιολόγηση αυτοκινήτων» στο αγαπημένο μας περιοδικό, εντελώς ψύχραιμα, με φιλική διάθεση αλλά –και πάλι- καυστικός.

Ανακάλυψα ότι εδώ και αρκετούς μήνες (αν όχι μερικά χρόνια) διαβάζω τις παρουσιάσεις και τελικά συγκρατώ ελάχιστα πράγματα, τη στιγμή που θυμάμαι χαρακτηριστικές παρατηρήσεις για μοντέλα της προηγούμενης και προπροηγούμενης δεκαετίας(!). Αρκετούς μήνες τώρα διαβάζω (και ξαναδιαβάζω) συγκεκριμένα τεστ και συγκριτικά προσπαθώντας να βρω το λόγο που γίνεται αυτό. Παρατήρησα λοιπόν ότι όσο ομογενοποιημένα κατάντησαν τα οικογενειακά αυτοκίνητα της αυγής του 21ου αιώνα, άλλο τόσο «ομογενοποιημένες» έγιναν και οι παρουσιάσεις τους. Ο λόγος που δε μπορούσα να συγκρατήσω λεπτομέρειες, είναι ότι αυτές είναι κοινές στα περισσότερα τεστ. Διαβάσαμε και ξαναδιαβάσαμε, αλλά και βλέπουμε κι εμείς καθημερινά ότι όλα τα αυτοκίνητα είναι ποιοτικά, ασφαλή και με παρόμοια (χαλαρή) συμπεριφορά στο δρόμο. Τώρα όμως καταλαβαίνω πόσο λάθος είναι αυτή η παραδοχή από ένα αυτοκινητιστικό περιοδικό, το οποίο ωφείλει να ανακαλύπτει και να αναδεικνύει ποιες είναι οι διαφορές δεκάδων μοντέλων της αγοράς, κι όσο πιο λίγες είναι αυτές, τόσο πιο σκληρά θα πρέπει να φτάνει στα άκρα το κάθε αυτοκίνητο ώστε να τις ανακαλύψει και να τις αναδείξει, ειδάλλως χάνει το νόημα ύπαρξής του. Το να αναφερθεί φερειπείν ότι τελικά όλα τα οικογενειακά της αγοράς ικανοποιούν τον αγοραστή τους –χωρίς να αμφιβάλλω ότι αυτό ισχύει- αυτομάτως μειώνει την αναγκαιότητα των 4Τ στην πληροφόρησή μας για την αυτοκίνηση, αφού ελαχιστοποιεί την απόσταση μου ως αναγνώστη που έχει ελάχιστη γνώση για τα δεκάδες αυτά μοντέλα αλλά γνωρίζει ότι όλα είναι καλά, από τον ειδικευμένο συντάκτη που όχι μόνο γνωρίζει (ή ωφείλει να γνωρίζει) τις ελαχιστότατες ίσως διαφοροποιήσεις, αλλά και ωφείλει να τις μεταφέρει με τρόπο αναλυτικό στις λιγοστές σελίδες των παρουσιάσεων, ώστε να μπορώ να λάβω πληρέστατη ενημέρωση, άρα και να έχω λόγους κάθε μήνα να παραμένω πιστός αγοραστής των 4Τ (για την αυτοκίνηση πάνω από όλα και όχι για τις ομολογουμένως σπουδαίες και άκρως ενδιαφέρουσες συνεργασίες με τους Καργάκο, Σωμερίτη, Βασιλικό, Τριάντη και Αναστασιάδη). Η λύση κατ’ εμέ λοιπόν είναι η ακόμη πιο σκληρή πίεση των προς παρουσίαση μοντέλων και η λεπτομερέστερη αναφορά στα πλεονεκτήματα ή και μειονεκτήματά τους, χωρίς να καταναλώνονται -για παράδειγμα- καν παράγραφοι για την «ασφαλή υποστροφική συμπεριφορά» όλων πλέον των μικρών και μικρομεσαίων αυτοκινήτων με τον ημιάκαμπτο πίσω και τα ΜακΦέρσον μπροστά.
Φέρνω ένα απλό παράδειγμα από την μειωμένη εμπειρία μου (συγκριτικά με ένα αυτοκινητιστικό περιοδικό) και μόνο στα δικά μου μοντέλα. Το τιμόνι του τελευταίου Astra, αν και σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με εκείνο του προκατόχου του, παραμένει εκνευριστικά ασαφές και απελπιστικά μαλακό, με αποτέλεσμα να πληροφορούμαι για τις γραμμές του αυτοκινήτου από την κίνηση του πλαισίου, κάτι το οποίο τελικά αποδεικνύεται ενοχλητικό για εμένα έως και επικίνδυνο για το πολύ νέο οδηγό (μία χαρακτηριστικά κακώς νοούμενη ευκολία, η οποία μπερδεύει τον μη έμπειρο και τον κάνει να καβαλάει πεζοδρόμια στην καλύτερη, έως αναχώματα και χαντάκια στη χειρότερη). Αρκετά ασαφές και το τιμόνι του 206 (σε σύγκριση με του Rallye), αλλά η απόσταση που το χωρίζει από εκείνο του Astra μετριέται σε... έτη φωτός (καλά... ίσως υπερβάλω εδώ ). Κι όμως και τα δύο είναι γενικά ΑΣΦΑΛΗ, αλλά αυτό δε φτάνει να αναγράφεται στις σελίδες ενός αυτοκινητιστικού περιοδικού αναγνωρισμένης αξίας και αξιοπιστίας (πάνω από όλα).
Επιπλέον, παρατηρώ και ανακολουθίες στα ίδια τα κείμενα κι ενώ στους πίνακες που συνοδεύουν το κείμενο παρατηρεί κανέις ενδιαφέροντα αποτελέσματα που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν παραγράφους ολόκληρες στην παρουσίαση, ανακαλύπτει ότι αναφέρεται μετά βίας μία αράδα σε αυτά με τρόπο αρκετά «επίπεδο». Ενώ λείπουν εκτενείς αναφορές σε καίρια χαρακτηριστικά όπως το κόστος ανταλλακτικών (τι να το κάνω που το Matiz κόστιζε ελάχιστα στην αγορά του, όταν σε πολλά ανταλλακτικά ξεπερνά το κόστος μεσαίων ευρωπαϊκών).
Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα από το τελευταίο τεύχος:

1. Daewoo Kalos 1.2. Μέση κατανάλωση 11,6 λίτρα. Τιμή αρκετά (έως πολύ) υψηλή για ένα αυτοκίνητο με κινητήρα 1.2 λίτρων, ειδικά αν αυτό απευθύνεται σε αγοραστές με περιορισμένο βαλάντιο και μόνο για χρήση στην πόλη (όπου η μειωμένη κατανάλωση είναι ζητούμενο). Μοναδική αναφορά σε μία λεζάντα: «Ο μικρός είναι ελαστικός, αλλά και ολίγον... λαίμαργος». Για να είναι -παραπάνω από ολίγον- λαίμαργος δηλαδή ένας ατμοσφαιρικός 1200άρης πόσο πρέπει να καίει, τη στιγμή που για να φτάσει τέτοιες τιμές το 1.3 Rallye έπρεπε να... λιώσω το γκάζι;;;
   Ένα άλλο σημείο το ασαφές τιμόνι του Kalos (έχοντας μεγάλη εμπειρία με Matiz και ελάχιστη με Lanos μπορώ να πω ότι το τιμόνι των κορεάτικων είναι επιεικώς «νεκρό»), το οποίο αναφέρεται μεν στο κείμενο, αλλά στα ΥΠΕΡ/ΚΑΤΑ απουσιάζει χαρακτηριστικά, μαζί με την ποιότητα των υλικών, τη στιγμή μάλιστα που ως πρωταρχικό «κατά» αναφέρεται το μπουτόν της κόρνας!!!
2. Toyota Yaris. Στον αντίποδα της κατανάλωσης του Kalos 1.2, βλέπουμε το μικρό «αυτόματο» Yaris να καίει μόλις 6,4 λίτρα κάτω από το βαρύ πόδι των δοκιμαστών του, δηλαδή κάτω από 6 για τον καθένα από εμάς σε καθημερινή χρήση, τη στιγμή μάλιστα που η μέγιστη τιμή δεν ξεπερνά τα 6,9 λίτρα!!! Αυτό το νούμερο αποτελεί άθλο για αυτοκίνητο με ημιαυτόματο κιβώτιο, τοποθετώντας το -πανάκριβο είναι η αλήθεια- Yaris ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες (αν όχι την πλέον ενδιαφέρουσα) προτάσεις για την πόλη, κι όμως στο κείμενο χάνεται ανάμεσα στα υπόλοιπα «υπέρ» του Yaris σε μία προτασούλα!
   Σημείωση: επίτηδες επέλεξα να κατακρίνω ένα μοντέλο που συμπαθώ (Kalos) και να «παινέψω» ένα που δε χωνεύω (Yaris).
3. Fiat Albea. Δεν το έχω οδηγήσει, αλλά διατηρώ έντονο σκεπτικισμό για τα συμπεράσματα του δοκιμαστή του θεωρώντας ότι το κείμενο «λειαίνει» τις ακμές μίας ουσιαστικής κριτικής ενός μοντέλου που καταφανέστατα ανήκει σε άλλη δεκαετία (μόνο να δει κανείς τις φωτογραφίες του ταμπλώ και να διαβάσει την αντίστοιχη «ευγενική» αναφορά στο κείμενο και πιστεύω θα συμφωνήσει μαζί μου).

Συμπερασματικά, αυτό που πιστεύω ότι λείπει από τους 4ΤΡΟΧΟΥΣ (ΜΑΣ) είναι το νεύρο των προηγούμενων δεκαετιών. Το ότι τα μοντέρνα αυτοκίνητα είναι όλα καλά, όχι μόνο δε δικαιολογεί αυτήν την κατάσταση, αλλά αντιθέτως επιφορτίζει το επιτελείο του περιοδικού με πολύ περισσότερη δουλειά, αφού πρέπει να μοχθήσουν για να βρουν τις διαφορές (όχι πάντα, αφού οι περισσότερες βρίσκονται εκεί και γίνονται αντιληπτές και από εμάς τους «θνητούς»).
Πάντα πιστός αναγνώστης (για σχεδόν δύο δεκαετίες) και με ιδιαίτερα φιλική διάθεση...

Ο χρήστης lkar έγραψε:

Με το Clio για να φτάσω την υπερβολικά υψηλή (τι 'ολίγον λαίμαργος' και τρίχες ρε... Πείτε ότι καίει τ'άντερά του, μη ντρέπεστε! Ή μήπως θα σας κόψουν τη διαφήμιση; ) κατανάλωση του Daewoo Kalos (στον εγκέφαλο ίσως) πρέπει να το πηγαίνω παντού τελικιασμένο (και πού! Με μέση ωριαία ταχύτητα 140+ σε ταξίδι σε αυτοκινητόδρομο καίει 9.8-9.9 λίτρα στα 100 χλμ) ή να κουτρουβαλάω αναβάσεις και καταβάσεις με δευτέρα και τρίτη σκασμένες.

Πού είναι η εποχή που οι 4Τροχοί μόλις βρίσκανε ένα αυτοκίνητο χωρίς λόγο ύπαρξης στην αγορά του αλλάζανε τα φώτα;

ήταν η εποχή που δεν υπήρχε πλήθος περιοδικών, με ότι και αν σημαίνει αυτό. Σχεδόν κανένα περιοδικό δεν βγάζει τα έξοδά του από τις πωλήσεις των τευχών...

Αυτό που λες δεν ισχύει απαραίτητα για τους 4ΤΡΟΧΟΥΣ, οι οποίοι διατηρούν σταθερά υψηλό αριθμό αναγνωστών (όχι όπως τη δεκαετία του '90, αλλά αρκετούς για να καλύπτουν μεγάλο μέρος των λειτουργικών εξόδων). Από την άλλη οι διαφημίσεις στο περιοδικό, παρά την περίοδο ισχνών αγελάδων παραμένουν σε πολύ καλό επίπεδο (τουλάχιστον αριθμητικά, γιατί δε γνωρίζω τον τιμοκατάλογο του περιοδικού και τις προσφορές που κάνει στους πελάτες του).
Όπως και να έχει, οι 4ΤΡΟΧΟΙ δεν έχουν δώσει ουδέποτε σημάδια (εμφανή τουλάχιστον) 'διαπλοκής' με τους διαφημιζόμενούς τους, με αποκορύφωμα τα γεγονότα της δεκαετίας του '90 με την VW και το περίφημο Passat Macedon για το οποίο κυριολεκτικά σκυλόβρισε την ελληνική VW ο Ν.Δ. και εκείνη έκοψε τη διαφήμιση. Ο Κ.Κ. κάλυψε το συνεργάτη του και μερικούς μήνες μετά η VW επέστρεψε σαν τη βρεγμένη γάτα, αποσύροντας μάλιστα το -πράγματι προκλητικό και αποτυχημένο- όνομα.

Θέλω να πιστεύω ότι πρόκειται για περίοδο 'αναζήτησης' νέας δομής, όμως εφιστώ την προσοχή στους υπευθύνους του περιοδικού για την διατήρηση του σκληρού πυρήνα των αναγνωστών, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση σώζουν το (οποιοδήποτε) έντυπο στις δύσκολες ώρες. Αν καταφέρεις να τραβήξεις περιστασιακούς αναγνώστες, χάνοντας τους πιστούς, κινείσαι σε δρόμους επικίνδυνους ανεξάρτητα από το πόσο θα αυξήσεις τις πωλήσεις σου ανά τεύχος.

Ξαναλέω ότι τα σχόλια είναι φιλικότατα (και πως για την ώρα προσωπικά δεν προτίθεμαι να απομακρυνθώ από το περιοδικό, επενδύοντας 5,3 ευρώ/μήνα για την αυτοκινητιστική ενημέρωσή μου). Θεωρώ ότι το forum αποτελεί το καλύτερο εργαλείο για το απαραίτητο feedback από τους φανατικούς αναγνώστες (οι οποίοι αποτελούν κατά βάση τα μέλη του forum αυτού).