Ο χρήστης cabala10 έγραψε:
θα φανω γραφικος αλλα κανεις δεν ειναι του τυπου 'οσες φαω και οσες δωσω' ?
Φοιτητής επι πτυχίω τέτοια εποχή το 2004 (περίοδος παχιών αγελάδων), πηγαίνω για μια συνέντευξη σε ένα περιοδικό (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) ποικίλης ύλης για το σινεμά, τον πολιτισμό, τα αθλητικά και εν γένει ένα περιοδικό παπαρολογίας. Είχα στείλει ένα δείγμα γραφής μέσω e-mail από τότε που έγραφα κριτικές κινηματογράφου σε γνωστή (τη μεγαλύτερη) ιστοσελίδα για σινεμά, νομίζω ακόμα και σήμερα. Μου λέει ένας τύπος από το περιοδικό για συνέντευξη το πρωί στις 9:00 σε καφετέρια στον Κεραμεικό να μιλήσουμε για ενδεχόμενο συνεργασίας. Περιποιημένος και τα λοιπά εγώ με το αξύριστο γένι 3-4 ημερών φτάνω στο μαγαζί. Χειραψίες και κακό, τα τυπικά 'χάρηκα, γνωρίζω το περιοδικό σας και την δουλειά που κάνετε' και άλλες τέτοιες παπάρες.
Καθόμαστε κάτω και αρχίζουμε τη συζήτηση. Χαλαρή κουβέντα ομολογουμένων περί σινεμά, μουσικής κλπ. Ωσότου φτάνει η κουβέντα στα αθλητικά.
- Τι ομάδα είσαι; μου κάνει ο τύπος.
- ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! του λέω.
Ούτε πνεύμα του πούλησα του στυλ 'μια είναι η ομαδάρα που πηδάει τα ράμματα κάθε πικραμένου' ούτε τπτ. Ορθά κοφτά, του απάντησα ένα 'ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ', χωρίς μειδιάματα και ειρωνείες.
Από το πουθενά εκείνος αρχίζει να μου λέει 'Αααα, κωλόγαυρος είσαι ε? Με τον Κασναφέρη και τον Παπουτσέλη τα παίρνατε τα πεναλτάκια σας'. Τον κοιτάω και του λέω 'εσύ τι ομάδα είσαι;'. 'Τριφυλλάρα' μου απαντάει και αρχίζει να κοκορεύεται για το μπάσκετ 'πήραμε ευραπαικά, αυτοκρατορία' κλπ. Ψιλοέκανα τον μαλάκα, λέγοντας στον εαυτό μου 'δώσε τόπο στην οργή, πιάσε την δουλειά για κανα 6μηνο μέχρι τέλος του χρόνου να βγάλε κανα ψιλό και μετά φύγε από το μπουρδέλο'
Του κάκου όμως. Γιατί αν κάποιος γουστάρει το ξύλο, το θέλει ο οργανισμός του, θα το φάει. Ο τύπος δεν πτοήθηκε και με το που τελείωσε το παραλήρημα του περί μπασκετικής αυτοκρατορίας του Βασιλακόπουλου συνέχισε κάνοντας χειρονομίες ότι μας πάνε κωλοφεράτζα στο μπάσκετ κλπ.
Του λέω 'εντάξει φίλε μου, αλλά δεν ήρθαμε εδώ για να μιλήσουμε για αθλητικά' μου λέει 'τώρα δεν σου αρέσει να μιλάμε για αθλητικά κωλόγαυρε;' με ένα ύφος ειρωνικό.
Αυτό ήτανε. Η υπομονή έχει και τα όρια της. Πλακίτσα και καλαμπουράκια εντάξει, αλλά με άτομα που ξέρω και με ξέρουν. Επ ουδενί με κάποιον που γνωρίζω πρώτη φορά στη ζωή μου και κάνει και χειρονομίες.
- Μωρή καργιολα, τι γουστάρεις τώρα; για συνέντευξη ήρθα εδώ και μου πουλάς τρέλα;
Του πετάω τον καφέ στην μάπα, τον βουτάω από το γιακά (ένα πόλο φορούσε ο φλώρος) και του σκάω γροθίδι στο σαγόνι και τον αφήνω να πέσει στη καρέκλα.
τέλος πάντων, μην το παίζω και ιστορία, με το που πέφτει στην καρέκλα, ο τύπος πιάνει το σαγόνι του και μένει στήλη άλατος.
Ήμουν ετοιμοπόλεμος περιμένοντας τον να κάνει κάποια κίνηση. Αλλά κότα ο τυπάκος. Με κοιτούσε αποχαυνωμένος πιστεύοντας ότι θα κάθομαι να ακούω τα πουστριλίκια του και να υπομένω τις χειρονομίες του επειδή είχα ανάγκη για ένα μεροκάματο.
Ο σερβιτόρος είδε το σκηνικό και ήρθε αμέσως να δει τι συμβαίνει. Η καργιόλα που μου το έπαιζε ιστορίας άρχισε να κάνει με τρεμάμενη φωνή 'ρε είσαι καλα; τι έπαθες;'. Είπα στο σερβιτόρο 'συγνώμη φίλε μου, πες μου τι χρωστάω να φύγω'.
Ο τύπος με κοιτούσε καθώς έφευγα, εγώ τον κάρφωνα αλλά δεν έκανε κίνηση να έρθει έξω.
Μέτα πιο ψύχραιμα σκέφτηκα ότι καλά έκανε και δεν ήρθε γιατί θα γινόταν μεγάλη μανούρα.
Αυτή ήταν η προτελευταία φορά που μπλέχτηκα σε καυγά για επουσιώδη λόγο. Η τελευταία ήταν πιο οδυνηρή και είχε κατάληξη εμένα με ράμματα στον αριστερό μηρό (εσωτερικά και εξωτερικά) από λεπίδα μπράβου με καταγωγή από ανατολικό μπλοκ και τον άλλο (τον αντίπαλο) ταχεία επίσκεψη σε γναθοχειρουργό και οδοντοτεχνίτη. Ήταν περίπτωση όσες φάω και όσες δώσω. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
