Posts made by red-spirit

Ο χρήστης Sbr έγραψε:
Red καλημερα! Υποθετω οτι οτι γραφεις προερχεται απο καποιο βιβλιο. Καθεσαι και διαβαζεις τα γραφωμενα στο βιβλιο και τα πληκτρολογεις στον υπολογιστη. Ειναι μια διαδικασια χρονοβορα και κομματι δυσκολη.
Σε ευχαριστω για αυτην σου την κινηση και τα ενδιαφεροντα κειμενα!

Ναι από βιβλίο είναι - το είχα αναφέρει είναι 'Η Ευρώπη μετά τον πόλεμο' του Tony Judt και προσθέτω και δικά μου σχόλια και στοιχεία. Εντάξει φυσικά κάνω φιλτράρισμα και γράφω ό,τι θεωρώ χρήσιμο και σημαντικό για το σύστημα της Σοσιαλδημοκρατίας επειδή με ενδιαφέρει κυρίως πως αυτή εφαρμόστηκε τον περασμένο αιώνα στην Ευρώπη. Αν μπορούσε να είναι βιώσιμο αυτό το σύστημα νομίζω ότι θα το επέλεγα ως το ιδανικότερο. Καλά ήταν ασύγκριτα πιο καλά τα πράγματα στην δυτική Ευρώπη τότε, δε συζητείται! Ήταν βλέπεις πιο πρόσφορο το έδαφος, με την τεράστια σε έκταση ανοικοδόμηση σε όλη την ήπειρο μετά τον πόλεμο, και ήταν δυνατό να χτιστεί μια οικονομία με ανθρώπινο και κοινωνικό χαρακτήρα. Τώρα μόνο αισιόδοξος δεν είμαι πια για το μέλλον

Η Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη - μέρος 3ον

Εντός της γενικής συναίνεσης στη μεταπολεμική Ευρώπη υπήρχε ένα διακριτό όραμα, αυτό των σοσιαλδημοκρατών.

Η σοσιαλδημοκρατία ήταν πάντα ένα υβρίδιο, και αυτό της καταλόγιζαν οι πολέμιοί της τόσο στην αριστερά όσο και στην δεξιά. Σε διαρκή αναζήτηση της θεωρίας της, η σοσιαλδημοκρατία είχε υιοθετήσει μια αντίληψη στην οποία είχε καταλήξει η γενιά των Ευρωπαίων σοσιαλιστών στις αρχές του 20ου αιώνα: ότι η ριζική κοινωνική επανάσταση στην καρδιά της σύγχρονης Ευρώπης έτσι όπως την είχαν προβλέψει και την είχαν σχεδιάσει οι σοσιαλιστές οραματιστές του 19ου αιώνα ανήκε στο παρελθόν, και όχι στο μέλλον...

Ως λύση στην αδικία και την αναποτελεσματικότητα του βιομηχανικού καπιταλισμού, το παράδειγμα του 19ου αιώνα της βίαιης εξέγερσης στις πόλεις όχι μόνο ήταν ανεπιθύμητο και ανίκανο να πετύχει τους στόχους του, αλλά και περιττό. Εντούτοις, στα μέσα του 20ου αιώνα η συντριπτική πλειονότητα των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, ακόμα κι αν κρατούσε αποστάσεις από τον Μαρξ και όσους δήλωναν διάδοχοί του, πίστευε ακράδαντα ότι ο καπιταλισμός ήταν από τη φύση του δυσλειτουργικός και πως ο σοσιαλισμός ήταν ανώτερος ηθικά και οικονομικά. Διέφεραν από τους κομμουνιστές ως προς την απροθυμία τους να αποδεχτούν τη θέση ότι η επικείμενη κατάρρευση του καπιταλισμού είναι αναπόφευκτη.

Το καθήκον τους, όπως το αντιλαμβάνονταν έπειτα από δεκαετίες οικονομικής ύφεσης, διενέξεων και δικτατοριών, ήταν να χρησιμοποιήσουν τους πόρους του κράτους για να εξαλείψουν τις κοινωνικές παθογένειες που συνοδεύουν τις καπιταλιστικές μορφές παραγωγής και τη χωρίς περιορισμούς λειτουργία της οικονομίας της αγοράς, προκειμένου να οικοδομήσουν όχι οικονομικές ουτοπίες αλλά καλές κοινωνίες. [σ.σ. δικό μου σχόλιο: κάτι που τελικά δυστυχώς δεν φαίνεται συνολικά ότι κατάφεραν...]

Όπως θα έδειχναν τα μεταγενέστερα γεγονότα, η πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας δεν ήταν πάντα ελκυστική για τους νέους. Όμως ήταν ελκυστική διαισθητικά για εκείνους που είχαν ζήσει τις φρικτές δεκαετίες μετά το 1914, και σε ορισμένα μέρη της δυτικής Ευρώπης στα μέσα της δεκαετίας του 1960 η σοσιαλδημοκρατία ήταν μάλλον τρόπος ζωής, παρά πολιτική επιλογή. [σ.σ. ναι κι εγώ θα ήθελα να ζούσα τότε σε μια τέτοια Ευρώπη αν δεν ζούσα στην πονεμένη αλλά λατρεμένη μου Ελλάδα σήμερα ] Αυτό το φαινόμενο ήταν περισσότερο εμφανές στις σκανδιναβικές χώρες. Το ταβάνι των ποσοστών των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σε αυτές τις χώρες ήταν την περίοδο 1945-1964 στο Θεό! Στη Δανία 42%, χωρίς να πέσει ποτέ κάτω από το 33%. Στη Νορβηγία 48%, δεν έπεσε ποτέ κάτω από το 43%! Όσο για τους σοσιαλδημοκράτες της Σουηδίας, το ποσοστό τους στις βουλευτικές εκλογές μεταπολεμικά δεν έπεσε ποτέ κάτω από το 45%. Μάλιστα στις εκλογές του 1968 ξεπέρασε ακόμη και το 50%!!!

Και το εκπληκτικό ήταν πως τέτοια ποσοστά σημειώθηκαν και άλλου στην Ευρώπη. Στην Αυστρία σε ορισμένες περιπτώσεις το Σοσιαλιστικό κόμμα της Αυστρίας είχε ξεπεράσει το 45%, ενώ στις βρετανικές βουλευτικές εκλογές του 1951, πολύ λίγο μετά τον θρίαμβο του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που πιστώθηκε στον Τσώρτσιλ, το Εργατικό κόμμα του Άτλη είχε πάρει το 48,8% των ψήφων. Όμως το Συντηρητικό με μικρότερο συνολικό ποσοστό θα κέρδιζε τελικά περισσότερες κοινοβουλευτικές έδρες.

Το εντυπωσιακό, συνοψίζοντας, ήταν η σταθερότητα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σε μεγάλο μέρος της βορειο-δυτικής Ευρώπης. Μάλιστα επειδή για πολλά χρόνια στις σκανδιναβικές χώρες εξασφάλιζαν περισσότερο από τα 2/5 των ψήφων, κυβερνούσαν αδιαλείπτως επί δεκαετίες, ενίοτε ως επικεφαλής συνασπισμών με μικρότερους και πρόθυμους εταίρους, αλλά κατά κανόνα αυτοδύναμα. Την περίοδο 1945-1968 στη Νορβηγία από τις πέντε κυβερνήσεις οι τρεις ήταν σοσιαλδημοκρατικές, στη Δανία 8 στις 10 και στην Σουηδία και οι 4! Αλλά και στους ηγέτες υπήρξε σταθερότητα ακόμα: Στη Νορβηγία ο Γκέρχαρντσεν ηγήθηκε 2 σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων για 14 χρόνια. Και στη Σουηδία έχουμε ίσως παγκόσμιο ρεκόρ δημοκρατικά εκλεγμένου πρωθυποργού - ο Ερλάντερ κυβέρνησε ακλόνητος άπό το 1946 μέχρι το 1969, επί 23 συναπτά έτη δηλαδή!!!

τέλος 3ου μέρους-

Ο χρήστης REALZEUS έγραψε:
Η Ρωσική πολεμική μηχανή είναι ασύγκριτα ισχυρότερη της Τουρκικής. Βασικά ούτε το ίδιο το ΝΑΤΟ έχει ελπίδα σε full scale attack των Ρώσων. Άλλωστε αγγλική μελέτη κατέδειξε ότι οι χώρες της Βαλτικής θα καταληφθούν εντός 60 ωρών το πολύ αν οι Ρώσοι επιτεθούν και ότι το ΝΑΤΟ δεν θα έχει δυνατότητα αντίδρασης, εκτός αν χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Όμως η Ρωσία έχει το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο...

Αν γίνει Πυρηνικός πόλεμος δεν θα νικήσει κανείς, Απλώς θα αφανιστεί η ανθρωπότητα σύμφωνα με το δόγμα M.A.D.
(Mutual assured destruction) όπως αναλύθηκε στην πράξη από τον Robert McNamara.

https://en.wikipedia.org/wiki/Mutual_as ... estruction

Γι αυτό και δεν αποτόλμησε ποτέ κανείς εδώ και 70 χρόνια ένα πρώτο πυρηνικό πλήγμα.

Καλά κάνανε για λόγους ασφάλειας και διατήρησης της Παγκόσμιας Ειρήνης να ματαιώσουν την άσκηση.

Δεν είχαν όμως κάθε δικαίωμα να κάνουν μέσα στα όρια της Ατλαντικής Συμμαχίας την άσκηση;

Ο χρήστης nickthetrib έγραψε:

Εμονικός έχεις γίνει με τον φιλελευθερισμό σε όλες του τις μορφές, προσπαθώντας να τον κουμπώσεις σαν αιτία για όλα τα κακά του πλανήτη και της κοινωνίας.

Ο φιλελευθερισμός είναι μοντέλο διαχείρισης του Καπιταλιστικού συστήματος.
Το Καπιταλιστικό σύστημα έδωσε στην ανθρωπότητα ότι καλό είχε να δώσει (αύξηση της παραγωγής, κοινωνικοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας κλπ), αυτά έγιναν και ολοκληρώθηκαν πριν περίπου 100 χρόνια, τώρα δεν μπορεί να δώσει τίποτα.

Το Καπιταλιστικό σύστημα είναι η αιτία για όλα τα κακά του πλανήτη και της κοινωνίας.

Ο Steve θεωρεί ότι με αλλαγή διαχειριστικού μοντέλου μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα, Δεν μπορούν όμως.

Συμφωνώ με αυτές τις εκτιμήσεις.

... Αν δηλαδή διατάζουν 2-3 αυτό δε θα λέγεται επιχείρηση αλλά Ελληνικό κοινοβούλιο με όσα τραγελαφικά δείχνει το κανάλι της βουλής. Αλλά φοβάμαι με τα μικροοικονομικά μεγέθη και τα μικροπολιτικά της βουλής ξέφυγα λίγο από τα οικονομικά συστήματα γι αυτό αύριο θα το γυρίσω πάλι στην σοσιαλδημοκράτια και τι εφαρμογή είχε αυτή στην Ευρώπη

Ναι Steve συμφωνώ με όλα αυτά. Βέβαια για να μην γίνεται μπάχαλο, ένας πρέπει να αποφασίζει, να έχει την ευθύνη και το γενικό πρόσταγμα, γιατί όπως μάθαμε και στις σχολές μας, αν ένας υπάλληλος παίρνει περισσότερες από μία, αντικρουόμενες και αντίθετες εντολές, για κάτι, αυτομάτως χάνει τον μπούσουλα και δεν αποδίδει στην προσπάθειά του να καταλάβει και να αποφασίσει τι να πράξει και δεν κάνει τίποτα στην ουσία

Πρόσεξε δεν λέω ότι δεν τα πες σωστά, απλώς δίνω έμφαση στο αξίωμα της διοίκησης, ότι σε κάθε τομέα απασχόλησης υπάρχει ένας προϊστάμενος που δίνει ξεκάθαρες εντολές κάθε φορά και ξεκαθαρίζει τις αρμοδιότητες του κάθε υπαλλήλου στον τομέα που είναι υπεύθυνος για να ξέρει αυτός τι πρέπει να πράξει. Και φυσικά δίνει αναφορά μόνο σε ένα προϊστάμενο. Εδώ είναι που κολλάει το 'όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει'

Κατά πρώτον θα ήθελα για μια ακόμη φορά να σε συγχαρώ Steve για τις ξεκάθαρες απόψεις σου που δείχνουν πως είσαι ελεύθερος άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες. Χαίρομαι να σε διαβάζω!

Και κατά δεύτερον να κάνω ένα copy paste από το http://www.huffingtonpost.gr/2016/02/16 ... ref=greece σχετικά με το πως θεωρεί αυτό το άρθρο πως πρέπει να αντιμετωπίζονται οι νέοι υπάλληλοι σε μια επιχείρηση και να αφήσω να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα:

5 λόγοι γιατί δεν πρέπει να είστε πολύ καλοί με τους νέους συναδέλφους

Βασικά αναφέρει ποια πρέπει να είναι η στάση ενός προϊσταμένου σε σχέση με τους υφισταμένους του (δικό μου σχόλιο)

*Τα ανθρώπινα ένστικτα -στους περισσότερους τουλάχιστον- μας δημιουργούν την ανάγκη να είμαστε αρεστοί. Στο πλαίσιο, λίγοι προϊστάμενοι θέλουν να πάρουν τον ρόλο του κακού.

Οι ειδικοί ωστόσο προειδοποιούν ότι το να είναι πολύ καλοί, κάνει κακό στους νέους εργαζόμενους και επηρεάζει την εξέλιξή τους μακροπρόθεσμα.

Ο Independent δημοσιεύει τις συμβουλές του Michael Fertik από το Harvard Business Review και του καθηγητή Michael Watkins.
*

*Το «μπράβο» πρέπει να κερδίζεται

Συσκέψεις όπου ένας από την ομάδα παρουσιάζει γελοίες προτάσεις αλλά όλοι οι υπόλοιποι μένουν σιωπηλοί, είναι ένα παράδειγμα κατάστασης που πρέπει να μιλήσεις, υποστηρίζει ο Fertik.

«Όταν κάτι δεν πάει καλά, ενημερώνουμε τον άλλον με ευγένεια και σεβασμό, εκείνη τη στιγμή, χωρία καθυστερήσεις. Γιατί; Γιατί δεν βοηθάει η λογική του “όλοι παίρνουν βραβείο”. Πρέπει να κερδίσεις το μπράβο για να το πάρεις», έγραψε στο Harvard Business Review.

Είναι πιο ευγενικό να μιλάτε καθαρά

Ένας καλός ηγέτης δεν πρέπει να υποπέσει στον πειρασμό να αφήσει την όποια αντιπαράθεση να παρατείνεται μόνο και μόνο για να δει εάν τα πράγματα θα βελτιωθούν.

Είναι κακό να αφήνεις κάποιον να αγωνίζεται ανεπιτυχώς, ειδικά όταν είναι σαφές ότι αυτός ή αυτή βρίσκει τον στόχο. Να είστε ευγενικοί και να μιλάτε με σαφήνεια, χωρίς όμως να είστε ιδιαίτερα καλοί. Πρέπει να λειτουργήσετε με λεπτές κινήσεις», έγραψε Fertik.

Η πρώτη εικόνα μένει

Οι νέες προσλήψεις θα πρέπει να έχουν ένα ειλικρινές feedback και με συστηματικό τρόπο, σύμφωνα με τον καθηγητή Michael Watkins. «Μια αρνητική πρώτη εικόνα που μπορεί να σχηματίσεις για κάποιον, δύσκολα αλλάξει», υποστηρίζει. Ο μάνατζερ θα πρέπει να δώσει στον νεοπροσληφθέντα ένα μήνα διορία για να φέρει την κατάσταση προς όφελός του. Αν τον αγνοήσει, δεν είναι καλό σημάδι.

Οι νέοι υπάλληλοι μπορεί να εκμεταλλευτούν καταστάσεις

Το να είστε πολύ καλοί με τους νέους, μπορεί να τους κάνει να εκμεταλλευτούν καταστάσεις εις βάρος της επιχείρησης. «Δεν χρειάζεται να είστε αυστηροί για να σας σέβονται, αλλά πρέπει να κρατήσετε την επιχείρησή σας σε ένα στάνταρντ» γράφει.

Είναι πιο σημαντικό να είστε δίκαιοι

Η ενδοσκόπηση είναι ένα ισχυρό εργαλείο και οι ηγέτες θα πρέπει πάντα να θέτουν το ερώτημα και στον εαυτό τους: «Είμαι πολύ καλός με τον εαυτό μου;».

«Όταν καθίσετε να σκεφτείτε ποιες συμπεριφορές κρατάνε πίσω εσάς και την ομάδα σας, τότε θα μπορέσετε να αναπροσαρμόσετε το ηγετικό σας στυλ προς το καλύτερο», γράφει ο Fertik.

Ένας μάνατζερ που αμφισβητεί ακόμη και τον εαυτό του, δίνει στους εργαζόμενους το ελευθέρας για την κριτική, χωρίς τον φόβο των επιπτώσεων», σύμφωνα με τον Fertik.
*

Μήπως την σχετική συζήτηση περί Κομμουνισμού vs Καπιταλισμού να τα περνούσε κάποιος mod στο θέμα με αυτόν τον τίτλο και εδώ να σχολιάζουμε γενικά και ειδικά για οικονομικά ζητήματα; Εκτός αν θεωρείτε ότι και αυτά άπτονται της οικονομικής θεώρησης, δε ξέρω..

Το λέω αυτό γιατί είναι και αυτό είδος ιστορικής αναδρομής της οικονομίας, όπως επιχειρώ να κάνω κι εγώ με το μικτό σύστημα.

Ο χρήστης Sbr έγραψε:
Red νομιζω οτι η αναδρομη στο παρελθον βοηθαει στο να βρει καποιος τι λαθη μπορει να εχουν γινει. Να το πω αλλιως. Η κοινωνια ειναι σαν ενας οργανισμος. Εχει ενα ιστορικο. Απο τα λαθη μας μαθαινουμε. Αν δεν κοιταμε ή δεν μαθαινουμε την ιστορια, την οικονομικη στην περιπτωση μας, ειναι σαν να εχουμε εναν οδηγο αγωνων διπλα μας, να πιανουμε για πρωτη φορα το τιμονι του αμαξιου και να μην τον αφηνουμε να μας πει πως να οδηγαμε.
Η ιστορια ειναι ο καλυτερος συμβουλος. Και εχει την ταση να επαναλαμβανεται. Με αλλους πρωταγωνιστες; αλλα προσωπα; Η κατασταση του 2008 δεν διδαξε; τους ειδικους. Τι μας οδηγησε στο 2008; Το διορθωσανε; Το εξετασανε; Το αποφυγανε; Αυτοι συνεχισαν σαν να μην αναλυσαν το παρελθον. Ομως κοιτα φιλε την υποκρισια τους. Κανουν μοντελα οικονομικα, μαθηματικα για το μελλον, βγαινει ο πολυς Σοιμπλε και λεει το 2050 - 60 δεν θυμαμαι θα ειναι λεει ετσι τα πραγματα. Γιατι ρε φιλε, δεν μας κανεις και μια αναλυση για απο το 2000 - 2008 πως ηταν τα πραγματα και γιατι φτασαμε στην παγκοσμια κριση;
Μηπως γιατι η αναλυση του παρελθοντος, σημαινει αυτοκριτικη, αναλυψη ευθυνων και αυτο δεν συμφερει; Μηπως γιατι τα πραγματα εχουν αφεθει τοσο ελευθερα που οπως λεει το αρθρο που παρεθεσα, φτασαμε να βαζουμε στο τιμονι της παγκοσμιας οικονομιας 'σχιζοφρενεις'; Λεω μηπως. Προσοχη, ο χαρακτηρισμος ειναι εντος Εισαγωγικων.
Δυο πραγματα Red μετρανε για εμενα. Φυσικα κανενα οικονομικο συστημα και δεν ειναι τελειο. Το θεμα ειναι για εμενα στον ανθρωπο. Το καλυτερο θεωρητικα συστημα να δωσεις σε εναν που κοιταει συμφερον, εχει τομαρισμο, ιδιοτελεια και τα συναφη, το συστημα δεν προκειται να δουλεψει. Μαλλον στην σημερινη οικονομια πρεπει να βαλει το χερι της η ψυχιατρικη. Δεν γινεται φιλε να υπαρχουν ηγετες που να βλεπουν παιδακια να πεθαινουν στον Τριτο και οχι πλεον μονον Κοσμο απο την πεινα και αυτοι να μιλανε για δημοσιονομικα μετρα, να αφηνουν τους μεγαλους να συσσωρευουν δισεκατομυρια σε λογαριασμους τραπεζικους και να μην κανουν τπτ.
Εχουμε φτασει σε απανθρωπα επιπεδα αναισθησιας και εκμεταλευσης και καταστροφης περιβαλλοντος και ζωικου βασιλειου. Σε Ατομικο και Συλλογικο επιπεδο. Η Ιαπωνια ειναι; Ειναι δυνατον να απειλουνται με αφανισμο οι φαλαινες και η διεθνης κοινοτητα, να μην τους κοβει τα χερια που πανε με τα φαλαινοθηρηκα και σκοτωνουν τις φαλαινες και οχι μονον; Ολα στον βωμο του κερδους. Ανθρωποι και ζωα σαν κυνηγημενοι ειμαστε απο τα κορακια της συγχρονης οικονομικης καταστασης. Οπως θελει ας την ονομασει ο καθενας. Εγω εχω πει πως την λενε.
Και επηδει θα με κροιδεψουν καποιοι για τις φαλαινες κλπ. Μιλαμε για εξαντληση πλουτοπαραγωγικων πορων και ανεπανορθωτη καταστροφη περιβαλλοντος, για υπεραπαραγωγη προιοντων. Δλδ τι θα παθεις αν εχεις ενα κινητο για 4 χρονια και οχι 4 κινητα για δυο χρονια; Οι φυσικοι ποροι πηγαινουν στην παραγωγη χρησιμων για την κοινωνια αγαθων; Για την ικανοποιηση των βασικων πρωτα αναγκων του πλανητη; Δεν χρειαζεται να γινουμε ολοι Κομμουνιστες για να συμφωνησουμε οτι δικαιωμα στην ζωη εχουν και τα παιδια και οι ανθρωποι κρατων υποαναπτυκτων και πως πρεπει να συμβαλουμε και για αυτους.
Χρειαζεται απλως να σκεφτουμε ποιο ανθρωπινα.

Είσαι πραγματικός χείμαρρος φίλε

Κάτσε να πιάσω μερικά από όσα λες...

Για το ότι η ιστορία διδάσκει καμιά απολύτως αντίρρηση. Φυσικά συχνά επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε για να επιβεβαιωθεί και όχι απλά ως διδαχή. Τα πράγματα είναι πολύ σύνθετα στον χώρο της παγκόσμιας οικονομίας και χρειάζεται η συνδρομή πάμπολων επιστημών και στρατιές από οικονομολόγους, τεχνοκράτες και γραφειοκράτες γενικά για να χαραχθεί και τελικά να εφαρμοστεί μακροοικονομικά. Τα συμφέροντα που κινούν τον κόσμο συχνά είναι τόσο ισχυρά, σκοτεινά και περίπλοκα που και η ιστορία και τα λάθη του παρελθόντος πάνε περίπατο

Το γνωρίζεις πως πολιτική και διπλωματία, άρα και εφαρμογή οικονομικής πολιτικής, δεν έχουν να κάνουν με το συναίσθημα ή το περί δικαίου αίσθημα και την ηθική αλλά κατευθύνονται ξεκάθαρα από το συμφέρον. Το συμφέρον μιας χώρας ή το κοινό συμφέρον συνασπισμού χωρών, οργανισμών, πολυεθνικών και φυσικά τραπεζικών ιδρυμάτων. Το πρώτο που μαθαίνει κανείς στην πράξη είναι πως προέχει 'το κοινό καλό' - η οικονομική ευρωστία και το συμφέρον της εταιρείας πάνω από το άτομο! Είναι αυτό που σου λένε σε οποιαδήποτε εταιρεία όταν πας πρώτη φορά σαν νεαρός εργαζόμενος 'εμείς επιβραβεύουμε την ομαδική δουλειά', 'είμαστε μια οικογένεια', η εταιρεία πάνω απ' όλα και άλλες τέτοιες χαριτωμένες κοινοτοπίες. Και όταν θέλουν να προσλάβουν νεότερους και με λιγότερες απολαβές μπορεί να σε πετάξουν και στο δρόμο σα στημένη λεμονόκουπα...

Και ο καπιταλισμός στην καθαρή του μορφή, αν και θεωρητικά δίνει κίνητρα, και ο σοσιαλισμός της πρώην ανατολικής Ευρώπης του παραπετάσματος δεν υπολογίζουν τη μονάδα, τον άνθρωπο. Είσαι αναλώσιμος. Επομένως είναι όπως αυτό που έλεγε ο Χριστός 'Είναι πιο εύκολο να περάσει η κάμηλος (το σχοινί όχι η καμήλα ) από το μάτι της βελόνας παρά να πάει ο πλούσιος στον παράδεισο', ή αλλιώς: Το να προωθήσει και να προασπίσει τις ανάγκες, την ζωή και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, ιδιαίτερα του φτωχού, του άπορου, του άστεγου, του ανάπηρου, του μετανάστη ή του κοινωνικά αποκλεισμένου, όλων των αναξιοπαθούντων είναι κάτι τρομερά δύσκολο ή απίθανο! Ακόμα και η Σουηδία βρίσκεται κοντά στο να κλείσει τα σύνορά της στους δύσμοιρους πρόσφυγες, και θα γίνει όταν αυτοί φτάσουν σε έναν αριθμό που οι σουηδική οικονομία δε θα μπορεί να εξυπηρετήσει.

Αν τα νούμερα δε βγαίνουν η κοινωνική πολιτική πάει περίπατο. Οι καιροί είναι δύσκολοι και ο διεθνής καπιταλισμός θέλει μονάδες που να καταναλώνουν ακατάπαυστα. Και κάθε μήνα βγαίνουν νεοι υπολογιστές, κινητά, τάμπλετς, αυτοκίνητα και δε συμμαζεύεται, όχι μόνο γιατί η τεχνολογία προχωρά με φρενήρεις ρυθμούς αλλά γιατί αν τα προϊόντα των πολυεθνικών δεν είναι 'μιας χρήσης' τότε δεν θα συνεχίσουν να πουλάνε χοντρά και με τον ανταγωνισμό που υπάρχει θα κλείσουν. Καπιταλισμός χωρίς απληστία, κέρδη και καταναλωτισμό, shop therapy το λένε, σα να λέμε κάνεις και μια ψυχοθεραπεία ψωνίζοντας, 2 σε 1, ξόδευε εσύ και μη σε νοιάζει, και δώστου πάρε καταναλωτικά δάνεια, πριν τη κρίση, και διακοποδάνεια, βαριόμουν μέχρι πριν 7 χρόνια να κλείνω το τηλέφωνο σε τέτοιες προσφορές, τους έλεγα 'μα αφού κάνω τακτικά κατάθεση στην τράπεζά σας γιατί να πάρω δάνειο και όχι τα λεφτά μου; Κορόιδο είμαι να πληρώνω τους τόκους;;;

Και μετά ήρθαν οι μέλισσες εεε η κρίση και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους οι άνθρωποι. Άνθρωποι αφελείς ή άτυχοι πολύ που δεν φταίνε. Και κανείς δε μπορεί να κάνει κάτι ν' αλλάξει αυτή η κατάσταση. Και μιλάει ο ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας για το 2050 και το '60... Καλά κρασιά. Γι αυτό δε με βλέπεις να μιλάω για τα σημερινά χάλια της οικονομίας, γιατί δε μπορώ να αντέξω άλλο πια αυτή τη κατάσταση. Και δεν είμαι και αισιόδοξο άτομο, λέω κάθε πέρσι και καλύτερα φίλε Steve.

Ο χρήστης Sbr έγραψε:

Red βασικα σε ευχαριστω για τον χρονο που αφιερωνεις και τα γραφεις. Δεν τα γνωριζω και χαιρομαι που τα μαθαινω. Χωρις καμια δοση ειρωνιας, νομιζω οτι το χρωμα που βαζω δεν μπερδευει με το κοκκινο που εβαζα και φαινοταν σαν να επεμβαινει η Διαχειριση του Φορουμ.
Σχετικα με το αρθρο, η λειτουργια του κρατους σαν διαχειριστης και συντονιστης της οικονομιας, ειναι στοιχειο της Κεντρικα Προγραμματισμενης Οικονομιας. Κατω γνωμη μου. Δλδ στην ουσια εχουμε μια σοσιαλιστικη οικονομια με ατομικη ιδιοκτησια και φιμωμενη αγορα. Σαν μια παραλλαγη της κεντρικα προγραμματισμενης οικονομιας το αντιλαμβανομαι.

Παρακαλώ Steve

Kαι εμένα με ευχαριστεί να διαβάζω για την πολιτικο-οικονομικο-κοινωνική ιστορία της Ευρώπης! Βέβαια όσο καλά είναι τα στοιχεία που παρέθεσα, φιλτράροντας τα μεταξύ διαφόρων άλλων, από το βιβλίο του Judt, ξέρουμε καλά πως κανένα ανθρώπινο σύστημα δεν είναι τέλειο. Μην ξεχνάς πως αυτά που περιγράφω ήταν 'τα καλά χρόνια', όταν η Ευρώπη βρισκόταν ακόμα σε φάση ανοικοδόμησης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο... Στις μέρες μας για λόγους που έχουν ήδη αναλυθεί πολλά έχουν αλλάξει προς το χειρότερο.

Συνεχιζω με την περιγραφή της Σοσιαλδημοκρατίας-

Στα χρόνια της ακμής του σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας, όταν ο διοικητικός μηχανισμός εξακολουθούσε να ασκεί ευρεία εξουσία και η αξιοπιστία του παρέμενε άθικτη, επιτεύχθηκε αξιοσημείωτη συναίνεση! Τότε ήταν διαδεδομένη η πεποίθηση ότι το κράτος θα τα κατάφερνε πάντα καλύτερα από ό,τι η ελεύθερη αγορά, όχι μόνο στην απονομή δικαιοσύνης και στην ασφάλεια της χώρας ή στην κατανομή των αγαθών και υπηρεσιών, αλλά και στον σχεδιασμό και στην εφαρμογή στρατηγικών με στόχο την κοινωνική συνοχή και τη διατήρηση των ηθικών αξιών. Το κράτος λοιπόν ήταν θετικός παράγοντας, και ο ρόλος του μεγάλος. Ιδιαίτερα την περίοδο από το 1950 ως το 1973, όταν η πρώτη πετρελαϊκή κρίση χτύπησε τον κόσμο, λόγω του Αραβο-ισραηλινού πολέμου, οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν αισθητά, σε μια εποχή όπου το ίδιο το εγχώριο προϊόν αυξανόταν με ταχύτερους ρυθμούς από ό,τι ποτέ προηγουμένως ή αργότερα ακόμα!

Το μεγαλύτερο αυτό μέρος των αυξημένων δημοσίων δαπανών διοχετευόταν στην ασφάλιση, στις συντάξεις, στην υγεία, στην παιδεία και στην ικανοποίηση στεγαστικών αναγκών. Πιο συγκεκριμένα: Στις σκανδιναβικές χώρες, από το 1950 ως το 1973, το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος που διοχετευόταν στην κοινωνική ασφάλιση αυξήθηκε κατά 250% στη Δανία και τη Σουηδία. Στη Νορβηγία τριπλασιάστηκε.

Όμως η φύση της κρατικής παρέμβασης ποίκιλλε σημαντικά. Στο μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης το κράτος απέφυγε την άμεση ιδιοκτησία βιομηχανιών (αν εξαιρέσουμε τα ΜΜΜ ή τις επικοινωνίες) και προτίμησε να ασκεί έμμεσο έλεγχο. Στην Ιταλία πιο συγκεκριμένα το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα 'αποίκισε' σε όλα τα επίπεδα, από τα χωριά μέχρι τη Ρώμη, ένα πολύμορφο δίκτυο δημοσίων υπηρεσιών και ελεγχόμενων ή επιδοτούμενων από το κράτος δημόσιων υπηρεσιών και ελεγχόμενων η επιδοτούμενων από το κράτος προϊόντων: ΜΜΜ, ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, τράπεζες, ενέργεια, αυτοκινητοβιομηχανίες, οικοδομικές επιχειρήσεις, παραγωγή τροφίμων, τα πάντα σχεδόν! Μετά το ίδιο το κόμμα, περισσότερο επωφελήθηκαν εκατομμύρια παιδιών ακτημόνων και αγροτών, που βρήκαν σίγουρη δουλειά στις διοικητικές υπηρεσίες που δημιουργήθηκαν.

Αλλά και στην Γαλλία έχουμε πλήθος μεταπολεμικών εθνικοποιήσεων - η επιχείρηση ηλεκτρισμού της Γαλλίας ήταν ο βασικός πάροχος ενέργειας της χώρας και με βάση συμφωνίας το 1% του τζίρου πήγαινε κάθε χρόνο σε ένα κοινωνικό ταμείο. Έτσι το κράτος λάδωνε τα γρανάζια του εμπορίου, της πολιτικής και της κοινωνίας με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Ακόμα στα τέλη της δεκαετίας του 1970, το 60% των αποφοίτων των πανεπιστημίων του Βελγίου βρίσκαν δουλειά σε δημόσιες υπηρεσίες. Το ευρωπαϊκό, με απλά λόγια, κράτος είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια μοναδική αγορά για τα αγαθά και τις υπηρεσίες που μπορούσε να παρέχει. Δημιούργησε έναν ενάρετο κύκλο απασχόλησης και επιρροής, που έχαιρε σχεδόν καθολικής αναγνώρισης.

Ασφαλώς έχουμε και πλήθος από διαφορές για τους στόχους του κράτους. Οι αντιθέσεις, οι διαμάχες και οι θορυβώδεις αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά, ανάμεσα σε χριστιανοδημοκράτες και κομμουνιστές, σε σοσιαλιστές και συντηρητικούς ήταν μέσα στο πρόγραμμα και στην ημερήσια διάταξη... Όμως σχεδόν όλοι είχαν κάτι να κερδίσουν από τις ευκαιρίες τις οποίες τους παρείχε το κράτος για εισόδημα και επιρροή. Η πίστη στο κράτος ως σχεδιαστή, συντονιστή, μεσολαβητή, διαιτητή, πάροχο υπηρεσιών, διαχειριστή και θεματοφύλακα ήταν ευρέως διαδεδομένη και υπερέβαινε τις πολιτικές διαιρέσεις. Βέβαια πρέπει να εξαιρέσουμε τα φιλελεύθερα κόμματα σε Ιταλία, Γερμανία καθώς και μια πτέρυγα του συντηρητικού κόμματος της Βρετανίας που υποστήριζαν την ελεύθερη αγορά, και αρνούντο να συμμετάσχουν σε τούτη τη συναίνεση.

Κλείνοντας, γιατί πρέπει να φύγω - Το κράτος κοινωνικής πρόνοιας ήταν ομολογουμένως κοινωνικό, αλλά απείχε πολύ από το να είναι σοσιαλιστικό. Υπό αυτή την έννοια ο καπιταλισμός της πρόνοιας, έτσι όπως αναπτύχθηκε στη δυτική Ευρώπη ήταν πράγματι μεταϊδεολογικός.

Αύριο - μεθαύριο η συνέχεια

sorry double post!

Ο Steve έκανε λόγο για την Σοσιαλδημοκρατία, ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα που ουδέποτε εφαρμόστηκε σωστά στην Ελλάδα διότι το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ), όπως όλοι γνωρίζετε αποτέλεσε ένα κακέκτυπο της δεξιάς...

Καλό είναι λοιπόν να αναφέρω πέντε βασικά πράγματα γι αυτό το σύστημα που προσπαθεί να παντρέψει τα θετικά στοιχεία του Καπιταλισμού και του Κρατισμού αποβλέποντας σ' ένα περισσότερο κοινωνικού χαρακτήρα πολίτευμα χωρίς βέβαια τα μονοκομματικά στοιχεία του Σοσιαλισμού των Σοβιέτ. Φαίνεται δηλαδή πως πρόκειται για ένα σύστημα και δημοκρατικό αλλά και χωρίς τον χαρακτήρα του άκρατου φιλελευθερισμού, τις αδυσώπητες συνέπειες του οποίου που έχουμε νιώσει στο πετσί μας για τα καλά τα τελευταία αυτά χρόνια...

Η παρουσίαση που θα επιχειρήσω δεν θα εξαντληθεί σε μια φορά, είναι πολλά αυτά που αναφέρει το βιβλίο του Tony Judt 'Η Ευρώπη μετά τον πόλεμο', για το πως εφαρμόστηκε αυτό το σύστημα στις περισσότερο ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες από την Ελλάδα, αλλά θεωρώ πως έχουν ενδιαφέρον. Φυσικά θα κάνω μια συνοπτική περιγραφή.

Τη δεκαετία του 1960 το ευρωπαϊκό κράτος έφθασε στο απόγειό του. Τον προηγούμενο αιώνα στη δυτική Ευρώπη (19ο), η σχέση ανάμεσα στον πολίτη και στο κράτος ήταν ένας μεταβαλλόμενος συμβιβασμός ανάμεσα στις πολεμικές ανάγκες και τις πολιτικές αξιώσεις. Όμως μετά το 1945 αυτή η σχέση χαρακτηρίζονταν όλο και περισσότερο από έναν πυκνό ιστό κοινωνικών παροχών, όπου το κράτος υπηρετούσε τους υπηκόους του, και όχι το αντίθετο.

Αργότερα οι γενικότερες φιλοδοξίες των δυτικοευρωπαϊκών κρατών κοινωνικής πρόνοιας θα έχαναν μέρος της αίγλης τους, κυρίως επειδή δεν μπορούσαν πλέον να εκπληρώσουν τις επαγγελίες τους. Η ανεργία, ο πληθωρισμός, η γήρανση του πληθυσμού και η επιβράδυνση της οικονομίας ανάπτυξης έθεταν ανυπέρβλητα εμπόδια.

Οι αλλαγές στις διεθνείς κεφαλαιοαγορές και στις σύγχρονες μορφές ηλεκτρονικής επικοινωνίας σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία όπου οι τράπεζες, οι διεθνείς οικονομοτεχνικοί οργανισμοί και οι πολυεθνικές διαδραματίζουν έναν ολοένα και πιο κυριαρχικό ρόλο, όλα αυτά υπονόμευσαν την ικανότητα των εθνικών κυβερνήσεων να σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν την εσωτερική οικονομική πολιτική! Και το πιο σημαντικό υπονομεύτηκε η νομιμοποίηση του παρεμβατικού κράτους στο εσωτερικό. Από την άλλη στα κράτη του σοβιετικού συνασπισμού υπήρχε χρόνια οικονομική δυσλειτουργία και πολιτική καταπίεση.

• Αυτά σαν εισαγωγή θα επανέλθω.

Αναφέρθηκες Steve στο γεγονός ενώ έχουν μεταφερθεί τα εργοστάσια αυτοκινήτων στην Κίνα και το κόστος παραγωγής λογικά θα έπρεπε να έχει μειωθεί αισθητά, αφού αυτός ήταν και ο λόγος μετεγκατάστασης των αυτών των μονάδων παραγωγής. Παρόλα αυτά το κόστος απόκτησης ενός αυτοκινήτου για τον καταναλωτή ουσιαστικά δεν έχει μειωθεί, και αυτό μου θυμίζει την περίπτωση της τιμής του ενιαίου εισιτηρίου των ΜΜΜ στην Αθήνα: Έγινε φέτος από 1 και 20 - 1 και 40 Ευρώ λόγω λέει του ΦΠΑ που πήγε από το 13% στο 23%. Μα το πετρέλαιο, που είναι ένα βασικό κόστος κίνησης των οχημάτων, ενώ έχει και έμμεσο πολλαπλό κόστος, παρουσίασε στη τιμή του πετρελαίου μπρεντ ανά βαρέλι μείωση στα 33 δολλάρια το βαρέλι από 115,26 δολάρια το βαρέλι στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2013, δηλαδή μιλάμε για πτώση της τάξης του 70%!!!(http://www.ribandsea.com/waves/2138-nea ... -to-vareli)

Και η τιμή των εισιτηρίων ενός αγαθού, όπως οι συγκοινωνίες τόσο συνυφασμένου με τα καύσιμα, ανέβηκε αντί να μειωθεί αισθητά...

Αυτά βέβαια είναι και τα τερτίπια των τεχνοκρατών των δανειστών (κουαρτέτο, τρόικα ή θεσμοί κλπ) που τεχνηέντως αυξάνουν τα δημόσια αγαθά μειώνοντας παράλληλα και τους μισθούς και τις συντάξεις προκειμένου να κερδίσουν οι εντολοδόχοι τους

Γι αυτό εγώ θα παραδεχτώ την κυβέρνηση που θα μπορέσει να απαγκιστρώσει τη χώρα από το θανάσιμο εναγκαλισμό των μνημονίων, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, των Eurogroups και όλων όσων δεν αφήνουν να πάρει την παραμικρή οικονομική απόφαση η εκλεγμένη κυβέρνηση για τον ίδιο το λαό της! Βέβαια παίζει να έχω αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο μέχρι να γίνει ποτέ αυτό

Σήμερα θα γράψω για τις εξωτερικές αντιοικονομίες.

Υποθέστε ότι κοντά στη περιοχή που κατοικείτε υπάρχει ένα εργοστάσιο που όταν λειτουργεί δημιουργεί διάφορα προβλήματα στους κατοίκους πχ γεμίζει την περιοχή με καπνούς, δυσάρεστες οσμές, σκόνες κλπ. Αυτά αποτελούν κόστος για τους κατοίκους της περιοχής που προέρχεται από τη λειτουργία του εργοστασίου. Όμως από την παραγωγή του εργοστασίου ωφελείται η επιχείρηση που έχει το εργοστάσιο και εισπράττει τα κέρδη. Αν υπάρχει η σχετική τεχνολογία, οι δυσάρεστες οσμές, οι σκόνες κλπ θα μπορούσαν να αποφευχθούν με την τοποθέτηση στο εργοστάσιο των κατάλληλων προστατευτικών μηχανημάτων. Τα μηχανήματα όμως αυτά στοιχίζουν και αυξάνουν το κόστος της παραγωγής. Γι αυτό η επιχείρηση προτιμά να μην τοποθετήσει τέτοια μηχανήματα, να αποφύγει το κόστος και να το μεταφέρει στους κατοίκους της περιοχής. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο λέμε ότι η παραγωγή του εργοστασίου έχει εξωτερικές αντιοικονομίες.

Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Η μόλυνση των θαλασσών, η μόλυνση της ατμόσφαιρας από καυσαέρια και θορύβους είναι παραδείγματα δημιουργίας εξωτερικών αντιοικονομιών σε μεγάλο βαθμό.

• Ένα επίκαιρο παράδειγμα είναι η μόλυνση και η καταστροφή του περιβάλλοντος στο λατομείο χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής.

Σε τέτοιες περιπτώσεις η παρέμβαση του κράτους γίνεται αναγκαία. Το κράτος μπορεί:

(α) να απαγορεύσει τη συνέχιση της παραγωγικής διαδικασίας που προκαλεί μεγάλες εξωτερικές αντιοικονομίες,
(β) να την μεταφέρει σε άλλο χώρο,
(γ) να επιβάλλει πρόστιμα ώστε να αναγκάσει την επιχείρηση να αναζητήσει τρόπους παραγωγής που δεν μολύνουν το περιβάλλον κλπ.

Ο χρήστης Sbr έγραψε:

Μοναρχία με κομμουνιστικό μανδύα θα έλεγα. Το λέει και το κείμενο ότι είναι Δυναστεία. Ποιό πολίτευμα έχει Δυναστείες;

Η Ελληνικη Δημοκρατια: Οικογενειες: Παππανδρεου, Μητσοτακη, Καραμανλη.
Αμερικανικη Δημοκρατια: Οικογενεια Μπους: Προεδροι Αμερικης, πατερας και γιος. Αν βγει η Χιλαρι μπαινει στην οικογενειοκρατια. Δυναστεια θα εχουμε αν μπει δεν θυμαμαι την κορη (Τσελσι μου φαινεται).
Ινδια μου φαινεται σε Δημοκρατικο και εκει καθεστως: Η οικογένεια Νεχρού - Γκάντι είναι η σημαντικότερη πολιτική δυναστεία της Ινδίας έχοντας αναδείξει τρεις πρωθυπουργούς και πολλούς πολιτικούς.
https://el.wikipedia.org/wiki/Οικογένεια_Νεχρού_-_Γκάντι
Ενημερωτικη ειναι η παρεμβαση μου. Θελω να δειξω την υποκρισια της 'Δημοκρατιας' οταν γινεται στον λαο χειραγωγηση και οδηγειται στην καλπη μετα απο πλυση εγκεφαλου, γιατι δεν ειναι πληρως ενημερωμενος για τα οικονομικα τεκτενωμενα. Επισης ποσο δημοκρατικο ειναι, να υποσχεσαι αλλα, να σε ψηφιζουν για αυτα που υποσχεθηκες και αντι αυτα να εφαρμοσεις, να καταχρασαι την εμπιστοσυνη του λαου και να εφαρμοζεις τα αντιθετα;
Δεν θα επρεπε κανονικα οταν η εκαστοτε κυβερνηση με το που βγαινει στην εξουσια, μολις διαπιστωσει πως τα οικονομικα ειναι διαφορετικα και πρεπει να αναπροσαρμοσει την οικονομικη της πολιτικη που ειχε στο Προεκλογικο της Προγραμμα να ζητησει ξανα την ψηφο του λαου με βαση τα νεα οικονομικα δεδομενα;

Και οι Κένεντι ήταν οικογενειοκράτες μεγάλοι στις ΗΠΑ αλλά τους εκτέλεσαν όλους.

Καλησπέρα ή και καλημέρα Steve

Όταν έγραψα αρχικά ότι θα το παίξω βοηθός καθηγητή, ήξερα τι εννοούσα...

Ο ρόλος μου στο θέμα σου θα είναι συμπληρωματικός, αν μου επιτρέπεις, και θα προσθέτω, αν μπορώ, δικά μου στοιχεία στην γνώση που με προθυμία θέλεις να μοιράζεσαι μαζί μας.

Επιτέλους βλέπω ένα θέμα - οδηγό για την μακροχρόνια κρίση που μας ταλανίζει χρόνια τώρα χωρίς πολιτικές ακρότητες, κορώνες ή οποιασδήποτε μορφής προπαγάνδα, και ελπίζω να παραμείνει έτσι καθαρό και διαφωτιστικό!

Ευτυχώς έχω άφθονο ελεύθερο χρόνο επί του παρόντος αφού δεν δουλεύω και ζούμε οικογενειακώς από το περιορισμένο εισόδημα 2 ακινήτων που νοικιάζουμε και με την βαριά φορολογία που το συνοδεύει αυτό βέβαια... Παιδιά, γυναίκα δεν έχω και ζω με την μητέρα μου που συνεισφέρει και με την μειωμένη σύνταξή της. Γι αυτό και είναι χρήσιμη η λογιστική διότι αποτελεί συστηματική πρακτική μέθοδο αποτίμησης των κερδών και των εξόδων ενός ατόμου ή ακόμα αναλυτικότερα μιας εμπορικής επιχείρησης και έχω κρατήσει όλα τα εγχειρίδια από την σχολή και κάποια στιγμή, όπως τα οικονομικά καλή ώρα, σκοπεύω να τα ξεσκονίσω κι αυτά

Διάβασα όλα όσα έγραψες σχετικά με την κριτική σου στο καπιταλιστικό σύστημα, και χωρίς να επεκταθώ περισσότερο σήμερα, θα κρατήσω ότι σε πολλά συμφωνούμε: Φυσικά και επιθυμώ διακαώς την στήριξη με κάθε μέσο όλων των αδύναμων και των αναξιοπαθούντων! Δεν είμαι σκατόψυχος να επιβραβεύω τα νούμερα σε βάρος της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων. Και σε πάρα πολλά είμαι ασφαλώς αντίθετος με την εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής από τα ανεπτυγμένα κράτη δυτικού τύπου. Αλίμονο! Το βασικό μου επιχείρημα είναι αυτό που έχεις ακούσει πολλές φορές στη ζωή σου, είμαι σίγουρος, πως μετά την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού είναι το μόνο δημοκρατικό οικονομικό κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικό σύστημα που με όλα τα προβλήματα, τις ανισότητες, τις στρεβλώσεις άντεξε στον χρόνο το λεγόμενο και test of time και συνεχίζει να λειτουργεί στις μέρες μας. Υπάρχει όμως και εναλλακτική: Ένα σοσιαλδημοκρατικό μη ουτοπικό που με τις κατάλληλες προϋποθέσεις δεν αποκλείεται να αποτελέσει ένα μελλοντικό ίσως σύστημα οικονομικο-πολιτικής διακυβέρνησης με κέντρο τον άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες. Αυτήν την κοσμοθεωρία μελετάω τώρα από χτες και θα επανέλθω προσθέτοντας κάποια, ιστορικά για την ώρα, στοιχεία...

Όπως σε κάθε περίπτωση η Ιστορία θα μας κρίνει όλους και λειτουργώντας ως 'αιώνιο χωνευτήρι' των λαών και των πολιτισμών - όπως η θεωρία του Δαρβίνου και θα κρατήσει τελικά το σύστημα εκείνο, μέσα από την παναθρώπινη εξέλιξη, που θα είναι σε θέση να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερες ανάγκες και να πάει την ανθρωπότητα ένα βήμα παραπέρα.

Θα ήθελα να κλείσω αυτήν την απάντηση με την παρατήρηση ότι 'όσο κι αν μας πληγώνει η Ελλάδα μας' πάντα θα επικεντρώνομαι και σε αυτήν - γιατί όπως όλοι οι Έλληνες την νοιάζομαι και την πονώ και φυσικά είναι το παρελθόν, το παρόν και, θέλω να πιστεύω, το μέλλον μας.

Να κάνω μια επισήμανση επίσης, δεν μου κολλάει ύπνος απόψε, για τη σύνδεση που έκανες μεταξυ πληθωρισμού, ακρίβειας και ανεργίας.

Καθόλη την δεκαετία του 2000 πριν την κρίση είχαμε 2-4% πληθωρισμό και ανεργία περίπου 10-12% σταθερά. Δηλαδή πληρούσαμε αυτήν την προϋπόθεση για να είμαστε στην ευρωζώνη. Η ακρίβεια βασικά προέκυψε από τακτικές αισχροκέρδειας και στρογγυλοποίησης του Ευρώ προς τα πάνω. Αν κάπου έπρεπε να παρέμβει το κράτος ήταν τότε στην πάταξη ακριβώς στην ρίζα τους αυτών των φαινομένων!

Σήμερα έχουμε αποπληθωρισμό δηλαδή αρνητικό πληθωρισμό, που σημαίνει ότι πέφτουν οι τιμές, κάτι που συντελεί στην οικονομική ύφεση και οδηγεί σε περαιτέρω συρρίκνωση του ΑΕΠ με ολέθρια αποτελέσματα για την Ελληνική οικονομία

Πιο συγκεκριμένα εδώ --> http://www.naftemporiki.gr/finance/stor ... n-eurozoni

αναφέρονται τα εξής γι αυτό το φαινόμενο:

Το τελευταίο σενάριο αποτελεί ακριβώς την κύρια πηγή ανησυχίας σε καθεστώς αποπληθωρισμού, καθώς είναι πιθανή η μακροπρόθεσμη πτώση της ζήτησης, υπό την έννοια ότι οι καταναλωτές -βλέποντας τις τιμές να πέφτουν- θα αναβάλλουν τις όποιες αγορές αναμένοντας τη δημιουργία ακόμη μεγαλύτερων ευκαιριών σε επίπεδο κόστους. Μία ανάλογη καταναλωτική στάση είθισται να συμπαρασύρει προς τα κάτω τις παραγγελίες για προϊόντα και υπηρεσίες, δηλαδή την παραγωγή και τις επενδύσεις, άρα και την απασχόληση, πόσο μάλλον τις αποδοχές των εργαζομένων. Παράλληλα, ο αποπληθωρισμός καθιστά δυσκολότερη των αποπληρωμή χρεών, καθώς τα ίδια χρηματικά ποσά αποκτούν μεγαλύτερη αξία. Ιδανική συνθήκη για τους χρεωμένους είναι ο ελεγχόμενος πληθωρισμός. Επιβαρυντικός είναι άλλωστε ο αποπληθωρισμός και σε επίπεδο δημόσιου χρέους, καθώς η παραγωγική κάμψη και οι μειωμένες ροές προς τα κρατικά ταμεία δυσχεραίνουν την αποπληρωμή του...

Steve έγραψες πολλά και σ' ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να αναλύσεις σε βάθος και με επιχειρήματα τις απόψεις σου. Αυτό σε τιμά!

Είναι ενδιαφέρον το ότι δηλώνεις σοσιαλδημοκράτης και όχι απλά σοσιαλιστής (άσχετο με τον Κομμουνισμό). Ας μην ξεχνάμε πως και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα έχει την ονομασία Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, και όχι Σοσιαλδημοκρατικό, όπως το ευαγγελίζεται σήμερα η Γεννηματά...

Λοιπόν να αναφέρω ένα βασικό πράγμα (δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τοποθετηθώ συνολικά στην απάντησή σου, ήταν μεγάλη, αλλά αυτό μπορεί να το εκλάβεις και ότι συμφωνώ κατά τ' άλλα )

Τελός πάντων έλεγα ότι θα αναφερθώ σε ένα-δύο περισσότερο συπληρωματικά πράγματα με την γενική θεώρηση που διατύπωσες:

1. Όλοι οι οικονομολόγοι δέχονται ότι το καπιταλιστικό σύστημα της ελεύθερης αγοράς, όπως εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται σήμερα είναι ένα ΑΤΕΛΕΣ σύστημα και έχει κρίσεις, προβλήματα, κοινωνικές ανισότητες και έχει εν πολλοίς έχει ΑΠΟΔΟΜΗΘΕΙ στις μέρες μας.

Γιατί δεν πάει καλά το μόνο ίσως σύστημα που δίδει κάποια ελευθερία σε μια υγιή οικονομία να αναπτυχθεί και να ευημερήσει;

Πρώτον ο υπέρμετρος καταναλωτισμός, η προσκόλληση στο κέρδος, η με κάθε όρο μεγιστοποίησή του, ο κορεσμός ανθρώπινων και φυσικών πόρων και συνολικά όλη αυτή η ανθρώπινη απληστία που τον διακρίνει οδήγησε σε υπερβολική κατανάλωση, σε αδικαιολόγητο δανεισμό από μέρους των τραπεζών, σε επισφαλείς επενδύσεις και σε μια ολοένα και μεγαλύτερη φούσκα διεθνώς η οποία δυστυχώς έσκασε το καλοκαίρι 2008, αφού είχε προηγηθεί και μια απότομη και μεγάλη αύξηση της τιμής του πετρελαίου (ελάχιστοι πλέον την θυμούνται), με την χρηματοπιστωτική κρίση της κατάρρευσης των Λέχμαν Μπρόδερς στην Αμερική, όχι συνολικά του Καπιταλισμού, που οδήγησε σε ένα θεαματικό και καταστροφικότατο ντόμινο με τα γνωστά αποτελέσματα που διακρίνουμε σε οικονομίες με εγγενή προβλήματα και ιδιαίτερες ατέλειες που δεν παράγουν εξαγώγιμα προϊόντα και λειτουργούσαν με ασύμφορο εξωτερικό δανεισμό, δυστυχώς όπως και στην χώρα μας, την Ελλάδα... Πριν είχε καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα της Ισλανδίας, το Ντουμπάι, είχε τον πρώτο χρόνο κυρίως πολλά προβλήματα, οι χώρες της Νοτίου Ευρώπης μπήκαν σε Μνημόνια κλπ κλπ

Δεύτερον - ο καπιταλισμός θεωρητικά μιλώντας, σαν τον Σοσιαλισμό του Σοβιέτ, προσοχή λέω Σοσιαλισμό την δικτατορία των Σοβιέτ γιατί δεν προχώρησε ποτέ στο τελευταίο στάδιο του Κομμουνισμού μέχρι την οριστική την πτώση του μετά το πραξικόπημα οπερέτα το καλοκαίρι του 1991 και τον Γέλτσιν πάνω στο τανκ, ο καπιταλισμός και αυτός ουδέποτε εφαρμόστηκε στην πράξη όπως τον συνέλαβαν οι μεγάλοι κοινωνικοί πολιτικοί επιστήμονες και στοχαστές όπως πχ ο Άνταμ Σμιθ, ή ο Τζων Λοκ. Γιατί αυτό; Μα απλούστατα ποτέ δεν αφέθηκε στην πραγματικότητα να κινηθεί ελεύθερα η αγορά χωρίς κρατικές παρεμβάσεις!

Η σημερινή τυπική καπιταλιστική οικονομία, οπαδός της οποίας ευθαρσώς δηλώνω - ελλείψη καλύτερου συστήματος με μόνη ίσως εξαίρεση την καλώς εννοούμενη σοσιαλδημοκρατία, είναι μια τραπεζικά κατευθυνόμενη οικονομία με κρατικές παρεμβάσεις, όσο γίνεται πιο περιορισμένες, μικρό και ευέλικτο δημόσιο τομέα, ιδιωτική πρωτοβουλία και λιγότερη γραφειοκρατία, αξιοκρατία σε όλα, ανοιχτά σύνορα, εκσυγχρονισμένη παραγωγική διαδικασία, ανάπτυξη με παράλληλη μείωση των δασμών και της φορολογίας (αντίθετα με την σοσιαλδημοκρατική πχ Σουηδία), παιδεία όχι 100% δωρεάν αλλά με αξιοκρατικό σύστημα υποτροφιών, ιδιωτική ασφάλιση και ιδιωτική και άρα αναβαθμισμένη υγεία, ιδιωτική ενέργεια συγκοινωνίες, νερό, άμυνα πάλι όχι 100% μη Εθνική κλπ κλπ... με λίγα λόγια με παγκοσμιοποιημένη διάσταση και προοπτική - ιδιωτική και όχι με ολιγοπώλια (πολυεθνικές) ή μονοπώλια (ΔΕΗ ως το 2010) όπως αυτή διαμορφώθηκε αρχικά μετά το κραχ του '29, με την πολιτική του New Deal από τον Ρούζβελτ, (πολύ σημαντικός πολιτικός!) και έπειτα από το πέρας του Κρύου Πολέμου, μετά το '90 και την Παγκοσμιοποίηση των αγορών. Με υγιή ανταγωνισμό και επενδυτικό προσανατολισμό που να ενθαρρύνει την καινοτομία και την ποιότητα.

Τώρα για το Σοσιαλδημοκρατικό πολιτικο-οικονομικό σύστημα που θεωρείς ως πιο δίκαιο κοινωνικά, ουδέποτε εφαρμόστηκε μέχρι σήμερα στην Ελλάδα. Το ΠΑΣΟΚ είναι κακό παράδειγμα του πετυχημένου μεταπολεμικά συστήματος, όπως αυτό εφαρμόστηκε στις Σκανδιναβικές χώρες και την Αυστρία. Βέβαια είναι γνωστό ότι όποιος έχει ένα αξιόλογο εισόδημα στην Σουηδία το κράτος του παίρνει χοντρικά και το 60%. Κοινωνικά άδικο να ωφελούνται οι τεμπέληδες και άχρηστοι και να χάνει όποιος αξιοκρατικά αμοίβεται αδρά πάνω από το μίσο του εισόδημα!

Πάντως αν εφαρμοζόταν και εδώ, όπως στις χώρες που έδωσε μεταπολεμικά τόση μεγάλη σταθερότητα, απόδειξη ότι στη Σουηδία αλλά και αλλού οι σοσιαλιστικού τύπου κυβερνήσεις παρέμειναν για πάνω από 10-20 χρόνια ακλόνητες στην εξουσία με τους ίδιους ηγέτες και για πολλά χρόνια, φαντάζομαι κι εγώ θα δήλωνα σοσιαλδημοκράτης

Να κλείσω το μακροσκελές αυτό ποστ αποκαλύπτοντας ότι έβγαλα ΤΕΙ Τουριστικών Επιχειρήσεων, έκανα και Γενική Λογιστική και λίγο Λογιστική Εταιρειών, αλλά ουδέποτε απασχολήθηκα στον τουριστικό κλάδο...