Θα είναι επίπονη διαδικασία... Τι βαφή έχεις υπόψη σου;

Η διάταξη των τόνων και ημιτονίων είναι για τις ευρωπαϊκές και δυτικές γενικά κλίμακες. Στην Ανατολή η μουσική είναι πολύ πιο πολύπλοκη. Αν προσπαθήσετε παίξετε εκκλησιαστικους ύμνους Β.μουσικής σε κλασσικό πιάνο δεν μπορείτε να πετύχετε πιστή αναπαραγωγή. Η λύρα μπορεί ενδεχομένως, διότι (αν ξέρω καλα) δεν έχει σαφή διαστήματα μεταξύ φθόγγων αλλά νομίζω οτι θα είναι εφιάλτης για έναν της 'δυτικής' μουσικής.
Δεν ξέρω αν ο δάσκαλός σου θα μπορέσει να σου εξηγήσει περι των πεμπτων διαστημάτων αλλά μεταξύ μας δεν έχει και πολλή σημασία...
Κάποτε γνώριζα ένα σπουδαίο κύριο, ο οποίος κατασκεύαζε από χόμπυ μουσικά όργανα. Μια φορά, λοιπόν, γνωρίζοντας το πόσο απόλυτος ήμουν σε θέματα μουσικής μου έπαιξε ένα κομμάτι για να με πείσει ότι δυτική και ανατολική μουσική τελικά είναι ένα και το αυτό. Το κομμάτι αρχικά μου φάνηκε γνωστό αλλά η λύρα (η οποία είναι πάρα πολλές συμπαθητικές χορδές) έβγαζε έναν τελείως ξένο ήχο για εμένα.
Ήταν η πρώτη σουϊτα για τσέλο του Bach παιγμένη σε κρητικό στυλ.
Έμεινα.
Η μουσική έκτοτε για εμένα είναι μια.

Κι εγώ είμαι οπαδός του DIY, αλλά πάντοτε με γούστο και μέτρο... Μην καταλήξουμε να φτιάξουμε κάτι τελείως παλαβό σαν εκείνη την Ovation που είχε καγκουρέψει ο Adrian Legg.

Επί τη ευκαιρία...

http://www.warmoth.com

Ο χρήστης skullone έγραψε:
Κι εγώ είμαι οπαδός του DIY...

Εγώ διαφωνώ...το ξέρατε οτι το μεγάλο μυστικό των στραντιβάριους ήταν το βερνίκι που χρησιμοποιούσαν; ΙΜΗΟ καλύτερα να απευθυνθείς σε έναν ειδικό, Νικόλα...

Και για τις κιθάρες υπάρχουν τα εξής είδη βαφής...

1. polyester: εύκολη βαφή, δίνει εύκολα όμορφο αποτέλεσμα, αλλά είναι ΘΕΟΧΟΝΤΡΗ και πνίγει τον ήχο. Είναι όμως απίστευτα ανθεκτική. Όλες οι φθηνές κιθάρες έτσι είναι βαμμένες και, περιέργως και δυστυχώς, ακόμη και οι Alembic.
2. polyurethane: εύκολη κατεργασία, εύκολα δίνει καλό αποτέλεσμα, λεπτότερη και πιο ελεύθερη απ'την πρώτη επιλογή. Θα τη βρεις σε ακριβούτσικες κιθάρες. Καλή αντοχή σε κακομεταχείριση.
3. nitrocellulose: Παλιές Fender, οι πιο πολλές Gibson... Δύσκολα βάφεται, εύκολα επιδιορθώνεται, δεν πνίγει τον ήχο, φθείρεται πολύ εύκολα, ταλαιπωρείται ΠΟΛΥ από τον όξινο ιδρώτα. Οι ακρυλικές βαφές αυτοκινήτων εδώ εντάσσονται (π.χ. της DuPont)
4. french polishing: Το πιο δύσκολο απ'όλα... Χαρά στο κουράγιο σου αν το τολμήσεις, ηχητικά είναι θεϊκό όμως.
5. Λάδια (π.χ. tung): θέλουν τρίψιμο. Μπορούν να δώσουν πολύ ενδιαφέρον, αν και κάπως ματ φινίρισμα, αφήνουν το ξύλο εντελώς ελεύθερο, αλλά και τελείως απροστάτευτο στην υγρασία. Λίγα ξύλα μπορούν να ανεχθούν την υγρασία έχοντας ως φινίρισμα μόνον λάδι.
6. ΚΑΘΟΛΟΥ φινίρισμα: Ηχητικά, είναι ό,τι τελειότερο. Αλλά ελάχιστα ξύλα δεν θα σκεβρώσουν.

Ο χρήστης skullone έγραψε:

3. nitrocellulose: Παλιές Fender, οι πιο πολλές Gibson... Δύσκολα βάφεται, εύκολα επιδιορθώνεται, δεν πνίγει τον ήχο, φθείρεται πολύ εύκολα, ταλαιπωρείται ΠΟΛΥ από τον όξινο ιδρώτα. Οι ακρυλικές βαφές αυτοκινήτων εδώ εντάσσονται (π.χ. της DuPont)

  Για ηλ. κιθάρες είναι αυτά;

Γίνονται τέτοιες βαφές σε κλασσική κιθάρα;

Ο χρήστης D-Jet έγραψε:
Η διάταξη των τόνων και ημιτονίων είναι για τις ευρωπαϊκές και δυτικές γενικά κλίμακες. Στην Ανατολή η μουσική είναι πολύ πιο πολύπλοκη. Αν προσπαθήσετε παίξετε εκκλησιαστικους ύμνους Β.μουσικής σε κλασσικό πιάνο δεν μπορείτε να πετύχετε πιστή αναπαραγωγή. Η λύρα μπορεί ενδεχομένως, διότι (αν ξέρω καλα) δεν έχει σαφή διαστήματα μεταξύ φθόγγων αλλά νομίζω οτι θα είναι εφιάλτης για έναν της 'δυτικής' μουσικής.
Δεν ξέρω αν ο δάσκαλός σου θα μπορέσει να σου εξηγήσει περι των πεμπτων διαστημάτων αλλά μεταξύ μας δεν έχει και πολλή σημασία...
Κάποτε γνώριζα ένα σπουδαίο κύριο, ο οποίος κατασκεύαζε από χόμπυ μουσικά όργανα. Μια φορά, λοιπόν, γνωρίζοντας το πόσο απόλυτος ήμουν σε θέματα μουσικής μου έπαιξε ένα κομμάτι για να με πείσει ότι δυτική και ανατολική μουσική τελικά είναι ένα και το αυτό. Το κομμάτι αρχικά μου φάνηκε γνωστό αλλά η λύρα (η οποία είναι πάρα πολλές συμπαθητικές χορδές) έβγαζε έναν τελείως ξένο ήχο για εμένα.
Ήταν η πρώτη σουϊτα για τσέλο του Bach παιγμένη σε κρητικό στυλ.
Έμεινα.
Η μουσική έκτοτε για εμένα είναι μια.

Ακριβώς, στη λύρα παίζεις ό,τι θέλεις, δεν έχει τάστα, είναι όπως και το βιολί άλλωστε. Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου, λύρα με συμπαθητικές χορδές παίζει και ο Ross Daly, ο Στέλιος Πετράκης, κ.α

Η δίκια μου:

Την συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους ξεκίνησαν,η έπαιζαν πολλά χρονια ηλεκτρική.Μέχρι να τελειώσω τη σχολη και να φύγω από ελλάδα,έπαιζα με μια καραπειραγμενη aria (η οποια θα παραμείνει ως κειμήλιο)Και το αγαπημένο μου ZOOM 8080.Ήμουν και εγώ σε διαφορα γκρουπάκια(metal κυρίως),τα οποια συνήθως διαλυόταν πριν ηχογραφήσουν.Στο λύκειο χάζευα με τους πολύ γρήγορους κιθαριστες,(κουτσό)-έπαιξα όλο το Rising Force του Malmsteen,και μετά βαρέθηκα!Από την όλη φάση μου έμεινε ο πανεξυνπνος Randy Rhoads,R.I.P.

Τώρα για την κόντρα που προηγήθηκε,νομίζω ότι είναι αρκετά σημαντικό να ξεχωρίσουμε την δυτική συμφωνική μουσική,(προτιμώ να μην χρησιμοποιούμε τόσο πολύ τον ορο κλασσική,που έτσι κίαλλιώς οριοθετεί μια συγκεκριμένη περίοδο 1750-1850,roughly) από την μουσική που εμφανίζεται σε οποιαδήποτε μορφής λαϊκό(με την ευρύτερη έννοια που περιλαμβάνει από μαντινάδες μέχρι Joy Division)
τραγούδι.Το τραγούδι χαρακτηρίζεται από αμεσότητα,η οποια πηγάζει από ένα συγκεκριμένο γεγονός-κατάσταση που επηρεάζει τον δημιουργό.Ο αγαπημένος μου Mahler από την άλλη πίστευε ότι η συμφωνία πρέπει να είναι καθολική,σαν τον κόσμο,να αγκαλιάζει τα πάντα.
Είναι γεγονός ότι στην δυτική συμφωνική μουσική εμφανίζεται ένας τεράστιος εκφραστικός πλούτος και μια πολυπλοκότητα,η οποια την κάνει αρκετές φορες απρόσιτη στον μέσο ακροατή,δεν νομίζω όμως ότι είναι άμεσα συγκρίσιμη με την λαϊκή-παραδοσιακή (όπως την ορίζω παραπάνω) μουσική.Όλα έχουν την (διαφορετική) αξια τους.

Και μερικά σχόλια επί του θέματος:

1.Ο Bach,ο Beethoven,ο Brahms ανήκουν στην μουσική παράδοση της ευρώπης δεν είναι η λαϊκή παραδοσιακή μουσική της ευρώπης όμως Δεν νομίζω ότι ο γερμανός χωριάτης όταν μασουλάει το wurst του,και χαίρεται το pils του...τραγουδάει χαρούμενος καντάτες του Bach.
Φυσικά υπήρχαν αλληλεπιδράσεις..αλλα δεν είναι το ίδιο πράγμα.

2)Ο ελιτισμός που εμφανίζουν διάφοροι γνωστες της 'κλασσικής μουσικής',ποσο μάλλον όταν η συλλογή τους περιορίζεται μονο στις άθλιες (συνήθως) ηχογραφήσεις προσφορες περιοδικών και εφημερίδων,είναι απωθητικός.Θυμάμαι πως με αντιμετώπιζαν στην λέσχη του δίσκου(δισκάδικο μονο με κλασσικά) όταν ήμουν 15 με μαλλιά και την στρατιωτική τσάντα που έγραφε Helloween και Tiamat.

3)Επίσης με ενοχλούν αυτοί που όταν ακούσουν υποψία συμφωνικού ήχου κλείνουν τα αυτιά τους,και τα ανοίγουν με ευχαρίστηση σε οποιαδήποτε απείρως επαναλαμβανόμενο τρίλεπτο τραγουδάκι.

4)Συμφωνώ με D-Jet ότι θα βαριόμουν να ακούω συνεχεια...ας πούμε p.x το 'new dawn fades'..μερικές φορες όμως θέλω να ακούσω μονο αυτό.

5)Η μουσική δεν σταμάτησε ούτε το 1800 ούτε το 1900 και φυσικά δεν έχει κορύφωση.Μετά την κλασσική αρμονια,ήρθε το ατονικό σύστημα,ήρθε ο Schoenberg,η δεύτερη σχολη της Βιέννης,ο Ξενάκiς,ο Stockhausen,ο Cage, ο Νono ..και τόσοι άλλοι.

Ο χρήστης Nada! έγραψε:

1.Ο Bach,ο Beethoven,ο Brahms ανήκουν στην μουσική παράδοση της ευρώπης δεν είναι η λαϊκή παραδοσιακή μουσική της ευρώπης όμως Δεν νομίζω ότι ο γερμανός χωριάτης όταν μασουλάει το wurst του,και χαίρεται το pils του...τραγουδάει χαρούμενος καντάτες του Bach.
Φυσικά υπήρχαν αλληλεπιδράσεις..αλλα δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Συμφωνώ σε όλα εκτός, εν μέρει, από αυτό. Η 'κλασσική' μουσική είναι η παραδοσιακή μουσική της ευρώπης. Μπορεί πλέον να μην τραγουδα ο χωριάτης το Πάσχα Οστερκαντατεν αλλά μην ξεχνούμε οτι κάποτε το έκανε! Η μουσική του Bach παιζόταν στις εκκλησίες και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι πολιτισμού των Γερμανων όπως και οι όπερες του Mozart ήταν, κατα βάση, λαϊκές όπερες. Τα βαλσάκια του Strauss το ίδιο! Η διαφορά με την λαϊκή παραδοσιακή μουσική (φολκλορική), κατά τη γνώμη μου πάντα, οφείλεται στο ότι οι μουσουργοί έπαψαν να υποστηρίζονται από την εκκλησία, κάποια στιγμή, και άρχισαν να υποστηρίζονται από τοπικούς άρχοντες και την Αυλή κάνοντας έτσι μη προσιτή τη μουσική τους στον απλό λαό (έπαψε να είναι λαϊκή δλδ), αλλά και η δυσκολία που άρχισε (με το πέρασμα των χρόνων) να αναπτύσσεται στην τεχνική της μουσικής αυτής κάνοντάς την δύσκολη να παιχτεί και να τραγουδιστεί σε λαικές γιορτές, ταβέρνες, κλπ κλπ Ωστόσο, για εμένα, η βάση της μουσικής είναι η ίδια και ας μην ξεχνούμε οτι η εκπληκτική τεχνική και μουσική αρτιότητα των έργων που γνωρίζουμε σήμερα οφείλεται στο γεγονός οτι πολύ απλά...αυτά επέζησαν γιατι ήταν τα κορυφαία! Υπήρξε και πάρα πολλή 'κακή' 'κλασσική' μουσική, η οποία, φυσικά ξεχάστηκε...
Τέλος, ας μην παραβλέπουμε το γεγονός οτι η φολκλορική μουσική ανέκαθεν αποτελούσε πηγή έμπνευσης για όλους ανεξαιρέτως τους μεγάλους μουσουργούς.

Για τη λέσχη του δίσκου από που να αρχίσω και που να τελειώσω...
Αν και είχα γίνει μέλος κάποια στιγμή (με κατακλέβανε αλλά λιγότερο δλδ) τελικά έγινα φιλοντισκικός! Μεγάλη ιστοριά.
Τελοσπάντων...

Ο χρήστης Hellenic tifosi έγραψε:
Ακριβώς, στη λύρα παίζεις ό,τι θέλεις, δεν έχει τάστα, είναι όπως και το βιολί άλλωστε. Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου, λύρα με συμπαθητικές χορδές παίζει και ο Ross Daly, ο Στέλιος Πετράκης, κ.α

Ξέρεις και κάποιον Ιρλανδό, μήπως;

Ο χρήστης D-Jet έγραψε:

Ακριβώς, στη λύρα παίζεις ό,τι θέλεις, δεν έχει τάστα, είναι όπως και το βιολί άλλωστε. Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου, λύρα με συμπαθητικές χορδές παίζει και ο Ross Daly, ο Στέλιος Πετράκης, κ.α

Ξέρεις και κάποιον Ιρλανδό, μήπως;

Ο χρήστης hrdoukas έγραψε:

Ακριβώς, στη λύρα παίζεις ό,τι θέλεις, δεν έχει τάστα, είναι όπως και το βιολί άλλωστε. Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου, λύρα με συμπαθητικές χορδές παίζει και ο Ross Daly, ο Στέλιος Πετράκης, κ.α

Ξέρεις και κάποιον Ιρλανδό, μήπως;

Άλλος ήταν γμτ... θα το θυμηθώ!

Ο χρήστης D-Jet έγραψε:

3. nitrocellulose: Παλιές Fender, οι πιο πολλές Gibson... Δύσκολα βάφεται, εύκολα επιδιορθώνεται, δεν πνίγει τον ήχο, φθείρεται πολύ εύκολα, ταλαιπωρείται ΠΟΛΥ από τον όξινο ιδρώτα. Οι ακρυλικές βαφές αυτοκινήτων εδώ εντάσσονται (π.χ. της DuPont)

 Για ηλ. κιθάρες είναι αυτά;

Γίνονται τέτοιες βαφές σε κλασσική κιθάρα;

Ναι. Η Fender χρησιμοποίησε βαφές αυτοκινήτων, γιατί είχαν διαφορετικά χρώματα, που βοηθούσαν πολύ στη σκηνική παρουσία. Αλλά οποιοδήποτε ακρυλικό χρώμα ταιριάζει μια χαρά. Βέβαια, στις ακουστικές (μεταξύ αυτών και οι κλασσικές) συνήθως πάμε σε διάφανο, για να φαίνονται τα νερά του ξύλου ή - αυτό κυρίως σε κάποιες Gibson και Martin - κάνουμε ένα sunburst από μαύρο (στο έξω μέρος) προς κόκκινο.

Ρίξε μια ματιά (π.χ. http://www.gibson.com) και δες τι σου αρέσει.

Κι όποιος θέλει σχέδια, οδηγίες, βιβλία, εξαρτήματα κλπ...

http://www.stewmac.com

http://www.lmii.com

Κι υπάρχουν κι άλλα.

Ο χρήστης D-Jet έγραψε:

Ακριβώς, στη λύρα παίζεις ό,τι θέλεις, δεν έχει τάστα, είναι όπως και το βιολί άλλωστε. Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου, λύρα με συμπαθητικές χορδές παίζει και ο Ross Daly, ο Στέλιος Πετράκης, κ.α

Ξέρεις και κάποιον Ιρλανδό, μήπως;

Ο Ross Daly Ιρλανδός είναι. Τον είχα γνωρίσει κάποτε σ'ένα μαγαζί μουσικών οργάνων που έχει κλείσει πια (το μαγαζί της Φωτεινής Νταντινάκη).

Ο χρήστης dimitrios έγραψε:

Μα το σωστό και το λάθος ορίζονται από τα αυτιά του ακροατή.

Δεν είναι δυνατόν να υποτιμήσω την αξία της κλασικής μουσικής, οι γνώσεις μου είναι ασήμαντες άλλωστε. Ωστόσο, υπάρχουν είδη μουσικής που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά του ακροατή, υπάρχουν σκοποί που τους ακούω κι ανατριχιάζω. Γιατί θα πρέπει να μην τα θεωρούμε 'μουσική';

το σωστό και το λάθος ορίζονται από τον ακροατή που έχει σπουδάσει μουσική.

Πλάκα κάνεις!
Δηλαδή όποιος δεν έχει σπουδάσει μουσική, δεν ξέρει να κρίνει? Ή μήπως αναγκαστικά δεν έχει γούστο???

Η μουσική, ανακαλύφθηκε από τον άνθρωπο ΓΙΑ τον άνθρωπο. Και το τι είδος αρέσει στον καθένα, επ ουδενί δεν μπορεί να μειώσει τα άλλα είδη.

αυτή είναι η δική μου γνώμη.δεν χρειάζεται να συμφωνήσεις.

οποιος δεν έχει σπουδάσει μουσική δεν μπορεί να κρίνει,και οποιος διαβάζει για αυτοκίνητα μόνο στα περιοδικά επίσης δεν μπορεί να κρίνει.

εγώ για θέματα στα οποία είμαι άσχετος δεν ανοίγω το στοματάκι μου.κάνω τουμπεκί και ακούω τους επαίοντες.

thats my two pence.

FYI, έχω διδαχθεί κλασική κιθάρα. Επ ουδενί δεν δέχομαι όμως ότι ΜΟΝΟ αυτός που έχει σπουδάσει κλασική μουσική ξέρει να κρίνει... Μέχρι εδώ αυτή η κουβέντα, δεν έχω καμία διάθεση να σου αλλάξω τη γνώμη.

Στα υπόλοιπα, σου συνιστώ να συγκρατιέσαι, ο τρόπος σου στο διαξιφισμό με το skullone ήταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ Όταν κάποιος έχει άδικο, να φροντίζεις (αν ξέρεις και θέλεις) να του δείχνεις το σωστό. Όχι να τον διαολοστέλνεις να γράψει σε άλλα τόπικ!

Αυτό για τις δεξαμενές δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά και δεν είχε και νόημα, γιατί ήδη οι Stratocaster φοράγανε το vibrato (που εσφαλμένα ονομάστηκε tremolo), μια πολύ ακριβή και περίπλοκη για εκείνη την εποχή μονάδα, άρα θα γίνονταν ρεζίλι αν κάνανε κάτι τέτοιο στη βαφή. Σύμφωνα με τις πληροφορίες των ανθρώπων που δούλευαν στη Fender τότε, αρχικά δουλέψανε το sunburst στις Stratocaster (κάτι που επιβεβαιώνεται άλλωστε κι από τους καταλόγους τους) και μετά, βλέποντας ότι όλο και περισσότερος κόσμος ζητούσε 'custom colors' (λευκό, sea foam green, teal green, lake placid blue, fiesta red κλπ), άρχισαν να προμηθεύονται χρώματα αυτοκινήτου από την Du Pont, τα οποία μόνον φθηνά δεν ήταν.

Sunburst δεν μπορείς σε καμμία περίπτωση να πετύχεις βουτώντας την κιθάρα σε δεξαμενή. Θέλει πιστολέτο. Επίσης, στις φωτογραφίες από τη γραμμή παραγωγής, φαίνονται ξεκάθαρα οι εργάτες να βάφουν τις κιθάρες με πιστολέτο. Άσε που, πριν βάψεις την κιθάρα, πρέπει να κλείσεις τους πόρους του ξύλου.

Τα ξύλα τώρα των Fender...

1. Ash - αρκετά προσιτό, αλλά καλό και γερό ξύλο, με ήχο μάλλον λαμπρό. Χρησιμοποιείται στα σώματα. Μερικά κομμάτια βγαίνουν πιο βαριά κι απ'το μαόνι. Έχει ωραία νερά. Είναι πολύ σκληρό και φθείρει γρήγορα τα κοπτικά.
2. Alder - ίδιες τιμές με το ash, αλλά πιο γεμάτα μεσαία και πιο δυνατό μπάσο. Τα νερά του είναι πολύ πιο διακριτικά και αποτελεί την συνήθη επιλογή για αδιαφανή βαφή.
3. Σφενδάμι (maple) - Σε μανίκια και ταστιέρες. Όσο πιο έντονα νερά έχει, τόσο πιο ακριβό είναι. Στα μανίκια όμως συνήθως προτιμάται να είναι σχετικά απλό, με πολύ μεγάλη σκληρότητα και αντοχή, γιατί το κατσαρό δεν στέκει και τόσο καλά.
4. Καρυδιά (walnut) - Χρησιμοποιείται για το 'skunk stripe', τη ρίγα που βλέπει κανείς συνήθως στο πίσω μέρος του μανικιού μιας Fender. Στην πραγματικότητα, αυτή η ρίγα είναι η θήκη της ρυθμιστικής βέργας.
5. Τριανταφυλλιά (rosewood) - Για ταστιέρες.

Οι Fender δεν ήταν σε καμμία περίπτωση φθηνές ή φθηνοφτιαγμένες κιθάρες, τουλάχιστον μέχρι το 1969, οπότε οι ορδές των λογιστών της CBS (που αγόρασε τη Fender έναντι 13 εκατομμυρίων δολλαρίων το '65) ήλεγχαν πλέον τα πάντα κι έστειλαν την ποιότητα στα Τάρταρα. Οι τιμές τους ήταν πολύ κοντά σ'αυτές των Gibson και οι γνήσιες Fender των δεκαετιών 1950 και 1960 ήταν, εν γένει, πολύ καλές σε όλα τους. Το ζήτημα είναι όμως τι γίνεται με τις απομιμήσεις.

Σε ό,τι αφορά την ηχητική ανομοιογένεια, αυτή μαστίζει όλες γενικά τις εταιρίες, από τη Squier ως την Brian Moore και την Paul Reed Smith, λόγω της εγγενούς τάσης του ξύλου να αποκρίνεται κάθε κομμάτι διαφορετικά από το άλλο. Απλώς δεν υπάρχει έλεγχος στη φύση... Αυτή όμως είναι και η μαγεία των μουσικών οργάνων που κατασκευάζονται από ξύλο κι όχι από ΤΕΧΝΗΤΑ σύνθετα υλικά (γιατί και το ξύλο θεωρείται σύνθετο υλικό από πολλούς). Όποιος θέλει, ας πάει σ'ένα μουσικό κατάστημα κι ας πάρει πέντε κιθάρες του ίδιου κατασκευαστή, ίδιο μοντέλο, ίδια χρονολογία, ίδιο είδος βαφής, με ίδιους μαγνήτες, ίδιες χορδές και μηχανολογικά μέρη κι ας τις περάσει στον ίδιο ενισχυτή. Οι διαφορές θα είναι τεράστιες.

Επίσης, στα χρόνια εκείνα, τα μηχανολογικά των Fender και Gibson ήταν πολύ μπροστά σε ποιότητα (κλειδιά της Kluson, γέφυρες υψηλής ποιότητας - την ώρα που η Hofner έβαζε... ταστόσυρμα στις γέφυρες ). Από aftermarket λύσεις, μόνον η Bigsby έβγαζε καλής ποιότητας μηχανολογικά τότε, ενώ από τους ανταγωνιστές της Fender, μόνον η Αγγλική Burns άξιζε πραγματικά.

Αν πιάσουμε τη Gretsch τώρα, θ'αρχίσουμε να μιλάμε για πονεμένες ιστορίες.