Ο χρήστης pskarm έγραψε:
Αρα ουτε η κοκκινη σεκοτο απο αλεξανδρεια δεν ειναι γνησια????

Η κόκκινη Τσεκότο είναι γνήσια.

Κάθισμα Sparco Evo 3, σε άριστη κατάσταση.
Χωρίς σκισίματα και φθορές.
Δίνεται με τα μαξιλαράκια νεφρών.
6944916680 -Γιαννης
€ 350

Κάθισμα Sparco Evo 3, σε άριστη κατάσταση.
Χωρίς σκισίματα και φθορές.
Δίνεται με τα μαξιλαράκια νεφρών.
6944916680 -Γιαννης
€ 350

1 / 24 Impreza WRC No.5 P. Solberg 2005,με τα παρελκόμενα του για να γίνει ασφάλτινο.
40€

Nissan Skyline R34-Nismo 1/24 σε λευκό ή ασημί.
35€

1. Ogier
2. Ostberg
   3.Hirvonen
3. Latvala
4. Sordo

Team V.W.
SS Ogier
P.S. Hirvonen

Sent from my new rimadiPhone using FapaTapatalk

citroen c2 kit car 1:18 solido(Henry-Chiarony)
Λείπει ο δεξιός καθρέφτης.
15€

Ο χρήστης Euripides έγραψε:
Επειδή πρέπει να κρατάμε τις υποσχέσεις μας, έφτιαξα ένα οδοιπορικό και εγώ από την πλευρά μου. Να έχει να διαβάζει ο Φάνκυ το Σαββατοκύριακο...

Όλα έγιναν κάπως έτσι...
1η Φλεβάρη και μια διαφορετική μέρα μπροστά μου.
Πρώτον και κύριον βγαίνω βόλτα με την ΑΕ μου, μετά από 1μιση χρόνο! Μόνη της αυτή και ακίνητη στο υπόγειο τόσο καιρό, σαν να περίμενε ανυπόμονα αυτή τη μέρα. Όπως πάντα δε χρειάστηκε να γυρίσω το κλειδί 2η φορά για να ξυπνήσει. Ανυπόμονη μου φάνηκε σαν και του λόγου μου, αλλά μάλλον τα βλέπω όλα αλλιώς σήμερα.
Αφού μάζεψα το καμάρι μου από το σχολείο, χωρίς να του πω το λόγο, και αφού το ραντεβού κλείστηκε με τα ανήψια μου, τον Μάκη και τον Χάρη, ανηφορίζουμε για Πάρνηθα.
Σημείο συνάντησης στις 11 – κλασσικά - το τελεφερίκ, αλλά με ποιόν;

Με το φρέσκο πρόσωπο της αυτοκινητιστικής μας κουλτούρας. Την ακούμε να ανηφορίζει, και σε λίγο το κατακόκκινο χρώμα της σπάει την απέραντη πρασινάδα και μας διπλασιάζει τους παλμούς. Όλων. Νέων και παλιών (γέρων αν σας βολεύει…). Φωτιά στο δάσος! GT86!
Οι Γιάννηδες που τη συνοδεύουν (Χαρπίδης και Αλμπανέλλης) μπορεί και να ξαφνιάστηκαν από τα ανοιχτά στόματα που τους υποδέχτηκαν. Δεν είναι η ομορφιά της τόση, αλλά σε μια παρέα που γυρίζει ανάμεσά της μια ΑΕ86, η έλευση του νέου, του «ίδιου» αλλά και διαφορετικού, δημιουργεί σίγουρα μια γλυκιά ανατριχίλα.
«Τόσο πολύ ρε μεγάλε;», θα πείτε μερικοί. Ναι ρε. Τόσο. Όποιος θέλει μπορεί να αποχωρήσει. Ευχαριστώ.
Το μεγαλύτερο θέμα όμως είναι ο σκοπός της μάζωξης. Θα στήσουμε τη γριά και τη νια, να ποζάρουν για το επόμενο τεύχος των 4Τ. Χαρά μας και τιμή μας. Μετά από 35 χρόνια ανελλιπούς σχέσης με το περιοδικό, αλλά και με τους ανθρώπους του τα τελευταία χρόνια, νοιώθω πραγματικά οικεία.

Μετά τις πρώτες μάλιστα κουβέντες, τις συστάσεις, και αφού τα νιάτα της παρέας παίζουν γύρω - γύρω όλοι, στη μέση η GT, αρχίζουμε σιγά σιγά τις προετοιμασίες. Ένα ξεσκόνισμα στην GT, (η δικιά μου είχε φάει γλείψιμο την προηγούμενη), και κόλλημα στις πόρτες των αυτοκόλλητων «4Τροχοί ΤΕST». Η γριά μου στις δόξες τις! Τώρα στα γεράματα, και τα δικά της και τα δικά μου.

«Πάμε» λέει ο Γιάννης, και ξεκινάμε για το βουνό, αν και περιμένουμε ακόμα έναν στην παρέα, τον καλό μου φίλο Διονύση με τη δική του ΑΕ86. Σκέφτηκα να έχουμε ακόμα ένα αυτοκίνητο «ασφαλείας», χώρια που όταν μοιράζεσαι τη χαρά σου με τους φίλους σου την κάνεις πιο μεγάλη.
Μπροστά ο Γιάννης λοιπόν με τη GT, πίσω εγώ με την ΑΕ, και ακολουθεί ο Χάρης με το Swiftάκι (το καλό, το γρήγορο).
Φτάνουμε σε μια στροφή, χαμηλά από τις πρώτες, και παρκάρουμε στο πλάτωμα που κάνει ο δρόμος. Ανασυγκρότηση. Ο λόγος πλέον στον Γιάννη τον Αλμπανέλλη που θα μας λέει τι θα κάνουμε και πώς. Τα 4 PMR που έχουμε μαζί μας εξασφαλίζουν την ασφάλεια των συνθηκών, και η βοήθεια της υπόλοιπης παρέας πολύτιμη. Αρχίζουμε τα πρώτα κλικ, στήσιμο για λίγες στατικές, και ξεκινάμε. Κατέβασμα - ανέβασμα η GT, κατέβασμα - ανέβασμα η ΑΕ, το ίδιο πάλι και οι 2 μαζί. Τελειώσαμε από αυτό. Κάπου εκεί φτάνει και ο Διονύσης με την άλλη ΑΕ και γινόμαστε πολλές (οι ΑΕ).

Πάμε τώρα να στρίψουμε. Η ώρα του παιδιού. Μπροστά ο Γιάννης με τη GT, φτάνει στη στροφή, και … τι γλυκά που γυρίζει η ρουφιάνα! Σαν να φτιάχτηκε γι αυτό και μόνο. Ω, ρε φίλε…

«Σειρά σου», λέει ο φωτογράφος, και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα… Θυμάμαι πώς γυρίζει, ή θα γίνουμε ρόμπες; Πάμε κάτω, 2α, 3η, κατέβασμα και… ναι κούκλα μου, το ξέρω πως γνωριζόμαστε καλά και μου κάνεις τα χατίρια. Πήρα τα πάνω μου… Πάμε πάλι, μία η GT μία η AE. Είχα ένα άγχος, αλλά μου έφυγε. Όλα καλά! Πάμε παρακάτω.

Βγάζει ο Γιάννης κάτι βεντούζες, κάτι τρίποδα, κάτι διαστημόπλοια, τα μοντάρει πάνω στη GT και αρχίζουμε τις βόλτες. Το αποτέλεσμα το βλέπετε στις δύο πρώτες σελίδες του άρθρου σε σαλόνι του περιοδικού.

«Ανεβαίνουμε παραπάνω» φωνάζει ο καπετάνιος, και ο Γιάννης ζητάει τα κλειδιά της δικιάς μου. Με χαρά του τα δίνω, μιας και το πράμα αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον. Θα οδηγήσω την GT! Αν βέβαια μου δώσει το μπλιμπλίκι που είναι απαραίτητο, και να μη κάθομαι σαν να μην πώ, και πατάω συμπλέκτες και κουμπιά. Άλλοι καιροί…
Κάθομαι στο εξαιρετικό κάθισμα, και το πρώτο πράμα που ελέγχω, είναι αν χωράνε τα πόδια μου, και αν βρίσκει η κοιλιά μου στο τιμόνι. Όλα τέλεια. Ευτυχώς οι Ιάπωνες έχουν από καιρό αποδεχτεί πως υπάρχουν και άλλοι σωματότυποι στον κόσμο εκτός από τους δικούς τους.

Πρώτη στο κιβώτιο και φύγαμε. Γνώριμο το κούμπωμα. Κοντό και σφικτό. Η διαφορά που κάνει το κιβώτιο όταν είναι ακριβώς από κάτω. Ο θόρυβος του κινητήρα δε μου λέει κάτι. Μάλλον επειδή δεν τον ακούω, ή μπορεί απλώς να μη δίνω σημασία. Όταν βγείς από την ΑΕ και κάτσεις στην GT, έ, ένα πολιτισμικό σόκ θα το πάθεις… Ο γιός μου στο διπλανό κάθισμα, προσπαθεί να ανακαλύψει όσα περισσότερα μπορεί. Και το χαμόγελο και των δυό μας, μέχρι τα αυτιά.
Φτάνουμε στο επόμενο σημείο. Στο μυαλό μου έχει ήδη καρφωθεί μια λέξη. ΤΙΜΟΝΙ. Ούτε με το μοτέρ ασχολήθηκα, ούτε με τις οθόνες ούτε με τα κουμπιά. Όταν έστριβα δεν με απασχολούσε τίποτε άλλο. Απίστευτο. Γι’ αυτό χτυπιούνται ανά τον κόσμο…
Ο φωτογράφος στήνει το νέο σκηνικό, πάνω κάτω, άλλη γωνία λήψης, το κάνουμε κι αυτό και προχωράμε.

Όσο ανεβαίνουμε και οδηγώ το GT, αρχίζω να ξεψαρώνω, και βυθίζω το γκάζι λιγάκι παραπάνω. Να και μια καλή στροφούλα. Το ‘χουμε! Της τα χώνω – που λέμε εμείς οι γρήγοροι – και η τροχιά κάνει να ανοίξει! Ω, ευτυχία! Και κάπου εκεί διαπιστώνω ελλείψεις στον εξοπλισμό, όπως το λαμπάκι – φάσκελο ή έστω μια ανακοίνωση στην οθόνη να λέει «πάρτα μ@λ@κα», δεν έχεις ακούσει για ESP, VSC, ΔΜΧ, ΓΜΤΠΤΝΜ; Πού πάς ρε καραμήτρο… Δεν πειράζει, πάμε παρακάτω, ή μάλλον, παραπάνω.

Χαζεύω μπροστά την ΑΕ μου καθώς την ακολουθώ, και ναι, την καμαρώνω. Την αφήνω να μου κλέψει λίγη από την ευχαρίστηση που νοιώθω οδηγώντας ένα αυτοκίνητο όπως η GT. Την παρατηρώ πώς στρίβει, πως γέρνει. Δεν έχει τύχει να έχω ξανά αυτή την οπτική. Συνήθως είμαι μέσα, όχι έξω. Τι να σκέφτεται ο Χαρπίδης που είναι στο τιμόνι της;

Παραπάνω στήνουμε τα αυτοκίνητα το ένα δίπλα στο άλλο, ο φωτογράφος μπροστά μας στο πόρτ μπαγκάζ του Swift, και μερικά ακόμη κλίκ.

Με τούτα και με κείνα για να μη σας κουράζω, φτάσαμε ψηλά, πολύ ψηλά στα έλατα. Λίγο χιονάκι στις άκρες του δρόμου, σκιά από τα έλατα και ο Γιάννης ο Αλμπανέλλης βρίσκει χώρο με καλό φώς για να κάνει τα δικά του. Τα φώτα της GT ανάβουν από μόνα τους (ουάου!) για να μου θυμίσουν άλλη μια φορά πόσο πίσω έχω μείνει. Φωτογραφίες εσωτερικού, μηχανής, λεπτομέρειες κλπ. Οι υπόλοιποι, κλασσικά χαβαλέ και πειράγματα.

Περνάμε καλά και αυτό είναι το βασικότερο. Περνάμε δε ακόμα καλύτερα όταν βλέπουμε το Γιάννη να παλεύει με το τιμόνι της ΑΕ για να κάνει μανούβρα να φύγουμε. Καλομάθατε αγόρια μου στα υδραυλικά και τα ηλεκτρικά. Εμείς οι παλιοί οι άντρες δεν είχαμε ανάγκη από τέτοια πράματα… Πσσσς….

Κατηφορίζουμε… Έχει πάει 2+ και δεν το καταλάβαμε. Φτάνουμε σε ένα πλάτωμα παρακάτω και κάνουμε τις τελευταίες πόζες και την τελευταία ανασυγκρότηση πριν το διαλύσουμε. Ξεχνάμε λίγο τα αυτοκινητιστικά και πιάνουμε κουβέντες διάφορες. Περί προσωπικών, περί οικονομικών, περί της κατάστασης του περιοδικού κλπ. Η σχέση έχει γίνει ήδη πιο προσωπική. Ο Γιάννης ο Χαρπίδης και ο Γιάννης ο Αλμπανέλλης είναι και εξαιρετικά παιδιά εκτός από εξαιρετικοί επαγγελματίες. Μαζεύουμε τις ΑΕ και τη GT για μερικές ακόμα φωτό όλης της παρέας. Κοντεύει τρεισήμισι… Φεύγουμε. Ο Γιάννης στριμώχνει τα φωτογραφικά του στο μικρό χώρο αποσκευών της GT και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Γειά σας παιδιά. Θα τα ξαναπούμε.
Ευχαριστούμε για τη μοναδική εμπειρία που μας προσφέρατε. Αυτό που για σας είναι δουλειά, για μας ήταν γιορτή.
Μετά από 35 χρόνια που το περιοδικό είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, τώρα νοιώθω κι εγώ δικό του κομμάτι. Να κρατήσει το τεύχος ο γιός μου να θυμάται το γέρο του. Και ελπίζω, ακόμα και τότε, να κατεβαίνει και αυτός στο υπόγειο να χαϊδεύει με την ίδια αγάπη την δική του πλέον ΑΕ.

Ευχαριστώ που το μοιραστήκατε μαζί μου όσοι φτάσατε να διαβάζετε μέχρι εδώ.
Ευριπίδης

Sent from my new rimadiPhone using FapaTapatalk

Σωστός ο φίλος!

Sent from my new rimadiPhone using FapaTapatalk