Θα επανέλθω στο άρθρο του Reilly, καθώς και σε όλες τις 'μετανοούσες μαγδαληνές' του διεθνούς Ρύπου.
Ουσιαστικά, τι θέλει να πει το ποιητή;
'Κύριοι, είμαστε ηλίθιοι, άσχετοι δημοσιογράφοι, έχουμε υιοθετήσει άκριτα όλη την τρομολαγνική θεωρία συνωμοσιών των 'κυρίων' του λευκού οίκου και των μυστικών υπηρεσιών. Δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε ένα ρεπορτάζ της προκοπής, αλλά, με την εμπάθειά μας και την παντελή μας άγνοια για ο,τιδήποτε γίνεται εκτός ηπα, θα λοιδωρήσουμε με τον χειρότερο τρόπο οποιονδήποτε πρόκειται να φιλοξενήσει ένα σοβαρό γεγονός, ιδίως μάλιστα όταν εκεί μπορούν να κάνουν μεγάλη μπάζα οι δικές μας εταιρείες.
Είμαστε τόσο βλάκες, ώστε δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ότι μια χώρα που δεν έχει ούτε το 1/1000 της δικής μας στρατιωτικής ισχύος είναι απείρως ασφαλέστερη από τη δική μας - δεν μπορεί το ακατοίκητό μας να χωρέσει την απλή αρχή πως, αν τα έχεις καλά με τους γείτονές σου και χαίρεις σεβασμού, ειλικρινούς, μακραίωνης φιλίας και εκτίμησης (και όχι φόβου και μίσους), δεν κινδυνεύεις.
Είμαστε τόσο βλάκες, που για να νιώθουμε ασφαλείς, θέλουμε γύρω μας να έχουμε αρκετή ισχύ πυρός για να κάνουμε κομμάτια όλο το ηλιακό σύστημα. Είμαστε κομπλεξικοί, γιατί νομίζουμε πως αφού εμείς, με τα δισεκατομμύρια δολλάρια να ρέουν, δεν καταφέραμε να κάνουμε Ολυμπιακούς της προκοπής, δεν μπορεί κανένας άλλος, ούτε καν ο ίδιος τους ο δημιουργός.
Επίσης, είμαστε εντελώς ζώα και ρόμπες ξεκούμπωτες, γιατί, εκεί που πάμε να ζητήσουμε ένα συγγνώμη, το καταστρέφουμε βάζοντας πικρόχολα σχόλια και κακιούλες. Έχετε δίκιο όταν λέτε πως, από τότε που εφευρέθηκε το συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο.'