Απο πολυ μικρος λατρευα τα αυτοκινητα...αλλα το μεγαλο 'κλικ' εγινε οταν πηγα σε ηλικια εξι ετων στο Ακροπολις με τον πατερα μου.

Εγώ δεν είχα ούτε βιώματα, ούτε ερεθίσματα σχετικά με την αυτοκίνηση από κάποιον συγγενή ή φίλο...

Απλά σε κάποια φάση των εφηβικών αναζητήσεών μου, πήρα ένα τεύχος των 4Τ και η αγωνιστική γνωριμία του 306 gti μου έκανε ένα κλικ και ανακάλυψα αυτό που 'είχα κρυμμένο μέσα μου'...Τόσο απλά!

το σκηνικό....(μέχρι τότε υποστήριζα ότι τα αυτοκίνητα είναι για να πηγαίνεις απο το Α μέρος στο Β)..

χρον/ια: 1997
ώρα: 6:15 το πρωί
τόπος: Κάπου στα βουνά της ΟΥΑΛΛΙΑΣ (R.A.C)
Κλιμα: Ομιχλώδες, πράσινο παντού - Έλατα
**
και εκεί που έβριζα 'που με φέρατε εδώ μ@#$%, το κέρατό μου το τράγιο τι δουλειά έχω εγώ εδώ κτλ, σιωπαίνουν οι ΠΑΝΤΕΣ** και ακούγεται κάτι να έρχετε απο τα δέντρα...

ένα υπόκοφος θόρυβος, ένα βουητό, μια λύσσα, κάτι μπαπ-μπουπ που ολοένα και γίνοταν εντονότερος....εγώ τά ΄χασα...

μετά ησυχία........παύση..........

ξαφνικά ο θόρυβος έγινε αποτομα εκκοφαντικός και να σου πετιέται ένα μπλε τέρας με 3 πεντάρια στα πλευρά και ένα ΠΑΛΑΒΟ στην θέση του οδηγού (McRae)...πέρνωντας μία 2α πατημενη ΚΑΘΕΤΑ στην λάσπη ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΣ ΟΛΑ τα κολωνάκια στην εσωτερική με την μούρη...

αυτό ήταν

1997: Μετάδοση της F1 από την ΕΤ1, ένα μεσημέρι Κυριακής. Στην τηλεόραση οι μάχες Villeneuve-Schumacher.
1998: Πρώτη (αργή) βόλτα με καρτ.
1998: Πρώτη επαφή με το οικογενειακό αυτοκίνητο κάπου στην Εύβοια.

Δε χρειάζεται και πολύ...

δεν θυμαμαι ποτε ηταν (χρονολογικα) αλλα ο τοπος ηταν το χωριο μου οπου ο νονος μου , μου εδωσε ενα τευχος των 4τροχων με ενα μπλε 106 rallye(8βαλβιδο τοτε) στο εξωφυλλο με τιτλο : ανεμοι σφοδροι εως θυελωδης και Λακαφωση στα πηδαλια και μου ειπε παρτο να το διαβασεις........ και οταν στα 12 μου χρονια επιασα για πρωτη φορα τιμονι.........
το μικροβιο μπηκε μεσα..........

Αρχές-μέσα του 80 στην Κηφισίας στο κατέβασμα στο Μαρούσι με φίλο με Alfa GTV Veloce.. το άτομο το διπλωσε με το πλάι απο τα σχολεία μέχρι τα κανατάδικα 150-200 μ driftάρισμα με περίπου 150-160 στα κατάδικα ψιλοφρενάρει στο 140 και το flickάρει από την άλλη και το driftάρισμνα συνεχίζει.....

Αυτό ήταν για μένα... τα είδα όλα.. και φυσικά έγινα Iταλόφιλος...

Το πρώτο μου παιχνίδι το 1978

Τότε ο πατέρας μου ήταν άφραγκος και πήγαινε με το λεωφορείο!!!! λεφτά για ταξί δεν υπήρχαν αλλά αν ποτέ έπαιρνε η παρέα έμπαιναν μόνο σε βάτραχο!!!!!!

Έποχές 70 νοίκιαζαν αμάξι για να πάνε βόλτα στο Καβούρι!!!! Ράκης

ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ

Αγάπησα τήν αυτοκίνηση από τήν πρώτη φορά πού βρέθηκα στό αυτοκίνητο τού 'μπαμπά'.
Πάντα παρακολουθούσα τί έκανε ο πατέρας μου,γιά να κινηθεί τό αυτοκίνητο,καί ήθελα να πάρω εγώ τόν έλεγχο.
Σέ ηλικία έξι (περίπου) ετών,τό έκανα καί ξετρελάθηκα.
Στά γόνατα τού πατέρα μου (επειδή δέν έφταναν τα πόδια στα πεντάλ),σέ πίστα (χωμάτινη) εκμάθησης οδήγησης στήν Γερμανία.
Εστριβα τό τιμόνι καί έβγαζα φλάς.
Τό θυμάμαι λές καί έγινε χτές,ενώ δέν θυμάμαι τί έχω φάει τό πρωί!!!

Σε ηλικια 15-16 χρονων (δεν θυμαμαι ακριβως) μια κυριακη στα καρτ στην Αγ. Μαρινα.
ΑΡΡΩΣΤΙΑ.

Το εβλεπα στον υπνο μου για μια εβρομαδα (μεχρι να ξαναπαω την επομενη κυριακη).

Κάπου στο 91 πρώτη ή δευτέρα δημοτικού όταν μπήκα στην ολοκαίνουργια 3άρα (Ε36) του πατέρα ενός φίλου μου. Το οικογενειακό αμάξι τότε ήταν ένα Φιατ 127 (για την ακρίβεια η ρέπλικα της Σέατ) συνεπώς... ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ.

Από τότε κόλλησα με την αυτοκίνηση γενικά και με τις BMW ειδικότερα (μέχρι την απομυθοποίηση της Bangle εποχής...)

Για να πω την αλήθεια δε θυμάμαι!!

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα μου άρεσαν τα αυτοκίνητα!! Από πραγματικά μέχρι Μάτσμποξ!! Ακόμα κι εκείνα τα σετάκια που έβγαιναν με πινακίδες ΚΟΚ και κορυνίτσες τα πήγαινα τρελλά!! Είχα λιώσει όλα τα ξύλινα τραπέζια μας με τα αυτοκινητάκια!!!

Ομοίως με ένα 4τροχο φορμουλάκι που είχα με πετάλια!!! Το παρκάριζα (με τιμόνι και πετάλια, όχι σηκωτό!!) σε κάθε στριμογωνία που μπορούσα!!

Όποτε είχε ράλι ή φόρμουλα έκανα κατάληψη στην μοναδική τότε τηλεόραση, και από τότε δεν μπορούσαν να πάνε κόντρα!!

Όποτε με ρώταγαν τι θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω έλεγα να ΟΔΗΓΩ! Επαγγελματικά να πω την αλήθεια παρότι 30αρίζω φέτος ακόμα δεν έχω κατασταλάξει, μάλλον οι συγκυρίες θα το αποφασίσουν τελικώς για μένα.

Αφού οδηγώ κι έχω πλέον και δικά μου αυτοκίνητα ΠΟΙΟΣ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ!!!

Όσο για τους αγώνες; Μόνο στον ύπνο μου, τιμμέητ του Άυρτον και αυτός αραιά και που να με αφήνει να κερδίζω κι εγώ! Από τότε που ήρθαν οι αγώνες και στο ξύπνιο μου έχω... αυπνίες!!!

Είχα κλίση προς τα αυτοκίνητα από τότε που...θυμάμαι τον εαυτό μου. Ίσως ακούγεται υπερβολή, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου και τη ζωή μου χωρίς τα αυτοκίνητα...Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω άλλα ενδιαφέροντα, ή ότι τα αυτοκίνητα είναι το σημαντικότερο για μένα αγαθό (φυσικά και προέχουν άλλες αξίες), αλλά αν εξαιρέσουμε υγεία, φίλους, οικογένεια, διαπροσωπικές σχέσεις κλπ και περάσουμε στα υλικά αγαθά, το αυτοκίνητο έχει μακράν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου.

Δε θυμάμαι από πότε μου αρέσουν τα αυτοκίνητα, αλλά η μάνα μου λέει συχνά μια ιστορία, που ήμουν δεν ήμουν 3 ετών και με είχε πάρει να πάμε στον Πειραιά με ταξί. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής σε κάποια φάση ρώτησα 'μαμά αυτό το ταξί αφού είναι όπελ γιατί έχει τιμόνι μερσεντές;' Μένει κόκκαλο ο ταξιτζής, γυρίζει στο πίσω κάθισμα και ρωτάει 'ποιος το είπε αυτό;;;;!!!' Άρα είχα κολλήσει με τα αυτοκίνητα από νωρίτερα. Όταν ήμουν μερικών μηνών, έβαζα τα κλάματα μόλις σταματούσε το αυτοκίνητο στο φανάρι ή σε μποτιλιάρισμα. Όταν ξεκινούσε το βούλωνα. Μου τά 'χουνε πει αυτά, εγώ δε θυμάμαι.

Mία από τα ίδια. Η γιαγιά μου μου είχε διηγηθεί ότι με πηγαινε βόλτα και στο δρόμο έλεγα μάρκες από τα παρκαρισμένα. Ήμουν περίπου 3.
Αργότερα που έμαθα να διαβάζω, κοίταγα τα κοντερ πιο έχει μεγαλύτερη 'τελική' (ένα ρόβερ θυμάμαι με 230 χιλ/ω).
Από ματσμποξ, πάρα πολλά. 12 ετών οδηγούσα ένα Ντάτσουν 160Β του θείου. 14 παπάκι. 10 ετών πήρα για πρώτη φορά Αuto Express και 4Τροχοι. Από το 1982-85 αραιά τεύχη και από τότε και μετά όλα.
10 ετών πήγα για καρτ πρωτη φορά, παρακολουθούσα F1 (to 1978 ή 77 ?), και είχα πάνω από το κρεβάτι μου τον Vatanen με το RS2000 'ξαπλωμένο' από το Ακρόπολις. 14 ετών είδα και το πρώτο Ακρόπολις. Αυτά!

Κι εγώ από τη κούνια έπεσα ... μάλλον πάνω σε κανα αυτοκινητάκι

Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς να παίζω με κάτι που να μην είχε σχέση με την αυτοκίνηση.

Ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ περίοδο της ζωης μου που να μην λατρεύω το αυτοκίνητο. Από μικρός το λάτρευα. Δεν υπάρχει κάποιο γεγονός που σήμανε την αφετηρία. Πάντα το αγαπούσα. Θεωρώ πως δεν είχα επιλογή. Όπως λένε μερικοί... Με διάλεξε, δεν το διαλεξα εγώ...
Ίσως να ισχύει και για μένα.

Ένα ασημί 928 το 1981... Πιτσιρίκι, βγαίνοντας από ένα βιβλιοπωλίο με τους γονείς μου περιχαρής με το καινούργιο μου βιβλίο για δεινόσαυρους (το έχω ακόμα!!) τη βλέπω και 'μένω'. Παιδιά, θυμάμαι τα πάντα! Το χρώμα της, τον ήχο της, τα πεταχτά τα φωτάκια της... ακόμα και τις ζάντες που φορούσε!
(σημειώστε οτι το νούμερο του κινητου μου το έχω γράψει σε χαρτί και το έχω στο πορτοφόλι μου γιατί δεν το θυμάμαι...)