Εγώ θα πω κάτι δυσάρεστο, που μου δημιουργεί θλίψη όποτε το διαπιστώνω ιδίοις όμμασι:
κάποτε οι Έλληνες μοίραζαν πολιτισμό. Όχι προ Χριστού ή τους πρώτους μ.Χ. αιώνες. Πας πχ Κωνσταντινούπολη, πας Αλεξάνδρεια, πας όπου αναπτύχθηκε, μακριά από το ελλαδικό κράτος, ο Έλληνας και βλέπεις αριστουργήματα, μεγαλεία, πολυτελή και όμορφα δημόσια ή ιδιωτικά κτίρια. Μέγαρα, επαύλεις, ορφανοτροφεία, σχολεία...
Και περπατάς στη ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ και βλέπεις ένα τουρκαρβανίτικο μαχαλά, παλιό ή μοντέρνο, πάντως μαχαλά.
Ο Έλληνας δεν αγαπά τη χώρα του - period!
Γι' αυτό ψηφίζει έτσι που ψηφίζει. Αγαπά τον εαυτούλη του, θέλει οι γύρω του να φροντίζουν το συμφέρον του, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Πού όμως βρίσκεις όμορφες πόλεις, φροντισμένους οικισμούς, ρυμοτομία, κάλλος, μέριμνα για τη λειτουργικότητα και για το τι θα βλέπουν οι επόμενες γενεές;
Βασικά, μόνο εκεί που πάτησαν πόδι οι ξένοι! Αυτό με θλίβει.
Τσίλερ στην Αθήνα και στην Ερμούπολη, Ενετοί στο Ρέθυμνο, Άγγλοι στο Ιόνιο, Ιταλοί στα Δωδεκάνησα κλπ κλπ.
Τείνω να πιστέψω ακράδαντα ότι μόνο ξενική επιβολή θα μας κάνει ανθρώπους, θα μας οργανώσει σε μια συγκροτημένη κοινωνία, ν' αφήσουμε κάτι στα παιδιά μας ρε αδελφέ.
Εμείς έχουμε μάθει μόνο να μισούμε τον τόπο και τους συμπολίτες μας.
Όχι ότι οι ξένοι θα μας αγαπήσουν, αλλά τουλάχιστον θα κάνουν μια Χ δουλειά με τις δικές τους παραστάσεις και τα δικά τους δεδομένα, χωρίς να επηρεάζονται από τον κάθε υπάνθρωπο, κάτοικο αυτής της χώρας.
Πέσετε τώρα να με δαγκώσετε.