Ο χρήστης Tiger έγραψε:
Προσωπικα μου αρεσε η ταινια χωρις να ειναι κατι το σπουδαιο.
Το μακιγιαζ και η ερμηνεια της Σαρλίζ ηταν τα καλυτερα σημεια της.

Κι εγώ για την ερμηνεία της Θερόν την ίδια γνώμη έχω, για αυτό μου φάνηκε παράξενο.

Θερόν

Το monster ηταν επος, αντριχιαστικο ! ετυχε και το ειδα χωρις να ξερω οτι παιζει η Θερον στην ταινια και πραγματικα μου εβγαλε τα ματια ! Σαν ερμηνεια ηταν απιστευτη... Θεωρω αυτονοητο οτι ειναι γνωστο οτι το σεναριο αφορα πραγματικη ιστορια με βαρια καταδικη ! ! ! Κατι βεβαια που εμαθα στο αργοτερα, γιατι κατα τη διαρκεια της ταινιας, βλεπεις πολλες ανθρωπινες πλευρες της πραγματικης ζωης.. θυμιζε πολυ το there will be blood μονο οσον αφορα τα γεγονοτα βγαλμενα μεσα απο τη ζωη!

Αχχχ ρε red army, καλυτερα βαλε τα γκολ του Ζιοβανι σε DVD !

Πραγματικά η Θερόν ζωγράφισε σ αυτή την ταινία. Αφού δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι ήταν αυτή. Είπα μήπως ήμουν μόνο εγώ

Ο χρήστης lokatzis έγραψε:
Έχει δει κάποιος τον 'Παλαιστή'; Σκεφτόμαστε με έναν φίλο να πάμε σήμερα...

η ταινια δεν λεει τπτ,ο roorke λεει πολλα
εγω παντως μετα την πρωτη ωρα καθε 5 λεπτα κοιτουσα το ρολοι μου..

Έπαιζε τπτ καλό;

when earth stood still....μετριον εως πολυ μετριον

blindness....καλο, θα μπορουσε ναναι καλυτερο

my best friend's girl...τρελη καφριλα

underworld 3...καλο action αν καποιος ξερει την υποθεση γενικα...

The Bank Job
Με θέμα που συγγενεύει ελαφρά με την κλασσική The first great train robbery, αλλά μέχρι εκεί. Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, στην οποία ανακατεύονται μικροαπατεώνες, MI5 (?6), απατεώνες γκουρού, η βρεττανική κυβέρνηση, αστυνομία και βασιλική οικογένεια, πορνοπαραγωγοί και μοντέλα, τρέχει ωραία, με καλές δόσεις σασπενς και (?)μικρά σεναριακά κενά.

Με αφορμη το 'νεο' Μιχαλκοφ, θυμηθηκα αυτη:
http://www.imdb.com/title/tt0111579/

Ειδα χθες το slumdog millionaire , αρκετα ωραιο , δειχνοντας την καθημερινοτητα της Ινδιας .
Λιγο αντιθεση οι αγαπες με την σκληροτητα της ζωης του πρωταγωνιστη αλλα γενικα ηταν καλη ταινια .
Να τη δειτε.

Ο χρήστης dirtoulios έγραψε:
The Bank Job
Με θέμα που συγγενεύει ελαφρά με την κλασσική The first great train robbery, αλλά μέχρι εκεί. Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, στην οποία ανακατεύονται μικροαπατεώνες, MI5 (?6), απατεώνες γκουρού, η βρεττανική κυβέρνηση, αστυνομία και βασιλική οικογένεια, πορνοπαραγωγοί και μοντέλα, τρέχει ωραία, με καλές δόσεις σασπενς και (?)μικρά σεναριακά κενά.

+1

_

Ο χρήστης dirtoulios έγραψε:
Ξημερώματα τελείωσα και το Doubt.
Ειλικρινές, δυνατό, άμεσο: στιγμές-στιγμές νόμιζα ότι παρακολουθούσα καλή θεατρική παράσταση, όχι σινεμά. Ταινία που απαιτεί προσήλωση από τον θεατή, χωρίς ποπκορν και κινητά στην αίθουσα.Η σκηνοθεσία, ως όφειλε, 'προσωποκεντρική' και ο Shanley ευτύχησε να έχει να κουμαντάρει δυο ηθοποιούς που, για άλλη μια φορά, έδωσαν ρεσιτάλ ηθοποιίας. Ειδικά ο P.S. Hoffman, με την ικανότητά του να αποδίδει τεράστια γκάμα συναισθημάτων και αντιδράσεων, παραμένοντας μινιμαλιστικός στις κινήσεις και εκφράσεις του.
Το δε 'τσουχτερο' θέμα της ταινίας δινεται μέσα από ένα αριστοτεχνικό συνδυασμό υπονοιών, υπεκφυγών και μισόλογων, σε τέλεια αναλογία ώστε να δικαιώνεται ο τίτλος της ταινίας: όσο σίγουρος και να είναι κανείς, δύσκολα θα ξεφύγει από τη σκιά της αμφιβολίας.

Αφου τις 'πιανεις' τις ταινιες, γιατι στο the reader ψιλο ξυνισες ?
Συμφωνω απολυτα, ειδικα το κυρηγμα-παραδειγμα για το gossip ηταν τρομερο! Εβγαινες απο την αιθουσα και δεν ηξερες με τι απο ολα να πιαστεις... εμενα το τσουχτερο θεμα σαν πραξη, με απασχολησε σαν τελευταιο σε σχεση με την αντιμετωπιση των χαρακτηρων απο την σκοπια του καθενος γυρω απο αυτο. πραγματικα ολα τα πραγματα μπορει να ειναι ετσι, μπορει ομως να ειναι και αλλιως!

Και επισης παρατηρω μια ταση του Χολιγουντ να δειχνει τις γυναικες λιγο πιο αδυναμες και χαζες σε σχεση με τις γυναικες-αντρες σε οχι τοσο παλιοτερες ταινιες, και μαλιστα απο ονοματα γυναικες ηθοποιους ! ! !

Ο χρήστης MANGO έγραψε:

Ξημερώματα τελείωσα και το Doubt.
Ειλικρινές, δυνατό, άμεσο: στιγμές-στιγμές νόμιζα ότι παρακολουθούσα καλή θεατρική παράσταση, όχι σινεμά. Ταινία που απαιτεί προσήλωση από τον θεατή, χωρίς ποπκορν και κινητά στην αίθουσα.Η σκηνοθεσία, ως όφειλε, 'προσωποκεντρική' και ο Shanley ευτύχησε να έχει να κουμαντάρει δυο ηθοποιούς που, για άλλη μια φορά, έδωσαν ρεσιτάλ ηθοποιίας. Ειδικά ο P.S. Hoffman, με την ικανότητά του να αποδίδει τεράστια γκάμα συναισθημάτων και αντιδράσεων, παραμένοντας μινιμαλιστικός στις κινήσεις και εκφράσεις του.
Το δε 'τσουχτερο' θέμα της ταινίας δινεται μέσα από ένα αριστοτεχνικό συνδυασμό υπονοιών, υπεκφυγών και μισόλογων, σε τέλεια αναλογία ώστε να δικαιώνεται ο τίτλος της ταινίας: όσο σίγουρος και να είναι κανείς, δύσκολα θα ξεφύγει από τη σκιά της αμφιβολίας.

Αφου τις 'πιανεις' τις ταινιες, γιατι στο the reader ψιλο ξυνισες ?
Συμφωνω απολυτα, ειδικα το κυρηγμα-παραδειγμα για το gossip ηταν τρομερο! Εβγαινες απο την αιθουσα και δεν ηξερες με τι απο ολα να πιαστεις... εμενα το τσουχτερο θεμα σαν πραξη, με απασχολησε σαν τελευταιο σε σχεση με την αντιμετωπιση των χαρακτηρων απο την σκοπια του καθενος γυρω απο αυτο. πραγματικα ολα τα πραγματα μπορει να ειναι ετσι, μπορει ομως να ειναι και αλλιως!

Το Reader δε μου γέμισε το μάτι: ισως να φταίει το ότι είχα ακούσει πολλά καλά γι' αυτό -μέσα σ' αυτά ήταν και διθύραμβοι (λέμε τώρα) για την ερμηνεία της Γουινσλετ, που δε με τρέλλανε κιόλας. Το να παίζεις το ρόλο ενός ατόμου με 'μειωμένο καταλογισμό' (για να χρησιμοποιησουμε τον 'politically correct' όρο είναι κάτι εξαιρετικα δύσκολο και εύκολο συνάμα, μια που ακόμα και το δράμα έχει τη μανιέρα του. Και εδώ η Γουινσλετ, ΙΜΗΟ, δεν ξέφυγε από την 'πεπατημένη'. Ασε που παίζει κι ο αχώνευτος Fiennes (είχα στραβωσει και με το English Patient): με το μόνιμο γυάλινο κουλτουρέ βλέμμα και την απουσία έκφρασης από το πρόσωπό του.
Εδώ μάλιστα, γίνεται και μια σύγκριση με το παίξιμο του Hoffman στο Doubt, στο οποίο ο τελευταίος καταφέρνει μαεστρικά να εκφράζεται με εξαιρετική οικονομία μορφασμών και κινήσεων (ειδικά στη σκηνή της πρώτης αντιπαράθεσης με την καλόγρια και, βοηθούσης της σκηνοθεσίας, μπορείς να δεις να μεταβάλλει το 'προσωπείο' που φοράει με απειροελάχιστες κινήσεις(*)). Και το έργο 'μεγάλη-τα-φτιαχνει-με-πιτσιρικά' το'χω ξαναδεί. Η σκηνοθεσία μπορούσε να τα καταφέρει και καλύτερα, ειδικά στο 'στήσιμο' και την ανάλυση των προσώπων, αφού και αυτό ήταν ένα έργο κυρίως χαρακτήρων και όχι καταστάσεων. Τελος πάντων, είναι θέμα γούστου.
Τώρα, για το Doubt, ίσως να υπερβάλλω και να συγκρίνω ανόμοια πράγματα, αλλά μου φάνηκε σα να έβλεπα Tenessee Williams, ειδικά στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων και την 'λυσσασμένη' αντιπαράθεση μεταξύ των πρωταγωνιστών. Πάντως, θα το ήθελα λιγότερο προβλέψιμο σαν εξέλιξη: λίγο-πολύ, όπως ξανάγραψα, προκειμένου να τιμήσει τον τίτλο του, η τελευταία σκηνή ήταν αναμενόμενη.

(*)Επαναλαμβάνω ότι βοήθησε πολύ και ο σκηνοθετης. Ενα χαρακτηριστικό που μου έμεινε, είναι το 'κράτημα' κάποιων πλάνων 2-3 δευτερόλεπτα μετά τη λήξη ενός διαλόγου, εστιασμένο σε έναν από τους δύο πρωταγωνιστές: ενώ σε άλλες ταινίες κάτι τέτοιο είναι 'ξεχείλωμα' εδώ κατάφερνε να σε βάζει να αναρωτιέσαι για την αλήθεια των όσων είχες δει και ακούσει στην προηγούμενη σκηνή.

Και επισης παρατηρω μια ταση του Χολιγουντ να δειχνει τις γυναικες λιγο πιο αδυναμες και χαζες σε σχεση με τις γυναικες-αντρες σε οχι τοσο παλιοτερες ταινιες, και μαλιστα απο ονοματα γυναικες ηθοποιους ! ! !

Για παράδειγμα?

Είδα εχθές το Μπέντζαμιν μπατον... πολύ καλή ταινία! Αν και 3 ώρες, αλλά σε κρατάει...

Ο χρήστης kostis20 έγραψε:
Eιδε κανεις το 'Κατίν'?

Μου αρέσει που ο Βάιντα, δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα πλέον.
Η ταινία βασίζεται σε ένα χοντροειδέστατο ψέμα και θέλει και να την περάσει σαν ιστορικό ντοκουμέντο.

Ο χρήστης TRAVELLER έγραψε:

Eιδε κανεις το 'Κατίν'?

Μου αρέσει που ο Βάιντα, δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα πλέον.
Η ταινία βασίζεται σε ένα χοντροειδέστατο ψέμα και θέλει και να την περάσει σαν ιστορικό ντοκουμέντο.

Δεν έχω δει την ταινία αλλά δεν αναφέρεται σε αυτό ? Δεν ισχύει ?

Ο χρήστης nass έγραψε:

Eιδε κανεις το 'Κατίν'?

Μου αρέσει που ο Βάιντα, δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα πλέον.
Η ταινία βασίζεται σε ένα χοντροειδέστατο ψέμα και θέλει και να την περάσει σαν ιστορικό ντοκουμέντο.

Δεν έχω δει την ταινία αλλά δεν αναφέρεται σε αυτό ? Δεν ισχύει ?

Με πετυχαίνεις στην έξοδο, γιατί είμαι στη δουλειά. Ναι σε αυτό αναφέρεται και όχι δεν ισχύει. Θα σου πω την εκδοχή μου το βράδυ, όσο μπορώ καλύτερα τεκμηριωμένη.

οι εκτελεσεις στο κατυν ειναι ψεμα η οι ευθυνες που καταλογιζει?

υγ.http://www.youtube.com/watch?v=xKVqPzm134U

Ο χρήστης dirtoulios έγραψε:

Το Reader δε μου γέμισε το μάτι: ισως να φταίει το ότι είχα ακούσει πολλά καλά γι' αυτό -μέσα σ' αυτά ήταν και διθύραμβοι (λέμε τώρα) για την ερμηνεία της Γουινσλετ, που δε με τρέλλανε κιόλας. Το να παίζεις το ρόλο ενός ατόμου με 'μειωμένο καταλογισμό' (για να χρησιμοποιησουμε τον 'politically correct' όρο είναι κάτι εξαιρετικα δύσκολο και εύκολο συνάμα, μια που ακόμα και το δράμα έχει τη μανιέρα του. Και εδώ η Γουινσλετ, ΙΜΗΟ, δεν ξέφυγε από την 'πεπατημένη'.

Χμμμ εγω το ειδα χωρις καν να διαβασω το παραμικρο. ειδα μια φορα το τρειλερ και την εβαλα στο προγραμμα. νομιζω οτι η ερμηνεια της Γουνσλετ αλλα και τα μηνυματα της ταινιας γινονται περισσοτερο κατανοητα απο ανθρωπους που εχουν εμπειρια απο ζωη ! Δεν ηταν τυχαιο που ημουν ο μικροτερος στην καταμεστη αιθουσα Vmax αναμεσα σε παμπολλους 60ρηδες+ .. Ο γυναικειος εγωισμος και η γυναικεια ηλιθιοτητα μεσω αγνοιας ειναι θεματα που κανουν τον θεατη να αναστεναζει !

Ασε που παίζει κι ο αχώνευτος Fiennes (είχα στραβωσει και με το English Patient): με το μόνιμο γυάλινο κουλτουρέ βλέμμα και την απουσία έκφρασης από το πρόσωπό του.

Κι ομως αυτο που σε εσενα φαινεται γυαλινο κουλτουρε ανεκφραστο, σε εμενα φαινεται οτι κρυβει πονο,οτι ειναι μελαγχολικο,βγαζει μια αριστοκρατικη θλιψη! Δεν εχω δει να παιζει σε ταινια που να υποδυεται κατι αλλο! Τον εχω λατρεψει μιας και η πρωτη ταινια που ειδα με την πρωτη κοπελα μου στο σχολειο ηταν το the end of the affair(με την επισης πανμεγιστη julianne)! γουστα οπως ειπες!

Εδώ μάλιστα, γίνεται και μια σύγκριση με το παίξιμο του Hoffman στο Doubt, στο οποίο ο τελευταίος καταφέρνει μαεστρικά να εκφράζεται με εξαιρετική οικονομία μορφασμών και κινήσεων (ειδικά στη σκηνή της πρώτης αντιπαράθεσης με την καλόγρια και, βοηθούσης της σκηνοθεσίας, μπορείς να δεις να μεταβάλλει το 'προσωπείο' που φοράει με απειροελάχιστες κινήσεις(*)). Και το έργο 'μεγάλη-τα-φτιαχνει-με-πιτσιρικά' το'χω ξαναδεί. Η σκηνοθεσία μπορούσε να τα καταφέρει και καλύτερα, ειδικά στο 'στήσιμο' και την ανάλυση των προσώπων, αφού και αυτό ήταν ένα έργο κυρίως χαρακτήρων και όχι καταστάσεων. Τελος πάντων, είναι θέμα γούστου.
Τώρα, για το Doubt, ίσως να υπερβάλλω και να συγκρίνω ανόμοια πράγματα, αλλά μου φάνηκε σα να έβλεπα Tenessee Williams, ειδικά στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων και την 'λυσσασμένη' αντιπαράθεση μεταξύ των πρωταγωνιστών. Πάντως, θα το ήθελα λιγότερο προβλέψιμο σαν εξέλιξη: λίγο-πολύ, όπως ξανάγραψα, προκειμένου να τιμήσει τον τίτλο του, η τελευταία σκηνή ήταν αναμενόμενη.

(*)Επαναλαμβάνω ότι βοήθησε πολύ και ο σκηνοθετης. Ενα χαρακτηριστικό που μου έμεινε, είναι το 'κράτημα' κάποιων πλάνων 2-3 δευτερόλεπτα μετά τη λήξη ενός διαλόγου, εστιασμένο σε έναν από τους δύο πρωταγωνιστές: ενώ σε άλλες ταινίες κάτι τέτοιο είναι 'ξεχείλωμα' εδώ κατάφερνε να σε βάζει να αναρωτιέσαι για την αλήθεια των όσων είχες δει και ακούσει στην προηγούμενη σκηνή.

Παλι θα επαναλαβω οτι και το doubt ηταν ταινια για ανθρωπους με εμπειρια απο ζωη! Εγω πηγα σε παρομοιο σχολειο με τη διαφορα οτι αντι για σφαλιαρες ο διευθυντης κρατουσε ενα κλαδι τριανταφυλλιας(χωρις αγκαθια) και θεριζε παλαμες.. περισσοτερο ενθουσιαστηκα με την Μερυλ παρα με τον Χοφμαν, οπως και στο reader πολυ περισσοτερο εντυπωσιαστηκα απο τον πιτσιρικα παρα απο την Κειτ!

Για παράδειγμα?

Παραδειγμα τρανταχτο η μικροπρεπεια με την οποια οι υπολοιπες γυναικες ναζι που κατα τη διαρκεια της δικης κεντουσαν και εδειχαν με το δαχτυλο την Κειτ, επιρριπτοντας ολες τις ευθυνες πανω της. Η δε Κειτ σαν γυναικα ναζι αντιμετωπιζε την κατασταση τοσο αναλαφρα οπως πραγματικα θα εκανε οποιαδηποτε γυναικα..

Στο doubt ηταν πιο ξεκαθαρο με τις γυναικες κολλημενες στις παραδοσεις ,φοβισμενες να αλλαξουν, ωραιο κοντραστ με τη σκηνη του δειπνου μεταξυ αντρων ιερεων με γελιο και κρασι και γυναικων καλλογριων με σιωπη και τυπικοτητα!

Δεν εχουν σχεση με τις υπερ γυναικες που μας ταιζαν τελευταια!

Λοιπον πολλα ειπα,λιγα ειναι η ουσια! Παντως να ξερεις οτι διαβαζω τις αποψεις σου με εξαιρετικο ενδιαφερον

Εποικοδομητική κουβέντα!

Και θα συμφωνήσω σε πολλά μαζί σου (εκτός του ακατανόμαστου ). Α, και κάτι άλλο: στο προηγούμενο ποστ δεν εστίασα στη μυθοπλασία (ή μη) των ταινιών: αυτό είναι που αρχικά τραβάει κάποιον να δει ένα έργο ή όχι, γι΄ αυτό είδες και τέτοιες ηλικίες στην αίθουσα (σίγουρα δε θα πήγαιναν στο Sin City η στον Hulk). Άσχετα από ανακρίβειες, σεναριακά κενά, αληθοφάνεια πλοκής κλπ. είχε ενδιαφέρον η προσέγγιση του σκηνοθέτη και η 'διδασκαλία' των ηθοποιών.

Τώρα, για τους γυναικείους χαρακτήρες, ειδικά στο Reader: οκ, οι συγκατηγορούμενες της Γουίνσλετ συμπεριφέρθηκαν όπως οιοσδήποτε θα ήθελε να αποφύγει την τιμωρία (κατινίστικα, υποκριτικά, πέστο όπως θες). Από την άλλη η Γουινσλέτ υποδυόταν το άτομο με 'μειωμένο καταλογισμό', ας μην το ξεχνάμε: εξ ού και το 'ανάλαφρο' της προσέγγισής της.

@traveller:
ρίξε εκείνη την ανάλυση για το Katin!

Παίρνω αυτό >Ο χρήστης adis4gr έγραψε:

οι εκτελεσεις στο κατυν ειναι ψεμα η οι ευθυνες που καταλογιζει?

υγ.http://www.youtube.com/watch?v=xKVqPzm134U

που είναι και πιο κοντά σε αυτό που θέλω να πω

Μετά τη ήττα των Γερμανών στο Στάλινγκραντ , ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βερολίνου (βλ Γκαίμπελς) ανακοίνωσε την ανακάλυψη ενός μαζικού τάφου 3.000 Πολωνών αξιωματικών . Στη συνέχεια ο αριθμός αυτός ...μεγάλωσε και ξεπέρασε τις 20.000 (βλ 'Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού') . Μετά τη λήξη του πολέμου το θέμα πέρασε στην 'αρμοδιότητα ' του ΥΠ.ΕΞ των ΗΠΑ (ψυχρός πόλεμος γαρ) .

Φτάνουμε στο 1992 όταν ο Γέλτσιν στην προσπάθεια του να στηρίξει την κήρυξη του ΚΚΣΕ ως παράνομης και αντισυνταγματικής οργάνωσης παρέδωσε στον Βαλέσα 'ντοκουμέντα' σχετικά με την ενοχή των Σοβιετικών στο Κατίν.
Το πόσο χαλκευμένα ήταν φάνηκε στην απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της Ρώσικης Ομοσπονδίας (που κάθε άλλο παρά φιλικά αισθήματα έτρεφε για την ΣΕ) αφού δεν τα συμπεριέλαβε στις αποφάσεις του σχετικά με το ΚΚΣΕ.
Στο παρελθόν είχε αποσιωπηθεί μια σειρά πραγματικών γεγονότων ( CIA/ψυχρός πόλεμος) όπως ότι :
-Στους τάφους βρέθηκαν σφαίρες των Ναζί
-Οι εκτελέσεις είχαν γίνει με τον παραδοσιακό τρόπο των Ναζί.
-Οι ιατροδικαστές τοποθετούσαν χρονικά τις εκτελέσεις την εποχή που οι Γερμανοί είχαν την περιοχή στον έλεγχο τους.
-Η ίδια η αμερικάνικη πρεσβεία , την εποχή εκείνη , βεβαίωνε ότι το έγκλημα διεπράχθη από τους Ναζί.

Θα την δω οπωσδήποτε την ταινία αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα μου θυμίσει το 'the lives of others'. Στο περίπου βέβαια, διότι στην 2η ταινία έχουμε ένα πραγματικό γεγονός (παρακολουθήσεις) που το παρατράβηξαν και το έκαναν κάπως άρρωστο ΙΜΗΟ.
Το λινκ που έδωσε ο nass δεν πρόλαβα να το ανοίξω, ελπίζω να μην αναφέρει όλα όσα έγραψα προηγουμένως