Ο χρήστης hrdoukas έγραψε:
Οι γονείς βέβαια όσο κι αν θέλουν να κρατάνε ίσες αποστάσεις από τα πάντα (και τα κοάλα) και να αφήνουν το παιδί τους ανεπηρέαστο να αναπτύξει τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του αντιλήψεις (καλά το είπα; ) στην πραγματικότητα ΔΕΝ μπορούν να το πετύχουν (;) γιατί είτε τους αρέσει είτε όχι **αποτελούν **πρότυπο για τα παιδιά τους και οι συμπεριφορές τους, οι πράξεις και οι παραλείψεις τους, τα επηρεάζει και αυτό είναι το φυσιολογικό. Ετσι είναι η γονεϊκή σχέση στα περισσότερα πλάσματα του ζωικού βασιλείου, τι να κάνουμε;
Προφανώς και ισχύει αυτό που γράφεις, εγώ μιλάω για καταστάσεις που το πιστεύω ενός γονιού επιβάλλεται στο παιδί του (πχ: δεν θέλω να πάω εκκλησία - θα πας επειδή το λέω εγώ).
Απο κει και πέρα κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό στη δική μου ζωή θέλω να το μεταφέρω και στο παιδί μου. Δεν έχω την απαίτηση να το καταλάβετε, ειδικά από τη στιγμή που εσείς το έχετε απορρίψει.
Δεν αναφέρομαι στη συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι ένας γενικότερος προβληματισμός μου, που απλά βρήκα την αφορμή από το σχόλιό σου. Και εγώ δεν θέλω το παιδί μου να υιοθετήσει μία δική μου άποψη απλά και μόνο επειδή την πιστεύω εγώ (στο θέμα της θρησκείας ή σε οποιοδήποτε άλλο).
Δεν το θεωρώ κακό αν κάποιος το κάνει, απλά είμαι αναποφάσιστος.
ε, κομματάκι το έχουν. Και μόνο το γεγονός ότι μέχρι να φτάσουν 6 και να ενταχθούν στην επίσημη εκπαιδευτική διαδικασία ο γονιός είναι η μόνη επαφή με 'αντιλήψεις και πιστεύω', αρκεί.
Όχι βέβαια διά της επιβολής (αν και σε ορισμένα πράγματα ΚΑΙ διά της επιβολής), αλλά απλώς και μόνο διά του παραδείγματος όπως λέει και ο hrdoukas.
Δλδ όταν θα δει το παιδί τους γονείς του να πηγαίνουν εκκλησία, ή να κάνουν το σταυρό τους δεν θα τους ρωτήσει; Και τι θα του πούνε; Θα σου απαντήσω όταν γίνεις 18;
Ακόμα και η πιο ορθώς μετριοπαθής απάντηση ('είναι κάτι που πιστεύουν ορισμένοι άνθρωποι και μπλα μπλα μπλα') στο πρόσωπο του γονιού αρκεί για να αποτελέσει παράδειγμα.
Ομοίως φυσικά και για το αντίθετο παράδειγμα του άθεου γονιού.
Προφανή αυτά που λες και πιστεύω κι εγώ πως η πιο σωστή στάση είναι το να του εξηγήσεις κάτι (όσο μπορεί το παιδί να καταλάβει, ανάλογα με την ηλικία του) και να του δώσεις το περιθώριο να διαμορφώσει τη δική του οπτική γωνία. Βέβαια αυτό in a perfect world, καθώς στην πράξη και στην καθημερινότητα υπάρχουν φορές που απλά λες 'γιατί έτσι είναι', 'γιατί έτσι σου λέω εγώ', κτλ... Δεν είμαστε και αλάνθαστοι...
Εκτός αν περιμένετε τα 18α γενέθλια των παιδιών σας για συζητήσετε για πολιτική, ηθική, αξίες και οτιδήποτε άλλο σημαντικό ή ασήμαντο που μπορεί να αποτελεί συνισταμένη στη ζωή τους. Και ναι, είναι ακριβώς το ίδιο. Οσο λοιπόν εσείς δεν είστε να διατεθειμένοι να βάλετε τα παιδιά σας στη γυάλα για να προστατέψετε από αυτό που κουβαλάτε στο κεφάλι σας, τις απόψεις και τις ιδεοληψίες σας, τα καλά και τα κακά σας, τις αρετές σας και τα χούγια σας, θα μου επιτρέψετε και μένα να εκθέσω σ'αυτά που θεωρώ εγώ και όχι εσείς, σωστά. Εγώ υποδείξεις για το πώς μεγαλώνουν άλλοι τα παιδιά τους δεν κάνω.
Κοίτα, νομίζω πως κανείς δεν περιμένει το παιδί του να ενηλικιωθεί για να συζητήσει μαζί του για θέματα αξιών, απόψεων ή πιστεύω. Θα ήταν λάθος πιστεύω... Σαν γονιός ξέρεις πως ακόμα και πολύ μικρά τα παιδιά μπορεί να έχουν πολύ ενδιαφέρουσες αντιλήψεις (άσχετα αν είναι σωστές ή λάθος) και μπορείς να κάνεις πολύ όμορφη συζήτηση μαζί τους, αρκεί φυσικά να τους μιλάς σαν παιδιά της ηλικίας τους.
Αυτό που προσωπικά με κάνει να αναρωτιέμαι είναι το αν είναι σωστό (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) να επιβάλλει ο γονιός την άποψή του στο παιδί του ή να το αφήνει να διαμορφώσει μία δική του. Πχ μία κουβέντα για την πολιτική (μην κολλάς στα της θρησκείας) θα μπορούσε να κλείνει με τη φράση 'γιατί αυτό είναι το σωστό' ή με τη φράση 'αυτό πιστεύω εγώ, άλλοι πιστεύουν κάτι διαφορετικό, σκέψου το' ή κάτι τέτοιο.