Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα μάλλον λεπτό θέμα, που τώρα, σε καιρούς δύσκολους βγαίνει στην επιφάνεια. Το θέμα είναι η «ποιότητα» των συμμετεχόντων στις διάφορες μορφές αγώνων και φυσικά η «ποιότητα» των εκάστοτε βραβευομένων. Μην ξεχνάτε ότι άνοιξα σχετικό θέμα με τίτλο «ΕΠΙΝΙΚΕΙΑ (Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΑΣ)» σε σχέση με την «κατάκτηση» του κυπέλλου σπριντ ως 1400 κ.ε. από τη «μεγαλειότητά μου», που συμπλήρωσαν αρκετοί, αρκετά.
Το έναυσμα για αυτά που ακολουθούν μου το έδωσε μία γραμμή από τις δημοσιεύσεις του Χρήστου Πλατή, που γράφει ότι φέτος βραβεύτηκε η Β Εθνική. Πολύ σωστά διαπιστώνει (και εγώ φυσικά) και πιστεύω όλοι μας, ότι δεν κέρδισαν οι καλύτεροι (βλέπε ταχύτεροι), αλλά όσοι μπόρεσαν να συμμετάσχουν. Συμπληρώνω εγώ: λόγω πλούτου η χορηγίας.
Αλήθεια συνομιλητές, ποιος δικαιούται να θεωρείται «γρήγορος» και άξιος αναφοράς και ίσως βράβευσης;
Τι πιο λογικό να απαντήσουμε, χωρίς πολλή σκέψη: «Αυτός που κερδίζει».
Ποιος είναι όμως αυτός που κερδίζει; Η απάντηση εδώ, προσέξτε, δεν είναι πάντα εύκολη. Αν αναφερόμαστε σε ενιαία μορφή αυτοκινήτων, ναι, τελεσίδικα, ο νικητής είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Ο κάλλιστος. Ο αδιαφιλονίκητος νικητής. Εννοείται ότι τα αυτοκίνητα προετοιμάζονται από ένα προετοιμαστή, θα μπορούσαν να ενοικιάζονται από ένα ιδιοκτήτη, άρα είναι όλα ίδια. Όταν όμως δεν αναφερόμαστε σε ενιαία μορφή; Γιατί ο Α είναι καλύτερος από τον Β αντικειμενικά; Παρ’ ότι οι δύο (Α και Β) συμμετέχουν στην ίδια κλάση, είναι σύνηθες φαινόμενο τα αυτοκίνητά τους να είναι παντελώς διαφορετικά. Του Α μπορεί να έχει στοιχίσει 100 και του Β 40. Αυτό υπό κανονικές συνθήκες στερεί από τον Β το δικαίωμα της νίκης, κατατάσσοντάς τον αυτόματα στη Β Εθνική. Αν λοιπόν και ο Β θέλει να παίξει ως Α Εθνική, πρέπει να αναβαθμιστεί και να «πληρώσει» τα υπόλοιπα 60, ώστε να διεκδικήσει τη νίκη από τον Α. Αν δεν μπορεί, απλά θα παραμείνει Β Εθνική συμπληρώνοντας τη λίστα των συμμετοχών, έτσι ώστε ο έχων να μπορεί να λέγεται Α Εθνική και πρωταθλητής.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα, τουλάχιστον από όσο μπορώ να ξέρω και να θυμάμαι. Αν ανατρέξουμε στην ελληνική ιστορία των αγώνων θα βρούμε κάποιες οικονομικές δυνάμεις και κάποιους με τεράστιες χορηγίες να κάνουν τη διαφορά. Σίγουρα οι παραπάνω κέρδισαν. Σίγουρα δικαιούνται τον τίτλο. Όλοι οι υπόλοιποι όμως είναι Β ή Γ Εθνική; Απαίδευτα;
Θα σας αναφέρω ένα προσωπικό παράδειγμα: Έκανα την 1η συμμετοχή το 1977. Σε μία χωμάτινη δεξιοτεχνία. Το 1987 έκανα την «επένδυση» και αγόρασα ένα καινούργιο Yugo 1,1 που με αυτό συμμετείχα σε χωμάτινα σπριντ. Λάστιχα αγόραζα από ένα κατάστημα στις 3 Γέφυρες που έφερνε μεταχειρισμένα από τη Γερμανία. Θεωρούσα τα M+S χιονιού αγωνιστικά καταπληκτικά. Τα πλήρωνα 2.000 δρχ., όταν τα αγωνιστικά (δεν ήξερα ότι υπήρχαν ειδικά) στοίχιζαν 14.000 δρχ. Τρέχοντας το 1987, 88 και το μισό 89 με το ίδιο αυτοκίνητο, κέρδισα μία 4η θέση στο Αγρίνιο την οποία πανηγύρισα δεόντως. Προς τα τέλη του 89 αγόρασα από τον Πλατή το Starlet του, αφού πούλησα το δικό μου. Μία εβδομάδα μετά είμαι 3ος στα μικρά κυβικά στο σπριντ Μάνδρας, αφού πρόλαβα και έγραψα απόλυτο χρόνο την κλάση μου. Μεταξύ των άλλων, φόρεσα για πρώτη φορά αγωνιστικά λάστιχα, έστω και μεταχειρισμένα. Το 90 και το 91 κέρδισα μέχρι και τη γενική σε σπρίντ και φυσικά πήρα τους τίτλους και τις 2 χρονιές. Ξαφνικά από Β ή Γ Εθνική, έγινα ο «πρωταθλητής» και φυσικά ήμουν η Α Εθνική. Το τελευταίο παρεμπιπτόντως, ακούγεται από θεατή, στο βίντεο ενός σπριντ στο Άργος.
Τι μεσολάβησε και αναβαθμίστηκα; Έμαθα να οδηγώ ξαφνικά μέσα σε μία εβδομάδα; Δε νομίζω.
Ξέχασα όμως να σας πω ότι όλο το 90 και το 91 είχα χορηγό! Χορηγό που δεν «καταλάβαινε» τίποτα. Με πριμοδοτούσε με περίπου 4.000.000 δρχ για όλη τη χρονιά. Από τη δουλειά μου έβγαζα περίπου 2.000.000 δρχ., απλά για να αντιληφθείτε το μέγεθος της χορηγίας.
Σε κάθε αγώνα είχα 8 καινούργια λάστιχα Dunlop (έκαναν 25.000 δρχ αν θυμάμαι καλά, το ένα), είχα σέρβις, έκανα δοκιμές (επιτρεπόντουσαν τότε) κλπ κλπ.
Όταν ο χορηγός αποφάσισε να αποσυρθεί, έγινα πάλι Β Εθνική. Μάλλον ξέχασα να οδηγώ!
Συγχωρήστε μου την πολυλογία μου, αλλά θέλω να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, αν μπαίνουν, και να αλλάξω τη νοοτροπία πολλών χρόνων, αν γίνεται. Τα περιοδικά που όλοι μας διαβάζαμε στο παρελθόν διαμόρφωναν απόψεις και θέσεις περί γρήγορων, πρωταθλητών, μοναδικών κλπ. Είναι η αλήθεια όμως; Σίγουρα τα αποτελέσματα είναι αποτελέσματα. Είναι αντικειμενικά αν δεν μιλάμε για ενιαία μορφή;
Πολύ αμφιβάλλω και θα ήθελα τις απόψεις σας.
Με εκτίμηση
Λάμπης Κουρτέσης.

Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα μάλλον λεπτό θέμα, που τώρα, σε καιρούς δύσκολους βγαίνει στην επιφάνεια. Το θέμα είναι η «ποιότητα» των συμμετεχόντων στις διάφορες μορφές αγώνων και φυσικά η «ποιότητα» των εκάστοτε βραβευομένων. Μην ξεχνάτε ότι άνοιξα σχετικό θέμα με τίτλο «ΕΠΙΝΙΚΕΙΑ (Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΑΣ)» σε σχέση με την «κατάκτηση» του κυπέλλου σπριντ ως 1400 κ.ε. από τη «μεγαλειότητά μου», που συμπλήρωσαν αρκετοί, αρκετά.
Το έναυσμα για αυτά που ακολουθούν μου το έδωσε μία γραμμή από τις δημοσιεύσεις του Χρήστου Πλατή, που γράφει ότι φέτος βραβεύτηκε η Β Εθνική. Πολύ σωστά διαπιστώνει (και εγώ φυσικά) και πιστεύω όλοι μας, ότι δεν κέρδισαν οι καλύτεροι (βλέπε ταχύτεροι), αλλά όσοι μπόρεσαν να συμμετάσχουν. Συμπληρώνω εγώ: λόγω πλούτου η χορηγίας.
Αλήθεια συνομιλητές, ποιος δικαιούται να θεωρείται «γρήγορος» και άξιος αναφοράς και ίσως βράβευσης;
Τι πιο λογικό να απαντήσουμε, χωρίς πολλή σκέψη: «Αυτός που κερδίζει».
Ποιος είναι όμως αυτός που κερδίζει; Η απάντηση εδώ, προσέξτε, δεν είναι πάντα εύκολη. Αν αναφερόμαστε σε ενιαία μορφή αυτοκινήτων, ναι, τελεσίδικα, ο νικητής είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Ο κάλλιστος. Ο αδιαφιλονίκητος νικητής. Εννοείται ότι τα αυτοκίνητα προετοιμάζονται από ένα προετοιμαστή, θα μπορούσαν να ενοικιάζονται από ένα ιδιοκτήτη, άρα είναι όλα ίδια. Όταν όμως δεν αναφερόμαστε σε ενιαία μορφή; Γιατί ο Α είναι καλύτερος από τον Β αντικειμενικά; Παρ’ ότι οι δύο (Α και Β) συμμετέχουν στην ίδια κλάση, είναι σύνηθες φαινόμενο τα αυτοκίνητά τους να είναι παντελώς διαφορετικά. Του Α μπορεί να έχει στοιχίσει 100 και του Β 40. Αυτό υπό κανονικές συνθήκες στερεί από τον Β το δικαίωμα της νίκης, κατατάσσοντάς τον αυτόματα στη Β Εθνική. Αν λοιπόν και ο Β θέλει να παίξει ως Α Εθνική, πρέπει να αναβαθμιστεί και να «πληρώσει» τα υπόλοιπα 60, ώστε να διεκδικήσει τη νίκη από τον Α. Αν δεν μπορεί, απλά θα παραμείνει Β Εθνική συμπληρώνοντας τη λίστα των συμμετοχών, έτσι ώστε ο έχων να μπορεί να λέγεται Α Εθνική και πρωταθλητής.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα, τουλάχιστον από όσο μπορώ να ξέρω και να θυμάμαι. Αν ανατρέξουμε στην ελληνική ιστορία των αγώνων θα βρούμε κάποιες οικονομικές δυνάμεις και κάποιους με τεράστιες χορηγίες να κάνουν τη διαφορά. Σίγουρα οι παραπάνω κέρδισαν. Σίγουρα δικαιούνται τον τίτλο. Όλοι οι υπόλοιποι όμως είναι Β ή Γ Εθνική; Απαίδευτα;
Θα σας αναφέρω ένα προσωπικό παράδειγμα: Έκανα την 1η συμμετοχή το 1977. Σε μία χωμάτινη δεξιοτεχνία. Το 1987 έκανα την «επένδυση» και αγόρασα ένα καινούργιο Yugo 1,1 που με αυτό συμμετείχα σε χωμάτινα σπριντ. Λάστιχα αγόραζα από ένα κατάστημα στις 3 Γέφυρες που έφερνε μεταχειρισμένα από τη Γερμανία. Θεωρούσα τα M+S χιονιού αγωνιστικά καταπληκτικά. Τα πλήρωνα 2.000 δρχ., όταν τα αγωνιστικά (δεν ήξερα ότι υπήρχαν ειδικά) στοίχιζαν 14.000 δρχ. Τρέχοντας το 1987, 88 και το μισό 89 με το ίδιο αυτοκίνητο, κέρδισα μία 4η θέση στο Αγρίνιο την οποία πανηγύρισα δεόντως. Προς τα τέλη του 89 αγόρασα από τον Πλατή το Starlet του, αφού πούλησα το δικό μου. Μία εβδομάδα μετά είμαι 3ος στα μικρά κυβικά στο σπριντ Μάνδρας, αφού πρόλαβα και έγραψα απόλυτο χρόνο την κλάση μου. Μεταξύ των άλλων, φόρεσα για πρώτη φορά αγωνιστικά λάστιχα, έστω και μεταχειρισμένα. Το 90 και το 91 κέρδισα μέχρι και τη γενική σε σπρίντ και φυσικά πήρα τους τίτλους και τις 2 χρονιές. Ξαφνικά από Β ή Γ Εθνική, έγινα ο «πρωταθλητής» και φυσικά ήμουν η Α Εθνική. Το τελευταίο παρεμπιπτόντως, ακούγεται από θεατή, στο βίντεο ενός σπριντ στο Άργος.
Τι μεσολάβησε και αναβαθμίστηκα; Έμαθα να οδηγώ ξαφνικά μέσα σε μία εβδομάδα; Δε νομίζω.
Ξέχασα όμως να σας πω ότι όλο το 90 και το 91 είχα χορηγό! Χορηγό που δεν «καταλάβαινε» τίποτα. Με πριμοδοτούσε με περίπου 4.000.000 δρχ για όλη τη χρονιά. Από τη δουλειά μου έβγαζα περίπου 2.000.000 δρχ., απλά για να αντιληφθείτε το μέγεθος της χορηγίας.
Σε κάθε αγώνα είχα 8 καινούργια λάστιχα Dunlop (έκαναν 25.000 δρχ αν θυμάμαι καλά, το ένα), είχα σέρβις, έκανα δοκιμές (επιτρεπόντουσαν τότε) κλπ κλπ.
Όταν ο χορηγός αποφάσισε να αποσυρθεί, έγινα πάλι Β Εθνική. Μάλλον ξέχασα να οδηγώ!
Συγχωρήστε μου την πολυλογία μου, αλλά θέλω να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, αν μπαίνουν, και να αλλάξω τη νοοτροπία πολλών χρόνων, αν γίνεται. Τα περιοδικά που όλοι μας διαβάζαμε στο παρελθόν διαμόρφωναν απόψεις και θέσεις περί γρήγορων, πρωταθλητών, μοναδικών κλπ. Είναι η αλήθεια όμως; Σίγουρα τα αποτελέσματα είναι αποτελέσματα. Είναι αντικειμενικά αν δεν μιλάμε για ενιαία μορφή;
Πολύ αμφιβάλλω και θα ήθελα τις απόψεις σας.
Με εκτίμηση
Λάμπης Κουρτέσης.

Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα μάλλον λεπτό θέμα, που τώρα, σε καιρούς δύσκολους βγαίνει στην επιφάνεια. Το θέμα είναι η «ποιότητα» των συμμετεχόντων στις διάφορες μορφές αγώνων και φυσικά η «ποιότητα» των εκάστοτε βραβευομένων. Μην ξεχνάτε ότι άνοιξα σχετικό θέμα με τίτλο «ΕΠΙΝΙΚΕΙΑ (Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΑΣ)» σε σχέση με την «κατάκτηση» του κυπέλλου σπριντ ως 1400 κ.ε. από τη «μεγαλειότητά μου», που συμπλήρωσαν αρκετοί, αρκετά.
Το έναυσμα για αυτά που ακολουθούν μου το έδωσε μία γραμμή από τις δημοσιεύσεις του Χρήστου Πλατή, που γράφει ότι φέτος βραβεύτηκε η Β Εθνική. Πολύ σωστά διαπιστώνει (και εγώ φυσικά) και πιστεύω όλοι μας, ότι δεν κέρδισαν οι καλύτεροι (βλέπε ταχύτεροι), αλλά όσοι μπόρεσαν να συμμετάσχουν. Συμπληρώνω εγώ: λόγω πλούτου η χορηγίας.
Αλήθεια συνομιλητές, ποιος δικαιούται να θεωρείται «γρήγορος» και άξιος αναφοράς και ίσως βράβευσης;
Τι πιο λογικό να απαντήσουμε, χωρίς πολλή σκέψη: «Αυτός που κερδίζει».
Ποιος είναι όμως αυτός που κερδίζει; Η απάντηση εδώ, προσέξτε, δεν είναι πάντα εύκολη. Αν αναφερόμαστε σε ενιαία μορφή αυτοκινήτων, ναι, τελεσίδικα, ο νικητής είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Ο κάλλιστος. Ο αδιαφιλονίκητος νικητής. Εννοείται ότι τα αυτοκίνητα προετοιμάζονται από ένα προετοιμαστή, θα μπορούσαν να ενοικιάζονται από ένα ιδιοκτήτη, άρα είναι όλα ίδια. Όταν όμως δεν αναφερόμαστε σε ενιαία μορφή; Γιατί ο Α είναι καλύτερος από τον Β αντικειμενικά; Παρ’ ότι οι δύο (Α και Β) συμμετέχουν στην ίδια κλάση, είναι σύνηθες φαινόμενο τα αυτοκίνητά τους να είναι παντελώς διαφορετικά. Του Α μπορεί να έχει στοιχίσει 100 και του Β 40. Αυτό υπό κανονικές συνθήκες στερεί από τον Β το δικαίωμα της νίκης, κατατάσσοντάς τον αυτόματα στη Β Εθνική. Αν λοιπόν και ο Β θέλει να παίξει ως Α Εθνική, πρέπει να αναβαθμιστεί και να «πληρώσει» τα υπόλοιπα 60, ώστε να διεκδικήσει τη νίκη από τον Α. Αν δεν μπορεί, απλά θα παραμείνει Β Εθνική συμπληρώνοντας τη λίστα των συμμετοχών, έτσι ώστε ο έχων να μπορεί να λέγεται Α Εθνική και πρωταθλητής.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα, τουλάχιστον από όσο μπορώ να ξέρω και να θυμάμαι. Αν ανατρέξουμε στην ελληνική ιστορία των αγώνων θα βρούμε κάποιες οικονομικές δυνάμεις και κάποιους με τεράστιες χορηγίες να κάνουν τη διαφορά. Σίγουρα οι παραπάνω κέρδισαν. Σίγουρα δικαιούνται τον τίτλο. Όλοι οι υπόλοιποι όμως είναι Β ή Γ Εθνική; Απαίδευτα;
Θα σας αναφέρω ένα προσωπικό παράδειγμα: Έκανα την 1η συμμετοχή το 1977. Σε μία χωμάτινη δεξιοτεχνία. Το 1987 έκανα την «επένδυση» και αγόρασα ένα καινούργιο Yugo 1,1 που με αυτό συμμετείχα σε χωμάτινα σπριντ. Λάστιχα αγόραζα από ένα κατάστημα στις 3 Γέφυρες που έφερνε μεταχειρισμένα από τη Γερμανία. Θεωρούσα τα M+S χιονιού αγωνιστικά καταπληκτικά. Τα πλήρωνα 2.000 δρχ., όταν τα αγωνιστικά (δεν ήξερα ότι υπήρχαν ειδικά) στοίχιζαν 14.000 δρχ. Τρέχοντας το 1987, 88 και το μισό 89 με το ίδιο αυτοκίνητο, κέρδισα μία 4η θέση στο Αγρίνιο την οποία πανηγύρισα δεόντως. Προς τα τέλη του 89 αγόρασα από τον Πλατή το Starlet του, αφού πούλησα το δικό μου. Μία εβδομάδα μετά είμαι 3ος στα μικρά κυβικά στο σπριντ Μάνδρας, αφού πρόλαβα και έγραψα απόλυτο χρόνο την κλάση μου. Μεταξύ των άλλων, φόρεσα για πρώτη φορά αγωνιστικά λάστιχα, έστω και μεταχειρισμένα. Το 90 και το 91 κέρδισα μέχρι και τη γενική σε σπρίντ και φυσικά πήρα τους τίτλους και τις 2 χρονιές. Ξαφνικά από Β ή Γ Εθνική, έγινα ο «πρωταθλητής» και φυσικά ήμουν η Α Εθνική. Το τελευταίο παρεμπιπτόντως, ακούγεται από θεατή, στο βίντεο ενός σπριντ στο Άργος.
Τι μεσολάβησε και αναβαθμίστηκα; Έμαθα να οδηγώ ξαφνικά μέσα σε μία εβδομάδα; Δε νομίζω.
Ξέχασα όμως να σας πω ότι όλο το 90 και το 91 είχα χορηγό! Χορηγό που δεν «καταλάβαινε» τίποτα. Με πριμοδοτούσε με περίπου 4.000.000 δρχ για όλη τη χρονιά. Από τη δουλειά μου έβγαζα περίπου 2.000.000 δρχ., απλά για να αντιληφθείτε το μέγεθος της χορηγίας.
Σε κάθε αγώνα είχα 8 καινούργια λάστιχα Dunlop (έκαναν 25.000 δρχ αν θυμάμαι καλά, το ένα), είχα σέρβις, έκανα δοκιμές (επιτρεπόντουσαν τότε) κλπ κλπ.
Όταν ο χορηγός αποφάσισε να αποσυρθεί, έγινα πάλι Β Εθνική. Μάλλον ξέχασα να οδηγώ!
Συγχωρήστε μου την πολυλογία μου, αλλά θέλω να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, αν μπαίνουν, και να αλλάξω τη νοοτροπία πολλών χρόνων, αν γίνεται. Τα περιοδικά που όλοι μας διαβάζαμε στο παρελθόν διαμόρφωναν απόψεις και θέσεις περί γρήγορων, πρωταθλητών, μοναδικών κλπ. Είναι η αλήθεια όμως; Σίγουρα τα αποτελέσματα είναι αποτελέσματα. Είναι αντικειμενικά αν δεν μιλάμε για ενιαία μορφή;
Πολύ αμφιβάλλω και θα ήθελα τις απόψεις σας.
Με εκτίμηση
Λάμπης Κουρτέσης.