Φίλοι μου γειά σας...
Θα σας πώ, ή μάλλον θα σας γράψω μία μικρή ιστορία...
Άλλοι μπορεί να στεναχωρεθούν,άλλοι μπορεί να εκνευριστούν... άλλοι πάλι μπορεί να αδιαφορήσουν
γιατί θα την βρούν μεγάλη και βαριούνται να την διαβάσουν...αλλά εγώ θα την γράψω...Οι διάλογοι και τα γεγονότα
μπορεί να διαφέρουν λίγο από την πραγματικότητα... όμως μετά από 34 χρόνια... δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Πάμε αρκετά χρόνια πίσω... η χρονιά...1975... (ναι υπήρχαν και τότε 'γρήγορα' αυτοκίνητα και 'γρήγοροι'
οδηγοί). Στο σπίτι στον Πειραιά είναι ο μικρός Σταμάτης (ενάμιση έτους) με την μητέρα του. Είναι η
ημέρα της γιορτής του... 8/11... ο μπαμπάς είναι ταξίδι,είναι ναυτικός και είναι μακρυά, μαζί με τον
πεθερό του (και παππού του μικρού φυσικά) που γιορτάζει και αυτός (Άγγελος). Στο σπίτι φυσικά είναι
ημέρα γιορτής και χαράς. Έχουν γίνει ετοιμασίες για το 'τραπέζι' καθώς περιμένουν να έρθουν συγγενείς και
φίλοι... και ήδη έχει φτάσει ένα 'καλάθι' με λουλούδια και ποτά 'δώρο' από τον μπαμπά και τον παππού που
είναι στο Κόμπε της μακρυνής Ιαπωνίας.Στο σπίτι ξέρουν ότι παρά την διαφορά ώρας, κάποια στιγμή θα χτυπήσει
το τηλέφωνο, για να 'μιλήσει' ο μπαμπάς με τον μικρό και την μαμά...
Περιμένουν...περιμένουν... η ώρα περνάει... και περνάει... 'Δεν μπορεί', σκέφτονται... μάλλον θα έχουν πρόβλημα
στην σύνδεση! (βλέπετε τότε δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα όπως σήμερα στις επικοινωνίες).
Κάποια στιγμή χτυπάει επιτέλους το τηλέφωνο! Ο μπαμπάς θα είναι...φωνάζει η μαμά και τρέχει στο τηλέφωνο γεμάτη
χαρά...

• Η κυρία 'τάδε' ; Ρωτάει η φωνή στο τηλέφωνο...
• Μάλιστα... απαντάει η μαμά...
• Συγνώμη που σας ενοχλούμε τέτοια ώρα... παίρνουμε από την ναυτηλιακή εταιρεία στην οποία εργάζεται ο σύζηγός σας...
• Μάλιστα... πείτε μου...
• Θα είστε εκεί; Έρχεται άνθρωπός μας στο σπίτι σας...
• Μάλιστα εδώ θα είμαι...
• Ευχαριστούμε πολύ... γειά σας...

Μετά από λίγο χτυπάει το κουδούνι της πόρτας... η μαμά είναι μέσα στην αγωνία...
Ανοίγει την πόρτα... είναι ένας κύριος πολύ σοβαρός, με κουστούμι και γραββάτα...
-Παρακαλώ... περάστε...
-Κυρία μου... συγνώμη, δεν μπορώ να περάσω... είναι πολύ δύσκολη η θέση μου...
-Τί συμβαίνει; Με τρομάζετε...
-Καλύτερα να περάσω μέσα... ας κάτσουμε λιγάκι... είναι εύκολο να έχω και ένα ποτήρι νερό;
-Θέλετε μήπως κανένα ποτό; Σήμερα γιορτάζει ο γιός μου και ο πατέρας μου...
-Όχι όχι... μόνο ένα νεράκι... να σας ζήσει ο μικρός...

μετά από ένα λεπτό...
-Ξέρετε... είμαι εδώ, για να σας ανακοινώσω... ξέρετε με στέλνει η εταιρεία...
-Ναι ,πείτε μου...
-Να... στο πλοίο που είναι ο σύζηγός σας... μιάς και είναι ο καπετάνιος...αποφάσισαν να βγούν έξω να γιορτάσουν
για τον γιό σας και τον πεθερό σας...
-Γι'αυτό δεν με πήραν τηλέφωνο;
-Αφήστε με σας παρακαλώ...δεν τελείωσα... το αυτοκίνητο που ήταν ο σύζηγός σας...με το οποίο πήγαιναν στην πόλη...
τρακάρισε... απ'ότι μας είπαν κάποιος μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και έπεσε επάνω τους!
Κόκκαλο η μαμά...δεν μπορεί να πεί λέξη...
-Ο άντρας μου;
-Δεν ξέρω...δεν μπορώ να σας πώ... καλύτερα να περάσετε αύριο το πρωί από τα γραφεία μας, να σας ενημερώσουν...

Τα νέα δεν ήταν ευχάριστα... 'ντόπιος' οδηγός, οδηγούσε με υπερβολική ταχύτητα, έχασε τον έλεγχο και μπήκε στο αντίθετο
ρεύμα κυκλοφορίας... χτύπησε ένα από τα αυτοκίνητα της 'παρέας' στο οποίο ο συνοδηγός ήταν ο 'μπαμπάς'... το χτύπημα ήταν
ισχυρότατο... από τα 5 άτομα όμως που ήταν συνολικά στα 2 αυτοκίνητα... οι 4 βγήκαν ζωντανοί... όχι όμως και ο 'μπαμπάς'...

Η ιστορία από εδώ και πέρα; Ο μικρός μεγάλωσε... έμαθε να αγαπάει ευτυχώς τα αυτοκίνητα... ήξερε ότι δεν έφταιγαν αυτά
για τον θάνατο του πατέρα του... όχι...δεν φταίνε τα αυτοκίνητα...είναι απλά μηχανές... αυτοί που τα οδηγούν φταίνε!
Δεν φταίνε οι μηχανές για αυτά που έχασε από μωρό παιδί, για αυτά που στερήθηκε και ποτέ κανείς δεν θα αναπληρώσει.
Φταίνε οι 'κακοί' οδηγοί...αυτοί που τρέχουν εκεί που δεν τους παίρνει...αυτοί που τρέχουν και έχουν πιεί...
αυτοί που τρέχουν και έχουν μέσα στο μυαλό τους τα προβλήματά τους... ή παίρνουν φάρμακα για κάποια ασθένειά τους...
Όπου βρεθεί και όπου σταθεί...ακόμα και σήμερα δεν σταματάει να μιλάει σε όλους για 'συνετή' οδήγηση και για τα 'όρια'
που πρέπει να βάζουμε όλοι μας όταν οδηγούμε...

Ο μικρός Σταμάτης... ήμουν εγώ...

Ελπίζω να μην σας κούρασα...

Φίλοι μου γειά σας...
Θα σας πώ, ή μάλλον θα σας γράψω μία μικρή ιστορία...
Άλλοι μπορεί να στεναχωρεθούν,άλλοι μπορεί να εκνευριστούν... άλλοι πάλι μπορεί να αδιαφορήσουν
γιατί θα την βρούν μεγάλη και βαριούνται να την διαβάσουν...αλλά εγώ θα την γράψω...Οι διάλογοι και τα γεγονότα
μπορεί να διαφέρουν λίγο από την πραγματικότητα... όμως μετά από 34 χρόνια... δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Πάμε αρκετά χρόνια πίσω... η χρονιά...1975... (ναι υπήρχαν και τότε 'γρήγορα' αυτοκίνητα και 'γρήγοροι'
οδηγοί). Στο σπίτι στον Πειραιά είναι ο μικρός Σταμάτης (ενάμιση έτους) με την μητέρα του. Είναι η
ημέρα της γιορτής του... 8/11... ο μπαμπάς είναι ταξίδι,είναι ναυτικός και είναι μακρυά, μαζί με τον
πεθερό του (και παππού του μικρού φυσικά) που γιορτάζει και αυτός (Άγγελος). Στο σπίτι φυσικά είναι
ημέρα γιορτής και χαράς. Έχουν γίνει ετοιμασίες για το 'τραπέζι' καθώς περιμένουν να έρθουν συγγενείς και
φίλοι... και ήδη έχει φτάσει ένα 'καλάθι' με λουλούδια και ποτά 'δώρο' από τον μπαμπά και τον παππού που
είναι στο Κόμπε της μακρυνής Ιαπωνίας.Στο σπίτι ξέρουν ότι παρά την διαφορά ώρας, κάποια στιγμή θα χτυπήσει
το τηλέφωνο, για να 'μιλήσει' ο μπαμπάς με τον μικρό και την μαμά...
Περιμένουν...περιμένουν... η ώρα περνάει... και περνάει... 'Δεν μπορεί', σκέφτονται... μάλλον θα έχουν πρόβλημα
στην σύνδεση! (βλέπετε τότε δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα όπως σήμερα στις επικοινωνίες).
Κάποια στιγμή χτυπάει επιτέλους το τηλέφωνο! Ο μπαμπάς θα είναι...φωνάζει η μαμά και τρέχει στο τηλέφωνο γεμάτη
χαρά...

• Η κυρία 'τάδε' ; Ρωτάει η φωνή στο τηλέφωνο...
• Μάλιστα... απαντάει η μαμά...
• Συγνώμη που σας ενοχλούμε τέτοια ώρα... παίρνουμε από την ναυτηλιακή εταιρεία στην οποία εργάζεται ο σύζηγός σας...
• Μάλιστα... πείτε μου...
• Θα είστε εκεί; Έρχεται άνθρωπός μας στο σπίτι σας...
• Μάλιστα εδώ θα είμαι...
• Ευχαριστούμε πολύ... γειά σας...

Μετά από λίγο χτυπάει το κουδούνι της πόρτας... η μαμά είναι μέσα στην αγωνία...
Ανοίγει την πόρτα... είναι ένας κύριος πολύ σοβαρός, με κουστούμι και γραββάτα...
-Παρακαλώ... περάστε...
-Κυρία μου... συγνώμη, δεν μπορώ να περάσω... είναι πολύ δύσκολη η θέση μου...
-Τί συμβαίνει; Με τρομάζετε...
-Καλύτερα να περάσω μέσα... ας κάτσουμε λιγάκι... είναι εύκολο να έχω και ένα ποτήρι νερό;
-Θέλετε μήπως κανένα ποτό; Σήμερα γιορτάζει ο γιός μου και ο πατέρας μου...
-Όχι όχι... μόνο ένα νεράκι... να σας ζήσει ο μικρός...

μετά από ένα λεπτό...
-Ξέρετε... είμαι εδώ, για να σας ανακοινώσω... ξέρετε με στέλνει η εταιρεία...
-Ναι ,πείτε μου...
-Να... στο πλοίο που είναι ο σύζηγός σας... μιάς και είναι ο καπετάνιος...αποφάσισαν να βγούν έξω να γιορτάσουν
για τον γιό σας και τον πεθερό σας...
-Γι'αυτό δεν με πήραν τηλέφωνο;
-Αφήστε με σας παρακαλώ...δεν τελείωσα... το αυτοκίνητο που ήταν ο σύζηγός σας...με το οποίο πήγαιναν στην πόλη...
τρακάρισε... απ'ότι μας είπαν κάποιος μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και έπεσε επάνω τους!
Κόκκαλο η μαμά...δεν μπορεί να πεί λέξη...
-Ο άντρας μου;
-Δεν ξέρω...δεν μπορώ να σας πώ... καλύτερα να περάσετε αύριο το πρωί από τα γραφεία μας, να σας ενημερώσουν...

Τα νέα δεν ήταν ευχάριστα... 'ντόπιος' οδηγός, οδηγούσε με υπερβολική ταχύτητα, έχασε τον έλεγχο και μπήκε στο αντίθετο
ρεύμα κυκλοφορίας... χτύπησε ένα από τα αυτοκίνητα της 'παρέας' στο οποίο ο συνοδηγός ήταν ο 'μπαμπάς'... το χτύπημα ήταν
ισχυρότατο... από τα 5 άτομα όμως που ήταν συνολικά στα 2 αυτοκίνητα... οι 4 βγήκαν ζωντανοί... όχι όμως και ο 'μπαμπάς'...

Η ιστορία από εδώ και πέρα; Ο μικρός μεγάλωσε... έμαθε να αγαπάει ευτυχώς τα αυτοκίνητα... ήξερε ότι δεν έφταιγαν αυτά
για τον θάνατο του πατέρα του... όχι...δεν φταίνε τα αυτοκίνητα...είναι απλά μηχανές... αυτοί που τα οδηγούν φταίνε!
Δεν φταίνε οι μηχανές για αυτά που έχασε από μωρό παιδί, για αυτά που στερήθηκε και ποτέ κανείς δεν θα αναπληρώσει.
Φταίνε οι 'κακοί' οδηγοί...αυτοί που τρέχουν εκεί που δεν τους παίρνει...αυτοί που τρέχουν και έχουν πιεί...
αυτοί που τρέχουν και έχουν μέσα στο μυαλό τους τα προβλήματά τους... ή παίρνουν φάρμακα για κάποια ασθένειά τους...
Όπου βρεθεί και όπου σταθεί...ακόμα και σήμερα δεν σταματάει να μιλάει σε όλους για 'συνετή' οδήγηση και για τα 'όρια'
που πρέπει να βάζουμε όλοι μας όταν οδηγούμε...

Ο μικρός Σταμάτης... ήμουν εγώ...

Ελπίζω να μην σας κούρασα...

Φίλοι μου γειά σας...
Θα σας πώ, ή μάλλον θα σας γράψω μία μικρή ιστορία...
Άλλοι μπορεί να στεναχωρεθούν,άλλοι μπορεί να εκνευριστούν... άλλοι πάλι μπορεί να αδιαφορήσουν
γιατί θα την βρούν μεγάλη και βαριούνται να την διαβάσουν...αλλά εγώ θα την γράψω...Οι διάλογοι και τα γεγονότα
μπορεί να διαφέρουν λίγο από την πραγματικότητα... όμως μετά από 34 χρόνια... δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Πάμε αρκετά χρόνια πίσω... η χρονιά...1975... (ναι υπήρχαν και τότε 'γρήγορα' αυτοκίνητα και 'γρήγοροι'
οδηγοί). Στο σπίτι στον Πειραιά είναι ο μικρός Σταμάτης (ενάμιση έτους) με την μητέρα του. Είναι η
ημέρα της γιορτής του... 8/11... ο μπαμπάς είναι ταξίδι,είναι ναυτικός και είναι μακρυά, μαζί με τον
πεθερό του (και παππού του μικρού φυσικά) που γιορτάζει και αυτός (Άγγελος). Στο σπίτι φυσικά είναι
ημέρα γιορτής και χαράς. Έχουν γίνει ετοιμασίες για το 'τραπέζι' καθώς περιμένουν να έρθουν συγγενείς και
φίλοι... και ήδη έχει φτάσει ένα 'καλάθι' με λουλούδια και ποτά 'δώρο' από τον μπαμπά και τον παππού που
είναι στο Κόμπε της μακρυνής Ιαπωνίας.Στο σπίτι ξέρουν ότι παρά την διαφορά ώρας, κάποια στιγμή θα χτυπήσει
το τηλέφωνο, για να 'μιλήσει' ο μπαμπάς με τον μικρό και την μαμά...
Περιμένουν...περιμένουν... η ώρα περνάει... και περνάει... 'Δεν μπορεί', σκέφτονται... μάλλον θα έχουν πρόβλημα
στην σύνδεση! (βλέπετε τότε δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα όπως σήμερα στις επικοινωνίες).
Κάποια στιγμή χτυπάει επιτέλους το τηλέφωνο! Ο μπαμπάς θα είναι...φωνάζει η μαμά και τρέχει στο τηλέφωνο γεμάτη
χαρά...

• Η κυρία 'τάδε' ; Ρωτάει η φωνή στο τηλέφωνο...
• Μάλιστα... απαντάει η μαμά...
• Συγνώμη που σας ενοχλούμε τέτοια ώρα... παίρνουμε από την ναυτηλιακή εταιρεία στην οποία εργάζεται ο σύζηγός σας...
• Μάλιστα... πείτε μου...
• Θα είστε εκεί; Έρχεται άνθρωπός μας στο σπίτι σας...
• Μάλιστα εδώ θα είμαι...
• Ευχαριστούμε πολύ... γειά σας...

Μετά από λίγο χτυπάει το κουδούνι της πόρτας... η μαμά είναι μέσα στην αγωνία...
Ανοίγει την πόρτα... είναι ένας κύριος πολύ σοβαρός, με κουστούμι και γραββάτα...
-Παρακαλώ... περάστε...
-Κυρία μου... συγνώμη, δεν μπορώ να περάσω... είναι πολύ δύσκολη η θέση μου...
-Τί συμβαίνει; Με τρομάζετε...
-Καλύτερα να περάσω μέσα... ας κάτσουμε λιγάκι... είναι εύκολο να έχω και ένα ποτήρι νερό;
-Θέλετε μήπως κανένα ποτό; Σήμερα γιορτάζει ο γιός μου και ο πατέρας μου...
-Όχι όχι... μόνο ένα νεράκι... να σας ζήσει ο μικρός...

μετά από ένα λεπτό...
-Ξέρετε... είμαι εδώ, για να σας ανακοινώσω... ξέρετε με στέλνει η εταιρεία...
-Ναι ,πείτε μου...
-Να... στο πλοίο που είναι ο σύζηγός σας... μιάς και είναι ο καπετάνιος...αποφάσισαν να βγούν έξω να γιορτάσουν
για τον γιό σας και τον πεθερό σας...
-Γι'αυτό δεν με πήραν τηλέφωνο;
-Αφήστε με σας παρακαλώ...δεν τελείωσα... το αυτοκίνητο που ήταν ο σύζηγός σας...με το οποίο πήγαιναν στην πόλη...
τρακάρισε... απ'ότι μας είπαν κάποιος μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και έπεσε επάνω τους!
Κόκκαλο η μαμά...δεν μπορεί να πεί λέξη...
-Ο άντρας μου;
-Δεν ξέρω...δεν μπορώ να σας πώ... καλύτερα να περάσετε αύριο το πρωί από τα γραφεία μας, να σας ενημερώσουν...

Τα νέα δεν ήταν ευχάριστα... 'ντόπιος' οδηγός, οδηγούσε με υπερβολική ταχύτητα, έχασε τον έλεγχο και μπήκε στο αντίθετο
ρεύμα κυκλοφορίας... χτύπησε ένα από τα αυτοκίνητα της 'παρέας' στο οποίο ο συνοδηγός ήταν ο 'μπαμπάς'... το χτύπημα ήταν
ισχυρότατο... από τα 5 άτομα όμως που ήταν συνολικά στα 2 αυτοκίνητα... οι 4 βγήκαν ζωντανοί... όχι όμως και ο 'μπαμπάς'...

Η ιστορία από εδώ και πέρα; Ο μικρός μεγάλωσε... έμαθε να αγαπάει ευτυχώς τα αυτοκίνητα... ήξερε ότι δεν έφταιγαν αυτά
για τον θάνατο του πατέρα του... όχι...δεν φταίνε τα αυτοκίνητα...είναι απλά μηχανές... αυτοί που τα οδηγούν φταίνε!
Δεν φταίνε οι μηχανές για αυτά που έχασε από μωρό παιδί, για αυτά που στερήθηκε και ποτέ κανείς δεν θα αναπληρώσει.
Φταίνε οι 'κακοί' οδηγοί...αυτοί που τρέχουν εκεί που δεν τους παίρνει...αυτοί που τρέχουν και έχουν πιεί...
αυτοί που τρέχουν και έχουν μέσα στο μυαλό τους τα προβλήματά τους... ή παίρνουν φάρμακα για κάποια ασθένειά τους...
Όπου βρεθεί και όπου σταθεί...ακόμα και σήμερα δεν σταματάει να μιλάει σε όλους για 'συνετή' οδήγηση και για τα 'όρια'
που πρέπει να βάζουμε όλοι μας όταν οδηγούμε...

Ο μικρός Σταμάτης... ήμουν εγώ...

Ελπίζω να μην σας κούρασα...

φίλε μου ευχαριστώ πολύ...
αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε...δεν θα έλεγα πως είναι κάτι που δεν έχει στιγματίσει την ζωή μου...
Δεν θα το έγραφα όλο αυτό...αν δεν έβλεπα το 'καμάρι' μερικών για τις 'τελικές' που έχουν πιάσει... και εγώ πάω γρήγορα... δεν πάω αργά... ούτε έχω αργό αυτοκίνητο... αλλά αν 'χρειαστεί' να παρανομήσω... (γιατί καμιά φορά, έτσι όπως είναι οι δρόμοι, ή τα όρια, αναγκάζεσαι να παρανομήσεις!)... δεν θα το κάνω και 'καμάρι' μου!

Φίλε irou37... τί άλλο να πώ... να ζήσουν τα παιδιά μας (εγώ έχω μια κορούλα 6 μόλις μηνών)... και μακάρι αν όχι να σταματήσουν να υπάρχουν τέτοια 'τραγικά' γεγονότα... τουλάχιστον να ελαχιστοποιηθούν όσο γίνεται...

Φίλε Italakia έχεις δίκιο... το έχω γράψει και στο thread Ζώα,ζώα,ζώα... σε έναν φίλο... ζώο δεν είναι κάποιος που κάνει μία χαζομάρα κατά λάθος και μετά έχει τύψεις για αυτό... ζώο είναι αυτός που ξέρει ότι έκανε το 'λάθος' και καμαρώνει για αυτό και το επαναλαμβάνει συνεχώς!

φίλε Italakia το αν θα ήμουν καλύτερος ή χειρότερος οδηγός αν ζούσε ο πατέρας μου, δυστυχώς αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε...απ'ότι ξέρω ήταν και εκείνος καλός οδηγός... άλλος έφταιγε για ότι έγινε... Όταν ήμουν 18, έτυχε να πάω στην ίδια σχολή οδηγών που είχε πάει ο πατέρας μου... ο δάσκαλος ήταν ο ίδιος που είχε εκείνος! Μάλιστα ο πατέρας μου ήταν από τους πρώτους μαθητές του, ενώ εγώ ήμουν ο τελευταίος...μάλιστα ήμουν ο τελευταίος που πήγε για εξέταση για να πάρω το δίπλωμα! (με τη μία και χωρίς λάδομα)... Το σχόλιο που έκανε όταν έμαθε ποιός ήμουν... 'ίδιος ο πατέρας σου είσαι... άριστος οδηγός'... μικρή η γειτονιά βλέπετε... και ήξερε τί είχε συμβεί

Ο χρήστης italakias έγραψε:
ναι ρε το ξερω οτι εφταιγε ο αλλος .
αλλα και ο αλλος καποια ηλικια θα ειχε για να οδηγει,αυτος εκανε το λαθος .
δεν ειπα οτι εφταιγε ο πατερας σου.

εχμ...δεν είπα οτι είπες οτι έφταιγε ο πατέρας μου... κοίνα να δείς τί μπορεί να γίνει με τον γραπτό λόγο!