τι να κάνεις οταν αυτά που θελεις να πεις δε λέγονται; καταφεύγεις στα τραγούδια...

αφιερωμένο σε όλους τους μουγκούς

Youtube Video

Ο χρήστης ililias έγραψε:
ΕΙΜΑΙ πολύ περήφανος, αλλά και έτοιμος για μια συνέχεια που ... δεν ξέρω ποιά είναι, όπως λέει κ ο kouk.
Και, μεταξύ μας κ κουβέντα παραέξω να μην βγει, μάλλον δεν πολυενδιαφέρομαι να μάθω.

λες και δεν ξερεις τι θα συμβει
ο τελευταιος ... ο μεγαλος ερωτας ....ο γεροντοερωτας οπου θα διαλυσεις τα παντα
....και θα κανεις μια νεα αρχη στις ζεστες θαλλασες του νοτου. τελος.

Σύνελθεεε , δεν πας καλά τελευταια. Και σταμάτα να παρακολουθείς αναλύσεις τις ελληνικής οικονομιας που σε μιζεριάζουν και σου ρίχνουν τη διάθεση.

Ηλία κοίτα .Μη δίνεις shit για τίποτα.....Ξέρεις γιατί οι νεκροφόρες δεν έχουν κοτσαδόρο???????????????????????????????????
Γιατί κανένας δεν πρόκειται να τα πάρει μαζί του!!!!!!!!!!!!!!!!!
Κοίτα να περνάς καλά εσυ και οικογένειά σου.
Χμμμμμμμ ευκαιρία σημερα να πάρω τον μικρό να πάμε για βουτιές.........

Και για να δείς.Χθές πήγα πρωτη φορά τον μικρό να παίξει μπασκετ και να δει τον μπαμπά του.Προσωπικά τα έδωσα όλα στο παιχνίδι με τους μεγαλους για να του αποδείξω ότι ειναι καλό αθλημα και έχει δυνατό μπαμπά. .....Διστακτικός ο μικρός.Οκ λέω ,''ελα εδω'' του φωνάζω με σοβαρότητα.
Ερχεται διστακτικά. .....Πάρε την μπάλα και κάνε τρίπλα έτσι......του λέω.
Και την αρχίζει στην τριπλα εως την άλλη μπασκέτα με ενα χαμόγελο νααααα!...
Οταν τον είδα βρε Ηλία να μου δίνει πάσα να κάνω προσποιηση και μπάσιμο τρελάθηκα...... .......Αυτό που ένιωσα δεν περιγράφεται με λόγια.Ο γιός μου να μου δινει πάσα ,να προσπαθει να κανει rever και ότι αλλο ειδε απο μένα δεν το ειχα φανταστει στην πράξη πως θα ήταν.Συγκινήθηκα πραγματικά .Απίστευτο συναίσθημα......Απο την άλλη η αδερφή μου εφτιαξε βίλλα αν και χωρις παιδιά.Ωραία να ειναι καλά και να τη χαίρεται με υγεία.Αυτό που μου έδωσε χθες ο μικρός ήταν 50 βίλλες μαζεμένες και σε προσφορά της μίας.
** ΑΥΤΗ **είναι η ζωή και τιποτε άλλο.Ζησε όσο μπορείς καλυτερα με την οικογενειά σου καθε στιγμή και ότι έρθει .Απο μονη της ειναι ενα κατόρθωμα τεράστιο.

Μου ήρθε με μέιλ και είπα να το μοιραστώ...

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

Mario de Andrade (Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία).

Επιβάλλεται auto-ban για 6 μήνες μπας και συνέλθω.
Κάνω τη μια ανοησία μετά την άλλη.
Έχω νεύρα , πολλά νευρα και εσείς δε μου φταίτε σε τίποτα.
See you in the summer...

Τεστ.

Ο χρήστης taurus έγραψε:
Τεστ.

Πόσο σε νιώθω...
Και εγώ τα ίδια περνάω.

Δες ρε στα τεχνικά θέματα του φορουμ και θα καταλάβεις.

Στο θέμα μας τώρα...

Ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και λίγο πολύ μπορούμε να τον αποδεχτούμε. Ξέρουμε οτι θα έρθει η σειρά μας, όπως θα έρθει και η σειρά συγγενών και φίλων και το μόνο που ευχόμαστε είναι να έρθει 'ανώδυνα, αναιπέσχυντα και ειρηνικά' όπως λέει και η αντίστοιχη ακολουθία. Αυτό που είδα προχτες όμως δεν μπορώ να το αποδεχτώ με τίποτα. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω οτι το φέρετρο που κουβαλούσε η νεκροφόρα στην Κηφησίας ήταν λευκό και είχε σκάρτο ένα μέτρο μήκος. Γιατί ρε πστη μου, τι έφταιξε το βρέφος?

Τι να πεις βρε φιλε;Τι να πεις;
Ακουγα την ειδηση στην Γαλλια που ο πα-τερας εβαλε τον τριχρονο γιο του στο πλυντηριο και εκλαιγα.
Δεν ξερω ακομα ποιο συναισθημα που νιωθω ειναι πιο δυνατο,ο θυμος;Η θλιψη;Η ανακουφιση οτι δεν θα υποφερει αλλο το παιδακι;
Δεν ξερω.

Έχω έναν αδερφό εδώ και 9 χρόνια. Έχω ζήσει απίστευτες στιγμες μαζί του, χαρούμενες και στενάχωρες. Βόλτες, ταξίδια, εκδρομές, στρίψιμο, πίστα, Nurburgring, οδικώς στη νότια Ιταλία, στιγμές όμορφες με κοπέλες και με φίλους, αλλά και τρακάρισμα εξαιτίας ενός ασυνειδητου μεθυσμένου, τσακωμούς, χωρισμούς... μια ζωή γμτ. Μια ζωή παρέα και αυτός να ειναι εκεί να μου κάνει τα χατήρια. Να φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής με τα μέταλλα να έχουν πάρει φωτιά και να του δίνω ένα χάδι και ένα φιλί για το ευχαριστώ για το χαμόγελο που μου έδωσε και που με βοηθησε να μη βρεθούμε στο γκρεμό. Και αυτός να ανταποδίδει στο επόμενο στροφιλίκι που μου ξανακανε τα χατήρια.
Και όταν μου έκανε νάζια τις περισσότερες φορές δεν έφταιγε ο κακομοίρης. Παράπονα μου έκανε που του κακοφέρθηκα κάποια στιγμή, όπως τότε που του πλήγωσα το ημιαξόνιο σε εκείνο το σπασμένο κερμπ των Μεγάρων ή που τον άφησα μόνο του να με περιμένει για κάποιο διάστημα.
Είναι γενναίος ο αδερφός μου, παλικαρι. Και πονάει η καρδιά μου στη σκέψη οτι θα τον χάσω. Μ' ακόμα πιο πολύ πονάει στην ιδέα οτι θα τον προδώσω, οτι θα το παραδώσω στα χέρια ενός ξένου, που δε θα τον αφουγκραστεί ποτέ όπως εγώ. Άσχημο πράγμα όταν μπλέκει η καρδιά με τη λογική σε μια σχέση, ένας τουλάχιστον από τους δύο μένει πληγωμένος. Έλεγα πριν δυο χρόνια οτι κάποια στιγμη θα πρέπει να πάρω έναν εργάτη να με βοηθάει στις αγγαρείες και -αν ειμαι καλά και μπορώ- θέλω να κρατήσω τον αδερφό μου, να τον φροντίζω στα γεράματά του και να διασκεδάζουμε μαζί. Πού να φανταζόμουν οτι θα ερχόντουσαν τα πράγματα έτσι, που τίποτα πια να μη θεωρείται δεδομένο...
Τώρα λοιπόν το δίλημμα: καρδιά ή λογική?

Κατάλαβα σχετικά μικρός πως ό,τι υλικό αποκτάμε σ' αυτή την ζωή, είναι για να περνάμε καλά και όχι για να δενόμαστε μαζί του και να μας γίνεται πιθανό βάρος. Απλώς, κάποια πράγματα, κουβαλάνε μαζί τους τεράστιο όγκο αναμνήσεων και είναι δύσκολο να τα διώξεις εύκολα από το μυαλό σου.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις για να βγεις από το δίλημμα, 'το κρατάω ή το πετάω', είναι να σκεφτείς πχ 5 χρόνια πιο μπροστά: θα ήσουν πιο ευτυχισμένος αν το είχες;
Και μετά στο σήμερα: τι θα κερδίσεις και τι θα χάσεις αν δεν το έχεις;

Η ζωή είναι όλο εκπλήξεις, και μαζί της θα κουβαλάμε τις αναμνήσεις μας και τους ανθρώπους μας (τους παλιούς κι αυτούς που θα γνωρίσουμε στο δρόμο). Αυτά είναι... υποχρεωτικά! Ό,τι παραπάνω, είναι προαιρετικό.

Ο χρήστης HighFidelity έγραψε:
είναι να σκεφτείς πχ 5 χρόνια πιο μπροστά: θα ήσουν πιο ευτυχισμένος αν το είχες;

Με μπέρδεψες με το 'πιο μπροστά' σε συνδιασμό με τον μελλοντικό αόριστο.
Πιο μετά εννοείς να υποθέσω.
Δεν μπορώ να ξέρω αν θα ήμουν πιο ευτυχισμένος, ξέρω οτι ως τώρα ήμουν και είμαι, παρόλα τα θεματάκια του. Γιατί να αλλάξει κάτι?

Ο χρήστης taurus έγραψε:

είναι να σκεφτείς πχ 5 χρόνια πιο μπροστά: θα ήσουν πιο ευτυχισμένος αν το είχες;

Με μπέρδεψες με το 'πιο μπροστά' σε συνδιασμό με τον μελλοντικό αόριστο.
Πιο μετά εννοείς να υποθέσω.
Δεν μπορώ να ξέρω αν θα ήμουν πιο ευτυχισμένος, ξέρω οτι ως τώρα ήμουν και είμαι, παρόλα τα θεματάκια του. Γιατί να αλλάξει κάτι?

Θ' αλλάξει κάτι στην τσέπη σου σίγουρα!
Έχεις μπει σε ένα δίλημμα: με ή χωρίς τον ...αδελφό σου;
Για να μπεις στο δίλημμα, πάει να πει πως για κάποιους λόγους, δεν μπορείς να το κρατήσεις (υποθέτω οικονομικούς, εδώ που φτάσαμε).
Άρα; Σταθμίζεις πόσο σημαντικό είναι αυτό για σένα και αποφασίζεις. Η διάδοχη κατάσταση, θα είναι καλύτερη; Γι' αυτό και είπα να προσπαθείς να δεις... στο μέλλον!

Μου είχες πει 'δε θέλω ποτέ να γίνουμε έτσι'.
Σου είχα πει 'δε θα γίνουμε'.
Κι όμως γίναμε.
Φταίμε και οι δύο.
Να προσέχεις. Θα σε σκέφτομαι.

Ο χρήστης Γιώργης έγραψε:
Μου είχες πει 'δε θέλω ποτέ να γίνουμε έτσι'.
Σου είχα πει 'δε θα γίνουμε'.
Κι όμως γίναμε.
Φταίμε και οι δύο.
Να προσέχεις. Θα σε σκέφτομαι.

Για μένα προσωπικά είναι η δυσκολότερη έκφανση της ζωής. Τον θάνατο τον έχω αποδεχτεί ως αναπόφευκτο, τον ανεπιθύμητο χωρισμό όχι..

Ο χρήστης REALZEUS έγραψε:

Μου είχες πει 'δε θέλω ποτέ να γίνουμε έτσι'.
Σου είχα πει 'δε θα γίνουμε'.
Κι όμως γίναμε.
Φταίμε και οι δύο.
Να προσέχεις. Θα σε σκέφτομαι.

Για μένα προσωπικά είναι η δυσκολότερη έκφανση της ζωής. Τον θάνατο τον έχω αποδεχτεί ως αναπόφευκτο, τον ανεπιθύμητο χωρισμό όχι..

Απροβλεπτη η 'πραγματικοτητα' φιλε. Τα παντα τα προσπερναμε και συνεχιζουμε! That's life λενε στο χωριο μου!;)

Sent post using 'φρυκτωριες'!

Εσύ κυρ Κώστα κανόνισε τα αποψινά και κάλεσέ με για να αναφέρεις αρμοδίως!