A tipping point in the fight against slavery?
There are, shockingly, more people in slavery today than at any time in human history - but campaigners think the world is close to a tipping point and that slavery may be eradicated in the next 30 years.

The estimated number of people in slavery - 27 million - is more than double the total number believed to have been taken from Africa during the transatlantic slave trade.

[spoiler=...:2ol4tu7u]Ship records make it possible to estimate the number of slaves transported from Africa to the Americas and the Caribbean, from the 16th Century until the trade was banned in 1808 - and the figure is about 12.5 million people.

The figure of 27 million slaves today comes from researcher Kevin Bales, of Free the Slaves - who blames the huge figure on rapid population growth, poverty and government corruption.

Many people still think of slavery as a thing of the past, but it exists in many forms, on every continent - ranging from sex and labour trafficking, to debt bondage where people are forced to work off small loans.

'I often think about a quarry slave from North India,' says investigative journalist Ben Skinner, who has travelled all over the world documenting cases of slavery.

'I could go in at night and interview him, so I asked him why he didn't run away. It was because he feared the extraordinary violence of the quarry contractor who held him to a miniscule debt.

'In his world, the contractor was god. He was not only the taker of life but also the giver of sustenance. When we look at why slavery has persisted we have to look at breaking those cycles of dependence.'

kinner says that many of the slaves he met in India had never known a free life. They came from extremely isolated communities, and were not aware of their basic universal rights.

But while developing countries have the highest number of slave labourers, developed countries with strong human rights laws 'fail to resource the law enforcement to deal with the problem in comparison to virtually any other law', says Bales.

Barack Obama recently painted a portrait of contemporary slavery.

'It's the migrant worker unable to pay off the debt to his trafficker,' he said. 'The man, lured here with the promise of a job, his documents then taken, and forced to work endless hours in a kitchen. The teenage girl, beaten, forced to walk the streets.'

The US government spends billions on tackling homicide, Bales argues, but only a fraction is spent on slavery 'even though we know there are many more slaves than homicides in the US'.

In Europe too, victims of slavery cannot always rely on the law to protect them. Anti-trafficking charity Stop the Traffik cites a case where a girl was returned to Hungary after being trafficked abroad. Upon her return to supposed safety, she was raped and returned to her traffickers.

But the International Labour Organization (ILO) - whose figure of 20.9 million people worldwide in forced labour does not include bonded labour - believes slavery can be completely eradicated.

The momentum has been growing for the last 10 years, says the ILO's Beate Andreas, pointing to a 'growing movement and growing leadership on the part of key countries to take action'.

She compares this struggle to the battle against HIV, where it took a number of years to generate the momentum and the commitment needed to overcome the epidemic.

Slavery is already illegal in every country in the world.

'We have not quite reached the tipping point, but it's much more difficult for countries and companies to get away with forced labour nowadays,' Andreas says.

'There is reason to be optimistic. We have seen a sweeping change in recent years in terms of legislation and better regulation.

'There's a clear sign that more companies are becoming aware, and more governments are willing to take action. If we have the critical mass of leaders ready to take action, then it can be eradicated.'

Bales says there was a time when law enforcement agencies knew how to deal with a truck full of drugs, but lacked clear procedures for dealing with a truck full of people. This is changing, he says.

The UN's anti-trafficking protocol talks about the 'three Ps' - prosecution, protection and prevention.

The pressure group Stop the Traffik focuses on prevention. In Kyrgyzstan for example, it works with street children to teach them to recognise the warning signs so they can avoid being recruited to beg and steal.

Businesses are also playing a role in prevention, by boycotting goods produced by forced or slave labour. A number of major retailers have stopped buying cotton produced by forced labour in Uzbekistan, and last year a trade deal with Uzbekistan was rejected by the European Parliament because of its use of child slaves.

In Brazil, a nationwide anti-slavery plan set out in in 2003 introduced changes in regulation and labour inspection laws that have resulted in the freeing of thousands of slave workers. Employers are put on an official 'dirty list' if they are found to use slave labour. This currently includes nearly 300 companies and individuals. The ILO also works to help other countries also spot the 'invisible signs' of forced labour.

In 2008 the state of Niger was found guilty by a West African court of failing to protect a former domestic slave, and the government ordered to pay compensation.

Dr Aidan McQuade, director of Anti-Slavery International, says that following the verdict, the news spread and large numbers who were in forced labour simply walked away from their situation, something they would have been too afraid to do before.

These are some of the factors that make slavery 'a solvable problem within our generation', Bales argues - 25 to 30 years.

'The best estimates suggest that slavery puts about $40bn (£24.9bn) in the global economy. While that's a lot of money it's also by far the tiniest fraction of the global economy ever represented by slave output. Twenty-seven million is a large number, but its also the tiniest fraction of the global population to ever be in slavery.

'Slavery is standing on the edge of its own extinction - if we give it a hard push. Certainly, we need governments to work together and to enforce their own laws. But that's do-able.'[/spoiler:2ol4tu7u]

Ο χρήστης Εχετλαίος έγραψε:
Συγνώμη για το trolling αλλά... μονάχα ο καπιταλισμός και ο κουμουνισμός υπάρχουν σαν επιλογέςς σωστής ανθρώπινης διαβίωσης στον πλανήτη αυτόν; Δηλαδή αν θα είναι μπλε ή κόκκινος ο δυνάστης που θα μας γ. ασάλιωτα; Γιατί και τα δυο συστήματα δοκιμάστηκαν από τα ανθρώπινα όντα και τελικά και τα δυο είναι πιο διδακτορικά (στην εφαρμογή τους από τον άνθρωπο ως προς τον άνθρωπο) από την πιο απόλυτη ολιγαρχία! Και ας βγει ένας μποστης να με πείσει για το αντίθετο! Γκουαντάναμο ή γκουλαγκ; Αξύριστη ή ασάλιωτη μποτσα;

Και ΑΝ η απάντηση στο πρώτο ερώτημα της αποπάνω παραγράφου είναι ΝΑΙ, μπορώ να έχω έναν άλλο πλανήτη παρακαλώ, γιατί εδώ ψιλοαηδίασα πια;

Οχι, ειναι τα δυο βασικα συστηματα που σχολιαζονται στο τοπικ
Αλλα μη σκας σε λιγο θα ξεχειλωσει και ατο και θα μπουν μεσα Φαουδαρχιες, αστικες δημοτρατιες, ζουγκλα κλπ

Ο χρήστης christos.dimou έγραψε:
.......Εγώ ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως εν έτει 2012 είναι ακόμα θέμα τύχης το τρένο στην Ελλάδα να ξεκινήσει και να φτάσει στην ώρα του και ούτε καταλαβαίνω πως θα πρέπει να διαρκεί πιο πολύ το συγκεκριμένο ταξίδι με τρένο περισσότερο από ότι με αυτοκίνητο. Ίσως να φταίει ο εν Ελλάδι Καπιταλισμός (ή τουλάχιστον αυτό που μας παρουσιάζεται έτσι...)

ειμαι σιγουρος πως ξερεις, και οτι το ερωτημε ειναι ρητορικό.

Ο χρήστης trident1971 έγραψε:

....
Το μονο σιγουρο ειναι οτι ετσι τρωνε εκει, πολλα μικρα πιατα με μεζεδες, σαν τουρκικη κουζινα και καργα βοτκα. Τωρα για τα αποσπασματα του βιβλιου στο λινκ, και το σιτε που τα φιλοξενει με το σφυροδρεπανο φατσα φορα, θα τα σχολιαζα ενα ενα, αλλα άσε, εχουμε διαβασει και το Μπάτ-Τάι οδοιπορικο στο Βιετναμ του δικου μας του Λουντεμη. Καθε 15 λεξεις παιζει και ενα 'ιμπεριαλιστικες ΗΠΑ' ή αναλογα σχολια. Πληρης αντικειμενικότητα. Οπως εγραψε και καποιος, μπορουμε να βρουμε 100 βιβλια απο καθε πλευρά.

Δηλαδή τελικά τρώγανε, γιατί πριν έλεγες πως πεινούσαν!

Ανέφερα το βιβλίο απλά και μόνο να δείτε πως ήταν η καθημερινότητα εκεί ...
Αλλά βλέπω εσείς εδώ καλύτερα από μένα τα ξέρετε!

Οι Ελληνες των Γκούλαγκ

38.000 Ελληνες στα γκούλαγκ της Σιβηρίας
Οι τελευταίοι επιζήσαντες από τους διωγμούς του Στάλιν φωτίζουν με τις μαρτυρίες τους την «περίοδο του μεγάλου τρόμου» Του Σταυρου Τζιμα
Το ζήτημα των διωγμών και της εξόντωσης χιλιάδων Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης στα φοβερά γκούλαγκ της Σιβηρίας την εποχή του Στάλιν, φωτίζουν μαρτυρίες επιζώντων του μεγάλου –και εν πολλοίς άγνωστου, σε όλες του τις πτυχές– αυτού πογκρόμ, αφηγήσεις συγγενών ανθρώπων που πέθαναν στα κάτεργα και ιστορικών που ερευνούν την υπόθεση, στην «Κ».
Τουλάχιστον τριάντα οχτώ χιλιάδες Σοβιετικοί πολίτες ελληνικής καταγωγής μεταφέρθηκαν στα γκούλαγκ της Σιβηρίας, απ’ όπου ελάχιστοι επέζησαν των απάνθρωπων συνθηκών καταναγκαστικής εργασίας. Συνολικά, όπως προκύπτει από τα υπάρχοντα στοιχεία, υπήρξαν τρία κύματα διωγμών των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ενωσης κατά τη σταλινική περίοδο: οι εύποροι που συνελήφθησαν, εκτοπίστηκαν ή εκτελέστηκαν το ’30 ως «Κουλάκοι», μεγαλοαγρότες δηλαδή και άρα «εχθροί του λαού», εκείνοι –μερικές δεκάδες χιλιάδες– που διώχθηκαν το 1937 στην περιβόητη «επιχείρηση 13» με την κατηγορία της υπέρ της Ελλάδος κατασκοπείας (!) και όσοι εξορίστηκαν στη διάρκεια του πολέμου αλλά και το 1949 ως «συνεργάτες των Γερμανών» και «υπονομευτές» του σοβιετικού κράτους.

Τρία κύματα διωγμών σε 12 χρόνια
Στα τέλη του 1937, η Σοβιετική Ενωση ζούσε την κορύφωση της «περιόδου του μεγάλου τρόμου». Οι εκκαθαρίσεις αντιπάλων του σταλινικού καθεστώτος είχαν λάβει τη μορφή επιδημίας. Η δολοφονία του Κίρωφ, την 1η Δεκεμβρίου του 1934, προσχεδιασμένη από τις μυστικές υπηρεσίες του Στάλιν όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για την εξόντωση των εσωκομματικών αντιπάλων του δικτάτορα, που εξελίχθηκε σε φοβερό πογκρόμ.
Πιστοί σύντροφοι του Λένιν, ηγέτες της μπολσεβίκικης επανάστασης, όπως ο Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Μπουχάριν κ.ά. κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία και εκτελέστηκαν, ενώ ο Τρότσκι κατέφυγε στη Νορβηγία και αργότερα δολοφονήθηκε στο Μεξικό από πράκτορα της KGB. Οι ύποπτοι για «συνωμοσία» κατά του σοβιετικού κράτους οδηγούνταν κατά χιλιάδες, έπειτα από δίκη-παρωδία, στο εκτελεστικό απόσπασμα και στα περιβόητα γκούλαγκ της Σιβηρίας τα τρένα κατέφθαναν ξεφορτώνοντας «προδότες» και «εγκληματίες».

Επιχειρήσεις εκκκαθάρισης
Ο Στάλιν μαζί με τους εσωκομματικούς αντιπάλους και τους αντικαθεστωτικούς αποδείχθηκε ότι είχε θέσει στο στόχαστρό του και τις μικρότερες εθνότητες που ζούσαν στην αχανή σοβιετική επικράτεια. Πίστευε, πιθανότατα, κατά τους μετέπειτα μελετητές της περιόδου εκείνης, ότι σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση με τη Γερμανία ή τις άλλες «ιμπεριαλιστικές δυνάμεις», Πολωνοί, Κορεάτες, Ιάπωνες, Γερμανοί, Ελληνες, Φινλανδοί, Ρουμάνοι κ.ά. θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «πέμπτη φάλαγγα» συστρατευόμενοι με τον εχθρό. Η απαλλαγή, λοιπόν, από τους δυνάμει «υπονομευτές» ήταν ζήτημα εθνικής ασφάλειας.
Οπως προκύπτει από τα σοβιετικά αρχεία που άνοιξαν μετά την πτώση του καθεστώτος, οργανώθηκαν δεκατέσσερις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, για ισάριθμες εθνότητες, σχεδιασμένες από τον αρχηγό της NKΒD (τη μετέπειτα KGB) και στενό συνεργάτη του Στάλιν, Νικολάι Γιεζόφ. Η «ελληνική επιχείρηση εκκαθάρισης» με την υπ’ αριθμ. 50215 ντιρεκτίβα της NKBD ξεκίνησε τη νύχτα της 15ης Δεκεμβρίου του 1937 και εξελίχθηκε σε Γεωργία, Κριμαία, Σταυρούπολη και όπου αλλού ζούσαν Ελληνες από τους 300.000 που είχαν εγκατασταθεί στη ρωσική και αργότερα σοβιετική αυτοκρατορία.

Σε στρατόπεδα εργασίας
Οπως λέει ο κ. Ιβάν Τζούχα, ομογενής από τη Ρωσία, που επί χρόνια ερευνά την ιστορία της δίωξης των Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης, από τα στοιχεία που διαθέτει προκύπτει ότι 38.000 ελληνικής καταγωγής σοβιετικοί πολίτες εξαφανίστηκαν στη «μαύρη τρύπα» των γκούλαγκ του Στάλιν. Η ελληνική επιχείρηση ήταν η υπ’ αριθμόν 13 και το 50% των ομογενών συνελήφθησαν τις πρώτες τρεις μέρες με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της Ελλάδας! Πολλοί από τους συλληφθέντες εκτελέστηκαν αμέσως. Μόνο στην περιοχή του Ντονέτσκ, στην Κριμαία, από τις 20 Ιανουαρίου έως τις 5 Φεβρουαρίου του 1938 τουφεκίστηκαν χωρίς δίκη 3.140 Ελληνες.
Οι άλλοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, γνωστά ως γκούλαγκ της Σιβηρίας και κυρίως στην περιοχή Κολιμά, κοντά στη χερσόνησο της Καμτσάτκα, όπου κατά τη σταλινική παντοδυναμία εξορίστηκαν 2.500.000 σοβιετικοί πολίτες, από τους οποίους λίγοι επέζησαν. «Τους υποχρέωναν να εργάζονται επί 15-16 ώρες την ημέρα στα διαβόητα ορυχεία χρυσού. Ουδείς άντεξε εκεί περισσότερους από τρεις-τέσσερις μήνες. Η θερμοκρασία τον χειμώνα επέφτε στους -60 βαθμούς. Τους νεκρούς τους στοίβαζαν σαν ψόφια ζώα και όταν μαζεύονταν πολλοί τους έκαιγαν. Οσοι επέζησαν, γλίτωσαν από θαύμα», αναφέρει ο κ. Τζούχα.

«Τον πήραν»
Τα όργανα των μυστικών υπηρεσιών του καθεστώτος άρπαζαν μέσα στη νύχτα τους άνδρες, χωρίς να δίνουν εξηγήσεις στους ίδιους ή στους συγγενείς. Ουδείς βεβαίως τολμούσε να ρωτήσει για την τύχη των δικών του ανθρώπων, αλλά όλοι υποψιάζονταν τι τους περίμενε. Το μόνο που ψέλλιζαν αν κάποιος ρωτούσε ήταν: «τον πήραν». «Αυτό το ρήμα προκαλούσε φρίκη στην τότε Σοβιετική Ενωση, γιατί σήμαινε φοβερά πράγματα», συνεχίζει ο ομογενής ερευνητής και προσθέτει ότι μόνο μετά το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, οπότε άρχισε η αποσταλινοποίηση, άρχισαν να βγαίνουν τα όσα έγιναν εις βάρος και των Ελλήνων.
Με το ξέσπασμα του πολέμου και την επέλαση των Γερμανών στο σοβιετικό έδαφος ακολούθησαν νέοι διωγμοί εναντίον των μικρών εθνοτήτων. Το σταλινικό καθεστώς εξόρισε το 1942 στη Σιβηρία και το Καζακστάν 6.000 Ελληνες ως ύποπτους συνεργασίας με το εχθρό και όταν εκδιώχθηκαν τα γερμανικά στρατεύματα, το 1944, άλλα 15.040 άτομα ελληνικής καταγωγής εκτοπίστηκαν στη σιβηρική στέπα με την κατηγορία της συνεργασίας με τις κατοχικές δυνάμεις. «Βεβαίως όλα αυτά ήταν χαλκευμένα, οι Ελληνες όχι μόνο δεν συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, αλλά υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν την παρτιζάνικη δράση τους και συμμετοχή στον Κόκκινο Στρατό», λέει ο κ. Τζούχα.
Το 1949 σημειώθηκε το τρίτο και τελευταίο κύμα εκκαθαρίσεων Ελλήνων από τα παράλια της Αζοφικής και της Μαύρης Θάλασσας. Σε μια νύχτα «πήραν» 37.000 Ελληνες από την Κριμαία και το Βατούμι και τους εκτόπισαν στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν. «Το καθεστώς ήθελε να αδειάσει τα παράλια από τους αλλοεθνείς», εξηγεί ο κ. Τζούχα, ο οποίος ταξιδεύει ανά τη ρωσική επικράτεια, συλλέγοντας στοιχεία προκειμένου να συντάξει το «Μαρτυρολόγιο των Ελλήνων θυμάτων των σταλινικών διώξεων».

Επτασφράγιστα αρχεία
Δεν είναι εύκολο το έργο του καθώς τα περισσότερα αρχεία της KGB και των άλλων μυστικών υπηρεσιών παραμένουν επτασφράγιστα. Οι διωχθέντες την περίοδο του «μεγάλου τρόμου» αποκαταστάθηκαν μαζί με εκατομμύρια άλλους σοβιετικούς πολίτες που διώχθηκαν, όχι όμως και οι Ελληνες που δολοφονήθηκαν και εξορίστηκαν κατά το τρίτο κύμα των διωγμών.
Οι προσπάθειες κάποιων παραγόντων της εκεί ελληνικής ομογένειας σκοντάφτουν στο Κρεμλίνο, που με διάφορα προσχήματα δεν ανοίγει τους φακέλους. Επί εποχής Γέλτσιν και έπειτα από παρεμβάσεις ελληνικής καταγωγής μελών της Δούμα, το ντοσιέ με τα στοιχεία για τις διώξεις των Ελλήνων έφτασε στα χέρια του παντοδύναμου τότε Ρώσου προέδρου μαζί με εκείνα των Πολωνών. Μόλις ο Γέλτσιν είδε τα έγγραφα για τους Πολωνούς, για τους οποίους δεν ήθελε ν’ ακούσει, πέταξε και τους δύο φακέλους στο καλάθι των αχρήστων, διαψεύδοντας τις προσδοκίες όσων ανέμεναν δικαίωση.

«Κατηγόρησαν τον πατέρα μου για κατάσκοπο και τον εκτέλεσαν»
Συνάντησα την Κλεοπάτρα Μαρουφίδου στα μέσα Ιουνίου στον Ελληνορωσικό Οίκο Υπερηλίκων, ένα γηροκομείο της Ρωσικής Εκκλησίας στην οδό Ηλεκτρουπόλεως στην Αργυρούπολη. Παρά τα ενενήντα τρία της χρόνια, τα ’χει τετρακόσια. Διαβάζει με τις ώρες, βοηθάει στην ταξινόμηση της βιβλιοθήκης του ιδρύματος, παρακολουθεί την αλληλογραφία του γηροκομείου, συζητάει επί παντός επιστητού με τις νεαρές νοσηλεύτριες. Στα ράφια του πεντακάθαρου μικρού δωματίου, πολλά βιβλία Ρώσων συγγραφέων και ποιητών –Πούσκιν, Τολστόι, Αχμάτοβα, κ.ά.–, στους τοίχους φωτογραφίες σοβιετικών ηθοποιών, του Πατριάρχη Μόσχας κ. Αλέξιου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και ένα πορτρέτο του ντράμερ των Μπιτλς, Ρίνγκο Στάρ!
Η Κλεοπάτρα Μαρουφίδου ήρθε στην Ελλάδα από τη Ρωσία το 1999, κουβαλώντας, όπως λέει, χίλιους πεντακόσιους τόμους λογοτεχνικών βιβλίων και μια συναρπαστική προσωπική ιστορία: είναι από τους ελάχιστους εν ζωή Ελληνες της Σοβιετικής Ενωσης που επέζησαν της σταλινικής τρομοκρατίας. Συνελήφθη με την κατηγορία της κατασκοπείας, φυλακίστηκε, εκτοπίστηκε στις στέπες του Καζακστάν, αλλά, όπως λέει, «στάθηκα τυχερή, γιατί αν με είχαν στείλει στα γκούλαγκ, το πιο πιθανό ήταν να είχα πεθάνει όπως τόσοι άλλοι». Σε ένα από αυτά τα γκούλαγκ εκτελέστηκε ο πατέρας της ως κατάσκοπος των Ελλήνων.

Από το Ιρκούτσκ στη Μόσχα
Η Κλεοπάτρα Μαρουφίδου γεννήθηκε στο Ιρκούτσκ, στην ανατολική Σιβηρία, όπου στα τέλη του 19ου αιώνα είχαν συρρεύσει πολλοί Ελληνες από τη νότια Ρωσία για να εργαστούν στο υπό κατασκευήν σιδηροδρομικό δίκτυο και στην ανοικοδόμηση της περιοχής. Εκεί, στην αφιλόξενη σιβηρική γη, οι Ελληνες πρόκοψαν ως τεχνίτες, μαστόροι και μικρέμποροι και γρήγορα κατέκτησαν περίοπτη θέση στην κοινωνία, όπου μάλιστα οι τοπικές αρχές έδωσαν το όνομά τους σε κεντρικό δρόμο του Ιρκούτσκ. Οταν το 1930 ο Στάλιν ξεκίνησε τις εκκαθαρίσεις εναντίον των κουλάκων (σ.σ. μεγαλοαγροτών) η μπάλα πήρε και τους ευκατάστατους Ελληνες, που εγκατέλειψαν την ύπαιθρο και κατέφυγαν στη Μόσχα και τις άλλες μεγάλες πόλεις, μήπως χαθούν και γλιτώσουν.
Το ίδιο έκανε και ο πατέρας της Κλεοπάτρας, ο Αδάμ, που όμως το 1935 πιάστηκε για παράνομη κατοχή συναλλάγματος και εστάλη σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια της Μόσχας. «Εγραψα στον Στάλιν για να μου επιτρέψουν να δω τον πατέρα μου ενώ πήγα και είδα τον ίδιο τον Καλίνιν (σ.σ. πρόεδρος του Ανώτατου Σοβιέτ), ο οποιος μου έδωσε άδεια. Ηταν αρχές του 1937 όταν έφτασα στο γκούλαγκ, όπου με άφησαν να μείνω κοντά στον πατέρα μου τρεις μέρες. Ο υπεύθυνος με διαβεβαίωσε πως σε λίγους μήνες θα βγει. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου όμως, όπως έμαθα αργότερα, τρεις μέρες μετά την εφαρμογή της ντιρεκτίβας εναντίον των Ελλήνων, τον εκτέλεσαν ως κατάσκοπο των Ελλήνων».

Δέκα μήνες στη φυλακή
Επιστρέφοντας στο Μουρμάνσκ, στην παραθαλάσσια αυτή πόλη του παγωμένου ρωσικού βορρά, όπου εν τω μεταξύ είχε τοποθετηθεί ως λογίστρια σε ανώτερη κρατική υπηρεσία, δεν μπορούσε να φανταστεί τι την περίμενε. «Μια μέρα μετά τη ντιρεκτίβα, είχαμε εκλογές θυμάμαι, ξύπνησα νωρίς για να τακτοποιήσω στο γραφείο κάποιες εκρεμμότητες και μετά να πάω να ψηφίσω. Κάποιος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου και υπέθεσα ότι με ψάχνουν από το γραφείο γιατί είχα αργήσει. Ηταν δυο άντρες της NKVD, που με συνέλαβαν και με οδήγησαν στη φυλακή. Δεν είχα ιδέα γιατί μ’ έπιασαν και πού με πήγαιναν. Με ρωτούσαν διαρκώς πού είναι το λιμάνι, αλλά εγώ δεν κυκλοφορούσα στην πόλη και δεν ήξερα. Οταν ύστερα από αφόρητες πιέσεις υπέδειξα μια κατεύθυνση, είπαν ότι αυτό είναι απόδειξη ότι είμαι κατάσκοπος.
Με μετέφεραν στις γυναικείες φυλακές του Λένινγκραντ, όπου έμεινα δέκα μήνες χωρίς δίκη, γιατί είχε χαθεί στη διαδρομή ο φάκελός μου. Στο διάστημα αυτό απομακρύνθηκε ο τότε επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών Εζόφ και ανέλαβε ο Μπέρια, ο οποίος για να δείξει ότι ο προκάτοχός του δεν έκανε καλά τη δουλειά του απελευθέρωσε χιλιάδες κρατούμενους, μεταξύ των οποίων και εμένα.»

Εξορία στο Καζακστάν
«Ενα χρόνο μετά με συνέλαβαν και πάλι. Με δίκασαν για κατασκοπεία και με εξόρισαν στο Καζακστάν. Η ποινή ήταν τρία χρόνια, αλλά μεσολάβησε ο πόλεμος και έμεινα συνολικά πέντε χρόνια εκεί».
Μετά τον πόλεμο η Κλεοπάτρα Μουφίδου ενεργοποίησε, όπως λέει, «κάποιες παλιές και υψηλές γνωριμίες» και επέστρεψε στη δουλειά της, αυτή τη φορά ως υπάλληλος του υπουργείου που παρακολουθούσε τα δημόσια έργα στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν. Ουδέποτε έγινε μέλος του κόμματος, μολονότι πιέστηκε να ενταχθεί στο ΚΚΣΕ. Για την ίδια, όπως και για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών της τότε Σοβιετικής Ενωσης, πάντως, ο Στάλιν ήταν ο μόνος αθώος για τις διώξεις και θανατώσεις εκατομυρίων αντιφρονούντων ή κατασκευασμένων «εχθρών του λαού». «Αυτά τα πράγματα συζητούνταν στον κόσμο και όλοι έλεγαν πως είναι ένα λάθος που θα διορθωθεί. Ο κόσμος αγαπούσε τον Στάλιν, πιστεύαμε ότι δεν ήξερε πως γίνονταν τέτοια πράγματα. Ημασταν πεπεισμένοι ότι τα έκαναν οι κάτω από αυτόν, αλλά εν αγνοία του».
Ακόμα και τώρα, πάντως, η υπέργηρη Κλεοπάτρα υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι ζούσαν τότε καλύτερα στη Ρωσία απ’ ό,τι σήμερα. «Οι άνθρωποι είχαν δουλειές. Σήμερα αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό, χωρίζουν οικογένειες, ξετυλίγονται δράματα», λέει.

«Ο θείον ο Δημητρόν απέθανεν...»
Η Βάλια Μουρατίδου ήταν 15 χρονών όταν η αστυνομία συνέλαβε τον πατέρα της, Δημήτρη –έναν σχετικά εύπορο Ελληνα, σιδηρουργό στο επάγγελμα–, στο Βατούμι.
«Ηταν Δευτέρα, 19 Δεκεμβρίου του 1937, και το πρωί κατεβήκαμε από το χωριό με τον πατέρα μου στο Βατούμι, αυτός για να πάει στη δουλειά του και εγώ στο σχολείο. Δύο ώρες μετά ήρθε ένας θείος μου και μου είπε ότι τον “πήραν” από το σιδηρουργείο. Από εκείνη την ώρα άρχισε ο γολγοθάς μας», λέει σήμερα η 84χρονη κ. Μουρατίδου, που ζει στη Θεσσαλονίκη και έχει συγγράψει βιβλίο για την περιπέτεια των Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης υπό τον τίτλο «Εκατό χρόνια Οδύσσεια». «Τον κράτησαν ένα χρόνο στις φυλακές στο Βατούμι με άλλους Ελληνες. Ολοι τους πιάστηκαν με την ψεύτικη κατηγορία της υπονόμευσης του κράτους και της κατασκοπείας. Οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες στη φυλακή, τα βασανιστήρια καθημερινό φαινόμενο. Πολλοί δεν άντεξαν και υπέγραψαν ότι αποδέχονται τις κατηγορίες και τους έστειλαν στα στρατόπεδα εργασίας. Ο πατέρας μου δεν υπέγραψε, αλλα στο τέλος τον εκτόπισαν και αυτόν. Τον είδα τελευταία φορά όταν τους φόρτωσαν στην Τιφλίδα στο τρένο για τη Σιβηρία. Εκτοτε δεν είχαμε νέα του. Λόγω των συνθηκών, αναγκαστήκαμε να φύγουμε στην Ελλάδα και αρχές του 1947 ένας εξάδελφος μας έγραψε ότι έμαθε από κάποιον που επέζησε πως “ο θείον ο Δημητρόν απέθανεν από αιμορραγίαν εντέρου”».

Το στίγμα της προδοσίας
Η κ. Παρθένα Αποστολιάδη από το χωριό Βιτέζοβο του Κρασνοντάρ, που ζει σήμερα στη Θεσσαλονίκη, δεν γνώρισε τον πατέρα της, αφού εστάλη στις αρχές του 1938 εξορία στη Σιβηρία, όταν η ίδια ήταν ενός μηνός. Θυμάται ωστόσο τον στιγματισμό που υπέστη η οικογένειά της, αφού ο πατέρας της είχε χαρακτηριστεί προδότης. «Από μικρό παιδάκι άρχισα να ψάχνω τον τάφο του για να αποθέσω λίγα λουλούδια, αλλά κανείς από τους εκπροσώπους των αρχών δεν μου έλεγε. Μόλις το 1956 έμαθα ότι είχε πεθάνει στη Σιβηρία, χωρίς να μου δοθούν περισσότερες λεπτομέρειες».

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα 'Καθημερινή'

http://arkoleon.blogspot.gr/2011/01/blog-post_6468.html

Ο χρήστης iant έγραψε:

....
Το μονο σιγουρο ειναι οτι ετσι τρωνε εκει, πολλα μικρα πιατα με μεζεδες, σαν τουρκικη κουζινα και καργα βοτκα. Τωρα για τα αποσπασματα του βιβλιου στο λινκ, και το σιτε που τα φιλοξενει με το σφυροδρεπανο φατσα φορα, θα τα σχολιαζα ενα ενα, αλλα άσε, εχουμε διαβασει και το Μπάτ-Τάι οδοιπορικο στο Βιετναμ του δικου μας του Λουντεμη. Καθε 15 λεξεις παιζει και ενα 'ιμπεριαλιστικες ΗΠΑ' ή αναλογα σχολια. Πληρης αντικειμενικότητα. Οπως εγραψε και καποιος, μπορουμε να βρουμε 100 βιβλια απο καθε πλευρά.

Δηλαδή τελικά τρώγανε, γιατί πριν έλεγες πως πεινούσαν!

Ανέφερα το βιβλίο απλά και μόνο να δείτε πως ήταν η καθημερινότητα εκεί ...
Αλλά βλέπω εσείς εδώ καλύτερα από μένα τα ξέρετε!

Οπως ανεφερα και παραπανω, στην επαρχία ηταν καλυτερα τα πράγματα. Φαντάσου την εξης εγχώρια αναλογια: Στις πολεις κατα τη διαρκεια της κατοχής, πολλοί ψοφησαν απο την πεινα στα πεζοδρομια, σαν τα σκυλιά. Στην επαρχια δεν συνεβει αυτό γιατι ακομα και οταν τους έκλεβαν οι Γερμανοι τα αυγά απο τις κοτες, εκαναν μια έτσι και μαζευαν 5 κιλά χορτα και τη βγάζανε.

Οσο για το 'να δούμε αν ηταν καλύτερα εκει' τα ξέρω καλυτερα απο εσένα, απλά γιατι γνωριζω απο πολύ κοντά και για δεκαετία ολόκληρη, ομάδα ανθρώπων που γεννηθηκαν, μεγάλωσαν, πηγαν σχολειο και ζούσαν για δεκαετίες εκει. Δεν ειμαι ομορφότερος η εξυπνότερος απο εσένα. Απλα έχω αυτή την εμπειρία και τη μεταφέρω εδώ και θεωρώ οτι μετράει περισσότερο απο την αναγνωση βιβλιου. Το κλεισαμε αυτό.

Τα βιβλία ειναι χρήσιμα, αλλα ακόμα και να δεχτούμε οτι ο συγγραφέας ήταν όσο μπορούσε αντικειμενικός, θα κολλήσουμε στο 'οσο μπορούσε'. Τι περιμενεις να έλεγε ο τυπος που έφυγε τρεχοντας απο την Ελλάδα γιατι οι τοτε κυβερνήσεις (ΚΑΚΩΣ, ΚΑΚΙΣΤΑ, ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ) κυνηγουσαν τους γονεις του και αυτόν ??? Οτι 'πηγα παιδιά και ήταν για τον μπότζον καβάλα'??? Στα σκατά ηταν ο άνθρωπος, βρηκε καλυτερη φάση απο τα σκατά και σιγουρα του άρεσε περισσοτερο. Τι να πει?
Τα ίδια με τους πιατάδες τους Ελληνες που εφυγαν πεινασμενοι και σκιστηκαν στη δουλεια Αμερική και χόρτασαν ψωμί. Επιστρέφοντας μετα απο 25 χρόνια, ειδδαν στην Ελλάδα πρόοδο 5 χρόνια μόνο σε σχεση με εκει που τα αφησαν. Τι να έλεγαν αν τους ρωτουσες? 'Αμερική ειναι χάλια, εδω ειναι καλά'??

Ο χρήστης spiros έγραψε:
[spoiler=:23nbod3u]>Οι Ελληνες των Γκούλαγκ

38.000 Ελληνες στα γκούλαγκ της Σιβηρίας
Οι τελευταίοι επιζήσαντες από τους διωγμούς του Στάλιν φωτίζουν με τις μαρτυρίες τους την «περίοδο του μεγάλου τρόμου» Του Σταυρου Τζιμα
Το ζήτημα των διωγμών και της εξόντωσης χιλιάδων Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης στα φοβερά γκούλαγκ της Σιβηρίας την εποχή του Στάλιν, φωτίζουν μαρτυρίες επιζώντων του μεγάλου –και εν πολλοίς άγνωστου, σε όλες του τις πτυχές– αυτού πογκρόμ, αφηγήσεις συγγενών ανθρώπων που πέθαναν στα κάτεργα και ιστορικών που ερευνούν την υπόθεση, στην «Κ».
Τουλάχιστον τριάντα οχτώ χιλιάδες Σοβιετικοί πολίτες ελληνικής καταγωγής μεταφέρθηκαν στα γκούλαγκ της Σιβηρίας, απ’ όπου ελάχιστοι επέζησαν των απάνθρωπων συνθηκών καταναγκαστικής εργασίας. Συνολικά, όπως προκύπτει από τα υπάρχοντα στοιχεία, υπήρξαν τρία κύματα διωγμών των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ενωσης κατά τη σταλινική περίοδο: οι εύποροι που συνελήφθησαν, εκτοπίστηκαν ή εκτελέστηκαν το ’30 ως «Κουλάκοι», μεγαλοαγρότες δηλαδή και άρα «εχθροί του λαού», εκείνοι –μερικές δεκάδες χιλιάδες– που διώχθηκαν το 1937 στην περιβόητη «επιχείρηση 13» με την κατηγορία της υπέρ της Ελλάδος κατασκοπείας (!) και όσοι εξορίστηκαν στη διάρκεια του πολέμου αλλά και το 1949 ως «συνεργάτες των Γερμανών» και «υπονομευτές» του σοβιετικού κράτους.

Τρία κύματα διωγμών σε 12 χρόνια
Στα τέλη του 1937, η Σοβιετική Ενωση ζούσε την κορύφωση της «περιόδου του μεγάλου τρόμου». Οι εκκαθαρίσεις αντιπάλων του σταλινικού καθεστώτος είχαν λάβει τη μορφή επιδημίας. Η δολοφονία του Κίρωφ, την 1η Δεκεμβρίου του 1934, προσχεδιασμένη από τις μυστικές υπηρεσίες του Στάλιν όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για την εξόντωση των εσωκομματικών αντιπάλων του δικτάτορα, που εξελίχθηκε σε φοβερό πογκρόμ.
Πιστοί σύντροφοι του Λένιν, ηγέτες της μπολσεβίκικης επανάστασης, όπως ο Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Μπουχάριν κ.ά. κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία και εκτελέστηκαν, ενώ ο Τρότσκι κατέφυγε στη Νορβηγία και αργότερα δολοφονήθηκε στο Μεξικό από πράκτορα της KGB. Οι ύποπτοι για «συνωμοσία» κατά του σοβιετικού κράτους οδηγούνταν κατά χιλιάδες, έπειτα από δίκη-παρωδία, στο εκτελεστικό απόσπασμα και στα περιβόητα γκούλαγκ της Σιβηρίας τα τρένα κατέφθαναν ξεφορτώνοντας «προδότες» και «εγκληματίες».

Επιχειρήσεις εκκκαθάρισης
Ο Στάλιν μαζί με τους εσωκομματικούς αντιπάλους και τους αντικαθεστωτικούς αποδείχθηκε ότι είχε θέσει στο στόχαστρό του και τις μικρότερες εθνότητες που ζούσαν στην αχανή σοβιετική επικράτεια. Πίστευε, πιθανότατα, κατά τους μετέπειτα μελετητές της περιόδου εκείνης, ότι σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση με τη Γερμανία ή τις άλλες «ιμπεριαλιστικές δυνάμεις», Πολωνοί, Κορεάτες, Ιάπωνες, Γερμανοί, Ελληνες, Φινλανδοί, Ρουμάνοι κ.ά. θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «πέμπτη φάλαγγα» συστρατευόμενοι με τον εχθρό. Η απαλλαγή, λοιπόν, από τους δυνάμει «υπονομευτές» ήταν ζήτημα εθνικής ασφάλειας.
Οπως προκύπτει από τα σοβιετικά αρχεία που άνοιξαν μετά την πτώση του καθεστώτος, οργανώθηκαν δεκατέσσερις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, για ισάριθμες εθνότητες, σχεδιασμένες από τον αρχηγό της NKΒD (τη μετέπειτα KGB) και στενό συνεργάτη του Στάλιν, Νικολάι Γιεζόφ. Η «ελληνική επιχείρηση εκκαθάρισης» με την υπ’ αριθμ. 50215 ντιρεκτίβα της NKBD ξεκίνησε τη νύχτα της 15ης Δεκεμβρίου του 1937 και εξελίχθηκε σε Γεωργία, Κριμαία, Σταυρούπολη και όπου αλλού ζούσαν Ελληνες από τους 300.000 που είχαν εγκατασταθεί στη ρωσική και αργότερα σοβιετική αυτοκρατορία.

Σε στρατόπεδα εργασίας
Οπως λέει ο κ. Ιβάν Τζούχα, ομογενής από τη Ρωσία, που επί χρόνια ερευνά την ιστορία της δίωξης των Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης, από τα στοιχεία που διαθέτει προκύπτει ότι 38.000 ελληνικής καταγωγής σοβιετικοί πολίτες εξαφανίστηκαν στη «μαύρη τρύπα» των γκούλαγκ του Στάλιν. Η ελληνική επιχείρηση ήταν η υπ’ αριθμόν 13 και το 50% των ομογενών συνελήφθησαν τις πρώτες τρεις μέρες με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της Ελλάδας! Πολλοί από τους συλληφθέντες εκτελέστηκαν αμέσως. Μόνο στην περιοχή του Ντονέτσκ, στην Κριμαία, από τις 20 Ιανουαρίου έως τις 5 Φεβρουαρίου του 1938 τουφεκίστηκαν χωρίς δίκη 3.140 Ελληνες.
Οι άλλοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, γνωστά ως γκούλαγκ της Σιβηρίας και κυρίως στην περιοχή Κολιμά, κοντά στη χερσόνησο της Καμτσάτκα, όπου κατά τη σταλινική παντοδυναμία εξορίστηκαν 2.500.000 σοβιετικοί πολίτες, από τους οποίους λίγοι επέζησαν. «Τους υποχρέωναν να εργάζονται επί 15-16 ώρες την ημέρα στα διαβόητα ορυχεία χρυσού. Ουδείς άντεξε εκεί περισσότερους από τρεις-τέσσερις μήνες. Η θερμοκρασία τον χειμώνα επέφτε στους -60 βαθμούς. Τους νεκρούς τους στοίβαζαν σαν ψόφια ζώα και όταν μαζεύονταν πολλοί τους έκαιγαν. Οσοι επέζησαν, γλίτωσαν από θαύμα», αναφέρει ο κ. Τζούχα.

«Τον πήραν»
Τα όργανα των μυστικών υπηρεσιών του καθεστώτος άρπαζαν μέσα στη νύχτα τους άνδρες, χωρίς να δίνουν εξηγήσεις στους ίδιους ή στους συγγενείς. Ουδείς βεβαίως τολμούσε να ρωτήσει για την τύχη των δικών του ανθρώπων, αλλά όλοι υποψιάζονταν τι τους περίμενε. Το μόνο που ψέλλιζαν αν κάποιος ρωτούσε ήταν: «τον πήραν». «Αυτό το ρήμα προκαλούσε φρίκη στην τότε Σοβιετική Ενωση, γιατί σήμαινε φοβερά πράγματα», συνεχίζει ο ομογενής ερευνητής και προσθέτει ότι μόνο μετά το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, οπότε άρχισε η αποσταλινοποίηση, άρχισαν να βγαίνουν τα όσα έγιναν εις βάρος και των Ελλήνων.
Με το ξέσπασμα του πολέμου και την επέλαση των Γερμανών στο σοβιετικό έδαφος ακολούθησαν νέοι διωγμοί εναντίον των μικρών εθνοτήτων. Το σταλινικό καθεστώς εξόρισε το 1942 στη Σιβηρία και το Καζακστάν 6.000 Ελληνες ως ύποπτους συνεργασίας με το εχθρό και όταν εκδιώχθηκαν τα γερμανικά στρατεύματα, το 1944, άλλα 15.040 άτομα ελληνικής καταγωγής εκτοπίστηκαν στη σιβηρική στέπα με την κατηγορία της συνεργασίας με τις κατοχικές δυνάμεις. «Βεβαίως όλα αυτά ήταν χαλκευμένα, οι Ελληνες όχι μόνο δεν συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, αλλά υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν την παρτιζάνικη δράση τους και συμμετοχή στον Κόκκινο Στρατό», λέει ο κ. Τζούχα.
Το 1949 σημειώθηκε το τρίτο και τελευταίο κύμα εκκαθαρίσεων Ελλήνων από τα παράλια της Αζοφικής και της Μαύρης Θάλασσας. Σε μια νύχτα «πήραν» 37.000 Ελληνες από την Κριμαία και το Βατούμι και τους εκτόπισαν στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν. «Το καθεστώς ήθελε να αδειάσει τα παράλια από τους αλλοεθνείς», εξηγεί ο κ. Τζούχα, ο οποίος ταξιδεύει ανά τη ρωσική επικράτεια, συλλέγοντας στοιχεία προκειμένου να συντάξει το «Μαρτυρολόγιο των Ελλήνων θυμάτων των σταλινικών διώξεων».

Επτασφράγιστα αρχεία
Δεν είναι εύκολο το έργο του καθώς τα περισσότερα αρχεία της KGB και των άλλων μυστικών υπηρεσιών παραμένουν επτασφράγιστα. Οι διωχθέντες την περίοδο του «μεγάλου τρόμου» αποκαταστάθηκαν μαζί με εκατομμύρια άλλους σοβιετικούς πολίτες που διώχθηκαν, όχι όμως και οι Ελληνες που δολοφονήθηκαν και εξορίστηκαν κατά το τρίτο κύμα των διωγμών.
Οι προσπάθειες κάποιων παραγόντων της εκεί ελληνικής ομογένειας σκοντάφτουν στο Κρεμλίνο, που με διάφορα προσχήματα δεν ανοίγει τους φακέλους. Επί εποχής Γέλτσιν και έπειτα από παρεμβάσεις ελληνικής καταγωγής μελών της Δούμα, το ντοσιέ με τα στοιχεία για τις διώξεις των Ελλήνων έφτασε στα χέρια του παντοδύναμου τότε Ρώσου προέδρου μαζί με εκείνα των Πολωνών. Μόλις ο Γέλτσιν είδε τα έγγραφα για τους Πολωνούς, για τους οποίους δεν ήθελε ν’ ακούσει, πέταξε και τους δύο φακέλους στο καλάθι των αχρήστων, διαψεύδοντας τις προσδοκίες όσων ανέμεναν δικαίωση.

«Κατηγόρησαν τον πατέρα μου για κατάσκοπο και τον εκτέλεσαν»
Συνάντησα την Κλεοπάτρα Μαρουφίδου στα μέσα Ιουνίου στον Ελληνορωσικό Οίκο Υπερηλίκων, ένα γηροκομείο της Ρωσικής Εκκλησίας στην οδό Ηλεκτρουπόλεως στην Αργυρούπολη. Παρά τα ενενήντα τρία της χρόνια, τα ’χει τετρακόσια. Διαβάζει με τις ώρες, βοηθάει στην ταξινόμηση της βιβλιοθήκης του ιδρύματος, παρακολουθεί την αλληλογραφία του γηροκομείου, συζητάει επί παντός επιστητού με τις νεαρές νοσηλεύτριες. Στα ράφια του πεντακάθαρου μικρού δωματίου, πολλά βιβλία Ρώσων συγγραφέων και ποιητών –Πούσκιν, Τολστόι, Αχμάτοβα, κ.ά.–, στους τοίχους φωτογραφίες σοβιετικών ηθοποιών, του Πατριάρχη Μόσχας κ. Αλέξιου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και ένα πορτρέτο του ντράμερ των Μπιτλς, Ρίνγκο Στάρ!
Η Κλεοπάτρα Μαρουφίδου ήρθε στην Ελλάδα από τη Ρωσία το 1999, κουβαλώντας, όπως λέει, χίλιους πεντακόσιους τόμους λογοτεχνικών βιβλίων και μια συναρπαστική προσωπική ιστορία: είναι από τους ελάχιστους εν ζωή Ελληνες της Σοβιετικής Ενωσης που επέζησαν της σταλινικής τρομοκρατίας. Συνελήφθη με την κατηγορία της κατασκοπείας, φυλακίστηκε, εκτοπίστηκε στις στέπες του Καζακστάν, αλλά, όπως λέει, «στάθηκα τυχερή, γιατί αν με είχαν στείλει στα γκούλαγκ, το πιο πιθανό ήταν να είχα πεθάνει όπως τόσοι άλλοι». Σε ένα από αυτά τα γκούλαγκ εκτελέστηκε ο πατέρας της ως κατάσκοπος των Ελλήνων.

Από το Ιρκούτσκ στη Μόσχα
Η Κλεοπάτρα Μαρουφίδου γεννήθηκε στο Ιρκούτσκ, στην ανατολική Σιβηρία, όπου στα τέλη του 19ου αιώνα είχαν συρρεύσει πολλοί Ελληνες από τη νότια Ρωσία για να εργαστούν στο υπό κατασκευήν σιδηροδρομικό δίκτυο και στην ανοικοδόμηση της περιοχής. Εκεί, στην αφιλόξενη σιβηρική γη, οι Ελληνες πρόκοψαν ως τεχνίτες, μαστόροι και μικρέμποροι και γρήγορα κατέκτησαν περίοπτη θέση στην κοινωνία, όπου μάλιστα οι τοπικές αρχές έδωσαν το όνομά τους σε κεντρικό δρόμο του Ιρκούτσκ. Οταν το 1930 ο Στάλιν ξεκίνησε τις εκκαθαρίσεις εναντίον των κουλάκων (σ.σ. μεγαλοαγροτών) η μπάλα πήρε και τους ευκατάστατους Ελληνες, που εγκατέλειψαν την ύπαιθρο και κατέφυγαν στη Μόσχα και τις άλλες μεγάλες πόλεις, μήπως χαθούν και γλιτώσουν.
Το ίδιο έκανε και ο πατέρας της Κλεοπάτρας, ο Αδάμ, που όμως το 1935 πιάστηκε για παράνομη κατοχή συναλλάγματος και εστάλη σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια της Μόσχας. «Εγραψα στον Στάλιν για να μου επιτρέψουν να δω τον πατέρα μου ενώ πήγα και είδα τον ίδιο τον Καλίνιν (σ.σ. πρόεδρος του Ανώτατου Σοβιέτ), ο οποιος μου έδωσε άδεια. Ηταν αρχές του 1937 όταν έφτασα στο γκούλαγκ, όπου με άφησαν να μείνω κοντά στον πατέρα μου τρεις μέρες. Ο υπεύθυνος με διαβεβαίωσε πως σε λίγους μήνες θα βγει. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου όμως, όπως έμαθα αργότερα, τρεις μέρες μετά την εφαρμογή της ντιρεκτίβας εναντίον των Ελλήνων, τον εκτέλεσαν ως κατάσκοπο των Ελλήνων».

Δέκα μήνες στη φυλακή
Επιστρέφοντας στο Μουρμάνσκ, στην παραθαλάσσια αυτή πόλη του παγωμένου ρωσικού βορρά, όπου εν τω μεταξύ είχε τοποθετηθεί ως λογίστρια σε ανώτερη κρατική υπηρεσία, δεν μπορούσε να φανταστεί τι την περίμενε. «Μια μέρα μετά τη ντιρεκτίβα, είχαμε εκλογές θυμάμαι, ξύπνησα νωρίς για να τακτοποιήσω στο γραφείο κάποιες εκρεμμότητες και μετά να πάω να ψηφίσω. Κάποιος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου και υπέθεσα ότι με ψάχνουν από το γραφείο γιατί είχα αργήσει. Ηταν δυο άντρες της NKVD, που με συνέλαβαν και με οδήγησαν στη φυλακή. Δεν είχα ιδέα γιατί μ’ έπιασαν και πού με πήγαιναν. Με ρωτούσαν διαρκώς πού είναι το λιμάνι, αλλά εγώ δεν κυκλοφορούσα στην πόλη και δεν ήξερα. Οταν ύστερα από αφόρητες πιέσεις υπέδειξα μια κατεύθυνση, είπαν ότι αυτό είναι απόδειξη ότι είμαι κατάσκοπος.
Με μετέφεραν στις γυναικείες φυλακές του Λένινγκραντ, όπου έμεινα δέκα μήνες χωρίς δίκη, γιατί είχε χαθεί στη διαδρομή ο φάκελός μου. Στο διάστημα αυτό απομακρύνθηκε ο τότε επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών Εζόφ και ανέλαβε ο Μπέρια, ο οποίος για να δείξει ότι ο προκάτοχός του δεν έκανε καλά τη δουλειά του απελευθέρωσε χιλιάδες κρατούμενους, μεταξύ των οποίων και εμένα.»

Εξορία στο Καζακστάν
«Ενα χρόνο μετά με συνέλαβαν και πάλι. Με δίκασαν για κατασκοπεία και με εξόρισαν στο Καζακστάν. Η ποινή ήταν τρία χρόνια, αλλά μεσολάβησε ο πόλεμος και έμεινα συνολικά πέντε χρόνια εκεί».
Μετά τον πόλεμο η Κλεοπάτρα Μουφίδου ενεργοποίησε, όπως λέει, «κάποιες παλιές και υψηλές γνωριμίες» και επέστρεψε στη δουλειά της, αυτή τη φορά ως υπάλληλος του υπουργείου που παρακολουθούσε τα δημόσια έργα στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν. Ουδέποτε έγινε μέλος του κόμματος, μολονότι πιέστηκε να ενταχθεί στο ΚΚΣΕ. Για την ίδια, όπως και για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών της τότε Σοβιετικής Ενωσης, πάντως, ο Στάλιν ήταν ο μόνος αθώος για τις διώξεις και θανατώσεις εκατομυρίων αντιφρονούντων ή κατασκευασμένων «εχθρών του λαού». «Αυτά τα πράγματα συζητούνταν στον κόσμο και όλοι έλεγαν πως είναι ένα λάθος που θα διορθωθεί. Ο κόσμος αγαπούσε τον Στάλιν, πιστεύαμε ότι δεν ήξερε πως γίνονταν τέτοια πράγματα. Ημασταν πεπεισμένοι ότι τα έκαναν οι κάτω από αυτόν, αλλά εν αγνοία του».
Ακόμα και τώρα, πάντως, η υπέργηρη Κλεοπάτρα υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι ζούσαν τότε καλύτερα στη Ρωσία απ’ ό,τι σήμερα. «Οι άνθρωποι είχαν δουλειές. Σήμερα αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό, χωρίζουν οικογένειες, ξετυλίγονται δράματα», λέει.

«Ο θείον ο Δημητρόν απέθανεν...»
Η Βάλια Μουρατίδου ήταν 15 χρονών όταν η αστυνομία συνέλαβε τον πατέρα της, Δημήτρη –έναν σχετικά εύπορο Ελληνα, σιδηρουργό στο επάγγελμα–, στο Βατούμι.
«Ηταν Δευτέρα, 19 Δεκεμβρίου του 1937, και το πρωί κατεβήκαμε από το χωριό με τον πατέρα μου στο Βατούμι, αυτός για να πάει στη δουλειά του και εγώ στο σχολείο. Δύο ώρες μετά ήρθε ένας θείος μου και μου είπε ότι τον “πήραν” από το σιδηρουργείο. Από εκείνη την ώρα άρχισε ο γολγοθάς μας», λέει σήμερα η 84χρονη κ. Μουρατίδου, που ζει στη Θεσσαλονίκη και έχει συγγράψει βιβλίο για την περιπέτεια των Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης υπό τον τίτλο «Εκατό χρόνια Οδύσσεια». «Τον κράτησαν ένα χρόνο στις φυλακές στο Βατούμι με άλλους Ελληνες. Ολοι τους πιάστηκαν με την ψεύτικη κατηγορία της υπονόμευσης του κράτους και της κατασκοπείας. Οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες στη φυλακή, τα βασανιστήρια καθημερινό φαινόμενο. Πολλοί δεν άντεξαν και υπέγραψαν ότι αποδέχονται τις κατηγορίες και τους έστειλαν στα στρατόπεδα εργασίας. Ο πατέρας μου δεν υπέγραψε, αλλα στο τέλος τον εκτόπισαν και αυτόν. Τον είδα τελευταία φορά όταν τους φόρτωσαν στην Τιφλίδα στο τρένο για τη Σιβηρία. Εκτοτε δεν είχαμε νέα του. Λόγω των συνθηκών, αναγκαστήκαμε να φύγουμε στην Ελλάδα και αρχές του 1947 ένας εξάδελφος μας έγραψε ότι έμαθε από κάποιον που επέζησε πως “ο θείον ο Δημητρόν απέθανεν από αιμορραγίαν εντέρου”».

Το στίγμα της προδοσίας
Η κ. Παρθένα Αποστολιάδη από το χωριό Βιτέζοβο του Κρασνοντάρ, που ζει σήμερα στη Θεσσαλονίκη, δεν γνώρισε τον πατέρα της, αφού εστάλη στις αρχές του 1938 εξορία στη Σιβηρία, όταν η ίδια ήταν ενός μηνός. Θυμάται ωστόσο τον στιγματισμό που υπέστη η οικογένειά της, αφού ο πατέρας της είχε χαρακτηριστεί προδότης. «Από μικρό παιδάκι άρχισα να ψάχνω τον τάφο του για να αποθέσω λίγα λουλούδια, αλλά κανείς από τους εκπροσώπους των αρχών δεν μου έλεγε. Μόλις το 1956 έμαθα ότι είχε πεθάνει στη Σιβηρία, χωρίς να μου δοθούν περισσότερες λεπτομέρειες».

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα 'Καθημερινή'

http://arkoleon.blogspot.gr/2011/01/blog-post_6468.html

[/spoiler:23nbod3u]

Ναι, το ξέρω, και κάτι ακόμα - γιατί ο τότε ο Μεταξάς δεν μας πήρε στην Ελλάδα;
Αφού ο πατερούλης του το πρότεινε! Μόνο 10.000 αιτήσεις από 40.000 εγκρίθηκαν!
Μετά ούτε αιτήσεις δεχόταν το προξενείο!

Από την άλλη όταν ήρθαμε εδώ (μαζί και κάποιο % μη ποντίων) κατηγορούμαστε για την αλλοίωση εκλογικού αποτελέσματος από τσετσένους κτλ!

Ένα κατάλαβα - θα ήταν επιθυμητό να μας είχαν καθαρίσει 100% (50% ο Στάλιν, 30% ο Χρουσεβ και 20% ο επόμενος) εκεί για να έχετε εδώ ΑΠΟΛΥΤΟ δικαίωμα για την κατηγορία τις αριστεράς για τα εγκλήματα κατά του ελληνισμού!

Ο χρήστης trident1971 έγραψε:

Οπως ανεφερα και παραπανω, στην επαρχία ηταν καλυτερα τα πράγματα. Φαντάσου την εξης εγχώρια αναλογια: Στις πολεις κατα τη διαρκεια της κατοχής, πολλοί ψοφησαν απο την πεινα στα πεζοδρομια, σαν τα σκυλιά. Στην επαρχια δεν συνεβει αυτό γιατι ακομα και οταν τους έκλεβαν οι Γερμανοι τα αυγά απο τις κοτες, εκαναν μια έτσι και μαζευαν 5 κιλά χορτα και τη βγάζανε.

Όχι - το αντίθετο!!! Στις πόλεις ήταν καλύτερα τα πράγματα!

Και ξαναλέω - ΔΕΝ ΠΕΙΝΟΥΣΑΝ ΠΟΥΘΕΝΑ!!! Το λέω εγώ γεννημένος εκεί και 23 χρονιά έζησα εκεί!!

Από 1970+ πολλοί (επαρχεία σε λιγότερο βαθμό) πηγαίναν διακοπές!!! Λες δεν είχα τα απαραίτητα αλλά πήγαιναν διακοπές;;;

Ο χρήστης iant έγραψε:

[spoiler=:1iuhkmd5]>Οι Ελληνες των Γκούλαγκ

38.000 Ελληνες στα γκούλαγκ της Σιβηρίας
Οι τελευταίοι επιζήσαντες από τους διωγμούς του Στάλιν φωτίζουν με τις μαρτυρίες τους την «περίοδο του μεγάλου τρόμου» Του Σταυρου Τζιμα
Το ζήτημα των διωγμών και της εξόντωσης χιλιάδων Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης στα φοβερά γκούλαγκ της Σιβηρίας την εποχή του Στάλιν, φωτίζουν μαρτυρίες επιζώντων του μεγάλου –και εν πολλοίς άγνωστου, σε όλες του τις πτυχές– αυτού πογκρόμ, αφηγήσεις συγγενών ανθρώπων που πέθαναν στα κάτεργα και ιστορικών που ερευνούν την υπόθεση, στην «Κ».
Τουλάχιστον τριάντα οχτώ χιλιάδες Σοβιετικοί πολίτες ελληνικής καταγωγής μεταφέρθηκαν στα γκούλαγκ της Σιβηρίας, απ’ όπου ελάχιστοι επέζησαν των απάνθρωπων συνθηκών καταναγκαστικής εργασίας. Συνολικά, όπως προκύπτει από τα υπάρχοντα στοιχεία, υπήρξαν τρία κύματα διωγμών των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ενωσης κατά τη σταλινική περίοδο: οι εύποροι που συνελήφθησαν, εκτοπίστηκαν ή εκτελέστηκαν το ’30 ως «Κουλάκοι», μεγαλοαγρότες δηλαδή και άρα «εχθροί του λαού», εκείνοι –μερικές δεκάδες χιλιάδες– που διώχθηκαν το 1937 στην περιβόητη «επιχείρηση 13» με την κατηγορία της υπέρ της Ελλάδος κατασκοπείας (!) και όσοι εξορίστηκαν στη διάρκεια του πολέμου αλλά και το 1949 ως «συνεργάτες των Γερμανών» και «υπονομευτές» του σοβιετικού κράτους.

Τρία κύματα διωγμών σε 12 χρόνια
Στα τέλη του 1937, η Σοβιετική Ενωση ζούσε την κορύφωση της «περιόδου του μεγάλου τρόμου». Οι εκκαθαρίσεις αντιπάλων του σταλινικού καθεστώτος είχαν λάβει τη μορφή επιδημίας. Η δολοφονία του Κίρωφ, την 1η Δεκεμβρίου του 1934, προσχεδιασμένη από τις μυστικές υπηρεσίες του Στάλιν όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για την εξόντωση των εσωκομματικών αντιπάλων του δικτάτορα, που εξελίχθηκε σε φοβερό πογκρόμ.
Πιστοί σύντροφοι του Λένιν, ηγέτες της μπολσεβίκικης επανάστασης, όπως ο Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Μπουχάριν κ.ά. κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία και εκτελέστηκαν, ενώ ο Τρότσκι κατέφυγε στη Νορβηγία και αργότερα δολοφονήθηκε στο Μεξικό από πράκτορα της KGB. Οι ύποπτοι για «συνωμοσία» κατά του σοβιετικού κράτους οδηγούνταν κατά χιλιάδες, έπειτα από δίκη-παρωδία, στο εκτελεστικό απόσπασμα και στα περιβόητα γκούλαγκ της Σιβηρίας τα τρένα κατέφθαναν ξεφορτώνοντας «προδότες» και «εγκληματίες».

Επιχειρήσεις εκκκαθάρισης
Ο Στάλιν μαζί με τους εσωκομματικούς αντιπάλους και τους αντικαθεστωτικούς αποδείχθηκε ότι είχε θέσει στο στόχαστρό του και τις μικρότερες εθνότητες που ζούσαν στην αχανή σοβιετική επικράτεια. Πίστευε, πιθανότατα, κατά τους μετέπειτα μελετητές της περιόδου εκείνης, ότι σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση με τη Γερμανία ή τις άλλες «ιμπεριαλιστικές δυνάμεις», Πολωνοί, Κορεάτες, Ιάπωνες, Γερμανοί, Ελληνες, Φινλανδοί, Ρουμάνοι κ.ά. θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «πέμπτη φάλαγγα» συστρατευόμενοι με τον εχθρό. Η απαλλαγή, λοιπόν, από τους δυνάμει «υπονομευτές» ήταν ζήτημα εθνικής ασφάλειας.
Οπως προκύπτει από τα σοβιετικά αρχεία που άνοιξαν μετά την πτώση του καθεστώτος, οργανώθηκαν δεκατέσσερις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, για ισάριθμες εθνότητες, σχεδιασμένες από τον αρχηγό της NKΒD (τη μετέπειτα KGB) και στενό συνεργάτη του Στάλιν, Νικολάι Γιεζόφ. Η «ελληνική επιχείρηση εκκαθάρισης» με την υπ’ αριθμ. 50215 ντιρεκτίβα της NKBD ξεκίνησε τη νύχτα της 15ης Δεκεμβρίου του 1937 και εξελίχθηκε σε Γεωργία, Κριμαία, Σταυρούπολη και όπου αλλού ζούσαν Ελληνες από τους 300.000 που είχαν εγκατασταθεί στη ρωσική και αργότερα σοβιετική αυτοκρατορία.

Σε στρατόπεδα εργασίας
Οπως λέει ο κ. Ιβάν Τζούχα, ομογενής από τη Ρωσία, που επί χρόνια ερευνά την ιστορία της δίωξης των Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης, από τα στοιχεία που διαθέτει προκύπτει ότι 38.000 ελληνικής καταγωγής σοβιετικοί πολίτες εξαφανίστηκαν στη «μαύρη τρύπα» των γκούλαγκ του Στάλιν. Η ελληνική επιχείρηση ήταν η υπ’ αριθμόν 13 και το 50% των ομογενών συνελήφθησαν τις πρώτες τρεις μέρες με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της Ελλάδας! Πολλοί από τους συλληφθέντες εκτελέστηκαν αμέσως. Μόνο στην περιοχή του Ντονέτσκ, στην Κριμαία, από τις 20 Ιανουαρίου έως τις 5 Φεβρουαρίου του 1938 τουφεκίστηκαν χωρίς δίκη 3.140 Ελληνες.
Οι άλλοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, γνωστά ως γκούλαγκ της Σιβηρίας και κυρίως στην περιοχή Κολιμά, κοντά στη χερσόνησο της Καμτσάτκα, όπου κατά τη σταλινική παντοδυναμία εξορίστηκαν 2.500.000 σοβιετικοί πολίτες, από τους οποίους λίγοι επέζησαν. «Τους υποχρέωναν να εργάζονται επί 15-16 ώρες την ημέρα στα διαβόητα ορυχεία χρυσού. Ουδείς άντεξε εκεί περισσότερους από τρεις-τέσσερις μήνες. Η θερμοκρασία τον χειμώνα επέφτε στους -60 βαθμούς. Τους νεκρούς τους στοίβαζαν σαν ψόφια ζώα και όταν μαζεύονταν πολλοί τους έκαιγαν. Οσοι επέζησαν, γλίτωσαν από θαύμα», αναφέρει ο κ. Τζούχα.

«Τον πήραν»
Τα όργανα των μυστικών υπηρεσιών του καθεστώτος άρπαζαν μέσα στη νύχτα τους άνδρες, χωρίς να δίνουν εξηγήσεις στους ίδιους ή στους συγγενείς. Ουδείς βεβαίως τολμούσε να ρωτήσει για την τύχη των δικών του ανθρώπων, αλλά όλοι υποψιάζονταν τι τους περίμενε. Το μόνο που ψέλλιζαν αν κάποιος ρωτούσε ήταν: «τον πήραν». «Αυτό το ρήμα προκαλούσε φρίκη στην τότε Σοβιετική Ενωση, γιατί σήμαινε φοβερά πράγματα», συνεχίζει ο ομογενής ερευνητής και προσθέτει ότι μόνο μετά το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, οπότε άρχισε η αποσταλινοποίηση, άρχισαν να βγαίνουν τα όσα έγιναν εις βάρος και των Ελλήνων.
Με το ξέσπασμα του πολέμου και την επέλαση των Γερμανών στο σοβιετικό έδαφος ακολούθησαν νέοι διωγμοί εναντίον των μικρών εθνοτήτων. Το σταλινικό καθεστώς εξόρισε το 1942 στη Σιβηρία και το Καζακστάν 6.000 Ελληνες ως ύποπτους συνεργασίας με το εχθρό και όταν εκδιώχθηκαν τα γερμανικά στρατεύματα, το 1944, άλλα 15.040 άτομα ελληνικής καταγωγής εκτοπίστηκαν στη σιβηρική στέπα με την κατηγορία της συνεργασίας με τις κατοχικές δυνάμεις. «Βεβαίως όλα αυτά ήταν χαλκευμένα, οι Ελληνες όχι μόνο δεν συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, αλλά υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν την παρτιζάνικη δράση τους και συμμετοχή στον Κόκκινο Στρατό», λέει ο κ. Τζούχα.
Το 1949 σημειώθηκε το τρίτο και τελευταίο κύμα εκκαθαρίσεων Ελλήνων από τα παράλια της Αζοφικής και της Μαύρης Θάλασσας. Σε μια νύχτα «πήραν» 37.000 Ελληνες από την Κριμαία και το Βατούμι και τους εκτόπισαν στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν. «Το καθεστώς ήθελε να αδειάσει τα παράλια από τους αλλοεθνείς», εξηγεί ο κ. Τζούχα, ο οποίος ταξιδεύει ανά τη ρωσική επικράτεια, συλλέγοντας στοιχεία προκειμένου να συντάξει το «Μαρτυρολόγιο των Ελλήνων θυμάτων των σταλινικών διώξεων».

Επτασφράγιστα αρχεία
Δεν είναι εύκολο το έργο του καθώς τα περισσότερα αρχεία της KGB και των άλλων μυστικών υπηρεσιών παραμένουν επτασφράγιστα. Οι διωχθέντες την περίοδο του «μεγάλου τρόμου» αποκαταστάθηκαν μαζί με εκατομμύρια άλλους σοβιετικούς πολίτες που διώχθηκαν, όχι όμως και οι Ελληνες που δολοφονήθηκαν και εξορίστηκαν κατά το τρίτο κύμα των διωγμών.
Οι προσπάθειες κάποιων παραγόντων της εκεί ελληνικής ομογένειας σκοντάφτουν στο Κρεμλίνο, που με διάφορα προσχήματα δεν ανοίγει τους φακέλους. Επί εποχής Γέλτσιν και έπειτα από παρεμβάσεις ελληνικής καταγωγής μελών της Δούμα, το ντοσιέ με τα στοιχεία για τις διώξεις των Ελλήνων έφτασε στα χέρια του παντοδύναμου τότε Ρώσου προέδρου μαζί με εκείνα των Πολωνών. Μόλις ο Γέλτσιν είδε τα έγγραφα για τους Πολωνούς, για τους οποίους δεν ήθελε ν’ ακούσει, πέταξε και τους δύο φακέλους στο καλάθι των αχρήστων, διαψεύδοντας τις προσδοκίες όσων ανέμεναν δικαίωση.

«Κατηγόρησαν τον πατέρα μου για κατάσκοπο και τον εκτέλεσαν»
Συνάντησα την Κλεοπάτρα Μαρουφίδου στα μέσα Ιουνίου στον Ελληνορωσικό Οίκο Υπερηλίκων, ένα γηροκομείο της Ρωσικής Εκκλησίας στην οδό Ηλεκτρουπόλεως στην Αργυρούπολη. Παρά τα ενενήντα τρία της χρόνια, τα ’χει τετρακόσια. Διαβάζει με τις ώρες, βοηθάει στην ταξινόμηση της βιβλιοθήκης του ιδρύματος, παρακολουθεί την αλληλογραφία του γηροκομείου, συζητάει επί παντός επιστητού με τις νεαρές νοσηλεύτριες. Στα ράφια του πεντακάθαρου μικρού δωματίου, πολλά βιβλία Ρώσων συγγραφέων και ποιητών –Πούσκιν, Τολστόι, Αχμάτοβα, κ.ά.–, στους τοίχους φωτογραφίες σοβιετικών ηθοποιών, του Πατριάρχη Μόσχας κ. Αλέξιου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και ένα πορτρέτο του ντράμερ των Μπιτλς, Ρίνγκο Στάρ!
Η Κλεοπάτρα Μαρουφίδου ήρθε στην Ελλάδα από τη Ρωσία το 1999, κουβαλώντας, όπως λέει, χίλιους πεντακόσιους τόμους λογοτεχνικών βιβλίων και μια συναρπαστική προσωπική ιστορία: είναι από τους ελάχιστους εν ζωή Ελληνες της Σοβιετικής Ενωσης που επέζησαν της σταλινικής τρομοκρατίας. Συνελήφθη με την κατηγορία της κατασκοπείας, φυλακίστηκε, εκτοπίστηκε στις στέπες του Καζακστάν, αλλά, όπως λέει, «στάθηκα τυχερή, γιατί αν με είχαν στείλει στα γκούλαγκ, το πιο πιθανό ήταν να είχα πεθάνει όπως τόσοι άλλοι». Σε ένα από αυτά τα γκούλαγκ εκτελέστηκε ο πατέρας της ως κατάσκοπος των Ελλήνων.

Από το Ιρκούτσκ στη Μόσχα
Η Κλεοπάτρα Μαρουφίδου γεννήθηκε στο Ιρκούτσκ, στην ανατολική Σιβηρία, όπου στα τέλη του 19ου αιώνα είχαν συρρεύσει πολλοί Ελληνες από τη νότια Ρωσία για να εργαστούν στο υπό κατασκευήν σιδηροδρομικό δίκτυο και στην ανοικοδόμηση της περιοχής. Εκεί, στην αφιλόξενη σιβηρική γη, οι Ελληνες πρόκοψαν ως τεχνίτες, μαστόροι και μικρέμποροι και γρήγορα κατέκτησαν περίοπτη θέση στην κοινωνία, όπου μάλιστα οι τοπικές αρχές έδωσαν το όνομά τους σε κεντρικό δρόμο του Ιρκούτσκ. Οταν το 1930 ο Στάλιν ξεκίνησε τις εκκαθαρίσεις εναντίον των κουλάκων (σ.σ. μεγαλοαγροτών) η μπάλα πήρε και τους ευκατάστατους Ελληνες, που εγκατέλειψαν την ύπαιθρο και κατέφυγαν στη Μόσχα και τις άλλες μεγάλες πόλεις, μήπως χαθούν και γλιτώσουν.
Το ίδιο έκανε και ο πατέρας της Κλεοπάτρας, ο Αδάμ, που όμως το 1935 πιάστηκε για παράνομη κατοχή συναλλάγματος και εστάλη σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια της Μόσχας. «Εγραψα στον Στάλιν για να μου επιτρέψουν να δω τον πατέρα μου ενώ πήγα και είδα τον ίδιο τον Καλίνιν (σ.σ. πρόεδρος του Ανώτατου Σοβιέτ), ο οποιος μου έδωσε άδεια. Ηταν αρχές του 1937 όταν έφτασα στο γκούλαγκ, όπου με άφησαν να μείνω κοντά στον πατέρα μου τρεις μέρες. Ο υπεύθυνος με διαβεβαίωσε πως σε λίγους μήνες θα βγει. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου όμως, όπως έμαθα αργότερα, τρεις μέρες μετά την εφαρμογή της ντιρεκτίβας εναντίον των Ελλήνων, τον εκτέλεσαν ως κατάσκοπο των Ελλήνων».

Δέκα μήνες στη φυλακή
Επιστρέφοντας στο Μουρμάνσκ, στην παραθαλάσσια αυτή πόλη του παγωμένου ρωσικού βορρά, όπου εν τω μεταξύ είχε τοποθετηθεί ως λογίστρια σε ανώτερη κρατική υπηρεσία, δεν μπορούσε να φανταστεί τι την περίμενε. «Μια μέρα μετά τη ντιρεκτίβα, είχαμε εκλογές θυμάμαι, ξύπνησα νωρίς για να τακτοποιήσω στο γραφείο κάποιες εκρεμμότητες και μετά να πάω να ψηφίσω. Κάποιος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου και υπέθεσα ότι με ψάχνουν από το γραφείο γιατί είχα αργήσει. Ηταν δυο άντρες της NKVD, που με συνέλαβαν και με οδήγησαν στη φυλακή. Δεν είχα ιδέα γιατί μ’ έπιασαν και πού με πήγαιναν. Με ρωτούσαν διαρκώς πού είναι το λιμάνι, αλλά εγώ δεν κυκλοφορούσα στην πόλη και δεν ήξερα. Οταν ύστερα από αφόρητες πιέσεις υπέδειξα μια κατεύθυνση, είπαν ότι αυτό είναι απόδειξη ότι είμαι κατάσκοπος.
Με μετέφεραν στις γυναικείες φυλακές του Λένινγκραντ, όπου έμεινα δέκα μήνες χωρίς δίκη, γιατί είχε χαθεί στη διαδρομή ο φάκελός μου. Στο διάστημα αυτό απομακρύνθηκε ο τότε επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών Εζόφ και ανέλαβε ο Μπέρια, ο οποίος για να δείξει ότι ο προκάτοχός του δεν έκανε καλά τη δουλειά του απελευθέρωσε χιλιάδες κρατούμενους, μεταξύ των οποίων και εμένα.»

Εξορία στο Καζακστάν
«Ενα χρόνο μετά με συνέλαβαν και πάλι. Με δίκασαν για κατασκοπεία και με εξόρισαν στο Καζακστάν. Η ποινή ήταν τρία χρόνια, αλλά μεσολάβησε ο πόλεμος και έμεινα συνολικά πέντε χρόνια εκεί».
Μετά τον πόλεμο η Κλεοπάτρα Μουφίδου ενεργοποίησε, όπως λέει, «κάποιες παλιές και υψηλές γνωριμίες» και επέστρεψε στη δουλειά της, αυτή τη φορά ως υπάλληλος του υπουργείου που παρακολουθούσε τα δημόσια έργα στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν. Ουδέποτε έγινε μέλος του κόμματος, μολονότι πιέστηκε να ενταχθεί στο ΚΚΣΕ. Για την ίδια, όπως και για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών της τότε Σοβιετικής Ενωσης, πάντως, ο Στάλιν ήταν ο μόνος αθώος για τις διώξεις και θανατώσεις εκατομυρίων αντιφρονούντων ή κατασκευασμένων «εχθρών του λαού». «Αυτά τα πράγματα συζητούνταν στον κόσμο και όλοι έλεγαν πως είναι ένα λάθος που θα διορθωθεί. Ο κόσμος αγαπούσε τον Στάλιν, πιστεύαμε ότι δεν ήξερε πως γίνονταν τέτοια πράγματα. Ημασταν πεπεισμένοι ότι τα έκαναν οι κάτω από αυτόν, αλλά εν αγνοία του».
Ακόμα και τώρα, πάντως, η υπέργηρη Κλεοπάτρα υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι ζούσαν τότε καλύτερα στη Ρωσία απ’ ό,τι σήμερα. «Οι άνθρωποι είχαν δουλειές. Σήμερα αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό, χωρίζουν οικογένειες, ξετυλίγονται δράματα», λέει.

«Ο θείον ο Δημητρόν απέθανεν...»
Η Βάλια Μουρατίδου ήταν 15 χρονών όταν η αστυνομία συνέλαβε τον πατέρα της, Δημήτρη –έναν σχετικά εύπορο Ελληνα, σιδηρουργό στο επάγγελμα–, στο Βατούμι.
«Ηταν Δευτέρα, 19 Δεκεμβρίου του 1937, και το πρωί κατεβήκαμε από το χωριό με τον πατέρα μου στο Βατούμι, αυτός για να πάει στη δουλειά του και εγώ στο σχολείο. Δύο ώρες μετά ήρθε ένας θείος μου και μου είπε ότι τον “πήραν” από το σιδηρουργείο. Από εκείνη την ώρα άρχισε ο γολγοθάς μας», λέει σήμερα η 84χρονη κ. Μουρατίδου, που ζει στη Θεσσαλονίκη και έχει συγγράψει βιβλίο για την περιπέτεια των Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης υπό τον τίτλο «Εκατό χρόνια Οδύσσεια». «Τον κράτησαν ένα χρόνο στις φυλακές στο Βατούμι με άλλους Ελληνες. Ολοι τους πιάστηκαν με την ψεύτικη κατηγορία της υπονόμευσης του κράτους και της κατασκοπείας. Οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες στη φυλακή, τα βασανιστήρια καθημερινό φαινόμενο. Πολλοί δεν άντεξαν και υπέγραψαν ότι αποδέχονται τις κατηγορίες και τους έστειλαν στα στρατόπεδα εργασίας. Ο πατέρας μου δεν υπέγραψε, αλλα στο τέλος τον εκτόπισαν και αυτόν. Τον είδα τελευταία φορά όταν τους φόρτωσαν στην Τιφλίδα στο τρένο για τη Σιβηρία. Εκτοτε δεν είχαμε νέα του. Λόγω των συνθηκών, αναγκαστήκαμε να φύγουμε στην Ελλάδα και αρχές του 1947 ένας εξάδελφος μας έγραψε ότι έμαθε από κάποιον που επέζησε πως “ο θείον ο Δημητρόν απέθανεν από αιμορραγίαν εντέρου”».

Το στίγμα της προδοσίας
Η κ. Παρθένα Αποστολιάδη από το χωριό Βιτέζοβο του Κρασνοντάρ, που ζει σήμερα στη Θεσσαλονίκη, δεν γνώρισε τον πατέρα της, αφού εστάλη στις αρχές του 1938 εξορία στη Σιβηρία, όταν η ίδια ήταν ενός μηνός. Θυμάται ωστόσο τον στιγματισμό που υπέστη η οικογένειά της, αφού ο πατέρας της είχε χαρακτηριστεί προδότης. «Από μικρό παιδάκι άρχισα να ψάχνω τον τάφο του για να αποθέσω λίγα λουλούδια, αλλά κανείς από τους εκπροσώπους των αρχών δεν μου έλεγε. Μόλις το 1956 έμαθα ότι είχε πεθάνει στη Σιβηρία, χωρίς να μου δοθούν περισσότερες λεπτομέρειες».

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα 'Καθημερινή'

http://arkoleon.blogspot.gr/2011/01/blog-post_6468.html

[/spoiler:1iuhkmd5]

Ναι, το ξέρω, και κάτι ακόμα - γιατί ο τότε ο Μεταξάς δεν μας πήρε στην Ελλάδα;
Αφού ο πατερούλης του το πρότεινε! Μόνο 10.000 αιτήσεις από 40.000 εγκρίθηκαν!
Μετά ούτε αιτήσεις δεχόταν το προξενείο!

Από την άλλη όταν ήρθαμε εδώ (μαζί και κάποιο % μη ποντίων) κατηγορούμαστε για την αλλοίωση εκλογικού αποτελέσματος από τσετσένους κτλ!

Ένα κατάλαβα - θα ήταν επιθυμητό να μας είχαν καθαρίσει 100% (50% ο Στάλιν, 30% ο Χρουσεβ και 20% ο επόμενος) εκεί για να έχετε εδώ ΑΠΟΛΥΤΟ δικαίωμα για την κατηγορία τις αριστεράς για τα εγκλήματα κατά του ελληνισμού!

Αφου εισαι 'τεμέτερον' (απο τα γραφομενα σου το εξάγω) υποθετω θα ξερεις οτι σας εστελναν κατα κύματα πίσω στην Ελλάδα. Πριν τον πολεμο, σιγουρα το 65-68 (πιθανα και ενδιάμεσα, δεν θυμαμαι) μετα παλι το 80κάτι και μετα δεκαετια 90

Επισης το αρθρο αναφερει για 'Σοβιετικούς πολιτες' δεν ηταν ολοι οι Ελληνες στην Ρωσια Σοβιετικοι πολιτες, οι περισοτεροι ειχαν Ελληνικες ταυτοτητες. Αρα δεν ειχαν ουτε ανωτερη ανωτατη εκπαιδευση, αλλα ούτε και υποχρέωση για να πανε στρατό. Το επαιζες το πραγμα, αν ηθελες δικαιωματα ειχες και υποχρεώσεις.

Ο Μεταξας λογικο ήταν να μη θελει 'Σοβιετικους Πολίτες' και του χαλασει τη μαγια, αυτο δε σημαινει οτι ο Πατερουλης ήθελε πραγματικά να τους στειλει. Ποιος θα εστελνε πισω εργατικο δυναμικό?

ΥΓ τωρα τα γκουλαγκ τα καταλαβες τι ηταν και ποιοι πηγαιναν εκει? Με ρωταγες σε αλλη φαση και ελεγες ηταν κανονικες φυλακες και στην Αμερική έιχαν. Τη γκαιπανά τώρα.

Οπως ανεφερα και παραπανω, στην επαρχία ηταν καλυτερα τα πράγματα. Φαντάσου την εξης εγχώρια αναλογια: Στις πολεις κατα τη διαρκεια της κατοχής, πολλοί ψοφησαν απο την πεινα στα πεζοδρομια, σαν τα σκυλιά. Στην επαρχια δεν συνεβει αυτό γιατι ακομα και οταν τους έκλεβαν οι Γερμανοι τα αυγά απο τις κοτες, εκαναν μια έτσι και μαζευαν 5 κιλά χορτα και τη βγάζανε.

Όχι - το αντίθετο!!! Στις πόλεις ήταν καλύτερα τα πράγματα!

Και ξαναλέω - ΔΕΝ ΠΕΙΝΟΥΣΑΝ ΠΟΥΘΕΝΑ!!! Το λέω εγώ γεννημένος εκεί και 23 χρονιά έζησα εκεί!!

Από 1970+ πολλοί (επαρχεία σε λιγότερο βαθμό) πηγαίναν διακοπές!!! Λες δεν είχα τα απαραίτητα αλλά πήγαιναν διακοπές;;;

Αφου ησουν εκει ρε μαστορα τι ρωτας? αφου την ξερεις την κατάσταση.

Ο χρήστης trident1971 έγραψε:

Αφου εισαι 'τεμέτερον' (απο τα γραφομενα σου το εξάγω) υποθετω θα ξερεις οτι σας εστελναν κατα κύματα πίσω στην Ελλάδα. Πριν τον πολεμο, σιγουρα το 65-68 (πιθανα και ενδιάμεσα, δεν θυμαμαι) μετα παλι το 80κάτι και μετα δεκαετια 90

Επισης το αρθρο αναφερει για 'Σοβιετικούς πολιτες' δεν ηταν ολοι οι Ελληνες στην Ρωσια Σοβιετικοι πολιτες, οι περισοτεροι ειχαν Ελληνικες ταυτοτητες. Αρα δεν ειχαν ουτε ανωτερη ανωτατη εκπαιδευση, αλλα ούτε και υποχρέωση για να πανε στρατό. Το επαιζες το πραγμα, αν ηθελες δικαιωματα ειχες και υποχρεώσεις.

Ο Μεταξας λογικο ήταν να μη θελει 'Σοβιετικους Πολίτες' και του χαλασει τη μαγια, αυτο δε σημαινει οτι ο Πατερουλης ήθελε πραγματικά να τους στειλει. Ποιος θα εστελνε πισω εργατικο δυναμικό?

ΥΓ τωρα τα γκουλαγκ τα καταλαβες τι ηταν και ποιοι πηγαιναν εκει? Με ρωταγες σε αλλη φαση και ελεγες ηταν κανονικες φυλακες και στην Αμερική έιχαν. Τη γκαιπανά τώρα.

Μου αρέσει πως τα πράγματα παρουσιάζεις όπως τα θέλεις - επίτηδες το κάνεις;

Τα κύματα επιστρεφόμενων ήταν διαφορετικά ...
Στο 1937 - είπα πριν
Στο 70+- - επέστρεφαν κατά την πλειοψηφία οι πολίτικοι που έφυγαν μετά τον εμφύλιο εδώ (π.χ. ο Χατζηπαναγής ) ..
Όντως λίγοι μετά το 80 και αρκετοί μετά την διάλυση ..

Αλλά ... Στο 1937 οι 95% κατοίκων της ΕΣΣΔ που είχαν ξένη υπηκοότητα ήταν οι Έλληνες!
Δηλαδή το 'Μεταξας λογικο ήταν να μη θελει 'Σοβιετικους Πολίτες' ..' δεν στέκει!

Το άλλο τώρα - τα συμπεράσματα είναι δικά σου περί 'ειχαν Ελληνικες ταυτοτητες', 'ουτε ανωτερη ανωτατη εκπαιδευση' , ίσως να το ψάξεις παραπάνω ... και δεν τελειώνει η Ιστορία ΕΣΣΔ στο 1953!

Για το Gulag - βαριέμαι ξανά να γράφω, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξεις γνώμη ... επομένως άδικος κόπος ..
Μια παρατήρηση - τα νούμερα που αναφέρει ο **spiros ** στο 'Οι Ελληνες των Γκούλαγκ' είναι φουσκωμένα. Και άλλο Γκούλαγκ άλλο Σιβηρία και άλλο Καζακστάν ...

Αφου ησουν εκει ρε μαστορα τι ρωτας? αφου την ξερεις την κατάσταση.

ΝΑΙ, την ξέρω την κατάσταση, για αυτό γράφω ΠΩΣ ΗΤΑΝ, και όχι πως θα θέλαμε να είναι!

Περι λεπτομερειών και ταυτοτητων και Σοβ πολιτών στα εγραψα σε ΠΜ
Δεν θα τα βγαλω φατσα φορα

Ο χρήστης iant έγραψε:

Αφου εισαι 'τεμέτερον' (απο τα γραφομενα σου το εξάγω) υποθετω θα ξερεις οτι σας εστελναν κατα κύματα πίσω στην Ελλάδα. Πριν τον πολεμο, σιγουρα το 65-68 (πιθανα και ενδιάμεσα, δεν θυμαμαι) μετα παλι το 80κάτι και μετα δεκαετια 90

Επισης το αρθρο αναφερει για 'Σοβιετικούς πολιτες' δεν ηταν ολοι οι Ελληνες στην Ρωσια Σοβιετικοι πολιτες, οι περισοτεροι ειχαν Ελληνικες ταυτοτητες. Αρα δεν ειχαν ουτε ανωτερη ανωτατη εκπαιδευση, αλλα ούτε και υποχρέωση για να πανε στρατό. Το επαιζες το πραγμα, αν ηθελες δικαιωματα ειχες και υποχρεώσεις.

Ο Μεταξας λογικο ήταν να μη θελει 'Σοβιετικους Πολίτες' και του χαλασει τη μαγια, αυτο δε σημαινει οτι ο Πατερουλης ήθελε πραγματικά να τους στειλει. Ποιος θα εστελνε πισω εργατικο δυναμικό?

ΥΓ τωρα τα γκουλαγκ τα καταλαβες τι ηταν και ποιοι πηγαιναν εκει? Με ρωταγες σε αλλη φαση και ελεγες ηταν κανονικες φυλακες και στην Αμερική έιχαν. Τη γκαιπανά τώρα.

Μου αρέσει πως τα πράγματα παρουσιάζεις όπως τα θέλεις - επίτηδες το κάνεις;

Τα κύματα επιστρεφόμενων ήταν διαφορετικά ...
Στο 1937 - είπα πριν
Στο 70+- - επέστρεφαν κατά την πλειοψηφία οι πολίτικοι που έφυγαν μετά τον εμφύλιο εδώ (π.χ. ο Χατζηπαναγής ) ..

υπηρχαν και πριν το 70
τελη δεκαετιας 60, επι χουντας, ισως δεν το ξερεις εσυ. Σε χαβαλε πλαίσιο ο 'καραμαζωφ' στη Λουφα και παραλλαγή 'ηταν λαμπρο παραδειγμα νεου οστις διεφυγε του κομμουνισμου'** και ηταν στρατωτης Ελληνας την περιοδο της χούντας**

Όντως λίγοι μετά το 80 και αρκετοί μετά την διάλυση ..

Αλλά ... Στο 1937 οι 95% κατοίκων της ΕΣΣΔ που είχαν ξένη υπηκοότητα ήταν οι Έλληνες!
Δηλαδή το 'Μεταξας λογικο ήταν να μη θελει 'Σοβιετικους Πολίτες' ..' δεν στέκει!

Το άλλο τώρα - τα συμπεράσματα είναι δικά σου περί 'ειχαν Ελληνικες ταυτοτητες', 'ουτε ανωτερη ανωτατη εκπαιδευση' , ίσως να το ψάξεις παραπάνω ... και δεν τελειώνει η Ιστορία ΕΣΣΔ στο 1953!
Οχι, όπως και εχω ΑΠΟΛΥΤΗ σιγουρια για τις ταυτότητες, το αγνοεις απλά, εξηγω με ΠΜ

Για το Gulag - βαριέμαι ξανά να γράφω, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξεις γνώμη ... επομένως άδικος κόπος ..
Μια παρατήρηση - τα νούμερα που αναφέρει ο **spiros ** στο 'Οι Ελληνες των Γκούλαγκ' είναι φουσκωμένα. **Και άλλο Γκούλαγκ άλλο Σιβηρία και άλλο Καζακστάν ... **

Σωστα, τους πηγε Καζακσταν απο τα παράλια της ΜΑυρης θαλασσας καποιοι βεβαια πηγαν και γκουλαγκ

Αφου ησουν εκει ρε μαστορα τι ρωτας? αφου την ξερεις την κατάσταση.

ΝΑΙ, την ξέρω την κατάσταση, για αυτό γράφω ΠΩΣ ΗΤΑΝ, και όχι πως θα θέλαμε να είναι!

Οπως εξηγω με ΠΜ υπαρχου πολλες διαφορετικες καταστάσεις αναλογα με ηλικια, τοποθεσία κλπ

Είδες όμως αλλιώς ακούγεται '50.000 Έλληνες πήγε στο Gulag' και αλλιώς '30.000 πήγε στο Καζακστάν'...

Ξανά - ΚΑΚΩΣ το έκανε!!!
Μετά το 1956 πολλοί από αυτούς γύρισαν πίσω στα παράλια Μαύρης Θάλασσας...

Υ.Γ Συνολικά παραπάνω από 30.000 εξορίστηκαν ..

Ο χρήστης nass έγραψε:
Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι εννοείς αλλά μου φαίνεται σα να προσπαθείς με το ζόρι να 'τραβήξεις' το μαρξισμό ώστε να να εξηγήσει πράγματα που δεν μπορεί (και πως θα μπορούσε άλλωστε, 1.5 αιώνα πριν τα έγραφε ο παππούλης όλα αυτά).

Κατ΄εμέ ο Steve Jobs με το PC δεν εξηγείται από την εν λόγω θεωρία.

Ο μαρξισμος (οπως τον καταλαβαινω εγω ) δεν ειναι ενα μανιουαλ αλλα μια ανοιχτη θεωρια (αναλυση και κριτικη του καπιταλιστικου τροπου παραγωγης) που υποκειται σε κριτικη , προσθηκη ή και αναθεωρηση.
Γιατι θα πρεπει αυτα που εγραψε ο Μαρξ να ερμηνευουν τα-παντα-ολα των μελλοντικων (του μαρξ) εποχων ?

Ο Στιβ Τζομπς (να ζησουμε να τον θυμομαστε που λενε και στις κηδειες και χωρις να ξερω καλα την πορεια/ιστορια του) ειχε ιδιαιτερη ικανοτητα στο να αναγνωριζει ποιες τεχνολογιες θα μπορουσαν να εξελιχθουν και να δωσουν ενα εμπορικο προιον που θα αποφερει μεγαλα κερδη. Ειχε την ικανοτητα να 'βλεπει' τι θα καλυπτε τις αναγκες των καταναλωτων αλλα και να κατασκευαζει αναγκες. Ηξερε να επιλεγει συνεργατες αλλα τους εστιβε . Δημιουργουσε αντιπαλες σχεδιαστικες ομαδες για να δουλεψουν πανω στο ιδιο προτζεκτ (τις οποιες 'εβαζε' να σφαζονται μεταξυ τους. Θα μου πεις αυτος τις 'εβαζε' , οι αλλοι γιατι μπαινανε στην αρενα? ) . Οι συνθηκες εργασιας στα εργοστασια της Foxconn ειναι γνωστες.

Τεσπα , οπως ειπα , δεν ξερω και πολλα πραγματα για τον Τζομπς αλλα τι θα επρεπε να ερμηνευει ο μαρξισμος σε σχεση με τον Τζομπς ?

έλα ντε

Ο χρήστης dimitris_f έγραψε:

Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι εννοείς αλλά μου φαίνεται σα να προσπαθείς με το ζόρι να 'τραβήξεις' το μαρξισμό ώστε να να εξηγήσει πράγματα που δεν μπορεί (και πως θα μπορούσε άλλωστε, 1.5 αιώνα πριν τα έγραφε ο παππούλης όλα αυτά).

Κατ΄εμέ ο Steve Jobs με το PC δεν εξηγείται από την εν λόγω θεωρία.

Ο μαρξισμος (οπως τον καταλαβαινω εγω ) δεν ειναι ενα μανιουαλ αλλα μια ανοιχτη θεωρια (αναλυση και κριτικη του καπιταλιστικου τροπου παραγωγης) που υποκειται **σε κριτικη , προσθηκη ή και αναθεωρηση.
**

................... Οι συνθηκες εργασιας στα εργοστασια της Foxconn ειναι γνωστες.

Τεσπα , οπως ειπα , δεν ξερω και πολλα πραγματα για τον Τζομπς αλλα τι θα επρεπε να ερμηνευει ο μαρξισμος σε σχεση με τον Τζομπς ?

Ποιος θες να σου απαντησεισε αυτο? το ΚΚΕ, το μλ ΚΚΕ, το λμ ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτερικου, το ΚΟΕΛ, το..το......το... σαν το γαλαξια εχουν γινει χιλια κομματια.

η Foxconn φασονατζιδικο ειναι. δεν εχει σχεση με το τζομπς

Ο χρήστης trident1971 έγραψε:

Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι εννοείς αλλά μου φαίνεται σα να προσπαθείς με το ζόρι να 'τραβήξεις' το μαρξισμό ώστε να να εξηγήσει πράγματα που δεν μπορεί (και πως θα μπορούσε άλλωστε, 1.5 αιώνα πριν τα έγραφε ο παππούλης όλα αυτά).

Κατ΄εμέ ο Steve Jobs με το PC δεν εξηγείται από την εν λόγω θεωρία.

Ο μαρξισμος (οπως τον καταλαβαινω εγω ) δεν ειναι ενα μανιουαλ αλλα μια ανοιχτη θεωρια (αναλυση και κριτικη του καπιταλιστικου τροπου παραγωγης) που υποκειται **σε κριτικη , προσθηκη ή και αναθεωρηση.
**

................... Οι συνθηκες εργασιας στα εργοστασια της Foxconn ειναι γνωστες.

Τεσπα , οπως ειπα , δεν ξερω και πολλα πραγματα για τον Τζομπς αλλα τι θα επρεπε να ερμηνευει ο μαρξισμος σε σχεση με τον Τζομπς ?

Ποιος θες να σου απαντησεισε αυτο? το ΚΚΕ, το μλ ΚΚΕ, το λμ ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτερικου, το ΚΟΕΛ, το..το......το... σαν το γαλαξια εχουν γινει χιλια κομματια.

η Foxconn φασονατζιδικο ειναι. δεν εχει σχεση με το τζομπς

Αν θελεις απαντησε κι΄εσυ.

Στα εργοστασια της Foxconn κατασκευαζονται τα iPads και iPhones. Γιατι δεν ειχε (δεν μπορει να εχει με τον μακαριτη) σχεση με τον Τζομπς ? Δεν ηξερε ο Τζομπς τις συνθηκες εργασιας ?

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:
Σύντροφε iant πραγματικά έχω απορία.
Μια που λες ότι έζησες εκεί και έχεις ο ίδιος εικόνα του πράγματος.

Γιατί κάναν όλοι κρα να φύγουν και έπεσε τελικά το τείχος;

Καταλαβαίνεις ότι μπορώ να παω σε μια παρέα Άγγλων και να τους πω 'μόρτες εγώ ζω Ελλάντα και την περνάμε φίνα, μην ακούτε τις μαλακίες των μήντια'.
Θα πρέπει από την άλλη να δικαιολογήσω το γιατί γίνεται της πουτάνας το κάγκελο και ολοένα και περισσότεροι συμπατριώτες μου μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά.

Μεγάλη συζήτηση αυτή ... δεν θα αντέξω να γράψω τόσα, αλλά αν πρόσεξες λέω ως συνήθως μέχρι το 1985 το πολύ ...

Γιατί και τα τελευταία χρόνια δεν ήταν και τόσα καλά - όπως έλεγε ο REALZEUS - γίναμε του ΠΑΣΟΚ!

και στις δυο μεριές υπήρχαν τα '+' και τα '-'. Αν όμως ήθελες τα '+' του δυτικού κόσμου, έτρεχες έξω . .

Γιατί κάναν όλοι κρα να φύγουν

Μια ερώτηση - αν αντί για το δυτικό Βερολίνο και Δυτικής Γερμανίας πες πως ήταν σύνορα με την Ελλάδα!
πάλι λες να θέλανε να τρέχουν;

Η Γιουγκοσλαβία είχε ανοιχτά τα σύνορα της - πόσοι έτρεξαν έξω;
Αρκετοί πηγαίναν για δουλειά (σχετικά με το επάγγελμά τους) όμως και όχι να κάνουν ότι να'ναι!

Ο χρήστης dimitris_f έγραψε:

Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι εννοείς αλλά μου φαίνεται σα να προσπαθείς με το ζόρι να 'τραβήξεις' το μαρξισμό ώστε να να εξηγήσει πράγματα που δεν μπορεί (και πως θα μπορούσε άλλωστε, 1.5 αιώνα πριν τα έγραφε ο παππούλης όλα αυτά).

Κατ΄εμέ ο Steve Jobs με το PC δεν εξηγείται από την εν λόγω θεωρία.

Ο μαρξισμος (οπως τον καταλαβαινω εγω ) δεν ειναι ενα μανιουαλ αλλα μια ανοιχτη θεωρια (αναλυση και κριτικη του καπιταλιστικου τροπου παραγωγης) που υποκειται **σε κριτικη , προσθηκη ή και αναθεωρηση.
**

................... Οι συνθηκες εργασιας στα εργοστασια της Foxconn ειναι γνωστες.

Τεσπα , οπως ειπα , δεν ξερω και πολλα πραγματα για τον Τζομπς αλλα τι θα επρεπε να ερμηνευει ο μαρξισμος σε σχεση με τον Τζομπς ?

Ποιος θες να σου απαντησεισε αυτο? το ΚΚΕ, το μλ ΚΚΕ, το λμ ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτερικου, το ΚΟΕΛ, το..το......το... σαν το γαλαξια εχουν γινει χιλια κομματια.

η Foxconn φασονατζιδικο ειναι. δεν εχει σχεση με το τζομπς

Αν θελεις απαντησε κι΄εσυ.

Στα εργοστασια της Foxconn κατασκευαζονται τα iPads και iPhones. Γιατι δεν ειχε (δεν μπορει να εχει με τον μακαριτη) σχεση με τον Τζομπς ? Δεν ηξερε ο Τζομπς τις συνθηκες εργασιας ?

Η θεωρητικη μου γνωση για τον Μαρξισμο ειναι χαμηλη, δεν θα μπορουσα να κανω κατι τετοιο. Θεωρω όμως πως λειτουργει το μυαλο αρκετα για να κρινω τα αποτελεσματα εγχειρηματων με βαση αυτον.

Σιγα μη δεν ηξεραν, απλα SBOTSATS.
Αν το bid το κερδιζε ο Λατσης , θα λεγοταν Λάτσκον. Η λογικη σε αυτα τα πραγματα ειναι 'θα φτιαξεις Χ κομματια με βαση αυτα τα σχεδια, με τα Ψ ποιοτικα κριτηρια, παραδοση σε χρονο Ζ, ρητρες Α,Β,Γ. Πόσα θες για το καθε κομματι?'
Απαντηση Κωστα: 5
Απαντηση γιαννη: 6
Απαντηση φοξκον: 4,99999
Τζομπς: κατακυρωνεται στην φοξκον.

'Εμεις δεν κατασκευαζουμε εχουμε συμβαση με εργοστασιο'. Μεταφραση 'στα παπακια μας αν ψοφανε οι ανθρωποι, εμεις εχουμε συμβολαιο με τοσα'. Αφου βεβαια οι χιπστεραδες πελατες που επεσαν απο τα συννεφα καταλαβαν τι γινεται και γκρινιαξαν, τοτε το μηλο 'κοιταξε το προβλημα' και 'βελτιωσε τις συνθηκες'. Ισως εστιψε λιγο ακομα τον κο Gou. http://en.wikipedia.org/wiki/Terry_Gou