Αχ αυτή η κυκλοφοριακή αγωγή στα σχολεία! Πονεμένη ιστορία! Δεν τους έχει πει κανένας ότι μια επίσκεψη ενός τροχονόμου σε δημοτικό σχολείο κάθε δυο-τρία χρόνια είναι απολύτως ανεπαρκής;
Είναι πολλά πράγματα που πρέπει κανείς να μάθει, και δυστυχώς δεν τα μαθαίνουν. Και οι ευθύνες βαρύνουν όλους μας.
Πρώτα απ'όλα, ποιος έκατσε να εξηγήσει στο παιδί ότι αυτό μπορεί να βλέπει το αυτοκίνητο, ο οδηγός όμως του αυτοκινήτου δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να το δει;
Ποιος έκατσε να εξηγήσει στο παιδί ότι το όχημα - ιδίως το μεγάλο - δε μπορεί να σταματήσει ακαριαία μόλις αυτό πεταχτεί στο δρόμο;
Πώς περιμένει ο γονιός να πείσει το παιδί του να περνά μόνο με πράσινο, όταν αυτός παραβιάζει το κόκκινο και περνά απ'όπου να'ναι, αφήνοντας την επιβίωσή του στα χέρια των διερχόμενων οδηγών;
Πώς περιμένει ο γονιός να φοράει ζώνη ασφαλείας το παιδί του και στο μέλλον να οδηγεί με ασφάλεια, όταν ο ίδιος: 1. δε φορά ζώνη ασφαλείας 2. αφήνει το παιδί αμολυτό στο πίσω κάθισμα, χωρίς καθισματάκι, χωρίς ζώνη, χωρίς ΤΙΠΟΤΑ, 3. αφήνει τη μητέρα να το κρατά στην αγκαλιά στο μπροστινό κάθισμα, 4. (αν η οικογένεια έχει δίκυκλο) πάνε τρικάβαλο με το παιδί ή μπροστά στο τιμόνι ή ανάμεσα στους γονείς (και εννοείται ότι ΚΑΝΕΙΣ τους δε φοράει κράνος);
Ποιος έκατσε να εξηγήσει στον έφηβο ότι ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ να φοράει κράνος όταν οδηγεί το δίκυκλό του;
Ποιος έκατσε να εξηγήσει στον πιτσιρικά με το μηχανάκι ότι παραβιάζοντας στοπ, προτεραιότητες και μονοδρόμους θέτει τη ζωή του και τους άλλους σε κίνδυνο και ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν του φταίει να ταλαιπωρηθεί, επειδή αυτός 'βαριέται να πάει απο γύρω';
Ποιος δάσκαλος βούτηξε απ'τ'αυτί κάποιον γονιό που έδωσε στο 10χρονο παιδί του μηχανάκι και, όχι μόνον αυτό, αλλά το αφήνει και χωρίς κράνος;
Είναι πολλά που συντρέχουν στο θέμα της κυκλοφοριακής αγωγής, όπως βλέπετε.