-
Η Γαλλική (αλλά και ευρωπαϊκή) αυτοκινητοβιομηχανία έχει δώσει μερικά από τα σημαντικότερα δείγματα γραφής στην ιστορία της αυτοκίνησης. Μετά το Β’ΠΠ σταδιακά ο χάρτης στο χώρο του αυτοκινήτου αλλάζει.
Κάποιες εταιρίες αντιμετωπίζουν δυσκολίες και εξαφανίζονται μετά απο κάποιο διάστημα, έχοντας όμως εν τω μεταξύ αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία του αυτοκινήτου.
Στη Γερμανία π.χ. μια τέτοια εταιρία ήταν η NSU.
Στη Γαλλία αντίστοιχα υπήρχε η Panhard. Mία ξεχασμένη σήμερα εταιρία που στις δεκαετίες του 50 & του 60 πρωταγωνίστησαν και έδωσαν πολύ ανταγωνιστικά μοντέλα δίπλα σε Renault, Citroen, Peugeot και Simca.
Αποτέλεσε μια από τις παλιότερες εταιρίες αυτοκινήτου, αρχικά ως Panhard et Levassor.
Μετά τον πόλεμο άρχισε να κατασκευάζει οικονομικά αυτοκίνητα, κάποια μάλιστα με αλουμινένια αμαξώματα, ενώ και η σχεδίαση ήταν προσεγμένη δίνοντας από τα πιο αεροδυναμικά στη πράξη αυτοκίνητα της εποχής.
Το 1946 παρουσιάζει το Dyna X, ένα μικρό αυτοκίνητο στη λογική του Renault 4CV.
Το 1954 τη θέση του παίρνει το Dyna Z , όπου μέχρι το 1959 έχουν κατασκευαστεί 130000 με 140000 περίπου αυτοκίνητα. Μέχρι το 1956 διέθετε αμάξωμα από αλουμίνιο, μετά αντικαταστάθηκε από ατσάλι.
Παρότι ήταν πολύ οικονομικό, ευρύχωρο και άνετο, υπήρχαν προβλήματα αξιοπιστίας. Το μοτέρ ήταν 851κ.εκ. 2 κύλινδρος Boxer απόδοσης 42 ή 50 ίππων και διέθετε μπροστινή κίνηση .Το ίδιο ίσχυε και για τον αντικαταστάτη του το PL17, το τελευταίο 4πορτο οικογενειακό της εταιρίας μέχρι το 1965.
Μάλιστα το 1961 με αυτό το μοντέλο η Panhard κέρδισε το ράλλυ του Μόντε Κάρλο.
Dyna Z (πάνω), PL17 του 1963 (κάτω)Όμως η εταιρία ήταν ήδη κάτω απο τον έλεγχο της Citroen (ήδη το 1955, ο “λοχίας” κατείχε το 25% της Panhard).
Mετά την κατάργηση του PL17 απο την Citroen το 1965, η Panhard συνέχισε να
Παράγει και πουλάει το πολύ ενδιαφέρον κουπέ “24” μέχρι το 1967.
Panhard CD-1963
Panhard 24-1964Το “24” παρουσιάστηκε το 1963, είχε μοτέρ 848 κ.εκ, 2κίλυνδρο boxer, κίνηση στους εμπρός τροχούς και ζύγιζε μόλις 840 κιλά. Επίσης ενδιαφέρον είχε το σύγχρονο για την εποχή design. Ενδιαφέρον επίσης έχει το CD (1962-64) το κουπέ της εταιρίας πρίν το “24”. Η Citroen “κάλυπτε” το κομμάτι της αγοράς των μεσαίων αυτοκινήτων με τα μοντέλα της Panhard. Λίγα χρόνια μετά το 1968 πού η εταιρία έπαψε να υφίσταται η Citroen κάλυψε το κενό με τη GS.!
Πιστεύω πως αξίζει να υπάρχει μια αναφορά στα “ιστορικά”. Δε ξέρω ποια ήταν η παρουσία τους στην Ελλάδα, πάντως αφορμή στάθηκε μια ελληνική ταινία!!!!
Break 1960 -
Η Γαλλική (αλλά και ευρωπαϊκή) αυτοκινητοβιομηχανία έχει δώσει μερικά από τα σημαντικότερα δείγματα γραφής στην ιστορία της αυτοκίνησης. Μετά το Β’ΠΠ σταδιακά ο χάρτης στο χώρο του αυτοκινήτου αλλάζει.
Κάποιες εταιρίες αντιμετωπίζουν δυσκολίες και εξαφανίζονται μετά απο κάποιο διάστημα, έχοντας όμως εν τω μεταξύ αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία του αυτοκινήτου.
Στη Γερμανία π.χ. μια τέτοια εταιρία ήταν η NSU.
Στη Γαλλία αντίστοιχα υπήρχε η Panhard. Mία ξεχασμένη σήμερα εταιρία που στις δεκαετίες του 50 & του 60 πρωταγωνίστησαν και έδωσαν πολύ ανταγωνιστικά μοντέλα δίπλα σε Renault, Citroen, Peugeot και Simca.
Αποτέλεσε μια από τις παλιότερες εταιρίες αυτοκινήτου, αρχικά ως Panhard et Levassor.
Μετά τον πόλεμο άρχισε να κατασκευάζει οικονομικά αυτοκίνητα, κάποια μάλιστα με αλουμινένια αμαξώματα, ενώ και η σχεδίαση ήταν προσεγμένη δίνοντας από τα πιο αεροδυναμικά στη πράξη αυτοκίνητα της εποχής.
Το 1946 παρουσιάζει το Dyna X, ένα μικρό αυτοκίνητο στη λογική του Renault 4CV.
Το 1954 τη θέση του παίρνει το Dyna Z , όπου μέχρι το 1959 έχουν κατασκευαστεί 130000 με 140000 περίπου αυτοκίνητα. Μέχρι το 1956 διέθετε αμάξωμα από αλουμίνιο, μετά αντικαταστάθηκε από ατσάλι.
Παρότι ήταν πολύ οικονομικό, ευρύχωρο και άνετο, υπήρχαν προβλήματα αξιοπιστίας. Το μοτέρ ήταν 851κ.εκ. 2 κύλινδρος Boxer απόδοσης 42 ή 50 ίππων και διέθετε μπροστινή κίνηση .Το ίδιο ίσχυε και για τον αντικαταστάτη του το PL17, το τελευταίο 4πορτο οικογενειακό της εταιρίας μέχρι το 1965.
Μάλιστα το 1961 με αυτό το μοντέλο η Panhard κέρδισε το ράλλυ του Μόντε Κάρλο.
Dyna Z (πάνω), PL17 του 1963 (κάτω)Όμως η εταιρία ήταν ήδη κάτω απο τον έλεγχο της Citroen (ήδη το 1955, ο “λοχίας” κατείχε το 25% της Panhard).
Mετά την κατάργηση του PL17 απο την Citroen το 1965, η Panhard συνέχισε να
Παράγει και πουλάει το πολύ ενδιαφέρον κουπέ “24” μέχρι το 1967.
Panhard CD-1963
Panhard 24-1964Το “24” παρουσιάστηκε το 1963, είχε μοτέρ 848 κ.εκ, 2κίλυνδρο boxer, κίνηση στους εμπρός τροχούς και ζύγιζε μόλις 840 κιλά. Επίσης ενδιαφέρον είχε το σύγχρονο για την εποχή design. Ενδιαφέρον επίσης έχει το CD (1962-64) το κουπέ της εταιρίας πρίν το “24”. Η Citroen “κάλυπτε” το κομμάτι της αγοράς των μεσαίων αυτοκινήτων με τα μοντέλα της Panhard. Λίγα χρόνια μετά το 1968 πού η εταιρία έπαψε να υφίσταται η Citroen κάλυψε το κενό με τη GS.!
Πιστεύω πως αξίζει να υπάρχει μια αναφορά στα “ιστορικά”. Δε ξέρω ποια ήταν η παρουσία τους στην Ελλάδα, πάντως αφορμή στάθηκε μια ελληνική ταινία!!!!
Break 1960 -
Η Γαλλική (αλλά και ευρωπαϊκή) αυτοκινητοβιομηχανία έχει δώσει μερικά από τα σημαντικότερα δείγματα γραφής στην ιστορία της αυτοκίνησης. Μετά το Β’ΠΠ σταδιακά ο χάρτης στο χώρο του αυτοκινήτου αλλάζει.
Κάποιες εταιρίες αντιμετωπίζουν δυσκολίες και εξαφανίζονται μετά απο κάποιο διάστημα, έχοντας όμως εν τω μεταξύ αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία του αυτοκινήτου.
Στη Γερμανία π.χ. μια τέτοια εταιρία ήταν η NSU.
Στη Γαλλία αντίστοιχα υπήρχε η Panhard. Mία ξεχασμένη σήμερα εταιρία που στις δεκαετίες του 50 & του 60 πρωταγωνίστησαν και έδωσαν πολύ ανταγωνιστικά μοντέλα δίπλα σε Renault, Citroen, Peugeot και Simca.
Αποτέλεσε μια από τις παλιότερες εταιρίες αυτοκινήτου, αρχικά ως Panhard et Levassor.
Μετά τον πόλεμο άρχισε να κατασκευάζει οικονομικά αυτοκίνητα, κάποια μάλιστα με αλουμινένια αμαξώματα, ενώ και η σχεδίαση ήταν προσεγμένη δίνοντας από τα πιο αεροδυναμικά στη πράξη αυτοκίνητα της εποχής.
Το 1946 παρουσιάζει το Dyna X, ένα μικρό αυτοκίνητο στη λογική του Renault 4CV.
Το 1954 τη θέση του παίρνει το Dyna Z , όπου μέχρι το 1959 έχουν κατασκευαστεί 130000 με 140000 περίπου αυτοκίνητα. Μέχρι το 1956 διέθετε αμάξωμα από αλουμίνιο, μετά αντικαταστάθηκε από ατσάλι.
Παρότι ήταν πολύ οικονομικό, ευρύχωρο και άνετο, υπήρχαν προβλήματα αξιοπιστίας. Το μοτέρ ήταν 851κ.εκ. 2 κύλινδρος Boxer απόδοσης 42 ή 50 ίππων και διέθετε μπροστινή κίνηση .Το ίδιο ίσχυε και για τον αντικαταστάτη του το PL17, το τελευταίο 4πορτο οικογενειακό της εταιρίας μέχρι το 1965.
Μάλιστα το 1961 με αυτό το μοντέλο η Panhard κέρδισε το ράλλυ του Μόντε Κάρλο.
Dyna Z (πάνω), PL17 του 1963 (κάτω)Όμως η εταιρία ήταν ήδη κάτω απο τον έλεγχο της Citroen (ήδη το 1955, ο “λοχίας” κατείχε το 25% της Panhard).
Mετά την κατάργηση του PL17 απο την Citroen το 1965, η Panhard συνέχισε να
Παράγει και πουλάει το πολύ ενδιαφέρον κουπέ “24” μέχρι το 1967.
Panhard CD-1963
Panhard 24-1964Το “24” παρουσιάστηκε το 1963, είχε μοτέρ 848 κ.εκ, 2κίλυνδρο boxer, κίνηση στους εμπρός τροχούς και ζύγιζε μόλις 840 κιλά. Επίσης ενδιαφέρον είχε το σύγχρονο για την εποχή design. Ενδιαφέρον επίσης έχει το CD (1962-64) το κουπέ της εταιρίας πρίν το “24”. Η Citroen “κάλυπτε” το κομμάτι της αγοράς των μεσαίων αυτοκινήτων με τα μοντέλα της Panhard. Λίγα χρόνια μετά το 1968 πού η εταιρία έπαψε να υφίσταται η Citroen κάλυψε το κενό με τη GS.!
Πιστεύω πως αξίζει να υπάρχει μια αναφορά στα “ιστορικά”. Δε ξέρω ποια ήταν η παρουσία τους στην Ελλάδα, πάντως αφορμή στάθηκε μια ελληνική ταινία!!!!
Break 1960 -
πολύ καλό, συνέχισε το.
-
Οντως!!
-
MATRA
H Matra (Mechanique-Aviation-TRAction) δεν αποτέλεσε μια εταιρία αυτοκινήτου με την κλασική έννοια.
Αρχικά δραστηριοποιήθηκε αποκλειστικά σε άλλους τομείς (αεροναυτική π.χ).
Στο χώρο του αυτοκινήτου μπαίνει στη δεκαετία του 60, όταν αγοράζει τη Rene Bonnet Automobiles.
H Bonnet κατασκευάζει απο το 1962 το Djet. Όπου όμως το αμάξωμα απο fiberglass και το χώρο παραγωγής τα διαθέτει η Matra.
To Djet φοράει κινητήρα απο Renault 8 και του δίνει τελική μέχρι 165 χλμ/ώρα!!
Το αυστηρά 2θέσιο κουπέ είχε δίσκους στα μπροστινά φρένα και ανεξάρτητη ανάρτηση.Απο το 1964 τον έλεγχο παίρνει η Matra, μετά απο οικονομικά προβλήματα της Bonnet. Έτσι το Djet συνεχίζει σαν Matra Djet.
Πρόκειται για έναι σπάνιο αυτοκίνητο με περίπου 1500 κομμάτια να κατασκευάζονται μέχρι το 1967.
Τότε αντικαθίσταται απο το Μ530. Αυτό ήταν και το πρώτο μοντέλο εξ’ολοκλήρου σχεδιασμένο απο τη Matra. Το μοτέρ που επιλέχτηκε όμως ήταν απο Ford, o V4 1.700 των Taunus!
Aυτό έδινε απο 70 ίππους τελική 175 χλμ/ώρα!
Το αυτοκίνητο κατασκευαζόταν αποκλειστικά απο τη Matra αλλά απο το 1970 πωλείτω μέσω του δικτύου της Simca.
Mέχρι το 1973 υπήρξαν διάφορες εκδόσεις και συνολικά κατασκευάστηκαν 9.609 Μ530.
Τη θέση του παίρνει το Bagheera (1973-1980). Διατέθηκε ως Μatra-Simca και, το 1980, Τalbot-Matra.
Mε πολυεστερικό αμάξωμα, χρησιμοποιούσε διάφορα μέρη απο διάφορα μοντέλα της Simca και κινητήρες βέβαια, 1.3 και απο το 1976 1.5 λίτρων. Πάντως το χαμηλό βάρος του αυτοκινήτου επέτρεπε μεγάλες τελικές για τα εδομένα της εποχής.
Το 1980 αντικαταστάθηκε απο το Murena, μετά από παραγωγή 47.802 κομματιών.
Άξιο αναφοράς βέβαια και το ιδιαίτερο για την εποχή που παρουσιάστηκε, Rancho.
Εξελιγμένο απο τη Matra και σχεδιασμένο απο τον Ελληνα, θεσσαλονικιό, Αντώνη Βολάνη (όπως και το Bagheera άλλωστε), παρουσιάστηκε το 1977. Για μικρότερο κόστος χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς μέρη απο τη Simca και είναι χαρακτηριστική η μάσκα του, που σχεδιαστικά παραπέμπει σε Simca 1100!
Παρά το “off-road” look δεν διατέθηκε ως 4X4. Φοραγε κινητήρα 1442 κ.εκ. 80 ίππων της Simca και έμεινε στη παραγωγή ως το 1984 (ως Talbot-Matra απο το 1980).
Παρά τις αρχικές προβλέψεις, το Rancho παρήχθει σε μεγαλύτερες απο τις αναμενόμενες ποσότητες, φτάνοντας τα 57.792 κομμάτια.
Η Matra, είχε προτείνει στο Group PSA (όπου ανήκε η Talbot) τον αντικαταστάτη του Rancho. H PSA απορρίπτει το σχέδιο και η Matra πουλάει το project στη Renault. Η Renault το κυκλοφορεί ως Espace!!!!
Το Renault Espace 1ης γενιάς. Εξελιγμένο απο τη Matra, σχεδιασμένο απο τον Βολάνη (και αυτό)
Πανέμορφο Μatra 530 Vignale. One-off!Aυτά όσον αφορά την εμπορική πορεία μιας ιδιαίτερης, άξιας αναφοράς εταιρίας, που διαθέτει και μεγάλη αγωνιστική ιστορία.
-
Μπράβο prisma! Καιρός είναι αυτό το φόρουμ να ξαναγίνει ενδιαφέρον όπως παλιά
-
Ωραίο το Djet, ε;
ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ!!!!!! (Γαλλικό θέμα με εγγλέζικο τίτλο!)
'Les Voitures Anciennes Françaises' svp! -
Συγνώμη, έχω καιρό να ξεσκονίσω τα γαλλικά μου.....
Σου αφιερώνω πάντως το παρακάτω απο το.... Djet!
Έπεται συνέχεια..... -
Ο χρήστης prisma έγραψε:
Συγνώμη, έχω καιρό να ξεσκονίσω τα γαλλικά μου.....
Σου αφιερώνω πάντως το παρακάτω απο το.... Djet!Merci!
-
SIMCA (Part 1)
Η Simca, αν και Γαλλική εταιρία, ιδρύθηκε από την Fiat το 1934, με σκοπό να κατασκευάζει τα αυτοκίνητα της για τη Γαλλική αγορά. Απο το 1935 έως το 1963 τη διέυθυνση της εταιρίας είχε ο Ιταλός Henri Théodore Pigozzi.
Mετά τον πόλεμο η Simca κατασκευάζει προπολεμικά μοντέλα βασισμένα στα Fiat (αν και η παραγωγή δεν σταμάτησε ποτέ τελείως, ακόμα και κατά τη διάρκεια του πολέμου).
Το 1946 παρουσιάζει το Simca 6 στη λογική του Fiat 500.
Simca 8 (1938-1951)Διαφορετικό δρόμο παίρνει η εταιρία το 1951 με το Aronde.
Ένα αυτοκίνητο που αποτέλεσε μεγάλη εμπορική επιτυχία για τη Simca και απέκτησε 3 γενιές.
Το Aronde 9 (αντικατέστησε το προπολεμικό Simca 8 και φόραγε το ίδιο μοτέρ των 1220 κ.εκ.). Διέθετε ανεξάρτητη ανάρτηση Έμεινε στη παραγωγή μέχρι το 1955.
Το Aronde A90 (1955-1958) με μεγαλύτερο μοτέρ 1290 κ.εκ.
Μέχρι το 1957 έχουν κατασκευαστεί 500000 Aronde.
Το Aronde P60 (1958-1964) διαθέσιμο σε 1100 και 1300.
Εκτός απο τις 4πορτες εκδόσεις υπήρχαν και πλήθος άλλων εκδόσεων με πιο ενδιαφέρουσες τις 2θυρες coupe και cabriolet.
Σ’αυτό το διάστημα βέβαια κατασκέυασε και άλλα μοντέλα, όπως το μεγάλο Vedette.
Αυτό ήταν και η ναυαρχίδα της Simca με μοτέρ V8 2.4 λίτρων.
(Vedette 1957)Το Vedette ήταν αποτέλεσμα της αγοράς του εργοστασίου της Ford Γαλλίας στο Poissy το 1954. Eκεί βρήκε και τη γραμμή παραγωγής του Ford Vedette έτοιμη. Το εν λόγω μοντέλο κατασκευαζόταν μέχρι το 1961.
Μια πιο οικονομική εκδοχή ήταν το Simca Ariane.
Διέθετε τη σχεδιαστική γραμμή των Vedette, με μεγάλο αμάξωμα αλλά κυκλοφόρησε αρχικά με μοτέρ 1.3 λίτρων τον Απρίλιο του 1957 ενώ έξι μήνες αργότερα προστέθηκε και ο 2.4 V8 του Vedette. Aντίθετα με το τελευταίο, όμως, ήταν διαθέσιμο μόνο σε 4θυρο αμάξωμα.
Έμεινε στη παραγωγή μέχρι το 1963 και παρήχθησαν 166.363 κομμάτια.
(Arianne-1960)Μετά το 1957 η Αμερικάνικη Chrysler, θέλοντας να έχει καλύτερη πρόσβαση στην ευρωπαική αγορά αγοράζει το 15% της Simca. Aυτο το ποσοστο θα αυξηθεί το 1963 στο 64%, αγοράζοντας μετοχές απο τη Fiat. Μέχρι το 1967 η Αμερικάνικη εταιρία θα έχει το 77% της Simca, η οποία με τη σειρά της το 1964 αγοράζει τη Βρετανική Rootes. Έτσι μπαίνουν οι βάσεις για την Chrysler Europe και απο το 1967 όλα τα Simca θα φέρουν και το αστέρι της Chrysler για σήμα.
-
SIMCA (Part 2)
Το 1961 η Simca παρουσιάζει το 1000. Ένα μικρο 4πορτο αυτοκίνητο με το κινητήρα τοποθετημένο πίσω.
Αποτέλεσε μία μεγάλη εμπορική επιτυχία ειδικά στη Γαλλία.
Ο βασικός κινητήρας ήταν 944 κ.εκ. αλλά το αυτοκίνητο φορεσε και άλλους κινητήρες.
Πιο ενδιαφέρουσες εκδόσεις οι Simca-Abarth (1964-66) και 1000 Rallye (απο το 1970).
(Simca 1000 Rallye-1973)Τα Αbarth είχαν μοτέρ 1137 κ.εκ. σε διάφορες εκδοχές (με 55 ή 58 ή 65 άλογα καθώς και το Abarth Corsa με 85 άλογα).
Το 1000 κατασκευάστηκε επίσης στη Ισπανία απο το 1970 έως το 1977, ενώ η παραγωγή του σταμάτησε το 1978. Οι τελευταίες εκδόσεις λέγονταν 1005/1006. Σ’αυτό το διάστημα είχε δεχτεί και αρκετές εμφανισιακές βελτιώσεις.
Ενδιαφέρον έχουν και τα 1000 coupe (1963-67). Τα φρένα διέθεταν δίσκους μπρος-πίσω ενώ το μοτέρ ήταν το γνωστό των 944κ.εκ.
Το 1967 παρουσιάστηκε το 1200 coupe S. Εδώ ο κινητήρας μεγάλωσε σε 1204 κ.εκ. και με δύο 2πλά Solex έφτανε τα 80 άλογα. Το 1970 η απόδοση αυξάνεται στα 87 άλογα και ήταν ικανά για τα 180 χλμ, τελική. Αμφότερα ήταν σχεδιασμένα απο τον Ιταλικό οίκο Bertone.
(Simca 1200S)Η παραγωγή του σταματάει το 1971 και μπορεί να θεωρηθεί αρκετά επιτυχημένο μετά απο περίπου 14.700 πωλήσεις.
To 1963, εκτός απο το 1000 coupe, παρουσιάζει και το mainstream οικογενειακό 1300/1500. Η ονομασία παρέπεμπε στη χωρητικότητα του κινητήρα, ενώ αυτό ήταν το μοντέλο που αντικατέστησε τα επιτυχημένα Aronde.
(Simca 1300-1964)
(Simca 1501 Special-1968)
Aπο το 1966 και μετά απο την εμφανισιακή ανανέωση τους ονομάζονταν 1301/1501, έως το 1975 που αντικαταστάθηκε απο το 1307. -
Ο χρήστης prisma έγραψε:
Εξελιγμένο απο τη Matra και σχεδιασμένο απο τον Ελληνα, θεσσαλονικιό, Αντώνη Βολάνη (όπως και το Bagheera άλλωστε), παρουσιάστηκε το 1977. Για μικρότερο κόστος χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς μέρη απο τη Simca και είναι χαρακτηριστική η μάσκα του, που σχεδιαστικά παραπέμπει σε Simca 1100!
Το Rancho ήταν στην ουσία ένα Simca 1100 Pick-Up, με ένα πολυεστερικό 'καπάκι' στο πίσω μέρος.
-
μπραβο για την καλη δουλεια!μην ξεχασουμε την talbot!
-
Τα τελευταία Simca που θυμάμαι εγώ ειναι αυτό..
και αυτό...
-
Ο χρήστης zxpanos έγραψε:
μπραβο για την καλη δουλεια!μην ξεχασουμε την talbot!Σ'ευχαριστώ! Όσο για την Talbot.....έρχεται!
-
Μπραβο prisma. Περιμενουμε την συνεχεια.
-
SIMCA (PART 3)
To 1967 ήταν μια σημαντική χρονιά για τη Simca, αφού στο σαλόνι Παρισιού εκείνης της χρονιάς παρουσίασε το 1100.
Πρόκειται για ένα από τα πλέον επιτυχημένα μοντέλα της εταιρίας.
Σχεδιαστικά δεν ακολουθούσε τον κανόνα της εποχής, διαθέτοντας 3θυρα και 5θυρα αμαξώματα αντί για τα κλασσικά 4θυρα.
Εκτός απο τον κινητήρα των 1118κ.εκ, υπήρχε και μια βασική έκδοση, απο το 1969 με τον κινητήρα των 944κ.εκ (απο το Simca 1000), αλλά και μεγαλύτεροι κινητήρες όπως ο 1204κ.εκ.
Αυτό το μοτέρ φόραγε στις εκδόσεις για τις Η.Π.Α., όπου κυκλοφόρησε (χωρίς μεγάλη επιτυχία) απο το 1969 έως το 1972 με την ονομασία 1204.
To 1204, η Αμερικάνικη έκδοση του Simca 1100 (1969-1972)Στην Ευρώπη όμως ήδη απο τη πρώτη χρονιά παραγωγής, βγαίνουν απο το εργοστάσιο 138.242 κομμάτια, το 1971 η παραγωγή πλησιάζει τα 200.000, ενώ το 1973 φτάνει στο υψηλότερο σημείο, με 296.984 τέτοια αυτοκίνητα να περνάνε τη γραμμή παραγωγής.
Το 1974 παρουσιάστηκε και η πιο “σπορ” έκδοση TI με μοτέρ 1294κ.εκ απόδοσης 82 ίππων και στάνταρ προβολείς ομίχλης, πίσω σπόιλερ, ζάντες αλουμινίου κλπ.
Η παραγωγή του σταμάτησε τον Ιούλιο του 1981 μετά απο παραγωγή σχεδόν 2.2 εκατομμυρίων μονάδων. Υπήρχε όμως σαν επαγγελματικό, στην van έκδοση, μέχρι το 1985.
Το 1975 η Simca παρουσιάζει τον αντικαταστάτη των 1301/1501, το 1307.
Με σύγχρονη σχεδίαση,5θυρο αμάξωμα, βασικός κινητήρας ήταν ο 1294κ.εκ., ενώ υπήρχαν και τα 1308 με μοτέρ 1442κ.εκ. Η ονομασίες σε ορισμένες αγορές διέφεραν (Alpine στην Αγγλία, Chrysler 150 στην Ισπανία).
Το αυτοκίνητο έμεινε στη παραγωγή μέχρι το τέλος της εταιρίας.
Για το 1980 το μοντέλο κυκλοφόρησε εμφανισιακά ανανεωμένο και μετονομασμένο σε Talbot 1510, ασχέτως χωρητικότητας κινητήρα, ενώ αργότερα απόκτησε και 4θυρη sedan έκδοση με το όνομα Solara.
Το τελευταίο σημαντικό μοντέλο που παρουσίασε η εταιρία ήταν το Ηorizon το 1977. Τυπικά ήταν ο αντικαταστάτης του 1100.
Το 1979 κερδίζει τον τίτλο του αυτοκινήτου της χρονιάς, 2ος τίτλος για την εταιρία, μετά τη νίκη και των 1307/1308 το 1976!
Βασικός κινητήρας ο 1118 του “1100”.
To 1978 η Chrysler θέλοντας να αποχωρήσει, υπογράφει συμφωνία παραχωρώντας τα δικαιώματα στη Peugeot.
Στα μέσα του 1979, ανακοινώνεται πως όλα τα Chrysler-Simca θα μετονομαστούν σε Talbot-Simca.
To όνομα Talbot δεν ήταν κάτι καινούργιο, αλλά ήταν ανενεργό απο τις αρχές τις δεκαετίας του 50, όπου τα δικαιώματα ανήκαν στη Simca.
Έτσι ονομασίες και σήματα αλλάζουν στα ήδη υπάρχοντα μοντέλα, αν και κάποια μοντέλα “φοράνε” τα παλιά σήματα μέχρι και το 1980.
Εκείνη τη χρονιά η Talbot παρουσιάζει τη νέα της ναυαρχίδα το Tagora.
To αυτοκίνητο αυτό αντικαθιστούσε τα Chrysler 160/180 και 2 Litres που βρίσκονταν ήδη στην αγορά απο το 1970 και δε γνώρισε εμπορική επιτυχία.
Το 1981 παρουσιάζει το Samba, αυτή τη φορά στη μικρή κατηγορία. Σχεδιαστικά και μηχανικά βασιζόταν στο Peugeot 104. Φόραγε τα μοτέρ των 954, 1124 και 1360 κ.εκ.
Ενδιαφέρον είχε η ύπαρξη cabrio έκδοσης (αποκλειστικά με κινητήρα 1360κ.εκ.) και είχε τη “φροντίδα” του Pininfarina.
Τα cabrio ήταν διαθέσιμα απο το 1982 και φτιάχτηκαν 13.062 τέτοια. Υπήρξε και έκδοση Rallye με απόδοση 90 ίππων απο 1219 κ.εκ.
(Σ’αυτή τη κατηγορία υπήρχε στο Βρετανικό κομμάτι της Chrysler διαθέσιμο απο το 1977 το Sunbeam)
To Τalbot Tagora (πάνω) αντικαταστάτης των Chrysler-Simca 160/180/2Litres (κάτω)
(Τalbot Samba, πάνω η cabrio έκδοση)Aπο το 1986 και μετά η Peugeot αποφάσισε να σταματήσει τη παραγωγή των Talbot. Ακόμα και ο αντικαταστάτης του Horizon, μπήκε τελικά στη σειρά της Peugeot σαν το γνωστό μας 309. Κάποια Horizon κατασκευάστηκαν στην Ισπανία μέχρι το 1987.
-
Εξαιρετικό τοπικό
Κάντε κάτι με τον τίτλο πάντως όπως ειπώθηκε και παραπάνω -
Εξαιρετική δουλειά. πολλά μπράβο!
Μην ξεχάσεις την Venturi αν και όχι τόσο παλιά εταιρεία αλλά αξίζει να αναφερθείς.
The Historic French (Rest of...)