-
Ο Παμμέγιστος Όμηρος περιγράφει τη σκηνή πειστικότατα:Νυν αύτέ με θυμός ανήκε
στήμεναι αντία σείο. Έλο μί κεν, ή κεν αλοίην.
Αλλ' άγε δεύρο θεούς επιδώμεθα. Τοί γάρ άριστοι
μάρτυροι έσσονται καί επίσκοποι αρμονιάων.
Ού γάρ εγώ σ'έκπαλγον αεικιώ, αί κεν εμοί Ζεύς
δώη καμμονίην, σήν δέ ψυχήν αφέλωμαι.
Αλλ'επεί άρ κέ σε συλήσω κλυτά τεύχε', Αχιλλεύ,
νεκρόν Αχαιοίσιν δώδω πάλιν. Ως δέ σύ ρέζειν.Ή όπως θα λέγαμε σήμερα...
'Τώρα η ψυχή μου
με σπρώχνει να σταθώ αντίκρυ σου. Μπορεί να σε σκοτώσω ή να σκοτωθώ.
Έλα όμως, ας επικαλεστούμε τους θεούς. Γιατί αυτοί είναι οι πιο καλοί
μάρτυρες και επόπτες στις συμφωνίες μας.
Εγώ δε θα κακομεταχειριστώ πολύ το κορμί σου, αν μου δώσει ο Δίας
εντολή και σου πάρω τη ζωή.
Μόνο θα πάρω τα περίφημα άρματά σου, Αχιλλέα,
και το κορμί σου θα το δώσω πίσω στους Αχαιούς. Έτσι να κάμεις και συ.'Τα παραπάνω λόγια αποδίδονται, σύμφωνα πάντα με τον -αξεπέραστο μέσα στους αιώνες- Όμηρο, στο γενναίο πολεμιστή, πειθαρχημένο γιο και λατρευτό σύζυγο και πατέρα, Έκτορα της Τροίας.
Χρόνια πριν, ο καλόψυχος πλην απείθαρχος αδερφός του, ο ωραίος Πάρις, φρόντισε να κάνει το μοιραίο λάθος, να δώσει στους Αχαιούς την αφορμή που χρειάζονταν, για να κυριαρχήσουν σ'όλο το Αιγαίο, επιτιθέμενοι στην Τροία της σημερινής Μ. Ασίας:
Ο παραπάνω αναγεννησιακός πίνακας είναι περισσότερο από αποκαλυπτικός...
Τη φωτεινή χαρά, ηδονή, ομορφιά, που περιβάλλουν Πάρι και Ωραία Ελένη, διαδέχεται η σκοτεινή αφοσίωση στο καθήκον, πειθαρχία, έλευση του Πολέμου, που περιτριγυρίζουν τον πολεμιστή Έκτορα στ'αριστερά... Και που πρόκειται σε λίγο να τυλίξουν και το ερωτευμένο και παράνομο ζευγάρι...
Ας τρέχει ο Πάρις να αναλάβει την πανοπλία του. Άδικος κόπος. Είναι εραστής. Όχι πολεμιστής σαν τον αδερφό του, που θεωρούνταν το πρωτοπαλίκαρο της Τροίας και ίσως γενναιότερος από σχεδόν όλους τους Αχαιούς (Έλληνες).Δέκα ολόκληρα χρόνια Τρωικού πολέμου... Τι να πρωτοεξιστορήσει κανείς και με ποιες ικανότητες, μιας κι ο Όμηρος είναι ασυναγώνιστος στις περιγραφές του:
Τρυφερές, όπως ο αποχωρισμός του Έκτορα από τη γυναίκα του, την Ανδρομάχη και το μικρό γιο του, Αστυάνακτα, για ν'αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του...Χαρακτηριστικό το παραπάνω γλυπτό του Ντε Κίρικο...
Όπως και το αρχαιότερο αυτό γλυπτό, όπου ο Αστυάναξ κλέβει την παράσταση, καθώς κλαίει με λυγμούς, τρομαγμένος από την περικεφαλαία του πατέρα του...
Ή και φρικιαστικές περιγραφές, όπως η θανάτωση του Εκτορα από τον σχεδόν άτρωτο Αχιλλέα, τον φονικότερο πολεμιστή των Αχαιών...
Το παραπάνω απόσπασμα από σχετική παράσταση αγγείου, για του λόγου το αληθές...
Βλέπετε, φίλοι Συνστρίφτες, η Μοίρα το'φερε, ώστε να χρειαστεί ν'αντιπαρατεθούν φονικά τα δυο πρωτοπαλίκαρα των δυο αντίπαλων στρατών... Και ποιος θνητός θα μπορούσε να έχει, έστω μια ελπίδα απέναντι σ'έναν -ουσιαστικά- ημίθεο, όπως ο Αχιλλέας;
Ακόμα κι όταν υποκλινόταν απέναντι στον Δία, φαινόταν τρομερός. Και το ήξερε. Γι'αυτό και η αλλαζονία του έφτανε στο σημείο να προκαλεί θεούς...!
Η μάνα του, θεά κι αυτή, τον είχε βουτήξει μικρόν στα φοβερά και τρομερά νερά της Στύγας, που όποιον δεν σκότωναν (όλους τους σκότωναν σχεδόν), τον έκαναν άτρωτο... Τι απερισκεψία εκ μέρους της, να μη σκεφτεί και το -μετέπειτα- αδύνατο σημείο του... Την αχίλλειο πτέρνα... Άλλο θέμα αυτό όμως...Απαντά λοιπόν, ο οργισμένος Αχιλλέας στον εχθρό του:
Έκτορ, μή μοι, άλαστε, συνημοσύνας αγόρευε.
Ως ουκ έστι λέουσι καί ανδράσιν όρκια πιστά,
ουδέ λύκοι τε καί άρνες ομόφρονα θυμόν έχουσιν,
αλλά κακά φρονέουσι διαμπερές αλλήλοισιν,
ως ουκ έστ' εμέ καί σέ φιλήμεναι, ουδέ τι νώιν
όρκια έσσονται, πριν γ' ή έτερόν γε πεσόντα
αίματος άσαι Άρηα, ταλαύρινον πολεμιστήν.Που πα' να πει:
' Έκτορα, που δεν ξεχνώ τι μου'κανες, μη μου μιλάς για συμφωνίες!
Όπως δεν μπορούν να γίνουν όρκοι πιστοί ανάμεσα σε λιοντάρια και ανθρώπους,
ούτε έχουν ποτέ την ίδια γνώμη οι λύκοι και τ'αρνιά,
μόνο θέλουν το κακό ο ένας του άλλου πάντα,
έτσι δεν μπορεί εγώ και συ να φιλιώσουμε, ούτε να γίνουν ανάμεσά μας
όρκοι, προτού ο ένας απ' τους δυο πέφτοντας,
χορτάσει μ'αίμα τον Άρη, τον ασπιδόφραχτο πολεμιστή.'Επακολουθεί, φίλοι Συνστρίφτες, Η μονομαχία, που Τρώες και Αχαιοί παρακολούθησαν με κομμένη την ανάσα.
Μια μονομαχία, που καταφέρνει ν'απομακρύνεται από πολιτικά και επεκτατικά συμφέροντα της εποχής και που αναδεικνύει ωμή δύναμη, περίσσεια παλικαριά και αδάμαστο κουράγιο...Ακόμα και εν γένει αποτυχημένες απόπειρες της 7ης Τέχνης, σχετικά με την απόδοση του Τρωικού Πολέμου, γεμάτες ανακρίβειες, ατέλειες και αυθαιρεσίες, τη συγκεκριμένη μονομαχία την αναπαριστούν εντυπωσιακά, αν μη τι άλλο...
http://download.yousendit.com/25BC1A42595DAA8B
Κάποτε ήμαστε ημίθεοι...
-
Ο Παμμέγιστος Όμηρος περιγράφει τη σκηνή πειστικότατα:Νυν αύτέ με θυμός ανήκε
στήμεναι αντία σείο. Έλο μί κεν, ή κεν αλοίην.
Αλλ' άγε δεύρο θεούς επιδώμεθα. Τοί γάρ άριστοι
μάρτυροι έσσονται καί επίσκοποι αρμονιάων.
Ού γάρ εγώ σ'έκπαλγον αεικιώ, αί κεν εμοί Ζεύς
δώη καμμονίην, σήν δέ ψυχήν αφέλωμαι.
Αλλ'επεί άρ κέ σε συλήσω κλυτά τεύχε', Αχιλλεύ,
νεκρόν Αχαιοίσιν δώδω πάλιν. Ως δέ σύ ρέζειν.Ή όπως θα λέγαμε σήμερα...
'Τώρα η ψυχή μου
με σπρώχνει να σταθώ αντίκρυ σου. Μπορεί να σε σκοτώσω ή να σκοτωθώ.
Έλα όμως, ας επικαλεστούμε τους θεούς. Γιατί αυτοί είναι οι πιο καλοί
μάρτυρες και επόπτες στις συμφωνίες μας.
Εγώ δε θα κακομεταχειριστώ πολύ το κορμί σου, αν μου δώσει ο Δίας
εντολή και σου πάρω τη ζωή.
Μόνο θα πάρω τα περίφημα άρματά σου, Αχιλλέα,
και το κορμί σου θα το δώσω πίσω στους Αχαιούς. Έτσι να κάμεις και συ.'Τα παραπάνω λόγια αποδίδονται, σύμφωνα πάντα με τον -αξεπέραστο μέσα στους αιώνες- Όμηρο, στο γενναίο πολεμιστή, πειθαρχημένο γιο και λατρευτό σύζυγο και πατέρα, Έκτορα της Τροίας.
Χρόνια πριν, ο καλόψυχος πλην απείθαρχος αδερφός του, ο ωραίος Πάρις, φρόντισε να κάνει το μοιραίο λάθος, να δώσει στους Αχαιούς την αφορμή που χρειάζονταν, για να κυριαρχήσουν σ'όλο το Αιγαίο, επιτιθέμενοι στην Τροία της σημερινής Μ. Ασίας:
Ο παραπάνω αναγεννησιακός πίνακας είναι περισσότερο από αποκαλυπτικός...
Τη φωτεινή χαρά, ηδονή, ομορφιά, που περιβάλλουν Πάρι και Ωραία Ελένη, διαδέχεται η σκοτεινή αφοσίωση στο καθήκον, πειθαρχία, έλευση του Πολέμου, που περιτριγυρίζουν τον πολεμιστή Έκτορα στ'αριστερά... Και που πρόκειται σε λίγο να τυλίξουν και το ερωτευμένο και παράνομο ζευγάρι...
Ας τρέχει ο Πάρις να αναλάβει την πανοπλία του. Άδικος κόπος. Είναι εραστής. Όχι πολεμιστής σαν τον αδερφό του, που θεωρούνταν το πρωτοπαλίκαρο της Τροίας και ίσως γενναιότερος από σχεδόν όλους τους Αχαιούς (Έλληνες).Δέκα ολόκληρα χρόνια Τρωικού πολέμου... Τι να πρωτοεξιστορήσει κανείς και με ποιες ικανότητες, μιας κι ο Όμηρος είναι ασυναγώνιστος στις περιγραφές του:
Τρυφερές, όπως ο αποχωρισμός του Έκτορα από τη γυναίκα του, την Ανδρομάχη και το μικρό γιο του, Αστυάνακτα, για ν'αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του...Χαρακτηριστικό το παραπάνω γλυπτό του Ντε Κίρικο...
Όπως και το αρχαιότερο αυτό γλυπτό, όπου ο Αστυάναξ κλέβει την παράσταση, καθώς κλαίει με λυγμούς, τρομαγμένος από την περικεφαλαία του πατέρα του...
Ή και φρικιαστικές περιγραφές, όπως η θανάτωση του Εκτορα από τον σχεδόν άτρωτο Αχιλλέα, τον φονικότερο πολεμιστή των Αχαιών...
Το παραπάνω απόσπασμα από σχετική παράσταση αγγείου, για του λόγου το αληθές...
Βλέπετε, φίλοι Συνστρίφτες, η Μοίρα το'φερε, ώστε να χρειαστεί ν'αντιπαρατεθούν φονικά τα δυο πρωτοπαλίκαρα των δυο αντίπαλων στρατών... Και ποιος θνητός θα μπορούσε να έχει, έστω μια ελπίδα απέναντι σ'έναν -ουσιαστικά- ημίθεο, όπως ο Αχιλλέας;
Ακόμα κι όταν υποκλινόταν απέναντι στον Δία, φαινόταν τρομερός. Και το ήξερε. Γι'αυτό και η αλλαζονία του έφτανε στο σημείο να προκαλεί θεούς...!
Η μάνα του, θεά κι αυτή, τον είχε βουτήξει μικρόν στα φοβερά και τρομερά νερά της Στύγας, που όποιον δεν σκότωναν (όλους τους σκότωναν σχεδόν), τον έκαναν άτρωτο... Τι απερισκεψία εκ μέρους της, να μη σκεφτεί και το -μετέπειτα- αδύνατο σημείο του... Την αχίλλειο πτέρνα... Άλλο θέμα αυτό όμως...Απαντά λοιπόν, ο οργισμένος Αχιλλέας στον εχθρό του:
Έκτορ, μή μοι, άλαστε, συνημοσύνας αγόρευε.
Ως ουκ έστι λέουσι καί ανδράσιν όρκια πιστά,
ουδέ λύκοι τε καί άρνες ομόφρονα θυμόν έχουσιν,
αλλά κακά φρονέουσι διαμπερές αλλήλοισιν,
ως ουκ έστ' εμέ καί σέ φιλήμεναι, ουδέ τι νώιν
όρκια έσσονται, πριν γ' ή έτερόν γε πεσόντα
αίματος άσαι Άρηα, ταλαύρινον πολεμιστήν.Που πα' να πει:
' Έκτορα, που δεν ξεχνώ τι μου'κανες, μη μου μιλάς για συμφωνίες!
Όπως δεν μπορούν να γίνουν όρκοι πιστοί ανάμεσα σε λιοντάρια και ανθρώπους,
ούτε έχουν ποτέ την ίδια γνώμη οι λύκοι και τ'αρνιά,
μόνο θέλουν το κακό ο ένας του άλλου πάντα,
έτσι δεν μπορεί εγώ και συ να φιλιώσουμε, ούτε να γίνουν ανάμεσά μας
όρκοι, προτού ο ένας απ' τους δυο πέφτοντας,
χορτάσει μ'αίμα τον Άρη, τον ασπιδόφραχτο πολεμιστή.'Επακολουθεί, φίλοι Συνστρίφτες, Η μονομαχία, που Τρώες και Αχαιοί παρακολούθησαν με κομμένη την ανάσα.
Μια μονομαχία, που καταφέρνει ν'απομακρύνεται από πολιτικά και επεκτατικά συμφέροντα της εποχής και που αναδεικνύει ωμή δύναμη, περίσσεια παλικαριά και αδάμαστο κουράγιο...Ακόμα και εν γένει αποτυχημένες απόπειρες της 7ης Τέχνης, σχετικά με την απόδοση του Τρωικού Πολέμου, γεμάτες ανακρίβειες, ατέλειες και αυθαιρεσίες, τη συγκεκριμένη μονομαχία την αναπαριστούν εντυπωσιακά, αν μη τι άλλο...
http://download.yousendit.com/25BC1A42595DAA8B
Κάποτε ήμαστε ημίθεοι...
-
Ο Παμμέγιστος Όμηρος περιγράφει τη σκηνή πειστικότατα:Νυν αύτέ με θυμός ανήκε
στήμεναι αντία σείο. Έλο μί κεν, ή κεν αλοίην.
Αλλ' άγε δεύρο θεούς επιδώμεθα. Τοί γάρ άριστοι
μάρτυροι έσσονται καί επίσκοποι αρμονιάων.
Ού γάρ εγώ σ'έκπαλγον αεικιώ, αί κεν εμοί Ζεύς
δώη καμμονίην, σήν δέ ψυχήν αφέλωμαι.
Αλλ'επεί άρ κέ σε συλήσω κλυτά τεύχε', Αχιλλεύ,
νεκρόν Αχαιοίσιν δώδω πάλιν. Ως δέ σύ ρέζειν.Ή όπως θα λέγαμε σήμερα...
'Τώρα η ψυχή μου
με σπρώχνει να σταθώ αντίκρυ σου. Μπορεί να σε σκοτώσω ή να σκοτωθώ.
Έλα όμως, ας επικαλεστούμε τους θεούς. Γιατί αυτοί είναι οι πιο καλοί
μάρτυρες και επόπτες στις συμφωνίες μας.
Εγώ δε θα κακομεταχειριστώ πολύ το κορμί σου, αν μου δώσει ο Δίας
εντολή και σου πάρω τη ζωή.
Μόνο θα πάρω τα περίφημα άρματά σου, Αχιλλέα,
και το κορμί σου θα το δώσω πίσω στους Αχαιούς. Έτσι να κάμεις και συ.'Τα παραπάνω λόγια αποδίδονται, σύμφωνα πάντα με τον -αξεπέραστο μέσα στους αιώνες- Όμηρο, στο γενναίο πολεμιστή, πειθαρχημένο γιο και λατρευτό σύζυγο και πατέρα, Έκτορα της Τροίας.
Χρόνια πριν, ο καλόψυχος πλην απείθαρχος αδερφός του, ο ωραίος Πάρις, φρόντισε να κάνει το μοιραίο λάθος, να δώσει στους Αχαιούς την αφορμή που χρειάζονταν, για να κυριαρχήσουν σ'όλο το Αιγαίο, επιτιθέμενοι στην Τροία της σημερινής Μ. Ασίας:
Ο παραπάνω αναγεννησιακός πίνακας είναι περισσότερο από αποκαλυπτικός...
Τη φωτεινή χαρά, ηδονή, ομορφιά, που περιβάλλουν Πάρι και Ωραία Ελένη, διαδέχεται η σκοτεινή αφοσίωση στο καθήκον, πειθαρχία, έλευση του Πολέμου, που περιτριγυρίζουν τον πολεμιστή Έκτορα στ'αριστερά... Και που πρόκειται σε λίγο να τυλίξουν και το ερωτευμένο και παράνομο ζευγάρι...
Ας τρέχει ο Πάρις να αναλάβει την πανοπλία του. Άδικος κόπος. Είναι εραστής. Όχι πολεμιστής σαν τον αδερφό του, που θεωρούνταν το πρωτοπαλίκαρο της Τροίας και ίσως γενναιότερος από σχεδόν όλους τους Αχαιούς (Έλληνες).Δέκα ολόκληρα χρόνια Τρωικού πολέμου... Τι να πρωτοεξιστορήσει κανείς και με ποιες ικανότητες, μιας κι ο Όμηρος είναι ασυναγώνιστος στις περιγραφές του:
Τρυφερές, όπως ο αποχωρισμός του Έκτορα από τη γυναίκα του, την Ανδρομάχη και το μικρό γιο του, Αστυάνακτα, για ν'αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του...Χαρακτηριστικό το παραπάνω γλυπτό του Ντε Κίρικο...
Όπως και το αρχαιότερο αυτό γλυπτό, όπου ο Αστυάναξ κλέβει την παράσταση, καθώς κλαίει με λυγμούς, τρομαγμένος από την περικεφαλαία του πατέρα του...
Ή και φρικιαστικές περιγραφές, όπως η θανάτωση του Εκτορα από τον σχεδόν άτρωτο Αχιλλέα, τον φονικότερο πολεμιστή των Αχαιών...
Το παραπάνω απόσπασμα από σχετική παράσταση αγγείου, για του λόγου το αληθές...
Βλέπετε, φίλοι Συνστρίφτες, η Μοίρα το'φερε, ώστε να χρειαστεί ν'αντιπαρατεθούν φονικά τα δυο πρωτοπαλίκαρα των δυο αντίπαλων στρατών... Και ποιος θνητός θα μπορούσε να έχει, έστω μια ελπίδα απέναντι σ'έναν -ουσιαστικά- ημίθεο, όπως ο Αχιλλέας;
Ακόμα κι όταν υποκλινόταν απέναντι στον Δία, φαινόταν τρομερός. Και το ήξερε. Γι'αυτό και η αλλαζονία του έφτανε στο σημείο να προκαλεί θεούς...!
Η μάνα του, θεά κι αυτή, τον είχε βουτήξει μικρόν στα φοβερά και τρομερά νερά της Στύγας, που όποιον δεν σκότωναν (όλους τους σκότωναν σχεδόν), τον έκαναν άτρωτο... Τι απερισκεψία εκ μέρους της, να μη σκεφτεί και το -μετέπειτα- αδύνατο σημείο του... Την αχίλλειο πτέρνα... Άλλο θέμα αυτό όμως...Απαντά λοιπόν, ο οργισμένος Αχιλλέας στον εχθρό του:
Έκτορ, μή μοι, άλαστε, συνημοσύνας αγόρευε.
Ως ουκ έστι λέουσι καί ανδράσιν όρκια πιστά,
ουδέ λύκοι τε καί άρνες ομόφρονα θυμόν έχουσιν,
αλλά κακά φρονέουσι διαμπερές αλλήλοισιν,
ως ουκ έστ' εμέ καί σέ φιλήμεναι, ουδέ τι νώιν
όρκια έσσονται, πριν γ' ή έτερόν γε πεσόντα
αίματος άσαι Άρηα, ταλαύρινον πολεμιστήν.Που πα' να πει:
' Έκτορα, που δεν ξεχνώ τι μου'κανες, μη μου μιλάς για συμφωνίες!
Όπως δεν μπορούν να γίνουν όρκοι πιστοί ανάμεσα σε λιοντάρια και ανθρώπους,
ούτε έχουν ποτέ την ίδια γνώμη οι λύκοι και τ'αρνιά,
μόνο θέλουν το κακό ο ένας του άλλου πάντα,
έτσι δεν μπορεί εγώ και συ να φιλιώσουμε, ούτε να γίνουν ανάμεσά μας
όρκοι, προτού ο ένας απ' τους δυο πέφτοντας,
χορτάσει μ'αίμα τον Άρη, τον ασπιδόφραχτο πολεμιστή.'Επακολουθεί, φίλοι Συνστρίφτες, Η μονομαχία, που Τρώες και Αχαιοί παρακολούθησαν με κομμένη την ανάσα.
Μια μονομαχία, που καταφέρνει ν'απομακρύνεται από πολιτικά και επεκτατικά συμφέροντα της εποχής και που αναδεικνύει ωμή δύναμη, περίσσεια παλικαριά και αδάμαστο κουράγιο...Ακόμα και εν γένει αποτυχημένες απόπειρες της 7ης Τέχνης, σχετικά με την απόδοση του Τρωικού Πολέμου, γεμάτες ανακρίβειες, ατέλειες και αυθαιρεσίες, τη συγκεκριμένη μονομαχία την αναπαριστούν εντυπωσιακά, αν μη τι άλλο...
http://download.yousendit.com/25BC1A42595DAA8B
Κάποτε ήμαστε ημίθεοι...
-
Ο τρωικος πολεμος ειναι μια τρανη αποδειξη για το ποσο αμερικανακια ηταν οι αρχαοι ελληνες
-
Υπάρχουν κι'άλλες πτυχές του Τρωικού πολέμου,που ο Ομηρος τίς προσπερνά εντέχνως (με ελαφρά πηδηματάκια)
Υπάρχει η ιστορία του Παλαμήδη,του 'πρώτου ευρετή' του σοφότερου όλων τών Ελλήνων,ο οποοίος ήταν αυτός που ξεσκέπασε τήν απάτη του Οδυσσέα,που θέλοντας να αποφύγει τήν συμμετοχή του στήν εκστρατεία τής Τροίας,παρίστανε τον τρελλό (φορώντας μία σκούφια σαν του Ηφαιστου,και σπέρνοντας αλάτι στα χωράφια ) διότι του το είχε προφητεύσει μία Ιθακιώτισα Μάντις,ότι θα γυρνούσε μετα είκοσι χρόνια,μόνος και αγνώριστοςΟ Οδυσσέας λοιπών εκδικήθηκε τόν Παλαμήδη όταν βρισκότανε ήδη στήν Τροία
Επιασε έναν Τρώα αιχμάλωτο,έγραψε ένα σημείωμα στην γλώσσα του 'σε ευχαριστούμε Παλαμήδη για τίς υπηρεσίες σου' έβαλε και κάμποσο χρυσό στήν σκηνή του Παλαμήδη,και τόν κατηγόρησε για 'εσχάτη προδωσία'Ο Παλαμήδης καταδικάστηκε σε θάνατο δια λιθοβολισμού απο τούς 'καλυτέρους των Ελλήνων',ποινή που ανέλαβαν να εκτελέσουνε μόνο Πελλοπονήσιοι και Ιθακιανοι στρατιώτες (οι άλλοι αρνηθήκανε)
Ενας από τούς καλυτέρους,σκοτώθηκε ατιμασμένος
Οι ιστορίες για τόν Παλαμήδη,εμπεριέχονται σε παλιώτερα τής Ιλιάδας κείμενα (Κυπριακά έπη,ή κάπως έτσι-δέν θυμάμαι ακριβώς)
Σημειωσούλα:Οσο ατρωτος ήταν ο Αχχιλέας,το ίδιο άτρωτος ήτανε και ο Αίας (που απεικονίζεται να παίζει πεσσούς μαζί του στήν παραπάνω εικόνα του Στρίφτη) ο Τελαμώνιος
Η διαφορά είναι οτι ο Αίας είχε το τρωτό του σημείο κάτω απο τήν μασχάλη του,και ότι ο Αίας αυτοκτόνησε απο ντροπή,όταν αντιλήφθηκε ότι η θεά Αθηνά τόν τρέλανε και τόν έκανε να επιτίθεται στα αγελάδια σαν να ήτανε εχθροί -
Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Σημειωσούλα:Οσο ατρωτος ήταν ο Αχχιλέας,το ίδιο άτρωτος ήτανε και ο Αίας (που απεικονίζεται να παίζει πεσσούς μαζί του στήν παραπάνω εικόνα του Στρίφτη) ο Τελαμώνιος
Η διαφορά είναι οτι ο Αίας είχε το τρωτό του σημείο κάτω απο τήν μασχάλη του,και ότι ο Αίας αυτοκτόνησε απο ντροπή,όταν αντιλήφθηκε ότι η θεά Αθηνά τόν τρέλανε και τόν έκανε να επιτίθεται στα αγελάδια σαν να ήτανε εχθροίΗρωϊκή αυτοκτονία.
Στερέωσε το ξίφος του και έπεσε πάνω του. -
Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Σημειωσούλα:Οσο ατρωτος ήταν ο Αχχιλέας,το ίδιο άτρωτος ήτανε και ο Αίας (που απεικονίζεται να παίζει πεσσούς μαζί του στήν παραπάνω εικόνα του Στρίφτη) ο Τελαμώνιος
Η διαφορά είναι οτι ο Αίας είχε το τρωτό του σημείο κάτω απο τήν μασχάλη του,και ότι ο Αίας αυτοκτόνησε απο ντροπή,όταν αντιλήφθηκε ότι η θεά Αθηνά τόν τρέλανε και τόν έκανε να επιτίθεται στα αγελάδια σαν να ήτανε εχθροίΤον τρέλανε για χάρη του Οδυσσέα, ο οποίος μάλωσε με τον Αία κατά την διεκδίκηση των όπλων του νεκρού Αχιλλέα καθώς θεωρούσε (ο Οδυσσέας) ότι αδικήθηκε όταν αυτά αποδώθηκαν στον Αία.
Αν θυμάμαι καλά...
-
Ο χρήστης charmak66 έγραψε:
Σημειωσούλα:Οσο ατρωτος ήταν ο Αχχιλέας,το ίδιο άτρωτος ήτανε και ο Αίας (που απεικονίζεται να παίζει πεσσούς μαζί του στήν παραπάνω εικόνα του Στρίφτη) ο Τελαμώνιος
Η διαφορά είναι οτι ο Αίας είχε το τρωτό του σημείο κάτω απο τήν μασχάλη του,και ότι ο Αίας αυτοκτόνησε απο ντροπή,όταν αντιλήφθηκε ότι η θεά Αθηνά τόν τρέλανε και τόν έκανε να επιτίθεται στα αγελάδια σαν να ήτανε εχθροίΤον τρέλανε για χάρη του Οδυσσέα, ο οποίος μάλωσε με τον Αία κατά την διεκδίκηση των όπλων του νεκρού Αχιλλέα καθώς θεωρούσε (ο Οδυσσέας) ότι αδικήθηκε όταν αυτά αποδώθηκαν στον Αία.
Αν θυμάμαι καλά...
Ναί,αυτός ήταν ο λόγος
-
Είδες σουξέ ο Οδυσσέας; Την έριξε για τα καλά την Αθηνά!
-
Στήν 'Παλαμήδους απολογία' του Γοργία φαίνεται πάντως ότι Τρώες και Ελληνες μιλούσανε διαφορετική αναμεταξύ τους γλώσσα
Ο Παλαμήδης εκεί,θέτει σαν επιχείρημα για τήν απόδειξη τής αθωώτητάς του,τήν αναγκαιότητα χρήσης μεταφραστή που θα χρειαζότανε για να γίνει το αλίσβερίσιΣτρίφτη,αναμένουμε τήν συνέχεια
-
Ο χρήστης FlowerPower έγραψε:
Ο τρωικος πολεμος ειναι μια τρανη αποδειξη για το ποσο αμερικανακια ηταν οι αρχαοι ελληνεςoι αμερικανοι ειναι αρχαιοελληνακια και οχι το αντιστροφο
οι αρχαιοι ελληνες ηταν πρωτοι χρονολογικα -
Οι σύγχρονοι ιθαγενείς έχουν ένα Φώσ-κολο και κάτι άλλους/άλλες...
Ήταν πολλά 400 χρόνια... -
μπραβο στον strifter για το τοπικ που ανοιξε...χαιρομαι που οι αποψεις πολλων εδω μεσα δεν περιοριζονται μονο σε αυτοκινητιστικα θεματα...well done!
-
Πέρα από τον Όμηρο, τα έπη κτλ, δεν είναι και απίστευτα τα αγάλματα, οι αγγειογραφίες και τα υπόλοιπα; Όταν πάω σε μουσεία, δεν τα χορταίνω...
-
O Τρωικος ο πολεμος ειχε αφορμη τον κωλο
κι αυτα που λεει ο Ομηρος γνωστα στον κοσμο ολο
Ο κωλος και οχι το μουνι υπηρξε η αιτια
και προς αποδειξη αυτου, ιδου η ιστοριαΚαπως ετσι ξεκιναει ισως το μεγαλυτερο ελληνικο ιντερνετικο επος ολων των εποχων...
-
Eμ, ποια συνέχεια, Κυνηγέ;
Απ' ό,τι γλιέπω, είναι γνωστά πολλά πράματα... -
Ο χρήστης greo έγραψε:
O Τρωικος ο πολεμος ειχε αφορμη τον κωλο
κι αυτα που λεει ο Ομηρος γνωστα στον κοσμο ολο
Ο κωλος και οχι το μουνι υπηρξε η αιτια
και προς αποδειξη αυτου, ιδου η ιστοριαΚαπως ετσι ξεκιναει ισως το μεγαλυτερο ελληνικο ιντερνετικο επος ολων των εποχων...
Ωραίο το προοίμιο!
Που είναι το υπόλοιπο;;;
-
Ο χρήστης Strifter έγραψε:
Eμ, ποια συνέχεια, Κυνηγέ;
Απ' ό,τι γλιέπω, είναι γνωστά πολλά πράματα...Γνωστά σε όλους τους Ελληνες είναι τα έπη του Ομήρου 'Στρίφτη' (φέρνει κάτι σε ....'τσίφτη'),αλλά εσύ τα λές καί ωραία
-
Ο χρήστης Pai Mei έγραψε:
O Τρωικος ο πολεμος ειχε αφορμη τον κωλο
κι αυτα που λεει ο Ομηρος γνωστα στον κοσμο ολο
Ο κωλος και οχι το μουνι υπηρξε η αιτια
και προς αποδειξη αυτου, ιδου η ιστοριαΚαπως ετσι ξεκιναει ισως το μεγαλυτερο ελληνικο ιντερνετικο επος ολων των εποχων...
Ωραίο το προοίμιο!
Που είναι το υπόλοιπο;;;
Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ
Είναι γνωστή η Οδύσσεια στους πάντας και στις πάση
που αφηγείται τις σκηνές γοργά σε κάθε φάση
τις τρομερές, αβάσταχτες, φρικτές περιπλανήσεις
η άσχημη μοίρα Οδυσσεύς σ' έβαλε να τρυγήσεις.Γυρνώντας ταξιδεύοντας δέκα γεμάτα χρόνια
σπουδαία τα κατάφερες, για σε μιλούν αιώνια.
Σ' αναγνωρίζουν όλοι τους πανούργο τολμηρό
στα πάτρια που γύρισες, σε τόπο βρωμερό,
και τους μνηστήρες μπόρεσες όλους να κυνηγήσεις
της Πηνελόπης το μουνί με λύσσα να τρυγήσεις.Και τώρα φίλοι μου καλοί και χιλιοδιαβασμένοι
όλοι μαζί τη δράση του, την πολυδοξασμένη
ας δούμε πάλι από κοντά, πως έμεινε αιώνια
αχτύπητη, αθάνατη, στο πέρασμα στα χρόνια...ΡΑΨΩΔΙΑ A΄
(ΑΙΤΙΑ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ)Ο Τρωικός ο πόλεμος είχε αφορμή τον κώλο
και όσα λέει ο Όμηρος γνωστά στον κόσμο όλο.
Ο κώλος και όχι το μουνί υπήρξε η αιτία
και προς απόδειξη αυτού ιδού η ιστορία:Τον Πάρη γιό του Πρίαμου νέο πολύ ωραίο
που όπως λεν' οι στορικοί κωλομπαρά σπουδαίο
τυχαία φιλοξένισε κάποια φορά στην Σπάρτη
ο βασιλιάς Μενέλαος στο μέγα του παλάτι.Είχ' όμως ο Μενέλαος έν' ανηψιό ωραίο
με κώλο ολοστόγγυλο, κι' έγινε το μοιραίο
ο Πάρις ο κωλομπαράς σαν είδε αυτό τον κώλο
τον τορνευτό, το σπάνιο δια τον κόσμο όλο.Την νύχτα εσηκώθηκε και πήγε στο κρεβάτι
κι' οχτώ φορές τον γάμησε με κάβλα και ραχάτι
κατά κακή του σύμπτωση να σου και η Ελένη
βλέπει την τρωμερή ψώλη την τριπλοκαβλωμένη
και όπως ήταν φυσικό εκάβλωσε πολύ
και σκέφτηκε του Πάριδος να φάει την ψωλή.Την άλλη μέρα ο άνδρας της σαν πήγε για κυνήγι
αυτή τα πλούσια τα βυζιά με τέχνη τα ανοίγει
στου Πάρι πάει την σκηνή,τάχα να τον ξυπνήσει
μ' αυτός ευθύς κατάλαβε πως γύρευε γαμήσι.Και η Ελένη στίθικε να φάει τον ψώλο όλο
κι' ο Πάρις την εξέσκισε τη γάμησε απ' τον κώλο.
Μα σαν η τρομερή ψώλη στο κώλο της εχώθι
την έσκισε κι' ο κώλος της με το μουνί ηνώθι.Εις την κατάσταση αυτή πλέον μη δυνάμενη
να ζει με τον Μενέλαο η κωλογαμημένη
τον Πάρι ακολούθησε και φύγαν για την Τροία
και κει πλέον ελεύθερα γαμιέται η αχρεία.Τσιμπούκια και εξηνατενιά, ψαλίδια, πλακομούνια
στενάζει ο τόπος και βογγούν, βογγούν τα κορφοβουνιά
ολημερίς κι' ολονυχτής γέβεται και γαμιέται
και τώρα πια το κέρατο τ' αντρός της δε μετριάται.Στην Σπάρτη ο Μενέλαος ζει πλέον σαν χαμένος
περίλυπος μονολογεί και λέει απελπισμένος
Πούτσα μου πως κατάντησες εσύ σε τέτοιο χάλι
που όταν μύριζες μουνί γινόσουνα μεγάλη.
Αγρίευες και θέριευες, γινόσουν άνω κάτω
και ξέσκιζες της κάθε μιας τον μούνο και τον πάτο
τώρα κλεισμένη στο βρακί δε μου ζητάς παιχνίδια
κάθεσαι κι' αναπάυεσε στα ένδοξα σου αρχίδια.Μα κάποτε σκεφτήκανε όλοι οι Βασιλιάδες
και βρήκαν λύση τολμηρή γι' άντρες πουτσαράδες
αποφασίσανε λοιπόν, πόλεμο με την Τροία
μα κει δυσκολευτήκανε ως λέει κι' Ιστορία.ΡΑΨΩΔΙΑ Β΄
(ΣΥΣΚΕΨΗ ΑΡΧΗΓΩΝ)Μα κάποτε σκεφθήκανε όλοι οι βασιλιάδες
και βρήκαν λύση τρομερή για άνδρες πουτσαράδες.
Αποφασίσανε λοιπόν, πόλεμο με την Τροία
μα 'κεί δυσκολευτήκανε ως λέει η ιστορία...
Μαζεύτηκαν οι αρχηγοί για σύσκεψη μεγάλη
να πούνε τις απόψεις τους σε ένα ακρογιάλι .
Ο βασιλιάς Μενέλαος μονολογεί σαν γραία
και κλαίει και οδύρεται πάνω στον Οδυσσέα:Μενέλαος:
Γαμώ την τρέλα μου γαμώ, γαμώ την καταδίκη
πού ‘κλεψε την Ελένη μου, ο Πάρις το καθίκι.
Μεγάλε Αγαμέμνονα, έχασα το Λενάκι
και τώρα άλλος χαίρεται τ' ωραίο της μουνάκι.
Η κάργια και η ξέκωλη που πήγε με τον Πάρη
λες και εμείς δεν έχουμε αρχίδια και παπάρι.
Στο λέω Αγαμέμνονα, τον Πάρη αν τον πιάσω
βιάγκρα μπόλικo θα πιω και θα τον ξεκωλιάσω.Αγαμέμνων:
Σώπα και συ Μενέλαε, μην κάνεις σαν μωράκι
το ξέρω πως τα κέρατα είναι πικρό φαρμάκι.
Σταμάτα να μονολογείς τον πούστη θα τον βρούμε
και θα του μάθουμε καλά πως τέτοιους τους γαμούμε.
Κι αν τον βρούμε τον μπινέ αυτός θα βλαστημήσει
την ώρα που αποφάσισε να σου τηνε γαμήσει.
Oδυσσεύς:
Είναι κι αυτή παλιόπραμα και για δυο φρέσκα μήλα
με Ανδρομάχη και λοιπές γαμιέται σαν την σκύλα.
Μα εμπρός στη Τροία ας στείλουμε αίγες, βόδια, κότες,
άλογα, χοίρους και παπιά κι ένα σακί καπότες.
Μήπως κι έτσι στείλουνε την πόρνη την Ελένη
αλλιώς σε βλέπω μια ζωή με πούτσα μαραμένη.
Μετά τα λόγια τα σοφά του φίνου Οδυσσέα,
το λόγο δίνουν στον ψηλό, τον βασιλιά τον Αία:Aίαs:
Φίλε μου Αγαμέμνονα, φίλε Οδυσσέα γεια σας
κι όπως λεν ' οι σύγχρονοι, η ψωλή μου στη μεριά σας.
Το έμαθα Μενέλαε, μαλάκα να σε βράσω,
στην έσκασε ο ψωλαράς και σ' άφησε στον άσσο.
Κι αν η Ελένη σου ‘φυγε, δική σου η βλακεία,
όμως μην απελπίζεσαι, σου μένει η μαλακία.Αγαμέμνων:
Εδώ που σε καλέσαμε, σ’ έχουμε ανάγκη Αία,
μην τον πειράζεις το λοιπόν ετούτο τον μαλέα.
Να το σκεφτούμε σοβαρά το τι μπορεί να γίνει
και την μεγάλη προσβολή γρήγορα να ξεπλύνει.Αίας:
Τι διάολο Αγαμέμνονα γιατί με λένε Αία,
ακόμα δεν τελείωσες και μου ‘ρθε η ιδέα.
Είμαι της γνώμης το λοιπόν να μεταμφιεστούμε
και μυστικοί αστυνομικοί στην Τροία οι δυο να μπούμε.
Εγώ του τμήματος ηθών και συ της ασφαλείας
θα έχουμε και ένταλμα για χάριν ευκολίας.
Ζητάμε απ' τον Πρίαμο εξέταση να γίνει
για να μπορεί ο Πάρις τους ελεύθερα να χύνει.
Τις γκόμενες στα πεταχτά τις εξετάζεις όλες
μα την Ελένη τη γλυκιά, χώρια απ’ τις καριόλες.
Βρίσκεις τάχα μουνόψειρες και σύφιλη οξεία,
την παίρνουμε για το Συγγρού να κάνει θεραπεία.
Κι έτσι λοιπόν στα γρήγορα και δίχως φασαρία,
στην Σπάρτη την πηγαίνουμε και λήγει η ιστορία.Αγαμέμνων:
Κακή είναι η ιδέα σου, κι αν μας ανακαλύψουν
θα μας γαμήσουν και τους δυο, στον τοίχο θα μας
στήσουν.
Εγώ προτείνω άμεση επίθεση του στόλου
γιατί αυτές οι ιδέες σου είναι πολύ του κώλου.
Και δεν το θέλω ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος
αφού την γλίτωσα μικρός να γαμηθώ μεγάλος.Μενέλαος:
Αδέλφια κάντε γρήγορα, κάθε λεπτό που μπαίνει
ο Πάρις στο κρεβάτι του γαμάει την Ελένη.
Φέρτε μου την Ελένη μου, κι αν κάποιος το θελήσει,
πολύ ευχαρίστως δέχομαι μετά να τη γαμήσει.
Κι αν οι ορμές σας φίλοι μου ζητάνε κάτι άλλο
είμαι και διαθέσιμος τον κώλο μου να βάλω.
Τότε επενέβη ο Οδυσσεύς και μίλησε σταράτα
στο βασιλιά Μενέλαο και του ‘σκισε τη γάτα.Οδυσσεύς:
Ας τα κουβαρνταλίκια σου κι εμείς δεν τα μασάμε
το ξέρεις δα πολύ καλά πως κώλο δεν γαμάμε,
κι αν κάτι τέτοιο κάνουμε μια μέρα παρά φύσει,
ο πούτσος μας ορκίζομαι να μην μπορεί να χύσει.
Κι όμως θα τα καταφέρουμε να μπαλωθεί η ζημιά σου,
μα ψάξε μόνος έπειτα για να βρεις τον γαμιά σου.ΡΑΨΩΔΙΑ Γ
(Η ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ)Έτσι εσταματήσανε χωρίς να καταλήξουν
για να σκεφθούν καλύτερα προτού να ξανασμίξουν
και ο καθένας χωριστά τη λύση για να φέρει
για να μην έχουν βάσανα εκεί στα ξένα μέρη.
Το απόγευμα συνέχισαν, μα είχαν άλλες βλέψεις
με βάση το φιλότιμο και λανθασμένες σκέψεις.
Ξανά εκυριάρχησε για πόλεμο η γνώμη
κι έτσι αρχίσαν τα δεινά, το αίμα και οι τρόμοι....
Στρατός μαζεύτηκε λοιπόν, με δόρατα κι ασπίδες
στην Τροία να μπουκάρουνε και να τα κάνουν βίδες.
Την ώρα που πηγαίνανε στα πλοία για να μπούνε
ρωτούν τον Κάλχα να τους πει τι τρέχει και αργούνε.
Την κόρη του Αγαμέμνονα ο Δίας τη γουστάρει
με 'φικι-φικι' θεϊκό την καύλα να καλμάρει.
Μήνυμα στέλνει στο χωριό και λέει στην Κλυταιμνήστρα
'ο Δίας την κόρη μας ζητά γρήγορα και στα ίσα'.
Η Ιφιγένεια δέχτηκε το ψυχικό να κάνει
και του Ολύμπιου Θεού την καύλα να την γιάνει,
γιατί πολύ το γούσταρε ο Δίας να την πάρει
να νιώσουνε τα σκέλια της το θεϊκό παπάρι.
Κι έριξ' ο Δίας κεραυνούς στου κώλου της την τρύπα
και ‘κείνη από την ηδονή, του ζήταγε και πίπα .
Αφού την πρόσφεραν στον Ζεύ και κάναν την θυσία
στον στόλο επιβιβάστηκαν ολοταχώς για Τροία.
Έτσι σαλπάρισαν λοιπόν για του Ιλίου τα πέρατα
με αφορμή κι αιτία τους, του Μενελάου τα κέρατα.ΡΑΨΩΔΙΑ Δ
(ΣΑΛΠΑΡΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΡΟΙΑ)Πρωί, πριν καν αρχίσουνε να σκούζουν τα κοκόρια
απ' την Αυλίδα φύγανε σαράντα δυό βαπόρια.
Ο ψωλαράς Μενέλαος κι ο Μέγας Αχιλλέας ,
ο Οδυσσεύς κι ο Πάτροκλος, ο πούστης της παρέας.
Στο πλοίο που ο Πάτροκλος έπαιρνε το λουτρό του
και ο Αχιλλέας μπάνιζε απ' το παράθυρό του,
πανσέληνος του φάνηκε του Πάτροκλου ο κώλος
και ευθύς του ανυψώθηκε δύο πιθαμές ο ψώλος.
Οργίασαν για τα καλά μέχρι να παν στην Τροία
κι ο Πάτροκλος εγλέντησε του Αχιλλέα τα τρία.ΡΑΨΩΔΙΑ Ε
(ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΑ)Μπροστά στα τείχη έφτασαν των Αχαιών οι ψώλοι
μα άδικα προσπαθούσανε να πάρουνε την πόλη.
Γι' αυτό εις τα περίχωρα μουνί δεν είχε μείνει
κι όλος ο κόσμος γενικά μπουρδέλο είχε γίνει.
Αγάμητο πετύχανε μουνί να μην αφήσουν,
την πόλη δεν κατάφερναν όμως να την πατήσουν.
Καθώς ο Πάρις ξέσκιζε την όμορφη Ελένη,
μαντατοφόρος έρχεται και στο παλάτι μπαίνει .
'Μας την επέσαν Έλληνες κι έρχονται καυλωμένοι ,
να μας γαμήσουνε γιατί, τους κλέψαμ' την Ελένη'.
Ηχήσανε οι σάλπιγγες, σαστίσανε οι Τρώες ,
μα ο Πάρις με προσήλωση γαμούσε με τις ώρες.
Ήρθε τότε ο Πρίαμος για να τον απειλήσει
πως άμα δεν εσηκωθεί θε να τον ευνουχίσει.
Κι ο Πάρις με παράπονο άφησε το γαμήσι,
Στη μάχη με τον Έκτορα τους Έλληνες να σκίσει.
Του Πρίαμου ο πρωτογιός, της Τροίας το καμάρι
ήταν ο Έκτωρ ο γαμιάς, άξιο παλικάρι.
Μετά από μάχη φοβερή αλλά και λυσσαλέα
εσκότωσε τον Πάτροκλο τον φίλο τ' Αχιλλέα.
Αλλά κι αυτός με την σειρά ο ήρως Αχιλλέας
τον Έκτορα τον έκανε δέκα κομμάτια κρέας.
Ο Αχχιλεύς αθάνατος ήταν στο σώμα όλο
είχε όμως κι αδύνατα, την φτέρνα και τον κώλο.
Του ήρωα το μυστικό είπε η Αφροδίτη
στον Πάρη που επίμονα εκδίκηση εζήτει,
για τον χαμό του Έκτορα που ήταν αδερφός του
και στα τρελά γαμήσια του, κύριος συνεργός του.
Και κείνος σαν αντάλλαγμα όρκο ιερό της δίνει
όποτε το επιθυμεί στο στόμα να την χύνει.
Ο Πάρις έτσι ξέροντας τ' αδύνατα σημεία
την φτέρνα του σημάδεψε και πέτυχε με μια.
Με τέτοιο τρόπο δυστυχώς ο Αχχιλεύς εχάθη
και μπήκανε οι Έλληνες σε πιο μεγάλα πάθη.
Με τσαμπουκά κατέβηκαν απ τα καράβια μέσα
κι ορμήσανε ομαδικώς να πάρουνε τα ρέστα
Παραταχθήκανε λοιπόν να ξηγηθούν αντρίκεια
κι αρχίσανε οι αρχηγοί να ρίχνουν μπινελίκια.Μενέλαος:
Πάρη είσαι κωλόπαιδο και κέρατο μεγάλο
γουστάρω την ψωλάρα μου στον κώλο σου να βάλω.
Χιλιάδες μίλια πέρασα, να’ρθω να σε γαμήσω
που πήρες την Ελένη μου -στη μούρη σου θα χύσω!
Είναι φαρδύς ο κώλος σου, φτάνει μέχρι τον Άδη
σκύψε και τρίψε τον καλά με λίπος και με λάδι.Πάρις:
Στη γάμησα από παντού, μπρούμυτα κι από πίσω
κι ενώ εσύ μιξόκλαιγες πως σ’άφησα στον άσο,
εγώ δω πέρα έλεγα πως θα στραβοψωλιάσω.
Καριόλη Αγαμέμνονα γλύψε μου το παπάρι
κανένας μέχρι σήμερα δεν γάμησε τον Πάρη.Αγαμέμνων:
Βλέπεις εκείνο το βουνό που' ναι γεμάτο ρύζι;
κει θα στον χώσω βίαια και θα μου λες μυρίζει.
Σε κείνο το ψηλό βουνό με τις πολλές τις κότες
θα σου ξεσκίζω τον ποπό με κόκκινες καπότες.Πάρις:
Τη γάμησα από παντού, της ξέσκισα τα ούλα
και το μουνί της έβαλα σε πλαστική σακούλα!
Δέκα οπλίτες γάμησαν την άσχημη γιαγιά σου
και έβγαλαν πουστόπαιδα ωσάν την αφεντιά σου.
Κοίτα τα τείχη τα ψηλά που αράπης τα διαβαίνει
κρατά τον πούτσο του σφιχτά κι εσένα περιμένει.Τα μπινελίκια πέφτανε μην τα πολυλογούμε
υπάρχουν και ανήλικα και παρεξηγηθούμε.
Σαν άρχισε η σύγκρουση με σπάθα και κοντάρι
κατάφεραν οι Αχαιοί και κύκλωσαν τον Πάρη.Μενέλαος:
Κρατάτε μου τον, τον μπινέ, κι ανοίχτε του τα πόδια
να του ξεσκίσω τον πρωκτό για να χωράνε βόδια.
Την ώρα εκείνη πίνανε στον Όλυμπο δυο ούζα
και είδανε από ψηλά πως γίνεται παρτούζα.
Ρίξανε τότε σύννεφα και έπεσε σκοτάδι,
ακούστηκε και μια φωνή 'αφήστε τον, τον Πάρη'.
Η Αφροδίτη εφάνηκε πάλι από την θολούρα
και έδωσε στους Έλληνες μια γερή μαστούρα.
Έτσι ο Πάρις γλίτωσε τον κώλο να του σκίσουν
μέσα στο κάστρο κρύφτηκε να μη τονε γαμήσουν.Γίνανε μάχες φονικές, με τόξα και κοντάρια
μα τίποτα δεν άλλαζε και έπαιρναν παπάρια .
Η Αφροδίτη φρόντιζε να πολεμούν αιώνια
οι ζέστες τους τσουρούφλιζαν, τους πάγωναν τα χιόνια.
Έξω απ' το κάστρο το ψηλό με τα γερά τα τείχη
ο Αγαμέμνων δυστυχεί και βλαστημά την τύχη.Αγαμέμνων:
Γαμώ τον θρόνο μου γαμώ, τι θέλω εδώ ο μαλάκας
τόσο μακριά από το σπίτι μου μ' έναν στρατό της πλάκας.
Μενέλαε μουρόχαβλε ξέχασε την Ελένη,
γιατί αν κάτσουμε εδώ την έχουμε χεσμένη.
Οι Τρώες μας δουλεύουνε και πάρε το χαμπάρι,
τα τείχη αυτά δεν πέφτουνε με τόξο και κοντάρι.
Ως κι ο πανούργος Οδυσσεύς έχει κι αυτός σαστίσει
και το μυαλό του διαρκώς το στρίβει για την λύση.
Ύπνος βαρύς δεν του κολλά, μάτι δεν έχει κλείσει
Θεούς ,θεές παρακαλά την Τροία να πατήσει.ΡΑΨΩΔΙΑ ΣΤ
(O ΔOΥΡEIOΣ IΠΠOΣ)Οδυσσεύς:
Γαμώ την καταδίκη μου πρέπει να βρούμε λύσεις
έξυπνες και παμπόνηρες, για τις επιχειρήσεις.
Μα πως τον Πάρη άφησαν να 'ρθεί να μπιφτεκώνει
και στης Ελένης το μουνί τον πούτσο του να χώνει;
Εγώ τι φταίω για όλ’ αυτά, να χάσω την καλή μου,
και τόσα χρόνια να τραβώ στην Τροία το πουλί μου;'
Μια μέρα μέσα στην σκηνή ήτανε ξαπλωμένος ,
εχάϊδευε τον πούτσο που ήταν σηκωμένος.
Κι ως τα μεγάλα αρχίδια του κρεμόντουσαν με χάρη
νάσου μπροστά του η Αθηνά μ' ασπίδα και κοντάρι.
Σηκώνει την χλαμύδα της , του δείχνει το μουνί της
σκύβει και λέει του στ' αυτί με την γλυκιά φωνή της.Αθηνά:
'Ω πολυμήχανε Οδυσσεύ απ' τα ουράνια ύψη
στο πατρικό σου το νησί σε κοίταζα με θλίψη.
Της Πηνελόπης το μουνί να το γαμάς με λύσσα
κι αόρατα κατέβαινα και σου' γλυφα τα χύσια.
Σαν λιγωμένη κοίταζα την μακριά ψωλή σου
τ' αρχίδια σου τα τριχωτά και το χοντρό καυλί σου .
Μεγάλη καύλα μ' έπιασε και δεν θα ησυχάσω
τον πούτσο σου που λαχταρώ αν δεν τον δοκιμάσω.
Γι' αυτό σου δίνω μυστικό την Τροία να πατήσεις
μα πρέπει σαν αντάλλαγμα κι εσύ να με γαμήσεις.'
Ο Οδυσσέας το σκέφτηκε, τα μάσαγε ώρα λίγη
κι είδε πως ήταν δύσκολο πολύ να τ’ αποφύγει.
Της βάζει μια τρικλοποδιά και την ξαπλώνει κάτω
κι απ' την πολύ την καύλα του της ξέσκισε τον πάτο.
Η Αθηνά εσπάραξε σαν κότα σουβλισμένη
μα όλο και τον έσπρωχνε γοργά να μπαινοβγαίνει.
Ο νους του όμως στην δουλειά, σηκώθηκε και πάλι
σκούπισε τα παπάρια του και είπε με καμάρι:Οδυσσέας:
'Θεά καυλιάρα στο 'κανα και τούτο το χατίρι
ξέρνα το κόλπο γρήγορα και βγες απ το τσαντίρι.'Κι αυτή πάνω στην καύλα της, στο ερωτικό μεθύσι
το μυστικό του έδωσε την Τροία να πατήσει...
Έφτιαξαν άλογο ψηλό έως τριάντα μέτρα
που ήταν όλο ξύλινο και όχι από πέτρα.
Μέσα στην κούφια του κοιλιά κρυφτήκανε μ' ελπίδα
και κόβανε την κίνηση απ' την κωλοτρυπίδα.
Αλλά επειδή δεν χώραγαν σ' εν' άλογο όλο κι όλο
ο ένας είχε την ψωλή στου αλλουνού τον κώλο.
Οι Τρώες που στο βάθος τους μαλάκες ήταν όλοι
εγκρέμισαν τα τείχη τους και το' βαλαν στην πόλη.
'Ο πόλεμος τελείωσε!', σκέφτηκαν τα χαμούρια
κι αμέσως τότε ρίχτηκαν στο πήδημα με φούρια.
Πήραν τα στρώματα φωτιά απ' το πολύ γαμήσι
τόσο που δεν προλάβαινε το χύσι να τη σβήσει.
Κι όταν η νύχτα έφτασε οι Τρώες κουρασμένοι
στα μαλακά κρεβάτια τους πέσαν ευτυχισμένοι.ΡΑΨΩΔΙΑ Ζ
(Η ΕΙΣΒΟΛΗ)Ξάφνου εφώναξε ο Οδυσσεύς ' ορμήξτε τώρα όλοι'
κι απ' του αλόγου την κοιλιά ξεχύθηκαν στην πόλη.
Με φοβερούς αλαλαγμούς, ανάβαν τα δαυλιά τους
ενώ με τ' άλλο χέρι τους κρατούσαν τα καυλιά τους.
Εντός της πόλης χίμηξαν σαν Κέρβεροι βαρβάτοι
κι όποιον μπροστά τους έβρισκαν τον ρίχναν στο
κρεβάτι.
Οι Τρώες απ' τον ύπνο τους κι από την σκοτοδίνη
για πότε τον εφάγανε μυστήριο έχει μείνει.
Του κάκου ελάλει ο Οδυσσεύς να τους σκοτώσουν όλους
ακράτητοι οι Έλληνες τους ξέσκιζαν τους κώλους.
Κι έτσι το πήρε απόφαση πως για να πέσει η Τροία
να πέσουν πρώτα έπρεπε των Αχαιών τα τρία.
Ήταν σχεδόν αδύνατο στου Ιλιού την πόλη
να βρεί κανείς για να κρυφτεί χαντάκι ή περβόλι.
Την Τροία πια την όμορφη την είχαν ξεκληρίσει
και οι γυναίκες στην σειρά κάνανε όλες πλύση.
Επλένανε τον κώλο τους και φτύνανε στο χώμα
για νά βγει το ψωλόχυμα μπρος, πίσω κι απ’ το στόμα.
Αδιάκοπα ακούγονταν σπαραχτικές φωνούλες
όποιες αντιστεκόντουσαν, εκαταντούσαν τσούλες.
Από την άλλη την πλευρά στων Αχαιών τα πλήθη
γλέντια, χαρές, ξεφάντωμα, γαμήσια κακοήθη.
Τα πάντα σε ερείπια ήτανε σωριασμένα
κι οι Τρώες τρέχαν σαν τρελοί και τα' χανε χαμένα.
Στους καυλερούς τους Αχαιούς σαν άλμπουρα οι ψώλοι
οι Τρωαδίτες έσκουζαν 'πονάνε πια οι κώλοι'.ΡΑΨΩΔΙΑ Η
(ΤΟ ΝΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ)Μα κάποτε κουράστηκαν απ' την πολλή καβάλα
κι αρχίσανε να σκέφτονται για σύντομη φευγάλα.
Στα πλοία κουβαλούσανε διαμάντια και πετράδια
χρυσάφι, ασήμι και χαλκό μες τα βαθιά σκοτάδια.
Κι αφού τελειώσαν όλα αυτά τα τόσο λυπηρά,
πήρανε την Ελένη τη χιλιογαμημένη
και την επαρουσίαζαν πως ήταν αρπαγμένη
και πως με ζόρι κι απειλές ήτανε βιασμένη.Σαν συναντήθηκαν λοιπόν στο ξένο το παλάτι,
Ελένη και Μενέλαος τριβόντουσαν σαν γάτοι.
Κείνη γυμνή με το μουνί καλά αρωματισμένο
με μόνο το βρακάκι της κι αυτό μισό βγαλμένο.
Μπροστά εις στον Μενέλαο εστάθηκε η Ελένη
κι αυτός θωρώντας την βουβά με πούτσα καυλωμένη
άρχισε να γυμνώνεται, πετώντας το σπαθί του
κι αμέσως τον μιμήθηκαν οι γύρω σύντροφοί του.
Και όσο αυτός ξεμούνιαζε μ' ορμή και φλυαρία
όλος ο άλλος ο στρατός βαρούσε μαλακία.ΡΑΨΩΔΙΑ Θ
(OI AXAIOI AΠΟΠΛEOΥN)Μα όλα πια τελείωσαν, τέρμα στα πανηγύρια
έλυσαν τα καράβια τους , χαλάσαν τα τσαντίρια ,
στοιβάξαν τις αιχμάλωτες που 'ταν γεμάτες ψείρες,
νέες μικρές ανύπαντρες κι όμορφες ζωντοχήρες.
Για του Αχιλλέα τον χαμό ,του Πάρη η τιμωρία
ήταν του φύλου αλλαγή, χωρίς να έχει τρία.
Έτσι του Πρίαμου ο γιος έγινε μια κόρη
που όλων των ξένων τις ψωλές δοκίμασε με ζόρι.
Τον πούστη έβαλαν τσατσά στης Τροίας τα μπουρδέλα
και στην κωλάρα τού δεσαν μια κόκκινη κορδέλα.
Όνομα νέο τού' δωσαν, τον βγάλαν Πολυξένη
να τιμηθούν οι τρυφεροί σ' όλη την οικουμένη.
Έτσι ξεκινήσαν λοιπόν απ' την τρισάθλια Τροία
χαράζοντας κατεύθυνση και σταθερή πορεία
για της πατρίδας το χωριό, την πόλη, το λιμάνι
με επιθυμία αμέτρητη να φτάσουν μάνι-μάνι.
Και δεν θ ' αργούσαν να ' φταναν στην όμορφη πατρίδα
αν ξαφνικά δεν έπιανε μεγάλη καταιγίδα.
Φύσηξ' αέρας τρομερός κι αγρίεψε η φύση
μαύρο βουνό η θάλασσα, τα πλοία πήραν κλίση.
Σκιστήκαν όλα τα πανιά, σκορπίσαν τα καράβια
κι έχασε η μάνα το παιδί και η σκύλα τα κουτάβια .
Έτσι το γράφει ο Όμηρος, πως περιπλανηθήκαν
κι άλλοι γυρίσαν νικητές κι άλλοι εγαμηθήκαν. -
jarjap αυτο που το βρηκες; Γιατι εγω εχω αλλη βερσιον. Αυτη μου μοιαζει μεταγενεστερη με νεες ραψωδιες. Εγω εχω Ιλιαδα - Οδυσσεια 2 σε 1 που απο τα δικα σου εχει τον προλογο, τη ραψωδια Α' (κορυφαιο το:
*Πούτσα μου πως κατάντησες εσύ σε τέτοιο χάλι
που όταν μύριζες μουνί γινόσουνα μεγάλη.
Αγρίευες και θέριευες, γινόσουν άνω κάτω
και ξέσκιζες της κάθε μιας τον μούνο και τον πάτο
τώρα κλεισμένη στο βρακί δε μου ζητάς παιχνίδια
κάθεσαι κι' αναπάυεσε στα ένδοξα σου αρχίδια. *), με διαφορές τη ραψωδία Β' και οι τελευταιες 3 ραψωδιες με αλλη διαρθρωσηΕχω και καμια 12αρια ραψωδιες Οδυσσεια, τις οποιες αν δεν τις εχετε τις στελνω...
Παλεύοντας τον Ανίκητο...