Καταπληκτικός ο Καββαδίας παίδες.Κατόρθωσε να φτιάξει τα ομορφότερα παραμύθια για ενήλικες

HUNTER το άσμα το έχεις;

Αλλη μιά άμστελ.μεράκλωσα!!!!

Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα
κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές
Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα
κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Gabes

Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος
κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς
Στο κάθε χάδι κι ένας κόμπος φεύγει ματωμένος
απ' το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής

Ο παπαγάλος σου 'στειλε στερνή φορά το γεια σου
κι απάντησε απ' το στόκολο σπασμένα ο θερμαστής
πέτα στο κύμα τον παλιό που εσκούριασε σουγιά σου
κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς

Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω 'σε προδίνω'
κι ο γρύλος τον ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού
Μη φεύγεις. Πες μου, το 'πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο
ή στα βρώμικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού;

Ξυπνάν οι ναύτες του βυθού ρισάλτο να βαρέσουν
κι απέ να σου χτενίσουνε για πάντα τα μαλλιά.
Τρόχισε κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν
και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά

Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν
και συ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές
στερνή φορά κι ανώφελα ξορκίζεις τον τυφώνα
που μας τραβάει για τη στεριά με τους ναυαγιστές

Θέλετε να μιλήσουμε για πραγματικούς στίχους?

Όπου να 'ναι θα 'ρθω να σε βρω
και το μυστικό μου να σου πω.
Το 'ψαξα πολύ για να το πω σε σένα
κι έχανα πολύτιμο καιρό.
Μέσα απ' τα σκοτάδια κι απ' το φως
ξεπηδώ σαν γελωτοποιός.
Με τον εαυτό μου έχω γίνει ένα
και δεν είμαι πιόνι κανενός.

Στα παιχνίδια όλων σας έκανα χαλάστρα
για κανένα πούστη δεν θυσιάζομαι.
Πως να ξεγελάσετε μια χαμένη φάτσα
τρέξτε και προφτάστε δεν πλησιάζομαι.
Ότι κι αν λέτε, δεν μ' ακουμπάτε,
αναμασάτε λόγια θολά και ψεύτικα.
Σπίτι δεν έχω, μήτε πατρίδα με διώξατε όλοι,
μα εσένα σε θέλω πιο πολύ.

Έλα στον δικό μου τον παλμό
ζήταγα πολύ ν' αγαπηθώ.
Έδωσα τα πάντα και τα ξαναδίνω
και γι' αυτό μπορώ να σ' αγαπώ.
Δεν θα με γνωρίσεις αν με δεις
είμαι κυνηγός κι ονειρευτής.
Μη σε παγιδέψουν σε καμιά βιτρίνα
και σε παραδείσους μου χαθείς.

Στα παιχνίδια όλων σας έκανα χαλάστρα
μα στην αγκαλιά σου εκστασιάζομαι.
Όσα σου φανέρωσαν στα χαρτιά και τα άστρα
όλα παραμύθια και σε χρειάζομαι.
Παλιέ μου πόθε στο πέρα δώθε μη σε χαλάσουν.
Φοβάμαι για σένα πιο πολύ.
Όλα τα φτύνω, τα καίω όλα, μπαίνω και βγαίνω
και δένω με σένα απ' την αρχή.

Αντε να καταλάβουν από αυτά κάτι τα νέα παιδιά από μόνα τους (ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις)...

Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.
Γραφή από τρεις και μου �γινες μοτάρι και καρφί.
Μα έριχνε η Τούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της.

Τη μάκινα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι
την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού.
Ήτανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι.
Τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού.

Και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω τάξει,
μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ
-της ‘Aγρας τα μακριά σαριά, του Σαντούν το μετάξι-
και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό.

Το δαχτυλίδι που �φερνα μου το �κλεψε η Οράγια.
Τον παπαγάλο � μάδησε και έπαψε να μιλεί.
Ας εκατέβαινε έστω μια, στο βίρα, στα μουράγια,
κι ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί.

Τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει �
έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά.
Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά.
Εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει.

Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι.
Να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά.
Κι αν κάποια στην Καλαμαριά πουκάμισο μου ράβει,
Μπορεί να 'ρθω απ' τα πέλαγα με τη φυρονεριά.
Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.
Γραφή από τρεις και μου ‘γινες μοτάρι και καρφί.
Μα έριχνε η Τούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της.

Τη μάκινα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι
την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού.
Ήτανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι.
Τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού.

Και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω τάξει,
μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ
-της ‘Aγρας τα μακριά σαριά, του Σαντούν το μετάξι-
και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό.

Το δαχτυλίδι που ‘φερνα μου το ‘κλεψε η Οράγια.
Τον παπαγάλο – μάδησε και έπαψε να μιλεί.
Ας εκατέβαινε έστω μια, στο βίρα, στα μουράγια,
κι ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί.

Τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει –
έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά.
Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά.
Εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει.

Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι.
Να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά.
Κι αν κάποια στην Καλαμαριά πουκάμισο μου ράβει,
Μπορεί να 'ρθω απ' τα πέλαγα με τη φυρονεριά.

Ευτυχώς.

Καταπληκτικό...

Λοιπόν μάγκες, επειδή πλησιάζουν μεσάνυχτα κι αύριο είναι Παρασκευή και 13, όσοι οδηγείτε σε δρόμους με λεύκες να προσέχετε. Κυκλοφορούν εφιάλτες.

Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω οτι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει 'σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει'!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φώς μου

(από ένα ποίημα του Δ. Καψαλη)

Είχα πάει μια βόλτα στον Άγιο Μερκουρη να δοκιμάσω τα καινούρια φώτα στο πεζώ, και πέτυχα ένα ελάφι... φοβερό

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:

Αλλά σίγουρα θα βρεις στα... βιβλιοπωλεία
Το ένα και μοναδικό πεζό του πάντως (Βάρδια), δεν το ξεπέρασα ποτέ. Απίστευτο.

Είναι διήγημα;Μυθιστόρημα;τί είναι;Εκδόσεις;

Ο χρήστης chrmes έγραψε:
Είχα πάει μια βόλτα στον Άγιο Μερκουρη να δοκιμάσω τα καινούρια φώτα στο πεζώ, και πέτυχα ένα ελάφι... φοβερό

Ελάφι ή Ζαρκάδι Χρήστο;

Αν σου πω ότι δεν ξέρω να τα ξεχωρίσω Ανδρέα Μπορεί να ήταν και ζαρκάδι....

Εσύ τελικά θέλεις ινφο;

Ο χρήστης HUNTER έγραψε:

Αλλά σίγουρα θα βρεις στα... βιβλιοπωλεία
Το ένα και μοναδικό πεζό του πάντως (Βάρδια), δεν το ξεπέρασα ποτέ. Απίστευτο.

Είναι διήγημα;Μυθιστόρημα;τί είναι;Εκδόσεις;

Εκδότης: ΑΓΡΑ

Αριθμός σελίδων: 219

Κωδικός ISBN: 9603250406

Είναι πεζογράφημα.

http://www.papasotiriou.gr/product.gboo ... 815&deid=0

Ο χρήστης drdino έγραψε:
Εσύ τελικά θέλεις ινφο;

Ναι

μσν

Ο χρήστης chrmes έγραψε:
Αν σου πω ότι δεν ξέρω να τα ξεχωρίσω Ανδρέα Μπορεί να ήταν και ζαρκάδι....

Ε,εντάξει,μοιάζουνε πάρα πολύ αναμεταξύ τους.Στο μέγεθος διαφέρουνε βέβαια πάρα πολύ.Δέν πειράζει.Οποιο απο τα δύο και άν πέτυχες,είναι τα ομορφότερα ζώα τών βουνών παγκοσμίως

Ο χρήστης charmak66 έγραψε:
Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω οτι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει 'σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει'!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φώς μου

(από ένα ποίημα του Δ. Καψαλη)

Διάφανα κρίνα?
Καταπληκτικό τραγούδι, μου αρέσει ΚΑΙ η μουσική.

Αλλά σίγουρα θα βρεις στα... βιβλιοπωλεία
Το ένα και μοναδικό πεζό του πάντως (Βάρδια), δεν το ξεπέρασα ποτέ. Απίστευτο.

Είναι διήγημα;Μυθιστόρημα;τί είναι;Εκδόσεις;

Εκδότης: ΑΓΡΑ

Αριθμός σελίδων: 219

Κωδικός ISBN: 9603250406

Είναι πεζογράφημα.

http://www.papasotiriou.gr/product.gboo ... 815&deid=0

Πάρε διάβασέ το κυνηγέ. Θα με θυμηθείς

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:

Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω οτι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει 'σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει'!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φώς μου

(από ένα ποίημα του Δ. Καψαλη)

Διάφανα κρίνα?
Καταπληκτικό τραγούδι, μου αρέσει ΚΑΙ η μουσική.

Ω, ναι!

Τα Διάφανα Κρίνα είναι απ' τα ελάχιστα ελληνικά συγκροτήματα που μου αρέσει η μουσική τους.

Και οι στίχοι...ποίηση! Ενδοφλεβια κατάθλιψη, βέβαια...