-
Πολλοί φαίνεται να πιστεύουν ότι το πως συμπεριφέρεται κάποιος πίσω από το τιμόνι μπορεί εύκολα να εξάγει συμπεράσματα για το πως φέρεται και στην υπόλοιπη ζωή του. Αφορμή γι αυτό το θέμα ήταν μερικές ερωτήσεις που έκανα για νιοστή φορά στον εαυτό μου και που πιστεύω ότι θα είχε ενδιαφέρον να συζητηθούν κι εδώ - χωρίς βέβαια να ελπίζω σε συμπεράσματα και γενικεύσεις που να περιλαμβάνουν και τον υπόλοιπο οδηγικό πληθισμό της χώρας εκτός 4ΤF (μια και νομίζω ότι το τί θα βγει όλοι, λίγο ή πολύ, το ξέρουμε!).
Λοιπόν, ερωτήσεις: Πόσο συχνά σταματάμε για να αφήσουμε τους άλλους να στρίψουν στο δρόμο που κινούμαστε ή για να αφήσουμε τυχόν περαστικούς να διασχίσουν? 1 στις 2? 1 στις 10? Ή 1 στις 100? Μήπως η έλλειψη οδηγικής αγωγής του Έλληνα μας 'αναγκάζει' να δίνουμε πάντα προτεραιότητα στον εαυτό μας? Πόσο συχνά 'χωνόμαστε' για να προσπεράσουμε όταν ο μπροστινός μας που κινείται υπερβολικά αργά κατά τη γνώμη μας 'κάνει το λάθος' να αφήσει αρκετό χώρο στα δεξιά του [έχω πιάσει και τον εαυτό μου να το κάνει... ]? Κόβουμε ταχύτητα για να αφήσουμε τον άλλο που βγάζει φλας ν' αλλάξει λωρίδα και να μπει μπροστά μας ή επιταχύνουμε ώστε ν'αναγκαστεί να μπει πίσω μας? Περιμένουμε υπομονετικά να περάσουν οι άλλοι για να μπούμε σ'ένα δρόμο ή βγαίνουμε τσαμπουκαλήδικα μέχρι τη μέση και τους κόβουμε για ν΄ αναγκαστούν να σταματήσουν και να περάσουμε?...
Να ξεκινήσω από τον εαυτό μου, και όποιος θέλει ακολουθεί... Δε νομίζω ότι είμαι πιο ευγενικός από τους περισσότερους όταν βιάζομαι (όπως ίσως δείχνει και το παραπάνω που έγραψα) αλλά όταν δεν οδηγώ υπό πίεση χρόνου συνήθως 'βοηθάω' τους άλλους - π.χ. αν κάποιος θέλει να στρίψει στο δρόμο που κινούμαι και δω ότι πίσω μου ακολουθούν πολλοί θα κοιτάξω να κόψω ταχύτητα για να προλάβει να περάσει. Αν πάντως δεν ακολουθεί κανένας ή μόνο 1-2 αυτοκίνητα, θα συνεχίσω κανονικά στις περισσότερες των περιπτώσεων και θα τον αφήσω να στρίψει μετά. Άν κάποιος κάνει το ίδιο για εμένα και με αφήσει να περάσω πρώτος, θα κοιτάξω να του ανταποδώσω την ευγένεια κάνοντας του νόημα με το χέρι μου, μια και δεν πιστεύω ότι είναι 'υποχρέωση' του να καθυστερήσει λίγα δεύτερα για να περάσω... Από την άλλη, αν με κόψει κάποιος κατά την είσοδο σε πλατεία (αλήθεια, πόσοι ξέρουν ποιός έχει προτεραιότητα?) θα κορνάρω εκνευρισνένος με την ελπίδα να τον κάνω να σκεφτεί μήπως (λέω, μήπως...) κάτι δεν έκανε σωστά...
-
Πολλοί φαίνεται να πιστεύουν ότι το πως συμπεριφέρεται κάποιος πίσω από το τιμόνι μπορεί εύκολα να εξάγει συμπεράσματα για το πως φέρεται και στην υπόλοιπη ζωή του. Αφορμή γι αυτό το θέμα ήταν μερικές ερωτήσεις που έκανα για νιοστή φορά στον εαυτό μου και που πιστεύω ότι θα είχε ενδιαφέρον να συζητηθούν κι εδώ - χωρίς βέβαια να ελπίζω σε συμπεράσματα και γενικεύσεις που να περιλαμβάνουν και τον υπόλοιπο οδηγικό πληθισμό της χώρας εκτός 4ΤF (μια και νομίζω ότι το τί θα βγει όλοι, λίγο ή πολύ, το ξέρουμε!).
Λοιπόν, ερωτήσεις: Πόσο συχνά σταματάμε για να αφήσουμε τους άλλους να στρίψουν στο δρόμο που κινούμαστε ή για να αφήσουμε τυχόν περαστικούς να διασχίσουν? 1 στις 2? 1 στις 10? Ή 1 στις 100? Μήπως η έλλειψη οδηγικής αγωγής του Έλληνα μας 'αναγκάζει' να δίνουμε πάντα προτεραιότητα στον εαυτό μας? Πόσο συχνά 'χωνόμαστε' για να προσπεράσουμε όταν ο μπροστινός μας που κινείται υπερβολικά αργά κατά τη γνώμη μας 'κάνει το λάθος' να αφήσει αρκετό χώρο στα δεξιά του [έχω πιάσει και τον εαυτό μου να το κάνει... ]? Κόβουμε ταχύτητα για να αφήσουμε τον άλλο που βγάζει φλας ν' αλλάξει λωρίδα και να μπει μπροστά μας ή επιταχύνουμε ώστε ν'αναγκαστεί να μπει πίσω μας? Περιμένουμε υπομονετικά να περάσουν οι άλλοι για να μπούμε σ'ένα δρόμο ή βγαίνουμε τσαμπουκαλήδικα μέχρι τη μέση και τους κόβουμε για ν΄ αναγκαστούν να σταματήσουν και να περάσουμε?...
Να ξεκινήσω από τον εαυτό μου, και όποιος θέλει ακολουθεί... Δε νομίζω ότι είμαι πιο ευγενικός από τους περισσότερους όταν βιάζομαι (όπως ίσως δείχνει και το παραπάνω που έγραψα) αλλά όταν δεν οδηγώ υπό πίεση χρόνου συνήθως 'βοηθάω' τους άλλους - π.χ. αν κάποιος θέλει να στρίψει στο δρόμο που κινούμαι και δω ότι πίσω μου ακολουθούν πολλοί θα κοιτάξω να κόψω ταχύτητα για να προλάβει να περάσει. Αν πάντως δεν ακολουθεί κανένας ή μόνο 1-2 αυτοκίνητα, θα συνεχίσω κανονικά στις περισσότερες των περιπτώσεων και θα τον αφήσω να στρίψει μετά. Άν κάποιος κάνει το ίδιο για εμένα και με αφήσει να περάσω πρώτος, θα κοιτάξω να του ανταποδώσω την ευγένεια κάνοντας του νόημα με το χέρι μου, μια και δεν πιστεύω ότι είναι 'υποχρέωση' του να καθυστερήσει λίγα δεύτερα για να περάσω... Από την άλλη, αν με κόψει κάποιος κατά την είσοδο σε πλατεία (αλήθεια, πόσοι ξέρουν ποιός έχει προτεραιότητα?) θα κορνάρω εκνευρισνένος με την ελπίδα να τον κάνω να σκεφτεί μήπως (λέω, μήπως...) κάτι δεν έκανε σωστά...
-
Πολλοί φαίνεται να πιστεύουν ότι το πως συμπεριφέρεται κάποιος πίσω από το τιμόνι μπορεί εύκολα να εξάγει συμπεράσματα για το πως φέρεται και στην υπόλοιπη ζωή του. Αφορμή γι αυτό το θέμα ήταν μερικές ερωτήσεις που έκανα για νιοστή φορά στον εαυτό μου και που πιστεύω ότι θα είχε ενδιαφέρον να συζητηθούν κι εδώ - χωρίς βέβαια να ελπίζω σε συμπεράσματα και γενικεύσεις που να περιλαμβάνουν και τον υπόλοιπο οδηγικό πληθισμό της χώρας εκτός 4ΤF (μια και νομίζω ότι το τί θα βγει όλοι, λίγο ή πολύ, το ξέρουμε!).
Λοιπόν, ερωτήσεις: Πόσο συχνά σταματάμε για να αφήσουμε τους άλλους να στρίψουν στο δρόμο που κινούμαστε ή για να αφήσουμε τυχόν περαστικούς να διασχίσουν? 1 στις 2? 1 στις 10? Ή 1 στις 100? Μήπως η έλλειψη οδηγικής αγωγής του Έλληνα μας 'αναγκάζει' να δίνουμε πάντα προτεραιότητα στον εαυτό μας? Πόσο συχνά 'χωνόμαστε' για να προσπεράσουμε όταν ο μπροστινός μας που κινείται υπερβολικά αργά κατά τη γνώμη μας 'κάνει το λάθος' να αφήσει αρκετό χώρο στα δεξιά του [έχω πιάσει και τον εαυτό μου να το κάνει... ]? Κόβουμε ταχύτητα για να αφήσουμε τον άλλο που βγάζει φλας ν' αλλάξει λωρίδα και να μπει μπροστά μας ή επιταχύνουμε ώστε ν'αναγκαστεί να μπει πίσω μας? Περιμένουμε υπομονετικά να περάσουν οι άλλοι για να μπούμε σ'ένα δρόμο ή βγαίνουμε τσαμπουκαλήδικα μέχρι τη μέση και τους κόβουμε για ν΄ αναγκαστούν να σταματήσουν και να περάσουμε?...
Να ξεκινήσω από τον εαυτό μου, και όποιος θέλει ακολουθεί... Δε νομίζω ότι είμαι πιο ευγενικός από τους περισσότερους όταν βιάζομαι (όπως ίσως δείχνει και το παραπάνω που έγραψα) αλλά όταν δεν οδηγώ υπό πίεση χρόνου συνήθως 'βοηθάω' τους άλλους - π.χ. αν κάποιος θέλει να στρίψει στο δρόμο που κινούμαι και δω ότι πίσω μου ακολουθούν πολλοί θα κοιτάξω να κόψω ταχύτητα για να προλάβει να περάσει. Αν πάντως δεν ακολουθεί κανένας ή μόνο 1-2 αυτοκίνητα, θα συνεχίσω κανονικά στις περισσότερες των περιπτώσεων και θα τον αφήσω να στρίψει μετά. Άν κάποιος κάνει το ίδιο για εμένα και με αφήσει να περάσω πρώτος, θα κοιτάξω να του ανταποδώσω την ευγένεια κάνοντας του νόημα με το χέρι μου, μια και δεν πιστεύω ότι είναι 'υποχρέωση' του να καθυστερήσει λίγα δεύτερα για να περάσω... Από την άλλη, αν με κόψει κάποιος κατά την είσοδο σε πλατεία (αλήθεια, πόσοι ξέρουν ποιός έχει προτεραιότητα?) θα κορνάρω εκνευρισνένος με την ελπίδα να τον κάνω να σκεφτεί μήπως (λέω, μήπως...) κάτι δεν έκανε σωστά...
-
-
Πάντα δίνω προτεραιότητα στο πεζούς ακόμα και χωρίς να υπάρχει διάβαση, με αποτέλεσμα να εισπράττω τα 'εύσημα της ανοιχτής παλάμης' και αμέτρητα απελπισμένα κορναρίσματα πίσω μου.
-
Σχεδόν πάντα προσπερνώ από δεξιά, όταν πάνε στην αριστερή λωρίδα με 50 χμ/ώρα, πάντα όμως κοιτώντας καθρέπτη και με το γκάζι στο πάτωμα. Είναι πολύ επικίνδυνο να πρσπερνάμε από δεξιά και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι τα το κάνουμε αστραπιαία.
-
Σχεδόν πάντα βρίζω τις γυναίκες οδηγούς (έχουν δει πολλά τα μάτια μου..) αλλά ποτέ δε χειρονομώ.
-
Ποτέ δεν άντεξα, δεν αντέχω και δεν πρόκειται να αντέξω τους 'other seat drivers' που λέει και ο Δήμου!! (είχε πριν κανα μήνα ένα καταπληκτικό άρθρο και η Ακρίτα στα 'Νέα', για τους 'other seat drivers'. Απίστευτο γέλιο!!!)
Αυτά
-
-
'Οση είναι και η παιδεία μας.
-
Ο χρήστης technik έγραψε:
'Οση είναι και η παιδεία μας......και η καλλιέργειά μας!!!....
Πολλές φορές είμαι απαράδεκτος!!Σε γενικές γραμμές πάντως προσπαθώ να φιλοσοφώ τα πράγματα!!
-
Τις τελευταίες μέρες, έχω αρχίσει να κάνω προσπάθεια να γίνω Ευρωπαίος (μερικοί μπορεί να θυμάστε το ποστ μου σε άλλο θέμα) και πάω καλά, νομίζω. Στρίβοντας με πορτοκαλί αφήνω τους πεζούς να περνούν (αφού έχουν πράσινο) και τρώω πολύ βρίσιμο από τους πίσω (ευτυχώς είναι χειμώνας και έχουμε όλοι κλειστά παράθυρα ). Αφήνω να μπαίνουν στη λωρίδα μου, χωρίς να χώνομαι μπροστά, παραχωρώ προτεραιότητα στα αυτοκίνητα που έρχονται από κάθετους δρόμους, συνεχίζω να μη παρκάρω διπλοσειρά (ούτε για 5'), η κόρνα μου παραμένει αχρησιμοποίητη (τι την πλήρωσα ο μ@@@@@ς ) και γενικά πάω πολύ ωραία. Να σας πω την αμαρτία μου, νομίζω ότι γυρνάω και πιο ήρεμος σπίτι.
Σήμερα όμως...πίσω μου στο φανάρι βιαστική 30άρα οδηγός RAV4 με δερμάτινο σαλόνι, χωρίς ζώνη, με την κορούλα της ανάμεσα στις θέσεις οδηγού-συνοδηγού, επίσης χωρίς ζώνη κόρναρε πριν να ανάψει το πράσινο για να ξεκινήσω... Ο Ισπανός βράχος για 5', και μόλις πέρασαν και φόρτωσα, έφαγε ένα 0-60 που θα το ψάχνει για καιρό! Α, και η εμπλοκή της όπισθεν δεν είναι άσχημη λύση...Απλά για εκφοβισμό!
-
Εγώ έχω παρατηρήσει ότι περνώντας τα χρόνια ( ωριμάζουμε - μαθαίνουμε ) αλλάζω προς το σωστότερο. Τώρα πιά σταματώ πάντα στους πεζούς , παραχωρώ προταιρεότητα .κλπ .........και ότι άλλο χαρακτηρίζει την οδηγική ευγένεια.
Βέβαια άνθρωπος είμαι και τα συναισθήματα της στιγμής επηρεάζουν το οδήγημα μου ( άγχος - βιασύνη - νεύρα ) αλλά όλο και λιγοστεύουν αυτές οι στιγμές.
Λίγο χαλάρωμα μας βοηθάει όχι μόνο να οδηγούμε καλύτερα αλλά και να αντιμετωπίζουμε ψυχραιμότερα τους άλλους οδηγούς.Μουσική ;;........
-
Εγώ, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, βγάζω το καπέλο στην πλειοψηφία των οδηγών στη Θεσσαλονίκη, και δεν είναι θέμα εντοπιότητας διότι δεν είμαι από Θεσσαλονίκη.
Παρατηρούσα από την αρχή που ήρθα εδώ τους οδηγούς να φέρονται περιέργως σωστά.
Στα φανάρια οι περισσότεροι σταματούν πίσω από τις διαβάσεις των πεζών.
Όταν κάποιος βγάλει τη μούρη από κάποιο μικρό στενό για να περάσει ένα πιο κεντρικό δρόμο, σχεδόν πάντα δίνεται προτεραιότητα.
Η κόρνα δεν χρησιμοποιείται συχνά εδώ πάνω κατά-και-πρίν την εκκίνηση στα πράσινα φανάρια.
Ο ένας οδηγός, συνήθως, ευχαριστεί τον οδηγό που έδωσε προτεραιότητα.Ασφαλώς τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι οι οδηγοί στη Θεσσαλονίκη αποτελούν και υπόδειγμα οδηγικής συμπεριφοράς, αλλά σίγουρα είναι ένα καλό παράδειγμα, μία πιο σωστή εικόνα από αυτές που έχουμε συνηθίσει έως τώρα και τουλάχιστον εγώ, σε διάφορες πόλεις...Αθήνα, Πάτρα, Σέρρες, Αγρίνιο, Ιωάννινα, Ηράκλειο κτλ κτλ....
-
οι ρυθμοί μου στο τιμόνι επηρρεάζονται κυρίως από τη διαθεσή μου. Έχω κάποια στάνταρ θετικά στοιχεία, όπως ότι δεν παρκάρω ποτέ παράνομα ή σε σημεία που ενοχλώ την ορατότητα, ποτέ δεν σταματώ σε διαβάσεις στο φανάρι, σπάνια ρισκάρω να κόψω το άλλο ρεύμα σε πέρασμα από φανάρι, χρησιμοποιώ το φλας σχεδόν πάντα, ενώ κορνάρω δύσκολα, αλλά όχι σπάνια.
Από εκεί και πέρα, εάν βιάζομαι θα οδηγήσω ατομικιστικά, αλλά ποτέ αντικοινωνικά, πχ χωσίματα από δεξιά και λοιπές ανωριμότητες. Απλά θα οδηγώ με αυτοσκοπό την σβελτάδα: πορτοκαλοκόκκινα, ψάξιμο της πιο γρήγορης λωρίδας, μικρές αποστάσεις κτλ. Σε ήρεμη διάθεση [60-% του χρόνου μου στο τιμόνι] θα παραχωρήσω εύκολα προτεραιότητα, θα σταματήσω στο πορτοκαλί [κάποιοι το έχουν κόκκινο πανί αυτό] και δεν θα ανεβάσω στροφές. Κάποιες φορές αργά το βράδυ, πολύ πιο σπάνια πλέον, θα βγω παγανιά για να σκίσω το αυτοκίνητο για εμένα. Κάπου στις 2 το βράδυ, με καλή πίεση στα ελαστικά [δεν τρέχω ποτέ με κακή πίεση], προς ΑγΣτέφανο, Διόνυσο, κτλ.
Λάθη κάνω αρκετά αλλά μικρά, συνήθως στην αρχή της διαδρομής ή όταν είμαι κουρασμένος. Η χρήση της κόρνας είναι κάτι που με έχει απασχολήσει πολύ. Με ενοχλεί ο θόρυβος, οπότε και την χρησιμοποιώ δύσκολα. Κάποιες φορές υπερβάλλω σε αυτό. Πχ πρόσφατα πήγα αν συγκρουστώ με μικρή ταχύτητα με κυρία που παραβίασε το stop στην Κηφισσιά ενώ κοιτούσε τις βιτρίνες, κι εγώ δεν της κόρναρα παρά όταν το κατάλαβε ως διαμαρτυρία. Αντίθετα, στα χωσίματα είμαι αμείλικτος. Άλλωστε είναι είναι εσκεμμένη παραβίαση προτεραιότητας και είμαι από τους λίγους που δεν θα διστάσουν να κατέβουν για μπουνιές γι' αυτό το θέμα [απλά δεν μου έχει τύχει ο μέγα-κάφρος, που θα θέλει τα ρέστα πέραν των λεκτικών του προκλήσεων και χειρονομιών].
-
Δυστυχώς το πως οδηγώ εξαρτάται πάρα πολύ από τα κέφια που έχω...
Όταν είμαι ok είμαι σε γενικές γραμμές μια χαρά σαν οδηγός...ευγενικότατος με τις παραχωρήσεις μου και τις υποχωρήσεις.
Όταν βιάζομαι ή δεν είμαι στα κέφια μου, τα πράγματα αλλάζουν . ΠΟΤΕ όμως παρανομίες.
Απλά δεν θα αφήσω να περάσει κάποιος άλλος, κορνάρω απίστευτα πολύ!,ή δεν θα αφήσω κάποιον που έχει βγάλει φλας κλπ κλπ αλλά πότε ας πούμε δεν πρόκειται να διπλοπαρκάρω ή να περάσω με κόκκινο ή STOP !!!
Απλά δεν θα κάνω κάτι που **θα μπορούσα **να κάνω για να διευκόλυνση κάποιου. -
Είναι πολλές περιπτώσεις που προσπαθείς να αγιάσεις αλλά οι συνθήκες δεν σε αφήνουν. Όταν είμαι στο κέντρο πολύ σπάνια αφήνω να περάσει πεζός εκτός από διάβαση γιατί θα έπρεπε να σταματώ κάθε δυο μέτρα. Οι περισσότεροι κινούνται λες και είναι σε πλατεία και δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους τις διαβάσεις ή τα φανάρια. Δεν κλείνω ποτέ διασταύρωση ακόμα και αν έχω πράσινο, αφήνω τις περισσότερες φορές προτεραιότητα σε όποιον θέλει να μπει στην λουρίδα μου ή να κόψει κάθετα το δρόμο εκτός αν δεν υπάρχει πίσω μου αυτοκίνητο και είναι άσκοπο να σταματήσω αφού μετά από εμένα είναι άδειος ο δρόμος και θα περάσει αυτός που περιμένει. Προσπαθώ να είμαι ευγενικός με τους άλλους και να συγχωρώ τις αβλεψίες ή τα λάθη τους αν και ομολογώ ότι δεν τα καταφέρνω πάντα. Εκνευρίζομαι και συχνά κάνω και παρατήρηση σε όσους πετούν σκουπίδια στον δρόμο ή έχουν τα παιδιά χωρίς ζώνη, στην αγκαλιά τους ή ανάμεσα στα καθίσματα. Επίσης με εκνευρίζει πολύ το σημειωτόν αν και ευτυχώς οι διαδρομές εντός των τειχών είναι λίγες και επιπλέον οι αποστάσεις είναι μικρές και το μαρτύριο δεν κρατά πολύ ώρα. Αλήθεια πως το αντέχετε οι Αθηναίοι είμαι περίεργος.
-
Γενικά προσπαθώ να διευκολύνω τους άλλους,όπως θα θελα να κάνουν και οι υπόλοιποι για μένα.Π.χ. αφήνω κάποιον να μπει σε από διασταύρωση σε μποτιλιάρισμα,ή κάνω υπομονή όταν κάποιος παρκάρει/ξεπαρκάρει εμποδίζοντας την κίνηση.Έχει που έχει το ζόρι του,δε κερδίζω τίποτα αν κορνάρω...Προπάντως δεν αμελώ να κάνω κάποιο νεύμα ευχαριστίας προς αυτούς που μου φέρονται ευγενικά,έχω προσέξει ότι βοηθάει.
-
γενικα προσπαθω να ειμαι ευγενικος αλλα πολλεσ φορεσ παιζει ρολο και η διαθεση
τωρα για την παραχωρηση προτεραιοτητας και την εισοδο στην λωριδα εξαρταται και απο τον τροπο που ο αλλος θα το 'ζητησει' πχ να παει να μου χωθει χωρις φλας
κορνα δεν χρησημοποιω συχνα (σχεδον καθολου για να ειμαι ακριβης)
για να την χρησιμοποιησ θα πρεπει να μου σπασει καποιος πολυ τα νευρα
-
Πάντα ξεκινώ με την διάθεση να είμαι πάρα πολύ ευγενικός και με τους άλλους οδηγούς και με τους πεζούς, προτεραιότητες, διευκολύνσεις, όλα αυτά... Μέχρι όμως να πετύχω το πρώτο 'γαιδούρι' είτε σε αυτοκίνητο είτε πεζό που νομίζει ότι ο δρόμος και οι διαβάσεις είναι δική του αποκλειστικά περιουσία και αδιαφορεί προκλητικά για τους άλλους. Τότε αρχίζουν οι ανοιχτές παλάμες, τα κορναρίσματα, τα μπινελίκια... Όλοι παίρνουν ότι τους αξίζει!
Να σας πω ένα συμβάν να γελάσετε; Κυρία γύρω στα 30-35, πεζή, με δύο παιδάκια, πετάγεται από το πουθενά να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο ενώ έχει κόκκινο για τους πεζούς. Ευτυχώς πηγαίνω με 10 και δεν τους πατάω, ξεπερνάω το σοκ, ανοίγω το παράθυρο και της φωνάζω : 'ΓΙΑΓΙΑ ΕΧΕΙ ΚΟΚΚΙΝΟ!!!' Ακόμα γελάω!
-
Προσπαθώ να είμαι ευγενικός και να μην εμποδίζω γενικά, και συνήθως να εξυπηρετώ αφήνοντας κάποιον να διασχίσει διασταύρωση ή να στρίψει μπροστά μου, ειδικά αν έχω ψυχολογήσει τον πίσω μου ότι δε θα το έκανε. Αποφεύγω να κορνάρω αλλά το κάνω όταν κάποιος μπει μπροστά μου σε φανάρι.
Δυστυχώς έχω διαπιστώσει ότι σχεδόν πάντα κάτι μου φταίει στους άλλους οδηγούς (χωρίς να σκέφτομαι ότι εγώ τα κάνω όλα σωστά), αλλά κάποιες φορές που βλέπω σωστές κινήσεις από άλλους χαίρομαι (και σκέφτομαι μήπως διαβάζουν 4Τ ). Όταν με εξυπηρετεί κάποιος, πάντα του κάνω νεύμα για ευχαριστώ και χαίρομαι όταν με ευχαριστούν οι άλλοι σε τέτοιες περιπτώσεις.
Δε συνηθίζω να κολλάω στον μπροστινό, το κάνω μόνο όταν βλέπω κάποιον να θέλει να χωθεί ανάμεσα χωρίς φλας (δε μου αρέσω έτσι εκδικητικός αλλά έχω μπουχτίσει με τους έξυπνους ). Όταν κάποιος μου σπάσει τα νεύρα, οδηγώ νευρικά για τα επόμενα δευτερόλεπτα, ίσως και λεπτά αλλά λυπάμαι να ταλαιπωρώ το αυτοκίνητό μου για χάρη κάποιου άλλου. Σε αυτό το διάστημα συνήθως κάνω τουλάχιστον μια χοντράδα
Ποτέ δε διπλοπαρκάρω, ούτε σταματάω σε σημείο που εμποδίζω, και πάντα χρησιμοποιώ τα φλας. Δεν περνάω με κόκκινο (ούτε μεταμεσονύχτιες ώρες) γιατί σκέφτομαι ότι αν έχω την ατυχία να τρακάρω στο επόμενο λεπτό, θα αναρωτιέμαι για πάντα αν θα είχα τρακάρει αν δεν είχα περάσει με κόκκινο .
Προσπαθώ να αφήνω τους πεζούς να περνάνε, αλλά δε μπορώ να το κάνω πάντα γιατί με επηρεάζει αυτός που ακολουθεί, και προσπαθώ να προσαρμόζομαι στο ρυθμό του μπροστά και του πίσω σεβόμενος τον τρόπο οδήγησής τους.
Σε βρίσιμο και χειρονομίες έχω καταφύγει ελάχιστες φορές. Τον τελευταίο καιρό με έχω συλλάβει αρκετές φορές να εκφράζω λεκτικά τη δυσανασχέτησή μου, κυρίως όταν είμαι μόνος μου στο αυτοκίνητο. -
Είμαι ένας πολύ καλός οδηγός. Δεν ανέχομαι όμως μερικά πράγματα.
α) Πας και κάθεσαι πρώτος στο φανάρι. Ε, ας έχεις τουλάχιστον το στοιχειώδες τακτ για να παρακολουθείς και πότε θα ανάψει πράσινο! Κι αν δεν αφήσεις το φρένο μόλις ανάψει κόκκινο για τους πεζούς, εγώ θα έχω το χέρι μου στην κόρνα, γι'αυτό άλλωστε υπάρχει. Γιατί βιάζομαι. Βιάζομαι να ξεκινήσω, όχι όμως απαραίτητα για να πάω γρήγορα.
β) Οδηγώ μια μάζα 4,5 μέτρων, 1300 κιλών, μαζί με μένα και τα καύσιμα είμαστε 1,5 τόνος περίπου. Είσαι ένα ανθρωπάκι 60-90 κιλών. Τι νομίζεις, ότι θα σου δώσω προτεραιότητα? Ξέρεις πόση βενζίνη θα κάψω παραπάνω για να σταματήσω και να ξαναξεκινήσω? Σε ξέρω κι από χθες για να στα χαρίσω?
γ) Δεν έχει καμία σημασία που περιμένεις στη διάβαση. Βγάζω το άχτι μου πάνω σου για τους άλλους που δεν περιμένουν στη διάβαση, και δε σταματάω. Πόσο μάλλον δε, όταν δεν έχει φανάρι. Ετσι κι αλλιώς οι περισσότερες διαβάσεις στην Ελλάδα είναι ξεβαμμένες, πού να καταλάβω ότι έχει διαγράμμιση κάτω?
γ) Γιατί να σου κάνω χώρο να χωθείς ανάμεσα? Πιο μάγκας είσαι εσύ από μένα? Οχι κύριε, θα κολλάω στον μπροστινό μου. Να πας αλλού να χωθείς.
δ) Τι πάει να πει βγαίνεις από στενό σε κεντρικό δρόμο? Κι εγώ που κινούμαι στην πορεία μου γιατί να σταματήσω? Αν ήταν έτσι τότε και τα τραίνα θα σταματούσαν για να περάσω εγώ με το τουτού!
ε) Γυναίκα οδηγός = κίνδυνος θάνατος, ακόμα και εν δυνάμει. Θα το φάνε το βρίσιμό τους. Ακόμα κι αν δεν έκαναν κάτι λάθος μπροστά μου, δεν μπορεί, κάτι θα έκαναν πιο πριν.
στ) Θα παρκάρω όπως θέλω, όπου θέλω, όποτε θέλω για να κάνω τη δουλειά μου. Τέλη κυκλοφορίας πληρώνω, φόρους πληρώνω, δημοτικά τέλη πληρώνω. Δικοί μου είναι οι δρόμοι. Στο κάτω κάτω όλοι το κάνουν, ποιος είσαι εσύ που θα μου κάνεις κήρυγμα? Ωχ αδερφέ!
ζ) Είσαι μάγκας? Κατέβα κάτω να το αποδείξεις!
(Τα παραπάνω είναι φανταστικά και οιαδήποτε σχέση με αληθινά γεγονότα ή πρόσωπα είναι εντελώς τυχαία. Ουσιαστικά αντιλαμβάνεστε πως αυτά είναι δειγματοληπτικά κάποια από τα πράγματα για τα οποία θλίβομαι όταν κυκλοφορώ στο δρόμο και τα βλέπω να συμβαίνουν)
-
περισσοτερο ευγενικος απο το στανταρ των υπολοιπων ιθαγενων της χωρας!
-
Μέχρι και πριν από 4 χρόνια, θα έλεγα ότι η οδήγησή μου ήταν τουλάχιστον απαράδεκτη (διανομέας με αυτοκίνητο στην Αθήνα). Τα τελευταία χρόνια είμαι στο δημόσιο και μάλλον λόγο έλλειψης άγχους πια, έχει αλλάξει και η οδήγησή μου κατακόρυφα. Αδιαφορώ σχεδόν για όλα (είμαστε και Έλληνες, μην το ξεχνάμε).
Το να παραχωρήσω προτεραιότητα όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες το θεωρώ κάτι το φυσιολογικό, το να μην κορνάρω ακόμα πιο φυσιολογικό, το να μην χώνομαι σίγουρο αλλά μην μου κολλάς από πίσω βρε αδερφέ μέσα στην Αθήνα (Στην εθνική δεν θα χρειαστεί...έχω κάνει άκρη από ώρα)...είπαμε...είμαστε Έλληνες -
Σε γενικες γραμμες θα ελεγα πως ειμαι πολυ ηρεμος οταν οδηγω, δυσκολα εκνευριζομαι απο ταρζανιες των αλλων. Παραχωρω προτεραιοτητες για να διευκολυνω αλλους οδηγους που κανενας δεν τους αφηνει να βγουνε, και η χρηση της κορνας γινεται μονο οταν ειναι απολυτως απαραιτητη (για να τραβηξω την προσοχη αυτου που μπορει να πεσει πανω μου, και για να κραξω μη σωστες συμπεριφορες)
Σε γενικες γραμμες μου αρεσει να τηρω το σαβουαρ βιβρ της οδηγησης και να μην ενοχλω τους αλλους...
PS: μαλιστα η οδικη συμπεριφορα ηταν και ενας απο τους λογους που με οδηγησε σε παραιτηση απο την δουλεια μου, μιας και το αφεντικο ηθελε να πηγαινω 'φετες'με το αμαξι της εταιριας χωρις να εχω ιερο και οσιο... κατι που με εβρισκε καργα αντιθετο. Παντως τα αφεντικα τελικα αληθευει πως ειναι ηθικοι αυτουργοι πολλες φορες για ταρζανιες υπαλληλων (πχ courrier...)
Αυτοκριτική: Πόσο ευγενικοί είμαστε πίσω από το τιμόνι;