Η απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους έχει 2 αποδέκτες: Τον καπνιστή και το μη καπνιστή.
Δεδομένα η ζωή του μη καπνιστή θα γίνει πιο δύσκολη, με την κρυφή ελπίδα ότι ίσως θα αναγκαστεί από την ιδιότυπη κοινωνική απομόνωση να διακόψει το κάπνισμα. Αν όχι, τουλάχιστον ας το συνεχίσει σε μέρη που θα βλάπτει αποκλειστικά τον εαυτό του αν και αυτό σηκώνει πολλή συζήτηση από οικονομοτεχνικής πλευράς.
Η ζωή του μη καπνιστή θα γίνει δεδομένα πιο εύκολη αφού δε θα είναι υποχρεωμένος να ασκεί κοινωνικές δραστηριότητες ανεχόμενος (;) τον καπνό του άλλου.
Ενδιαφέρουσα είναι η οικονομοτεχνική θέαση του προβλήματος.
Ας πούμε ότι σε ένα μπαρ υπάρχουν 10 καπνιστές και 10 μη καπνιστές. Κάνουμε λοιπόν μια προοπτική μελέτη και βλέπουμε ότι χρόνια αργότερα 4 (μικρός ίσως ο αριθμός αλλά ας τον αφήσω εκεί) καπνιστές και 1 μη καπνιστής χρήζουν θεραπείας για κάποια πάθηση. (Το θέμα δεν είναι μόνο ο καρκίνος του πνεύμονα. Άλλοι καρκίνοι, νόσοι του αναπνευστικού, του καρδιαγγειακού, γήρανση του δέρματος -καθώς οι γυναίκες τότε ανακαλύπτουν ότι ίσχυαν όσα τους έλεγαν- και πολλές άλλες είναι μέσα στα παρελκόμενα). Οι θεραπείες αυτές είναι πολυδάπανες και σπάνια θα φέρουν, όχι πλήρη ίαση φυσικά, αλλά ουσιαστικη ανακούφιση στον πάσχοντα ενώ ταυτόχρονα κοστίζουν ένα σεβαστό ποσό στα ταμεία. Εδώ η λογική 'πληρώνω τόσα χρόνια' δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα ο ίδιος ο πάσχων αλλά και κάποιος άλλος ανώνυμος υγιής συμβάλλει για να πληρωθούν τα υπέρογκα αυτά ποσά μέσω κρατήσεων στα ταμεία.
Γίνεται λοιπόν η απαγόρευση. Ο ένας μη καπνιστής λογικά δε θα εμφανίσει νόσο σχετιζόμενη με την παθητική του έκθεση στο κάπνισμα. Άρα, 10 υγιείς μη καπνιστές. (Θυμηθείτε, μιλάμε για νόσο σχετιζόμενη με το κάπνισμα) Ας δούμε τους καπνιστές. Ελπίζοντας ότι ένας από αυτούς θα αναγκαστεί να κόψει το κάπνισμα ή έστω να το μειώσει, ευελπιστούμε ότι το ποσοστό νοσούντων από το τσιγάρο θα πέσει τελικά σε κάτι λιγότερο από 4. Άρα οικονομοτεχνικά, το κέρδος 2 ας πούμε λιγότερων ασθενών είναι μια οικονομική ανάσα των ταμείων που μπορεί να 'επενδυθεί' σε νεότερο εξοπλισμό για παράδειγμα.
Ούτως ή άλλως η έννοια της προληπτικής ιατρικής έχει μέσα της την παραχώρηση ως έννοια. Θα πονέσεις για ένα εμβόλιο για να γλυτώσεις από την παρωτίτιδα. Θα φας άνοστα χόρτα για να μειώσεις την πιθανότητα εμφράγματος που θα σου φέρει το καθημερινό κοκορέτσι.Δε θα πας στην παραλία 11- 5 ( η οδηγία 12-3 είναι για τις βόρειες χώρες) οπότε θα σε πούνε μπουχέσα αφού χάνεις τα γκομενάκια, για να μειώσεις την πιθανότητα μελανώματος.
Θα κόψεις το τσιγάρο χάνοντας την όποια ευχαρίστηση σου δίνει για να μην υποφέρεις αργότερα. Και θα περιοριστείς στις εξόδους σου γιατί αν δεν περιοριστείς, εισβάλλεις καταστροφικά στη ζωή κάποιου τρίτου, αλλάζοντας πιθανόν τη μετέπειτα εξέλιξη της υγείας που ο ίδιος μπορεί να διαφυλάττει στο ακέραιο στις υπόλοιπες ώρες της ημέρας.
Σόρυ για το σεντόνι.
ΥΓ. Στην πολιτεία της Ν. Υόρκης ήδη απαγορεύεται η πώληση τροφίμων με trans λιπαρά.
edit αλλαγή ασθένειας στο εμβόλιο σε πιο... ελληνικά δεδομένα πλέον.