[Μεταφορά από θέμα 'Περί αυτο-συνείδησης']
Η ώρα είναι 11:20 κατεβαίνοντας χαλαρά την άδεια για τα καθημερινά δεδομένα την Λεωφόρο Κηφισίας.
Το μόνο που σκέφτεσαι μια τέτοια μέρα είναι οι γιορτές και πως θα περάσεις το Σαββατοκύριακο σου οικογενειακά και πάνω από όλα με τους φίλους σου. Δυστυχώς πρέπει να πας στο γραφείο γιατί έχεις αφήσει εκκρεμότητες που πρέπει αναγκαστικά να γίνουν από εκεί.
Καθώς πλησιάζεις το φανάρι της Αλεξάνδρας στην αριστερή λωρίδα είσαι 100% σίγουρος ότι θα σε πιάσει το κόκκινο -όπως και γίνεται – αποφασίζεις να αφήσεις τους ανθρώπους με τις τσάντες των χριστουγεννιάτικων αγορών και όλο τον κόσμο της κλασικής διάβασης (100 μέτρα πριν το φανάρι) να περάσουν έχοντας στον μυαλό σου ότι θα κάνεις κάτι ελάχιστο για να τους ευχαριστήσεις εν όψη των εορτών.
Ενώ έχεις σταματήσει λοιπόν και περιμένεις να περάσει και η γιαγιούλα με τις σακούλες του Super Market, έρχεται ένα Toyota Corolla του '85 και σε αναγκάζει να θυμηθείς τα στολίδια που είχες πει στον ταρίφα πριν 6 μήνες που σε είχε τρακάρει πάλι από πίσω.
Κλασικές κινήσεις πλέον, χειρόφρενο, αλάρμ και αναμμένη την μηχανή του αυτοκινήτου - σε περίπτωση που κάνει την εξυπνάδα να φύγει- βγαίνεις έξω κρατώντας την ψυχραιμία σου και του ζητάς να βγει από το αυτοκίνητο ώστε να ανταλλάξετε τα στοιχεία των ασφαλιστικών. Αυτός όχι μόνο δεν βγαίνει αλλά αρχίζει να φωνάζει και να λέει φύγε γιατί εσύ δεν έπαθες τίποτα! Έχοντας ήδη δημιουργήσει κυκλοφοριακό πρόβλημα του εξηγείς ότι το αυτοκίνητο έχει ζημιά παρακαλώντας τον να βγει από το αυτοκίνητο. Αρχίζει να κλαίγεται και να λέει πως έχει άρρωστη γυναίκα και πως βιάζεται, δίνοντας σου μία επαγγελματική κάρτα. Αρχίζεις και φορτώνεις αλλά ξέρεις ότι ο μόνος τρόπος για να τον σταματήσεις είναι να κάνεις τον καραγκιόζη και να μπεις μπροστά του ώστε να μην τον αφήσεις να φύγει. Καταγράφεις στο κινητό σου την πινακίδα του αυτοκινήτου και αφήνεις άλλη μία γιαγιούλα να περάσει – τώρα έγινε το κακό..
Η επόμενη κίνηση είναι η επίσκεψη στην αντιπροσωπεία για την διερεύνηση της ζημιάς. Ευτυχώς η ζημιά περιορίζεται στον προφυλακτήρα χωρίς σημαντικές απώλειες. Πάνω που είσαι καθησυχασμένος σκέφτεσαι πως είναι καλύτερο να τα δώσεις τα λεφτά στους Γιατρούς χωρίς σύνορα παρά σε έναν (τουλάχιστον) απαράδεκτο οδηγό.
Καθώς φτάνεις στο γραφείο το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να δεις εάν αυτή η επαγγελματική κάρτα είναι όντως δικιά του – έχοντας πάντα τα χειρότερα στο μυαλό, ότι … ότι … ότι … Η συνομιλία στο τηλέφωνο έχει να κάνει ως εξής;
- Ναιι;;;; (φωνή ταλαιπωρημένου 55άρη)
- Για σας είμαι αυτός που με τρακάρατε πριν λίγο..
- Τι;;; ΟΟΧΙ!
- Εχμ.. τι όχι;
- Δεν σε τράκαρα!
- Τι λέτε;
- Μου χρωστάς λεφτά!! Εσύ φταις, ρώτησα εγώ!!
- Συγνώμη, εγώ φταίω που πέσατε πάνω μου;
- Ναι γιατί ρώτησα τον δικηγόρο μου εγώ και μου είπε ότι δεν είχες κανένα λόγο να σταματήσεις μες στην μέση!!!
- Δεν είχα λόγο να σταματήσω στην διάβαση να περάσουν οι πεζοί;;
- ΝΑΙ! Ναι αυτό!
- Κανένα πρόβλημα, να συναντηθούμε να ανταλλάξουμε τα στοιχεία και να καταγράψουμε το γεγονός.
- Ναι και θα με πληρώσεις!!!
- Να σας πληρώσω αν φταίω, δεν έχω κανένα πρόβλημα, μπορείτε να μου δώσετε τα στοιχεία σας; Τι ασφάλεια έχετε;
- Δεν ξέρω!
- Δεν ξέρετε τι ασφάλεια έχετε; Σε ποιον πληρώνετε τα ασφάλιστρα;
- Δεν ξέρω είναι στο αμάξι, να τα φέρω;
(εδώ συνειδητοποιείς ότι ο τύπος πίστεψε ότι θα πάρει λεφτά!)
- Ναι αν μπορείτε..
(αναμονή 2 λεπτών)
- Γράφετε;; Inn-teee-rsaaaa-loniko
- Μήπως ενοείτε Intersalonika;
- Δεν ξέρω ελάτε από εδώ να τα δείτε, δεν καταλαβαίνω!
- Μείνετε (αν)ήσυχος θα περάσω! «κλικ»
Το επόμενο βήμα ήταν τηλεφώνημα στην νομική προστασία της ασφαλιστικής…
Βάσει του παραπάνω θέτω το εξής:
Προσπαθείς να φανείς αντάξιος με τους ευρωπαίους συμπολίτες σου στον δρόμο, κάνεις ότι θεωρείς πιο σωστό και το αποτέλεσμα είναι να βγαίνεις και κερατάς και δαρμένος..
Έστω ότι καθένας μας θα μπορούσε να είναι στην θέση αυτή, πως αντιμετωπίζει από εδώ και πέρα την καθημερινή οδήγηση;
Εγώ να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω αν θα ξανασταματήσω στο συγκεκριμένο σημείο να αφήσω να περάσουν οι πεζοί, εκτός αν έχει πήξει η Κηφισίας στην κίνηση…
ΔΙΔΑΞΕ ΙΣΤΟΡΙΑ!!
