Όταν λέω ότι στην Ελλάδα υπάρχει μία στρεβλή άποψη για το ΝΒΑ, ερχονται κάτι τέτοια άρθρα για να με δικαιώσουν 1000%

http://www.gazzetta.gr/bloggers/article ... eis-letner
Κόμπε, εσύ δεν έχεις Λέτνερ!
Από Βασίλης Σκουντής | Παρασκευή, 13 Ιούλ 2012 01:10

[spoiler=:3dcnzsop]Η αυλαία του Ολυμπιακού Τουρνουά μπάσκετ, ερήμην της ελληνικής ομάδας, ανοίγει σε δύο εβδομάδες και ο Βασίλης Σκουντής προσπαθεί να βάλει στον προσομοιωτή μια προκλητική δήλωση του Κόμπε Μπράιντ!

Την επόμενη φορά που θα έρθει από τα μέρη μας ο “Black Mamba” θα του πω πόσο μεγάλο λάθος έκανε βάζοντας στη ζυγαριά τον απατό του (που λένε και στο χωριό μου) με τον Τζόρνταν, τον Λεμπρόν στη θέση του Μπερντ και τον Κρις Πολ αντί του Μάτζικ Τζόνσον! Πάλι καλά που δεν συνέκρινε κιόλας τον Σιζέφσκι με τον συχωρεμένο τον Τσακ Ντέιλι, διότι τότε όντως θα έτριζαν τα κόκαλα του “Daddy Rich”, όπως τον είχε παρατσουκλιάσει ο (μετέπειτα παίκτης του Παναθηναϊκού) Τζον Σάλει...

Για να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη (κυρίως για εκείνους οι οποίοι δεν έμαθαν τα καθέκαστα) στην εικοστή επέτειο από την θεσμοθέτηση και την πρώτη εμφάνιση της “Dream Team” (πρώτα στo Πόρτλαντ και εν συνεχεία στη Βαρκελώνη), ο σούπερ σταρ των Λέικερς είπε ότι “η τωρινή ομάδα θα μπορούσε να νικήσει εκείνην του 1992”!

Εκ πρώτης όψεως η δήλωση εκτός από πομπώδης και μεγαλόστομη (αλλά ταιριαστή στην ιδιοσυγκρασία του Κόμπε) μπορεί να εκληφθεί και ως πράξη ιεροσυλίας. Παρεμπιπτόντως ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων, που (ασχολούνται με τα σπορ και) θεωρούν ότι δεν είναι δυνατόν να συγκριθούν ομάδες και παίκτες διαφορετικών εποχών, πολλώ δε μάλλον όταν ανάμεσα τους μεσολαβεί μια εικοσαετία, στην οποία όλα εξελίχθηκαν και τα πάντα άλλαξαν: οι κανονισμοί, οι μέθοδοι προπόνησης, τα συστήματα, οι σωματοδομές των παικτών και πάνω απ' όλα (στην προκειμένη περίπτωση) οι δυνατότητες αντίδρασης των αντιπάλων...

Τότε έμπαινε στο γήπεδο η ομάδα των έντεκα μελών του “Hall of Fame” και αναστέναζαν, τα παρκέ, τα καλάθια και οι φουκαράδες που βρίσκονταν απέναντι τους στην καλύτερη περίπτωση έτρωγαν μια σαραντάρα στο κεφάλι, αλλά έφευγαν ενθουσιασμένοι διότι έβγαζαν φωτογραφίες με τα ινδάλματα τους, έπαιρναν αυτόγραφα, γίνονταν μέρος της κορνίζας και τους άγγιζαν, για να καταλάβουν εάν είναι θνητοί ή κατέβηκαν από άλλον πλανήτη...

Είκοσι χρόνια αργότερα το “international basketball”, όπως προσδιορίζεται από δαύτους, έχει σχεδόν απομυθοποιήσει το ΝΒΑ: το εκτός ΗΠΑ μπάσκετ προόδευσε θεαματικά, ομάδες σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο κατάφεραν να ρίξουν στο καναβάτσο (συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής το 2006 στη Σαϊτάμα) τους NBAers, οι Ευρωπαίοι διαπρέπουν πλέον στο πάλαι ποτέ αμερικανικό “γκέτο” και όσο περνούν τα χρόνια-κυρίως από το Mundobasket του 2002 και εντεύθεν- η παγκόσμια πιάτσα έχει πεισθεί ότι και αυτοί είναι άνθρωποι με σάρκα, οστά και αδυναμίες...

Κλείνω εδώ αυτή τη γενικού περιεχομένου παρένθεση και επιστρέφω στην ιντριγκαδόρικη δήλωση του Μπράιαντ, με την οποία (δεν) συμφώνησε ο Σιζέφσκι. Παρεμπιπτόντως ο “Coach K” είναι αυτός που δικαιούται να ομιλεί περισσότερο από κάθε άλλον, διότι απλούστατα το 1992 καθόταν στο πλάι του Ντέιλι και συν τοις άλλοις καμάρωνε διότι είχε κι ένα δικό του παιδί στην ομάδα: κολεγιακό παιδί, εννοώ, διότι στην σε αυτήν την avant-garde εμφάνιση των παικτών του ΝΒΑ στην (χαροκαμένη το 1987 στην Ιντιανάπολις, το 1988 στη Σεούλ και το 1990 στο Μπουένος Αίρες) εθνική ομάδα των ΗΠΑ υπήρχε ο κανονισμός της υποχρεωτικής παρουσίας ενός παίκτη από τα κολέγια και τότε ο κλήρος έλαχε στον πρωταθλητή με το Ντιουκ, Κρίστιαν Λέτνερ.

Σχολιάζοντας τη δήλωση του Κόμπε, ο Σιζέφσκι είπε ότι “στην παρούσα φάση αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί”, αλλά έβαλε κι ένα αστερίσκο: στην ομάδα του '92 κάμποσοι από τους θρύλους του ΝΒΑ βρίσκονταν στο τελείωμα της καριέρας τους ή αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα τραυματισμών, ενώ η τωρινή ομάδα σφύζει υγείας, δύναμης και ακμής.

Παρ' όλα αυτά η επιχείρηση προσομοίωσης του Κόμπε είναι ο,τι πρέπει για να ανοίξει μια (ανεδαφική μεν για τους ανωτέρω λόγους, αλλά) ενδιαφέρουσα κουβέντα. Όντως, όπως διάβασα σε διάφορες αμερικανικές ιστοσελίδες, εάν η Dream Team 1 είχε τον Μάτζκ του '85 και τον Μπερντ του '86 , οι τωρινοί σταρ ούτε τις πατούσες τους δεν θα μπορούσαν να γαργαλήσουν, αλλά εδώ εγείρονται και άλλες απορίες, μια εκ των οποίων διατύπωσε χθες ο Σιζέφσκι, αλλά είμαι ευτυχής διότι την είχα ακούσει για πρώτη φορά, πριν από 22 χρόνια, από το στόμα του συχωρεμένου του Νγτράζεν, του Ράτζα, του Ντίβατς και του Ιβκοβιτς...

Τότε ο κόσμος αναρωτιόταν εάν οι (ακόμη και για άλλον έναν χρόνο, ενιαίοι και αδιαίρετοι) Γιουγκοσλάβοι θα μπορούσαν να κοντράρουν στα ίσια μια ομάδα του ΝΒΑ. Το αναρωτήθηκε φωναχτά και δημοσίως ο Ντούντα στη συνέντευξη Τύπου μετά τον τελικό του Μουντομπάσκετ του '90 στο Μπουένος Αίρες και ο παρακαθήμενος του “Μότσαρτ”, που προερχόταν κιόλας από την παρθενική σεζόν του με τους Μπλέιζερς έσπευσε να απαντήσει: “Στη χειρότερη περίπτωση θα σημειώναμε 35 νίκες στην κανονική σεζόν και στην καλύτερη θα περνάγαμε έναν γύρο στα πλέι οφς”!

Δυστυχώς μετά από λίγους μήνες το (γιουγκοσλαβικό) όνειρο έγινε εφιάλτης: η χώρα που κράτησε επί δεκαετίες ενωμένη ο Τίτο διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη και η Dream Team που υπήρξε προϊόν ανάγκης του αμερικανικού εγωισμού και του παρελκόμενου ιμπεριαλισμού της (μετά τις τρεις αλλεπάλληλες αποτυχίες των κολεγιόπαιδων) δεν βρήκε ποτέ τον αντίπαλο που θα ήθελε για να μετρήσει την πραγματική αξία της. Στον ημιτελικό της Βαρκελώνης οι Αμερικανοί συνέτριψαν την (επίσης προερχόμενη από τον κατακερματισμό της Σοβιετικής Ένωσης) Λιθουανία με 127-76 και στον τελικό έριξαν 32 πόντους (117-85) στην Κροατία , ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα στην Ατλάντα επιβλήθηκαν της Γιουγκοσλαβίας (που απαρτιζόταν μονάχα από Σέρβους παίκτες) με 95-69.

Η ομάδα του 1992 αποκλήθηκε ευστόχως Dream Team διότι πράγματι επρόκειτο για μια ομάδα βγαλμένη από όνειρα και μάλιστα... υγρά (sic) της παγκόσμιας μπασκετικής κοινωνίας και από εκεί και πέρα άρχισε η αρίθμηση: Dream Team-2, Dream Team-3 και πάει λέγοντας έως την τρέχουσα εκδοχή της που είναι η 12η. Kατ' αντιστοιχίαν η ομάδα του 2002 που απέτυχε παταγωδώς και μάλιστα στη “Μέκκα” του αμερικανικού μπάσκετ (Ιντιανάπολις) υπήρξε η “Nightmare Team”, ενώ εκείνη του 2008 επονομάσθηκε “Redeem Team”, διότι πέτυχε την εξιλέωση που αποζητούσε μετά τις αποτυχίες της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και στο Μουντομπάσκετ του 2006.

'It's the gold, or it's failure.”, όπως είχε πει ο Λαμπρόν σε μια συνέντευξη του στο περιοδικό ΤΙΜΕ, κοινώς “η το χρυσό, ή έχουμε αποτύχει”...

Το πήραν τότε το χρυσό μετάλλιο οι Αμερικανοί και θυμάμαι πως ξετρελάθηκαν από τη χαρά τους και πώς απόλαυσαν αυτήν την εξιλέωση: με το που έληξε ο (καθ' όλα φαντασμαγορικός ένθεν και ένθεν) τελικός με την Ισπανία μαζεύτηκαν όλοι μαζί κι έτρεξαν να αγκαλιάσουν τον (πρώην προπονητή και τότε) τηλεσχολιαστή του NBC Νταγκ Κόλινς σε μια πολύ συμβολική κίνηση σεβασμού: ο πρώην κόουτς του Τζόρνταν και του Πίπεν στους Μπουλς ήταν παίκτης της κολεγιακής εθνικής ομάδας των ΗΠΑ στον μνημειώδη, αλλά και σκανδαλώδη τελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά του 1972 στο Μόναχο. Μάλιστα ο Κόλινς ήταν εκείνος ο οποίος ευστόχησε σε 2/2 βολές και έκανε το σκορ 51-50 για να ακολουθήσει (μετά από δυο παλινωδίες στο χρονόμετρο) το νικητήριο καλάθι του Αλεξάντερ Μπέλοφ!

Ξαναβλέπω τώρα τα ρόστερ των δυο ομάδων και αναρωτιέμαι κι εγώ εάν οι τωρινοί θα μπορούσαν να νικήσουν τους παλιούς, είτε όταν αυτοί ήταν στα ντουζένια τους, είτε όπως εμφανίστηκαν το 1992, πρώτα στο Πόρτλαντ και ύστερα στην Μπανταλόνα. Αλλά για να μπω στο τριπάκι του Κόμπε και ομολογώντας a priori ότι εγώ μεγάλωσα με την ομάδα του '92 και θα ομνύω πάντοτε στη χάρη τους , έχω να υποβάλω μερικές απορίες...

1. Θα μπορούσε ο σούπερ αθλητής Λεμπρόν να σταματήσει τον Τζόρνταν όταν αυτός θα απογειωνόταν από το έδαφος;

2. Πόσο καλύτερη τύχη από τον Κρεγκ Ιλο (το 1989, με το Κλίβελαντ) και τον Μπράιον Ράσελ (το 1998 με τη Γιούτα, στο κύκνειο άσμα του στο Σικάγο θα είχε ο έξοχος αμυντικός Ιγκουοντάλα, εάν στην τελευταία επίθεση του simulation game και με ισόπαλο σκορ, εφορμούσε εναντίον του ο MJ;

3. Πού θα έφτανε ο Κρις Πολ του Magic, εάν ο σταρ των Λέικερς τον ποστάριζε και τον έβαζε πλάτη;

4. Έστω και κοψομεσιασμένος και τάβλα στο παρκέ του Pavelló Olímpic de Badalona ο Ιλαρίων Πουλίδης (κατά κόσμον Λάρι Μπερντ) δεν θα έπιανε μια φορά κορόιδο στο fade away shot τον υπέροχο Ντουράντ;

5. Πόσους ουρανούς σφοντύλι θα έβλεπε ο Τάισον Τσάντλερ που βγήκε καλύτερος αμυντικός του ΝΒΑ, απέναντι στον Πατ Γιούιν;

6. Σύμφωνοι, πηδάει στον θεό ο Μπλέικ Γκρίφιν, αλλά θα έσπαγε το απαγορευτικό απόπλου που θα διέταζε ο (ναύαρχος) Ντέηβιντ Ρόμπινσον;

7. Ναι, όντως ο Ντερόν έχει την καλύτερη σταυρωτή ντρίμπλα στην ιστορία του μπάσκετ (μετά τον Αϊβερσον και τον... Λιακόπουλο), αλλά θα τολμούσε να κάνει τέτοιες μαγκιές μπροστά στον Στόκτον που θα του άρπαζε την μπάλα μέχρι να πει κύμινο;

8. Στο pick n' roll του Στόκτον με τον Καρλ Μαλόουν θα προλάβαινε να κάνει hedge- out ο Λαβ ή ο Σιζέφσκι θα έπαιζε κρατώντας μέσα στον ψηλό;

9. Σε ενδεχόμενο καυγά ποιος μαγκιόρος από την τωρινή ομάδα (μηδέ του Λεμπρόν εξαιρουμένου) θα τολμούσε να τα βάλει με τον Μπάρκλεϊ ή με τον πεζοναύτη, τον Κρις Μάλιν;

10. Κι άντε και κατάφερνε η ομάδα του 2012 να σταματήσει τον Τζόρνταν της Ανατολής, ποιος παλικαράς θα αναχαίτιζε τον Τζόρνταν της Δύσης, που λόγω ονόματος κιόλας (Clyde “the Glide” Drexler) γλιστρούσε χωρίς να τον πάρει κανείς χαμπάρι;

11. Κι άντε και σιωπούσαν ο Ανατολικός και ο Δυτικός Τζόρνταν, ποιος... Κόμπε θα ξέφευγε από το ανελέητο κυνηγητό του Πίπεν, ο οποίος (υπενθυμίζω προς τεκμηρίωσιν του πράγματος ότι) επί οκτώ συναπτές σεζόν ήταν μέλος της καλύτερης αμυντικής πεντάδας του ΝΒΑ και άλλες δυο της δεύτερης; Εάν μάλιστα του έλεγαν ότι το ματς αυτό θα είχε και χρηματικό έπαθλο, τώρα που (λένε ότι) έχει φαλιρίσει, θα μάρκαρε ακόμη και τον Γουέιντ που είναι απών!

12. Η τελευταία ερώτηση είναι και η πιο ουσιαστική και πρακτική: Δέχομαι ότι η ομάδα του 2012 μπορεί να νικήσει εκείνη του 1992, αλλά για πείτε μου ποιον θα στέλνουν αυτοί οι προκομμένοι για να τους αγοράζει McDonald’s και να τους κάνει όλα τα θελήματα, όπως έκανε στη Βαρκελώνη ο Λέτνερ, όντας η ορντινάτσα του Μπάρκλεϊ ;

Εδώ σε θέλω Κόμπε μου![/spoiler:3dcnzsop]

Πέρα από τη νοσταλγία που εκπέμπουν ΟΛΑ τα άρθρα επί του θέματος παγκοσμίως, το άρθρο δεν πατάει πουθενά μπασκετικά. Είναι προφανές ότι ο Σκουντής (και ο κάθε Σκουντής) δεν παρακολουθούν το ΝΒΑ πλέον, κάνει μπαμ αυτό στο άρθρο και έχουν μείνει με τη στρεβλή εικόνα που δημιούργησαν οι επιδόσεις της εθνικής ομάδας ΗΠΑ την 5ετία 2002-6. Αναφέρεται στην Σαϊτάμα και άλλες τέτοιες αηδίες, ξεχνώντας πολύ βασικά πράματα:

1. Η Ντρημ Τιμ ήταν μία ομάδα που αποτελούταν απο τους 11 καλύτερους παίκτες εκείνη τη στιγμή στο ΝΒΑ. Κάτι τέτοιο επαναλλήφθηκε μόνο φέτος και αυτό στις κλήσεις. Χωρίς Rose, Howard, Wade (κυρίως) αλλά και Γκριφιν από χθες, σίγουρα πλέον αυτό δεν ισχύει ούτε στη φετινή έκδοση της ομάδας. Ειδικά μετά την Ατλάντα, θεωρούταν υποτιμητικό για έναν παίκτη να ξαναπάει στην εθνική, το θεωρούσαν ανήθικο να στερήσουν ένα χρυσό από κάποιον άλλο παίκτη. Έτσι κι αλλιώς θα έπαιρναν το χρυσό. Όταν είδαν όμως μέσα στην πατρίδα τους ότι μόνο η καλύτερη ομάδα των ΗΠΑ έχει σίγουρο το χρυσό, άλλαξε η πλάκα. Στην Αθήνα έστειλαν μία ομάδα σχεδόν αποκλειστικά από ρούκις άντε σόφομορ (Wade, Lebron, Amare, Melo) με 2-3 βετερανους και ρολίστες οι υπόλοιποι, ενώ στην Ιαπωνία την ομάδα την πλαισίωσαν πάλι με νέους αστέρες (Πολ, Χαουαρντ, Χάινριχ) φτιάχνοντας για πρώτη φορά την έννοια 'αμερικάνος διεθνής παίκτης'. Από το Πεκίνο και μετά η πλάκα τελείωσε κατεβαίνει πλέον η καλύτερη δυνατή ομάδα στις Ολυμπιάδες, ενώ στα παγκόσμια 'ψήνονται' παίκτες. Οι Lebron, Melo παίζουν σε 4η διοργάνωση, ενώ νομίζω μόνο ο Davis που θα αντικαταστήσει τον Γκρίφιν θα είναι πρωτάρης σε τέτοια διοργάνωση. Και ο Χαρντεν νομίζω. Αρα το να επικαλείσαι τις ήττες εκείνης της 5ετίας για να δείξεις ότι η νυν εθνικη ΗΠΑ είναι μέτρια δείχνει τεράστια ασχετίλα

2. Όταν πήγε ο κορυφαίος ευρωπαίος μπασκετμπολίστας της εποχής του σε μία μέτρια ομάδα πήρε το παρκετόπανο και γυάλιζε τον πάγκο. Φέτος ο Ρούμπιο αν δεν έσπαγε το πόδι του μαλλον θα ήταν ο ρούκι της χρονιάς. Πέρσι πήρε ομάδα τον τίτλο βασισμένη σε ευρωπαίο, ενώ άλλοι 5 τίτλοι τα τελευταία χρόνια πήγαν σε ομάδες με ευρωπαίους σε θέσεις κλειδιά (Σπερς, ΛΑΛ). Αυτό δε σημαίνει ότι οι αμερικάνοι έγιναν χειρότεροι, αλλά οι ευρωπαίοι είναι πλέον πολύ καλύτεροι. Αρα η μεταξύ τους διαφορά δεν αποτελεί κριτήριο.

3. Αγωνιστικά η φετινή ομάδα με εκείνη του 92, μειονεκτεί εμφανώς σε ένα μόνο πράγμα: Γιουϊν - Ρομπινσον - Μαλόουν, δημιουργούν μία frontline που η φετινή ομάδα ούτε στον ύπνο της με Love-Chandler-Davis. Αν κατεβαιναν βεβαια με Ηoward-Aldridge-Chandler θα άλλαζε το πράγμα, αλλά αν. Επίσης ο Τζόρνταν είναι ο Τζόρνταν. Όποτε και να γεννιόταν θα ήταν ο καλύτερος. Κατά τα άλλα, όλοι οι άλλοι παίκτες είναι συγκρίσιμοι, αν επαιζαν το 92 ο Wade ή ο Deron θα ήταν κορυφαίοι, ενώ και τώρα αν ερχοταν ο Μπερντ θα γίνοταν πιο πολυδιάστατος και θα ήταν πάλι all-star. AΛΛΑ: Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ακόμα και οι μεγαλύτεροι τότε παίκτες ηταν σαφώς πιο περιορισμένου ρεπερτορίου από τους σημερινούς σουπερμαν που παίζουν 3-4 θέσεις στο παρκέ πολυ χαλαρά

Ο χρήστης Tiger έγραψε:
Οι 11 αυτοι παιχτες toy '92 ειναι ολοι στο Hall of Fame οπως ειπε και ο Jordan.
Eιπε επισης οτι οι περισσοτεροι ηταν λιγοτερο απο 30 ετων τοτε.

Aν είπε αυτά τα 2, τότε είπε 2 απίστευτες μαλακίες. Κατ'αρχην αν από την ομάδα δεν έλειπαν Wade, Howard, Rose των οποίων τη θέση πήραν οι Harden, Davis, Westbrook αντίστοιχα, θα είχαμε μία 12αδα που σχεδόν όλοι και αύριο να σταματουσαν το μπασκετ θα έμπαιναν μάλλον όλοι στο Hall of Fame, πολύ περισσότερο που εκτός από τον βιαστή έχουν πάνω από 5 χρόνια καλής καρριέρας όλοι τους. Για την ηλικία το έκανε ακόμα πιο σκατά, γιατί η τωρινή ομάδα έχει πάνω απο 28 χρονών 2 παίκτες, ενώ τότε κάτω απο 28 ήταν μονο ο Λέτνερ, (ίσως και κανενας ναυαρχος, δε θυμάμαι).

Κατά τα άλλα συμφωνώ με τον pro, μόνο που είναι λογικό η πρώτη ομάδα να έχει άπειρο impact, ενώ η 12η όχι. Απλά δε μ'αρέσουν οι συγκρίσεις 'παλιος-καλός-καιρός'