Αντί απάντησης στα γραφόμενα αυτού του θέματος:
*MONIMEΣ ΣTHΛEΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 15-10-06
Η στρατηγική της ειλικρίνειας
Tου Xρηστου Γιανναρα
Θα μπορούσε η κυβέρνηση να είχε εφαρμόσει διαφορετική στρατηγική στην αντιμετώπιση της πεισματικής απεργίας των δασκάλων;
Μικροπαζαρέματα, μικροπαροχές και στη συνέχεια κατά μέτωπο σύγκρουση με τους απεργούς προδίδουν μάλλον απουσία στρατηγικής. Ισως μαρτυρούν και έλλειψη πολιτικής για την παιδεία. Ομως η έλλειψη πολιτικής, έστω και ως ενδεχόμενο έμμεσα διαφαινόμενο, είναι ευκαιρία δελεαστική για τους μισθωμένους από τα συμφέροντα των επαγγελματιών της πολιτικής τάχα συνδικαλιστές: Μαριονέτες των κομματικών αντιπάλων της κυβέρνησης κατεβάζουν στους δρόμους τις αποχαυνωμένες από καταναλωτική δίψα μάζες, με ντουντούκες και «προκάτ» συνθήματα (τα ίδια πάντα και για όλους). Να ξεγυμνώσουν την ανικανότητα των κυβερνώντων ή και να προκαλέσουν την ανατροπή τους.
Στρατηγική απροκάλυπτη. Γι’ αυτό και συστρατεύονται με τους απεργούς δασκάλους οι οικοδόμοι, οι μισθωτοί Τύπου και χάρτου, του κλάδου κλωστοϋφαντουργίας - ιματισμού - δέρματος, τελικά ολόκληρη η ΑΔΕΔΥ, η ΟΤΟΕ και η ΓΣΕΕ. Ολοφάνερο ποια κομματικά συμφέροντα υπηρετούσε η απεργία των δασκάλων.
Η κυβέρνηση δεν είχε στρατηγική να αντιτάξει στον απεργιακό εκβιασμό των κομματικών συνδικαλιστών. Δεν είχε στρατηγική επειδή, ολοφάνερα, δεν είχε ποτέ και πολιτική για την παιδεία. Η κυβερνητική γύμνια αποκαλύφθηκε από τις προεκλογικές κιόλας μεγαλόστομες γενικολογίες σε αυτό τον τομέα. Μίλαγε και μιλάει για την παιδεία η κυβέρνηση δίχως την παραμικρή επίγνωση για τον εφιάλτη της διάλυσης, της αναξιοκρατίας, του αμοραλισμού και εκχυδαϊσμού που επέβαλε σε σχολεία και πανεπιστήμια η ψευδεπίγραφη «σοσιαλιστική» εικοσαετία.
Φανερώθηκε η κυβερνητική ασχετοσύνη και στο πρόσωπο που επελέγη για να υπουργήσει την παιδεία της χώρας –στη λογική των εσωκομματικών (αποκλειστικά) ισορροπιών που υπαγόρευαν τη συγκεκριμένη ανεκδιήγητη επιλογή. Επιβεβαιώθηκε η κυβερνητική αδιαφορία, απροετοιμασία και επιπολαιότητα στο γεγονός ότι χρειάστηκαν δυόμισι χρόνια για να τολμηθούν κάποιες δευτερεύουσες «μεταρρυθμίσεις», που αν είχαν επιχειρηθεί στις εκατό πρώτες ημέρες θα είχαν περάσει ως για όλους αυτονόητες.
Ομως, παρ’ όλα αυτά τα παντελώς αρνητικά για την κυβέρνηση δεδομένα, έχει ο πολίτης τον πειρασμό να διερωτηθεί: Μήπως η στρατηγική της ειλικρίνειας θα μπορούσε να είναι, ακόμα και σε αυτές τις «χαμένες από χέρι» περιπτώσεις, ακαταμάχητη; Βέβαια, η στρατηγική της ειλικρίνειας είναι, αποκλειστικά και μόνο, συνάρτηση του έκτακτου ηγετικού χαρίσματος. Μόνο ο αληθινά προικισμένος με ηγετικό χάρισμα πολιτικός μπορεί και ξέρει να εμπιστευθεί την ειλικρίνειά του στους πολίτες – και να τους πείσει. Να αγνοήσει τις ετοιματζίδικες «αισιόδοξες» συνταγές των «επικοινωνιολόγων», να παραιτηθεί από την προτεραιότητα της έγνοιας για τις εντυπώσεις. Και να διακινδυνεύσει την ομολογία λαθών, να κοινωνήσει με τους πολίτες ανησυχίες ή και φόβους, να μοιραστεί ελπίδες.
Στο ύφος και ήθος της γλώσσας που μιλάει ο ηγέτης πιστοποιούν οι πολίτες αν είναι αληθινός και αξιόπιστος. Αν έχει προσωπική έγνοια, πάθος και πόνο για τα κοινά ή αν είναι μόνο ένας διαχειριστής της εξουσίας. Αν τον ενδιαφέρει πρώτιστα να διακονήσει την κοινωνία και τις ανάγκες της, αν πονάει την πατρίδα, τον πολιτισμό και την ιστορία της, αν το κόφτει η συλλογική αξιοπρέπεια. Ή αν το πρώτιστο ενδιαφέρον του είναι η επανεκλογή του, άρα οι κομματικές προτεραιότητες, η δουλεία στην ανάγκη να κερδίζει τις εντυπώσεις. Ολα αυτά φαίνονται στη λαλιά, στον τρόπο που μιλάει ο ηγέτης. «Και γαρ η λαλιά σου δήλον σε ποιεί».
Η στρατηγική της ειλικρίνειας θα ήθελε τον πρωθυπουργό να βγαίνει στην τηλεόραση και να απευθύνεται στην ελληνική κοινωνία ζωντανά, άμεσα, όχι διαβάζοντας χαρτιά. Να ομολογεί το λάθος του, το ότι ποτέ δεν είχε αντιληφθεί (πολύ λιγότερο, μελετήσει) το μέγεθος του κοινωνικού εγκλήματος που συντελέστηκε στον χώρο της παιδείας από τη σοσιαλεπώνυμη εικοσάχρονη λοιμική. Γι’ αυτό και οι λάθος επιλογές του, η απουσία προετοιμασίας, προγράμματος, επιτελικών ομάδων ελεγμένης ανθρώπινης ποιότητας για να αντιμετωπιστεί η συμφορά.
Οτι του μένει ενάμισος χρόνος και σε αυτό το διάστημα θα παλαίψει να θεμελιώσει τη δυνατότητα ανάκαμψης, δεν θα υποχωρήσει στους απεργιακούς εκβιασμούς των αυτουργών του εγκλήματος. Και σαν συμβολική έκφραση της απόλυτης προτεραιότητας που πραγματικά δίνει στην παιδεία, εξαγγέλλει συγκεκριμένους περιορισμούς κρατικών εξόδων για την εξοικονόμηση κονδυλίων: δραστικό περιορισμό σε παροχές στον επαγγελματικό αθλητισμό, σε ειδικούς συμβούλους υπουργείων, σε διοικητικά συμβούλια εταιρειών του Δημοσίου, σε λιμουζίνες και οδηγούς της απειροπληθούς νομενκλατούρας και σε ανάλογα παραδείγματα που πάντοτε σκανδάλιζαν και σκανδαλίζουν βασανιστικά τον λαό.
Να εξηγήσει ο ηγέτης ότι χρειάζονται κονδύλια για παραγωγικές επενδύσεις και υποδομές εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης, αλλά όχι, σε αυτή τη φάση, για αυξήσεις μισθών. Οχι προτού οργανωθεί και εφαρμοστεί σύστημα αξιοκρατικής ιεράρχησης των εκπαιδευτικών λειτουργημάτων, θεσμοί αξιολόγησης του έργου κάθε εκπαιδευτικού – να ξεχωρίσει ο ικανός από τον ανίκανο, ο εργατικός από τον ράθυμο. Κυρίως, καμία αύξηση αν δεν εξαλειφθεί από τη δημόσια εκπαίδευση το καρκίνωμα των «ιδιαίτερων μαθημάτων», το προκλητικό «μαύρο χρήμα» λαθρεμπορίας της γνώσης.
Θα μπορούσαμε να στοιχηματίζουμε οι Ελληνες για τις πιθανότητες και τα ποσοστά επιτυχίας που θα είχε (ως απίθανο ενδεχόμενο) η στρατηγική της ειλικρίνειας, αν την προέκρινε ο πρωθυπουργός. Αν θα έπειθε η ειλικρίνεια την παρακμιακή μας κοινωνία, αν θα μετάγγιζε ελπίδα η διαύγεια λόγου και προθέσεων. Σίγουρα το συλλογικό αισθητήριο εκτίμησης της ποιότητας κερδίζεται μέσα από μακροχρόνιες εξελίξεις της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, αλλά χάνεται ευκολότατα όταν μεθοδευμένα ανατραπεί η ιεράρχηση των αναγκών.
Αλήθεια, πόσοι πολίτες άραγε τρόμαξαν βλέποντας στις ειδήσεις όχι μόνο τη συμπεριφορά, τις χειρονομίες, τις αμφιέσεις, αλλά κυρίως τις φυσιογνωμίες των δασκάλων που ορμούσαν με μανιασμένη βία να διασπάσουν την αστυνομική φρουρά που έφραζε τη διαδήλωσή τους; Δεν είναι αυθαίρετο κριτήριο ανθρώπινης ποιότητας η φυσιογνωμική έκφραση, γι’ αυτό και καθόλου αδικαιολόγητος ο τρόμος: σε ποιους λειτουργούς παιδείας εμπιστευόμαστε τη μόρφωση - μορφοποίηση των παιδιών μας.
Η στρατηγική της ειλικρίνειας, αν γινόταν ποτέ πολιτική πράξη, θα ζητούσε με δημοψήφισμα την έγκριση των πολιτών για δραστική αναθεώρηση των όρων συνδικαλισμού των κοινωνικών λειτουργών.
*
