My future classic!
Ένα παρεξηγημένο αυτοκίνητο. Tο Duna ξεκίνησε την καριέρα του στην Ελλάδα το 1987 και την τελείωσε άδοξα μόλις δύο χρόνια μετά.
Στη Βραζιλία, όπου και ξεκίνησε η παραγωγή του το 1985 (αν δεν κάνω λάθος) ως παραλλαγή του Uno (το οποίο είχε διαφοροποιήσεις σε σχέση με το ευρωπαϊκό μοντέλο), επωλείτο αρχικά ως δίπορτο (Premio) και αργότερα ακολούθησαν εκδόσεις 4πορτες sedan και 3πορτες/5πορτες station wagon (Elba), κυρίως για εξαγωγή (με σήματα Duna/Duna Weekend).
Στην Αργεντινή, το αυτοκίνητο κατασκευαζόταν με μικρές διαφορές (πχ το ταμπλώ ήταν αυτούσιο από το Uno). Όντας ιδιαίτερα αγαπητό από τους Αργεντίνους, η παραγωγή του συνεχίστηκε μέχρι λίγα χρόνια πριν με κάποια facelift.
Στην Ιταλία, όπου το βραζιλιάνικο μοντέλο επίσης εξήχθη, δε γνώρισε ποτέ την αποδοχή των αγοραστών και κατέληξε να είναι το βασικό μοντέλο σε εταιρείες ενοικιάσεως αυτοκινήτων. Η εισαγωγή του στη γείτονα χώρα διεκόπη το 1990 για να συνεχίσει λίγο καιρό μετά να πωλείται μόνο η station wagon έκδοση (Elba πλέον αντί για Duna Weekend) με τα σήματα της Innocenti (ενώ λίγο καιρό αργότερα εισήχθη και η βραζιλιάνικη έκδοση του Uno ως Innocenti Mille).
Οι βασικοί κινητήρες ήταν ο 1116cc με τα 58 άλογα, και ο 1301cc με 68 άλογα, ενώ διατίθετο κι ένας diesel 1697cc. Στην Αργεντινή κυκλοφόρησε και με κινητήρα 1500cc ενώ αργότερα οι βενζινοκινητήρες αυτοί αντικαταστάθηκαν από τους motor Tipo 1.4 και motor Tipo 1.6.
Όσον αφορά το δικό μου, έχει κάπου 240.000 χιλιόμετρα, έχει κάνει ρεκτιφιέ στα 160.000 χλμ, δεν έχει κανένα σοβαρό τρακάρισμα στο ενεργητικό του (και ούτε θέλω να υπάρξει!) δεν έχει σκουριές, καίει λάδια σε λογικά πλαίσια , το χρώμα του δεν έχει ξεθωριάσει, τα καθίσματα και οι ταπετσαρίες δεν έχουν ξεφτίσει και οι μόνες σοβαρές βλάβες που έβγαλε είναι ένα δυναμό (κόπηκε ο ιμάντας από αμέλεια αντικατάστασης και), ένα μοτέρ καθαριστήρα (κόλλησε αλλά δεν έκαψε την ασφάλεια και λίγο έλειψε να γίνει το αυτοκίνητο φλαμπέ) κι ένα ψυγείο (τρύπησε η –πλαστική- σωλήνα στα καλά καθούμενα).
Με κανονικές πινακίδες ή κλασσικές, με πιστοποιήσεις ή μη, το αυτοκίνητο αυτό θεωρώ ότι είναι ήδη κλασσικό και σπάνιο στην Ελλάδα, αφού όλα τα Duna (ελάχιστα ομολογουμένως) που έχω δει είναι σε άθλια κατάσταση. Έμαθα να οδηγώ σε αυτό (το εκπαιδευτικό Corsa δεν πιάνεται) , έχω κάνει ταξίδια χειμώνα-καλοκαίρι, έχω πάει στα χιόνια, έχω κολλήσει σε λάσπες, έχω στρίψει εκεί που δεν περίμενα να στρίψει το αυτοκίνητο ποτέ έχοντας γλιτώσει έτσι εμένα και τους συνεπιβάτες μου από το ατύχημα. Απλά το αγαπάω.
