Αυτή η εξόρμηση ήταν να γίνει στις 19-5-2024 αλλά ακυρώθηκε στο ύψος των Τρικάλων λόγω της αφρικανικής σκόνης που είχε κατακλύσει την ατμόσφαιρα. Θυμάμαι ότι είχα υποστεί ένα μικρό σοκ όταν έφτασα στα Τρίκαλα καθώς δε μπορούσα να διακρίνω καν τον Κόζιακα, ένα βουνό που δεσπόζει στην περιοχή και βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Τελικά είχα καταλήξει στα Άγνωστα Μετέωρα για όποιον θυμάται, για όποιον δε θυμάται αξίζει να ρίξει μια ματιά σε εκείνο το ταξιδιωτικό καθώς οι εικόνες ήταν φανταστικές.

Εύλογα θα αναρωτηθείτε, για ποιό λόγο ήθελα την ατμόσφαιρα καθαρή για πάω στον Όρλιακα, ένα ιστορικό βουνό του νομού Γρεβενών? Ο πυρήνας της συγκεκριμένης εξόρμησης ήταν η φωτογράφιση της πέτρινης μορφής του Δία πάνω από το Σπήλαιο Γρεβενών από μια απόσταση 2 χιλιόμετρα περίπου. Από εκεί θα είχα την καλύτερη οπτική και όπως αντιλαμβάνεστε αυτό προϋποθέτει καθαρή ατμόσφαιρα.

Τι καλύτερο λοιπόν από μια καθαρή και κρύα μέρα στα τέλη του Νοέμβρη παρέα με πανέμορφα φθινοπωρινά χρώματα?

Σίγουρα αυτό που σκόπευα να κάνω συνολικά ήταν υπερβολή για τα χειμωνιάτικα δεδομένα, είτε από άποψη χιλιομέτρων (περίπου 950 συνολικά σε μια μέρα) είτε από άποψη κατάστασης του τερέν στα γύρω χώματα. Το ευτυχές είναι ότι οι δρόμοι είναι γρήγοροι μέχρι πάνω οπότε έφτασα σχετικά σύντομα στο Παρόρειο από όπου θα διέκρινα τον Δία.

Στο βάθος διακρίνεται ο αιχμηρός Όρλιακας και το Σπήλαιο Γρεβενών. Πολλοί μπερδεύονται από αυτήν την άγρια κορυφή και νομίζουν ότι είναι και η ψηλότερη του βουνού αλλά η κορυφή βρίσκεται προς τα αριστερά σε ένα πολύ ήπιο πλάτωμα και έχει υψόμετρο 1.975m, κατατάσσοντας αυτό το βουνό στην 198η θέση βάσει ύψους.

Για ευνόητους λόγους επιστρατεύτηκε η ψηφιακή φωτογραφική μηχανή μου. Η απόσταση είναι μεγάλη και δύσκολα ένα κινητό θα μπορέσει να ανταποκριθεί επαρκώς στις απαιτήσεις. Οι πιο παρατηρητικοί ήδη διακρίνατε το πρόσωπο του Δία στα δεξιά.

Ο Όρλιακας πήρε το ονομά του από τα ουρλιαχτά των λύκων που ακούγονταν τα βράδια. Υπολογίζεται πως είναι ένα από τα αρχαιότερα βουνά της χώρας με ηλικία περίπου 300 εκατομμύρια χρόνια. Είναι η 3η που τυγχάνει να φωτογραφίζω με τις υπόλοιπες δύο να βρίσκονται στο Στεφάνι Ολύμπου και στον Ψηλόβραχο Ευρυτανίας αντίστοιχα. Μια πιο κοντινή λήψη στην πέτρινη μορφή του Δία.

Ο σταυρός πάνω σε ένα εικονοστάσι μου έδωσε μια θαυμάσια ιδέα να συνδυάσω την αρχαία δωδεκαθεϊστική εποχή με την πρωτοχριστιανική μονοθεϊστική περίοδο η οποία τελικά επικράτησε μέχρι και σήμερα.

Από το Παρόρειο σκόπευα να κατεβω έναν χωματόδρομο ο οποίος έδειχνε να καταλήγει σε ένα ξέφωτο. Όλα ξεκίνησαν καλά στην αρχή αλλά οι προηγούμενες βροχές είχαν δημιουργήσει λάσπη-πηλό, το πιο επικίνδυνο είδος λάσπης το οποίο με έχει απασχολήσει αρκετές φορές στο παρελθόν με μοτοσυκλέτα όμως. Κατεβαίνοντας μια σχετικά απότομη κατηφόρα ένιωσα αμέσως γλιστρήματα και το χειρότερο ήταν οτι το αυτοκίνητο ξεκινούσε να γυρνάει. Από την αριστερή πλευρά ήταν γκρεμός. Μόλις βρήκα σημείο που μπορούσα να γυρίσω σταμάτησα αρκετά αγχωμένος μπορώ να πω, γιατί η συμπεριφορά του αυτοκινήτου μου έδειξε ότι ίσως δεν καταφέρω να ανέβω την ανηφόρα με τέτοιο πηλό!!! Μπλέξαμε, είπα αρχικά!

Youtube Video

Η επιλογή εκεί ήταν απλή, Lock, νορμάλ φόρα και Άγιος ο Θεός ή άγιος ο Δίας ή όποιος θέλετε, αρκεί να βγω πάνω πάλι. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά!!!!! Δεν πίστευα στα μάτια μου, ανέβηκα πανεύκολα χωρίς να προβληματιστώ. Ούτε σπινιαρίσματα ούτε τίποτα! Μου ήρθε να κατέβω ξανά κάτω να φανταστείτε! Ά ρε τετρακίνηση τι θαύματα κάνεις...

Είχα όμως προβληματιστεί έντονα για τη συνέχεια της εξόρμησης καθώς βρισκόμουν ακόμα στην αρχή της. Σε τι κατάσταση θα ήταν οι διαδρομές που σκόπευα να κάνω άραγε? Βγήκα στην άσφαλτο και κατευθύνθηκα στο χωριό Σπήλαιο. Τι τρομερό σημείο οι κάθετοι βράχοι του Όρλιακα πριν το χωριό?

Από εκεί κινήθηκα προς το γεφύρι Πορτίτσας αρχικά αλλά θα συνέχιζα ευθεία για να διασχίσω τον Όρλιακα. Στην αρχή του χωματόδρομου σταμάτησα να βάλω την κάμερα και ήρθε από πίσω μου ένα i30 με κάποια κορίτσια που πήγαιναν για το γεφύρι. Μου είπε η οδηγός ''μην αγχώνεστε λίγος χωματόδρομος είναι και μετά ξαναγίνεται άσφαλτος'' Εν τω μεταξύ το Qashqai φουλ λασπωμένο, έτσι?

Η διαδρομή καταπληκτική και βατή μέχρι το σημείο όπου ο χωματόδρομος ενώνεται με τον ασφαλτόδρομο Ζιάκα-Περιβολιού.

Youtube Video

Μερικά ωραία σημεία της διαδρομής.

Μόλις έφτασα στην άσφαλτο κινήθηκα προς τον Ζιάκα για να συναντήσω έναν κάθετο χωματόδρομο ο οποίος ανεβαίνει στο ''Κελί της Καλόγριας''. Από τη δορυφορική εικόνα ο δρόμος φαινόταν ψιλοχάλια και αναρωτιόμουν σε τι κατάσταση θα βρίσκεται. Ήταν πράγματι χάλια και είχε λάσπες όχι πηλό όμως οπότε προωθήθηκα δυναμικά πάνω. Το ευτυχές ήταν πως ψηλότερα οι θερμοκρασίες ήταν χαμηλές οπότε το λασπώδες τερέν είχε σφίξει. Είναι πιθανό με κανονικές θερμοκρασίες να μην κατάφερνα να φτάσω στο τέλος του δρόμου αλλά μετά το δρόμο που ανέβηκα νωρίτερα δεν παίρνω και όρκο...

Youtube Video

Και αυτή η διαδρομή ειδυλλιακή!

Εδώ ήταν το τέρμα όπου βρισκόταν ένα διαλυμένο ξύλινο κιόσκι.

Μια ταμπέλα μου υποδείκνυε να συνεχίσω προς τα αριστερά. Εκεί συνάντησα μια ακόμη ταμπέλα η οποία έδειχνε οτι η απόσταση από το Κελί της Καλόγριας είναι 0m αλλά είχε ένα βελάκι που έδειχνε δεξιά και πήγα προς τα εκεί, γιατί δεν έβλεπα κάτι που να θυμίζει κρυψώνα ή τα κλασσικά κελιά των ερημιτών.

Το μέρος ήταν φανταστικό με πελώριους βράχους να ορθώνονται πίσω
και πάνω από τα δέντρα.

Βρήκα μια μικρή σπηλιά η οποία θα μπορούσε να είναι το Κελί της Καλόγριας καθώς από αυτά που αλίευσα, στην τοποθεσία ζούσε μια Καλόγρια η οποία μάλιστα πνίγηκε σε κάποιο πηγάδι (το οποίο δεν είδα προσωπικά).

Επιστροφή και κατάβαση στην άσφαλτο.

Από τον Ζιάκα βγήκα στο Κηπουρειό από όπου η πεντακάθαρη ατμόσφαιρα μου επέτρεψε να φωτογραφίσω τον Όλυμπο! Διακρίνεται ο βραχώδης Μύτικας και το Σκολιό λίγο δεξιά του, οι ψηλότερες κορυφές της χώρας.

Από το Κηπουρειό ήθελα να βγω στο γεφύρι του Αζίζ Αγά και αυτή ήταν εν γνώσει μου μια ανορθόδοξη προσέγγιση καθώς υπάρχει κανονικός δρόμος από την άλλη πλευρά του ποταμού Βενέτικου. Στην τοποθεσία Ράχη Παπά σταμάτησα σύντομα καθώς το τερέν δυσκόλευε αρκετά. Εκτός αυτού 2 ντόπιοι με αγροτικό με προειδοποίησαν πως ο δρόμος δε βγαίνει ούτως ή άλλως.

Youtube Video

Για κανά τρακτέρ καλός είναι ο δρόμος!

Επιστροφή στο Κηπουρειό και χωμάτινη προσέγγιση του χωριού Σιταρά! Πολύ βατός ο δρόμος εκεί αν και δεν το περίμενα!

Youtube Video

Από τον Σιταρά μετά από 5km θα έβγαινα στο ερειπωμένο Βλαχοχώρι της Γεωργίτσας

Η διαδρομή αρκετά βατή με εξαίρεση μερικά λασπώδη σημεία.

Youtube Video

Η Γεωργίτσα ήταν χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Γρεβενών. Ανήκε στην κοινότητα των Αγίων Θεοδώρων.

Η Γεωργίτσα κατοικήθηκε από Αρμάνους (Βλάχους). Κατά τη δεκαετία του 1960 ερήμωσε και ο πληθυσμός του μετακόμισε στο νέο χωριό των Αγίων Θεοδώρων, που ιδρύθηκε από Γεωργιτσιώτες και άλλα δύο κοντινά χωριά. Η Γεωργίτσα τέθηκε υπό τον άμεσο έλεγχο του δήμου Γρεβενών το 1997 και αργότερα το χωριό καταργήθηκε στις 9 Μαΐου 2011.

Από τη Γεωργίτσα είπα να συνεχίσω χωμάτινα μέχρι την Αγναντιά όμως τα 11 χιλιόμετρα και το ψιλοπαρατημένο τερέν με απέτρεψαν τελικά να συνεχίσω. Η ώρα ήταν περασμένη και η περιοχή είναι αρκετά απομονωμένη για τέτοια ρίσκα. Μην ξεχνάμε ότι είχα και μια επιστροφή της τάξεως των 400ων km.

Επέστρεψα στον Σιταρά και έβαλα google maps να με βγάλει στο δρόμο για Καλαμπάκα και αυτό με πήγε στην Πηγαδίτσα και με έβαλε σε άλλους χωματόδρομους για να με βγάλει εκεί! Είμαι πλέον βέβαιος πως παρακολουθεί τις κινήσεις μου και έχει καταλάβει ότι θέλω να πηγαίνω ''εναλλακτικά''! Βέβαια τώρα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή αλλά το αγόρασα με κλειστά μάτια!

Μετέωρα με το τελευταίο φως!

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όταν επέστρεψα δεν ήμουν κουρασμένος. Να ήταν η υπερένταση από τις διάφορες περιπέτειες? Να ήταν οι σκέψεις που είχαν μείνει στα μαγικά μέρη των Γρεβενών? Όλα μαζί? Ό,τι και να ήταν γύρισα για ακόμη μια φορά ''πλούσιος'' και μέσα στο σπίτι έγινα για ακόμη μια φορά ''ζάμπλουτος'' αντικρίζοντας κάτι που δεν αγοράζεται ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου...

Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!