Πήρα αφορμή για το παρόν από το thread που αναφέρεται στα Σκόπια αλλά το άνοιξα ως ξεχωριστό επειδή ήθελα να υπάρχει ως ξεχωριστή ανάλυση των συγκεκριμένων διαφορών, αν ο administrator όμως κρίνει διαφορετικά ας το συγχωνεύσει με όποιο νομίζει σκόπιμο.

Ας δούμε λίγο τα νομικοπολιτικά ζητήματα που ανακύπτουν από τις διαφορές Ελλάδας – Τουρκίας σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και τις βραχονησίδες των Ιμίων. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι 1) η εδαφική κυριαρχία και 2) η οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων είναι ξεχωριστά ζητήματα που πρέπει και να εξεταστούν ξεχωριστά. Θα ξεκινήσω λοιπόν από τον προσδιορισμό των εφαρμοστέων νομικών κανόνων για τον καθορισμό της κυριαρχίας επί των αμφισβητούμενων βραχονησίδων στο Αιγαίο όπου και τα πράγματα είναι σαφώς πιο εύκολα για την ελληνική πλευρά από νομικής απόψεως. Αντιθέτως το ζήτημα της οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων είναι ταυτόχρονα δύσκολο και πιο περίπλοκο από αυτό του προσδιορισμού της εδαφικής κυριαρχίας επί των αποκαλούμενων, από τους Τούρκους, «γκρίζων ζωνών».

Περί Ιμίων ο λόγος λοιπόν :

Η περίπτωση των Ιμίων αποτέλεσε για πρώτη φορά μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης εκδήλωση εδαφικής διεκδίκησης της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας (όλες οι άλλες αφορούσαν θαλάσσιες ή εναέριες ζώνες και όχι χερσαίο έδαφος).

Με την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αναγνωρίστηκε η εθνική κυριαρχία της Τουρκίας επί πολύ πιο περιορισμένων εδαφών, το γενικό πλαίσιο των οποίων θεμελιώθηκε κατ’ αρχήν με τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920 και μετέπειτα, εξαιτίας του ότι η Τουρκία δεν κύρωσε τη συνθήκη αυτή, με τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Σύμφωνα με τα άρθρα 12,14,15,16, συγκεκριμένα νησιά τίθενται υπό τουρκική και ιταλική κυριαρχία ενώ η κυριαρχία της Ελλάδας επί των νησιών που απέκτησε κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913, η οποία αναγνωρίστηκε περαιτέρω με τη Συνθήκη Ειρήνης του Λονδίνου του 1913, επιβεβαιώνεται.
Περαιτέρω, και ως γενικός κανόνας, κάθε νησί ή βραχονησίδα εντός τριών μιλίων από την ακτή ανήκει στο παρακείμενο κράτος (άρθρο 6). (τα Ίμια βρίσκονται 3,65 μίλια δυτικά από την ακτή της Τουρκίας )
Συγκεκριμένη διάταξη, το άρθρο 12, επαναβεβαιώνει την τουρκική κυριαρχία επί όλων των νησιών «που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων από την ασιατική ακτή».
Τέλος, σύμφωνα με το άρθρο 16, **η Τουρκία παραιτείται από «όλα απολύτως τα δικαιώματα και τους τίτλους» επί οποιουδήποτε άλλου εδάφους ή νησιού, η κυριαρχία επί του οποίου δεν έχει ρητά αναγνωρισθεί από τη Συνθήκη. **Τα νησιά που είχαν τεθεί υπό ιταλική κυριαρχία σύμφωνα με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάνης, τέθηκαν υπό ελληνική κυριαρχία με τη Συνθήκη Ειρήνης του 19476, η οποία υπογράφηκε με την Ιταλία με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ενώ όμως τα άρθρα 6 και 15 αναφέρονται σε «εδάφη» (territories), «νησιά» (islands) και «βραχονησίδες» (islets), ούτε το άρθρο 14 – το οποίο δίδει νησιά στην Τουρκία – ούτε το άρθρο 16 – το οποίο περιέχει την πιο ευρεία παραίτηση της Τουρκίας από δικαιώματα και εδαφικούς τίτλους – κάνουν καμία απολύτως αναφορά σε «βραχονησίδες». Η παράλειψη αυτή μπορεί να ερμηνευθεί με δύο τρόπους :

Α) Αν παραδεχθούμε ότι το Άρθρο 16 αναφέρεται σιωπηρά στις βραχονησίδες, είναι προφανές ότι η Τουρκία δεν έχει καμία απολύτως αξίωση σε βραχονησίδες και βράχους, εκτός από όσους βρίσκονται εντός τριών ναυτικών μιλίων από την ακτή της, ή όσους, εξαιτίας φιλικού διακανονισμού μεταξύ των γειτονικών κρατών, θα είχαν περάσει στην κυριαρχία της Τουρκίας. Σύμφωνα με τα παραπάνω, οι «γκρίζες ζώνες» στις οποίες αναφέρονται οι τουρκικές αρχές δεν είναι παρά ένα πολιτικό κατασκεύασμα, και δεν έχουν καμία βάση στον νόμο.

Β) Αν, αντίθετα, δεχτούμε ότι το καθεστώς των βραχονησίδων αφέθηκε σκόπιμα αδιευκρίνιστο από τη Συνθήκη της Λωζάνης, φαίνεται τότε ότι η πρακτική των κρατών οδηγεί στον αποκλεισμό των τουρκικών επιδιώξεων στην περιοχή. Αυτό επιβεβαιώνεται κυρίως από την τουρκική πρακτική.
Το Άρθρο 12 της Συνθήκης απονέμει κυριαρχία επί των νησιών που βρίσκονται εντός τριών ναυτικών μιλίων από την ασιατική ακτή, αλλά δεν κάνει καμία αναφορά σε βραχονησίδες και βράχους. Η Τουρκία όμως ασκεί κυριαρχία επί αυτών των βραχονησίδων (που βρίσκονται εντός 3 ναυτικών μιλίων από την ακτή της) και προφανώς στην πρακτική αυτή συναινεί και η Ελλάδα. Ακόμη, στη συμφωνία του 1923 για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Ιταλίας, όσον αφορά το νησί του Καστελόριζου και την ακτή της Ανατολίας, η Τουρκία δεν έκανε καμία διαφοροποίηση μεταξύ νησιών, βραχονησίδων και βράχων. Γενικώς η Τουρκία θα μπορούσε με δυσκολία να επικαλεστεί έναν οποιονδήποτε ιστορικό τίτλο, δεδομένης της παραίτησης του άρθρου 16 και του γενικότερου πνεύματος της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία είναι μια συνθήκη ειρήνης στην οποία η Τουρκία είναι το ηττημένο μέρος.

Στο πλαίσιο της θεωρίας των γκρίζων ζωνών εντάσσεται και το υπόμνημα αντίρρησης ενός τούρκου ταγματάρχη στο να συμπεριληφθεί η Γαύδος στο σχεδιασμό μιας άσκησης του NATO (Ιούνιος 1996), επειδή δήθεν υπάρχει αμφισβήτηση σχετικά με την κυριαρχία της. Φυσικά η Γαύδος δεν έχει καμία σχέση με τη Συνθήκη της Λωζάννης (όπως περίπου υποστήριξε ο Yilmaz σε δήλωσή του) και περιήλθε στην ελληνική κυριαρχία με τη Συνθήκη του Λονδίνου του 1913.

Εν κατακλείδι :
Η συνεχής, αδιάκοπη και αδιαμφισβήτητη πρακτική στην περιοχή των Ιμίων καθώς και η απεικόνιση χαρτών όχι μόνον τουρκικών αλλά και τρίτων κρατών στερούν την Τουρκία από κάθε σοβαρό επιχείρημα για εδαφική διεκδίκηση επί των Ιμίων ενώ οι ισχυρισμοί της Ελλάδας είναι γερά θεμελιωμένοι τόσο στις αρκετά σαφείς ρυθμίσεις των σχετικών συνθηκών, όσο και στην πρακτική της Τουρκίας μέχρι το 1975.

Τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα στο ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου όπου η Τουρκία εστιάζει στην ανάγκη διατήρησης του «διεθνούς χαρακτήρα» του Αιγαίου και σεβασμού των ζωτικών συμφερόντων και των δυο κρατών χρησιμοποιώντας πιο σοβαρά επιχειρήματα, μάλλον πολιτικής φύσεως έναντι στα πιο τεχνικά-νομικά επιχειρήματα της Ελλάδας.
Θα επανέλθω μόλις βρω χρόνο.

Πήρα αφορμή για το παρόν από το thread που αναφέρεται στα Σκόπια αλλά το άνοιξα ως ξεχωριστό επειδή ήθελα να υπάρχει ως ξεχωριστή ανάλυση των συγκεκριμένων διαφορών, αν ο administrator όμως κρίνει διαφορετικά ας το συγχωνεύσει με όποιο νομίζει σκόπιμο.

Ας δούμε λίγο τα νομικοπολιτικά ζητήματα που ανακύπτουν από τις διαφορές Ελλάδας – Τουρκίας σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και τις βραχονησίδες των Ιμίων. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι 1) η εδαφική κυριαρχία και 2) η οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων είναι ξεχωριστά ζητήματα που πρέπει και να εξεταστούν ξεχωριστά. Θα ξεκινήσω λοιπόν από τον προσδιορισμό των εφαρμοστέων νομικών κανόνων για τον καθορισμό της κυριαρχίας επί των αμφισβητούμενων βραχονησίδων στο Αιγαίο όπου και τα πράγματα είναι σαφώς πιο εύκολα για την ελληνική πλευρά από νομικής απόψεως. Αντιθέτως το ζήτημα της οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων είναι ταυτόχρονα δύσκολο και πιο περίπλοκο από αυτό του προσδιορισμού της εδαφικής κυριαρχίας επί των αποκαλούμενων, από τους Τούρκους, «γκρίζων ζωνών».

Περί Ιμίων ο λόγος λοιπόν :

Η περίπτωση των Ιμίων αποτέλεσε για πρώτη φορά μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης εκδήλωση εδαφικής διεκδίκησης της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας (όλες οι άλλες αφορούσαν θαλάσσιες ή εναέριες ζώνες και όχι χερσαίο έδαφος).

Με την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αναγνωρίστηκε η εθνική κυριαρχία της Τουρκίας επί πολύ πιο περιορισμένων εδαφών, το γενικό πλαίσιο των οποίων θεμελιώθηκε κατ’ αρχήν με τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920 και μετέπειτα, εξαιτίας του ότι η Τουρκία δεν κύρωσε τη συνθήκη αυτή, με τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Σύμφωνα με τα άρθρα 12,14,15,16, συγκεκριμένα νησιά τίθενται υπό τουρκική και ιταλική κυριαρχία ενώ η κυριαρχία της Ελλάδας επί των νησιών που απέκτησε κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913, η οποία αναγνωρίστηκε περαιτέρω με τη Συνθήκη Ειρήνης του Λονδίνου του 1913, επιβεβαιώνεται.
Περαιτέρω, και ως γενικός κανόνας, κάθε νησί ή βραχονησίδα εντός τριών μιλίων από την ακτή ανήκει στο παρακείμενο κράτος (άρθρο 6). (τα Ίμια βρίσκονται 3,65 μίλια δυτικά από την ακτή της Τουρκίας )
Συγκεκριμένη διάταξη, το άρθρο 12, επαναβεβαιώνει την τουρκική κυριαρχία επί όλων των νησιών «που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων από την ασιατική ακτή».
Τέλος, σύμφωνα με το άρθρο 16, **η Τουρκία παραιτείται από «όλα απολύτως τα δικαιώματα και τους τίτλους» επί οποιουδήποτε άλλου εδάφους ή νησιού, η κυριαρχία επί του οποίου δεν έχει ρητά αναγνωρισθεί από τη Συνθήκη. **Τα νησιά που είχαν τεθεί υπό ιταλική κυριαρχία σύμφωνα με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάνης, τέθηκαν υπό ελληνική κυριαρχία με τη Συνθήκη Ειρήνης του 19476, η οποία υπογράφηκε με την Ιταλία με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ενώ όμως τα άρθρα 6 και 15 αναφέρονται σε «εδάφη» (territories), «νησιά» (islands) και «βραχονησίδες» (islets), ούτε το άρθρο 14 – το οποίο δίδει νησιά στην Τουρκία – ούτε το άρθρο 16 – το οποίο περιέχει την πιο ευρεία παραίτηση της Τουρκίας από δικαιώματα και εδαφικούς τίτλους – κάνουν καμία απολύτως αναφορά σε «βραχονησίδες». Η παράλειψη αυτή μπορεί να ερμηνευθεί με δύο τρόπους :

Α) Αν παραδεχθούμε ότι το Άρθρο 16 αναφέρεται σιωπηρά στις βραχονησίδες, είναι προφανές ότι η Τουρκία δεν έχει καμία απολύτως αξίωση σε βραχονησίδες και βράχους, εκτός από όσους βρίσκονται εντός τριών ναυτικών μιλίων από την ακτή της, ή όσους, εξαιτίας φιλικού διακανονισμού μεταξύ των γειτονικών κρατών, θα είχαν περάσει στην κυριαρχία της Τουρκίας. Σύμφωνα με τα παραπάνω, οι «γκρίζες ζώνες» στις οποίες αναφέρονται οι τουρκικές αρχές δεν είναι παρά ένα πολιτικό κατασκεύασμα, και δεν έχουν καμία βάση στον νόμο.

Β) Αν, αντίθετα, δεχτούμε ότι το καθεστώς των βραχονησίδων αφέθηκε σκόπιμα αδιευκρίνιστο από τη Συνθήκη της Λωζάνης, φαίνεται τότε ότι η πρακτική των κρατών οδηγεί στον αποκλεισμό των τουρκικών επιδιώξεων στην περιοχή. Αυτό επιβεβαιώνεται κυρίως από την τουρκική πρακτική.
Το Άρθρο 12 της Συνθήκης απονέμει κυριαρχία επί των νησιών που βρίσκονται εντός τριών ναυτικών μιλίων από την ασιατική ακτή, αλλά δεν κάνει καμία αναφορά σε βραχονησίδες και βράχους. Η Τουρκία όμως ασκεί κυριαρχία επί αυτών των βραχονησίδων (που βρίσκονται εντός 3 ναυτικών μιλίων από την ακτή της) και προφανώς στην πρακτική αυτή συναινεί και η Ελλάδα. Ακόμη, στη συμφωνία του 1923 για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Ιταλίας, όσον αφορά το νησί του Καστελόριζου και την ακτή της Ανατολίας, η Τουρκία δεν έκανε καμία διαφοροποίηση μεταξύ νησιών, βραχονησίδων και βράχων. Γενικώς η Τουρκία θα μπορούσε με δυσκολία να επικαλεστεί έναν οποιονδήποτε ιστορικό τίτλο, δεδομένης της παραίτησης του άρθρου 16 και του γενικότερου πνεύματος της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία είναι μια συνθήκη ειρήνης στην οποία η Τουρκία είναι το ηττημένο μέρος.

Στο πλαίσιο της θεωρίας των γκρίζων ζωνών εντάσσεται και το υπόμνημα αντίρρησης ενός τούρκου ταγματάρχη στο να συμπεριληφθεί η Γαύδος στο σχεδιασμό μιας άσκησης του NATO (Ιούνιος 1996), επειδή δήθεν υπάρχει αμφισβήτηση σχετικά με την κυριαρχία της. Φυσικά η Γαύδος δεν έχει καμία σχέση με τη Συνθήκη της Λωζάννης (όπως περίπου υποστήριξε ο Yilmaz σε δήλωσή του) και περιήλθε στην ελληνική κυριαρχία με τη Συνθήκη του Λονδίνου του 1913.

Εν κατακλείδι :
Η συνεχής, αδιάκοπη και αδιαμφισβήτητη πρακτική στην περιοχή των Ιμίων καθώς και η απεικόνιση χαρτών όχι μόνον τουρκικών αλλά και τρίτων κρατών στερούν την Τουρκία από κάθε σοβαρό επιχείρημα για εδαφική διεκδίκηση επί των Ιμίων ενώ οι ισχυρισμοί της Ελλάδας είναι γερά θεμελιωμένοι τόσο στις αρκετά σαφείς ρυθμίσεις των σχετικών συνθηκών, όσο και στην πρακτική της Τουρκίας μέχρι το 1975.

Τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα στο ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου όπου η Τουρκία εστιάζει στην ανάγκη διατήρησης του «διεθνούς χαρακτήρα» του Αιγαίου και σεβασμού των ζωτικών συμφερόντων και των δυο κρατών χρησιμοποιώντας πιο σοβαρά επιχειρήματα, μάλλον πολιτικής φύσεως έναντι στα πιο τεχνικά-νομικά επιχειρήματα της Ελλάδας.
Θα επανέλθω μόλις βρω χρόνο.

Πήρα αφορμή για το παρόν από το thread που αναφέρεται στα Σκόπια αλλά το άνοιξα ως ξεχωριστό επειδή ήθελα να υπάρχει ως ξεχωριστή ανάλυση των συγκεκριμένων διαφορών, αν ο administrator όμως κρίνει διαφορετικά ας το συγχωνεύσει με όποιο νομίζει σκόπιμο.

Ας δούμε λίγο τα νομικοπολιτικά ζητήματα που ανακύπτουν από τις διαφορές Ελλάδας – Τουρκίας σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και τις βραχονησίδες των Ιμίων. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι 1) η εδαφική κυριαρχία και 2) η οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων είναι ξεχωριστά ζητήματα που πρέπει και να εξεταστούν ξεχωριστά. Θα ξεκινήσω λοιπόν από τον προσδιορισμό των εφαρμοστέων νομικών κανόνων για τον καθορισμό της κυριαρχίας επί των αμφισβητούμενων βραχονησίδων στο Αιγαίο όπου και τα πράγματα είναι σαφώς πιο εύκολα για την ελληνική πλευρά από νομικής απόψεως. Αντιθέτως το ζήτημα της οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων είναι ταυτόχρονα δύσκολο και πιο περίπλοκο από αυτό του προσδιορισμού της εδαφικής κυριαρχίας επί των αποκαλούμενων, από τους Τούρκους, «γκρίζων ζωνών».

Περί Ιμίων ο λόγος λοιπόν :

Η περίπτωση των Ιμίων αποτέλεσε για πρώτη φορά μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης εκδήλωση εδαφικής διεκδίκησης της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας (όλες οι άλλες αφορούσαν θαλάσσιες ή εναέριες ζώνες και όχι χερσαίο έδαφος).

Με την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αναγνωρίστηκε η εθνική κυριαρχία της Τουρκίας επί πολύ πιο περιορισμένων εδαφών, το γενικό πλαίσιο των οποίων θεμελιώθηκε κατ’ αρχήν με τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920 και μετέπειτα, εξαιτίας του ότι η Τουρκία δεν κύρωσε τη συνθήκη αυτή, με τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Σύμφωνα με τα άρθρα 12,14,15,16, συγκεκριμένα νησιά τίθενται υπό τουρκική και ιταλική κυριαρχία ενώ η κυριαρχία της Ελλάδας επί των νησιών που απέκτησε κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913, η οποία αναγνωρίστηκε περαιτέρω με τη Συνθήκη Ειρήνης του Λονδίνου του 1913, επιβεβαιώνεται.
Περαιτέρω, και ως γενικός κανόνας, κάθε νησί ή βραχονησίδα εντός τριών μιλίων από την ακτή ανήκει στο παρακείμενο κράτος (άρθρο 6). (τα Ίμια βρίσκονται 3,65 μίλια δυτικά από την ακτή της Τουρκίας )
Συγκεκριμένη διάταξη, το άρθρο 12, επαναβεβαιώνει την τουρκική κυριαρχία επί όλων των νησιών «που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων από την ασιατική ακτή».
Τέλος, σύμφωνα με το άρθρο 16, **η Τουρκία παραιτείται από «όλα απολύτως τα δικαιώματα και τους τίτλους» επί οποιουδήποτε άλλου εδάφους ή νησιού, η κυριαρχία επί του οποίου δεν έχει ρητά αναγνωρισθεί από τη Συνθήκη. **Τα νησιά που είχαν τεθεί υπό ιταλική κυριαρχία σύμφωνα με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάνης, τέθηκαν υπό ελληνική κυριαρχία με τη Συνθήκη Ειρήνης του 19476, η οποία υπογράφηκε με την Ιταλία με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ενώ όμως τα άρθρα 6 και 15 αναφέρονται σε «εδάφη» (territories), «νησιά» (islands) και «βραχονησίδες» (islets), ούτε το άρθρο 14 – το οποίο δίδει νησιά στην Τουρκία – ούτε το άρθρο 16 – το οποίο περιέχει την πιο ευρεία παραίτηση της Τουρκίας από δικαιώματα και εδαφικούς τίτλους – κάνουν καμία απολύτως αναφορά σε «βραχονησίδες». Η παράλειψη αυτή μπορεί να ερμηνευθεί με δύο τρόπους :

Α) Αν παραδεχθούμε ότι το Άρθρο 16 αναφέρεται σιωπηρά στις βραχονησίδες, είναι προφανές ότι η Τουρκία δεν έχει καμία απολύτως αξίωση σε βραχονησίδες και βράχους, εκτός από όσους βρίσκονται εντός τριών ναυτικών μιλίων από την ακτή της, ή όσους, εξαιτίας φιλικού διακανονισμού μεταξύ των γειτονικών κρατών, θα είχαν περάσει στην κυριαρχία της Τουρκίας. Σύμφωνα με τα παραπάνω, οι «γκρίζες ζώνες» στις οποίες αναφέρονται οι τουρκικές αρχές δεν είναι παρά ένα πολιτικό κατασκεύασμα, και δεν έχουν καμία βάση στον νόμο.

Β) Αν, αντίθετα, δεχτούμε ότι το καθεστώς των βραχονησίδων αφέθηκε σκόπιμα αδιευκρίνιστο από τη Συνθήκη της Λωζάνης, φαίνεται τότε ότι η πρακτική των κρατών οδηγεί στον αποκλεισμό των τουρκικών επιδιώξεων στην περιοχή. Αυτό επιβεβαιώνεται κυρίως από την τουρκική πρακτική.
Το Άρθρο 12 της Συνθήκης απονέμει κυριαρχία επί των νησιών που βρίσκονται εντός τριών ναυτικών μιλίων από την ασιατική ακτή, αλλά δεν κάνει καμία αναφορά σε βραχονησίδες και βράχους. Η Τουρκία όμως ασκεί κυριαρχία επί αυτών των βραχονησίδων (που βρίσκονται εντός 3 ναυτικών μιλίων από την ακτή της) και προφανώς στην πρακτική αυτή συναινεί και η Ελλάδα. Ακόμη, στη συμφωνία του 1923 για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Ιταλίας, όσον αφορά το νησί του Καστελόριζου και την ακτή της Ανατολίας, η Τουρκία δεν έκανε καμία διαφοροποίηση μεταξύ νησιών, βραχονησίδων και βράχων. Γενικώς η Τουρκία θα μπορούσε με δυσκολία να επικαλεστεί έναν οποιονδήποτε ιστορικό τίτλο, δεδομένης της παραίτησης του άρθρου 16 και του γενικότερου πνεύματος της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία είναι μια συνθήκη ειρήνης στην οποία η Τουρκία είναι το ηττημένο μέρος.

Στο πλαίσιο της θεωρίας των γκρίζων ζωνών εντάσσεται και το υπόμνημα αντίρρησης ενός τούρκου ταγματάρχη στο να συμπεριληφθεί η Γαύδος στο σχεδιασμό μιας άσκησης του NATO (Ιούνιος 1996), επειδή δήθεν υπάρχει αμφισβήτηση σχετικά με την κυριαρχία της. Φυσικά η Γαύδος δεν έχει καμία σχέση με τη Συνθήκη της Λωζάννης (όπως περίπου υποστήριξε ο Yilmaz σε δήλωσή του) και περιήλθε στην ελληνική κυριαρχία με τη Συνθήκη του Λονδίνου του 1913.

Εν κατακλείδι :
Η συνεχής, αδιάκοπη και αδιαμφισβήτητη πρακτική στην περιοχή των Ιμίων καθώς και η απεικόνιση χαρτών όχι μόνον τουρκικών αλλά και τρίτων κρατών στερούν την Τουρκία από κάθε σοβαρό επιχείρημα για εδαφική διεκδίκηση επί των Ιμίων ενώ οι ισχυρισμοί της Ελλάδας είναι γερά θεμελιωμένοι τόσο στις αρκετά σαφείς ρυθμίσεις των σχετικών συνθηκών, όσο και στην πρακτική της Τουρκίας μέχρι το 1975.

Τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα στο ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου όπου η Τουρκία εστιάζει στην ανάγκη διατήρησης του «διεθνούς χαρακτήρα» του Αιγαίου και σεβασμού των ζωτικών συμφερόντων και των δυο κρατών χρησιμοποιώντας πιο σοβαρά επιχειρήματα, μάλλον πολιτικής φύσεως έναντι στα πιο τεχνικά-νομικά επιχειρήματα της Ελλάδας.
Θα επανέλθω μόλις βρω χρόνο.

Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Να σε ρωτήσω κάτι ρε Κουτσάν.Εάν ένα ισχυρό κράτος παραβιάσει μία διεθνή συνθήκη επειδή διεκδικεί έδαφος ή έχει οικονομικά συμφέροντα,τί θα του κάνει η διεθνής κοινότητα;

Υποθέτω αυτό που περιμένεις να ακούσεις ως απάντηση είναι 'τίποτα' και αυτό βασικά είναι η αλήθεια...Από την άλλη όμως όλα έχουν κάποιο βάρος και μπορεί να κάνουν τη ζυγαριά σε οριακές καταστάσεις να γείρει προς τη μία ή την άλλη πλευρά...Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το διεθνές δίκαιο είναι μια φαινάκη συγκρινόμενο με τα εσωτερικά-εθνικά δίκαια ή ακόμα και με το ευρωπαϊκό κοινοτικό δίκαιο αλλά παρά ταύτα έχει κάνει κάποιες προόδους από την εποχή του Louis XIV...Αποτελεί μια πολύ μικρή παράμετρο η οποία και μπορεί να ληφθεί υπόψη από ένα ισχυρό κράτος σε μια απόφαση που θα πάρει σε επίπεδο διεθνών σχέσεων...Η κατακραυγή της (εσωτερικής) κοινής γνώμης ή η λαβή που θα δώσει για ισχυρή κριτική από αντιπάλους στο διεθνές στερέωμα είναι τα κυριότερα μέσα πίεσης του διεθνούς δικαίου για το σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας...

Σε κάθε περίπτωση είμαι από αυτούς που κορόιδευα μισο -αστεία μισο-σοβαρά συναδέλφους που κάνανε μεταπτυχιακά στο Δημόσιο Διεθνές Δϊκαιο λέγοντας ότι καλά είναι αυτά που κάνετε αλλά απλά δεν είναι Δίκαιο.
Κάι όπως έλεγε ένας καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στη νομική Αθήνας :
Σε περίπτωση σύγκρουσης 2 μικρών κρατών μεταξύ τους επεμβαίνει ο ΟΗΕ και λύνει-εξαφανίζει τη διαφορά.
Σε πρίπτωση σύγκρουσης 1 μικρού με 1 μεγάλο κράτος επεμβαίνει ο ΟΗΕ και λύνει-εξαφανίζει τη διαφορά υπέρ του μεγάλου κράτους.
Σε περίπτωση σύγκρουσης 2 μεγάλων κρατών μεταξύ τους εξαφανίζεται ο ΟΗΕ.

Το thread το άνοιξα όχι βέβαια γιατί πιστεύω ότι με νομικά επιχειρήματα θα επικρατήσουμε της Τουρκίας επειδή έχουμε 'δίκιο' (αυτή η λέξη σε επίπεδο διεθνών σχέσεων με κάνει να γελάω ακατάσχετα) αλλά επειδή θεωρείται ξεκάθαρο από όλους μας ότι νομικά έχουμε δίκιο χωρίς να γνωρίζουμε ούτε έναν κόκκο από τα νομικά επιχειρήματα της Τουρκίας. 'Εχω συνομιλήσει με εκατοντάδες Έλληνες οι οποίοι με διαβεβαίωναν ότι νομικά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, 'έχουμε δίκιο'. Όταν ζητάω μια εμπεριστατωμένη νομική ανάλυση της υπόθεσης δεν έχω λάβει ποτέ απάντηση γιατί κανείς δεν γνωρίζει τα επιχειρήματα της Τουρκίας ούτε το ιστορικό της διαφοράς. Δεν περιμένω φυσικά από ένα μη νομικό να μου αναλύσει αυτή την περίπλοκη υπόθεση διεθνούς δικαίου αλλά περιμένω τουλάχιστον να μην πάρει θέση αφού δεν γνωρίζει πραγματικά ΤΙΠΟΤΑ από διεθνές δίκαιο. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να βρωντοφωνάζει ότι έχουμε δίκιο κατά το διεθνές δίκαιο και να μην μπορεί να γράψει 5 σελίδες νομικής ανάλυσης για να το υποστηρίξει, πως να το κάνουμε δηλ? Δεν ξέρω τίποτα αλλά έχω άποψη? Πως γίνεται αυτό?

Ξέρετε πχ ότι έχουμε προσφύγει στο Συμβούλιο Ασφαλείας επισημαίνοντας τους κινδύνους που προκαλεί η συμπεριφορά της Τουρκίας για την ειρήνη στην περιοχή?Ξέρετε τι έλεγε η απόφασή του? (365/1976 της 25ης Αυγούστου 1976)
Έκλινε σαφώς προς τις τουρκικές απόψεις καθώς δεν καταδίκαζε την τουρκική πρωτοβουλία (σεισμογραφικές έρευνες τουρκικού πλοίου Hora/Sismik) αλλά υποδείκνυε τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων. Υιοθετούσε επίσης την τουρκική άποψη για το Διεθνές Δικαστήριο ως επιγενόμενου και παρεπόμενου μέσου επίλυσης της διαφοράς.

Το ξέρετε ότι η Ελλάδα στις 10 Αυγούστου 1976 κατέθεσε ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης μια κύρια προσφυγή κατά της Τουρκίας και μία αίτηση για τη λήψη προσωρινών μέτρων. Στις 11 Σπετεμβρίου 1976 το Διεθνές Δικαστήριο εξέδωσε διάταξη σχετικά με τα προσωρινά μέτρα και απέρριψε το ελληνικό αίτημα με ψήφους 12/1(του Έλληνα δικαστή ad hoc). Θα αναλύσω αργότερα τα επιχειρήματά του τα οποία ήταν σαφώς δυσμενή για την Ελλάδα.
Η κύρια προσφυγή απορρίφθηκε λόγω έλειψης δικαιοδοσίας με απόφαση του Δικαστηρίου στις 19 Δεκεμβρίου 1978 , ψήφοι 12/2. Και εδώ θα αναλύσω κάποια στιγμή το σκεπτικό του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Εϊναι λοιπόν όλα τόσο απλά σε νομικό επίπεδο για την Ελλάδα? ΟΧΙ..Αν με ρώταγε κάποιος θα του έλεγα ότι θα προτιμούσα να αναλάβω τη νομική στήριξη της ελληνικής πλευράς καθώς θεωρώ πιο εύκολη υπόθεση τη νομική επειχειρηματολογία προς αυτή την κατεύθυνση αλλά δεν θεωρώ ότι όλα τα νομικά θέματα που ανακύπτουν είναι φως φανάρι υπέρ των ελληνικών θέσεων όπως υποστηρίζουν 10 εκατομ. Έλληνες χωρίς να γνωρίζουν ούτε που είναι η Χάγη...

Ο χρήστης charmak66 έγραψε:

Η Ελλάδα έχει δίκιο και το στηρίζει στο διεθνές δίκαιο που ισχύει για το 95% των κρατών. Τουλάχιστον για τα Ίμια, το θέμα της υφαλοκρηπίδας/12 ν.μ., την Κύπρο και αρκετά ακόμα δεν μπορεί να υποστηριχθεί σοβαρά ότι θα χάσουμε στη Χάγη.
Με τα παραπάνω συμφωνούν και οι ίδιοι οι Τούρκοι που δεν τολμούν να περάσουν ούτε έξω από το Διεθνές Δικαστήριο.

Έλα αύριο με τις 5 σελίδες σου και θα σε πιστέψω.

Συγγνώμη, δεν κρατήθηκα, μια πλάκα έκανα.

Συγγνώμη κι από μένα, αντιλαμβάνομαι την πλάκα σου αλλά πες μου ειλικρινά σου φτάνει η παραπάνω δήλωση για να πειστείς? Δεν σου χρειάζεται τίποτα άλλο? Το ρωτάω ευθέως σε όποιον ενδιαφέρεται για το θέμα έστω και λίγο. Άλλωστε ο Μάνος με το post του εξέφρασε αυτό που λέει το 99,999% των Ελλήνων...Οκ αυτό μας λένε από τα γεννοφάσκια μας, δεν έχει κανείς την περιέργεια να το ψάξει παραπάνω? Τέρμα έχουμε δίκιο νομικά επειδή το λέει το ΥΠΕΞ? Τέτοια βεβαιότητα πια? Χωρίς εκτεταμένη τεκμηρίωση γίνεται ποτέ να πάρεις θέση για κάτι τόσο περίπλοκο? Να υποθέσω ότι μόνο εγώ είμαι ο βλάκας που θέλει και εξηγήσεις...
Οκ μπορεί

Ο χρήστης kouk έγραψε:
Το αν έχεις δίκηο, νομικά, δεν έχει καμία απολύτως σημασία στις διακρατικές σχέσεις, αν δεν εξυπηρετεί το δίκιο σου και τα ευρύτερα συμφέροντα.

Και 100% δίκιο να έχουμε σε σχέση με την υφαλοκρηπίδα, δεν υπάρχει περίπτωση να 'δικαιωθούμε' σε κανένα δικαστήριο.

Και αν πάμε στην Χάγη, σκεφτείτε τις επιπτώσεις μιας απόφασης εναντίον μας!!!

Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι σαν τα πολιτικά δικαστήρια!!

Συμφωνούμε απόλυτα...Καμία αντίρρηση επί τούτου...Άλλωστε και το Δικαστήριο της Χάγης εκτιμά πολύ συχνά την κατάσταση και με πολιτικά κριτήρια και όχι αυστηρώς νομικά...
Η απορία μου όμως έγκειται στην 1000% βεβαιότητα όλων των ελλήνων ότι νομικά έχουμε δίκιο...Κανενός δεν του περνάει από το μυαλό κάτι διαφορετικό? Από που πηγάζει αυτή η βεβαιότητα? Αν εγώ πάρω το μέρος της τουρκικής πλευράς δηλ θα μου απαντήσουν όλοι αυτοί νομικά και θα μου στοιχειοθετήσουν ότι εχω άδικο?Αν δεν μπορούν να το κάνουν πως είναι δυνατόν να με πείσουν εμένα ή κάποιον άλλο?
Είναι δυνατόν μία οιουδήποτε τύπου θέση να γίνεται δεκτή χωρίς καμία κριτική σκέψη? χωρίς γνώση? χωρίς επιχειρήματα?'Εστω με τη διατύπωση μίας επιφύλαξης...Τίποτα? 100% σίγουροι? Ούτε τροχαίο να ήταν...
Δεν προβληματίζει κανένα αυτή η αγελαία στάση?

Ο χρήστης spyros.s έγραψε:
να προσθέσω και εγώ κάτι...Αναφέρεις ότι στην συνθήκη της Λωζάνης η Τουρκία υπογράφει την συνθήκη ως ηττημένη χώρα. Πράγματι η Οθωμανική Αυτοκρατορία όπως και οι σύμμαχοι της -οι κεντρικές αυτοκρατορίες και η Βουλγαρία αν θυμάμαι καλά- ηττήθηκαν στον α' Παγκόσμιο πόλεμο και οι όροι που τους υπαγορεύθηκαν αποτυπώνονται τόσο στην Συνθήκη των Βερσαλλιών όσο και στην Συνθήκη των Σεβρών. Η συνθήκη της Λωζάνης (5 χρόνια μετά την λήξη του μεγάλου πολέμου) αφορούσε κυρίως την Ελλάδα και το νεοσύστατο κράτος της Τουρκίας το οποίο μάλιστα είχε ιδιαίτερα βοηθηθεί ή έστω ευνοηθεί από τους πρώην συμμάχους της Ελλάδος κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία και την καταστροφή που ακολούθησε. Θέλω να σημειώσω επομένως ότι η Τουρκία στην δεδομένη συνθήκη δεν ήταν ακριβώς ηττημένη χώρα -θα μπορούσα να δώσω τον δεδομένο χαρακτηρισμό στην Ελλάδα μας την δεδομένη στιγμή- και οι 'Σύμμαχοι' μας κάθε άλλο παρά ως νικήτρια φέρθηκαν στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα ενδεχόμενως της επανόδου του φιλογερμανού βασιλέα Κων/νου μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 και της δυσαρέσκειας που αυτή συνεπάγονταν.
Ίσως λοιπόν όλα αυτά τα σημεία που δεν διευθετήθηκαν να ήταν σκόπιμα έτσι διατυπωμένα ώστε να επιβαλλουν ενίοτε την διαιτησία και κατ' επέκταση την επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων στις σχέσεις των 2 κρατών.
Η επόμενη απορία μου έχει να κάνει με το εξής: γιατί στον όρο χερσαίο δεν εμπεριέχεται καθε μορφή γης; Γιατί το νησί είναι χερσαίος χώρος ενώ μία βραχονισήδα όχι; Υπάρχει κάτι που τα διαχωρίζει;

Ως προς το πρώτο ερώτημα :
Η Συνθήκη των Σεβρών, της 10ης Αυγούστου 1920, δεν τέθηκε ποτέ σε ισχύ εξαιτίας της μη κύρωσής της από την Τουρκία. Η Συνθήκη της Λωζάνης κατήργησε την Συνθήκη των Σεβρών που δεν είχε γίνει αποδεκτή από την νέα κυβέρνηση της Τουρκίας που διαδέχθηκε τον Σουλτάνο και επί της ουσίας την αναπροσάρμοσε . Η Συνθήκη της Λωζάνης ήταν Συνθήκη ειρήνης για να τερματίσει «την εμπόλεμον κατάστασιν, ήτις από του 1914 συνετάραξε την Ανατολήν». Στο δε άρθρο 1 ορίζεται ότι : «Από της ενάρξεως της ισχύος της παρούσης Συνθήκης, η κατάστασις Ειρήνης θα αποκατασταθή οριστικώς μεταξύ της Βρεττανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας, της Ελλάδος, της Ρουμανίας, του Σερβο-Κροατο-Σλοβενικού Κράτους, αφ' ενός, και της Τουρκίας, αφ' ετέρου, ως και μεταξύ των οικείων υπηκόων.» Υπό την παραπάνω έννοια η Τουρκία είναι σαφώς το ηττημένο μέρος και στη Συνθήκη της Λωζάνης γιατί :

1. Αντικατέστησε τη Συνθήκη των Σεβρών (με πολύ βελτιωμένους όρους βέβαια για την Τουρκία )
   2)Καθαρά η ίδια η Συνθήκη μιλάει για τη Βρετανική Αυτοκρατορία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, την Ελλάδα, τη Ρουμανία και το Σερβο-Κροετο-Σλοβένικο κράτος από τη μια μεριά και την Τουρκία (ηττημένη ) από την άλλη.

Ως προς το δεύτερο ερώτημα :
Φυσικά και ο όρος χερσαίο έδαφος περιλαμβάνει και τα νησιά και τις βραχονησίδες. Αλλού έγκειται το νομικό επιχείρημα κάποιου που θέλει να αμφισβητήσει την ελληνική κυριαρχία στα Ίμια. Θα γίνω πιο σαφής.

Άρθρο 6
…Εκτός αντιθέτων διατάξεων της παρούσης Συνθήκης, τα θαλάσσια όρια περιλαμβάνουσι τας νήσους και νησίδια τας κειμένας εις απόστασιν μικροτέραν των τριών μιλλίων από της ακτής.
Άρθρον 15.
*Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου *

Άρθρον 16.
Η Τουρκία δήλοι ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης Συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων ων η κυριαρχία έχει αναγνωρισθή αυτή δια της παρούσης Συνθήκης, της τύχης των εδαφών και των νήσων τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων.

Διαπιστώνουμε ότι στο άρθρο 16 δεν γίνεται λόγος κανένας για 'βραχονησίδες' αλλά μονο για 'εδάφη' και 'νήσους'.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το επιχείρημα η παράλειψη του άρθρου 16 (δηλ η μη αναφορά του όρου βραχονησίδα) ήταν ηθελημένη και τα συμβαλλόμενα μέρη επιθυμούσαν να εξαιρέσουν τις βραχονησίδες από τα εδάφη από τα οποία η Τουρκία παραιτήθηκε, αφήνοντας το καθεστώς τους ακαθόριστο.
Σύμφωνα με αυτήν την ερμηνεία, η κυριαρχία επί των βραχονησίδων αυτών θα παρέμενε «υπό επιφύλαξη», όπως είχε συμβεί με όλα τα νησιά και τα εδάφη, το καθεστώς των οποίων ήταν «πρόσκαιρα ακαθόριστο», μέχρις ότου τα «ενδιαφερόμενα κράτη» – δηλαδή όσα είχαν νομικές διεκδικήσεις ή σημαντικό πολιτικό συμφέρον ως προς τα εδάφη αυτά – διευθετήσουν τις διεκδικήσεις τους. Στην περίπτωση των βραχονησίδων του Αιγαίου, τα μέρη αυτά ήταν προφανώς η Ελλάδα και η Τουρκία.

Η ορθότερη απάντηση στο παραπάνω είναι ότι η παράλειψη του άρθρου 16 σημαίνει ότι οι βραχονησίδες περιλαμβάνονται σιωπηρά στην ευρύτερη κατηγορία των νησιών, κι επομένως κάθε βραχονησίδα πέραν των τριών ναυτικών μιλίων από την τουρκική ακτή αποτελεί αντικείμενο παραίτησης από την Τουρκία και εμπίπτει στην ελληνική κυριαρχία σύμφωνα με το άρθρο 12. Η «ανάγνωση» αυτή βρίσκεται, και σε συμφωνία με μια αυστηρή ερμηνεία του άρθρου 12, το οποίο «επιβεβαιώνει» την κυριαρχία της Ελλάδας επί «των νησιών» του Αιγαίου, εκτός από αυτά που ρητά αποδίδονται στην Τουρκία ή την Ιταλία.
Σε κάθε περίπτωση όμως η μακροχρόνια πρακτική της Τουρκίας στην περιοχή τη στερεί από κάθε σοβαρό επιχείρημα εδαφικής διεκδικήσεως.

Άρθρον 12.
*Η ληφθείσα απόφασις τη 13η Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαΐου 1913, και 15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τη 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών), **ιδία των νήσων *Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας, επικυρούνται, υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τας υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρον 15. Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν

Πρέπει να σημειωθεί ότι η απαρίθμηση των νησιών που αποδόθηκαν στην Ελλάδα σύμφωνα με το άρθρο 12 δεν είναι σε καμία περίπτωση εξαντλητική, αλλά μάλλον ενδεικτική (βλ τη λέξη στο κείμενο του άρθρου «ιδία»)