-
Περασα πολυ καλα διαβαζοντας τις 297 σελιδες του σε μολις ενα πρωινο!
-
Ο χρήστης Jacob έγραψε:
Αυτό ακριβώς, τα περισσότερα αστυνομικά του Γ. Μαρή είναι αξιοπρεπή, τίποτα περισσότερο, αν και δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει το 'Το κόκκινο βάζο' (που μάλλον έχει γυριστεί σε ταινία, όπως και τόσα του Μαρή σε κινηματογράφο και μικρή οθόνη). Σου γνωρίζουν, πάντως, έναν παλαιότερο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς, ενώ σκιαγραφεί πειστικά τους χαρακτήρες του.Τα βιβλία του δεν έχουν τόσο έντονο το κοινωνικό στοιχείο, κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) είναι περισσότερο του στυλ 'ποιός διέπραξε το έγκλημα', ενώ τα νεότερα αστυνομικά πολλές φορές μέσα από την αστυνομική ιστορία σχολιάζουν/κάνουν αναφορές σε σύγχρονα ζητήματα/θέματα.
Το καλό με τα βιβλία του, πάντως, είναι ότι τα διαβάζεις δωρεάν, αφού υπάρχουν σε πολλές βιβλιοθήκες (δημοτικές, πανεπιστημιακές, κλπ.), αλλά και σε προσφορές εφημερίδων (κυριακάτικη δεν το έδινε κι αυτό?), με χαμηλό κόστος.
Ενδιαφέροντα για την αστυνομική λογοτεχνία στην 'Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας', στο:
http://crimefictionclubgr.wordpress.com/
Πάντως διάβασμα με δροσούλα σε μπαλκόνι, αυλή, κλπ. με φραπεδιά, να μην είναι και κανείς στο σπίτι, τέλειο!
Jacob
το συγκεκριμένο το έδινε 'Το Βήμα'.Ναι, δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, αλλά διαβάζεται ευχάριστα και δε σου αφήνει την αίσθηση πως σπατάλησες 3 ώρες από τη ζωή σου. Το κακό με τα καινούρια αστυνομικά είναι ότι στην προσπάθειά τους να κάνουν κοινωνικά σχόλια ρέπουν όλο και περισσότερο προς τα στερεότυπα.
-
Δεν ειναι ακριβως βιβλιο, αλλα αναπαραγωντας το εναρκτηριο σλογκαν της εκπομπης του Γιωργου Κοτοπουλη, 'Στοιχεια για την αγορα χαλκου'... Πρεπει να φανταστουμε καποιον που παρακολουθει μια ορχηστρα οχι γιατι ενδιαφερεται για την μουσικη αλλα γιατι ψαχνει και αναζητα χαλκο. Brecht... νομιζω οτι ταιριαζει σε αυτη την ενοτητα.
Σε επαναληψη οι εκπομπες του στο Τριτο προγραμμα καθημερινα 6.00 με 6.30(?), παραθετω και το παρακατω λινκ με αρχειο απο αλλη εκπομπη του ιδιου στο κοντεινερ.
-
Έχεις δίκιο, για τα κοινωνικά σχόλια στα αστυνομικά. Τουλάχιστον στα περισσότερα αστυνομικά γλυτώνεις: α) κάτι ανούσιες, μακροσκελείς περιγραφές, που λες πως τις βάζουν μόνο και μόνο για να γεμίζουν τις σελίδες, και β) πολλά και κουραστικά καλολογικά στοιχεία και φιλολογίες.
Απλά (χωρίς να έχω πολλές γνώσεις για το θέμα), πιστεύω ότι παλαιότερα οι συγγραφείς που ασχολούνταν με τα αστυνομικά ήταν μάλλον περιορισμένων δυνατοτήτων και έβλεπαν σχεδόν αποκλειστικά το αστυνομικό ως ένα 'παιχνίδι' whodunnit . Τώρα, ευτυχώς, ασχολούνται με αυτό συγγραφείς πρώτης γραμμής, ενώ το αστυνομικό δε θεωρείται ανάγνωσμα β' κατηγορίας (το ίδιο και με τη science fiction, τα πρώτα χρόνια δεν τη θεωρούσαν, και ίσως δεν ήταν, σημαντική). Με την εισαγωγή κοινωνικών σχολίων οι συγγραφείς: α) κέρδισαν τα καλά σχόλια των κριτικών βιβλίων (οι αναγνώστες επηρεάζονται από αυτά), β) ανανέωσαν κατά κάποιον τρόπο ένα μάλλον κορεσμένο τοπίο, και γ) συνέδεσαν τον ήρωα και την πλοκή με την καθημερινότητα, γιατί πριν ήταν λίγο αποκομμένοι από αυτά που γίνονταν γύρω τους.
Από αύριο διακοπές, ελπίζω να διαβάσω κάτι αστυνομικό ή sci fi (κάπου υπάρχει καταχωνιασμένη και μια ανθολογία ιστοριών sci fi από έλληνες συγγραφείς).
Jacob
-
Ο χρήστης gto250swb έγραψε:
Δεν ειναι ακριβως βιβλιο, αλλα αναπαραγωντας το εναρκτηριο σλογκαν της εκπομπης του Γιωργου Κοτοπουλη, 'Στοιχεια για την αγορα χαλκου'... Πρεπει να φανταστουμε καποιον που παρακολουθει μια ορχηστρα οχι γιατι ενδιαφερεται για την μουσικη αλλα γιατι ψαχνει και αναζητα χαλκο. Brecht... νομιζω οτι ταιριαζει σε αυτη την ενοτητα.Σε επαναληψη οι εκπομπες του στο Τριτο προγραμμα καθημερινα 6.00 με 6.30(?), παραθετω και το παρακατω λινκ με αρχειο απο αλλη εκπομπη του ιδιου στο κοντεινερ.
Πρόλαβα και άκουσα τα πρώτα τρία.
Εξαιρετικό. Ακόμα και αν δε συμφωνεί κανείς με τις σκέψεις και απόψεις του, είναι απολαυστικό να ακούς κάποιον να αρθρώνει λόγο υψηλής ποιότητας. -
Ψαχνοντας τις παραπομπές απ το βιβλίο, βρήκα μια συνέντευξη της Klein στο Βήμα, για όποιον ενδιαφέρεται
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=357999
ΝΑΟΜΙ ΚΛΑΪΝ 'Σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι'
Η διάσημη καναδέζα δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, συγγραφέας του «Δόγματος του σοκ» που κατακρίνει τον «καπιταλισμό της καταστροφής», μιλάει για τον ρόλο του ΔΝΤ και τους κινδύνους για την Ελλάδα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 02/10/2010, 06:45«Παρακολουθώ από πολύ κοντά την ελληνική κρίση και φυσικά την παρέμβαση της τρόικας» λέει η κυρία Κλάιν. «Αυτό που με εντυπωσίασε», σημειώνει, «ιδιαίτερα στην αρχή της κρίσης, ήταν ότι οι Ελληνες αντιστάθηκαν στα όσα πήγαιναν να τους επιβληθούν» (RΕUΤΕRS/ GΟRDΟΝ ΤΕRRΙS)
39Share
emailεκτύπωση
Η Ναόμι Κλάιν μιλάει με μια τόσο απαλή φωνή που δεν μπορείς να φανταστείς ότι κρύβει μέσα της τόσο δυναμισμό. Και επίσης, ούτε ότι αυτή η 40χρονη Καναδέζα θεωρείται από πολλούς μία από τις πιο μαχητικές δημοσιογράφους της εποχής μας, με τέτοια
απήχηση στην αμερικανική Αριστερά που πολλοί να τη θεωρούν ακόμη και διάδοχο του Νόαμ Τσόμσκι.
Οταν λοιπόν τη ρωτήσαμε ποια είναι η άποψή της για την εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Ελλάδα, υπήρξε καταπέλτης: «Η
Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθεί η ευρωζώνη. Και για να γίνει, σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Εχουν ήδη διαγνώσει ότι είστε άρρωστοι». Η κυρία Κλάιν μένει μόνιμα στο Τορόντο του Καναδά, μαζί με τον σύζυγό της Αβι Λιούις. Σε
λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο «Το δόγμα του σοκ» («Τhe Shock Doctrine»), το οποίο αποτελεί μια σκληρή πολεμική εναντίον του
«καπιταλισμού της καταστροφής», όπως η ίδια τον αποκαλεί.Στο βιβλίο «Το δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν υπάρχει μια λεπτομερέστατη καταγραφή της δράσης του ΔΝΤ σε διάφορες χώρες την τελευταία 30ετία, όπου αποτυπώνονται οι δραματικές επιπτώσεις της παρέμβασής του, κυρίως στη Λατινική Αμερική (Αργεντινή, Βολιβία), αλλά επίσης στη Ρωσία.
«Παρακολουθώ από πολύ κοντά την ελληνική κρίση και φυσικά την παρέμβαση της τρόικας του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» λέει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» η κυρία Κλάιν. «Αυτό που με εντυπωσίασε» σημειώνει, «ιδιαίτερα στην αρχή της κρίσης, ήταν ότι οι Ελληνες αντιστάθηκαν στα όσα πήγαιναν να τους επιβληθούν. Οταν μάλιστα και στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαμε την κρίση με τις τράπεζες, επεσήμαινα το γεγονός αυτό σε αμερικανούς συνομιλητές μου».
Μετά βέβαια το κλίμα σταδιακά άλλαξε. «Οταν τα πράγματα δυσκόλεψαν,άρχισε η “εκπαίδευση”. Κατ΄ αρχάς,το ΔΝΤ διέγνωσε ότι είστε άρρωστοι,ότι ο χαρακτήρας των Ελλήνων είναι άρρωστος. Και τώρα σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Πρόκειται για μια τακτική κοινωνικής παθολογίαςη οποία δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Επεκτείνεται και στις υπόλοιπες χώρες του μεσογειακού Νότου».«Πρόκειται» τονίζει η γνωστή συγγραφέας «για μια κλασική περίπτωση όπου οι κυβερνήσεις βρίσκουν το κατάλληλο άλλοθι. Αφού εμείς είμαστε ανίκανοι να τα καταφέρουμε μόνοι μας, ας φέρουμε κάποιους άλλους να το κάνουν για εμάς».
Κατά μία έννοια, «η περίπτωση της Ελλάδας είναι εμβληματική. Στην πορεία,ο στόχος από την παρέμβαση της τρόικας άλλαξε» υπογραμμίζει. «Αν το δει κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο,δεν μιλάμε πλέον απλώς για την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων της οικονομίας. O σκοπός είναι η απενοχοποίηση των τραπεζών,η μεταφορά του βάρους της αποτυχίας από τους ώμους των ελίτ σε εκείνους των απλών ανθρώπων» λέει η κυρία Κλάιν.
«Σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία»
«Στην Ουάσιγκτον υπάρχουν ορισμένα θέματα ταμπού και ο Ομπάμα δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει αυτό» λέει η κυρία Κλάιν για τον αμερικανό πρόεδρο «Γιατί το κοστούμι του ΔΝΤ δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε χώρας και είναι ίδιο για όλες;» ήταν μία από τις ερωτήσεις προς την κυρία Κλάιν. «Πραγματικάδεν μπορώ να σας δώσω ξεκάθαρη απάντηση» παραδέχεται με μια μικρή δόση ενοχής. «Είναι απορίας άξιο πώς δεν κατάλαβαν ας πούμε ότι, καθώς η Ελλάδα δεν μπορούσε να προχωρήσει σε υποτίμηση, ο πληθωρισμός λογικά θα ανέβαινε.Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο» προσθέτει. «Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008,οι περισσότεροι ανέμεναν ότι το ΔΝΤ θα άλλαζε μυαλά. Περιμέναμε ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο θα υπερίσχυε του αμερικανικού.Τώρα γιατί δεν έγινε κάτι τέτοιοπαραμένει άγνωστο.Ισως οι άνθρωποι του ΔΝΤ να έχουν πέσει όλα αυτά τα χρόνια σε μια ιδεολογική παγίδα».
Ωστόσο, όπως εξηγεί η κυρία Κλάιν, μετά και την εμπειρία της Αργεντινής, «το ΔΝΤ ήταν έτοιμο κυριολεκτικά να χρεοκοπήσει,τόσο ιδεολογικά όσο και χρηματικά. Σε αυτό είχε βοηθήσει και η οικονομική κρίση μετά το 2008. Μην ξεχνάτε ότι το ΔΝΤ είχε αναγκαστεί να πουλήσει ακόμη και χρυσό από τα αποθέματά του. Και βέβαιαη εικόνα του στον αναπτυσσόμενο κόσμο ήταν τόσο κακή που οι ηγεσίες των χωρών αυτών δεν ήθελαν να το δουν μπροστά τους». «Τώρα όμως» επισημαίνει «το ΔΝΤ βρήκε μια νέα “αγορά”:την Ευρώπη.Κατά έναν περίεργο τρόπο,σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία».
Τι λέει για τον Ομπάμα
«Οι νέοι άνθρωποι έχουν χάσει πλέον τον ενθουσιασμό που είχαν για τον Μπαράκ Ομπάμα » δηλώνει η κυρία Κλάιν. «Ο Ομπάμα ήταν εκπληκτικός στην προεκλογική εκστρατεία του. Εκανε τους Αμερικανούς να αισθάνονται ότι μπορούν να γίνουν καλύτεροι. Ωστόσο, στην Ουάσιγκτον υπάρχουν ορισμένα θέματα που είναι ταμπού,όπως η Γουόλ Στριτ ή το Ισραήλ.Και ο Ομπάμα δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει αυτό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Δημοκρατικοί να χάσουν την εμπιστοσύνη της βάσης τους.Πάρτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τώρα που έφυγε από τον Λευκό Οίκο ο Λάρι Σάμερς οι φήμες λένε ότι θα τον αντικαταστήσει ένα στέλεχος της Γουόλ Στριτ.Ολα αυτά θα κριθούν στις επικείμενες εκλογές για το Κογκρέσο» καταλήγει.Η «Πασιονάρια» του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης
«Δεν αποφάσισα εγώ να γράψω αυτό το βιβλίο. “Εκείνο” το αποφάσισε για μένα» λέει για το «Το δόγμα του σοκ» η Ναόμι Κλάιν Οταν ήταν μικρή, η Ναόμι Κλάιν συνήθιζε να ψωνίζει συνέχεια. Ποιος να φανταζόταν ότι αρκετά χρόνια αργότερα θα έγραφε ένα βιβλίο που από πολλούς χαρακτηρίστηκε η «Βίβλος» κατά των πολυεθνικών. Το «Νo Logo: Νo Space, no choice, no jobs: Η βίβλος του αντι-εταιρικού ακτιβισμού», που εκδόθηκε το 2000, τη μετέτρεψε ουσιαστικά σε «πασιονάρια» του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης.Γεννηθείσα το 1970 στο Μόντρεαλ από αριστερή οικογένεια που μετανάστευσε το 1967 από τις ΗΠΑ στον Καναδά λόγω αντίθεσης στον πόλεμο στο Βιετνάμ, η νεαρή Ναόμι μεγάλωσε σε ένα πολιτικοποιημένο περιβάλλον. Σήμερα ερευνά μανιωδώς διάφορα θέματα και προσφέρει μια εναλλακτική ματιά στα πράγματα. Το 2007 εκδόθηκε «Το δόγμα του σοκ» και, όπως λέει η ίδια, «δεν αποφάσισα εγώ να γράψω αυτό το βιβλίο.“Εκείνο” το αποφάσισε για μένα. Είχα πάει στο Ιράκ όταν ο Πολ Μπρέμερ διοικούσε τη χώρα αμέσως μετά τον πόλεμο. Οι Αμερικανοί είχαν αποφασίσει να εφαρμόσουν την τακτική του “σοκ και δέους” με την οποία κέρδισαν τον πόλεμο και στην οικονομία. Αδιαφόρησαν πλήρως για το τι συνέβαινε στο Ιράκ και ήθελαν να ιδιωτικοποιήσουν αμέσως τα πάντα. Να φανταστείτε ότι ο διερμηνέας μου δεν γνώριζε να υπάρχει λέξη για την ιδιωτικοποίηση στα ιρακινά.Ετσι άρχισα να γράφω για τον καπιταλισμό της καταστροφής γνωρίζοντας από πρώτο χέρι και την εμπειρία της Αργεντινής».
Το νέο βιβλίο της θα έχει θέμα την κλιματική αλλαγή και έχει ήδη αρχίσει έρευνα. Για αυτό και έχει περιορίσει τις διαλέξεις της ανά τον κόσμο αλλά προλαβαίνει να γράφει άρθρα για έντυπα όπως η βρετανική εφημερίδα «Guardian» και το αμερικανικό περιοδικό «Τhe
Το έξτρα κεφάλαιο στο βιβλίο που λεγαμε τασε
-
Εγω αυτό που κατάλαβα ειναι πως η Κλαιν προτιμάει να ασχοληθεί με τις κλιματικές αλλαγές παρά να μπλέξει με παπανδρέου και τέτοια. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα.
Τον παπανδρέου και την κρίση στην ελλάδα θα αναλάβει η νικελοντεον -
Iστορική γαλλοφωνία σε κρίση
Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ Φωτογρ.: Μ. ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Η τριζάτη ξύλινη σκάλα, η οποία οδηγεί στον πρώτο και τελευταίο όροφο του διατηρητέου νεοκλασικού, που στεγάζει το βιβλιοπωλείο «Κάουφμαν» της οδού Σταδίου 28, είναι η ιστορία της γαλλοφωνίας στην Ελλάδα, από το 1936.
Τα πορτρέτα του Εμπειρίκου, της Κάλο, του Καμί, του Αρτό ή της Γιουρσενάρ «προστατεύουν» τον επισκέπτη, καθώς αρχίζει ν' ανεβαίνει προς τον πρώτο όροφο Τα πορτρέτα του Εμπειρίκου, της Κάλο, του Καμί, του Αρτό ή της Γιουρσενάρ «προστατεύουν» τον επισκέπτη, καθώς αρχίζει ν' ανεβαίνει προς τον πρώτο όροφο Στα πρώτα σκαλιά, καθώς ανεβαίνεις δεξιά, οι τεράστιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου με το λευκό υπογένειο, της Φρίντα Κάλο στο αιώνια σκοτεινό της βλέμμα, του Αντονέν Αρτό σε ενορατική έκσταση, της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στη μελαχρινή νεότητά της. Το 2011, αν οι κληρονόμοι της οικογένειας Κάουφμαν βρίσκονταν εν ζωή, θα γιόρταζαν τα αειθαλή 75 χρόνια διαρκούς λειτουργίας αυτού του περάσματος, που έγινε στέκι και μετά συνήθεια.
Ομως, το reunion των πελατών του ιστορικού γαλλόφωνου βιβλιοπωλείου, που πρώτα απ' όλα ήταν και είναι πιστοί αναγνώστες, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι αιμοδότες σε «άρρωστους» καιρούς, δυστυχώς δεν θα γίνει. Και δεν θα γίνει όχι επειδή οι δύο από τρεις ιδιοκτήτες βρίσκονται στην ένατη δεκαετία της ζωής τους και ο τρίτος έχει αποχαιρετήσει τα εγκόσμια.
Πρόβλημα επιβίωσης
Η εταιρεία Β. Καλδής - Β. Γιαννίκος - Γ. Σταυρόπουλος, η οποία αγόρασε το «Κάουφμαν» το 2000, διατηρεί ακόμη τους τίτλους ιδιοκτησίας, όμως από τον περασμένο Μάιο υπάγεται στη διαδικασία υπαγωγής στο άρθρο 99. Το δίδυμο αδελφάκι του κεντρικού κλασίκ βιβλιοπωλείου, το παράρτημα της οδού Σίνα 50, απέναντι από το Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, συμπάσχει. Διότι πλέον ξεκάθαρα, ο «Κάουφμαν» έχει οικονομικό πρόβλημα επιβίωσης, αφού οι ιδιοκτήτες και οι κληρονόμοι τους έχουν σταματήσει να χρηματοδοτούν την επιχείρηση εδώ και ενάμιση χρόνο.
Το μπραντ νέιμ είναι ακόμη δυνατό, αφού δεν δημιουργήθηκε για να πέσει αμαχητί: «Είναι ένας leader στο χώρο του, αφού εκπροσωπούσε για δεκαετίες τη γαλλική γλώσσα στην Ελλάδα. Κουβαλάει ένα DNA που δεν αφήνει να παρακμάσει εντελώς», λέει ο υπεύθυνος, ο 40χρονος Θόδωρος Βοσκίδης, ο οποίος εργάζεται από το '98 στον «Κάουφμαν».
Τα πρώτα χρόνια πέρασε από τη θέση του αποθηκάριου και αισθάνεται υπερήφανος ότι υπηρέτησε το γαλλόφωνο βιβλίο και από αυτό το πόστο. Από τη στιγμή που δεν είχε πρόβλημα επαγγελματικής ταυτότητας, όταν κόπηκε η χρηματοδότηση και άρχισε το φλερτ με την προϊούσα πτώχευση, ανέλαβε το ρόλο του επικεφαλής στη νέα «κοινοβιακή» και «αυτοδιαχειριστική» περίοδο.
«Δικαίωμα στο όνειρο»
«Εχουμε δικαίωμα στο όνειρο, γιατί είναι το μόνο που ακόμη δεν έχει φορολογηθεί», δηλώνει εξ ονόματος και των υπόλοιπων δώδεκα εργαζομένων, που από εδώ και πέρα η επιβίωσή τους εξαρτάται από την προσωπική τους εργασία. Κουβαλούν πακέτα, παραγγέλνουν βιβλία, τα πουλούν με όρους προσωπικής επαφής με τον υποψήφιο πελάτη, όχι γιατί πάσχουν από την τεχνοφοβία του υπολογιστή, αλλά γιατί δεν θέλουν να σπάσει το νήμα της παράδοσης. Κάποτε, ο πρώτος όροφος «έπαιρνε φωτιά» από τα τσιγάρα και τις συζητήσεις, γιατί το κάθε νέο βιβλίο ήταν μία ανανεωμένη εκδοχή της πρόκλησης, όταν εναντιώνεται να υποταχθεί στη δύναμη της συνήθειας.
Η διάψευση της διάδοσης της φήμης ότι «ο 'Κάουφμαν' δεν υπάρχει» από τον Θοδωρή Βοσκίδη είναι η απάντησή του σε ορισμένα δημοσιεύματα, που λες και βιάζονται να βάλουν το ταχύτερο την ταφόπετρα στο ακόμη ανοιχτό και ζωντανό βιβλιοπωλείο της οδού Σταδίου. «Το Γαλλικό Ινστιτούτο μάς πολέμησε και μας πολεμάει», κατονομάζει τον εχθρό που «στηρίζει ένα άλλο γαλλόφωνο βιβλιοπωλείο της οδού Σόλωνος».
«Χρειαζόμαστε συμπαίκτες», ακούγεται η έκκλησή του που δεν διαθέτει οδύνη, αλλά αγωνία, η οποία είναι «βουτηγμένη» σ' έναν παφλασμό ωκεάνιας αισιοδοξίας. Αισιοδοξία; Ναι, καλά το ακούσατε. Τα «παιδιά» προσπαθούν να επανεκκινήσουν την αξιοπιστία στις παραγγελίες τους προς τους ξένους εκδότες, δηλαδή να πληρώνουν ό,τι παραγγέλνουν, να αναβαθμίσουν το «χειμαζόμενο» εκδοτικό τμήμα, να ανακαινίσουν το χώρο.
Θύμα η βιτρίνα
Η κρίση είναι ακόμη ένα «αγκάθι» στο «μάτι» του «Κάουφμαν», με κακόηχη μουσική συνοδεία την απαξίωση του κέντρου της Αθήνας -και μη χρεωθεί μόνο στις διαδηλώσεις. Διαδηλώσεις; Ναι, με «θύμα» τη βιτρίνα της οδού Σταδίου 28, που έχει «μαζέψει» ουκ ολίγες φορές τα σπασμένα τζάμια της από το πεζοδρόμιο. Σ' αυτό το πεζοδρόμιο, ο αμίλητος σκυμμένος ζητιάνος και η καθισμένη στο σκαμνάκι λαχειοπώλισσα είναι οι «φρουροί» της πύλης του «Κάουφμαν». Ισως να μην έχουν δρασκελίσει ποτέ το κατώφλι του.
ΤΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ
1918: Ο Χέρμαν Κάουφμαν είναι 21 έτους και η γυναίκα του μόλις 19. Είναι η χρονιά που έρχεται στον κόσμο ο γιος τους. Ο Χέρμαν Κάουφμαν αρχίζει να πουλάει μεταχειρισμένα γαλλικά βιβλία σ' έναν πάγκο, σε μια στοά πολύ κοντά στο παλάτι, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Ακαδημία.
1930: Ανοίγει ένα μικρό βιβλιοπωλείο μέσα στην ίδια στοά. Το βιβλιοπωλείο «Κάουφμαν» αντιπροσωπεύεται με περίπτερο στις Δελφικές Γιορτές του Αγγελου και της Εύας Σικελιανού.
1936: Ο Χέρμαν Κάουφμαν είναι πλέον 40 ετών. Ξεκινάει η συνεργασία του με τον γαλλικό εκδοτικό οίκο Hachette. Λίγο αργότερα επεκτείνει τη συνεργασία του και με άλλους γαλλικούς εκδοτικούς οίκους. Ανοίγει το βιβλιοπωλείο της οδού Σταδίου.
1965: Ο Χέρμαν Κάουφμαν πεθαίνει. Η κ. Κάουφμαν αναλαμβάνει τη διεύθυνσή του.
1986: Ανοίγει βιβλιοπωλείο και στην οδό Ακαδημίας.
1987: Ανοίγει ακόμη ένα βιβλιοπωλείο στην οδό Σίνα, πολύ κοντά στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών.
1988: Εκδοση βιβλίων για την εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας.
1990: Ετήσια έκθεση βιβλίου στο Παρίσι. Με αφορμή την εκδήλωση «Belles Etrangeres», η οποία είναι αφιερωμένη στην Ελλάδα, κυκλοφορούν οι τρεις πρώτοι τίτλοι της σειράς «Confluences » (Σύγχρονοι Ελληνες συγραφείς μεταφρασμένοι στα γαλλικά).
1995: Εκδίδεται το «Γαλλοελληνικό Λεξικό». Αγοράζεται το βιβλιοπωλείο «Librairie Francaise» της οδού Σίνα.
1996: On-line σύνδεση όλων των καταστημάτων της χονδρικής και της λιανικής πώλησης. Το «Γαλλοελληνικό Λεξικό» κυκλοφορεί και σε έκδοση τσέπης.
2000: Το βιβλιοπωλείο «Librairie Francaise » ενσωματώνεται στην εταιρεία «Βιβλιοπωλείο Κάουφμαν Α.Ε.».
σταμάτησε να ψωνίζει ο κουτσάν
-
Ο χρήστης DAP έγραψε:
Μπαλκονι,αραλικι συνοδεια φραπεδιας.....τι αναγνωσμα προτεινετε;
Κατα προτιμησην κατι προς το αστυνομικο και Ελληνικο (πλην Μαρκαρη που βρισκεται ηδη στη βιβλιοθηκη).Αστυνομικό και ελληνικό δεν έχεις και πολλές καλές επιλογές. Αν βγάλεις έξω, δε, και τον Μάρκαρη τι μένει; Ανδρέας Αποστολίδης, Πέτρος Μαρτινίδης (πολύ τον πάω και παρότι όχι πολύ καλά, έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία.. πολύ στυλάτα!), Φίλιππος Φιλίππου (μερικά) από τους μετά 90s.
Παρακολούθησα όλη τη σειρά πο έδωσε το βήμα ενάμιση μήνα τώρα, δεν τα έχω διαβάσει όλα ακόμη, αλλά περνάει κανείς ευχάριστα την ώρα του. Ελαφρώς καλύτερα αυτά που δίνουν τα Σάββατα τα Νέα, από την εξαιρετική σειρά αστυνομικών των εκδόσεων Άγρα: Χάισμιθ, Λεμπλάνκ, Ελλρόυ, Τάιμπο ΙΙ, Τσαρύν.
Από αυτούς εξαιρετικός ο Ελλρόυ και προσωπικός μου αγαπημένος. Βέβαια, το βιβλίο που δίνει αυτό το Σάββατο η εφημερίδα είναι μάλλον το πιο 'φτωχό' του, που αποτελεί συρραφή ιστοριών του στο αμερικανικό περιοδικό GQ. Αξίζουν βέβαια και με το παραπάνω, ειδικά όταν προσφέρονται με 3,5-4 ευρώ. -
Ο χρήστης DAP έγραψε:
Μπαλκονι,αραλικι συνοδεια φραπεδιας.....τι αναγνωσμα προτεινετε;
Κατα προτιμησην κατι προς το αστυνομικο και Ελληνικο (πλην Μαρκαρη που βρισκεται ηδη στη βιβλιοθηκη).'Το φιλί του δράκου' της Δημουλίδου.
Διάβασε το και πες μου πόσο γρήγορα το τελείωσες. Το ρεκόρ είναι 2 μέρες.
Μιλάμε, ΔΕΝ ξεκολας!
- Sent from my iPad 2 using Tapatalk
-
Ο χρήστης Jacob έγραψε:
Αυτό ακριβώς, τα περισσότερα αστυνομικά του Γ. Μαρή είναι αξιοπρεπή, τίποτα περισσότερο, αν και δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει το 'Το κόκκινο βάζο' (που μάλλον έχει γυριστεί σε ταινία, όπως και τόσα του Μαρή σε κινηματογράφο και μικρή οθόνη). Σου γνωρίζουν, πάντως, έναν παλαιότερο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς, ενώ σκιαγραφεί πειστικά τους χαρακτήρες του.Jacob
Αυτό είναι που τα κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέροντα σήμερα: μας γνωρίζει τον τρόπο ζωής των 60ς, που δεν τον έχει γνωρίζει η νέα γενιά και τον έχει ξεχάσει η παλιότερη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: σε κάποιο βιβλίο κάποιος ήρωας, που απ' όσο καταλαβαίνουμε είναι κάποιας ηλικίας και κάποιου ..βάρους πίνει τον καφέ του στο Μουσείο και μετά εντελώς φυσικά πηγαίνει με τα πόδια στα γραφεία της εφημερίδας του στο Σύνταγμα. Ποιός θα έκανε σήμερα την ίδια διαδρομή με τα πόδια; Οι άνθρωποι τότε περπατούσαν πολύ περισσότερο....
-
Ο χρήστης NIGA έγραψε:
Οι άνθρωποι τότε περπατούσαν πολύ περισσότερο....Με αφορμή τον...ποδαρόδρομο με έχει συνεπάρει ο Πατρικ Λη Φερμορ. Τον ανακάλυψα το χειμώνα, όταν η καταπληκτική σειρά του 'Βήματος' 'Έλληνες περιηγητές στην Ελλάδα 1800-1950' μου αποκάλυψε την 'Μάνη' και την 'Ρούμελη', δύο απολαυστικότατα αφηγήματα της Ελλάδας του 50-60. Με αφορμή αυτά, διάβασα την αφήγηση του ταξιδιού του με τα πόδια το 1934 σε ηλικία 18 ετών από την Ολλανδία στην Κωνσταντινούπολη μέσω Γερμανίας, Αυστρίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας. Ο πρώτος τόμος 'Η εποχή της δωρεάς - Α time of gifts' υπάρχει μόνο στα Αγγλικά (η ελληνική έκδοση είναι εξαντλημένη), αλλά ο δεύτερος 'Ανάμεσα στα δάση και στα βουνά' αγοράστηκε από την Πρωτοπορία έναντι 2,90 ευρώ!!! Ο τρίτος, που πιθανόν δουλευόταν μέχρι που πέθανε φέτος, δεν έχει εκδοθεί κι ούτε ξέρουμε αν έχει τελειώσει.
Επίσης πολύ ιδιαίτερη νουβέλα 'Τα βιολιά του Σαιν-Ζακ' του ιδίου.
Κι άλλο ένα βιβλίο που ρούφηξα πέρυσι, το 'Ποιός Θυμάται τον Αλφονς' του Κώστα Ακρίβου. Είναι μία ανασύνθεση της ζωής ενός ιδιόμορφου Αυστριακού που ήρθε με τα πόδια από την Αυστρία στο Πήλιο στην δεκαετία του '30 και έζησε όλη την ζωή του στο νησί Τρίκερι και στο Βόρειο Πήλιο.
-
Ο χρήστης Jacob έγραψε:
Αυτό ακριβώς, τα περισσότερα αστυνομικά του Γ. Μαρή είναι αξιοπρεπή, τίποτα περισσότερο, αν και δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει το 'Το κόκκινο βάζο' (που μάλλον έχει γυριστεί σε ταινία, όπως και τόσα του Μαρή σε κινηματογράφο και μικρή οθόνη).Προκειται για μια σειρα που εβγαζε η Ατλαντις το .......ποτε αραγε; Δεκαετια του εβδομηντα; η πιο παλια;
Ηταν τα πολυ δημοφιλη και πολυδιαβασμενα κοκκινα βιβλια,μικρου σχηματος και οχι πολυσελιδα .....τα ειχα διαβασει τοτε......μαλλον Π.Χ. πρεπει να΄ταν. -
Ο χρήστης DAP έγραψε:
Προκειται για μια σειρα που εβγαζε η Ατλαντις το .......ποτε αραγε; Δεκαετια του εβδομηντα; η πιο παλια;
Ηταν τα πολυ δημοφιλη και πολυδιαβασμενα κοκκινα βιβλια,μικρου σχηματος και οχι πολυσελιδα .....τα ειχα διαβασει τοτε......μαλλον Π.Χ. πρεπει να΄ταν.Αντιγράφω μια αναφορά της ΕΛΣΑΛ (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας) στο συγκεκριμένο που λες:
'Τα 50 μυθιστορήματα του Μαρή είναι πάντα διαθέσιμα (χωρίς ημερομηνία έκδοσης) από τις εκδόσεις «Ατλαντίς» του Πεχλιβανίδη. Από τα πιο χαρακτηριστικά, τα Έγκλημα στο Κολωνάκι (πιθανότατα του 1954), Έγκλημα στα παρασκήνια, Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη.'
http://crimefictionclubgr.wordpress.com/opinion-greek-detective-stories/tonnet/#_edn6 -
Ο χρήστης JarnoT έγραψε:
....................................................................................
http://crimefictionclubgr.wordpress.com/opinion-greek-detective-stories/tonnet/#_edn6Ευχαριστω εσενα και ολους σας.
-
Tελείωσα χτες το shock doctrine της Klein.
Ό,τι αναφέρθηκε απ τους προλαλήσαντες, ισχυει. Βασικά το μεγαλύτερο προσόν του βιβλίου είναι ότι σου βάζει σε κάποια τάξη σκέψεις που έχεις κάνει με παράλληλη παράθεση εκτενέστατων παραπομπών και βιβλιογραφίας που σου δίνει την δυνατότητα να ψαχτείς ακόμα παραπέρα. Ομολογώ ότι δεν ήξερα αρκετά ιστορικά γεγονότα που ανέφερε, μιας και μιλάμε και για την πιο πρόσφατη ιστορία που ακόμα δεν έχουμε αρχίσει να διαβάζουμε σοβαρές αναλύσεις.
Με το μικρό μου μυαλό, μία έλλειψη, ή τελοσπάντων αδυναμία εντόπισα στο όλο concept της ανάλυσής της.
Τον ρόλο που παίζει η θρησκεία, εν προκειμένω ο χριστιανισμός που είναι βασικό συστατικό του neocon think tank της αμερικής, και το πόσο επηρέασε την λήψη αποφάσεων σε σχέση πχ με την σερβία ή το Ιράν.
Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι είναι ένα βιβλιο που πρέπει να διαβαστεί και ευχαριστώ τον τασούλη που μου το πρόσφερε, σε αντάλλαγμα με ένα τρολ
-
Πρώτη φορά διαβάζω για κάτι τέτοιο.
Αφορμή 'Το μαγικό βουνό' του Τόμας Μαν.
Αντιγράφω απο το οπισθόφυλλο.
'Η μουσική ειχε ανεκαθεν μια ισχυρή διαπλασματική επίδραση στο συγγραφικό μου ύφος. Οι συγγραφείς πολύ συχνά είνα 'πραγματικά' κάτι άλλο: είναι μετεμφυτευμένοι ζωγράφοι ή γλύπτες ή αρχιτέκτονες ή οτιδήποτε. Για μένα το μυθιστόρημα ήταν πάντα σαν μια συμφωνία, ένα έργο αντίστιξης, ένα θεματικό οικοδόμημα, η ιδέα του μουσικού μοτιβου παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό. Διάφοροι έχουν επισημάνει την επιρροή της μουσικής του Βάγκνερ στο έργο μου. Οπωσδήποτε δεν αρνούμαι την επιρροή αυτή. Συγκεκριμένα ακολούθησα τον Βάγκνερ στη χρήση του Leitmotiv,το οποίο μετέφερα στο χώρο της γλώσσας. Όχι όπως το μεταχειρίστηκαν ο Τολστόι και ο Ζολά, ή όπως το χρησιμοποίησα και εγώ ο ίδιος στους Μπούντενμπρουκς, νατουραλιστικά και ως μέσο χαρακτηρισμού- σαν να λέμε μηχανικά. Προσπάθησα να το χρησιμοποιήσω με τη μουσική του έννοια. Οι πρώτες μου τέτοιες απόπειρες ήταν στον Τονιο Κρέγκερ. Αλλά η τεχνική που χρησιμοποίησα εκεί εμφανίζεται πολύ πιο ανεπτυγμένη στο Μαγικό Βουνό, χρησιμοποιείται με έναν πολύ περισσότερο περίπλοκο τρόπο, που διαποτίζει τα πάντα.'
Βασικά δεν το κατάλαβα. Πάσα βοήθεια δεκτή. -
στο μόνο που μπορώ να σε βοηθήσω, μουσικά, είναι στην έννοια του leitmotif.
είναι ένα απλό μουσικό θέμα το οποίο κυριαρχεί μέσα σε ένα έργο και είναι συνδεδεμένο με κάποιο πρόσωπο. Ετσι πχ όταν εμφανίζεται κάποιος χαρακτήρας σε μία όπερα ακούς το μοτίβο αυτό σε διάφορες παραλλαγές, πάντα όμως έτσι ώστε να σου έρχεται στο μυαλό το αρχικό θέμα.
μήπως εννοεί λοιπόν κάτι αντίστοιχο τεχνικά?
-
Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
ευχαριστώ τον τασούλη- ενα ευχαριστω και απο την αφεντια μου Τασο που με τ' ανεφερες.
Λεπτομερεια μεχρι τα μπουνια, εξαιρετικο πεδιο παραλληλισμων, ιστορικο γιγνεσθαι ικανο να αχρηστεψει ευκολα καθε προσπαθεια αντιληψης του παροντος με το - οικονομικο- παρελθον. Ισως αμβλυνει την ποικιλοτητα των αιτιων/γεγονοτων ελεω ομογενοποιησης περιπτωσεων βασει doctrine αλλα ειναι ησσονος ιστορικης σημασιας μπροστα στην καταφανη κυρια πορεια. Must read για μια καθολικη κατανοηση - και- του τωρα.
-
Νίκος Νικολαϊδης και 'μια στεκια στο μάτι του μοντεζουμα'
Οποίος έχει διαβσει το on the road, ας το διαβασει ξύπνησε μνήμες...
«Θεωρώ την Κόλαση έναν υπέροχο ερωτικό τόπο. Βεβαίως και πιστεύω στην Κόλαση σαν λύση. Αν μάλιστα καταφέρουμε να την εγκαθιδρύσουμε εδώ και τώρα, θα είναι κάτι υπέροχο.»
Thx fog
Προτάσεις βιβλίων. Διάβασα...