Εχω ένα ερώτημα που σχετίζεται με την ιατρική δεοντολογία: σε ποιό βαθμό υποχρεούται ο γιατρός να έχει τη συναίνεση του ασθενούς (ή των συγγενών του αν δεν δύναται ο ίδιος) για την θεραπεία που θα εφαρμόσει ?
Υπάρχει το κλασσικό παράδειγμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά που προτιμούν να πεθάνουν παρά να μεταγγισθούν. Εκεί αν δεν κάνω λάθος ο γιατρός προστατεύει το μεγαλύτερο αγαθό, τη ζωή, και βάζει στην άκρη την άποψη και τις πεποιθήσεις του ασθενούς.
Ας το κάνουμε όμως λίγο δυσκολότερο και ας υποθέσουμε μια μη απειλητική για τη ζωή κατάσταση. Εχει εκεί ο ασθενής δικαίωμα να αρνηθεί τη θεραπεία του γιατρού ?
Να δώσω ένα παράδειγμα: έστω ότι είμαι χορτοφάγος (δεν είμαι, θεός φυλάξοι ) και ο γιατρός για να γίνω καλά μου λέει 'θα τρως κάθε μέρα κρέας' (πχ. έχω αναιμία). Εχω δικαίωμα να του πω 'όχι δεν θα τρώω κάθε μέρα κρέας βρες άλλη λύση' ή μπορεί με κάποιο τρόπο να μου επιβάλλει τη θεραπεία που εκείνος κρίνει σκόπιμη (ΟΚ φαντάζομαι μπορεί να μου πει 'βρες άλλο γιατρό').