Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας το δίλημμα που με ταλαιπωρεί εδώ και λίγες ημέρες.
Όντας σε αναζήτηση ενός μεγάλου οικογενειακού με ορίζοντα εξαμήνου, προκύπτει ξαφνικά μπροστά μου το εξής: Opel Insignia Super Tourer CDTi, δίλιτρο, 160 hp (όχι Ecoflex), αυτόματο, με ένα σκασμό έξτρα πωλείται από γνωστό ενός στενού μου φίλου.
Το αυτοκίνητο βάσει VIN έχει κατασκευαστεί 12/2009 και αγοράστηκε στις αρχές του 2010 από Ελληνική αντιπροσωπεία. Τα σέρβις του ήταν στην ώρα τους και πάντα στο ίδιο εξουσιοδοτημένο συνεργείο. Δεν έχει χτυπήσει ποτέ, ούτε έχει βγάλει κάποιο σοβαρό πρόβλημα.
Το θέμα είναι ότι, λόγω μεγάλης απόστασης δουλειά-σπίτι και χρήσης του και σε επαγγελματικά ταξίδια, το αυτοκίνητο έχει 'γράψει' 250.000 χλμ., στη συντριπτική τους πλειοψηφία σε Εθνική Οδό, ξεφόρτωτο και μόνο με τον οδηγό. Δίνεται για να αντικατασταθεί με το ανανεωμένο Insignia.
Τα παραπάνω είναι αδιαμφισβήτητα λόγω του κοινού στενού φίλου.
Η τιμή που θα δοθεί είναι πρόκληση και πάντως αρκετά χαμηλότερη από ένα αντίστοιχο που υπάρχει στο car από γνωστό έμπορο (προφανώς εισηγμένο εκ Γερμανίας με όλα τα ερωτηματικά που μπορεί να το συνοδεύουν).
Με βάση το γεγονός ότι το συγκεκριμένο αμάξι καλύπτει τις ανάγκες μου σε χώρους και κατανάλωση (ταξίδια), έρχεται αμείλικτο το ερώτημα: το τσιμπάς τώρα ή δεν το τσιμπάς; Με άλλα λόγια, τι θα σας σταματούσε από το να πάρετε ένα αμάξι με τόσα χλμ;
Για να το προχωρήσω λίγο: δεν ανησυχώ για το μοτέρ αλλά για την πιθανότητα βλάβης σε τουρμπίνα / αντλία πετρελαίου / αυτόματο κιβώτιο / DPF. Δεν είχα ποτέ μου πετρελαιοκίνητο. Θεωρώ λογική την αντικατάσταση των σινεμπλόκ κάπου κοντά.
Επίσης, γνωρίζω ότι μάλλον θα το έχω μέχρι να 'λειώσει' στα χέρια μου μιας και θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να πουληθεί με άλλα ... (πόσα;) χλμ στην πλάτη του όποτε αποφασίσω να το δώσω.
Τι λέτε;