Ο χρήστης TRAVELLER έγραψε:

...-Ο Παπανδρέου ήταν μαθητής Γκαλμπρέιθ και αυτός με τη σειρά του είχε επηρεαστεί από τον Κέινς....

http://www.iht.com/articles/2006/04/30/america/web.0430galbraith.php

Ο χρήστης Χρήστος Λάππας έγραψε:

...-Ο Παπανδρέου ήταν μαθητής Γκαλμπρέιθ και αυτός με τη σειρά του είχε επηρεαστεί από τον Κέινς....

http://www.iht.com/articles/2006/04/30/america/web.0430galbraith.php

97 ε!!!! 'Πλήρης ημερών', που λέμε

Δεν λες τίποτα. Μακάρι να φτάσουμε τα χρόνια του...

Ευρώ: όνειρο ή εφιάλτης;

Το να έχει κατάθεση σε ξένο νόμισμα, σε συνάλλαγμα, ήταν πάντα ένα όνειρο για τον Ελληνα. Στερλίνες, ελβετικά φράγκα, τα «σκληρά» γερμανικά μάρκα, όποιος τα είχε αυτά εθεωρείτο πλούσιος και οικονομικά ασφαλής. Από τι; Από την αδύναμη, πληθωριστική, διαρκώς διολισθαίνουσα και συχνά υποτιμώμενη δραχμή. Από το 2002 το όνειρο έγινε πραγματικότητα, μόνο που για πολλούς αποδείχθηκε εφιάλτης. Η δραχμή αντικαταστάθηκε από το ευρώ και ξαφνικά το κόστος ζωής έγινε ανυπόφορο. Σήμερα πολλοί θεωρούν ότι αυτή η αντικατάσταση ήταν μεγάλο λάθος. Δεν ήταν, αλλά τελικά λόγω της κακής προετοιμασίας από την κυβέρνηση και την Τράπεζα της Ελλάδος οι Ελληνες αιφνιδιάστηκαν. Και ενώ την επομένη ημέρα ο μισθός τους είχε μετατραπεί σε ευρώ και παρέμενε ακριβώς όσος ήταν και προηγουμένως, οι τιμές είχαν ακριβύνει κατά βούληση. Ελλείψει ελέγχων στην αγορά, ο καθένας χρέωνε όσο ήθελε. Μη έχοντας συνηθίσει τις υποδιαιρέσεις του νομίσματος σε λεπτά, ο Ελληνας ήταν δεκτικός στην ελάχιστη τιμή του 1 ευρώ και στις στρογγυλοποιήσεις όλων των δεκαδικών προς τα πάνω. Εύκολα εκείνη την εποχή πλήρωνε κάποιος 2 ευρώ αντί για 1,60 ευρώ, αλλά αυτά τα 40 λεπτά αντιστοιχούσαν σε 136 δραχμές. Εύκολα άφηνε κανείς στο τραπέζι φιλοδώρημα 2 και 3 ευρώ (ήταν ντροπή να αφήσεις 1 ευρώ), αλλά αυτά ήταν τελικά πάνω από 1.000 δραχμές. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Επειδή τα κέρματα στην Ελλάδα ήταν πάντα τα «ψιλά» και το μικρότερο χαρτονόμισμα του ευρώ ήταν το πεντάευρω, τα κέρματα του 1 και των 2 ευρώ αρχικά απαξιώθηκαν. Υπήρχαν λοιπόν τότε τρεις παράγοντες που οδήγησαν τις τιμές στα ύψη. Η απουσία ενημέρωσης, η έλλειψη ελέγχου της αισχροκέρδειας και η ψευδαίσθηση που δημιουργούσε το κέρμα. Ο καταναλωτής λοιπόν πλήρωσε πολύ ακριβά το νέο νόμισμα. Από την άλλη πλευρά βέβαια, χάθηκε ο φόβος της υποτίμησης και του πληθωριστικού χρήματος. Και όσο και αν αυτό ακούγεται περίεργο, από την έλλειψη αυτών των δύο προέρχεται σήμερα ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία.

Το πρόβλημα χαμηλής διεθνούς ανταγωνιστικότητας που είχε η Ελλάδα το αντιμετώπιζε με την υποτίμηση ή τη διολίσθηση του νομίσματος. Μέσω αυτών τα προϊόντα μας έφθαναν φθηνότερα στο εξωτερικό και έτσι μπορούσαμε να έχουμε κάποιες εξαγωγές και ο τουρισμός μας γινόταν φθηνότερος για τους ξένους που είχαν συνάλλαγμα. Το ευρώ δεν μπορούμε να το υποτιμήσουμε. Για να γίνουν λοιπόν ανταγωνιστικά τα προϊόντα μας στο εξωτερικό θα πρέπει να μειωθεί το κόστος τους εδώ, στη χώρα παραγωγής. Και αυτό φυσικά είναι ιδιαίτερα επώδυνο, αφού το κόστος του προϊόντος μεταφράζεται σε αμοιβές για αυτούς που το παράγουν. Αρα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ανταγωνιστούμε διεθνώς χωρίς να «πονέσουμε». Το δεύτερο μειονέκτημα της δραχμής που φυσικά δεν έχει το ευρώ είναι ότι, όταν τελείωναν οι δραχμές από το Δημόσιο Ταμείο και δεν είχε να πληρώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, τυπώναμε δραχμές στο Νομισματοκοπείο του Χολαργού. Ευρώ δεν μπορούμε να τυπώσουμε και για να έχουμε πρέπει να τα πάρουμε από τους άλλους. Για να τα πάρουμε έχουμε δύο τρόπους. Είτε να τα δανειστούμε, πράγμα το οποίο κάνουμε διαρκώς, είτε να τους πουλήσουμε προϊόντα και υπηρεσίες και να μας δώσουν τα ευρώ. Πώς να πουλήσουμε όμως όταν δεν είμαστε ανταγωνιστικοί; Τι να πουλήσουμε; Το μόνο που έχουμε να πουλήσουμε με αξιώσεις είναι ο τουρισμός. Τον καλό καιρό, τη θάλασσα και την ωραία φύση. Και ενδεχομένως κομμάτια γης για ανάπτυξη οικισμών που μπορούν να αγοραστούν από ξένους ως εξοχικές κατοικίες. Σε αυτούς τους τομείς, δηλαδή στον τουρισμό και στο real estate, θα υπάρξουν και σοβαρές επενδυτικές προοπτικές. Μαζί με την ανάπτυξη διαφόρων υπηρεσιών, όπως είναι οι τράπεζες και η Υγεία, οι τομείς αυτοί είναι σχεδόν οι μόνοι που μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη της οικονομίας τα επόμενα χρόνια. Και μέσω αυτών μάς δίνεται η δυνατότητα να αποφύγουμε τον εφιάλτη του ευρώ.

ΓΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Το ΒΗΜΑ, 31/12/2006 , Σελ.: D16
Κωδικός άρθρου: B14954D162

Σε ολα εχει δικιο.Δυστυχως.

Το νόημα είναι πολύ σωστό και δοσμένο πολύ απλά. Δυστυχώς, όμως οι υποδομές σε υπηρεσίες που θα μπορούσαμε να δώσουμε (π.χ. τουρισμός, υγεία, κλπ.) έχουν μεγάλο κόστος και κανείς Έλληνας δεν είναι πρόθυμος να περιμένει για να έρθει το κέρδος...

Ο χρήστης AFONOS έγραψε:
Το δεύτερο μειονέκτημα της δραχμής που φυσικά δεν έχει το ευρώ είναι ότι, όταν τελείωναν οι δραχμές από το Δημόσιο Ταμείο και δεν είχε να πληρώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, τυπώναμε δραχμές στο Νομισματοκοπείο του Χολαργού.

Αυτό πολύ απλοϊκό μου ακούγεται
Δε νομίζω να είχε ποτέ τη δυνατότητα το κράτος να τυπώσει δραχμές απλά επειδή του τελείωσαν. Έχω την εντύπωση ότι έτσι γινόταν υποτίμηση της δραχμής, οπότε ναι μεν το κράτος βρισκόταν με λεφτά στα χέρια, αυτά όμως είχαν μικρότερη αξία σε μια συναλλαγή με κάποια άλλη χώρα του εξωτερικού απ' ότι πριν την εκτύπωση νέων δραχμών.

το 2002 το παράκαναν με τις ανατιμήσεις, αλλα να πούμε την αλήθεια, η μισή Ελλάδα γκρινιάζε με τις τιμές ενώ η άλλη μισή έκανε πάρτυ.

5 χρόνια αργότερα αυτά έχουν σταθεροποιηθεί και σιγά σιγά θα μείνουν μόνο τα ωφέλη από το ευρώ.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το ευρώ δεν ήταν οι ανατιμήσεις αλλά οτι εαν είχαμε δραχμή ακόμα θα είχε γίνει σίγουρα μια υποτίμηση 20-30% να έρθουν τα πράγματα στα ίσια τους

Το δολάριο του δολαρίου τα δολλάρια...

Η λίρα, της λίρας, οι λίρες...

Το μάρκο, του μάρκου, τα μάρκα...

Η πεσέτα, της πεσέτας, οι πεσέτες...

Η δραχμή, της δραχμής, οι δραχμές...

Η στερλίνα, της στερλίνας, οι στερλίνες...

Το φράγκο, του φράγκου, τα φράγκα...

Το ευρώ, του ευρώ, τα ευρώ?!?!?!
**
το ευρώ, του ευρού, τα ευρά**

άσε που έπρεπε να γράφεται με 'ο' καθ'ότι ουσιαστικό και όχι κύριο όνομα θηλυκό (σαπφώ, καλυψώ, θεανώ...)

Ο χρήστης gTsiros έγραψε:

**
το ευρώ, του ευρού, τα ευρά**

όχι το σωστό θα ήταν τα ευρώα

αν σου πω ότι και γω αυτό ήθελα αρχικά να γράψω, αλλά κρατήθηκα φοβούμενος ότι θα με πάρουν με τις πέτρες;

Υπάρχουν βέβαια διάφορες απόψεις για την σωστή αναγραφή... αλλά το θέμα δεν είναι αυτό..

Το θέμα για μένα είναι εαν τελικά, παρά τα αρχικά προβλήματα, σημερα, 5 χρόνια αργότερα το ευρώ ειναι καλό ή όχι για την Ελλάδα και την οικονομία της.

Ο χρήστης aserf έγραψε:

Το δεύτερο μειονέκτημα της δραχμής που φυσικά δεν έχει το ευρώ είναι ότι, όταν τελείωναν οι δραχμές από το Δημόσιο Ταμείο και δεν είχε να πληρώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, τυπώναμε δραχμές στο Νομισματοκοπείο του Χολαργού.

Αυτό πολύ απλοϊκό μου ακούγεται
Δε νομίζω να είχε ποτέ τη δυνατότητα το κράτος να τυπώσει δραχμές απλά επειδή του τελείωσαν. Έχω την εντύπωση ότι έτσι γινόταν υποτίμηση της δραχμής, οπότε ναι μεν το κράτος βρισκόταν με λεφτά στα χέρια, αυτά όμως είχαν μικρότερη αξία σε μια συναλλαγή με κάποια άλλη χώρα του εξωτερικού απ' ότι πριν την εκτύπωση νέων δραχμών.

Φυσικά, αλλάζοντας την προσφορά χρήματος (τύπωμα νέων δεκαχίλιαρων=αύξηση προσφοράς χρήματος), αλλάζουν πολλά πράγματα. Όλα τα χρηματικά μεγέθη αλλάζουν τιμές αυτομάτως. Πάλι το παιχνίδι παίζεται στο πόσο γρήγορα θα επανέλθει η ισορροπία και στο πόσα λεφτά θα βάλεις/βγάλεις από την τσέπη μέχρι να ξαναισορροπήσουν τα μεγέθη!

Montecarlo
Πολύ σωστό περί 2002 και ανατιμήσεων! Μπορεί να είσαι και ο πρώτος που το λέει ξεκάθαρα!!!

Ο χρήστης AFONOS έγραψε:
Τι να πουλήσουμε; Το μόνο που έχουμε να πουλήσουμε με αξιώσεις είναι ο τουρισμός. Τον καλό καιρό, τη θάλασσα και την ωραία φύση.

Ο εξειδικευμενος τουρισμος ειναι κατι που θα μπορουσαμε να αναπτυξουμε,αλλα απο εκει και περα ολη η βορεια αφρικη και η νοτια ευρωπη εχουν οτι εχουμε και εμεις.

Θα μπορουσαμε να πουλαμε ρευμα,αγροτικα προϊοντα και χιλια δυο αλλα πραγματα πολυ πιο σιγουρα και αποδοτικα που δεν εξαρτόνται αποκλειστικά απο τις ορεξεις 3 μεγαλων τουριστικων γραφειων.

Ο χρήστης Montecarlo έγραψε:
Το θέμα για μένα είναι εαν τελικά, παρά τα αρχικά προβλήματα, σημερα, 5 χρόνια αργότερα το ευρώ ειναι καλό ή όχι για την Ελλάδα και την οικονομία της.

Ακούω τώρα τελευταία κάποιες προτάσεις να τυπώνεται το κέρμα του ενός ευρώ σε χαρτονόμισμα ώστε να βοηθήσει τον Έλληνα να καταλάβει για ψυχολογικούς λόγους την αξία του.
Άν γίνει αυτή την στιγμή 5 χρόνια μετά την εφαρμογή του είναι πιά άκυρο, άν γινόταν επιτόπου το 2002 ίσως έπιανε τόπο. Ο κόσμος έχει μάθει για τα καλά τώρα να υποτιμά το ευρώ και να συναλλάσεται με κατοστάευρα, την ίδια ώρα που ενώ στους μισθούς το 1 ευρώ διαδέχθηκε 340 δραχμές στα έξοδα το 1 ευρώ διαδέχθηκε 1000 και 1500 δραχμές.

Το μεγα λαθος των καταναλωτων ειναι οτι δεν μπορουν να το καταλαβουν οτι αυξηση τιμης ενος προιοντος κατα 10 μονο λεπτα ειναι 34 δραχμες.
Πριν ψαχναμε για αυτη τη διαφορα,τωρα δεν κοιταμε ουτε τη διαφορα ενος Ευρω.
Και μιας και αυξησεις θα γινουν μεσα στο 2007 (φυσικα μισθοι/συνταξεις εξαιρουνται) ας το παλεψουμε λιγο.
Εγω κανω το εξης (ας το πουμε κολπο).
Διαιρω το μηνιαιο μου εισοδημα δια 31 και εχω το ημερομισθιο μου.
Κανοντας λοιπον μια δαπανη την συγκρινω με το μεροκαματο και λεω αν αξιζει τα λεφτα της η οχι.
Αν βγαζεις π.χ. 50 Ευρω την ημερα δεν αγοραζεις γλυκα και να δωσεις 40.Αν παιρνεις 150 ....προσεχε το ζαχαρο σου.

Ο χρήστης DAP έγραψε:
Εγω κανω το εξης (ας το πουμε κολπο).
Διαιρω το μηνιαιο μου εισοδημα δια 31 και εχω το ημερομισθιο μου.
Κανοντας λοιπον μια δαπανη την συγκρινω με το μεροκαματο και λεω αν αξιζει τα λεφτα της η οχι.
Αν βγαζεις π.χ. 50 Ευρω την ημερα δεν αγοραζεις γλυκα και να δωσεις 40.Αν παιρνεις 150 ....προσεχε το ζαχαρο σου.

Πλάκα πλάκα αυτή τη μέθοδο σε κάποιο βαθμό την ακολουθώ ως φοιτητής, μιας και το 'εισόδημα' ενός μη εργαζόμενου φοιτητή δεν επιτρέπει συνήθως ανούσια έξοδα.

Άποψή μου είναι δε ότι εύκολα μπορεί να ακολουθηθεί από κάποιον που μένει με τους γονείς του και δεν έχει πάγια έξοδα του στυλ (ενοίκιο, ΔΕΗ, ΟΤΕ, κτλ), μιας και σε ένα Χ βαθμό έχει μόνο καθημερινά έξοδα.
Γενικά πάντως καλό είναι κάποιος να μπορεί να καταλαβαίνει τι τον παίρνει και τι δεν τον παίρνει να κάνει βάση της εμπειρίας που αποκτάει με τον καιρό. Έτσι, αν ένα μήνα κάποιος κάνει πιο 'έξαλλη' ζωή και δει ότι στο τέλος του μήνα το ταμείο είναι αρνητικό, μάλλον κάτι πρέπει να αλλάξει στις επιλογές του και φυσικά αυτό δεν είναι η έκδοση νέας πιστωτικής κάρτας ή η λύση του δανείου. Ευρώ ξε-ευρώ, κάποιος πρέπει να γνωρίζει τις οικονομικές του δυνατότητες και να μην απαιτεί πράγματα που δεν τα σηκώνει η τσέπη του. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες και ως εκ τούτου δε μπορούν να έχουν όλοι τις ίδιες απαιτήσεις.
Όντως οι τιμές αυξήθηκαν με την έλευση του ευρώ, στο χέρι του κάθε καταναλωτή όμως είναι να καταλάβει ότι όταν έβγαζε 300.000 δραχμές και οι 60.000 δρχ του φαινόντουσαν πολλά, ότι τώρα που βγάζει 1000 ευρώ, αντίστοιχα πρέπει να του φαίνονται πολλά και τα 200 ευρώ.
Δε μπορώ να καταλάβω τι σημασία έχει η μονάδα μέτρησης... σημασία έχει το ποσοστό έναντι του εισοδήματος
Ούτως ή άλλως ακόμα και με τις δραχμές με τα χρόνια άλλαζε η αξία του νομίσματος και ο κόσμος έπρεπε να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. ΑΥτό του ζητήθηκε και τώρα απλά σε λίγο πιο extreme φάση.

DAP,δηλαδη αν βγαζεις 700Ε το μηνα,θα ζεις με τους γυφτους για οικονομία;
Οι πιστωτικες μπορουν να βοηθησουν,αρκει να τις χειριζεσαι σωστα και να το ψαχνεις.Καλο ειναι να μην χρωστας,αλλα ακομα καλυτερο να χρωστας ελεγχομενα και να ζεις με λεφτα που δεν εχεις.

Ο χρήστης Tiger έγραψε:
DAP,δηλαδη αν βγαζεις 700Ε το μηνα,θα ζεις με τους γυφτους για οικονομία;

Oχι αλλα τι λεω,Αξιζει να δουλευω μιση μερα,μια μερα,δυο μερες για να το παρω αυτο;
Το κακο ειναι οταν το μυαλο λεει οχι και η καρδια ναι.

Οι πιστωτικες μπορουν να βοηθησουν,αρκει να τις χειριζεσαι σωστα και να το ψαχνεις.Καλο ειναι να μην χρωστας,αλλα ακομα καλυτερο να χρωστας ελεγχομενα και να ζεις με λεφτα που δεν εχεις.

Ειμαι εναντιον του πλαστικου χρηματος.
Αν εισαι συνετος και μπορεις να 'κουμανταρεις' την καρτα μπορεις να κανεις και χωρις αυτην.
Γιατι να εισαι χρεωμενος και να εχεις αγχος για τη τυχον κακια περιπτωση;

Μιλώντας χρηματοοικονομικά, το να χρωστάς μέχρι έναν βαθμό είναι θεμιτό και επιθυμητό. Λέγεται ΜΟΧΛΕΥΣΗ.

Αν ας πούμε μία εταιρία χρωστάει ΜΗΔΕΝ, είναι λιγότερο ελκυστική από μία άλλη που χρωστάει ένα λογικό ποσοστό (αρκετά μεγάλο) - αν βέβαια σε όλα τα άλλα στοιχεία έχουν ίδια αποτελέσματα.

Η λογική είναι αν έχεις κάτι επιτυχημένο γιατί να μην δενειστείς έτσι ώστε να δυναμώσεις τα κέρδη σου. Χρησιμοποιείς κεφάλαια άλλων για να βγάλεις δικό σου κέρδος.

Για αυτό υπάρχει και ο όρος - δείκτης απόδοση ιδίων κεφαλαίων - απόδοση ξένων κεφαλαίων.

Στις επιχειρήσεις λοιπόν είναι ΟΚ. Στην ιδιωτική μας ζωή ---- δεν ξέρω. Υποθέτω μέχρι ένα λογικό βαθμό (σε ποσοστό μικρότερο των επιχειρήσεων) βοηθά.