Συγγνώμη, ο ίδιος θείος ξέρει πως είχε προηγουμένως καρκίνο, αλλά όχι για τη μετάσταση;

Όπως το περιγράφεις, μάλλον ανεπαρκώς (!), δύο ενδεχόμενα φαντάζομαι:

α) Ο θείος είναι σε κατάσταση που δεν επιδέχεται καμία θεραπευτική παρέμβαση- τότε μπορώ να πω πως είναι ίσως προτιμότερο να ξέρει στο περίπου τι έχει- και όχι βέβαια καρκίνο- ώστε να μην επιβαρυνθεί περισσότερο από ψυχολογικό φορτίο.

ή

β) Ανησυχείτε μεν για το πως θα το πάρει ο θείος, αλλά αν υπάρχει ακόμη η δυνατότητα θεραπευτικής αντιμετώπισης, όσο μικρές και αν είναι οι πιθανότητες, νομίζω πως πρέπει άμεσα να τον κινητοποιήσετε ώστε τουλάχιστον να μην εγκαταλείψετε την κατάσταση στο έλεος της τύχης- η οποία εκ των πραγμάτων δεν επιφυλάσσει θετική εξέλιξη... με μια παρέμβαση (ιατρική) όμως ποτέ δεν ξέρεις.

Τι να πω... στο βαθμό που μπορώ να γνωρίζω, και όσο μπορούν να παραμετροποιηθούν και γενικευθούν οι ανθρώπινες αντιδράσεις, νομίζω πως είναι καλό να γνωρίζει ο παθών 'στο περίπου' το τι συμβαίνει, χωρίς αναφορές στο τελεσίδικο της υπόθεσης. Πίστεψε με, βαθιά μέσα του το γνωρίζει- απλά είναι καλό να αφήνονται περιθώρια στην (όποια) ελπίδα.

Καταλαβαίνω πως μπορεί να μην βοήθησα αρκετά (αυτό κι αν είναι δύσκολο!), αλλά αυτή είναι η άποψη μου περί της 'ρητορικής της ασθένειας' όταν απευθύνεσαι στον άτυχο παθόντα...

Απ'ό,τι καταλαβαίνεις το θέμα είναι πολύ λεπτό και δεν μπορεί κάποιος να σου δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση, ούτε και να σου πει τι να κάνεις.

Στενοχωρήθηκα που διάβασα αυτό για το θείο σου, μιας και ένας οικογενειακός μας φίλος πριν 1-2 χρόνια έχασε έτσι τον παππού του.Το τραγικό ήταν ότι στο χωριό-σπίτι του παππού του μας κάνανε σχεδόν κάθε πάσχα τραπέζι και προσωπικά τον γνώρισα από 6 χρονών πιτσιρίκι.

Εσύ που ξέρεις τον θείο σου, μπορείς να κρίνεις το πώς θα το δει το θέμα, όταν το μάθει (αν και ο καθένας μας αντιδρά περίεργα απέναντι στο θάνατο).

ΥΓ:Αν μου συμβεί ποτέ πάντως(χτύπα ξύλο) θα ήθελα να το ξέρω, γιατί:
1)αφορά εμένα και πρέπει να ξέρω τι μου συμβαίνει.
2)θα ήθελα να κάνω κάποια πράγματα που ίσως δεν μπορούσαν/φοβόμουν να κάνω και ίσως και να πω σε κάποια πραγματα σε άτομα που ακόμα και τώρα που είμαι νέος (κι άρα με λιγότερο μυαλό στο κεφάλι μου απ'ότι όταν είμαι 50) φοβάμαι-ντρέπομαι να πω.
3)Θα ήθελα να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου γεμίζοντάς τη ευτυχισμένες στιγμές.
βέβαια έτσι το βλέπω αφηψηλού τώρα.Δεν ξέρω τι θα έκανα σε μια τέτοια περίπτωση.Μακρυά από μας πάντως...
Προτιμώ να μη μάθω τι θα ήθελα.

ΥΓ2:σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να μάθει τι του κρύβατε? (έστω και κατά τύχη?) τα ψέματα και τα μυστικά πιστεύω δεν βοηθούν κανέναν πιστεύω.

Λυπάμαι πολύ για τον θείο σου.
Αλλά πιστεύω ότι κάποιος απο το σοϊ να του το πει.
Για τον ίδιο πρόκειται.Πρέπει να ξέρει.

Ο χρήστης giannispolo έγραψε:
Να του πω του θείου μου ότι έχει καρκίνο ή θα τον πιάσει κατάθλιψη?

Eσύ προτιμότερο είναι να μην ανακατευθείς ,αν είναι κάποιος να του το αναφέρει καλό θα ήταν ο ίδιος του ο αδελφός..

στην αρχη νομιζα οτι ηταν το πιο κακογουστο θρεντ ολων των εποχων...

τεσπα, εφοσον απαντουν σοβαρα οι υπολοιποι εγω θα πω μην ανακατευεσαι και ασε τους αλλους να βγαλουν το φιδι απο τη τρυπα..πριν απο σενα υπαρχουν ενα σωρο ανθρωποι που θα πρεπει να παρουν την ευθυνη και συ μονο προβληματα θα δημιουργησεις αν πεις κατι..οποτε κατσε στα αυγα σου!

Eπειδη ανθρωπος πολυ δικος μου πεθανε απο καρκινο και δεν του το ειπε κανεις, σε συμβουλευω να του το πειτε

Συμφωνω με αυτα

1)αφορά εμένα και πρέπει να ξέρω τι μου συμβαίνει.
2)θα ήθελα να κάνω κάποια πράγματα που ίσως δεν μπορούσαν/φοβόμουν να κάνω και ίσως και να πω σε κάποια πραγματα σε άτομα που ακόμα και τώρα που είμαι νέος (κι άρα με λιγότερο μυαλό στο κεφάλι μου απ'ότι όταν είμαι 50) φοβάμαι-ντρέπομαι να πω.
3)Θα ήθελα να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου γεμίζοντάς τη ευτυχισμένες στιγμές.

Εχω μια απορία όμως....ο γιατρος του ενημέρωσε τους συγγενεις του και όχι τον ίδιο?

εγώ χωρίς να ξέρω το ιστορικό, θα προχωρησω λίγο...

καταρχήν ο καρκίνος παχέος εντέρου μπορεί να εμφανίζεται κ ως πρωτοπαθής, οπότε μπορεί να θεραπευτεί αν δεν κάνει μεταστάσεις κ διαγνωστεί εγκαίρως... αν τώρα είναι αποτέλεσμα μετάστασης μπορεί να κερδίσει χρόνο με ακτινοθεραπεία κ πυρηνική ιατρική, ή με άλλες μεθόδους...

καλό είναι να ξέρει ο καθένας από τί πάσχει... διότι μπορεί αργότερα να αμφισβητήσει ή να είναι καχίποπτος προς τη θεραπεία...

Μου κάνει εντύπωση πως το ξέρει ένα ολόκληρο σόι, εκτός απ' τον ίδιο τον ασθενή. Γενικά, κάποιες σύγχρονες στρατηγικές προτείνουν την ανακοίνωση ή όχι της διάγνωσης (και σε ποιό βαθμό) ανάλογα με το πόσο μπορεί να αντέξει ο ασθενής, καθώς η ψυχολογία του επηρεάζει την ποιότητα ζωής του ή ακόμα και την έκβαση της θεραπείας. Πάντως κάποιος από το απολύτως κοντινό περιβάλλον πρέπει να είναι πλήρως ενημερωμένος.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η αλήθεια πρέπει να λέγεται πάντα. Ο καθένας πρέπει να ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει και ότι ίσως να χρειαστεί να τακτοποιήσει κάποιες εκκρεμότητες.

Δύσκολες καταστάσεις, σε κάθε περίπτωση. Εύχομαι να χετε κουράγιο.

Για εμενα αυτες οι καταστασεις ειναι ότι πιο δυσκολο.....να πρέπει να πεις τα κακα μαντατα στους συγγενεις ή στον ιδιο.....καλα δεν πάω στο σημειο του να πεις στους συγγενεις οτι ο ασθενης πεθανε....δεν θα μπορουσα με τπτ.

Θυμαμαι όταν εκανε μειωση προσωπικού η ετιαρια που δουλευα, και επεσε το συρμα για να παρω τον πουλο, με πηρε τηλ. η υπευθυνη προσωπικού να παω στο γραφειο της (με την οποια καναμε πολυ παρεα) το κατλαβα αμεσως....και τις έδινα κουραγιο..... Ενταξει φυσικα καμια σχεση, απλα το να λες τα κακα μαντατα....ειναι πολυ ασχημο....απλά σιγά σιγά με τα χρονια πιστευω γινετια καθημερινότητα...και πρέπει να το ξεπερασεις γιατι στο τελος θα πας στο τρελαδικο, ειδικα αν ο τομεας σου ειναι ο καρκινος κλπ....!

Πριν 1,5 με δυο χρονια το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπιζε και ο πατέρας μου. Καρκίνος παχέος εντέρου σε προχωρημένη μορφή και όχι πολύποδας που αφαιρείται σχετικά εύκολα και ανώδυνα ( αν κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει ανώδυνο το τρόπο αφαίρεσης).

Ένα πράγμα θα σου πω, κάτι τέτοιο δε θα’ναι εύκολο για κανέναν από την οικογένεια σου και από κάθε οικογένεια που θα αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα πίστεψε με . Οποτε φυσιολογικό είναι να στεναχωριέται ο μπαμπάς σου.

Μα αν κάποιος θα πρέπε να ξέρει το συμβαίνει αυτός είναι ο ίδιος ο θείος σου και μονο. Ίσως κρύβοντας του την αλήθεια, το μονο που θα καταφέρεται είναι να τον ρίξετε ακόμα περισσότερο ψυχολογικά. Αν ρωτάς γιατί θα σου απαντήσω λόγο εμπειρίας και μονο: Γιατί πολύ απλά θα τον κάνετε να αιστανθεί αδύναμος και πραγματικά άρρωστος ενώ δε θα πρέπε!!
Από τότε που έμαθα για τον πατέρα μου διάβασα πολλά για τον καρκίνο, τα στάδια του και τις πιθανές μεταστάσεις, πέρασα απίστευτες ώρες σε νοσοκομεία ρωτώντας η μάλλον καταναλώνοντας τον χρόνο πολλών γιατρών με διαφορες ερωτήσεις. Μα ποτε δεν έδειξα στον ίδιο ότι στεναχωριέμαι η ότι κάτι δε πάει καλά γιατί αυτό μάλλον δε θα ήταν καλο για τον ίδιο. Anyway λέω να μην κάνω αυτό το post μου ένα ακόμα επεισόδιο της λάμψης γιατί δε βοηθα κανέναν ( I hope you smile).

Καταλαβαίνω πως θες ψυχολογική υποστήριξη και είναι απόλυτα λογικό ίσως και εγώ να έκανα το ίδιο κάποια στιγμή στο παρελθόν. Πάντως ειλικρινά ο Καρκίνος του παχέος εντέρου είναι κάτι που προλαβαίνετε αν είναι ακόμα στην αρχή και δεν έχει προχωρήσει στο εξωτερικό μέρος αυτού, ώστε να κάνει και κάπου αλλου μετάσταση.

Τι σου προτείνω? Μην ανακατευτείς παραμόνο πες στον μπαμπά σου να του μιλήσει το συντομότερο δυνατό! Αν μπορεί να το προλάβει ΤΏΡΑ θα είναι κρίμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος! Και στη τελική τι είναι καλύτερο? Να αφαιρέσει τον όγκο και ίσως να πάθει μια παροδική κατάθλιψη η να τον αφήσετε να συνεχίσει τη ζωή του παίζοντας με τη τύχη, το αν και το εφόσον εν αγνοια του???

Αυτά είχα να πω! Συγνώμη αν μακρηγόρησα και ελπίζω να βοήθησα. Εύχομαι να'ναι περαστικά και καλο κουράγιο!

PS : ξέχασα το πιο σημαντικό!!! ο πατέρας μου το πρόλαβε και εδώ και κάμποσο καιρό είναι μια χαρά παραμόνο ακολουθεί τις απαραίτητες διαγνωστικές εξετάσεις κάθε κάμποσους μήνες για να είναι σίγουρος πως όλα είναι καλά

Εγώ πάντως, αν είχα καρκίνο δεν θα ήθελα να το ξέρω.
Θα πέθαινα κάθε μέρα.

Μια και καλή και αυτή αν χρειαστεί με το τράβηγμα του αναπνευστήρα.

Αυτά από εμένα.