Ήμουνα που ήμουνα φορτωμένος από προχθές εξαιτίας του ζώου που έκλεισε θέση με το σκούτερ μπροστά μου (προπροηγούμενη σελίδα) είχα και κάποιον στη γειτονιά μου με μια καινούρια αμαξάρα με δερμάτινα καθίσματα, συναγερμό, πατάκια που φυσικά δεν είναι δυνατόν να το παρκάρει όπως όλος ο κόσμος, δηλαδή όπου βρει, αλλά πρέπει να το βάζει οπωσδήποτε μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας του.
Υπάρχει στη γωνία ένα εγκαταλελειμμένο αμάξι, δίπλα στο οποίο βάζει 3 μηχανάκια, οικογενειακά και φίλων μάλλον, κρατώντας 1 θέση και μετά από αυτά βάζει το golf. Όταν φεύγει το golf, τραβάει τα μηχανάκια έτσι ώστε να πιάνει ΔΥΟ (2) θέσεις και όταν επιστρέφει τραβάει τα μηχανάκια και βάζει το αμάξι.
Χθες λοιπόν έψαχνα στις 7 το βράδυ θέση και να το θαύμα. Ο τύπος έβγαζε το golf και ένας άλλος είχε καβαλήσει το μηχανάκι και το τσούλαγε στη θέση που ήταν το golf προηγουμένως. Κόρναρα από απόσταση να με προσέξει, πήγα δίπλα του και του έβαλα τις φωνές:
« ΒΓΑΛΕ ΑΜΕΣΩΣ ΑΠΟ ‘ΚΕΙ ΤΟ ΜΗΧΑΝΑΚΙ ΝΑ ΠΑΡΚΑΡΩ»
«Ε;»
«ΕΙΠΑ: ΒΓΑΛΕ ΑΜΕΣΩΣ ΤΟ ΜΗΧΑΝΑΚΙ ΝΑ ΠΑΡΚΑΡΩ. ΕΙΔΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ!»
Ο άλλος στο golf είχε σταματήσει στα 10 μέτρα.
«Έλα ρε εδώ» του φώναξε ο τύπος στο μηχανάκι «γιατί θα φάμε και ξύλο στο τέλος».
«ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ, ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΜΗΧΑΝΑΚΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΤΩΡΑ»
Δεν έφευγε, ήρθε και ο άλλος οπότε έσβησα μηχανή και βγήκα έξω.
Φωνές, κακό, σας βλέπω, σας ξέρω, όχι δεν έγινε όπως τα λες, δεν θα με δουλέψεις κι από πάνω.
«Εσύ μας αφήνεις απειλητικά μηνύματα;» μου λέει ο ένας.
«Δηλαδή σας έχουν αφήσει μηνύματα; Και δεν ντρέπεστε να το κάνετε αυτό;»
«Ποιο;»
«ΑΥΤΟ!!! Να κλείνετε 2 θέσεις για να παρκάρετε 1 αμάξι»
«Ορίστε, πάρκαρε»
«Μεγάλη χάρη μου έκανες»
Σαματάς μεγάλος τέλος πάντων για το αυτονόητο. Η καθημερινή μάχη, οι θρασείς κατά των λογικών. Μόνο όταν ο λογικός γίνεται Κόναν μπορεί να διορθωθεί κάτι. Σκ@τ@! Και το χειρότερο είναι ότι όσο δεν μιλάς τόσο αποθρασύνονται. Υπάρχει και ο φόβος βέβαια. Μη σου κάνουν ζημιά στο αμάξι τέτοιοι που είναι, μη μπλέξεις με τίποτα σεσημασμένους, μη, μη, μη... Αν όμως δεν φωνάξεις για τα δικαιώματά σου, αυτά θα γίνονται δικαιώματα των άλλων. Επιτέλους δηλαδή, όσο 'δικά μας' είναι αυτά που βρίσκονται στους 4 τοίχους του σπιτιού μας, άλλο τόσο δικά μας είναι και αυτά που είναι κοινόχρηστα. Όσον αφορά εμένα, τέλος το 'άστο να πάει στο διάολο'. Αρκετά πια με τον κάθε κάφρο.
[Σημείωση: δεν ακούστηκε ούτε μια βρισιά εκατέρωθεν, δεν έγινε καμία κίνηση για χειροδικία ή έργω εξύβριση - σημαντικό αυτό σε τέτοιες περιπτώσεις γιατί χάνεις το δίκιο σου διαφορετικά]
limited_one