Μερικές παρατηρήσεις σε όσα έγραψαν οι φίλοι παραπάνω.
Κατ' αρχήν τι το κακό έχει η γρήγορη κονόμα; Αν έχεις ένα ανταγωνιστικό προιόν ή υπηρεσία τι το κακό έχει να γίνει γρήγορα επιτυχία; Γιατί όλα πρέπει να γίνονται με τον δύσκολο τρόπο; Και δεν εννοώ εδώ κακής ποιότητας δουλειά και αρπακολισμό αλλά περισσότερο γρήγορες αντιδράσεις και πρόβλεψη των αναγκών της αγοράς! Οπότε, υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις.
Περί εργασιακών. Που τελικά θέλουμε να πάμε; Έχει χυθεί αίμα για 8ωρα και εργασιακά, και το τελευταίο χρονικό διάστημα βλέπουμε όλα να καταρέουν, να πάμε σε ελαστικά ωράρια, ημιαπασχόληση κλπ. Είναι καλό αυτό; Δηλαδήγ το ζητούμενο είναι να δουλεύουμε περισσότερο; Ήδη οι Έλληνες δουλεύουν περισσότερο από όλους τους Ευρωπαίους. Και είναι αλήθεια, για τον ιδιωτικό τομέα. Στην προηγούμενη εργασία μου δούλευα 12 ώρες την ημέρα, και μάλιστα μερικές φορές (4-5 σε 1,5 χρόνο που κάθισα εκεί) έφυγα και εγώ και άλλοι συνάδελφοι ξημερώματα. Σου δίνουν έναν τίτλο manager (και καλά) και μετά σε σκίζουν. Ζούσα μόνο Σαββατοκύριακα, οι καθημερινές ήταν δουλειά - σπίτι - φαι - ύπνος. Εκεί θέλουμε να φτάσουμε; Εκεί είναι το ιδανικό; Δεν νομίζω.
Δεν θα πρέπει να τα βάζουμε με τους Δημόσιους. Τα παίρνω στο κρανίο που δεν δουλεύουν, αλλά οι παροχές που έχουν ΔΕΝ πρέπει να χαθούν, πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι να τις αποκτήσουν!
Περί τεχνολογίας και Ελληνικής επιχειρηματικότητας. Εγώ θα ήθελα να κάνω κάτι δικό μου και είμαι πρόθυμος να πάρω και τα ρίσκα μου. Αλλά με τι αρχικό κεφάλαιο βρε παιδιά; Με τους μισθούς πείνας που παιρνουμε; Και οι επιχειρηματίες (με τους οποίους μιλώ καθημερινά -επειδή είμαι σύνβουλος επιχειρήσεων- κοιτάνε περισσότερο πως θα πάρουν καμμιά επιδότηση της τσέπης τους παρά να αναπτύξουν τις επιχειρήσεις τους με τα λεφτά που παίρνουν από επιδοτήσεις ή από τα κέρδη της ίδιας της επιχείρησης.
Περί παιδείας. Υπάρχει τεράστια αναντιστοιχία αυτή την στιγμή σε σύγκριση των γνώσεων που χρειάζεται η αγορά σε σχέση με την γνώση που παρέχουν τα πανεπιστήμια τόσο σε ότι αφορά στις ειδικότητες όσο και σε ότι αφορά στην καθημερινή πρακτική.
Περί οικονομικής κατάστασης των Ελλήνων. Εγώ, εργάζομαι μία δεκαετία, με συνεχή ανοδική πορεία και βγάζω 15Κ τον χρόνο. Βλέπω γύρω μου αυτοκίνητα των 50-100Κ, για να αγοράσεις ένα ψιλοκαλό σπίτι θες 150-200Κ και σκέφτομαι τί διάολο γίνεται, αφού εγώ δεν τα φτάνω αυτά να τα αγοράσω αν θέλω να ...τρώω κιόλας . Εγώ τελικά είμαι μ6&%%^& και άχρηστος και δεν βγάζω όσα λεφτά χρειάζεται; Έλα που όμως και οι περισσότεροι γνωστοί μου τα ίδια και λιγότερα βγάζουν. Οπότε αυτοί που αγοράζουν τα αυτοκίνητα και τα σπίτια (και δεν μιλώ για κάτι φοβερό παιδιά, για νορμάλ καταστάσεις μιλάμε) τι κάνουν; Πως πορεύονται στην ζωή; Ακούω και διάφορα, λαμογιές κλπ, κάνω και τις υποθέσεις μου και όποιον πάρει ο διάολος. Πως μετά να είμαι εγώ νομοταγής; Όπου με παίρνει ΘΕΛΩ και ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ να την κάνω την λαδιά μου. ΛΑΘΟΣ μου μέγιστο, αλλά δεν μπορώ πλέον να φέρομαι σαν ΜΛΚΣ! Και στον στρατό πήγα κανονικά, και φόρους πληρώνω και θέλω να είμαι by the book σε όλα μου, και περύφανος είμαι και δεν καταδέχομαι να κάνω λαδιές, αλλά κοιτάω το αυτοκίνητό μου που είναι 12ετίας, είμαι στο νοίκι σε γκαρσονιέρα 35μ2 και βλέπω και γύρω μου και τα παίρνω στο κρανίο.
Περί 'κράτους δικαιου'. Κουτσοί, στραβοί, ανάπηροι, πολύτεκνοι και αναξιοπαθούντες έχουν περισσότερες ελπίδες και μέλλον από τον μέσο άνθρωπο. Έχουμε φτάσει στο αντίθετο άκρο. ΟΚ, πρέπει να βοηθηθούν, αλλά ο μοναχογιός και αρτιμελής πρέπει να πάει να πεθάνει; Και δεν αναφέρομαι εδώ σε θέση στο Δημόσιο, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση, από τα πανεπιστήμια, μέχρι τις προσλήψεις, μέχρι τις διακοπές, μέχρι την μόρφωση και σε όλα τα άλλα που βλέπουμε μπροστά μας.
Μπορώ να λέω και να γράφω ατελείωτες ώρες για αυτά, συγνώμη αν κούρασα, και για την σύνταξή μου που είναι βιαστική, αλλά όλα τα παραπάνω βγαίνουν σαν χείμαρος κάθε φορά που τα σκέφτομαι.