Σε λαθος φορουμ διαλεξες να ανοιξεις το θεμα σου.
Εδω οι περισσοτεροι ειναι πιτσιρικαδες ,ανθελληνες .

Καλο κουραγιο.

Πες τα συνελληνα

χαιρετω τους πατριωτες
εγω ειμαι ο τεταρτος απο τα αριστερα? ησασταν και σεις εκει?

Ο χρήστης δημητρης ν. έγραψε:
Σε λαθος φορουμ διαλεξες να ανοιξεις το θεμα σου.
Εδω οι περισσοτεροι ειναι πιτσιρικαδες ,ανθελληνες .

Καλο κουραγιο.

Δε λες τίποτα!

Ο χρήστης coupeas έγραψε:

Σε λαθος φορουμ διαλεξες να ανοιξεις το θεμα σου.
Εδω οι περισσοτεροι ειναι πιτσιρικαδες ,ανθελληνες .

Καλο κουραγιο.

Δε λες τίποτα!

Κανεις λαθος!!!Το να εχει καποιος διαφορετικη αποψη σε μερικα θεματα τον κανει ανθελληνα;!!!!!!
Ελεος δηλαδη!!!!!!!!!

Είπε και κοπλιμέντο όμως, μας είπε πιτσιρικάδες ο γέρος

Άντε, μέρα που 'ναι να γράψουμε καμιά π@π@ριά να περάσει η ώρα

Αποσπάσματα από ένα κείμενο που έτυχε να διαβάσω σήμερα....

«Φαίνεται», θα συμπεράνει στο φύλλο της 26.5.1821 η βρετανική Morning Chronicle, «ότι η επανάστασις έγινε από τις κατώτερες τάξεις του λαού με σκοπό να επιβάλουν την αρχή τής ίσης διανομής του πλούτου»,( Γαϊτάνου-Κρητικού-Δαρδανού, Το Κοινωνικό Περιεχόμενο της Επανάστασης στην Άνδρο, σ. 48.) ενώ η μεγαλύτερη γερμανική εφημερίδα, η Allgemeine Zeitung, θα δημοσιεύσει επιστολή-ανάλυση του ελληνολάτρη Christian Muller, ο οποίος, –βλέποντας τις ονειροφαντασίες του που συμμερίζονταν και πολλοί άλλοι «φιλέλληνες» για μια επιχειρούμενη απ’ την επανάσταση αναβίωση του αρχαιοελληνικού κλέους, να συντρίβονται απ’ την ανατρεπτική κοινωνική πραγματικότητα του «ελλαδικού χώρου»– έγραφε απογοητευμένος, ανάμεσα σ’ άλλα, στα τέλη Ιουλίου του 1821 απ’ το Μωρηά: «Αλλά πλανάται οικτρά εκείνος, που νομίζει ότι ο πόλεμος αυτός των Ελλήνων εναντίων των Τούρκων είναι πόλεμος εθνικός. Τέτοιο πράγμα δεν συμβαίνει, γιατί προς το παρόν λείπουν οι απαιτούμενες προϋποθέσεις. Οι ανώτερες τάξεις δεν έλαβαν καθόλου μέρος μέχρι τώρα, εξαιρέσει καναδύο πριγκήπων οι οποίοι ίσως ελπίζουν να πάρουν κανένα θρόνο. Οι πιο ευκατάστατοι και οι πιο πλούσιοι Έλληνες δεν υπεστήριξαν τον πόλεμο αυτόν ούτε άμεσα ούτε έμμεσα, υπάρχουν μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς οι οποίοι τον αποδοκιμάζουν».( Γ. Λάιου, Ανέκδοτες επιστολές και έγγραφα του 1821, σ. 173.)

«Σύμφωνα με πληροφορίες από την Ύδρα», θα σημειώσει στο ημερολόγιό του ο πρόξενος της Ολλανδίας στην Αθήνα, «έγινε στις 27 Μαρτίου επανάσταση του όχλου που κραύγαζε ελευθερία-ισότητα κ.λπ. και ζητούσε χρήματα απ’ τους πλουσίους».(Κ. Σιμόπουλου, Πώς είδαν οι Ξένοι την Ελλάδα του ’21, τ. α΄, σ. 455.) Γεγονός που θ’ αναγκάσει τους κατοπινούς «ηγέτες» της επανάστασης, και πρωταγωνιστές αργότερα της πολιτικής σκηνής του νεοσύστατου κράτους (Κουντουριώτης, Μιαούλης, Ορλάνδος κ.ά.), να κλειστούν στ’ αρχοντικά τους, να καταβάλουν στους πολιορκητές τους συντροφοναύτες (που άνεργοι εκείνη την εποχή είχαν καταλάβει ήδη τα πλοία και αρματωθεί) ένα υπέρογκο χρηματικό ποσό για την κίνηση του στόλου και να παραδώσουν τη διοίκηση του νησιού σε επαναστατική, υπό τον Αντώνη Οικονόμου (άνεργο καπετάνιο), επιτροπή.
«Περιορισμένοι όντες, ως είπομεν, εις τας οικίας των», επαληθεύει, όπως και πολλοί άλλοι απομνημονευματογράφοι, ο Φωτάκος, «αναγκάσθηκαν και από τα παράθυρα των οικιών των εκρέμαγαν τα τάλαρα φοβούμενοι τον λαόν, και ωμολόγησαν προσέτι, ότι θέλουν και αυτοί την επανάστασιν…».(Φωτάκου, Απομνημονεύματα, τ . α΄, σ. 112.)

Στην αγροτική Σάμο οι ολιγαρχικοί «καλικάτζαροι» (κοτσαμπάσηδες, δεσποτάδες κ.ά.), που είχαν υπερισχύσει μετά το 1813 με τη βοήθεια των Οθωμανών και έναντι των «καρμανιόλων» στο κοινοτικό σύστημα, «ετάχθησαν», σύμφωνα με τον Τρικούπη, «με την Τουρκικήν εξουσίαν και δεν ήθελαν την επανάστασιν, αλλά τουναντίον είχαν διάθεση να τη χτυπήσουν».

Έντρομοι μπροστά στον ξεσηκωμό που προκάλεσε στα χωριά του νησιού ο απόηχος των συντελούμενων σ’ άλλα μέρη του «ελλαδικού χώρου» εκρηκτικών γεγονότων, θα συγκροτήσουν φρουρά για ν’ αποτρέψουν την επιχειρούμενη εισβολή των εξεγερμένων αγροτών στη χώρα, θα ειδοποιήσουν τους Οθωμανούς διοικητές των γύρω νησιών να στείλουν στρατεύματα για την καταστολή «των εν τη νήσω αναφυεισών ταραχών» προτρέποντάς τους να προχωρήσουν «εις σύλληψιν των αποστατών» και, τελικά, θα φυγαδεύσουν τους Οθωμανούς αξιωματούχους του νησιού στα μικρασιατικά παράλια.

«Τούτου γενομένου», καταλήγει ο Τρικούπης, «όλη η νήσος και αυτή η χώρα ήσαν εντός ολίγων ημερών εις πλήρη επανάστασιν παρά γνώμιν των προκρίτων»,(Σπ. Τρικούπη, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τ. α΄, σ. 165.) οι οποίοι, προκειμένου να εκτονώσουν την κοινωνική ένταση, θα παραδώσουν την κοινοτική διοίκηση στον φιλικό Λυκούργο Λογοθέτη, που έφθασε στο νησί (όπως άλλωστε κι άλλοι αξιωματούχοι της Εταιρίας σε ανάλογες περιπτώσεις) μετά την εκδήλωση (14.4.1821) και «επικράτηση» της εξέγερσης.

Στην Άνδρο οι προύχοντες αναγκαστικά θα αποδεχτούν τα τετελεσμένα εξεγερτικά γεγονότα –που ξεκίνησαν με πρωτοβουλία του αιρετικού κληρικού και φιλόσοφου Θεόφιλου Καΐρη, που θα αφορισθεί αργότερα απ’ την εκκλησία–, προσέχοντας «όμως πάντα να μην ξεφύγει από τα χέρια τους η κατάσταση, και στις δύσκολες στιγμές ήταν πάλι έτοιμοι να προσκυνήσουν».(Τ. Σταματόπουλου, Ο Εσωτερικός Αγώνας, τ. β΄, σ. 357.)

Στη Σίκινο, όπου «οι θερμότεροι υπεκίνησαν τον λαόν εις στάσιν κατά της καθεστηκυίας αρχής», το πρώτο μέλημα των εξεγερμένων ήταν η απόπειρα καθαίρεσης του «έλληνα» βοεβόδα Δημητρακόπουλου και η απαλλοτρίωση των συγκεντρωμένων φόρων.

Περιγράφοντας, ο τελευταίος, σε αναφορά του προς την Καγκελαρία του τόπου, τα διαδραματισθέντα στη συνέλευση των κατοίκων που οδήγησαν στη στάση, τους πληροφορεί πως «…εις την σημερινή σύναξιν δεν είδα κατά το σύνηθες ούτε τους αγίους ιερείς ούτε τους Προεστώτας ούτε νοικοκύριδες, αλλά μόνο μερικοί των οικοκυραίων, πλην δεν ημπόρεσα να καταλάβω αν όλοι εσυνάχθησαν με την θέλησίν των ή τους ετράβησαν οι δημογέρτες…»( Τ. Σταματόπουλου, Ο Εσωτερικός Αγώνας, τ. β΄, σ. 361.)

Στην Κρήτη οι αγρότες και κτηνοτρόφοι των ορεινών περιοχών (Σφακιανοί κ.ά.) χριστιανοί, αλλά και κάποιοι μουσουλμάνοι, θα ξεσηκωθούν μόλις γίνουν γνωστά τα διαδραματιζόμενα στον υπόλοιπο «ελλαδικό χώρο», παρά την ύπαρξη ισχυρών οθωμανικών στρατευμάτων στο νησί, παρά το γεγονός ότι «μόλις τον τελευταίον Μάρτιον έλαβαν αμυδράν τινά ιδέαν της εταιρίας»(Σπ. Τρικούπη, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τ. α΄, σ. 194.) –το τελικό σχέδιο, άλλωστε, της ηγεσίας των φιλικών δεν προέβλεπε τίποτε συγκεκριμένο, εφ’ όσον κατέληγε αναφέροντας ότι «περί δε Κρήτης και λοιπών νήσων της Μεσογείου θέλομεν ομιλήσει τα δοκούντα εν καιρώ πρέποντι»(Τ. Βουρνά, Φιλική Εταιρία, σ. 105.)– και παρά τη σκληρή αντίδραση των προυχόντων και των αρχιερέων.

Οι τελευταίοι, σύμφωνα με τον Τρικούπη, «…κατέβαλον πάσαν φροντίδα εις διατήρησιν της ησυχίας καθ’ όλην την νήσον, εκδώσαντες εγκυκλίους προς τους υπό την ποιμαντορίαν των, δι’ ων εξύμνουν τας απείρους προς αυτούς αγαθοεργίας της υψηλής Πύλης, και τους εσυμβούλευαν να προσέχωσιν αυστηρώς μη τύχη και δια κακοβούλων και απατηλών εισηγήσεων αποπλανηθώσιν, ως οι αχάριστοι Πελοποννήσιοι, από της σωτηρίου οδού τής προς την Πύλην υποταγής των».(Σπ. Τρικούπη, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τ. α΄, σ. 194.)

Αργότερα, όταν ο μητροπολίτης Κυδωνίας θα καλέσει τους εξεγερμένους σε υποταγή στον «φιλάνθρωπον αρχιστράτηγον Χασάν Πασάν», θα πάρει την εξής απάντηση: «Δεν ελπίζαμεν ποτέ ότι μέχρι τούδε υπάρχετε εις την ζωήν… ηπορήσαμεν δε μόνον όταν είδομεν να μας προτρέπετε να υποταχθώμεν και δευτέραν φοράν. Το αυτό δε νομίζομεν ως να μας λέγετε να δέσωμεν τας χείρας μας δια να μας σφάξωσιν πάλιν…» (Τ. Σταματόπουλου, Ο Εσωτερικός Αγώνας, τ. α΄, σ. 200.)

Στη Χίο η εξέγερση, που ξεκίνησε τον επόμενο χρόνο με τη βοήθεια των ήδη επαναστατημένων σαμιωτών και «τους κατοίκους φέροντας αντί πυροβόλων οβελούς, αξίνας, δικέλλας και αντί ξιφών και σπαθιών, σφενδόντας και ρόπαλα», θα καταπνιγεί με πρωτοφανή αγριότητα χάρη στην «μίσθωσιν υπό της δημογεροντίας 200 Τουρκοκρητών αντί 400 γροσίων την ημέραν», που θα ενισχύσουν την οθωμανική φρουρά, σύμφωνα με τη μαρτυρία του κατοπινού μητροπολίτη Γρηγορίου Φωτεινού, και τη «σύμπραξιν των χριστιανών προεστώτων με την τούρκικην διοίκησιν διά τη συνάθροισιν των όπλων», τον αφοπλισμό δηλαδή των χωρικών, μέχρι «οικιακών μαχαιρών» και «πελέκεων».(Αρ. Βαζούρα, Έθιμα και Κράτος εις την Νεωτέραν Ελλάδα, σ. 382)

Στην Ήπειρο και την υπόλοιπη Στερεά, που αποτελούσαν θέατρο συγκρούσεων εκείνη την εποχή ανάμεσα στην Πύλη και τον αποστάτη Αλή Πασά, η επανάσταση «βράδυνε αδικαιολόγητα, όχι μόνον από την αντίδραση του προύχοντα της Λειβαδιάς Νίκου Νάκου καθώς και των προυχόντων του Μαυρίλου Χατζηδημακαίων που έστελναν γράμματα στους Τούρκους, αλλά και των αρματωλών Μ. Κοντογιάννη, Στουρνάρη Πούλη κ.ά. Κι όταν ο Διάκος έστειλε τον Ι. Λάππα μ’ αγρότες να επαναστατήσει τη Θήβα, μόνον οι χωριάτες από τα Βίλλια και οι Θηβαίοι αγρότες κινήθηκαν».(Τ. Σταματόπουλου, Ο Εσωτερικός Αγώνας, τ. α΄, σ. 192.)

«…Από τη χόρα Ζαγορά», γράφει ο καλόγερος, «σικόθικεν ο καπιτάνιος Κυριάκος [Μπασδέκης] μαζί του πίγαν ο γιός του γιαλά φίλπας [Ιωάννου], ο Τζαμτσαρέλος κι πολί κσιπόλιτι κι παρακιντέδες που τους τράβικσε ο νταΐς Στέφος απ’ τιν περαχόρα. Ι παναθεματιζμένι», συνεχίζει, «κτίπισαν τους προυεστούς το Φρόνιμο κι τουν Κασαβέτι κι τουν Παπαλεξαντρί, ο Θεός όμους ο μεγαλοδίναμος έβαλε του χέρι του κι σταμάτισε ου χαλαζμός. Ιρθεν ο δεσπότις τις Λάρσας Μελέτιος με τουν Πασά κι έκαναν ζάπι. Ολι ινικοκερέΐ στα ικοσιτέσαρα [χωριά] βγίκαν κι προσκίνισαν κι φίλαξαν τουν ντουνιά από μιγάλον χαλασμό».(Κορδάτου, Η Κοινωνική Σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, σ. 465.)

ο διαδεχθείς τον κρεμασμένο απ’ τον Σουλτάνο για την ανικανότητά του να την αποσοβήσει πατριάρχη Γρήγορο τον Ε΄, ο Ευγένιος ο Β΄, στο δεύτερο αφοριστικό κείμενο (Αύγουστος του 1821), «…το μεγαλύτερο τμήμα του Ελληνικού έθνους αντί να δείξει την απέραντη ευγνωμοσύνη [στο σουλτανικό κράτος] ξέχασε αυτή την απέραντη ευγένεια με την άρνηση και καταπάτηση των θεσμών της θρησκείας που παραγγέλλουν πλήρη υποταγή και υπακοή σ’ αυτή την ουρανοσκεπή αυτοκρατορική δύναμη».

Για πρώτη φορά τόσο μαζικά, οι αναμφισβήτητα θρησκόληπτοι ραγιάδες και σ’ ολόκληρο τον «ελλαδικό χώρο» θ’ αρνηθούν ν’ ακολουθήσουν τις απειλητικές προσταγές του θεϊκού εκπροσώπου, «…να καταθέσουν», δηλαδή, «αμέσως τα όπλα τους και να επανέλθουν στην αρχική κατάσταση της τέλειας και νόμιμης υποταγής», και θα συνεχίσουν με πάθος «τα άσκοπα κινήματα, που τόσα τρελλά σχεδιάστηκαν υπό την επήρεια του άθλιου Δαίμονα»,(Charles A. Fraree, Ορθόδοξος Εκκλησία και Ελληνική Ανεξαρτησία 1821-1859, σ. 54.)

και το all-time classic φυσικά :

Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης και Oικουμενικός Πατριάρχης.

Οι τω καθ' ημάς αγιωτάτω, πατριαρχικώ, αποστολικώ και οικουμενικώ θρόνω υποκείμενοι ιερώτατοι μητροπολίται και υπέρτιμοι και θεοφιλέστατοι αρχιεπίσκοποι τε και επίσκοποι, εν αγίω Πνεύματι αγαπητοί αδελφοί και συλλειτουργοί, και εντιμότατοι κληρικοί της καθ' ημάς του Χριστού μεγάλης εκκλησίας και εκάστης επαρχίας ευλαβέστατοι ιερείς και οσιότατοι ιερομόναχοι, οι ψάλλοντες εν ταις εκκλησίαις της Πόλεως, του Γαλατά και όλου του Καταστένου και απανταχού, και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι Χριστιανοί, τέκνα εν Κυρίω ημών αγαπητά, χάρις είη υμήν και ειρήνη παρά Θεού, παρ' ημών δε ευχή, ευλογία και συγχώρεσις.

Η πρώτη βάσις της ηθικής, ότι είναι η προς τους ευεργετούντας ευγνωμοσύνη είναι ηλίου λαμπρότερον και όστις ευεργετούμενος αχαριστεί είναι ο κάκιστος των ανθρώπων. Αυτήν την κακίαν βλέπομεν πολλαχού στηλιτευομένην και παρά των ιερών γραφών και παρ' αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ασυγχώρητον, καθώς έχομεν το παράδειγμα του Ιούδα. Όταν δε η αχαριστία ήναι συνωδευμένη και με πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν εναντίον την κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού, κραταιάς και αηττήτου βασιλείας, τότε εμφαίνει και τρόπον αντίθεον, επειδή ουκ έστι, φησί, βασιλεία και εξουσία ειμή υπό Θεού τεταγμένη' όθεν και πας ο αντιττατόμενος αυτή τήθεόθεν εφ' ημάς τεταγμένη κραταιά βασιλεία, τη του Θεού διαταγή ανθέστηκε.

Και τα δύο ταύτα ουσιώδη και βάσιμα ηθικά και θρησκευτικά χρέη κατεπάτησαν με απαραδειγμάτιστον θρασύτατα και αλαζονείαν ο, τε προδιορισθείς της Μολδαυίας ηγεμών ως μηώφειλε, Μιχαήλ, και ο του γνωστού αγνώμονος και φυγάδος Υψηλάντου αγνώμων υιός Αλέξανδρος Υψηλάντης. Εις όλους τους ομογενείς μας είναι γνωστά τα άπειρα ελέη, όσα η αένναος της εφ' ημάς τεταγμένης κραταίας βασιλείας πηγή εξέχεεν εις τον κακόβουλον αυτόν Μιχαήλ' από μικρού και ευτελούς τον ανύψωσεν εις βαθμούς και μεγαλεία' από αδόξου και ασήμου τον προήγαγεν εις δόξας και τιμάς' τον επλούτισε, τον περιέθαλψε, τέλος πάντων τον ετίμησε και με τον λαμπρότατον της ηγεμονίας αυτής θρόνον και τον κατέστησεν άρχοντα λαών.

Αυτός όμως, φύσει κακόβουλος ων, εφάνη τέρας έμψυχον αχαριστίας και συνεφώνησε μετά του Αλεξάνδρου Υψηλάντου, υιού του δραπέτου και φυγάδος εκείνου Υψηλάντου, όστις παραλαβών μερικούς ομοίους του βοηθούς ετόλμησε να έλθη αίφνης εις την Μολδαυίαν, και αμφότεροι απονενοημένοι επίσης, αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν, ματαιόφρονες, εκήρυξαν του γένους ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους, διασπείραντες και αποστόλους εις διάφορα μέρη δια να εξαπατήσωσι και να εφελκύσωσιν εις τον ίδιον της απωλείας κρημνόν και άλλους πολλούς των ομογενών μας. Διά να δυνηθώσι δε τρόπον τινά να ενθαρρύνωσι τους ακούοντας μετεχειρίσθησαν και το όνομα της Ρωσσικής Δυνάμεως, προβαλλόμενοι, ότι και αυτή είναι σύμφωνος με τους στοχασμούς και τα κινήματά των' πρόβλημα διόλου ψευδές και ανύπαρκτον, και μόνον της ιδικής των κακοβουλίας και ματαιοφροσύνης γέννημά τε και αποκύημα' επειδή, εν ω το τοιούτον είναι αδύνατον ηθικώς και πολλής προξένον μομφής εις την ρωσσικήν αυτοκρατορίαν, και ο ίδιος ενταύθα εξοχώτατος πρέσβυς αυτής έδωκεν έγγραφον πληροφορίαν, ότι ουδεμίαν ή είδησιν ή μετοχήν έχει το ρωσσικόν κράτος εις αυτήν την υπόθεσιν, καταμεμφόμενον μάλιστα και αποτροπιαζόμενον του πράγματος της βδελυρίαν' και προσεπιπλέον η αυτού εξοχότης ειδοποίησεν εξ επαγγέλματος τα διατρέχοντα, υπομνήσας το βασίλειον κράτος, ότι ανάγκη πάσα να φροντίση ευθύς εξ αρχής τον αποσκορακισμόν και την διάλυσιν των τοιούτων κακών' και τόσον εκ της ειδοποιήσεως τάυτης, όσον και από τα έγγραφα, τα οποία επιάσθησαν από μέρους των μουχαφίσιδων των βασιλικών σερχατίων, και από άλλους πιστούς ομογενείς επαρρησιάσθησαν, έγεινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου. Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και οι τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας, την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιλαφή αυτής σκιάν με τόσα ελευθερίας προνόμια, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον, ζώντες ανενόχλητοι με τας γυναίκας και τα τέκνα των, με τας περιουσίας και καταστάσεις, και με την ύπαρξιν της τιμής των, και κατ' εξοχήν με τα προνόμια της θρησκείας, ήτις διεφυλάχθη και διατηρείται ασκανδάλιστος μέχρι της σήμερον επί ψυχική ημών σωτηρία.

Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθεοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας εναντίον των ομογενών μας υπηκόων της, και σπεύδοντες να επιφέρωσι κοινόν και γενικόν τον όλεθρον εναντίον παντός του γένους. Και αγκαλά είναι γνωστόν, ότι, όσοι είναι κατηρτισμένοι τω όντι εις την ευσέβειαν, όσοι νουνεχείς και τίμιοι και των ιερών κανόνων και θείων νόμων ακριβείς φύλακες δεν θέλουν δώσει ευηκοιαν εις τας ψευδολογίας των αχρείων εκείνων και κακόβουλων' επειδή όμως είν' ενδεχόμενον να σηνηρπάσθησάν τινές και παρασυρθώσι και άλλοι, διά τούτο προκαταλαμβάνοντες εκ προνοίας εκκλησιαστικής υπαγορεύομεν πάσιν υμίν τα σωτήρια, και γράφοντες μετά των περί ημας ιερωτάτων συναδελφών, του μακαριωτάτου πατριάρχου των Ιεροσολύμων, των εκλαμπροτάτων και περιφανεστάτων προυχόντων του γένους, των τιμιωτάτων πραγματευτών, των αφ' εκάστου ρουφετίου προκριτωτέρων και όλων των εν τη βασιλευούση ορθοδόξων μελών εκάστης τάξεως και εκάστου βαθμού, συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν τοις κατά τόπον αρχιερεύσι, τοις ηγουμένοις των ιερών μοναστηρίων, τοις ιερεύσι των εκκλησιών, τοις πνευματικοίς πατράσι των ενοριών, τοις προεστώσι και ευκαταστάτοις των κωμοπόλεων και χωρίων, και πάσιν απλώς τοις κατά τόπον προκρίτοις να διακηρύξετε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακοβούλων ανθρώπων, και να τους αποδείξετε και να τους στηλιτεύσετε πανταχού ως κοινούς λυμεώνας και ματαιόφρονας, και να προσέχετε όσον το δυνατόν εις τας απάτας αυτών και ραδιουργίας, γινώσκοντες, ότι η μόνη απόδειξις της αθωότητος των είναι να εμφανίσωσιν όσα γράμματα λάβωσι τυχόν εις χείρας περί της αυτής υποθέσεως, ή ειδήσεις μάθωσι, και να παρρησιάσωσιν οι μεν ενταύθα εν βασιλευούση προς ημάς, οι δ' εν τοις έξω μέρεσιν εις τους κατά τόπον αρχιερείς και τους διοριζομένους παρ' ημών εκκλησιαστικούς εξάρχους και τους βασιλικούς εξουσιαστάς και διοικητάς, δηλοποιούντες και παραδίδοντες και εκείνους τους απλουστέρους, όσοι ήθελαν φωραθή ότι ενεργούν ανοίκεια του ρεαγιαδιακού χαρακτήρος' καθότι οι τοιούτοι διαταράττουσι την γενικήν ησυχίαν[σ.σ. κάτι μου θυμίζει αυτό ], και κατακρημνίζουσι τους αδυνάτους και αθώους ομογενείς μας εις της απωλείας το βάραθρον. Και τόσον υμείς οι αρχιερείς, οι μοναστηριακοί, οι ιερωμένοι, και οι προεστώτες και ευκατάστατοι και πρόκριτοι εκάστου τόπου με την άγρυπνον προσοχήν σας, όσον και οι λοιποί εκάστης τάξεως και βαθμού άνθρωποι με τας εκ μέρους σας αδιαλείπτους συμβουλάς και νουθεσίας, και κατά τας πατρικάς και προνοητικάς εκκλησιαστικάς ημών οδηγίας και παραινέσεις να γενήτε εδραίοι και αμετακίνητοι επί του κέντρου του ρεαγιαλικίου, και εξ όλης ψυχής και καρδίας σας να διαφυλλάττετε την πίστιν και κάθε υποταγήν και ευπείθειαν εις αυτήν την θεόθεν εφ' ημάς τεταγμένην κραταιάν και αήττητον βασιλείαν, και να αποδεικνύετε εντελώς με όλα τα πραγματικά της ειλικρινείας σημεία' καθότι η μετ' ευχαριστίας και ειλικρινείας υποταγή χαρακτηρίζει και την προς Θεόν αγάπην και πίστιν, και την προς τας θείας αυτού εντολάς και τας υπαγορεύσεις των θείων νόμων και ιερών κανόνων υπακοήν, και την ευγνωμοσύνην της καρδίας ημών διά τ' άπειρα ελέη, οπού απολαμβάνομεν παρά της βασιλικής φιλανθρωπίας.

Επειδή δε προς τοις άλλοις εγένετο γνωστόν, ότι οι το σατανικόν της δημεγερσίας φρόνημα επινοήσαντες, και εταιρίαν τοιαύτην συστησάμενοι προς αλλήλους συνεδέθησαν και με τον δεσμόν του όρκου, γινωσκέτωσαν, ότι ο όρκος αυτός είναι όρκος απάτης, είναι αδιάκριτος, και όμοιος με τον όρκον του Ηρώδου, όστις, διά να μη φανή παραβάτης του όρκου του, απεκεφάλισεν Ιωάννην τον βαπτιστήν. Αν ήθελεν αθετήσει τον παράλογον όρκον του, τον οποίον επενόησεν η άλογος επιθυμία του, έζη βέβαια τότε ο θείος πρόδρομος' ώστε ενός απλού όρκου επιμονή έφερε τον θάνατον του προδρόμου. Η επιμονή άρα του όρκου εις διατήρησιν των υποσχεθέντων παρά της φατρίας αυτής, πραγματευομένης ουσιωδώς την απώλειαν ενός ολοκλήρου γένους, πόσον είναι ολεθρία και θεομίσητος είναι φανερόν' εξ εναντίας, η αθέτησις του όρκου αυτού, απαλλάττουσα το γένος εκ των επερχομένων απαραμυθήτων δεινών, είναι θεοφιλής και σωτηριώδης. Διά τούτο τη χάριτι του παναγίου Πνέυματος έχει η εκκλησία αυτόν διαλελυμένον, και αποδέχεται και συγχωρεί εκ καρδίας τους μετανοούντας και επιστρέφοντας, και την προτέραν απάτην ομολογούντας, και το πιστόν ρεαγιαλίκι αυτών εναγκαλιζομένους ειλικρινώς.

Ταύτα αμέσως να κοινολογήσετε εις όλους του γνωστούς σας, και να κατασταθήτε όλοι προσεκτικώτεροι, ανατρέποντες και διαλύοντες ως αραχνιώδη υφάσματα, όσα η απάτη και η κακοβουλία των πρωταιτίων εκείνων καθ' οιονδήτινα τρόπον συνέπλεξε. Επειδή, εάν, ο μη γένοιτο, δεν ήθελε καθαρισθή η θανατηφόρος αύτη λύμη, και φωραθώσί τινες τολμώντες εις επιχειρήματα εναντία των καθηκόντων του ρεαγιαλικίου, κοντά οπού οι τοιούτοι έχουσι να παιδευθώσι χωρίς ελέους και οικτιρμών (μη γένοιτο, Χριστέ βασιλέυ!) αμέσως θέλει εξαφθή η δικαία οργή του κράτους του καθ' ημών, και ο θυμός τής εκδικήσεως γενικός των εχλιϊσλάμιδων, και θέλουν εκχυθή τόσων αθώων αίματα αδίκως και παραλόγως, καθώς αποκριματίστως ταύτα πάντα διεσάλπισεν η κραταιά και αήττητος βασιλεία διά του εκδοθέντος και επ' ακροάσει κοινή ημών αναγνωσθέντος υψηλού βασιλικού προσκυνητού ορισμού.

Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεσθε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τους έχει μεμισημένους, και επισωρέυει κατ' αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς' ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας' ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων, ως καταφρονηταί του ιερού χρήματος της προς τους ευεργέτας ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας, ως εναντίοι ηθικών και πολιτικών όρων, ως την απώλειαν των αθώων και ανευθύνων ομογενών μας ασυνειδήτως τεκταινόμενοι, αφωρισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι, και αυτοί, και όσοι τοις ίχνεσιν αυτών κατηκολούθησαν του λοιπού, αν μη θελήσωσιν εννοήσαι την αρπαγήν και απάτην, και επιστραφήναί τε και βαδίσαι την ευθείαν της σωτηρίας οδόν, αν δεν αναλάβωσιν, ό εστι, τον εντελή χαρακτήρα του ρεαγιαδικού αυτών επαγγέλματος.

Τα αυτά δε και κατά της αρχιερωσύνης σας και ιερωσύνης σας επανατείνομεν, εαν μη βαδίσετε, εις όσα εν Πνέυματι αγίω αποφαινόμεθα δια του παρόντος εκκλησιαστικώς, εαν δεν δείξετε εν έργω την επιμέλειάν σας και προθυμίαν εις την διάλυσιν των σκευωριών, εις την αναστολήν των καταχρήσεων και αταξιών, εις την επιστροφήν των πλανηθέντων, εις την άμεσον και έμμεσον καταδρομήν και εκδίκησιν των επιμενόντων εις τα αποστατικά φρονήματα, εαν δεν συμφωνήσετε τη εκκλησία του Θεού, και, εν ενί λόγω, εαν καθ' οιονδήτινα τρόπον δολιευθήτε και κατενεχθήτε κατά της κοινής ημών ευεργέτιδος κραταιάς βασιλείας, έχομεν υμάς αργούς πάσης ιεροπραξίας, και τη δύναμει του πανάγιου Πνέυματος εκπτώτους του βαθμού της αρχιεροσύνης και ιερωσύνης και το πυρί της γεέννης ενόχους, ως την κοινήν του γένους απώλειαν προτιμήσαντας. Ούτω τοίνυν γινώσκοντες, ανανήψατε προς Θεού και ποιήσατε καθώς γράφομεν εκκλησιαστικώς και γενικώς παρακελευόμεθα, και μη άλλως εξ αποφάσεως, ότι περιμένομεν κατά τάχος την αισίαν των γραφομένων αποπεράτωσιν, ίνα και η του θεού χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων υμών.

αωκα' εν μηνί Μαρτίω.

Υπεγράφη συνοδικώς επάνωθεν του ιερού θυσιαστηρίου παρά της ημών μετριότητος και της μακαριότητός του και πάντων των συναδέλφων αγίων αρχιερέων.

Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αποφαίνεται.
Ο Ιεροσολύμων Πολύκαρπος συναποφαίνεται.
Ο καισαρίας Ιωαννίκιος.
Ο Νικομηδείας Αθανάσιος.
Ο Δέρκων Γρηγόριος.
Ο Αδριανουπόλεως Δωρόθεος.
Ο Βιζύης Ιερεμίας.
Ο Σίφνου Καλλίνικος.
Ο Ηρακλείας Μελέτιος.
Ο Νικαίας Μακάριος.
Ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ.
Ο Βερροίας Ζαχαρίας.
Ο Δυδιμοτοίχου Καλλίνικος.
Ο Βάρνης Φιλόθεος.
Ο Ρέοντος Διονύσιος.
Ο Κυζίκου Κωνστάντιος.
Ο Χαλκηδόνας Γρηγόριος.
Ο Τουρνόβου Ιωαννίκιος.
Ο Πισειδίας Αθανάσιος.
Ο Δρύστας Άνθιμος.
Ο Σωζοπόλεως Παίσιος.
Ο Φαναρίου και Φερσάλων Δαμασκηνός.
Ο Ναυπάκτου και Άρτης Άνθιμος

Λόγω της ημέρας, να κάνω μια ερώτηση, η οποία αν γινόταν σε δικό της θρεντ, αυτό μάλλον θα...κλειδωνόταν

25η Μαρτίου 1821:
Επανάσταση Εθνική ή Κοινωνική/Ταξική ??

Όσο κι αν το...αριστερό μου προσπαθεί να με πείσει για την (αποκλειστικά) κοινωνική υπόσταση της επανάστασης, πιστεύω οτι ήταν και εθνική. Ωστόσο πολλοί θεωρούν οτι ξεκίνησε συγχρόνως με άλλες μεγάλες επαναστάσεις στην Ευρώπη, οι οποίες ήταν καθαρά ταξικές. Ήταν δηλαδή μια εποχή μεγάλων κοινωνικών ζυμώσεων, οπότε και υπήρξαν οι συνθήκες να επαναστατήσουν οι εξαθλιωμένοι λαοί. Και μέσα σε αυτό το κλίμα κατάφερε να πραγματοποιηθεί. Επίσης οι οι ίδιοι υποστηρίζουν οτι επί της ουσίας η επανάσταση στράφηκε ενάντια και των φεουδαρχων, οι οποίοι είχαν ταχθεί στο πλευρό των τούρκων. Για να μην αναφέρουμε την στάση της εκκλησίας, η οποια φυσικά δεν ήτάν αυτό ακριβώς που μας διδάσκουν...

Επομένως το ερώτημά μου παραμένει: Κατά ποιών επαναστάτησαν οι Έλληνες το '21;

Περιμένω σχόλια-προσωπικά πιστεύω οτι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση..

Νομίζω ότι στο πρώτο από τα δύο post μου εδώ, έχει κάποια στοιχεία για το ζήτημα
http://www.4tforum.gr/phpBB3/viewtopic.php?f=13&t=42478#p1814937

Εντάξει, αποκλειστικά το ένα ή το άλλο δεν γίνεται να είναι. Όπως τπτ δεν είναι 100% κάπως. Οπότε ψάχνεις να βρεις ποιες ήταν η κύριες συνιστώσες, οι οποίες φυσικά και δεν παρέμειναν σταθερές καθ' όλη τη διάρκεια των γεγονότων...

Ο χρήστης thymios έγραψε:
Λόγω της ημέρας, να κάνω μια ερώτηση, η οποία αν γινόταν σε δικό της θρεντ, αυτό μάλλον θα...κλειδωνόταν

25η Μαρτίου 1821:
Επανάσταση Εθνική ή Κοινωνική/Ταξική ??

Όσο κι αν το...αριστερό μου προσπαθεί να με πείσει για την (αποκλειστικά) κοινωνική υπόσταση της επανάστασης, πιστεύω οτι ήταν και εθνική. Ωστόσο πολλοί θεωρούν οτι ξεκίνησε συγχρόνως με άλλες μεγάλες επαναστάσεις στην Ευρώπη, οι οποίες ήταν καθαρά ταξικές. Ήταν δηλαδή μια εποχή μεγάλων κοινωνικών ζυμώσεων, οπότε και υπήρξαν οι συνθήκες να επαναστατήσουν οι εξαθλιωμένοι λαοί. Και μέσα σε αυτό το κλίμα κατάφερε να πραγματοποιηθεί. Επίσης οι οι ίδιοι υποστηρίζουν οτι επί της ουσίας η επανάσταση στράφηκε ενάντια και των φεουδαρχων, οι οποίοι είχαν ταχθεί στο πλευρό των τούρκων. Για να μην αναφέρουμε την στάση της εκκλησίας, η οποια φυσικά δεν ήτάν αυτό ακριβώς που μας διδάσκουν...

Επομένως το ερώτημά μου παραμένει: Κατά ποιών επαναστάτησαν οι Έλληνες το '21;

Περιμένω σχόλια-προσωπικά πιστεύω οτι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση..

H κοινωνική καταπίεση και ο περιορισμός των ελευθεριών είχαν κυρίως εθνική αφετηρία: Ο τούρκος καταπίεζε τον έλληνα, του τρωγε το ψωμί (κυρίως μέσω της φορολογίας). Νομίζεις δλδ ότι αν όλοι ζουσαν σε ένα κράτος δικαίου που απλά είχε τουρκική διοίκηση θα είχαν όρεξη να πολεμήσουν; (το κατά πόσο αυτό ήταν εφικτό είναι άλλο θέμα )

Το κατά πόσο η επανάσταση ήταν αποκλειστικά εθνική φάνηκε μετά τα πρώτα επιτυχημένα χρόνια, δηλαδή όταν ήρθε η ώρα της μάσας. Εκεί αρχίσαν οι διχόνιες, οι μάχες μεταξύ ελλήνων οι οποίες και συνεχίστηκαν και μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, με αποκορύφωμα την δολοφονία του εντιμότερου ίσως πολιτικού που χει περάσει απ' αυτόν τον τόπο, του Ι. Καποδίστρια από τους ξεβολεμένους μαυρομιχάληδες.

Το περίεργο για μένα είναι ότι οι λαοί (γενικώς, όχι μόνο οι έλληνες) συνήθως ξεσηκώνονται μόνο όταν καταπιέζονται από αλλογενείς. Σε κάποιο καταραμένο γονίδιο βολέματος θα οφείλεται αυτό

Κοιτα να δεις που συμφωνω μαζι σου νεαρέ

Ο χρήστης charmak66 έγραψε:

Λόγω της ημέρας, να κάνω μια ερώτηση, η οποία αν γινόταν σε δικό της θρεντ, αυτό μάλλον θα...κλειδωνόταν

25η Μαρτίου 1821:
Επανάσταση Εθνική ή Κοινωνική/Ταξική ??

Όσο κι αν το...αριστερό μου προσπαθεί να με πείσει για την (αποκλειστικά) κοινωνική υπόσταση της επανάστασης, πιστεύω οτι ήταν και εθνική. Ωστόσο πολλοί θεωρούν οτι ξεκίνησε συγχρόνως με άλλες μεγάλες επαναστάσεις στην Ευρώπη, οι οποίες ήταν καθαρά ταξικές. Ήταν δηλαδή μια εποχή μεγάλων κοινωνικών ζυμώσεων, οπότε και υπήρξαν οι συνθήκες να επαναστατήσουν οι εξαθλιωμένοι λαοί. Και μέσα σε αυτό το κλίμα κατάφερε να πραγματοποιηθεί. Επίσης οι οι ίδιοι υποστηρίζουν οτι επί της ουσίας η επανάσταση στράφηκε ενάντια και των φεουδαρχων, οι οποίοι είχαν ταχθεί στο πλευρό των τούρκων. Για να μην αναφέρουμε την στάση της εκκλησίας, η οποια φυσικά δεν ήτάν αυτό ακριβώς που μας διδάσκουν...

Επομένως το ερώτημά μου παραμένει: Κατά ποιών επαναστάτησαν οι Έλληνες το '21;

Περιμένω σχόλια-προσωπικά πιστεύω οτι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση..

H κοινωνική καταπίεση και ο περιορισμός των ελευθεριών είχαν κυρίως εθνική αφετηρία: Ο τούρκος καταπίεζε τον έλληνα, του τρωγε το ψωμί (κυρίως μέσω της φορολογίας). Νομίζεις δλδ ότι αν όλοι ζουσαν σε ένα κράτος δικαίου που απλά είχε τουρκική διοίκηση θα είχαν όρεξη να πολεμήσουν; (το κατά πόσο αυτό ήταν εφικτό είναι άλλο θέμα )

Το κατά πόσο η επανάσταση ήταν αποκλειστικά εθνική φάνηκε μετά τα πρώτα επιτυχημένα χρόνια, δηλαδή όταν ήρθε η ώρα της μάσας. Εκεί αρχίσαν οι διχόνιες, οι μάχες μεταξύ ελλήνων οι οποίες και συνεχίστηκαν και μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, με αποκορύφωμα την δολοφονία του εντιμότερου ίσως πολιτικού που χει περάσει απ' αυτόν τον τόπο, του Ι. Καποδίστρια από τους ξεβολεμένους μαυρομιχάληδες.

Το περίεργο για μένα είναι ότι οι λαοί (γενικώς, όχι μόνο οι έλληνες) συνήθως ξεσηκώνονται μόνο όταν καταπιέζονται από αλλογενείς. Σε κάποιο καταραμένο γονίδιο βολέματος θα οφείλεται αυτό

Ποιος τα λέει, ποιος τα λέει αυτά ;

Χάρη, γι αυτό που που με ρώταγες την άλλη φορά για το Μακρυγιάννη έριξα μια ματιά και δεν βρήκα κάτι άλλο από το 'Η Ελλάς ως κράτος δικαίου' του Γεράσιμου Κακλαμάνη στον οποίο και κάνει αναφορά ο Ραφαηλίδης...Έχει κόλλημα με τον Μακρυγιάννη και τον Ρήγα Παλαμήδη Δεν βρήκα κάπου αλλού τέτοιο μένος κατά του Μακρυγιάννη αλλά δεν έψαξα και ιδιαίτερα...

Δες πχ εδώ http://theamapati.wordpress.com/2009/08/25/kaklamanis/

Ιδού αποσπάσματα από το βιβλίο του Κακλαμάνη (το κατέβασα σε pdf αν σε ενδιαφέρει)...
Γ. Κακλαμάνης, Η Ελλάς ως κράτος δικαίου, Εκδόσεις Εικοστού Πρώτου, Αθήνα, 1990

σελ. 92
Μακρυγιάννης :
“Αν είναι να μείνωμε ημείς νηστικοί, ας πάη στο διάβολο η ελευθερία. Έφαγαν αυτοί, ας φάμε και εμείς τώρα.” (Βλ. Κων. Μ. Γράψα, Διευθυντού της ελλ. Βουλής: “Ελληνική πολιτική εγκυκλοπαίδεια”, τευχ. Α’ (Η πρώτη εθνική Συνέλευσης 1843-1844), Αθήναι 1947, σελ. 21).

σελ.94 -95'
Ό Μακρυγιάννης, πού θά μάς απασχόληση καί σέ άλλες θέσεις, ήταν,σημειωτέον, ένας άπό τούς πλουσιωτερους ανθρώπους τοΰ καιρού του καί καθόλου νήστης, διότι κατείχε ένα άπό τά σπουδαιότερα λαθρεμπόρια σχετικά μέ τόν ελληνικό χώρο, μέ Ιδιαίτερα υψηλές «ταρίφες» τήν εποχή εκείνη τοΰ «φιλελληνισμού». Καί τά κατάφερε ώς μειοψηφία, διότι κατείχε τό παρακράτος. Ακριβώς λίγους μήνες πρίν (7/βριο τοΰ *43) ζήτησε τό «Σύνταγμα» άπό τόν Όθωνα (καί βλέπομε ποιά ήταν ή έννοια αύτοΰ τοΰ «Συντάγματος»: τό πρώτο πράγμα πού επακολουθεί μετά είναι τό... βάλσαμο!), γιά νά τό πετύχη δέ άνοιξε τίς φυλακές καί ελευθέρωσε δλους τούς απατεώνες καί εγκληματίες τοΰ κοινού ποινικού δικαίου — μέ τό πρόσχημα δτι ήσαν «αντιστασιακού) κατά τής «βαυαροκρατίας» —, τών οποίων έχρίσθη «στρατηγός». Τά αμέσως μετά τό «Σύνταγμα» τοϋ «στρατηγού» χρόνια είναι όντως τά πιό άπαλυντικά τής άποζητούσης τό βάλσαμο πληγής: ληστοκρατία άπό άκρου είς άκρην, χάος, απαγωγές ξένων, αμείλικτη δίωξη τοΰ πνεύματος (ό Καΐρης πεθαίνει στό μπουντρούμι), βασιλεία τοΰ Παπουλακισμοΰ και ανοιχτές πλέον συνωμοσίες τοΰ «στρατηγοΰ» μέ τόν Πολωνό στρατηγό Μΐλβιτς. Ό Μακρυγιάννης τά ήθελε δλα... Ή αβυσσαλέα αυτή κατάσταση στις προθέσεις τοΰ Μακρυγιάννη τόν ώθεϊ σέ τακτικές τής «ψυχολογίας τών μαζών», δπως αυτή ήταν τότε διαθέσιμη μέσω τών μοναστηριών καί τών καλογήρων: μέ τήν επακολουθήσασα έξαψη τοΰ λαϊκισμού διά τοΰ παπουλακισμοΰ και τοΰ Φλαμιάτου, τίς επιδιώξεις του ό Μακρυγιάννης τίς μεταβάλλει σέ «Όράματα», δηλαδή τις ύποστασιοποιεϊ κοινωνικά μέσα στά έσχατολογικά περιεχόμενα τής λαϊκής ψυχολογίας τών μεγάλων μαζών. Οΰτε «οπτασίες» οΰτε «παραληρήματα» υπάρχουν σ' αυτά, άλλά πολύ εκλογικευμένες καταστάσεις διά τής υποβολής τής ψυχολογίας τής «λαϊκής βάσης». «Όράματα» πού τά «βλέπει» γιά νά τά πή, νά τά διαλάληση, καί δχι νά τά κράτηση θεολογικώς «μυστικά». Μέσα σ' αυτά βλέπει τόν εαυτό του βασιληά (!) καί μιλάει συνεχώς γιά